Juan had een hotel gereserveerd. Omdat hij niet wist of ik alleen zou komen of niet, en wie er eventueel zou meekomen, had hij nog geen kamers gereserveerd. We opteerden voor het dakappartement dat nog ter beschikking was. Zo kon Johan bij mij zijn als ik hem nodig had en we hadden ook ieder onze privacy. We hadden meer ruimte dan alleen slaapgelegenheid; er was een kleine living. Ook met het oog op de terugkomst van Jonas leek ons dat praktisch. Nadat onze bagage was binnengebracht en we naar het appartement begeleid werden, vertelde Juan dat hij ons drie kwartier later zou opwachten in de hall van het hotel, omdat we een afspraak hadden met de plaatselijke politie van de jeugdbrigade. De douche die ik mezelf beloofd had heb ik nog juist kunnen nemen, het uurtje slaap moest ik uitstellen. We hebben ons dan om beurten opgefrist en onze spullen in ijltempo uitgepakt om tijdig terug op de afspraak te zijn.

Noch Johan, noch ik hadden gedacht dat alles zo vlug zou gaan, maar het ijzer moet gesmeed worden terwijl het heet is. De afspraken waren gemaakt en Juan gaf achteraf wel toe dat hij er geen rekening mee had gehouden dat wij al vierentwintig uren onderweg waren, dat wij moe zouden zijn, en dat er ook nog die acht uren tijdsverschil waren. Maar niet geklaagd: ik wist waarom ik het deed en een mens kan soms veel aan.

We gingen dus, zoals afgesproken naar het plaatselijk politiebureau, waar de jeugdbrigade was ondergebracht. Het was een heel oud gebouw, midden in de stad. Het gebouw zelf was een labyrint van kamers. In de gang zat een man op de grond met boeien vastgemaakt aan de buizen van de verwarming. Het waren omstandigheden die je hier niet voor mogelijk houdt (alhoewel ?). Plots flitste iets door mijn hoofd: moet alles in deze omstandigheden worden opgelost? Ik zei niets; Johan wierp me ook al een veelbetekenende blik toe. Ik kon niet meer denken. Ik liet gewoon alles op me afkomen. Maar inderdaad, wel een beetje tot mijn verbazing, waren de afspraken geregeld, wist men perfect wie ik was en waarvoor ik kwam. Ik werd met alle eerbetoon ontvangen.

Nu de zaak zelf. Het was een over en weer gepraat tussen mijn advocaat en de mensen van de politie. Mijn Spaans was echter te beperkt om er iets van verder te kunnen vertellen. Een politieagente richtte het woord tot mij, wat gelukkig in het Frans vertaald werd door Juan. Zij wilden het hele verhaal van mezelf horen, want wat zij op papier hadden staan, leek hun nogal onwaarschijnlijk. Ik deed mijn verhaal en het klopte met wat op papier stond; ze waren overtuigd. Weer een flits door mijn hoofd: “Gelukkig, of we hadden deze reis voor niets gemaakt”.

Dadelijk werd contact opgenomen met de plaatselijke politie van Temuco. Afspraken werden gemaakt om alles praktisch te regelen, de toelating gegeven om Jonas op te halen en hem mij te overhandigen. Dat wil dus zeggen dat er verschillende telefoons werden gepleegd, discussies ontstonden tussen mijn advocaat en de politie, die hij soms gedeeltelijk vertaalde zodat ik nog een beetje zou kunnen volgen. Het was nu dinsdag en we konden, in overeenkomst met de politie van Temuco, woensdag een binnenlandse vlucht hebben daarheen. Jonas zou dan worden opgehaald en bij mij gebracht. De kosten die hieraan verbonden waren, dit wil zeggen, vlucht en verblijf voor de beide agenten die ons vergezelden, zouden voor mijn rekening zijn. Normaal zou ik hierover eerst overleg gepleegd hebben met mijn moeder, maar dat kon nu niet. Trouwens, dat was op dat ogenblik het minste van mijn zorgen. Dat zouden we later wel uitvissen.

Het leek me allemaal zo irreëel, ik werd geleefd, ik was doodmoe.
../..

13-11-2009 om 10:15 geschreven door elpe