Velen onder jullie zullen misschien bij het lezen van de titel van dit bericht denken van goh Sharon ge zou hier eens moeten zijn! Wees maar content met dat mooie weer daar!. Ik kan ze geen ongelijk geven, maar vandaag was het hier 34°C en pff is toch echt bakken ze. Je kan het natuurlijk moeilijk vergelijken met zon temperatuur in België. Hier is dat veel dragelijker, alhoewel het voor mij echt wel het maximum was. Veel warmer moet het echt niet meer worden of ik val dood.
Deze morgen zijn we vroeg opgestaan omdat we meegingen met broeder Luc en broeder Gaston naar Polokwane (t stad zoals we zeggen). We wilden graag nog even naar de supermarkt voor een paar persoonlijke spulletjes. Dus vroeg uit de veren, ontbijtje en vertrekken. Op de baan alles ok tot we Polokwane willen binnenrijden. Ja we hebben in een file gestaan deze morgen! Een kleintje maar, misschien 5 à 10 min, maar toch, mijn eerste Zuid-Afrikaanse file!! Er was op het kruispunt om Polokwane binnen te rijden blijkbaar een accident gebeurd waardoor alles een beetje vast zat. Maar na deze korte ervaring van hoe een file nu weer aanvoelt kunnen we zonder problemen verder rijden. Broeder Luc zette ons af aan de supermarkt en we moesten rond 10u30 maar even bellen om te zien waar hij was en hoe we best afspraken. Ok de eerste keer dat we worden losgelaten int stad! Eerst onze inkopen doen in de supermarkt. Ballonnen hadden we nodig voor de teambuildingsessie die we vrijdag zullen geven. Dan nog wat persoonlijke spullen en ook even een kijkje nemen bij het speelgoed. Want ja ons goed hart wou toch echt iets doen voor die kindjes in het daycare center zonder speelgoed. We vonden dan ook al snel enkele ballen, die niet veel geld kosten en besloten elk 2 ballen te kopen zodat we donderdag de kindjes daar gelukkig kunnen gaan maken met 4 nieuwe ballen om mee te spelen! We denken dat ze blij zullen zijn, maar dat verslag krijgen jullie dus donderdag
Na onze inkopen in de supermarkt even langs de fotospeciaalzaak omdat Noëmi graag een extra lens zou kopen voor haar fototoestel. Blijkbaar liep de communicatie daar wat fout en bleek de lens veel meer te kosten dan wat we hadden gezien op internet, maar broeder Luc zou vrijdag nog eens gaan navragen. Nog even een usb-stick gekocht voor Noëmi en dan nog beetje rondlopen. We hadden nog een klein uurtje en besloten iets te gaan drinken op het gezellige terrasje waar we de vorige keer onze frulata hadden gedronken. Onderweg nog enkele winkeltjes binnengaan. In het ene wou een oudere vrouw ons één of andere ¾-broek aansmeren, maar amai, mijn smaak wast zeker niet. Vriendelijk bedankt en gezegd dat we enkel maar eens wouden kijken en snel naar buiten. Het andere winkeltje was er eentje met traditionele kledij en hebben onze zin al gezien hoor. Nog niks gepast of gekocht ofzo, gewoon even gekeken want zaterdag gaan we met Baby op zoek naar zon kleren en zij zal wel meer zon plaatsen kennen! Daarna op het terrasje: "ok wat gaan we vandaag eens proeven?". Ik ging voor de Freezoccino Mocha. Had geen flauw idee wat dit zou inhouden, maar het was iets met chocolade dus kon niet slecht zijn dacht ik. Was een soort ijsdrankje die wel naar chocolade smaakte maar toch niet echt de smaak die ik had verwacht. Was niet echt slecht, maar weet niet of ik er nog eens voor zou gaan Daarna nog een toertje gewandeld en dan perfect getimed op terug te worden opgepikt door broeder Luc. En weg waren we, opnieuw richting Pax.
Eenmaal terug, eerst onze aankopen in de kamer gedropt en richting Gladys. Haar opdracht is binnengegeven en van zodra ze feedback heeft ging ze ons zeker op de hoogte brengen. We hebben dan nog een lange babbel gehad met haar over van alles en nog wat. Vooral over verschil België - Zuid-Afrika, want zij is al eens in België geweest dus kon ze goed meepraten hierover. Ook wist ze te melden dat we op het einde van ons verblijf zeker eens langs moeten gaan voor een feedbackgesprekje met al de leerkrachten. Dit lijkt mij zeer leuk, zo horen we van iedereen eens wat ze vonden van ons werk! En we denken er zelfs aan om dit op papier te laten gebeuren zodat we dat in ons stageverslag kunnen opnemen! Ondertussen ook met haar een afspraak gemaakt voor donderdag want ze heeft onze hulp nodig bij één of andere schema. Begreep niet goed wat precies, maar dat zien we dan wel zeker
Nadien nog even vlug mails gecheckt en tijd voor het middageten. Na het eten was het ondertussen al zo warm geworden hier dat we maar besloten om de rest van de dag vrijaf te nemen. Buiten op het terrasje gezeten en eens goed gekletst en de tijd vloog voorbij! Toen we een jongen van de Dojo zagen, besloten we te vragen wanneer ze nog eens trainen om hen het filmpje die we hebben gemaakt te tonen. Vandaag was er training dus wij daarheen, maar broeder Thomas stelde voor om hen donderdagmiddag naar de computerklas te laten komen zodat ze het dan kunnen bekijken. Dus dat is nog een afspraakje bij voor donderdag!
En dit was dan het verhaaltje van vandaag. Niet veel spectaculair dus, maar jullie zijn weer op de hoogte van alles wat er zich hier afspeelt!
Ok waar gaan we beginnen. Zoals jullie dus gemerkt hebben is het mij gisteren niet meer gelukt om mijn blogje aan te vullen. Het was dan ook veel later dan dat we oorspronkelijk hadden gedacht. We zijn pas rond 23u30 terug op het Paxterrein terechtgekomen en ik moet echt toegeven dat ik toen veel te moe was om nog iets te doen. Doordat het hier om 18u donker is was het net of we echt tot een stuk in de nacht waren weggeweest.
De voormiddag gisteren is echt het vertellen niet waard want ik heb genoeg te vertellen over de middag en avond. Of toch Toen we opstonden zei Joyce ons dat Baby met de trouwers naar Pax zou komen om enkele fotos te nemen. Wij dus al heel de morgen wachten op enig teken van dit gebeuren. Toen we net voor de lunch buiten zaten te wachten hoorde Noëmi plots Baby haar stem. En inderdaad, daar stond ze, helemaal opgemaakt. Buiten hoorden we dan muziek en daarop af dan maar. En inderdaad, daar was heel de trouwparade. Een hele groep met dansende mensen. Vooraan het koppel (alvast dat dachten we, later meer daarover) en erna een heleboel mannen en vrouwen. De mannen in kostuum, de vrouwen in een galakleed. En allemaal dansen! Wij moesten gaan eten en dit gingen we dan ook maar snel doen omdat we daarna het feestgedruis achterna zouden gaan.
Na het eten nog even wachten op broeder Sam want hij zou ons brengen. Toen we hem zagen moesten we even goed kijken want hij had een kostuum aangetrokken. Blijkbaar zou hij ook op de trouw blijven dachten we dan maar. Maar goed, allen de auto in en richting de trouw. Eerst nog even binnen bij Baby thuis goeiedag zeggen tegen de zussen en de vele kindjes. Ook haar oudste zus was er gisteren en amai wat lijkt die goed op haar mama! Maar goed, terug ter zake. Maria (Baby haar mama) nam ons mee naar de buren, waar de trouw doorging. Al veel volk en één of andere man die iets aan het verkondigen was, maar daar verstonden we natuurlijk niet veel van. Bleek dat dit de priester of pastoor, of hoe je die mens ook moet noemen, was die ja aan het preken was. Baby zag ons en onmiddellijk moesten er twee mensen plaatsmaken voor ons en kregen we een plaatsje in de tent aan de mooi versierde tafels tussen de bruidsmeisjes en jongens. Alweer een voorkeursbehandeling dus voor deze twee blanke meisjes. Weer stonden er een aantal sprekers op het programma waar we jammergenoeg geen woord van begrepen. Baby was ondertussen bij ons in de buurt komen zitten dus tijd voor enkele vraagjes. We vonden dat die bruidegom er toch echt wel piepjong (jaar of 15) uitzag. Maar oei oei, wij met onze Westerse trouwideeën dan ook. Dat was helemaal de bruidegom niet. Wat bleek nu: de trouw was een trouw tussen een jongere vrouw en een oudere vrouw. Geen lesbisch koppel zoals sommige nu denken, maar die oudere vrouw heeft zelf geen kinderen. Omdat ze dus iemand nodig heeft om voor haar te zorgen, heeft ze die andere vrouw gekozen. Leboa (of hoe het ook noemt) betaald aan haar familie en nu werden ze dus vereeuwigd. Zo zal die jongere vrouw aanschouwd worden als een dochter van die oudere! En wie is die jongen dan? Wel dat is zoon van de bruid! Probeer dit als Westerling maar allemaal even een plaatsje te geven. En dit was nog niet alles! Wij vroegen ons dan natuurlijk af hoe het zit met die jongere vrouw. Stel dat ze verliefd wordt, kan ze dan nog trouwen. Nee trouwen kan niet meer, maar kinderen krijgen van andere mannen is geen probleem . Wat een cultuur .
Goed nu we dit weten, maar blijven observeren wat er op zon dag allemaal gebeurd. Ze zaten nu dus allemaal in outfit 1. Op een bepaald moment zegt Baby dat ze de bruid naar haar huis zullen begeleiden (= allemaal dansen filmkes krijgen jullie te zien bij mijn thuiskomst). Daarna gaat heel de stoet, al dansend, naar Baby haar huis waar ook de bruidsmeisjes zich omkleden. Ok gewoon volgen dan maar. De bruid droppen aan de deur en verder dansen naar huis ernaast van Baby. Daar veranderden de meeste meisjes van outfit. Nu iets traditioneler en dan opnieuw al dansend om de bruid en terug binnen in de tent. Nu was het tijd om een hapje te eten. En ja, ook wij krijgen weer een plaatsje aan een versierde tafel en mochten van het grote buffet eten. Je moet hierbij weten dat er nog heel veel mensen buiten de tent staan en zitten die ook allemaal iets te eten krijgen! Na een hapje te eten en nog wat aankondigingen opnieuw verkleedtijd. Zo hebben we de bruid nog in 2 andere outfits te zien gekregen. Tussendoor wordt er gedanst en toespraken gehouden. En na dit is het huwelijk compleet en is het gedaan. Iedereen ging hem dan opnieuw gaan omkleden in gewone kledij en daarna kon je nog wat dansen aan de tent. Maar de muziek vonden we net iets te hard (meer naar de zware techno op). Niet echt ons ding en heel raar voor een trouwfeest. We hadden even gezellig bij Baby gezeten en toen we dan toch nog een kijkje gingen nemen waren er ook enkel maar jongeren meer natuurlijk! Zoiets zou je bij ons niet moeten proberen op een trouwfeest denk ik! Bij ons staat ambiance dan toch iets centraler!
En hoe zat het heel die tijd met ons? Natuurlijk kregen wij weer heel veel blikken te verduren. Iedereen staarde ons opnieuw aan. Mensen die komen kennismaken, kindjes die verlegen lachen en naar je kijken Echt soms wel vervelend om niets te kunnen doen zonder dat iemand het opmerkt. Verder moesten we af en toe de (dronken) mannen van ons proberen afschudden. En ik ben in dit laatste duidelijk iets beter dan Noëmi. Het was ondertussen al donker en nog even op de partyplek blijven staan. Al snel kwamen er enkele geïnteresseerde jonge mannen onze richting uit. Praatje slaan maar bij mij moeten ze niet te dicht komen en dat merken ze dan ook snel. Laten we toch maar terug gaan stelde Baby voor. Ok terug naar Babys thuis en daar nog beetje gezellig wachten. Plots komt er een jongen aan de deur en hij wou Noëmi spreken. Al goed zat en maar blijven zeggen dat hij haar graag zag en hij verliefd was en met haar wou trouwen. Tijd om even goed te lachen vonden ik en Baby. En Noëmi die jongen maar proberen wijsmaken dat ze een boyfriend heeft in België en tot over haar oren verliefd op hem is. Maar dat pakt hier niet ze! Want die boyfriend zit dan toch in België dus waarom geen pakken in Zuid-Afrika? De cultuur is hier op dat vlak nog zo verschillend en ik ben dan ook heel zeker dat er hier heel veel vrouwen worden bedrogen door hun man!
