Luke's hersenspinsels Een weblog voor iedereen die graag schrijft en leest, zowel amateurs als professionals. Het uitwisselen van allerlei verhalen & belevenissen, al of niet fictief.
Spaanse les van 19.00 u tot 22.00 u. Na de les ging ik naar huis. Ik had geen zin om nog mee iets te gaan drinken. Ik voelde me moe, teneer geslagen. Ik ging dan ook meteen naar bed als ik thuis kwam.
Om 01.00 u s nachts rinkelde mijn telefoon. Je schrikt altijd als s nachts je telefoon gaat. Er kan altijd iets gebeurd zijn met je ouders, je familie. Ik hoorde mijn Chileense advocaat Juan aan de andere kant. Het was in Chili ongeveer 17.00 u. Hij klonk heel opgewonden, iets wat ik van hem niet gewoon was. Hij vertelde me dat alle papieren in orde waren, dat de nodige politiediensten hun medewerking zouden verlenen, dat alles geregeld was. Ik moest het eerstvolgende vliegtuig naar Chili nemen. Alles overdonderde me zodanig dat ik volledig uit mijn lood geslagen was. Ik vertelde hem dat het hier nu midden in de nacht was (iets waar hij niet bij had stilgestaan) en dat ik pas de volgende dag iets kon ondernemen. Ik zou hem terugbellen om hem in te lichten over de details van vlucht, dag en uur van aankomst enzovoort. Slapen was er niet meer bij. Ik ben opgestaan, dan kon ik tenminste nog iets doen. Iemand opbellen doe je midden in de nacht ook niet, dus probeerde ik rustig een lijstje op te stellen van wat ik de volgende dag allemaal te doen had.
Mijn paspoort was gelukkig nog geldig. Ik begon in het telefoonboek een reisbureau te zoeken dat vluchten boekt naar Zuid-Amerika. Mijn directe omgeving wilde ik wel op de hoogte brengen over mijn vertrek en dat beperkte zich tot mijn ouders en enkele directe vrienden. Anderen had ik onwetend gelaten over het terugvinden van mijn zoontje om in de eerste plaats te voorkomen dat mijn ex-man er iets van zou te weten komen, je weet maar nooit en anderzijds om te voorkomen dat iedereen op alle ogenblikken me vragen zou stellen, waar ik toch geen antwoord kon op geven. In zulke ogenblikken is het belangrijk om kalm te blijven en daarin kunnen anderen je ongewild opjagen. Ik moest zorgen dat er opvang was voor Elvire de dagen dat ik weg zou zijn.Er was nog zo veel te doen, ik wist niet aan wat eerst beginnen. Er mocht ook niets vergeten worden. Eén detail over het hoofd zien kon zware gevolgen hebben.
Eindelijk was het ochtend. Ik belde Jean. Die begon me weer af te remmen. Hij wilde eerst bevestiging van het Ministerie. Ik belde Johan. Hij had me die hele tijd al gesteund, geholpen, moed ingesproken, me getroost en mij beloofd dat, als ik Jonas zou kunnen terughalen, hij zou meegaan omdat dit emotioneel heel zwaar zou zijn. Ik vroeg hem of hij het nog zag zitten om samen met mij mijn zoon te gaan halen. Achteraf heeft hij me gezegd dat ik de eerste was die hem een slapeloze nacht heeft kunnen bezorgen. De vrijdagmorgen belde ik het reisbureau. Er was een vlucht op maandag. Toen ik vroeg om deze te reserveren, vertelde die man me dat een reservatie niet kon. Ik heb hem in vijf woorden de situatie uitgelegd en hij werd er stil van. Mevrouw, ik zorg ervoor dat U maandag kunt vertrekken. Probeer echter wel de tickets vandaag te komen betalen, anders kom ik in de problemen. Dat beloofde ik hem. Dit was echter een aspect dat ik over het hoofd gezien had. Mijn financiële toestand was niet denderend en aan de tickets hing toch een prijskaartje van 125.000 fr. Zelfs mijn spaarcenten konden dat niet aan. Gelukkig heeft mijn moeder deze kosten, ook die van het verblijf in Chili en het ereloon van mijn advocaat ginder kunnen voorschieten. Het was ook haar kleinkind en ze was gelukkig dat ze mij op deze manier kon helpen. Zij ging dadelijk naar de bank om het geld over te schrijven op mijn rekening.
Emoties beperken echter wel je denkvermogen. Ik ging dus snel de tickets betalen en schreef een cheque uit. Toen ik thuiskwam stond mijn bankkantoor op het antwoordapparaat, of ik even contact met hen wilde opnemen. Toen besefte ik dat geld, dat s morgens wordt overgeschreven, twee uren later nog niet op de rekening kan staan. Ik belde dus mijn bank en vertelde hen hoe de vork in de steel zat. Het reisbureau had met hen contact opgenomen om te vragen of de cheque gedekt was. De mensen van de bank, die mijn situatie kenden, hadden zich onmiddellijk garant gesteld. Zij beseften onmiddellijk dat er iets belangrijk op til moest zijn. Dat was dus ook gelukkig geregeld. Beetje bij beetje kwam de organisatie tot stand en tegen vrijdagavond was alles tot in de details geregeld.
Nu nog een lang weekend voor de boeg. Je kan niets ondernemen, je moet gewoon wachten.
