Luke's hersenspinsels Een weblog voor iedereen die graag schrijft en leest, zowel amateurs als professionals. Het uitwisselen van allerlei verhalen & belevenissen, al of niet fictief.
04-04-2009
STOP DE WERELD (Hoofstuk V)
HOOFDSTUK V:
Daarna brak er weer een hele periode van stilte aan. Geen nieuws, geen wijzigingen, niets.
Het jaar nadien, we zijn dan al augustus 1991, nam iemand van het team van Margriet contact met mij op met de vraag of ik wilde meewerken aan haar T.V. programma. Het betrof hier een programma, geheel geweid aan kinderen. Er was zelfs een onderdeel geweid aan een circus waarin de kinderen de artiesten waren. Ik kende Margriet Hermans persoonlijk van vroeger, van de tijd dat ik in de Kempen woonde en ik wist dan ook dat zij niet op zoek was naar sensatie. Dat sprak ervoor dat ik wel wilde meewerken aan het programma, mits toelating van Jean, want ik wilde niets ondernemen wat het onderzoek zou kunnen schaden. Jean zag er geen probleem in en ik stond dan ook een interview toe. Een medewerker van haar maakte een afspraak en de opnames gingen door in Antwerpen. Vier mensen kwamen opdagen op de afspraak: twee cameramensen, een meisje dat de regie van de opnames deed en de jonge man die het interview afnam. Het waren alle vier toffe mensen, die mij probeerden op mijn gemak te stellen en die mij rustig de tijd gaven om me voor te bereiden en mijn uitleg te doen. De eerste minuten waren heel moeilijk maar naarmate mijn verhaal vorderde, merkte ik zelfs de camera niet meer. De uitzending zou enkele weken later plaatsvinden en ik werd dan ook uitgenodigd in Middelkerke.
De dag van de uitzending was ik daar samen met Johan, die altijd mijn steun was op moeilijke momenten. Het hele programma verliep zoals gepland en na de uitzending zag ik Margriet terug, die ik sinds verschillende jaren niet meer ontmoet had. Tijdens de opnames was zij niet aanwezig geweest en had de dag voor de uitzending de "rushes" gezien en mij meteen herkend. Zij was geschrokken van wat ik had doorgemaakt, temeer omdat zij Marc ook had gekend en zon soort onderneming van hem nooit had verwacht. Naar aanleiding van de uitzending werd ik overrompeld door de roddelpers, die ik één voor één de deur heb gewezen. Dit was de eerste keren dat ik me tegen de roddelpers en de pers in het algemeen afzette en er me kwaad in maakte.
Zij hebben totaal geen respect voor privacy, voor niets.
Na die uitzending waren ook veel mensen uit mijn directe omgeving geschrokken van mijn verhaal. Er waren er velen die er niets van wisten, ik liep er ook niet mee te koop. Mensen die mij al jaren kenden wisten het, mensen die ik later leerde kennen wisten van niets. De reacties waren heel uiteenlopend. Er waren er die bang waren om terug met mij contact met op te nemen, mensen die niet wisten wat ze moesten zeggen, maar iedereen was even positief en begripvol. Zij accepteerden het ook als ik momenten had dat ik er niet wou over spreken.
Nu begrepen ze waarom ik soms zo teruggetrokken of stil was, waarom ik soms zo cynisch kon reageren.
Oktober 1990, de exacte datum weet ik niet meer. Ik had zo weer een dag, niet goed, niet slecht, ik sleepte me er doorheen. Ik voelde me moe maar kon het toch niet opbrengen om te gaan slapen. Ik had weer veel last van slapeloosheid, nachtmerries waar ik van wakker werd, badend in het zweet, en waarvan ik niet meer terug de slaap kon vatten. Slapen was dus een bezigheid die ik uitstelde tot het echt niet meer anders kon. Het was bijna één uur s nachts. De telefoon rinkelde. Ik bereidde me al voor op een onsmakelijke grap.
Geregeld werd ik op alle mogelijke ogenblikken van dag of nacht opgebeld door seksmaniakken, of mensen die er plezier in vonden van een alleenstaande vrouw de stuipen op het lijf te jagen. Er vanuit gaande dat het weer zon soort telefoontje was (alles went) - neem ik op. Een Engelssprekende dame met een zwaar accent aan de telefoon. Zij stelt zich voor als Marcelle Lamarche van de organisatie Missing Children, afdeling Canada. Marc zou daar gesignaleerd zijn en zou werken in een restaurant in Toronto. Kunt U zich voorstellen wat zon telefoontje, midden in de nacht teweegbrengt? Je gelooft je oren niet, maar ja, het is midden in de nacht, wie kan je opbellen. Ik heb dan toch Johan, mijn vriend, mijn steun en toeverlaat opgebeld, die gaat nooit vroeg slapen, het was mogelijk dat hij nog wakker was. Inderdaad. Hij was ook heel enthousiast, men belt toch niet zo maar vanuit Canada, als er geen ernstige aanleiding is. Wij hebben bijna een uur gepraat, de mogelijkheden afgewogen, wat er moest gedaan worden ... Ik moest echter wel tot de volgende ochtend wachten om echt iets te kunnen ondernemen, en ik besefte heel goed dat, het enige wat ik kon doen was, de informatie doorgeven aan diegenen die er ook iets mee konden doen, want zoals gewoonlijk, als individu, als burger, kun je niets. Ik respecteerde dus Jean zijn nachtrust, alhoewel hij me had gezegd dat ik hem dag en nacht mocht bellen voor dringende dingen, en wachtte tot de ochtend om hem het nieuws te melden. Hij was ook de eerste om mij af te remmen. In gedachten was ik al bijna vertrokken om mijn zoon te gaan halen. Er moest eerst een serieus onderzoek komen, alle papieren moesten in orde zijn. Jean zou niet toelaten dat ik zou vertrekken voor er honderd procent zekerheid was. Hij heeft dan ook direct contact opgenomen met de plaatselijke mounted police en zij hebben met de nodige officiële toelatingen een onderzoek ingesteld. Er werd plaatselijk zelfs een privé detective ingezet. Ongeveer een week later wist Jean me te vertellen dat het een loos alarm was. De betrokken persoon was eveneens geëmigreerd naar Canada en toevallig had hij heel veel uiterlijke gelijkenis met Marc.
Daarmee hield dan ook alles op.
Weer had ik een desillusie meer te verwerken, Jean was kwaad ten gevolge van zijn machteloosheid. Een instelling die zich voordoet als een wanhopige moeder illusies werden gegeven die dan opnieuw de kop werden ingedrukt. Ik probeerde hem uit te leggen dat die mensen echt wel hun best doen en dat een vergissing altijd mogelijk is. Hij accepteerde dat niet (achteraf beschouwd: terecht) - met gevoelens moet men voorzichtig omspringen.