Maar goed, moment dat ik dacht dat we bijna zouden terugkeren naar Pax stelt Baby voor om nog even een kijkje te nemen in de bar. Ja een plaatselijke pub moeten we natuurlijk ook eens gezien hebben en aangezien we maar even zouden kijken en niet zouden blijven stapten we allemaal in de auto bij broeder Sam. Jaja, broeder Sam was daar ook nog. Af en toe verdween hij eens met een vrouw ofzo in zijn auto, maar niet teveel vragen bij stellen zeker .. Eenmaal in de bar aangekomen kregen we natuurlijk weer alle blikken op ons geworpen. Twee blanke jonge vrouwen die in een bar met enkel zwarten binnen komen gestapt. Zullen ze hier ook niet gewoon zijn. Even de bar bekijken. Aan de zijkant stoeltjes, in het midden twee pooltafels, dansende mensen, een bar achter tralies en drank in reuze flessen. Zo is het bier hier geen klein flesje, maar een heuse literfles! En goedkoop! Een blikje cola kost 5rand als ik mij niet vergis (dus 0,50euro) een smirnoff ice en andere breezer-achtige drankjes kosten 7,5ran (0,75euro). De meesten hier waren dan ook goed zat. De muziek viel hier al beter mee. De muziek is hier niet via DJ ofzo, maar moet je kopen voor 1rand in een jukebox. Opnieuw kreeg Noëmi onmiddellijk weer een aanbidder rond haar. Zij was dan ook aan het dansen terwijl ik de boel zat af te spieden en de zatte mannen gewoon negeerde. Zo heeft ze later op de avond nog wel een aantal huwelijksaanzoekjes gekregen. Mij zou het al snel vervelen want die jongens zijn zo opdringerig en plakkerig. Ik zou al lang ruzie gehad hebben vrees ik. Als er iemand naar mij kwam en hij werkte op mijn zenuwen of hij was te zat negeerde ik die gewoon of duwde die echt weg. De harde tante dus! Ik trok dan gelukkig ook enkel een deftige jonge man aan die ten minste een gesprek aanging en later zelfs probeerde om Noëmi haar lovers enkele gentlemen-manieren bij te brengen. Ondertussen was ik al behoorlijk moe en omdat ik niet echt in mijn nopjes liep (hoofdpijn, buikpijn, rugpijn, de maandelijkse pijnen die een vrouw moet doorstaan) had ik er ook stilaan genoeg van. Broeder Sam, die ondertussen ook al meer dan genoeg had gedronken, kwam vragen of hij even naar t stad kon om nog wat geld af te halen. Het was toen 20u45 en hij zou om 21u30 zeker terug zijn! Ok goed dan maar. Maar wat bleek, het geld-afhalen verhaal zal wel goed verzonnen zijn want Baby wist ons te vertellen dat hij wel heel erg close optrok met Kudjo en dat die twee iets zouden hebben. Ze hadden elkaar vorige week voor de eerste keer gezien toen broeder Sam ons kwam ophalen bij Baby thuis en verliefd geworden Of we nu nog steeds van BROEDER Sam kunnen spreken weet ik niet. We hadden al onze twijfels over deze jonge broeder en zijn lusten, maar blijkbaar hadden we het goed opgemerkt en spelen zijn hormonen hem toch vaak grotere parten. We zaten daar dus in die bar, met tamelijk wat vervelende zatte mannen rond ons. Tot Baby plots dolgelukkig afkomt en zegt dat haar vriendje er is. Vriendje? Baby had toch geen vriendje? Inderdaad, ze had ons nog niet durven vertellen over hem. Hij is namelijk een getrouwde man, met kindjes, maar aangezien hij haar dit van bij het begin heeft duidelijk gemaakt vertrouwt ze hem. En ze vindt eerlijkheid het belangrijkste. Hij helpt haar met van alles en nog wat, zoals het kopen van kleren voor haar zoontjes enzo waardoor ze hem graag ziet. Je ziet, dit kan bij ons ook wel voorkomen, maar hier lijkt dit allemaal veel normaler. Nu goed, gelukkig dat die man er was. Hij was heel vriendelijk en best wel grappig. Al hoewel hij naar mijn zin ook wel al veel had gedronken precies. Op een bepaald moment in zijn super chique land rover gaan zitten die voor de deur stond om ons veilig te stellen van al die opdringerige mannen. En broeder Sam? Die ons zou komen ophalen was ondertussen al veel te laat! Hem en Kudjo proberen bellen, maar geen reactie . Dan maar allen in de auto en richting Baby thuis om te zien of de kindjes slapen. Met muziek volle bak daar toegekomen. Ik voelde mij al helemaal niet goed hierbij want ja zo luid dat de muziek stond, nu moest iedereen die lag te slapen toch zeker weer wakker zijn. We werden zelfs weer binnengeroepen bij haar thuis en daar ging het feestje nog klein beetje verder. Voelde mij echt zo schuldig toen haar jongste zoontje en later haar mama half slapend kwamen kijken, maar blijkbaar maakten ze daar geen problemen van en was dat iets normaal. Broeder Sam was daar ondertussen ook toegekomen. Geen uitleg aan ons, zelf niks komen zeggen tegen ons. Was echt zo raar Tot Baby zei dat ze hem niet vertrouwde, dat hij te zat was en dat Champ (haar vriend) br Sam tot aan Pax zou volgen. Ik vond Champ eigenlijk ook al goed dronken en in België zou ik waarschijnlijk zelfs niet meer bij hem zijn ingestapt. Maar ja, wat moest ik? In de donker, ver weg van Pax Ok op goed geluk En in zon grote chique, met leren zetels, Land Rover kan er ons wel niet veel gebeuren zeker. Op weg naar Pax dus. Een eindje voor de poorten stopten ze gelukkig en zetten ze de muziek uit. Je moet weten dat de jongens van internaat en de broeders natuurlijk al lagen te slapen en ik was al bang dat ze iedereen met hun lawaai zouden wakker maken. Voor dat laatste stukje in de auto van broeder Sam gestapt. Gelukkig had hij de sleutels van de hekken mee zodat we binnen konden en dan naar onze kamers geslopen. Het was ondertussen al voorbij half 12 en ik kon mijn bedje meer dan veel gebruiken.
Deze morgen aan het ontbijt zagen we br Sam dan terug. Met een houten kop natuurlijk. Bleek dat hij zelfs nog is teruggegaan. Dat heel die bende naar een afgelegen plekje is gereden, muziek volle bak en ergens in de buitenlucht dansen en de drank die ze nog hadden uitdrinken
Zo zie je maar wat voor een avontuur het gisteren was. Ben blij dat ik het heb meegemaakt en dat ik dit alles nu weet. Maar ik ben toch veel blijer met de Belgische feestjes waar ik mij tenminste constant op mijn gemak voel en waar ik natuurlijk het beste vriendje allertijden bij mij heb!!! En gelukkig is onze cultuur toch ook anders Natuurlijk zijn wij het zo niet gewoon en is dit alles voor hen zeer normaal, maar voor mij .ja was echt een confrontatie op bepaalde momenten.
Zo ik denk dat jullie meer dan leesvoer genoeg hebben gehad en dat ik het hier maar bij ga laten. Vandaag is echt niet de moeite waard om over te praten. Alleen misschien dat deze middag bij het eten Tiger (de kat) plots met een nieuw speeltje binnenkwam. Ditmaal geen arm vogeltje, maar een muis! Jaja hij liet het beestje dan even lopen en dan nam hij het weer vast. Was echt een speeltje voor hem.
Tot morgen allemaal! En reacties, vragen, opmerkingen zijn nog steeds welkom via de reageer rubriek hieronder, het gastenboek hier rechts van jullie of een mailtje!
Groetjes vanuit het nog steeds zonnige en warme Zuid-Afrika
De nacht goed begonnen. Ik was snel in slaap gevallen en lag vrij vast te slapen. Tot ik natuurlijk de deur hoorde kraken (Noëmi die naar toilet moest) en op slag wakker natuurlijk. Ik ook uit mijn bed, naar het toilet, maar daarna was het terug in slaap vallen echt weer een zware opdracht. Ik weet niet hoe dit hier komt, maar eenmaal ik hier wakker ben val ik zo moeilijk terug in slaap. Uiteindelijk dan rond de morgen toch weer in dromenland beland, maar jammer genoeg voor niet lang. De wekker liep af en hup weer terug naar de realiteit!
Heel veel tijd om wakker te worden hadden we niet, want na het ontbijt hadden we al een afspraak met enkele jongens van het internaat ivm het afvalproject. We hadden geen idee hoe de jongens zouden reageren of hoe die meeting zou verlopen. Onszelf en het doel van de meeting even kort toegelicht en gelukkig waren er direct enkele enthousiastelingen die reacties en ideeën naar voor schoven. Na wat gepraat over het feit dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet opnemen voor wat betreft het proper houden van de plaats, begonnen de jongens tegen elkaar te discussiëren in het Sepedi. Daar verstonden we dan ook geen zinnig woord van, maar blijkbaar waren ze al volop bezig met het uitwerken van verschillende plannen om in actie te schieten. Omdat wij hier ook maar vrijwilligers zijn en dus niet veel te beslissen hebben besloten we om broeder Thomas er even bij te halen. Hij vond het voorstel van de jongens toch niet zo heel goed. Hij begon dan ook meteen zijn visie te verkondigen en amai wat een lezing! Hij zou echt wel in de politiek kunnen gaan. Hij overtuigde echt de jongens dat ZIJ diegene zijn die de verantwoordelijkheid moeten opnemen en via vriendschap moeten anderen overtuigen ook deze verantwoordelijkheid op te nemen! Ik denk wel dat ze zich bewust zijn van het feit dat er iets moet gebeuren en er iets moet gevonden worden dat blijft duren. Omdat deze jongens geselecteerd werden door zuster Augustine werd er besloten om te zien of er nog andere vrijwilligers zijn die dit initiatief willen steunen en woensdag om 16u is er een nieuwe meeting gepland. We zijn eens benieuwd .
Verder is er vandaag niet veel meer gebeurd. Het is zaterdag, dus lessen waren er niet. Er was ook een enorm harde wind vandaag! Ik vond het zelfs koud! We hebben dan ook voornamelijk binnen gezeten en gewerkt. Lesjes voorbereid, beetje zitten prutsen, filmkes van de Dojo samengevat omdat we dit graag zouden tonen aan deze jongens, beetje gelezen, met andere woorden niet veel interessants dus
Morgenmiddag gaan we opnieuw naar een trouwfeest. Ik ben eens benieuwd. Hopelijk wordt het een leuke ervaring en worden we niet teveel benadert door zatlappen want daar kan ik echt niet goed tegen
Tot morgen (of voor het geval het te laat wordt en ik geen zin meer heb om blog aan te vullen: tot maandag!)
Deze morgen stond ons laatste les rond communicatie gepland met de mensen van skills. Omdat ik gisteren nogal wat problemen had met mijn usb-stick (zat namelijk een virus op die van één van de computers hier moet komen) beslist om enkel nog via mail te werken om zaken te printen en onze sticks hier niet meer in andere computers te stoppen. Dan moet je natuurlijk wel maken dat je alles doorstuurt naar uw mail en dat was dus niet gebeurd. Een beetje een heen en weer geloop van de ene naar de andere computer maar we waren toch net op tijd om met de les te starten. Alles verliep vrij vlot, alleen lukken de oefeningen die we voorbereiden niet altijd heel goed. Maar het uiteindelijke doel van de les halen we gelukkig wel. Tijdens de les had Gladys ons al in paniek gebeld. Vandaag moest haar hele werkje afzijn en ja er was blijkbaar één of ander probleem. Na de les dan maar langsgegaan bij haar. Eerst nog snel glaasje appelsap gaan drinken en richting de lagere school. Ze was ijverig aan haar bestand aan het werken en de paniek was blijkbaar nergens voor nodig. Haar nog maar eens geholpen tot aan de lunch. Na de lunch hadden we beloofd om haar te helpen met het invoegen van een inhoudstabel. Werken met koppen is geen probleem, maar wel als je dat achteraf nog allemaal moet proberen invoegen en er gewerkt wordt met heel veel niveaus van nummering. Hebben daar echt zitten vloeken en het stak mij op bepaald moment zo hard tegen. Maar uiteindelijk is het dan toch gelukt en ik denk wel dat ze tevreden is over het eindresultaat en dan zijn wij ook tevreden hé! We hadden haar woensdag gevraagd naar een CD waar ze had zitten naar luisteren met typische Afrikaanse muziek en vandaag had ze enkele CDs mee waar we nu zitten naar te luisteren en die we dus zeker op onze computer kopiëren!
Tijdens het middageten had broeder Thomas ons gezegd dat we om 16u maar eens op zoek moesten gaan naar Dojo hier op het terrein om een kijkje te nemen. Geen idee wat dit was en waar we precies terecht zouden komen maar goed. Twee jongens aangesproken met de vraag of ze ons konden zeggen waar dit was en ze wezen ons een gesloten deur en moesten daar maar binnen gaan. Kloppen op de deur en binnengaan dan maar. En het was ongelooflijk wat we zagen. 9 jongens in zon judopakje die echt gedisciplineerd bezig waren met het trainen. Broeder Thomas had ons gezegd dat de sfeer tussen deze jongens helemaal anders is dan bij de rest en dat we echt hun gedrag enzo eens in het oog moesten houden. En inderdaad, ze waren heel vriendelijk. Brachten ons onmiddellijk twee stoelen om op te zitten en gingen verder met hun training. Springen, koprollen, valtechnieken, saltos, echt prachtig om dit alles te zien. Wetende dat er hier geen trainer of leerkracht of wat dan ook bij is. De jongens doen het zelf en ze stoppen niet om even op adem te komen hoor! Echt leuk om eens te zien.
Nadien even zuster Augustine zoeken voor onze afspraak morgen met de jongens rond de opruimactie, maar we vonden haar niet. Dan maar terug naar binnen want het begon ondertussen donker te worden en even tv kijken tot aan het avondeten. Broeder Thomas kwam terug van t stad en had een gast met zich mee. Alain, een jongen die in zijn 1e jaar unief zit komt hier blijkbaar even logeren. Geen idee voor hoelang of of er een speciale reden is, maar toch leuk om af en toe andere gezichten te zien. Tijdens het avondeten begonnen we dan over de Dojo tegen broeder Thomas en hij zei ook onmiddellijk dat dat de plaats is waar de echte gentlemen worden gekweekt. En dat Alain één van hen was. Maar ik moet hem toch gelijk geven, die jongens hebben echt een volledige andere mentaliteit dan de anderen. Broeder Thomas wist dan ook te vertellen dat zij diegene zijn die meestal verder studeren na Pax. Ik vind het echt chic van deze jongens en ga zeker nog eens langsgaan om te kijken!
Verder is er niks speciaal om te melden denk ik dus ik ga het hierbij laten voor vandaag! Of misschien toch! Ik heb afgelopen nacht eindelijk eens het gevoel gehad dat ik echt goed en vast heb geslapen! Ben vanmorgen dan ook echt gewekt door mijn wekker en ik hoop dat komende nacht ook zo zalig zal zijn.
Nog exact 3 weken en onze stage zit er al op! Gaat allemaal snel en ik hoop echt dat we hier iets positief zullen bereikt hebben.
Deze morgen stonden er op onze aanvraag enkele bezoekjes op het programma. We waren van de veronderstelling dat we een bezoek zouden brengen aan het daycare center hier een beetje verderop, aan de meisjesschool in Doornspruit en aan een school voor blinden en slechthorenden. Broeder Luc zei echter dat dit laatste bezoek niet kon doorgaan. Hij had gisteren gebeld maar er was één of ander event vandaag waardoor een rondleiding hier niet mogelijk was. Ok geen probleem, we hebben de andere twee nog. Weg waren we dus richting het daycare center. Op het eerste zicht leek alles daar gesloten. Het was er heel stil. Het was deze morgen wel slecht weer, koud en grijs, dus dat kon er ook wel mee te maken hebben. Want de kindjes en hun twee onthaalmoeders zaten gewoon allemaal gezellig binnen. En oh wat waren die kleine handjes en gezichtjes zalig om naar te kijken. En ze kwamen allemaal in hun handjes klappend onze richting uit. Wanneer kindjes dit doen wil dit eigenlijk hallo zeggen. Echt schattig. We kregen stoeltjes aangeboden en even wat gepraat, kindjes op de schoot genomen en enkele fotos genomen. Oh en het was daar echt niet warm, maar verwarming heb ik daar niet gezien. En je verwacht daar veel speelgoed, maar er was daar bijna niks en als ze al iets hadden was het zeer oud en kapot of gewoon een lege plastiek fles om mee te spelen. Echt zo zielig! En dan zouden de Vlaamse kinderen nog klagen dat ze te weinig hebben, wel dan mogen ze eens hierheen komen! Ik wou dat ik iets kon doen en misschien dat ik in stad nog wel eens kijk voor een bal ofzoietske. Alle kleine beetjes helpen toch .?
