Midden in de nacht kwamen we in Rio aan. Het was er drukkend warm en vochtig. Ik had mijn kleding zo aangepast dat ik dingen kon uitschieten, open schoenen had ik in mijn handbagage zitten. Wij hadden er twaalf uren vliegen opzitten en hadden geen van beiden kunnen slape en we waren moe. We fristen ons even op in de toiletten van de luchthaven en begonnen aan vier uren wachten. Wachten op onze volgende vlucht. ‘s Nachts is er in een luchthaven niets te zien, er is niets open. Er stonden enkele drankautomaten, maar daar konden we ook geen gebruik van maken, omdat we niet beschikten over Braziliaanse munten. Je kon ook nergens geld wisselen.De spanning won het van onze vermoeidheid. We hadden nog een vlucht van vier uren voor de boeg, van Rio de Janeiro naar Santiago de Chile. Uiteindelijk konden we inchecken voor deze vlucht. Van de hele reis herinner ik me het best de vlucht over het Andesgebergte. Dat was zeer indrukwekkend. Ik wist niet dat een gebergte zoveel variaties kon hebben in vorm en kleur. De reis duurde zo lang en stelde ons echt op de proef. We telden de minuten af. Ik verlangde naar een douche en een uurtje slaap. Dat stelde ik dan ook voorop bij onze aankomst.  Het was echter ijdele hoop.

Uiteindelijk Santiago de Chile. Het vliegtuig werd midden op de tarmac neergezet. In een zinderende hitte legden we de afstand af naar het gebouw waar we door de identiteitscontrole moesten en onze bagage ophalen. Het enige wat ik wist was dat we zouden afgehaald worden. Ik wist echter niet door wie of hoe dat zou verlopen. We waren echter zo moe dat we er ons helemaal niet druk maakten. Eerst de identiteitscontrole. Daar voorbij, hoorde ik mijn naam roepen. Ik keek op en zag een vrouw en een man staan. Zij stelde zich voor als de Belgische vertegenwoordiger van de ambassade en sprak tot mijn verrassing vloeiend Nederlands. De man was Juan, mijn advocaat. Zij verwelkomden ons hartelijk en ik had het gevoel dat ik Juan al jaren kende. Een stukje van mijn spanning viel weg. De hartelijkheid waarmee deze mensen ons opvingen stelde mij gerust. Nu moesten we nog de douanecontrole door. Wat was ik blij met het beetje Spaans dat ik kende.  De douanecontrole in Chili is een unicum. Het werkte met een soort verkeerslicht. Je moest op een knop duwen, kreeg je groen licht, mocht je door. Kreeg je rood licht, moest je alles uitladen, alles werd doorzocht. Johan duwde op de knop: groen. Hij werd verwelkomd in Chili en een goed verblijf toegewenst. Ik duwde op de knop; wat dacht je: rood natuurlijk. Er werd mij verzocht mijn bagage te openen. Op dat moment is de dame van de Belgische ambassade tussenbeide gekomen en zij verklaarde dat wij haar gasten waren. Ook mij werd nu, na een waterval van excuses, een prettig verblijf toegewenst.

06-11-2009 om 20:25 geschreven door elpe