Een sprong naar einde augustus 1992 want over de periode daarvoor valt weinig te melden.

Op een namiddag belden mijn schoonzus en schoonbroer mij samen op. Het waren de zuster en broer van Marc. Daar ik regelmatig met hen contact had, verbaasde dat telefoontje me helemaal niet. An klonk nogal opgewonden en zei me dat ze iets te vertellen had wat belangrijk kon zijn. Zij leefde al enkele jaren gescheiden van haar man, maar de kinderen verbleven afwisselend bij de beide ouders. Toen deze terug bij haar kwamen vertelden zij dat er bij papa een telefoontje was gekomen van oom Marc. Zij hadden niet veel van het gesprek kunnen opvangen, maar hadden wel begrepen dat Jonas alleen nog Spaans kon spreken. De kinderen waren op een leeftijd dat zij wel wisten wat er allemaal gebeurd was en ook begrepen dat dit een onrechtmatige situatie was. Daarom hebben ze ook direct over dat telefoontje met hun moeder gesproken. Dit nieuws gaf weinig houvast, maar het was toch iets.

Dadelijk heb ik Jean gebeld en hij zag wel een mogelijkheid om iets meer te weten te komen. Hij nam contact op met het Ministerie van Buitenlandse Zaken die over mijn dossier beschikten. Verder stelde hij voor dat wij samen mijn ex-schoonbroer zouden bezoeken om hem hieromtrent te ondervragen. Met mijn gewezen schoonbroer heb ik nooit problemen gehad en ik was dan ook van harte welkom. Hij bevestigde dat hij inderdaad telefoon van Marc had gehad, maar dat hij niet wist waar hij verbleef en dat Jonas, volgens zijn zeggen, inderdaad alleen nog Spaans sprak. We werden echter duidelijk gewaar dat hij zich in deze hele kwestie onpartijdig wilde opstellen en niet wilde geconfronteerd worden met ondervragingen en/of getuigenissen. Het was echter voor Jean voldoende om deze zaak verder te laten onderzoeken. Met het kleine houvast dat ik nu had was ik wel blij, maar ik had ondertussen geleerd om een reserve in te bouwen, om voor ogen te houden dat alles nog kon mislukken en dat het weer op niets zou kunnen uitdraaien. Ik vond het echter toch wel nuttig om Spaanse les te volgen, je weet maar nooit, en een taal meer kennen is nooit weg. Er was pas een nieuwe cursus begonnen en ik kon nog mee aanpikken.

Vanaf toen is alles in een stroomversnelling gegaan. Ongeveer drie weken later belde de dame van het Ministerie van Buitenlandse Zaken mij op. Zij was een heel vriendelijke dame, die wel degelijk rekening hield met mijn gevoelens. Ze vroeg me te gaan zitten want ze had belangrijk nieuws voor mij. Mijn zoontje stond ingeschreven in een stad in het zuiden van Chili.

Wat ik op dat moment voelde, wat er toen door me heenging is onmogelijk te beschrijven. Alles draaide voor mijn ogen, ik dacht dat het onmogelijk was, ik kreeg het koud en warm, ik wilde het niet geloven. Ik heb het haar dan ook drie maal laten herhalen. Telkens opnieuw bevestigde zij het nieuws. Zij liet mij zelfs het adres opschrijven. Ik weet nu nog altijd niet hoe ik dit op papier heb gekregen. Ze ging dadelijk de bevestiging per fax naar Jean sturen en zij zou terug contact opnemen als het nodige besproken was met de Belgische Ambassade in Chili, om ons te melden wat er moest en kon gedaan worden. Ik herinner me dat het bericht op dat moment niet tot me doordrong, ik was verward, compleet van de kaart. Het kwam over als een overlijdensbericht van iemand die plots gestorven is, waar je de dag daarvoor nog mee gepraat had. Dat is het gevoel dat het dichts de emoties van dat moment benadert. Korte tijd daarna belde Jean me i.v.m. de fax die hij ontvangen had. Hij was dolblij met het nieuws maar ik denk dat zijn angst op dat ogenblik groter was dan de mijne. Hij kon nog realistisch denken, ik niet meer.