Afscheid genomen van deze kleine kinderlachjes en richting de meisjesschool. De zusters waren niet te vinden maar al snel werd er iemand gebeld om ons bij te staan. De directrice werd erbij gehaald en wat een ontvangst kregen we hier. Helemaal anders dan wanneer we hier op Pax binnenwandelen. We dachten gewoon even rond te kijken maar nee hoor hier konden we direct een paar lessen bijwonen. Daar vragen we hier in Pax al 3 weken om en daar na 10minuten was dat geregeld. We mochten even in een kantoortje wachten en ze zouden ons komen halen voor enkele lessen. Er werd zelfs aan iemand gevraagd om thee voor ons te zetten. Met mooi bloemetjesservice werd er een plateau voorgeschoteld met thee, koffie, koekjes, suiker. Echt een mega-ontvangst dus. Terwijl we daar zaten te wachten en te genieten van onze thee een praatje gedaan met de poetsvrouw. En die schrok nogal een beetje toen ze onze leeftijd hoorde! Ze had ons jonger dan 20 geschat! Stel u voor Zie ik er dan echt zoooo jong uit?
Een juf kwam ons ophalen om met haar een les bij te wonen maar toen ze zag dat we thee aan het drinken waren zei ze zonder dat we konden tussenkomen dat we die rustig konden opdrinken en dat ze wel leerlingen zou sturen om ons op te halen.Ondertussen was er een zuster toegekomen en konden we even met haar kennismaken. Ik moet misschien nog melden dat Broeder Luc ons ondertussen al lang had achtergelaten en we moesten hem maar een seintje geven wanneer hij ons terug moest oppikken. De zuster stelde dan ook direct voor om samen met hen te lunchen om 12u dus we wisten niet goed wat gezegd. Maar goed, die leerlingen kwamen toe en wij mee naar de les. Ik schrok eigenlijk wat van het uitstekende niveau en de bijna perfecte overeenkomst qua lesstijl als in ons onderwijs. Het grote verschil zit hem natuurlijk in de grote van de groep en de accommodatie. Klassen zijn heel wat soberder en er is minder materiaal enzo voor handen dan bij ons. Maar die juf deed dat heel goed. Het was grade 8 dus vergelijkbaar met ons 1ste middelbaar en wat een discipline. Als je iets wou zeggen stak je je hand op en als je het woord krijgt dan moet je gaan rechtstaan. Echt tof om dit allemaal eens te zien. Na de les nog enkele fotos genomen en met de juf naar buiten. Althans wouden we naar buiten maar dan moet je eerst de leerlingen trotseren. Iedereen wil aan u komen, u knuffelen, voelt aan uw haar. Wat een gedoe rond twee blanke meisjes die daar even een kijkje komen nemen.
Eindelijk mee geraakt met de juf tot in de bibliotheek en daar kwamen ook enkele leerkrachten samen. Na de pauze mee met een andere leerkracht naar een andere wiskundeles nu met grade 11. Maar dit was pas schrikken. Het ging hier over een klas van 86 leerlingen!! Stel je voor, 86! Dat zou je bij ons toch nooit tegenkomen. Maar de leerkracht wist zich te redden en we vonden zelfs enkele verschillende werkvormen in zijn les. Opnieuw zeer vergelijkbaar met ons onderwijs. En na de les dezelfde gekte. Knuffelen, fotos die worden genomen van ons met hun gsm, aan de haren komen. Ik voelde mij niet echt op mijn gemak hierbij. Een leerkracht in het klaslokaal ernaast had de heisa opgemerkt en kwam naar buiten om te zeggen dat zijn les werd verstoord door al het getier. En ja ook hij wilde heel graag dat we zijn les observeerden. En je raadt het nooit, opnieuw een wiskundeles. Niet veel speciaals meer voor ons maar toch maar mooi vooraan waar er twee leerlingen plaats moesten maken voor ons zelf plaatsgenomen en aandachtig opgelet. Aan het einde van de les onszelf nog even voorstellen en een aantal vragen van de leerlingen beantwoorden en dan was het weer zover. Het popsterrengevoel begon weer. Deze groep werd precies hysterisch. Ik vond het echt niet meer leuk en wou er liefst zo snel mogelijk verdwijnen! Ze trokken zelfs aan mijn haar! Pff nu weet ik in ieder geval zeker dat ik nooit beroemd wil worden of één of andere tieneridool wil zijn. Ze mogen het hebben hoor, maar ik loop liever op mijn gemak voorbij een groepje gekke tienermeiden! Wij dus geprobeerd daar vlug weg te geraken want de leerkracht kon deze groep echt niet meer in toom houden. Het was ondertussen welletjes voor ons. Het was al bijna 14u, we hadden reuze honger. Hoe hier wiskunde wordt gegeven wisten we ondertussen. En van die meiden had ik meer dan genoeg. Toch nog even zien om salut te zeggen aan de zusters, want ja op die lunch waren we niet geraakt. Ik had ondertussen al naar broeder Luc gebeld dat hij ons kon komen halen, maar dat was buiten de zusters gerekend. We kwamen binnen en wat bleek nu, ze hadden zitten wachten op ons om te eten dus we moesten daar nog eten. Ok, terug broeder Luc opbellen om dit te melden en gelukkig had hij hier geen probleem mee. Hij was wel al vertrokken maar zou terugkeren en we moesten maar laten weten wanneer we er weg konden. Met de zusters dus gegeten en Noëmi en ik zijn ervan overtuigd dat indien we bij hen zouden verblijven we zeker met een negerinnenpoepje zouden terugkeren. Die zouden ons echt volproppen met van alles en nog wat. Het eten was zeer lekker en als dessert kregen we een ijsje! Het zijn hier Congoleese zusters maar ze zijn zo vriendelijk en ze lachen zo graag! Was echt wel tof! Na het eten dan broeder Luc opnieuw gebeld dat we eindelijk konden vertrekken. Eenmaal broeder Luc was aangekomen was het toch nog zo gemakkelijk niet. We moesten eerst nog even een glaasje rode wijn drinken! Ok dan maar, je kan moeilijk nee zeggen want dat lijkt zo onbeleefd. En broeder Luc had precies wat haast dus ja het glaasje wijn moest snel naar binnen en pff ik voelde het toch wel in mijn hoofd. Maar goed, terug naar Pax.
Aangekomen in Pax eerst nog even een gesprekje met Moloto rond een eventuele opruimactie met de jongens van het internaat. Dit was een vlot gesprekje en we zijn met het voorstel afgekomen om zaterdag met een paar jongens samen te zitten en eerst even naar hen te luisteren. Wanneer wij namelijk met een plan afkomen zal het misschien werken voor één keer maar van zodra wij hier weg zijn zal de plaats hier weer hetzelfde stort worden als nu. Nu moesten we dus proberen om iemand te vinden die ons kan helpen bij het samen krijgen van een paar jongens. Maar eerst 4-uurtje! We hadden het gisteren al moeten overslaan en ondanks dat het nog niet lang geleden was dat we zoveel hadden moeten eten bij de zusters had ik er nood aan. De wijn zat nog steeds wat in mijn lichaam en een cakeje en cola zou wel helpen! Cola was er echter niet meer, dus dan maar met een spriteje. Even ontspannen dus. Na het einde van onze korte pauze kwam broeder Sam binnen en legden we ons voorstel aan hem uit. Hij zei dat we best zuster Augustine aanspraken om die jongens samen te krijgen. Op zoek naar de zusters dus. Eenmaal haar gevonden alles uit de doeken doen en zij zou ons helpen. Dus op goed geluk dat we zaterdag met enkele jongens kunnen samen zitten.
En zo was de dag snel voorbij! Het was alweer bijna donker dus tijd voor een paar praktische zaken. Paar mailtjes opstellen, wat chatten en eten. Nu blog aanvullen en eenmaal dit is gepost moet ik dringend mijn stageverslag aanvullen! Dat voordeel heb ik natuurlijk als mijn schat moet werken! Als ik niet met hem kan praten dan maar beetje werken hé ;-) (Timmy ik zie u graag hoor!!!).
Zo het was een lang verhaal vandaag, maar het was dan ook echt een lange dag met veel gebeurtenissen. Hopelijk hebben jullie van het verhaal genoten net zoals ik van de dag heb genoten.
Hier gaan we dan nog maar eens voor een verslagje van de dag.Ik voel mij net één of andere journalist die iedere avond de deadline voor één of andere krant moet halen.
Vandaag was een drukke en vermoeiende dag, die dan ook zeer snel voorbij is gevlogen. Deze morgen om 8u uit ons bed. En ik moet eerlijk zeggen: die wekker begint meer en meer op mijn zenuwen te werken! Ik ben echt geen wekkermens of vroeg-opstaan-mens! Maar ja de plicht roept. Gaan ontbijten en dan lesjes gaan voorbereiden. Het nodige materiaal printen, even alles overlopen en wachten tot onze leerlingen binnen komen. Een les rond communicatie stond op het menu gecombineerd met enkele toffe opdrachtjes. We zouden niet enkel praten over communicatie maar hen ook echt laten voelen dat communicatie noodzakelijk is. Althans dat dachten we, want één oefening verliep toch niet zo vlot. Baby was geblinddoekt en kon niks zeggen. Cathrine moest haar rond de kapel leiden adhv aanwijzingen. Maar tussen die twee klikt het niet zo heel goed en wat we wilden duidelijk maken was dan ook niet zo heel goed zichtbaar. Noëmi dacht dan dat we het beter nog eens deden met één van ons geblinddoekt. Ok dan maar, ik zal mij wel opofferen en hier mijn leven even wagen op dit terrein met een blinddoek op mijn hoofd. En blijkbaar was het vaak grappig, zelf zo erg dat Baby mij bijna recht in een vuilbak leidde, stel u voor! Gelukkig zag ik geen steek en wist ik het ook niet. Na deze spelletjes dus even alles bespreken! Tweerichtingscommunicatie is dus essentieel en vergeet niet dat we 97% duidelijk maken met ons lichaam (non-verbale communicatie) en slechts 3% van onze communicatie effectief plaatsvindt via woorden! Goed nu we dit weten en de les is afgesloten tijd om hier even paar dingen recht te zetten. Baby voelt haar niet goed in haar vel. Eén van de werknemers zit te prutsen op de pcs en dit zijn zaken die met Br Johan zouden moeten besproken worden. Maar jammer genoeg is hij nog steeds ziek, deuren van zijn appartement dicht dus waarschijnlijk in bed. Later op de dag dan nog maar eens proberen was de boodschap.
Even paar dingen komen checken op de computer voor ons lesje s middags en al snel tijd om te gaan eten. En jaaaaaaaaaa, eindelijk nog eens pannenkoekjes voor dessert en zelfs spaghetti om te eten! Daar verlangde ik zo naar, nog eens iets met pasta! ZALIG! Na deze heerlijke lunch niet veel tijd om na te genieten want om 14u10 begon de les met de leerkrachten van het middelbaar (en de lunch start hier stipt om 13u en door de heerlijke pannenkoekjes was deze vandaag toch behoorlijk uitgelopen). Goed, richting computerklas dus. Alles klaar zetten, tactiek bespreken en wachten. En wachten. En wachten. En blijven wachten. Ons geduld raakte stilaan op en op moment dat we dachten dat we niemand meer zouden zien kwamen er plots 4 (van de 7 leerkrachten) binnen. Ok we hadden al meer dan 20min verloren en zouden om 15u nog eens proberen om met Baby en broeder Johan te praten dus heel veel konden we niet doen. Ze waren helemaal niet zo enthousiast als de leerkrachten van het lager, maar ja. Kort inleidingske gegeven op alles en we zien wel of ze volgende week terugkomen of niet zeker Wij doen ons best en we bieden hen iets aan, aan hen om dit aan te nemen of niet. We zullen in ieder geval morgen of vrijdag nog eens langs het middelbaar moeten om de uren van de lessen te bespreken want zoals vandaag werkt dit echt niet!
Maar goed, na lesje dus richting Baby en broeder Johan. Baby was al zenuwachtig aan het wachten en ondertussen fotos aan het inscannen voor Gladys (directrice van het lager). Wij dus gaan zien of broeder Johan er was. Zijn hek was open, geklopt maar geen reactie. Misschien moeten we op zijn volgende deur (tussen keuken en living kloppen), was het niet dat Blue zijn hond daar stond. Ondertussen kent die ons wel dus we dachten dat dit niet zon groot probleem zou zijn. Maar dat dachten we maar! Ik wil naar binnen stappen dus duw met mijn hand naar de deur en springt hij er toch wel niet naar en bijt hij wel niet! Ik heb net op tijd mijn hand kunnen terugtrekken maar man ik was zo geschrokken. Mijn hart sprong bijna uit mijn borstkas en ik moet zeggen dat die hond toch weer heeft afgedaan hoor! Ok hij doet zijn werk als waakhond goed, maar dat wil niet zeggen dat hij mijn hand er moet afbijten Gevolg was natuurlijk dat we nog steeds geen broeder Johan hadden. Dan maar proberen bellen vanuit Rina haar bureau. Bleek dat zij net bezig was met wat research werk rond wat hij nu zou hebben en het ziet er niet zo goed uit. Hij zou echt naar dokter moeten maar is TE koppig. Dit zorgt er natuurlijk voor dat we niet zozeer hem willen lastigvallen met alles en beslissen dan maar even ons hart te luchten bij Broeder Thomas. Hij heeft heel goed naar ons geluisterd en zal de situatie aanpakken. En Baby leek zooooooo opgelucht dat er eindelijk iets is gebeurd. Dit was zo leuk om te zien en te voelen!
