Luke's hersenspinsels Een weblog voor iedereen die graag schrijft en leest, zowel amateurs als professionals. Het uitwisselen van allerlei verhalen & belevenissen, al of niet fictief.
Mijn leven ging verder. Er waren periodes dat ik me beter voelde, dat ik terug contact had met vrienden, dat ik met hen uit eten ging, dat ik zelf een paar maal in verlof ging. Andere periodes sloot ik me weer af., wilde ik niemand horen en niemand zien. Op die manier leven vreet aan je, ook aan je gezondheid.
Ik kreeg last van een maagzweer. Op een dag kreeg ik zelfs een maagbloeding maar ik weigerde om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig was ik op enkele dagen hersteld.
Elvire ging ook gewoon verder met haar leven, haar vrienden. Zij was gelukkig een gezond kind, maar toch werd ze geveld door een griep. Donderdag was zij beter en ik dacht dat zij de maandag nadien terug naar school zou kunnen. Tegen de avond kreeg zij echter ademnood en ik belde mijn toenmalige huisarts. Hij sprak van haar meteen op te nemen in het ziekenhuis. Het was echter tien uur s avonds en ik weigerde het om haar die avond nog weg te doen omdat er in een ziekenhuis dan toch niet veel meer gebeurt. De arts overtuigde mij van de ernst van de zaak en sprak over een longontsteking of een virusinfectie.
De hele nacht heb ik naast Elvire haar bed gezeten en haar de volgende morgen naar het ziekenhuis gebracht. Daar werd zij in urgentie opgenomen en meteen op een kamer alleen gelegd. Onderzoeken wezen inderdaad op een virusinfectie en zij kreeg meteen een baxter met hoge dosissen antibiotica.
De dag daarna vertelde de dienstdoende arts me dat mijn dochter niet reageerde op de antibiotica en dat dit wel een risico inhield. Er was niet direct levensgevaar maar haar toestand moest wel zo vlug mogelijk veranderen anders werd het risico groter. Die dagen ging ik weer door de hel. Van s morgens tot s avonds laat zat ik bij haar. Eten deed ik niet meer, slapen ook niet. Het spookte constant door mijn hoofd dat het niet mogelijk kon zijn dat ik twee kinderen zou verliezen, dan zou het leven voor mij geen zin meer hebben. Zondagmiddag kwamen dan de verlossende woorden. Een bloedtest had uitgewezen dat Elvire de antibiotica aanvaardde en dat er verbetering kwam. Het risico was met 95 procent verminderd. Zij mocht nu bezoek ontvangen, ze zou beter worden. Die middag ben ik met vrienden vlug iets gaan eten en die nacht heb ik terug kunnen slapen. Na elf dagen mocht Elvire weer naar huis. Een steen viel van mijn hart, maar het spookte wel door mijn hoofd dat het risico er in zat dat ik mijn tweede kind ook zou kunnen verliezen.
Pas enkele jaren later heb ik Elvire verteld hoe slecht ze er aan toe is geweest.