Hij beloofde me dan ook dat hij alles zou regelen met Buitenlandse Zaken en dat hij me van iedere stap op de hoogte zou houden. Hij maakte me echter wel duidelijk dat ik niet moest verwachten morgen te kunnen vertrekken. Het kon nog maanden duren eer het zo ver was.

Toen Elvire van school kwam vertelde ik haar het nieuws, alhoewel ik me eerst voorgenomen had haar nog niets te zeggen, want zij had ook alle vorige desillusies moeten verwerken en ik wilde haar er nog één besparen.

De weken die hierop volgden waren druk, hoopvol, onrustig. Ik durfde de deur niet meer uit omdat ik bang was een belangrijk telefoontje te missen.

Het volgend bericht dat ik ontving was, dat alle vonnissen dringend in het Spaans moesten vertaald worden door een erkende tolk van de Rechtbank en dat deze ook moesten gelegaliseerd worden. Jean kreeg het voor mekaar dat dit op een week tijd in orde was. De stukken werden naar het Ministerie gebracht, uit angst voor verlies en werden dan per diplomatieke koffer naar de Belgische ambassade in Chili verzonden. De hele zaak moest in Chili terug voor de Rechtbank komen en daar bevestigd worden. Er werd via de Ambassade in Chili een advocaat aangesteld om mijn zaak ter plaatse te verdedigen. Gelukkig sprak deze man naast Spaans ook Frans. Om praktische redenen was het nodig dat hij met mij kon bellen, omdat anders alles via de Ambassade en het Ministerie moest lopen, wat behalve tijdrovend ook nog duur was.De eerste keer dat hij belde kwam hij heel rustig en heel joviaal over. Hij beloofde van me volledig op de hoogte te houden. Hij vroeg me ook foto’s van mezelf en Jonas toe te sturen, zo wist hij met wie hij sprak en wie hij zocht. Uit de gesprekken die ik met hem had, bleek het rechtssysteem in Chili eigenaardig in elkaar te zitten en was het ook niet vrij van corruptie. Juan, mijn Chileense advocaat ging daar naar een Jeugdrechtbank met de nodige papieren en legde de hele zaak aan

de Rechter uit. Deze was van mening dat zij er zich niet konden in mengen en dat ik dat zelf maar moest uitzoeken wat ik wilde doen. Hij wilde geen stelling nemen.

Onverrichter zake keerde hij terug, maar na overleg met de Ambassade werd besloten naar een andere Rechtbank te stappen in een andere stad. Die maakte er helemaal geen probleem van en keurde alle vonnissen goed.

Daarmee was nog niet alles geregeld. Er werd politie ingeschakeld die uitsluitend met jeugdzaken belast was. Het praktische probleem was dat de Ambassade, de praktijk van Juan en de jeugdbrigade in de hoofdstad Santiago gevestigd waren, en dat mijn zoontje met zijn vader in Temuco, een 700-tal kilometers zuidwaarts verbleven. De plaatselijke politie moest daarom ook ingeschakeld worden. Er gingen dan ook enkele weken overheen eer al deze dingen geregeld waren, met de nodige goedkeuringen en steekpenningen.

Ondertussen ging ons leven verder, met de gebruikelijke spanningen en de nodige vragen. De Spaanse lessen volgde ik heel getrouw omdat ik nu wel heel gemotiveerd was. Jean, die mee de cursus volgde, en ik hadden afgesproken om tegen niemand iets te zeggen i.v.m. Jonas. Ik had gezegd dat ik Spaans wilde leren uit hobby. De hele klas, zo’n twintigtal cursisten, waren allemaal toffe mensen om mee om te gaan. Het werd dan ook al vlug een gewoonte, dat wij met ongeveer de helft van de klas, na de les nog iets gingen drinken.

19-04-2009 om 10:02 geschreven door elpe