Maar de dag was nog lang niet om hoor! We moesten Gladys nog een beetje gaan helpen met haar taak op pc. En pfff dat bleef maar duren. Zodanig erg dat ik zelf mijn 4-uurtje en mijn heerlijk cakeje heb moeten opgeven ervoor! Het was al bijna 18u toen we haar kantoor weer buiten kwamen en waren allebei kapot! Het aanleren hoe je met een computer omgaat kan zoveel energie vragen! Ik had nooit gedacht dat dit zo moeilijk kan zijn. Ik merkte dat ik op een bepaald moment echt mijn geduld begon te verliezen maar dat is dan ook omdat werken met een computer voor ons zooooooo evident is geworden. In ieder geval krijgen we van haar super goeie feedback. Net zoals de Head Of Department van het lager al had verteld, zei zij ook dat we echt alles goed uitleggen en op het niveau proberen duidelijk te maken waarop zij zitten. We zijn volgens haar dan ook echt goeie leerkrachten en is zo blij dat we haar met alles helpen. Dus in dat opzicht doet het echt goed als je het gevoel krijgt dat je werk niet voor niks is en je echt deze mensen helpt.
Conclusie van de dag = zeer drukke dag, maar een dag met veel voldoening. De glimlach van Baby en Gladys en hun bedankingen doen echt deugd! Daarvoor kwamen we naar hier, is het niet?
En ik denk dat ik deze nacht heeeeeeeeeel goed zal slapen, want voel mij echt wel moe!
Tot morgen met opnieuw leuke avonturen want morgenvroeg gaan we paar schooltjes enzo gaan bezoeken met broeder Luc, JOEPIE!
-Ik vannacht eindelijk wat beter heb geslapen en dus niet zon groot ochtendhumeur had
-Ik zo hoop op die heerlijke pannenkoekjes als dessert maar het fruitsla was (waar toch ook niet over te klagen valt)
-We deze morgen beetje geprutst hebben maar dit gepruts als resultaat had dat de les voor morgen en vrijdag klaar is
-Ik een beetje zenuwen heb voor de les morgen met de leerkrachten uit het middelbaar
-Baby echt goed les kan geven en ze onze hulp dus eigenlijk niet zo hard nodig heeft
-Er hier in de computerklas zeer veel materiaal aanwezig is en we zelf schrokken van alle aanwezige technologie (hier zouden zelfs veel Vlaamse scholen jaloers op zijn)
-We graag iets zouden organiseren voor de jongens van het internaat maar het precies moeilijk is om de koe bij de horens te vatten
-We deze middag eens een vetkoek hebben gegeten (oliebolachtig maar toch anders) ipv een cakeje
-Deze 4-uurtjes mij toch soms doen dromen van een heerlijk rijsttaartje, chocomouseke, appelflapje of andere lekkere zoetigheden van bij ons
-Toen we wegdroomden over deze heerlijke lekkerheden we ook dachten aan de heerlijke zondagse ontbijten met lekkere verse koeken van den bakker
-We ook wegsmelten van de verschillende heerlijke soorten brood die we bij ons te eten krijgen, want hier ist voorverpakt brood die precies nooit hard wordt, super dik is en echt zeer luchtig
-Deze laatste puntjes er voor zorgen dat ik misschien zal verdikken eenmaal ik thuiskom
-Ik dus maar best onmiddellijk terug start met fitnessen dan (mama maak u maar al klaar)
-We broeder Gaston deze avond dan eindelijk hebben ontmoet. Een grappig oud mannetje waar je beetje moet tegen roepen want hij hoort niet zo goed meer!
-Ik vandaag twee reacties had in mijn gastenboek! Dank u Sarah en Chantal!!!
-Ik al terug uitkijk naar mijn warme douche van straks en bij deze gedachte misschien even moeten stilstaan bij het feit dat we hier toch wel veel luxe hebben!
oWe hebben namelijk warm stromend water (waar onze collega studenten in India waarschijnlijk zeer jaloers op zijn)
oWe altijd elektriciteit en internet hebben (waar Bart en Jochim in Tanzania dan weer wat nood aan hebben)
oWe een toilet hebben met papier en die doorspoeld (probleem voor de mensen in Peru)
oWe dus totaal niet te klagen hebben en we gewoon moeten genieten van de tijd die ons hier nog rest
1 september is hier niet gelijk aan eerste schooldag ;-)
Thobela,
Een rustig dagje vandaag. Opnieuw niet te bijster goed geslapen en deze morgen had ik dan ook lang nodig om wakker te worden. Eigenlijk heeft het zelfs tot deze namiddag geduurd tegen dat ik mij goed wakker voelde. Ben dan misschien toch meer een avondmens!
Vandaag twee lesjes gegeven. Deze morgen eentje rond communicatie, deze middag een computerlesje. Ik voel mij wel goed zo voor een klas. Misschien dat dit te maken heeft met het feit dat het hier natuurlijk kleine klasjes zijn en er ook niet zo heel veel druk rust op mij. We doen gewoon ons best en dat is hier meer dan voldoende. Ook zijn onze leerlingen heel enthousiast en dankbaar voor wat we doen. Woensdag beginnen we met de leerkrachten van de middelbare school en daar heb ik precies al iets meer zenuwen voor. Ik weet niet hoe het komt maar ik denk dat deze groep iets moeilijker zal zijn. We zien wel zeker. Alles op zijn tijd.
Buiten de lesjes hebben we eigenlijk echt geluierd vandaag. Boekje gelezen, beetje gerust, beetje zitten kletsen, cakeje eten en voor we het wisten was het hier alweer donker. Even voor tv gezeten en aangezien we hier via de satelliet BVN kunnen nemen die een combinatie geeft van Belgische en Nederlandse tv kon ik voor het eten genieten van een herhaling van Emma en dus (jammer genoeg enkel via het voorstukje) een glimp opvangen van mijn bekende nichtje. Daarna lekkere boterhammetjes gegeten. Eentje met smeerkaas, twee met kaas en eentje met chocolade. Het is echt een dagelijks terugkerende routine. En dan natuurlijk niet te vergeten mijn banaantje als dessert.
Net even een lang praatje gedaan met mijn mamaatje en papaatje. Weer wat op de hoogte van de gebeurtenissen in Eeklo en omstreken! Nu dus dit korte berichtje typen. Hebben jullie eens wat minder leeswerk en misschien wat meer tijd om eens te reageren ( tip tip tip ). Dan seffens een warm douchke nemen in de hoop dat er warm water uitkomt. Gisteren keek ik hier namelijk massas naar uit, tot ik de warm waterkraan opendraaide. Wat gespetter en dan precies alleen maar lucht. Mij snel wat verfrist met koud water en ontgoocheld mijn bed in. Broeder Luc hiervan ingelicht en blijkt dat dit af en toe voorkomt. Dit wil zeggen dat de pomp te laat is aangezet en er dus een luchtbel inzet, gewoon even laten openstaan en tis weer in orde! Goed dat we dit nu weten dus
Vandaag zondag en opnieuw een paar leuke vooruitzichten die de wekker een beetje goed maakten. Deze morgen eerst nog beetje gewerkt, Gladys nog even gaan helpen met de computer, praatje gedaan met mijn schat en dan was het moment eindelijk aangebroken. Iets voor 12 naar het terras want het was BBQ-tijd vandaag. Een lekker worstje, satéke en een kippebilleke lagen te braden en het rook al heerlijk. Dit gecombineerd met aardappelsalade en koude groentjes maakte het natuurlijk compleet. Ook heb ik eindelijk eens van de pap geproefd. De plaatselijke basis voor bij het eten hier. Moet toegeven dat ik niet kan omschrijven hoe het smaakt, want het smaakt naar niet veel. Tis niet slecht, maar echt lekker vind ik het nu ook niet. Ik weet nu in ieder geval wat het is hé!
Na de bbq (rond 13u) was het tijd voor ons tweede zondagse uitstapje met broeder Luc. Vandaag was het richting de rotsen. Of zoals Rina het verwoord, "Gods playground". Vorige week even door zijn vensterke mogen piepen, nu dus eens zien hoe hij speelde. Het gaat hier om een plaats niet zo ver van hier waar paddenstoelenhuisjes staan nee nee da ist niet!, maar dus een plaats niet zo ver van hier waar uit het niets een aantal bergen het landschap verstoren. Niet zomaar bergen, maar rotsen. Echt rotsblokken die precies uit hetniets komen en daar allemaal liggen. Geen idee hoe ze er komen of hoe ze gewoon niet naar beneden vallen. Echt een spectaculair zicht. Waarom dan God's playground? Wel gewoon omdat het lijkt alsof God hier met reuze knikkers heeft gespeeld en niet heeft opgeruimd. Foei foei die stoute jongen Bovendien hebben we opnieuw de nodige lachtraining gedaan aangezien ze er de weg aan het asfalteren zijn en daar staan geen wegomleggingsbordjes met alle gevolgen van dien. Je weet echt niet waar je heen moet of waar ja al dan niet kan rijden. Echt grappig. Op bepaald moment zelf stukje achteruit moeten rijden want we zaten blijkbaar op het einde van de weg en omdraaien leek echt onmogelijk. Na de rotsen wat aandacht te hebben geschonken zijn we richting Mokopane gereden waar we eerst iets zochten om te drinken. Een heerlijke bananenmilkshake werd voor mijn neus gezet en man dat heeft gesmaakt. Beetje zoeter dan de Belgische versies die ik gewoon ben maar oooooooh zo lekker.
Na dit 4-uurtje was het tijd om even wat wild op te zoeken. Om al een voorsmaakje te krijgen op het Krugerpark nam broeder Luc ons mee naar een klein plaatselijk wildparkje. Jammer genoeg was dit een beetje een teleurstelling. Het parkje lag er verwildert bij. De dieren in de kooien zagen er triestig uit en de leeuwen lagen maar wat te slapen. Hoe zou je zelf zijn als je hok nog kleiner is dan deze in de zoo van Antwerpen en je pakweg 500km verder uw wilde broeders hoort brullen. Bloeder Luc zei dat ze er zeker 10 luipaarden hadden zitten, maar in de kooien van die beesten lagen alleen wat wilde honden te slapen, voor de rest alles verlaten. Dan maar even het reservaat in waar wat wild (waaronder volgens het plannetje een giraf) zou rondlopen. Buiten twee zebras hebben we niks gezien. We hebben er ook niet lang rondgereden want er stond echt niks aangeduid. Je komt verschillende kruispunten tegen maar geen idee waarheen. Dus dan maar terug richting Pax.
Vandaag was dus een middag waarin ik heb genoten van de natuur, de landschappen, de zandwegen, de zandwolken (want door de wind zie je het zand overal bovenhangen). Het was vooral een ervaring als niet-toerist. Ondanks dat we ons natuurlijk toerist voelden vandaag. Maar de plaatsen die we hebben gezien, waar we hebben gereden, zijn geen plaatsen waar de doorsnee toeristen zich begeven.
Ik kan er nog altijd niet over dat je gewoon plots een paar koeien of geiten de straat kan zien oversteken. Of zelfs opnieuw apen die plots uit het niets kwamen overgelopen. In een droge rivierbedding een paar wilde everzwijntjes zien staan grazen. Mensen die je tegenkomt op zon zandwegeltje waarvan je weet dat ze nog kilometers moeten lopen vooraleer ze ooit terug iets tegenkomen. Dit soort zaken maakt mij stil en doet mij vaak nadenken over bepaalde zaken. Ik denk dat deze hele ervaring mij vooral tot nadenken zal stemmen. Ook al ben ik mij goed bewust dat eenmaal terug in de Westerse mentaliteit er veel verloren zal gaan, maar toch. Wat je hier ziet en meemaakt kan je geen 2x in je leven meemaken en kan je ook niet onder woorden brengen. Het zal voor iedereen anders zijn en iedereen zal er anders uitkomen. Maar ik weet in ieder geval dat het mij goed doet en goed zal gedaan hebben!
Oei dat laatste was misschien een beetje filosofischmaar ja mijn vingers typten dit blijkbaar zonder de volledige inbreng van mijn hersenen
Zo mensen, tot morgen dan maar weer. Waarschijnlijk zal het dan gewoon een dag zoals een ander zijn, maar dat hoort er hier ook bij!
Dikke kus
PS: wat ik ook geleerd heb vandaag! Er is hier een soort cactus, die eigenlijk geen cactus is!!! Als je hem langs de weg ziet staan nu zou je echt zweren dat het een cactussoort is, maar broeder Luc wist ons te vertellen dat dit een na-boom is. Deze cactus zal namelijk tegen de zomer (december dus) een boom zijn en dan is er van de cactus niks meer te zien! Bizarre dingen dus .
Hier zijn we dan weer. Half 8 s avonds en tijd om blog te schrijven. Ik moet eerlijk toegeven dat ik vandaag niet veel schrijfinspiratie heb en eigenlijk ook niet zoveel zin heb om te vertellen maar omdat er misschien enkelen nieuwsgierig zijn en anderen misschien teleurgesteld als ze niks nieuws te lezen krijgen zal ik een efforke proberen doen.
Deze morgen hebben we gewoon onze lesjes voor volgende week verder voorbereid zodat we goed op schema zitten. De directrice van Paxana (lagere) kwam ons ook zoeken. Ze had een probleem met wat pc-werk. Een onderzoek die ze had gedaan (90blz tekst) had ze overgetypt maar nu was ze het bestand kwijt.Ze moet alles dus opnieuw doen en had wat hulp nodig bij het tonen hoe ze nu precies iets moet opslaan. Omdat ik de lesjes voor volgende week vooral aan het voorbereiden was, is Noëmi even met haar meegegaan want veel tijd hadden we vandaag niet. Om 12u eten en erna zouden we meerijden als ze Maria (mama van Baby) naar huis brengen en dan samen met Baby naar die trouw gaan kijken. Eerst even een kijkje nemen in Baby haar huis. Echt niet zo groot en als je vergelijkt met onze huizen, amai die mensen hebben het echt niet makkelijk hoor. Voorgesteld aan alle kindjes, Baby haar twee zonen, kindjes van haar zussen en broers die liepen daar ook allemaal rond. Huisje vol. Ook de oma van Baby zat in de keuken op de grond, echt bizar om te zien, zon oud vrouwtje op de keukenvloer. Maar iedereen is precies altijd zo blij als we bij hen binnen willen komen. Daarna richting de muziek. Je kon van over heel de wijk muziek horen en inderdaad dat was the place to be. Hier was de trouw, of eigenlijk de leboa (ofzoietske). Het betalen van de bruid dus aan de familie. Je kan je het niet beter voorstellen als één groot buurtfeest. Iedereen uit de wijk komt daarop af. Mensen uit stad, kennissen, vrienden, iedereen kan daar gewoon op afkomen. Er wordt gedanst en gegeten. Dan maakt de bruid zich klaar en komt ze samen met haar bruidsmeisjes al dansent af naar de grote tent. Daar volgt een soort ja toesprakengedoe waar er een aantal mensen een woordje zeggen. We verstonden er niet veel van, alhoewel de vriendelijke man heel af en toe zich naar ons richtte en een stukje in het Engels vertaalde. Echt lief. Na deze toespraken is het tijd voor iets te eten en te drinken. Noëmi en ik kregen dan ook nog een fles wijn cadeau omdat ze zich vereerd voelden dat wij daar ook aanwezig waren en onze steun toonden. Wisten even echt niet goed reageren. Die mensen hebben al zo weinig en zouden alles geven. Maar we wilden niet oneerbiedig zijn en namen de fles dan maar vol bedanking aan. Daarna moesten we aanschuiven aan een buffet met echt van alles en nog wat.
