Luke's hersenspinsels Een weblog voor iedereen die graag schrijft en leest, zowel amateurs als professionals. Het uitwisselen van allerlei verhalen & belevenissen, al of niet fictief.
22-03-2009
Hebberigheid (oplichting 419)
Ben jij nu helemaal gek geworden reageerde de dienstchef van de al grijzende flik. Zelf was deze ook niet meer van de jongsten maar hij moest toch nog minstens 10 jaar uitzitten voor hij nog maar aan pensioen kon denken. even gevonden. De chef vroeg zich af waarom Ward nu plotseling terug in een actieve recherchedienst wilde zitten. Hij zat toch goed. Hij had een vrije job, kon doen en laten wat hij wilde, als zn werk maar gedaan was. Zijn werk bestond eruit om dagelijks de binnenkomende bulletins te lezen, deze te evalueren, te klasseren en eventueel door te geven aan een rechercheafdeling die dan een dossier zou kunnen opstarten. Of dit ook werkelijk werd gedaan was zijn verantwoordelijkheid niet. Ward, of grijze duif zoals sommige rookies hem aanspraken, mocht binnen drie jaar op pensioen. Zelf zag hij dat niet zo zitten, hij voelde zich nog veel te jong. Daarenboven had hij maar één hobby, zijn werk, en had een helse schrik om in een heel diep zwart gat te vallen, de dag dat hij niet meer moest gaan werken. Wat moest hij in hemelsnaam met al die vrije tijd aanvangen. Zijn lieve vrouw al had eens "al lachend" gezegd. Man ik heb je meer dan dertig jaar niet dagelijks bij mij gezien... nu moet je ook niet in de weg komen lopen.
Drie jaar terug was hij, na een afwezigheid van bijna tien jaar, terug in de recherchedienst aangekomen. Tien jaar was een lange tijd, die hij had doorgebracht bij een andere dienst waar nauwelijks contact mogelijk was met andere politiediensten. Enfin, niet zo belangrijk om te noteren, daar ging het hem nu niet om. Zijn verwondering steeg met de dag dat hij was teruggekomen. De hele politiehervorming was aan hem voorbijgegaan zonder dat hij er iets had van gemerkt, toch niet aan "den lijve". Nu natuurlijk, werd hij ondergedompeld in het ijskoude bad van de realiteit. Potverdorie, dit was de politiedienst niet meer die hij tien jaar geleden verlaten had, dit was een allegaartje van mensen, die ze willens nillens bij elkaar hadden gezet en die nu verplicht waren om samen te werken. Nu ja, werken was een woord dat bij velen onder hen nog nauwelijks in hun woordenboek stond en veel kwam er dan ook niet van in huis. De flikkenspirit zag hij nog nauwelijks in hun ogen. Het waren veeleer matte, uitdrukkingsloze, niets ziende, ogen die dagelijks hun ding kwamen doen op kantoor -want de uitdrukking den bureau was ook al uit de mode geraakt. Hun loon, dat lag er toch, of je er nu hard voor werkte of niet, het was er. Hoe vlugger men thuis kon zijn hoe beter...
