Luke's hersenspinsels Een weblog voor iedereen die graag schrijft en leest, zowel amateurs als professionals. Het uitwisselen van allerlei verhalen & belevenissen, al of niet fictief.
11-07-2009
Ondersteboven-averechts
Het leek wel of alles bol stond of moet ik hol zeggen, dit had ik nog nooit eerder gezien. De oude, iep die helemaal achteraan de tuin staat, leek hoger te staan dan gisteren. De koeien aan de overkant in de wei, die leken minstens één meter hoger in de polder te grazen en voor zover ik mij kon herinneren is deze polder nog altijd een plat landschap. Potverdorie, die laatste oud bruine van Roeselare is er dan toch te veel aan geweest. Wat overkomt er me toch? Mijn rode kever staat met zijn neus, omhoog, in de richting van de straat geparkeerd. In de verte, tegen de berm van de autosnelweg, zon twintig meter hogerop, staat blijkbaar iemand te zwaaien, op zijn kop. Wie is dat dan helemaal in het geel gekleed of nee, geel met rode stippen.Bizar is dit hoor.
De horizon afspeurend zie ik dat deze omhoog kromt. Waar zit ik dan, zit ik dan binnen in de wereldbol?
Ja, dat is het nu zag ik het, de wereld is binnenstebuiten gekeerd en ik zit er in. Gisteren hadden we er samen nog een fel -maar lachwekkend- gesprek over. Hoe zou de wereld er uit zien als de aardkorst doorzichtig was?
Er was echter één probleem. Ik zat hier alleen en de anderen liepen aan de buitenste kant. En die gekkerd in het geel, met zijn rode stippen, dat is potverdorie de windmolen van het naburige dorp. Goh, jongens toch, ik drink nooit meer.
Maar hier zitten had zo ook zijn voordelen, dacht het perverse deel van mn brein. Wie weet wat kom ik nog allemaal te weten van hieronder uit. Ik stap in mijn vehikel en rijd de weg op naar boven, want alles rondom mij was naar boven, er was niks naar beneden. Ik schoot in een lach en zit te schokschouderen tot ik plotseling een donkerblauwe vlek boven me zie. Aan de rand witte gerafelde boordjes en in het midden allemaal ovaalvormige witte stippen die zich kriskras door elkaar bewegen. Plots een paar prachtige lange benen maar dan langs onder gezien.
Aha, ik snap het, ik kijk naar het meer langs onder en die benen die zijn van Marianne, ons leuk buurmeisje. Potverdorie ; neen, het is niet waar, ze zwemt naakt. Giechelend verlies ik bijna de controle over mijn stuur, sla linksaf en donder met een grote knal,
uit mn bed.
Onder mijn neus liggen mijn gele sokken, met rode stippen, te stinken. Een geurtje dat een delirium waardig is.