Daarna tijd om te dansen. Voor diegene die mij kennen, ik ben al niet echt een dansexpert en heb een hekel om bekeken te worden op de dansvloer. Hier is het zo dat iedereen dezelfde danspasjes uitoefent op een liedje (vergelijk met bij ons allemaal samen de plopdans dansen ofzo, iedereen doet hetzelfde). Omdat ze maar bleven zeggen dat we moesten dansen waagde ik mij aan de pasjes, maar pffffffff echt mijn ding niet. Echt IEDEREEN daar keek natuurlijk naar ons waardoor ik mij zo ongemakkelijk voelde! Ook gewoon hoor, overal waar we liepen bekeken ze ons. Of de mannen kwamen op ons af, meestal al goed beschonken (zat dus) en dan beginnen ze tegen je en versta je er natuurlijk geen zinnig woord van!
Toen het dan bijna half 6 was, het uur dat broeder Sam ons terug zou oppikken moesten we eerst nog snel een dessertje eten voordat we vertrokken. En man dat was lekker. Geen idee wat het was, maar het was wel lekker! Op de weg naar Baby haar huis natuurlijk nog een praatje gedaan met iedereen die we tegenkwamen want we zijn echt wel een aantrekkingspunt hoor. En dan terug naar Pax.
Hier terug aangekomen was het net 18u en de mis was begonnen. Of we zouden gaan? Ja waarom niet zeker. Dus wij binnen in de kerk, achteraan een plaatsje genomen en jaja Sharon heeft een mis bijgewoond. Ondanks dat we van veel niks verstonden en dat het toch niet iets is waar ik mij helemaal op mijn gemak voel (nog maar een keer dat rare gevoel vandaag) was het iets dat ik moest meemaken natuurlijk. In plaats van dat ze bij ons in de kerk zon saai liedje zingen of spelen op het orgel ist hier echt een dansmoment. De jongens van het koor zingen nog even prachtig (alhoewel ik er bij de repetitie precies net iets meer van had genoten) en er wordt echt gedanst. Iedereen in de kerk staat mee te zingen en mee te wiegen op de klanken. Dus weer een ervaring rijker zeggen we dan maar hé! En volgens Noëmi zijn de hosties hier iets krokanter dan in België voor de gelovigen die dit willen weten .
Oh ja, vandaag ook nog eens het scoutsgevoel bovengehaald. Aangezien stromend water hier niet overal van zelfsprekend is en riolering ook al een ander verhaal is hebben de mensen in de wijk van Baby natuurlijk geen gewoon toilet zoals bij ons. En ja op een bepaald moest Noëmi naar toilet en ik mee natuurlijk en twas op een hudo te doen. Jaja scoutsgevoel al om....
Deze nacht vreselijk geslapen. Ik weet niet hoe het komt maar ik heb hier precies echt moeite met goed en vast slapen. Ik voelde mij moe, maar eenmaal ik dan in mijn bed lag en de lichten uitwaren kon ik de slaap maar niet vatten. Blijven draaien en keren, op horloge kijken, gek worden dat ik nog wakker lag. Te warm krijgen en een deken wegsmijten, nog te warm, slaapzak aan de kant. Pff nee het ging maar niet. Rond half 2 stond Noëmi dan even op om naar toilet te gaan, ik ook mee natuurlijk en ja daarna EINDELIJK in slaap gevallen. Maar het was maar van korte duur. Om 5u alweer wakker, doodmoe maar niet in slaap vallen.
8u wekker loopt af en met beetje slecht humeur uit bed. Maar het zag er in ieder geval een mooie dag uit. Zonnetje scheen volop en de vogeltjes kon je al uren horen kwetteren. Een kort lesje met de mensen van skills en deze middag dan naart stad voor onze traditionele kleren. Althans dat dachten we. Toen we Baby zagen veranderden de plannen echter. Ze moest werken tot half 3 en vond het niet echt de moeite om daarna nog naar stad te gaan. Zoektocht zou misschien niet zo makkelijk zijn en ja om 18u ist hier donker dus heel veel tijd hadden we niet. Ze stelde voor om morgen op het voorhuwelijk eens rond te kijken naar alle mensen in hun traditionele kleren en dan zeggen wat we leuk vinden en dan zou ze regelen dat we ook aan zoiets geraken. Dus ja ik snapte haar wel, maar toch was de teleurstelling er natuurlijk.
Na de les dan ook allebei beetje verveeld met feit dat onze planning anders zou lopen met gevolg dat we maar besloten een wandelingske te maken en onze paardenschrik wat te doen minderen. We zouden op zoek gaan naar de beesten (want die lopen hier gewoon overal rond) en proberen toenadering zoeken. Best grappig om twee dolle meiden bang naar zon paard te zien stappen. Maar het is ons gelukt, we hebben beide een korte aanraking gehad met een paard. Joepie. Als we zo verder doen kunnen we op het einde misschien toch nog warm worden gemaakt voor een ritje want dat is naart schijnt hier met de mooie natuur zeker de moeite. Na de wandeling nog even wat mailtjes verzonden en tijd voor middag eten. Ja en tis vrijdag dus twas visdag vandaag, met frietjes!!
Na het eten effe op gemak, misschien moeten we maar beetje van zon genieten en een spannend boek. En spannend is mijn boek zeker, maar de zon was nog sterker van de partij. Man wat was het warm vandaag. De hittegolf is hier zeker aangekomen. Volgens de krant zou het vandaag max 32°C worden en dat geloven we maar al te goed. Tegen de vooravond dan nog eens wandelingske op het terrein. Gaan kijken naar het wrak van een oud autooke die op de boerderij staat en opnieuw een paard aangeraakt (we maken vordering). Daarna even gaan zien wat de jongens van internaat aan het doen waren. Ze waren aan het sporten en troffen 4 van de 6 boardingmasters aan. Effe kennisgemaakt met hen en praatje gedaan. Volgende week zouden we normaal eens samen zitten om te zien of we niks kunnen uitwerken rond de rommel die hier overal ligt. Of er veel van terecht zal komen is natuurlijk afwachten, want ze zien er niet uit alsof ze zelf veel initiatief in zich hebben.
Daarna dan maar effe voor tv gehangen want ja het begon hier al donker te worden. Om half 7 gegeten, want de maaltijden verlopen hier stipt op de exacte tijdstippen en dan nu even internettijd.
Morgenvroeg zullen we dan beetje proberen werken aan onze lesvoorbereidingen en na het eten zal Broeder Sam ons meenemen tot bij Baby. Daar zullen we een voorhuwelijk meemaken. Dit houdt in dat de bruid wordt geschat naar waarde en dit bedrag wordt overhandigd aan de familie van de bruidegom. Kan het mij moeilijk voorstellen maar hopelijk kan ik jullie morgen een beter en duidelijker beeld hiervan geven.
Geniet allemaal van jullie weekend en ik hoop dat het voorspelde weer er bij jullie komt en jullie dus ook eens wat zon te zien krijgen.
xXx
PS: de insecten zijn ook steeds meer van de partij. In het begin was een mug en ander griezel niet zo vaak zichtbaar, maar de afgelopen dagen komt daar stilaan verandering in. Misschien met de aankomende lente, maar zo zot zijn we er niet van. Gelukkig hebben we onze spuitbus DOOM snel in de aanslag om al dat ongedierte uit onze kamer te verjagen !
Vandaag donderdag 28 augustus. We zijn ondertussen al twee weken en een half op onze Zuid-Afrikaanse bestemming en we vonden het tijd om even onze kleertjes te wassen. Gevraagd aan Joyce, één van de dames die hier werkt en de was van de broeders doet, of de laundry vrij was vandaag en of we de sleutel konden krijgen. We zouden dan even snel onze was in de machine stoppen (want broeder Luc had ons daar al een rondleiding gegeven en er stonden twee machines, waarvan de westerse machine jammergenoeg kapot is, maar met die andere kon dat nu toch ook niet zon probleem zijn). Ok eerst gingen we voor de donkere kleuren (blauw, grijs, zwart) allen bij elkaar in die machine, leek toch groot genoeg en dan hmm waar moet de poeder nu. Geen bakje te zien waar dat in kan. We willen nu ook niet graag de boel kapot maken dus misschien toch maar even Joyce haar hulp inroepen. Joyce komt (op haar blote voeten weliswaar) naar de laundry om die twee domme belgjes eens te tonen hoe je de was moet doen. Want oei oei ze tikte al direct op onze vingers. Teveel was in de machine en al die kleuren, oei oei nee dat was niet goed. Ok alles er weer uit en enkel wat t-shirts en wat sokken erin. Je moet zelf een zeepsopje maken en erbij gieten en dan de machine aanzetten. Ok, goed machine draait. Maar dan, eigenlijk is dat niet de goeie manier van wassen. Ze zou het ons eens tonen. De mensen hier zijn het zodanig gewoon van met de hand te wassen en dat is voor hen dan ook de beste en meest propere methode. Goed warm water met soap aan de ene kant, spoelwater aan de andere kant en dan schrobben maar. Even voortonen en dan konden we aan de slag. Goed nat maken, schrobben over je handen en de plank en zo de was eerst mooi maken. Maar oei oei we begonnen nog maar en ze schoot nu toch in de lach. Noëmi en ik keken naar elkaar wat doen we verkeerd?. Geen idee dus, maar twas niet goed voor ons Joyce. Nog eens tonen. We moesten precies de stof meer over elkaar wrijven, of over onze vingers of harder, geen idee, maar ons lukte het dus niet volgens de Afrikaanse normen. Ze stond echt te schudden van het lachen. Zelfs zo erg dat ze Maria (de andere werkster) erbij riep. En jaja, beide stonden ze daar echt goed te lachen met de wastechniek van die twee blanke belgjes hoor? Je moet je dus twee, toch wel mollige, echt typisch Afrikaanse vrouwen voorstellen die ons stonden uit te lachen. We moesten onze mamas dringend leren hoe je echt de was moet doen (dus bij deze sorry mama, maar je moet duidelijk ook nog bijleren ). Aangezien dat ze het echt niet konden aanzien gingen ze ons maar even snel helpen en hebben zij de was gedaan en werden wij gedegradeerd tot spoelmeisjes. En zelfs daar deden we het precies niet heel goed want was volgens hen veel te grappig om te zien. Gelukkig uiteindelijk dat we zo de was deden, want Noëmi had een topje mee die ze nog nooit had gedragen, een rood, en inderdaad die kleur ging enorm af! Dus goed dat het met de hand gebeurde of al onze rode was had plekken (en je moet weten dat ik veel roodtinten mee heb!). Maar goed, eenmaal dit deel gedaan is moet alles nog eens nagespoeld worden in de wasmachine met verzachter, om inderdaad, alles zacht te houden. En dan de droogkast in. Gelukkig konden wij hier dan even ter hulp schieten en zeggen dat we toch liever enkele zaken in de zon hingen te drogen want een fleeceke bijvoorbeeld zou denk ik niet zo goed eruitzien als het uit de droogkast komt. En aangezien de zon hier toch zo mooi schijnt, waarom zou je dan een machine gebruiken. Een wasdraad dat is hier dan weer een ander verhaal, gewoon aan de omheining was de boodschap. Natuurlijk niet zo evident voor de kleren want de omheining bevat nogal wat uitstekende ijzerdraadjes waardoor voorzichtigheid geboden was, maar toch gelukt en na een uurtje was al onze was droog en de droogkast had voor de andere kleren ook duidelijk zijn job gedaan. Gevolg lekkere frisruikende kleertjes en zelf weer lekkere zachte handdoeken. Ik kijk al uit naar mijn douche
Zoals jullie misschien kunnen vermoeden heeft dit alles toch wel het grootste deel van onze voormiddag in beslag genomen. Buiten wat gepruts voor het printen van onze lesjes voor morgen is er niet echt heel veel gebeurd. Eten deze middag was echt vrij belgisch, pattatjes of rijst met erwtjes en worteltjes maar ook keuze voor spruitjes met hamburger. Ik kies hier raar maar waar veel sneller voor de rijst. Ik denk dat ze er saffraan of weet ik veel bij doen want de rijst is altijd geel en echt niet droog en jaja ik heb zelf spruitjes geproefd, terwijl dat eigenlijk niet echt mijn ding is. Als dessert een heerlijk stukje fruit en dan konden we er tegenaan voor ons lesje. Deze middag dan van half 3 tot half 4 computerlesje met de leerkrachten en het is super gegaan. We besloten hen vandaag echt zelfstandig aan het werk te zetten. Een oefening in Word die ze op eigen tempo moesten proberen volbrengen en wij liepen ondertussen rond met raad en daad. Het ging echt goed en de tijd vloog voorbij. Zelfs de leerkrachten hadden de tijd niet echt in het oog want het was pas toen enkele kinderen binnenkwamen om iemand te halen dat ze zagen dat het al zo laat was. Groot contrast dus met de eerste les waar ze om half 4 direct rechtsprongen en zeiden dat het tijd was. En ik denk dat dit een heel belangrijk teken is dat de les goed was en interessant. Wel is opvallend hoe slecht ze nog overweg kunnen met de muis. Dat pijltje op de goeie plaats krijgen en juist klikken is echt één van de zwaarste moeilijkheden. Terwijl dit bij ons allemaal zo vanzelfsprekend is. Maar welk kindje leert niet op school een computerspelletje spelen waarbij de muis gebruikt wordt.
Na de les ONGELOOFLIJK veel dorst. Het is hier vandaag echt schitterend weer geweest en daar krijg je echt dorst van, zeker wanneer je heel de tijd loopt te praten in je lesje. Tijd voor ons 4-uurtje. Dagelijks ritueel, stukje cake uit de grote koekentrommel met een blikje gecombineerd met een vleugje zon op het terras. Er nog enkele roddelblaadjes bijgenomen en even relaxen.