Ook de onderlinge strijd tussen de voormalige leden van de Gerechtelijke Politie en de BOBs laaide zo nu en dan nog wel eens op. Er is inderdaad wel een zekere oneerlijkheid in deze samenvoeging geweest, dacht hij zo bij zichzelf, maar moet je daar nou totbij het einde der tijde blijven over doorrammen, nee toch? Er zal altijd wel iemand blijven rondlopen met een frustratie omdat een iemand anders iets meer of iets anders mocht krijgen dan hij. Zo eindigt dit geleuter nooit. Zijn chef zei destijds bij zijn aankomst dat hij daar, aan de andere kant van het grote kantoor, mocht plaatsnemen naast een collega die twee maanden later op pensioen zou vertrekken. Hij zou hem wel wegwijs maken in de job.Totvandaag weet Ward nog niet wat er toenmoest gedaan worden. De ene collega is ook de andere niet, sommigen zijn voor hun tijd uitgeblust. Na enkele maanden ingewerkt te zijn in de dagdagelijkse bezigheden stelde hij zn rechtstreekse chef voor om een project op te starten om, de resultaten van de doorgenomen bulletins waar soms nog wel wat recherche werk in zat, voor te stellen aan de andere eenheden zodat er tenminste nog iets aan gedaan werd. Je moet weten dat de hervorming van de politie, in grote lijnen, de taken van de lokale en federale politiediensten had toegekend om "la guerre des flics" te doen ophouden. Niets was minder waar. In vele gevallen was er een heel brede grijze zone gebleven wat de uitvoering ervan betreft. Een voorbeeld dat Ward aan de kaak wilde stellen was het volgende:
De federale politiemoet zich in haar recherchewerkzaamheden toe spitsen op de georganiseerde criminaliteit of de criminaliteit die zich boven het lokale gebied uitstrekt. Zo is het maar dat de federale rechercheurs zich onder andere bezighouden met de georganiseerde oplichterijen. Bepaalde Afrikanen benaderen sommige mensen, meestal zelfstandigen, met het verhaal dat ze een zeer groot bedrag dollars in bezit hebben maar die in feite afkomstig zijn van de Zwambinolese Nationale Bank en dat niet iedereen mag weten dat het van daar komt. Een verhaal, geloof me of niet, waar noggeregeld mensen intrappen. Na een paar telefoontjes of e-mailtjes komt er geheid een persoonlijk contact, meestal in één of ander hotel of in een chique drankgelegenheid. Daar neemt de oplichterij vaste vorm aan. Voorschotten moeten worden betaald om de zogezegde "zwarte biljetten" met een bepaald product proper te maken. Voorschotten moeten worden betaald om de partij naar hier over te laten brengen. Voorschotten moeten worden betaald om het transport te regelen en dan ........... niets meer. Alles en iedereen verdwijnt blijkbaar van de aardbodem. Resultaat is meestal dat de "slachtoffers", op uiterst slinkse wijzen, ontdaan worden van grote sommen geld.
Hoe hebberiger, hoe groter de som.
Volgens Ward lag het probleem bij het onderkennen van deze misdaadvorm. Maar al te gauw zei men bij sommige eenheden er géén misdrijf inzat omdat toch maar alleen de hebberigen hier in de val liepen. Anders was het gesteld bij de federale eenheden die niet altijd het bovenlokale of internationale karakter ervan inzagen. Veel van deze feiten werden bijna nooit onderzocht en toch was er veel nadeel. Een nadeel waar weliswaar veel slachtoffers niet graag mee boven water kwamen omdat hun onofficieel geld daarvoor werd gebruikt maar toch. Het blijft een plaag volgens de studie van Ward. Naar analogie van een wetgeving uit een West-Afrikaans land, wordt dit soort georganiseerde oplichtingen wel eens de oplichting 419 genoemd. Ward stelde voor om dit fenomeen, in samenwerking met de lokale en federale recherche eenheden, voor zijn regio eens in kaart te brengen en dan daarop volgend onderzoeken op te starten. De grote chef van de recherche-eenheid, de big manitou, een jonge manager van de nieuwe generatie, dacht daar anders over. Hij vond dit toch een beetje te ver gezocht. Slachtoffers zouden wel met hun klachten komen en dan zouden wij, of de lokale recherche, wel een onderzoek starten. Neen, was zijn verdikt was "daar beginnen we niet aan". De uitspraak die daarop volgde deed Ward zijn uiteindelijke beslissing nemen. Big Manitou zei hem, vanuit zijn grote directeurszetel, dat het voor Ward het beste zou zijn dat hij netjes in zn hoekje ging zitten, en op zijn pensioen moest wachten . Niemand, ook hij niet, zou hem één strobreed in de weg leggen. Laat alles waar het is en laat het maar was zijn sluitende zin.
De volgende ochtend gaf Ward zijn ontslag op zijn dienst en stelde aan de chef voor om voor hem een superactieve job te vinden waar hij alle dagen zichzelf, zijn ervaring en zijn binnenste als flik in kon terug vinden. Een voorstel waar zijn dienstchef op antwoordde zoals hierboven geschreven. Ben jij nu helemaal gek geworden
PS: Ondertussen is Ward nog steeds aan het werk en heeft, op enkele jaren van zijn pensioengerechtigde leeftijd, de baan van zijn leven gevonden.
