Vandaag lees ik in de krant een artikel over een Nederlandse politierechercheur die haar dertigjarige ervaring gebruikt om politieverhalen te schrijven en de jeugd te laten kennismaken met het politiewerk. Ook kwam Kris Daels uitgebreid in de media en vertelde daar zonder enige terughoudendheid dat hij undercoveragent was geweest bij de voormalige Rijkswacht en de Federale Politie. Sommige van mijn verhalen, die ook op deze site te lezen zijn, gaan ook over politiewerk in het algemeen of over recherchewerk in het bijzonder. Mijn mening doet misschien niet terzake maar toch geef ik ze maar mee.

Politiewerk zou een open boek moeten zijn en ik begrijp de publieke opinie zeer goed als deze stelt dat de politiediensten géén gegevens mogen achterhouden in een gerechtelijk dossier. Zelf zou ik ook niet het slachtoffer willen zijn van een terechtwijzing gebaseerd op een enkelvoudig anonieme verklaring (zonder tegenspraak), maar er is meer…..

Vele politiemensen, maar ook magistraten, zullen met mij akkoord gaan dat het niet kan dat elke techniek en tactiek, die politiemensen gebruiken in een onderzoek, steeds openbaar gemaakt wordt. De publieke opinie zou evenzeer moeten beseffen dat elke technische of tactische beweging, die uitgevoerd wordt in een onderzoek, gebaseerd is op wettelijke en gereglementeerde afspraken. Sommige hiervan zijn opgenomen in KB’s andere dan weer in schriftelijke afspraken met Vrouwe Justitia die hier ook toezicht op houdt.

Criminelen misbruiken deze kennis en steeds opnieuw moeten politie en justitie nieuwe middelen zoeken om dit te bestrijden.

Als ik dan lees dat sommige collega’s uitgebreid in de media gaan vertellen dat bepaalde technieken gebruikt worden om bepaalde feiten te achterhalen of te bewijzen, dan vraag ik mij af of deze criminelen nog dezelfde “fouten” zullen maken in de toekomst. Het is maar een feit dat een bepaald percentage steeds opnieuw hervalt in het plegen van misdrijven. Ik blijf zeer bewust vaag in mijn bewoordingen omdat ik niemand wil kwetsen. Het grootste deel van de personen die een misdrijf plegen komen nooit meer in contact met politie of justitie. Over deze groep mensen heb ik het uiteraard niet. Maar een klein deel hiervan hervalt keer op keer & keer op keer worden zij (en hun verdedigers) ondergedompeld in de “vertrouwelijkheden” van een politietechniek of tactiek.

Daarom zou ik willen besluiten en een raad willen geven aan alle collega’s en ex-collega’s. Als je dan al een verhaal zou schrijven of als je dan al belerend zou willen zijn ten overstaan van de anderen, in een vlaag van altruïsme, blijf toch maar bepaalde technieken als vertrouwelijk beschouwen.

21-03-2009 om 19:55 geschreven door elpe