En zo was ons dagje weer snel voorbij en hebben we deze morgen onze lachspieren ook eens goed getraind (kwestie van sportief te blijven en te blijven trainen).
Gisterenavond was ik zo fier omdat ik bij de eerste slag een mug had kunnen doodslaan hier in ons werkkamertje (een kamer verder op de gang waar we allebei samen op internet kunnen). Maar mijn goed geluk kreeg deze nacht een andere wending. Ik schoot wakker rond half 2, even naar het toilet dus en toen ik terugkwam en bijna weer in slaap viel hoorde ik toch wel het meest irritante gezoem die er bestaat rond mijn oor zeker, inderdaad een mug. Hup de licht aan om de jacht te openen maar geen mug te vinden. Dan maar insmeren met zo van die antimuggencrème in de hoop dat dit de mug op een afstand zou houden. Maar tevergeefs, altijd een kwartiertje stilte en dan net op het moment dat ik weer bijna indommel dat vreselijke gezoem rond mijn oor. Op bepaald moment echt het licht een half uur aangelaten om ze te vinden, maar nee hoor, slim beestje niet te zien. Gevolg ik heb dan ook echt bijna geen oog meer dichtgedaan tot aan het moment dat mijn wekker afliep aangezien dat beest mij steeds kwam lastig vallen op het moment dat ik bijna in slaap viel.
Mijn humeur deze ochtend was dan ook niet super want ik had zo graag nog wat geslapen, maar niks aan te doen, van 10 tot 12 hadden we immers een les met de mensen van skills en we moesten nog alles printen en beetje knippen en klaarzetten. Dus hop uit mijn bed, kleren in, wat water in mijn gezicht gepletst en gaan ontbijten. Het weer viel ook al weer ferm tegen, helemaal grijs en enorm harde wind. Dit zou mij ook geen extra energie opleveren maar goed. Klaarmaken voor de les en afwachten hoeveel leerlingen we vandaag zouden hebben. Maandag hadden we er 2 van de 4 en jaja vandaag met verbetering, er kwamen er 3 op dagen. We kunnen dus niet klagen hé. Lesje verliep vlotjes en was iets vroeger gedaan dan gepland. Echt geen zin om nog iets te doen voor het eten dus dan maar mijn spannend leesboekje bovengehaald. En ja hoor, ik kon lezen in de zon want ondertussen waren de wolken weggetrokken. Weliswaar met mijn trui en lange broek aan want het waaide nog steeds hard (heeft het trouwens heel de dag gedaan) maar de zon voelen op mijn huid deed toch al goed. Na het eten toch even half uurtje op mijn bed gelegen want het slaaptekort werd te voelbaar. Na dit dutje konden we er weer even tegenaan. Uitwerken van onze lesjes voor vrijdag en volgende week tot aan het 4-uurtje. Dan tijd voor cake en een limonade van hier en man als je dacht dat cola zoet was, dan heb je dat duidelijk nog niet gedronken. (Mama het zou zeker iets voor u zijn Kan mij uw gezichtje al levendig voorstellen als je dit goedje zou drinken). Weeral eens een 4-uurtje die wat uitliep. Bij het donker worden nog even achter pc gekropen om stageverslag aan te vullen want dat moet ook gebeuren en vraagt soms meer inspanning dan we denken. Dan gegeten en nu weer hetzelfde ritme als iedere avond: blog, chatten, douchen, nog wat kletsen of boekje lezen ofzo en dan slapen. Weer dagje voorbij dus zonder al te veel spanning of avontuur.
Slaapwel allemaal (of goeiemorgen of goeiemiddag nog, afhankelijk van wanneer je dit berichtje leest )
Hier zijn we terug maar ditmaal voor een iets korter bericht. Vandaag is er eigenlijk niet zo heel veel bijzonders gebeurd om te vertellen. Deze morgen was mister Rapaledi ons al vroeg aan het zoeken. Hij had Baby ingeschakeld voor de zoekactie, maar rara, die twee belgjes lagen natuurlijk nog in hun bedje. De mensen leven hier echt met het ritme van de zon, maar daar zijn we duidelijk nog niet aan gewend. Na het ontbijt dus eerst even richting middelbaar om te zien waarvoor hij ons nodig had. Even duidelijk maken dat de lessen voor het middelbaar volgende week woensdag starten want hij begon te twijfelen over onze afspraken en hem even helpen met internet. Daarna richting onze kamer om wat te werken aan lesvoorbereidingen voor morgen en volgende week. Na het eten dan tijd voor een lesje met de leerkrachten van het lager. Deze keer verliep het weer precies iets chaotischer. Ze zitten op zon verschillend niveau dat het niet eenvoudig is om met hen te werken. Noëmi heeft haar op een bepaald moment dan ook effe boos gemaakt omdat er teveel lawaai was en ze schrokken precies wel beetje waardoor alles weer iets vlotter verliep. Sessie afgewerkt en hadden het gevoel dat ze al iets enthousiaster waren dan gisteren eigenlijk. Donderdag hebben we nog een les met hen en dan gaan we hen echt aan het werk zetten adhv een oefening. Hopelijk werkt dit. Tegen dat de computerklas helemaal was afgesloten en we even een luisterend oor hebben gespeeld voor Baby want zij voelt zich hier toch niet altijd zo goed hebben we gemerkt, was het al half 5 dus dringend tijd voor een verlaat 4-uurtje. En op het terras in de zon was het zooooooooo zalig dat we zijn blijven zitten tot aan het avondeten. Een mens moet toch eens ontspannen ook hé! We hebben Tiger (één van de poezen hier) ook in actie gezien terwijl we op het terras zaten. Hij houdt er blijkbaar van om onschuldige vogeltjes uit de lucht te plukken en er dan maar wat mee te spelen. Echt zielig om te zien, konden er niet veel aan doen natuurlijk. Hopen dat het vogeltje niet teveel heeft afgezien maar dit is de natuur zeker Aangezien het hier ondertussen toch wat frisser was geworden snel even langs de kamer om een lange broek aan te doen voor we moesten eten. Eenmaal terug, we waren vandaag beetje te vroeg terwijl we anders te laat zijn, kwam er een jongen binnen die we nog niet hadden gezien. Hij vroeg of hij erbij kon zitten en begon spontaan tegen ons te babbelen. Bleek dat dat één van de leerlingen is die een praatje kwam slaan. We moeten eerlijk toegeven het was nog een aangenaam zicht om naar te kijken
Maar ja het was tijd om te eten dus vertrok hij weer Hij zou morgen terugkomen zei hij. Was maar vreemd want normaal komen geen studenten binnen in de gebouwen van de broeders maar ja.
Na het eten dus internettijd en de superontdekking in mijn mail! Onze reispapier voor de rondreis en ja we dromen stiekem al weg. Al enkele websites bekeken van hotelletjes en het is vaak echt precies het paradijs. Maar dat zullen jullie hopelijk later uitgebreid horen en zien!
Zo heel veel had ik dus niet te vertellen, maar zo weten jullie toch alweer klein beetje hoe mijn dag eruit zag!
Ook nog even een kort overzichtje van mijn dag vandaag. Deze week is de eerste echt drukke stageweek aangebroken. Vandaag stonden er twee lessen op het programma. Deze morgen les met de mensen van skills. En dan deze middag les met de leerkrachten van het lager onderwijs. Aangezien ik gisterenavond echt te moe was zouden we deze morgen allebei een douchke nemen. Je moet namelijk weten dat we hier precies een soort regeling hadden dat ik s avonds douche en Noëmi s morgens. Maar aangezien het gisteren echt niet lukte beslist om vandaag kwartiertje vroeger op te staan en beide te douchen. Toen Noëmi mijn kamer in kwam gelopen dat het mijn toer was keek ik al helemaal uit naar een warme douche om goed wakker te worden. Je voelt het misschien al aankomen, idd, warm water had ik niet. Ik draai de kraan open, nog een straaltje die mijn haar net wat nat maakte en dan enkel druppels. Het enige dat ik nog kon was een koude douche nemen, maar daar heb ik toch maar voor gepast. Ik was eens afgespoeld en dat moest maar genoeg zijn dan. We gaan ons dus vanaf nu maar best terug aan ons schema houden en ik zal mij voortaan terug s avonds douchen. We vermoeden dat het te maken heeft met het feit dat overdag water verwarmd wordt door zonne-energie en er misschien niet genoeg op een korte tijd kan verwarmd worden. Nu ja, ik denk niet dat ik aan het stinken ben dus dat is het voornaamste.
Na het ontbijten naar Rina haar kantoor om onze werkblaadjes voor deze morgen te printen. We komen binnen en Rina liet weten dat ze onmogelijk de meeting kon halen. Ze had het veel te druk en verontschuldigde zich. Ook Cathrine had vorige week al laten weten dat ze er niet zou zijn dus ja hopen dat Benedict nu afkwam of het zou enkel Baby zijn en dat zou nu ook maar jammer zijn van al ons werk. Terwijl we dit moesten afwachten toch maar onze blaadjes printen. Was het echter niet dat de printer daar anders overdacht. Hij zei dat er een papier vastzit maar nee nee geen papier te bespeuren. Lap wat nu, gaan printen in de computerklas dan maar. Ook daar had de printer duidelijk last van een ochtendhumeur en wou dat ding niet meewerken. Lap onze les was ondertussen al 10min te laat begonnen en geen werkblaadjes. Snel improviseren, oefeningen dan maar in een simpele powerpoint plekken zodat we dit konden projecteren en ze gewoon op blanco blaadje laten schrijven. Iedereen naar de computerklas halen en aan de slag. Een who am I?-lesje met twee man. Alles verliep vlot. Ze werkten goed mee, hadden plezier en denken wel dat we ons punt hebben duidelijk gemaakt. Ook gemerkt dat de groepssfeer bij skills niet zo optimaal is en we daar dus misschien een sessie over kunnen doen. Eens wat teambuilding kan misschien wonderen doen, als er suggesties zijn, laat maar komen hé!
Na de sessie even relaxen, wat mailtjes bekijken waaronder een mailtje van onze rondreis, oooh we dromen al stilletjesaan weg. Eten en dan alles klaarmaken voor de computerles. Printer in computerles wou al printen maar kregen we het probleem met een figuur. Op ons scherm ziet dit er perfect leesbaar uit, maar iedere keer dat het print ist bijna een volledig zwarte kader. Niet goed dus! Instellingen veranderen en doen maar geen goeie afdruk van de tekening te verkrijgen. Dan maar snel opzoek naar een andere prent. Gelukkig zijn de leerkrachten van het lager niet zo goed in op tijd komen en kregen we nog alles klaar voor de start van de les. Deze les was echter al veel moeilijker! Was dezelfde materie als zaterdag maar onze leerlingen deden maar half zo goed mee, zaten wat in het ronde te praten, half op te letten. Moeilijker dan verwacht dus en niet zoveel interesse als gedacht. En om half 4 keken ze al allemaal op hun horloge en zeiden ze al dat het tijd was. We hebben dan ook besloten om aan hen nu 3 lessen echt basis mee te geven en wie wel echt geïnteresseerd is kan erna nog komen! Wel weer enkele ervaringen rijker bij deze want een echte leerkracht zal waarschijnlijk heel vaak met leerlingen te maken hebben die daar enkel zitten omdat het zo hoort.
Na de les, tijd voor 4-uurtje. Enkele verhalen van broeder Luc en zelfs het bovenhalen van enkele oude fotoboeken en dan weer tijd om een beetje te werken. Was het natuurlijk niet dat het internet dan weer niet aan onze kant stond en uitviel. Beetje geprutst en dan gegeten!
En nu weer internet en tijd om te bloggen en te chatten met het thuisfront!
Hier komt het lange verhaal dan. Neem alvast even de tijd om te lezen want ik vermoed dat het lang zal worden. Het gaat immers over twee dagen en gisteren was een heel bijzondere dag. Zoals jullie in het vorig berichtje zagen werd ik al vroeg gewekt door mijn wekkertje. Oh en ik lag nog zo goed te slapen. Gelukkig liep de wekker af voor een dag een rit die ons eindelijk een aantal prachtige plekjes van dit land zou gaan tonen. Klein uurtje later, met de frigobox in de koffer, lieten we het stoffige Pax achter ons en waren we vertrokken. De zon begon op te komen en toverde enkele prachtige kleuren aan de horizon. Het zou een lange rit worden had broeder Luc ons verteld maar we keken er zo naar uit. Eerst zagen we het vertrouwde uitzicht van de dorre, kale vlaktes zoals we ze hier alle dagen zagen. Voor we Polokwane inrijden opnieuw de krothuisjes waar ik het nog steeds wat moeilijk bij krijg wanneer ik die te zien krijg. Wij westerlingen kunnen ons denk ik echt op geen enkele manier voorstellen hoe het moet zijn om daarin te wonen, te leven, met een heel gezin dan nog. Ik overdrijf echt niet wanneer ik zeggen dat deze huisjes, of beter kampjes, niet groter zijn dan onze garages. Eens Polokwane door begon het nieuwe voor ons. Zover waren we nog niet geweest dus we gaven onze ogen de volle kost. Een drukke baan die richting de Limpopo universiteit loopt, nog steeds niet veel speciaals. Dan het eerste verhaal van onze plaatselijke gids. We naderden namelijk de hoofdstad zeg maar van de grootste sekte van zuid-afrika. Zion- city of Moria. Moria zou een berg zijn die ook voorkomt in de bijbel (maar daar ken ik natuurlijk niks van) en Zion kan je vergelijken met het Rome voor de katholieken. Het is hier een sekte die een mengelmoes is van zowel joden en protestanten. Volgelingen komen van overal om vieringen hier bij te wonen. Met Pasen is het grootste feest en dan zouden er duizenden bussen en autos enzo staan om dit te vieren. En nu op een gewone zondag zagen we al heel veel bussen staan en tentjes. Op de bergflank schitterend dan ook een grote joodse ster om Zion aan te kondigen.