Vandaag lees ik in de krant een artikel over een Nederlandse politierechercheur die haar dertigjarige ervaring gebruikt om politieverhalen te schrijven en de jeugd te laten kennismaken met het politiewerk. Ook kwam Kris Daels uitgebreid in de media en vertelde daar zonder enige terughoudendheid dat hij undercoveragent was geweest bij de voormalige Rijkswacht en de Federale Politie. Sommige van mijn verhalen, die ook op deze site te lezen zijn, gaan ook over politiewerk in het algemeen of over recherchewerk in het bijzonder. Mijn mening doet misschien niet terzake maar toch geef ik ze maar mee.
Politiewerk zou een open boek moeten zijn en ik begrijp de publieke opinie zeer goed als deze stelt dat de politiediensten géén gegevens mogen achterhouden in een gerechtelijk dossier. Zelf zou ik ook niet het slachtoffer willen zijn van een terechtwijzing gebaseerd op een enkelvoudig anonieme verklaring (zonder tegenspraak), maar er is meer ..
Vele politiemensen, maar ook magistraten, zullen met mij akkoord gaan dat het niet kan dat elke techniek en tactiek, die politiemensen gebruiken in een onderzoek, steeds openbaar gemaakt wordt. De publieke opinie zou evenzeer moeten beseffen dat elke technische of tactische beweging, die uitgevoerd wordt in een onderzoek, gebaseerd is op wettelijke en gereglementeerde afspraken. Sommige hiervan zijn opgenomen in KBs andere dan weer in schriftelijke afspraken met Vrouwe Justitia die hier ook toezicht op houdt.
Criminelen misbruiken deze kennis en steeds opnieuw moeten politie en justitie nieuwe middelen zoeken om dit te bestrijden.
Als ik dan lees dat sommige collegas uitgebreid in de media gaan vertellen dat bepaalde technieken gebruikt worden om bepaalde feiten te achterhalen of te bewijzen, dan vraag ik mij af of deze criminelen nog dezelfde fouten zullen maken in de toekomst. Het is maar een feit dat een bepaald percentage steeds opnieuw hervalt in het plegen van misdrijven. Ik blijf zeer bewust vaag in mijn bewoordingen omdat ik niemand wil kwetsen. Het grootste deel van de personen die een misdrijf plegen komen nooit meer in contact met politie of justitie. Over deze groep mensen heb ik het uiteraard niet. Maar een klein deel hiervan hervalt keer op keer & keer op keer worden zij (en hun verdedigers) ondergedompeld in de vertrouwelijkheden van een politietechniek of tactiek.
Daarom zou ik willen besluiten en een raad willen geven aan alle collegas en ex-collegas. Als je dan al een verhaal zou schrijven of als je dan al belerend zou willen zijn ten overstaan van de anderen, in een vlaag van altruïsme, blijf toch maar bepaalde technieken als vertrouwelijk beschouwen.
Hij heeft het weer in zijn kop en nergens anders, zeggen ze in mijn omgeving. Ze tikken dan met hun wijsvinger ter hoogte van de slaap en verwijzen naar hun kruis. Maar wat weten criticasters nu van verliefdheid? Laat mij maar doen. Het is een Italiaanse weet je, een droom en vandaag gaat het gebeuren. In gedachten beleef ik al een voorsmaakje. Als ik ze zie dan tuit ik mn lippen ter voorbereiding van ons rendez-vous. Zeer licht van boven, een beetje schuimig, in een slank bijna doorzichtig lichaam. Eén hand brengt haar zachtjes naar mijn lippen, daar waar zij dit het liefste verwacht. Getuit en zeer voorzichtig proef ik haar eerst fris, zacht en laat haar mijn tong beroeren. Vervolgens komt ze, heet en sterk, zoals iedere man het wel graag geeft. Als ze in me opgaat verwarmt ze me van bovenaf. Haar zoete smaak in uit haar hete omhulsel laten me lichtjes sidderen tot in mijn diepste binnenste. Kon dit maar blijven duren? Plots wordt ik uit mn droom gewekt en vraagt de ober of ik mijn cappuccino zoals gewoonlijk wil. Een voorstel waar ik slaafs gevolg aan geef.