Nu reden we verder en begon het bergopwaarts te gaan. Het vertrouwde landschap lieten we achter ons en we maakten ons klaar voor het nieuwe. We reden echt van precies het ene land in het andere. Het is ongelooflijk hoe je op een paar kilometer tijd zoveel verschillende landschappen kunt zien. Van bergwegen waar het steeds wat groener wordt en het veel vochtiger is waardoor er langs de weg een grappig soort boompjes staan met de naam vuurpijlen omdat die in de zomer mooie rode bloemen hebben op hun top, tot de vlaamse ardennen waar ik me echt weer even in België waande en de wegen echt omgeven waren door grote bossen met vooral naaldbomen. Het is zo dat de bomen hier direct worden heraangeplant wanneer er oudere worden gekapt. Een zicht op een prachtig meer liet ons alweer wat wegdromen. Via Tzaneen wat echt de fruitstreek is en je dus de eerste bloemen kunt spotten en overal fruitbomen en fruitstruiken en noem maar op tegenkomt. Aan Tzaneen moesten we even tanken want we zouden even een eindje rijden zonder iets tegen te komen langs de weg. En inderdaad, een goeie 100km denk ik met langs de zijkant enkel en alleen draad en bomen. MAAR plots roept broeder Luc Dat was een nest van een vogelspin!. Ik dacht natuurlijk dat hij mij weer schrik probeerde aan te jagen want ja hoor hij heeft al kennis mogen maken met mijn spinnenfobie. Maar nee hij was bloedserieus en plots zagen we hier en daar, en de omheining zon nest hangen. Echt griezelig. Ik krijg het er nog kou van als ik eraan denk. Even gestopt want we moesten daar natuurlijk een foto van hebben. Noëmi had iets meer lef en is dichter gaan kijken om de foto te nemen, ik besliste om op veilige afstand te blijven. Broeder Luc zegt dat je de spin zelf zo goed als nooit uit haar nest ziet komen, enkel als je echt haar nest begint aan te vallen en in te porren, maar dat ben ik toch niet van plan. De nesten zijn ook zo immens groot. De naam vogelspin komt er, althans dat zei broeder Luc ons, door het feit dat kleine vogeltjes ook in zijn nest gevangen kunnen raken en dan lekker worden opgepeuzeld door dit diertje. Brrrr .. Langs de weg hier waren het dus allemaal kleine wildparkjes waar we regelmatig eens een springbokje zagen staan. Op het einde van deze lange, eenzame weg, een T- splitsing waar we naar rechts moesten. Nog steeds de kleine wildparkjes langs de kant en toen .toen gebeurde het. Zag ik tussen de bomen toch wel geen giraf staan zeker!!! Echt waar! Mijn eerste giraf hier op Afrikaanse bodem. Broeder Luc heeft onmiddellijk de auto gedraaid zodat ik er toch een foto van kan nemen en om te zien of we er nog zagen want meestal zijn die toch in groep. Maar nee, we vonden enkel die ene giraf. Hij keek eens naar ons, we konden een foto nemen en toen begon hij rustig verder te eten. ZALIG. Ik had echt nooit gedacht dat ik gisteren al een giraf zou spotten. Dacht dat ik zou moeten wachten tot in het Krugerpark volgende maand, maar nee dus daar stond hij. Mijn dag kon in ieder geval al niet meer stuk. We reden verder nadat ik van de shock was bekomen en toen kwamen we opnieuw in geheel andere landschappen. Eerst heel rotsachtig waarbij er voor ons uitlopers van de Drakensbergen te zien waren. Echt prachtige kleuren hadden deze rotswanden en dit komt vooral door de aanwezigheid van koper. De bergen hebben hun naam verdient aan het gegeven dat ze zo ruw en grillig zijn. Een klein tunneltje bracht ons naar de andere kant van deze rotsen waar we plots in de groene vallei kwamen. Onvoorstelbaar, eerst rotsen tot en met en dan plots groene vlaktes. Heel vruchtbare gronden met echt super groene grassen op. Prachtig. Dan onze eerste stop van de dag, de drie rondavels. Drie bergen die de vorm hebben van de typische hutjes (rondavels van hier). Prachtig uitzicht over deze bergen. Alleen geen frietkrot aan dit toeristische stopplekje. Broeder Luc snapt niet dat er geen enkele zuid-afrikaan zo slim is om een frietkot te zetten op deze plekjes. Een goei fris pintje en een bakje friet zou iedereen toch willen bij zon uitzicht. Op een jaar tijd ben je miljardair denkt hij. Maar nee, geen frietkot, alleen souvenierskraampjes die allemaal hetzelfde verkopen. Onze tocht wordt verder gezet nu richting de Blyde River canyon. Dit is een canyon waar de twee rivieren, de Blyde en de Treur samenvloeien en waar door de jaren heen enorme putholes zijn ontstaan. Dit zijn een soort afzettingen in de rotswanden door het schuren van het water. Prachtig. Het verhaal van de rivieren vertel ik wel aan de geïnteresseerden eenmaal ik thuis ben want anders heb ik niets meer te vertellen doordat jullie allemaal mijn blog lezen. Het water nu in de canyon stond vrij laag, het is hier dan ook droogseizoen maar toch was het zicht prachtig. Ook de watervalletjes die er te zien waren trokken onze aandacht zeker en vast. En ja als we dan in oktober nog eens daar passeren tijdens onze rondreis zal het uitzicht er misschien al helemaal anders zijn door de bloemen en het extra water die er tegen dan hopelijk is. Nu zou onze tocht naar twee watervallen lopen. Onze weg werd gekruist door een kudde koeien die doodleuk overstaken, wat geitjes en jaja ook een stel apen. Dan de Berline-fall en de lisbon-fall en dan afzakken naar Graskop om een hapje te eten. Broeder Luc keek al helemaal uit naar zijn Wimpie-restaurant maar wat bleek nu, het Wimpie-restaurant had zijn deuren moeten sluiten en was verdwenen. Op zoek naar iets anders dan. Een klein restaurantje met heel vriendelijke bediening dan maar. En wat zouden we eten. Ik had geen zin in het gewone eten dus koos ik voor een hartige pannenkoek. Bij ons komt dat ook op, maar had het zelf nog niet echt geprobeerd dus bij deze een pannenkoek met kip en champignons. Even later werd mij een mooie opgevulde pannenkoek gepresenteerd vergezelt van wat rauwkost en man dat heeft mij gesmaakt. En de prijs is echt ongelooflijk. Voor nog geen 5euro had ik en de pannenkoek en een blik cola naar binnen gespeeld. Dessert (een ijscoupe dus) zouden we in een klein restaurantje nemen op de terugweg. Het enige dat op het terras van onze middagmaaltijd enorm op mijn zenuwen heeft gewerkt was de groep Duitse toeristen. Man ik zou geen goeie zijn in de horeca want die werkten ferm op mijn zenuwen.
Ok nu nog naar Gods Window en dan werd het stilaan tijd om de tocht terug te maken want het was al rond 3u ondertussen. Gods Window is HET uitkijkpunt hier in zuid-afrika en amai. Je kan echt super ver kijken. Het is zo mooi en zo onbeschrijfbaar stil. Buiten wat gepraat en geklik van fototoestel achter je hoor je er echt niks. Of toch een yamahaai (moto voor de niet-kenners) in de verte .
Ook hier weer toeristisch maar geen frietkot te bespeuren hoor. Alleen de kraampjes met de prachtige hebbedingetjes. En kettingen en oorbellen amai heb mij moeten inhouden. En zoveel met girafkes. Had mij voorgenomen er gisteren nog geen te kopen aangezien we er toch nog terug passeren bij de rondreis normaal maar pff heb op mijn tanden moeten bijten. En ik denk dat ik misschien maar best een budget opstel op voorhand voor zon dingen want tis ongelooflijk en echt niet duur. Voor nog geen 1euro heb je zo een giraffenhangertje!
Ondertussen tijd om stilletjesaan te denken aan terugkeren. Want ja hier wordt het natuurlijk rond 18u al donker. Jammer genoeg moesten we dezelfde terugweg nemen want anders rij je super ver om. Maar het landschap nam ons al snel terug in zijn pracht op. Tijd voor het ijsje, toch niet, want dit restaurantje had ondertussen zijn deuren gesloten. Ging dicht om 16u30 (wat een uur om dicht te gaan) en het was 16U45. Pech dus. Dan maar stoppen aan het tankstation en een soort magnum daar eten. Nog snel even naar het toilet want de lange, eenzame baan stond voor de boeg. Geen giraffen meer gezien maar wel enkele herten, sprinkbokjes en nog een heel groot soort hertachtigdier (naam ontspringt mij). Ondertussen begon de zon te zakken achter de bergen en dit leverde natuurlijk opnieuw een pracht aan kleuren op. Zo rustig en midden in de natuur. Eenmaal donker was het natuurlijk wat wennen want dan ist ook echt donker. Zeker op de weg, vol bochten en draaikes en geen straatverlichting zoals wij gewoon zijn. Gelukkig woont broeder Luc hier al lang en is hij nog vrachtwagenchauffeur geweest dus heeft hij voldoende rijervaring. En als je dan even door het raampje naar de hemel gluurt word je onmiddellijk stil en rustig door de overweldigende sterrenhemel. Het is echt zooooooooo ongelooflijk om te zien.
Rond 20u reden we de hekkens van Pax terug binnen en hadden we dus een ferm aantal kilometers afgelegd, maar het was zeker de moeite!
5u30: wekker loopt af 6u: snel een hapje eten 6u30: de auto in en hup weg voor een dagje "toerist"-spelen
673km later en ondertussen 20u10: terug op Pax Een boterhammeke eten
21u: blog aanvullen maar gewoon iedereen laten weten dat ze nog dagje in spanning zullen moeten afwachten. Het uitgebreide verslag komt er morgen aan maar nu ben ik echt veeeeeeeeeeeeeel te moe!
Eén tipje van de sluier kan ik al oplichten: Ik heb vandaag mijn eerste echte giraf gezien!!!! Hij stond in een klein wildparkje die langs onze weg lag te eten aan een boom!! JOEPIE
Morgen kunnen jullie verhaal van vandaag en foto's bekijken!
De start die we nodig hadden is er vandaag gekomen!!
Thobela,
Vandaag de dag waar we een beetje naar zaten uit te kijken. De wekker liep af deze morgen, hmm ik lag nog zo goed te slapen. Wil niet opstaan. Maar dan dringt het door, nog een groot uur en onze eerste les begint. Mijn eerste les. De eerste maal dat ik voor een klas zal staan en ook echt iets moet gaan aanleren. Iets waar ik eigenlijk al zolang naar uitkijk want is lesgeven niet één van de dingen die ik in overweging neem voor later???? Het gaat natuurlijk maar om een klein lesje, 4 volwassen mensen die niet kunnen omgaan met een computer en waar wij hen willen helpen om dit instrument wat onder de knie te krijgen. We zijn goed voorbereid, hopen dat ons Engels meewil en het moet normaal wel vlotten. Eerst gaan ontbijten, kwestie van stevig in onze schoenen te staan want ik wist echt niet goed wat ik zou moeten verwachten. Ne goeie pot kellogs cornflakes met veel melk, moet voldoende zijn toch. Of nee, misschien nog een super overheerlijk banaantje erbij doen!
Kwart voor 9, tijd om even de computerklas proberen te openen. Hebben sleutels gekregen die normaal zouden moeten passen maar nog niet geprobeerd. Stel je voor dat ze niet passen. Maar geen probleem op een mum van tijd de juiste sleutels gevonden en het alarm uitgeschakeld. Alles klaarleggen. Stoelen klaarzetten. Stift zoeken voor het bord. Ok 5 voor 9, tijd om naar de lagere school te gaan en onze leerlingen van de morgen op te halen. Allemaal mooi op tijd, goed we gaan op tijd kunnen beginnen. Maar eerst moesten we echter binnen bij de directrice. Als er vrijwilligers ofzo komen moeten deze iets in het guestbook schrijven. Wat je komt doen en heel belangrijk, hoeveel dit gaat kosten. Directrice zat ondertussen pap met vlees te eten, hoe kan je dat zo vroeg in de ochtend binnenkrijgen? Geen flauw idee . Ok 20 na 9, richting de computerklas en de les starten. Alles verliep vlot. Noëmi en ik pikten goed in op elkaar. Ze letten goed op en leken heel enthousiast en geïnteresseerd. Soms beetje zoeken en vooral zoeken naar het correcte Engelse woord maar het ging. Na wat theoretische inleiding rond een computer tijd voor het echte gebruik. Opstarten van de computers, geen probleem. Maar dan, Word openen zodat ze de verschillende knoppen van het toetsenbord kunnen uittesten. Eerste problemen . Op één computer zat er een figuur in ieder nieuw word-document die je opende. Hoe krijg je dat in hemelsnaam weg? Geen idee. Andere computer dan maar. Ook daar problemen, alleen maar rare tekentjes in plaats van tekst. Gelijk welk lettertype dat je aanklikt, alleen tekentjes en geen letters. Nog een andere computer dan. Ok iedereen aan het werk. Wat zoeken, wat persoonlijke vragen oplossen. Tijd voor iets anders. Spelletje pictionairy via paint. Hilarisch! En echt iedereen amuseerde zich. Dit was de bedoeling. Als slot nog een spelletje waarbij je moet leren typen. Probleem, spelletje wil niet opstarten. Wat nu? Even zoeken en gelukkig vond Noëmi een ander programma om te leren typen. Wat gepruts om alles in gang te krijgen. Saaier dan wat we hadden voorzien maar toch ging iedereen ijverig aan het typen. Zelfs zodanig dat wij op een bepaald moment de les hebben afgesloten want ze zouden daar precies uren blijven typen. Super geslaagde eerste les dus. Enkele zaken waarvan we nu weten dat we ze moesten gaan aanpassen voor dezelfde les die we maandag zullen geven aan de leerkrachten zelf. Zo is een qwerty-toetsenbord echt compleet anders dan azerty! Aanpassen dus die handel. Ook het bord, zon wit waar ge met die speciale stiften op schrijft is niet alles. Bordwisser is er niet en met gewoon toiletpapier is het een hel om dat af te krijgen. Gelukkig kan ik wat werken met powerpoint en hebben we ervoor gezorgd dat we maandag dat bord niet nodig hebben.
Na een geslaagde les dus tijd om effe te relaxen en te eten. Wat in de zon zitten, beetje atletiek kijken en tijd om ons voor te bereiden op maandag. Terwijl Noëmi zich vooral toespitste op de bundels die we maandagmorgen zullen geven aan de mensen van skills, paste ik de eerste computerles aan. Wat een samenwerking. Nog wat dierenprentjes zoeken en wat kleren voor onze oefeningen maandagmorgen. We gaan namelijk een les houden rond who am I? waarbij ze zichzelf wat in vraag moeten gaan stellen enzo. En wat is leuker dan starten met een kennismaking waarbij ze zichzelf moeten voorstellen aan de hand van een dier en een kleur. En jaja, een giraf kon natuurlijk niet ontbreken tussen onze dierenprentjes. Tussendoor tijd voor een 4-uurtje. Een stukje cake en blikje sprite in combinatie met een vleugje zon, wat wil een mens nog meer. Alles afwerken voor het avondeten en ook dit lukte perfect.
Gegeten, nieuws gekeken en nog even meegenoten van de gouden en zilver medaille van op de Olympische spelen en nu blogje aanvullen. Vandaag maken dat we iets vroeger ons bedje in kunnen want morgen om 6u30 staat onze plaatselijke gids, broeder Luc, ons al op te wachten om te vertrekken voor een uitstapje. Ik kijk er super naar uit. Morgen is echt pure ontspanning, genieten van de prachtige natuur en de verhalen van broeder Luc. Zo zullen we weer helemaal ontspannen terugkomen vermoed ik om maandag te starten met een drukke week! Een week waarin veel lessen staan gepland, maar een week waar ik nu al naar uit kijk. Sinds vandaag heb ik het gevoel dat het goed zit. We werken nu naar een doel toe. Zijn niet meer in het wilde weg bezig, maar weten wat er moet gebeuren. Alles komt dan toch nog goed, na de nodige portie geduld . Het zalige Afrikaanse leven zeker ..
Ik denk aan jullie en hoop dat jullie toch ook nog wat zon te zien krijgen en wat kunnen genieten!
Tot morgenavond en hopelijk kan ik jullie dan laten wegdromen van enkele prachtfotos!
Hoe gaat het daar in het verre België. Bij deze nodig ik jullie dus allemaal uit om reacties te geven op mijn blog, te mailen of wat dan ook. Het is altijd leuk om een beetje nieuws vanuit dat kleine landje hier ver vandaan te ontvangen.
Deze morgen richting lagere school om onze korte vragenlijst die we hadden uitgedeeld aan de leerkrachten op te halen. Dit gaf ons een idee waar we morgen in onze eerste les mee moeten starten. En inderdaad gewoon vanaf nul. Heel veel hebben zelfs nog nooit een computer aangezet zo blijkt. Dit geeft enerzijds wel een geruststelling, zo weten we dat we wel degelijk iets kunnen bijbrengen want ja zooooooooo computervaardig zijn we nu ook niet. Deze morgen dan nog wat lesmateriaal afgewerkt enzo, echt niet veel speciaal. Na het eten dan even siësta gehouden. Ik had echt nood aan een beetje extra slaap want ik word hier toch nog steeds veel wakker s nachts en s morgens lig ik ook al vroeg te koekeloeren wat natuurlijk niet zo plezant is. Een kort dutje kan dan ook wonderen doen. Na dit schoonheidsslaapje richting broeder Johan. Hij had ons gevraagd een planning binnen te stoppen van onze volgende weken en dat deden we dan ook. Gelukkig was hij positief, gaf ons de feedback waar we al een tijdje nood aan hadden en kunnen morgen met een gerust gevoel ons eerste lesje geven, spannend... We hebben ook beslist om toch iets te proberen opstellen voor de jongens van internaat. Enerzijds enkele activiteiten en anderzijds ook een opruimactie hier op het terrein. Het is hier echt niet om aan te zien, overal ligt er vuiligheid en papiertjes. We moeten dit echter doen in samenspraak met de boardingmasters dus volgende week een meeting met hen regelen is één van onze opdrachten voor komende dagen.
We hebben Baby ook aangesproken ivm traditionele kleren van hier. Als alles volgens afspraak verloopt zouden we volgende week vrijdag met haar naar stad gaan en kijken voor zon kleren. Als we er geen vinden gaan we samen naar een stoffenwinkel en gaan we ze laten maken. Leuk hé! Kijk ik echt al helemaal naar uit. Ik hoop zelfs stiekem dat we er geen vinden en dat we echt naar een naaister moeten gaan. Ook heeft broeder Luc ons vandaag verteld dat hij nu zondag met ons op stap wil. Het wordt een vroege dag (hij wil om 6u30 vertrekken), maar hopelijk een dag om nooit te vergeten. En met één van de beste gidsen van het land kan dat niet mislopen denk ik dan maar. De week erop gaan we waarschijnlijk de zaterdag naar Baby en kunnen we meegaan naar een trouw en de zondag zal Rina ons meenemen naar één of ander super restaurant waar ze een fantastisch buffet hebben en een prachtig uitzicht. Dus de week erop hebben we ook al plannen. Broeder Jos is vandaag moeten vertrekken naar Johannesburg ofzo, maar ook hij heeft beloofd dat we met hem op het einde van ons verblijf hier eens een uitstapje kunnen doen. Dus zoals je kan lezen, onze weekends raken toch nog gevuld. We zullen niet helemaal gek worden van de stilte en eenzaamheid hier .
Vandaag zouden we naar het koor gaan luisteren. Deze jongens zingen iedere week in de kerk en iedereen is zo vol lof over hen. We moesten dit gewoon eens meemaken. Om 18u30 zouden ze oefenen dus wij om dat uur op zoek. Bleek dat de jongens net avondgebed hadden en allemaal in de kerk verzamelden. Broeder Sam zei dat we maar een kijkje moesten nemen. Jaja Sharon binnen in een kerk! De jongens kwamen binnen en allemaal op het zelfde moment gingen ze op hun knieën zitten en begonnen ze allemaal samen te bidden. Niet echt mijn ding dus. Raar gevoel om zo eens mee te maken, maar aan andere kant wel chic dat op het einde zelfs enkelen bleven zitten om toch nog even te bidden in zichzelf. Het geloof staat hier echt hoog in het vaandel en ik vermoed dat dit ook voor velen een soort aanhangpunt is. Een geloof waar ze zich kunnen aan optrekken. Na dit gebed gingen die jongens van het koor oefenen in een soort klaslokaaltje. Wij mee met hen. We moesten ons eerst even voorstellen, kwestie dat ze wisten wie hun bezoekers van de dag waren en toen begonnen ze eraan. Ik kan het gewoon niet beschrijven. PRACHTIG. Van bij de eerste nood al kreeg ik kippenvel. Wat een stemmen. Jongens van pakweg 14 to 18jaar ofzo die zon tonen kunnen uitbrengen. Daar hebben de Belgen nog veeeeeeeeeeeeeel van te leren denk ik. Ze hebben een groot uur geoefend en ik heb echt geen spijt dat we dat hebben meegemaakt. Ik wil zelfs nog eens naar de mis zelf gaan ook, gewoon om hen bezig te horen in de akoestiek van een kerk want dat zal nog een groter effect geven denk ik. En allemaal zo vrolijke liedjes en dan beginnen ze gelijktijdig mee te wiegen op hun gezang. Dit moet je echt meemaken! Na dit muziekale stukje in onze dag liepen we dringend naar de eetzaal. Het was ondertussen al 20u en we hadden dus echt wel honger nu. Snel gegeten en nu dus mijn blogje aan het aanvullen. Bij deze heb ik dit ook weer volbracht!
Met mij alles goed hoor (Rehona). Alhoewel deze morgen hadden we het weer even moeilijk met onszelf. Pff die stilte en afscherming van de rest van de wereld zou toch soms wat op de zenuwen beginnen werken. Ook het aanvoelen alsof we hier niks concreet aan het verwezenlijken zijn valt ons zwaar. Na een voormiddag te hebben geprutst moest er echt iets gebeuren. Gelukkig hadden ze ons van het middelbaar gevraagd of we hen konden helpen met het nemen van fotos van de leerlingen. Zaterdag is er in Polokwane een atletiekmeeting waar de jongens zullen aan deelnemen. Hiervoor hebben ze blijkbaar een studentenkaart nodig en dit was niet bij iedereen in orde. Op deze kaart moet ook hun foto staan dus moest Noëmi even schoolfotograaf spelen. Daarna nog wat geholpen bij het plakken en knippen van de fotos in het sjabloon van de studentenkaart maar amai, nu weten wij waarom ze hier zo traag werken. De computers hier zijn echt een hel. Zoooooooooooo traag, echt vreselijk! Gelukkig hadden we eindelijk wat resultaat van ons werk, we zagen studentenkaarten en de jongens kunnen nu normaal zonder veel problemen aan de wedstrijden gaan deelnemen.
Nog steeds door het vreselijke gevoel van deze morgen geen zin om ook maar te denken aan stage, dus toch even de sportvelden op om wat sociale contacten te leggen. De jongens van internaat hadden net gedaan met sporten en we begonnen een gesprek met één van de boardingmaster. Even later vervoegde broeder Sam ons en hij gaf ons een soort rondleiding op het terrein. Af en toe riep hij een jongen om kennis te komen maken met ons. Best grappig. Omdat ze met Noëmi haar naam nogal wat problemen hebben heeft broeder Sam ons dan maar een Afrikaanse naam gegeven. Noëmi noemt nu ook Lerato en ikzelf Mathabo (moeder van de liefde ofzoiets) maar we moeten het nog eens goed navragen wat het juist betekent. Gaan dit morgen aan Baby vragen want broeder Sam kan ons gelijk wat wijsmaken natuurlijk. Het was echt zalig om hier eens rond te lopen en te genieten. Niet te denken aan school of wat dan ook. Ook waren er enkele kinderen muziek aan het spelen in één van de lokalen. Echt zalig! Zo vol ritme, ik zou er uren kunnen naar luisteren. Was echt leuk om te zien en te horen.
Na onze rondleiding gingen we iets drinken en daar zijn we voor de tv blijven plakken. Het was al snel tijd om te eten en daarna opnieuw even tv. Echt puur ontspannen dus. Samen met broeder Luc en broeder Jos naar het Belgische nieuws gekeken, dan naar schooltv waar we een geschiedenislesje kregen. Best grappig dus! Maar dit alles heeft ons zooooooooooo deugd gedaan. Nu dus even blogje aanvullen, mailtjes checken, nog wat relaxen en dan slapen en klaarmaken voor een nieuwe dag. Zaterdag hebben we dan ons eerste lesje en we hopen dat we eenmaal daarmee bezig we alles wat beter kunnen inzien en een beter gevoel zullen krijgen. Ook ga ik mijn scoutsleidercapaciteiten nog even bovenhalen want we zullen kijken om enkele activiteiten uit te werken voor de jongsten van het internaat. Dat zal misschien leuk zijn voor hen om eens iets anders te doen en leuk voor ons om nog eens buiten te zijn en bezig te zijn met andere dingen dan die stage. Zo niet veel speciaal dus om te vertellen vandaag. Alhoewel ik natuurlijk nog veel details kan geven over deze morgen en deze middag, maar pff niet veel zin om te schrijven en ik denk nu ook niet dat jullie daar zoveel aan hebben. t Kan niet alle dagen uitgebreid zijn hé!
Buiten op het terrasje gezeten en eens goed gekletst en de tijd vloog voorbij! Toen we een jongen van de Dojo zagen, besloten we te vragen wanneer ze nog eens trainen om hen het filmpje die we hebben gemaakt te tonen. Vandaag was er training dus wij daarheen, maar broeder Thomas stelde voor om hen donderdagmiddag naar de computerklas te laten komen zodat ze het dan kunnen bekijken. Dus dat is nog een afspraakje bij voor donderdag!
tip tip tip 
Bovendien hebben we opnieuw de nodige lachtraining gedaan aangezien ze er de weg aan het asfalteren zijn en daar staan geen wegomleggingsbordjes met alle gevolgen van dien. Je weet echt niet waar je heen moet of waar ja al dan niet kan rijden. Echt grappig. Op bepaald moment zelf stukje achteruit moeten rijden want we zaten blijkbaar op het einde van de weg en omdraaien leek echt onmogelijk. Na de rotsen wat aandacht te hebben geschonken zijn we richting Mokopane gereden waar we eerst iets zochten om te drinken. Een heerlijke bananenmilkshake werd voor mijn neus gezet en man dat heeft gesmaakt. Beetje zoeter dan de Belgische versies die ik gewoon ben maar oooooooh zo lekker. 
Er is hier een soort cactus, die eigenlijk geen cactus is!!! Als je hem langs de weg ziet staan nu zou je echt zweren dat het een cactussoort is, maar broeder Luc wist ons te vertellen dat dit een na-boom is. Deze cactus zal namelijk tegen de zomer (december dus) een boom zijn en dan is er van de cactus niks meer te zien! Bizarre dingen dus
.
!
). Aangezien dat ze het echt niet konden aanzien gingen ze ons maar even snel helpen en hebben zij de was gedaan en werden wij gedegradeerd tot spoelmeisjes. En zelfs daar deden we het precies niet heel goed want was volgens hen veel te grappig om te zien. Gelukkig uiteindelijk dat we zo de was deden, want Noëmi had een topje mee die ze nog nooit had gedragen, een rood, en inderdaad die kleur ging enorm af! Dus goed dat het met de hand gebeurde of al onze rode was had plekken (en je moet weten dat ik veel roodtinten mee heb!). Maar goed, eenmaal dit deel gedaan is moet alles nog eens nagespoeld worden in de wasmachine met verzachter, om inderdaad, alles zacht te houden. En dan de droogkast in. Gelukkig konden wij hier dan even ter hulp schieten en zeggen dat we toch liever enkele zaken in de zon hingen te drogen want een fleeceke bijvoorbeeld zou denk ik niet zo goed eruitzien als het uit de droogkast komt. En aangezien de zon hier toch zo mooi schijnt, waarom zou je dan een machine gebruiken. Een wasdraad dat is hier dan weer een ander verhaal, gewoon aan de omheining was de boodschap. Natuurlijk niet zo evident voor de kleren want de omheining bevat nogal wat uitstekende ijzerdraadjes waardoor voorzichtigheid geboden was, maar toch gelukt en na een uurtje was al onze was droog en de droogkast had voor de andere kleren ook duidelijk zijn job gedaan. Gevolg lekkere frisruikende kleertjes en zelf weer lekkere zachte handdoeken. Ik kijk al uit naar mijn douche
Kan mij uw gezichtje al levendig voorstellen als je dit goedje zou drinken). Weeral eens een 4-uurtje die wat uitliep. Bij het donker worden nog even achter pc gekropen om stageverslag aan te vullen want dat moet ook gebeuren en vraagt soms meer inspanning dan we denken. Dan gegeten en nu weer hetzelfde ritme als iedere avond: blog, chatten, douchen, nog wat kletsen of boekje lezen ofzo en dan slapen. Weer dagje voorbij dus zonder al te veel spanning of avontuur.
