|
Het diploma is binnen!! Ik heb de dodentocht volledig uitgewandeld!! Euforie was wat ik voelde toen ik de laatste 500m wandelde in Bornem.
Het idee dat het gelukt was en dan al die mensen langs de kant van de weg, het applaus...fantastisch!!
Het begon met een treinreis vanuit het station van Sint-Niklaas. Ik wou de stress van file vermijden en heb de trein genomen. Dat was al een eerste goede beslissing. Een trein vol wandelaars waar ik bij een groepje cafévrienden viel die beslist hadden deel te nemen na een avondje uit met te veel bier waarschijnlijk. Ze waren vol goede moed voor hun eerste keer, hadden veel plezier maar gingen er toch van uit dat de treinreis het plezantste van hun tocht zou worden...
Dan ging het te voet naar de start. In het centrum van Bornem zaten de terrasjes nog vol wandelaars, het was 19u en nog 2 uur voor de start. Bij aankomst aan het sportcentrum koos ik een startvak en zette mij neer in afwachting van de start. Er was goeie muziek en de ik kon genieten van de arriverende wandelaars en de sfeer.
Om 20u30 stonden de meeste wandelaars recht en maakten zich klaar voor de start. En dat hadden ze daarboven gezien en de hemelsluizen gingen open... Iedereen vlug graaien in de rugzak en de bende wandelaars veranderde in een groep gekleurde regencapes wachtend op het startsein.
Om 21u stipt kwam de massa in beweging en om 21u10 stapte ik over de startlijn. We waren vertrokken de avond en nacht in. Na 2,5 km kwamen de wandelaars van het andere startvak erbij, het was even aanschuiven. De eerste kilometers was het echt wandelen in de massa en dat bleef toch wel duren tot na de 2de rustpost. En ondertussen bleef het erg hard regenen en waaien. Bij de derde rustpost heb ik mij wat warmer aangekleed en een andere regencape boven mijn kleren aangedaan. Daar heb ik ook mijn licht aangedaan wat een supergoeie beslissing was. Ik dacht dat niet nodig te hebben omdat we in massa wandelden, maar dat wandelt zo veel beter.
Alles verliep super en het werd morgen. De regen was gestopt en ik kon mijn regencape uitdoen.
Op de rustpost van Steenhuffel heb ik erg veel tijd verloren bij de toiletten. Zo veel zelfs dat ze de rustpost aan het opruimen waren toen ik vertrok. Ik heb dan ook erg snel moeten wandelen om terug een beetje in de massa te geraken. Dat was lastig, want ik begon veel spierpijn te krijgen. Daar heb ik gedacht 'dit wandel ik niet uit'...
Maar net door wat sneller te wandelen begon het precies beter te gaan en ik kon er weer tegenaan. Ik had vooraf het idee om in Merchtem wat langer te rusten, maar dat zat er nu niet meer in omdat ik in Steenhuffel zo veel tijd verloren had. Ik heb daar dan wel wat neergezeten, iets gegeten, maar ben vrij vlug terug doorgewandeld.
Vanaf de 4de rustpost heb ik op elke rustpost mijn kousen gewisseld wat telkens een fris gevoel gaf aan de voeten. Zo bleven mijn voeten gespaard van bleinen.
Eens voorbij de 70km was er uiteraard de constante spierpijn, maar opgeven zat er dan zeker niet meer in, want dan waren al die kilometers voor niets geweest. Dan heb ik mij geconcentreerd op veel drinken (het werd toch wel zonnig en warm) en op iedere rustpost iets eten. Ik kan de volgende weken geen bananen of rijsttaartjes meer zien of ruiken... Dit had voor gevolg dat ik op iedere rustpost naar het toilet moest en moest aanschuiven...
Vanaf Sint-Amands, dus de laatste kilometers, waren het leukst. Veel publiek, mooie wandelpaden langs het water en de aankomst in zicht. De laatste 5 kilometers waren echt super, het idee dat het zou lukken... ik had echt zin om te lopen, maar met wandelschoenen en een rugzak op mijn rug heb ik dat maar niet gedaan.
De vraag is vandaag al een paar keer gevallen : en? volgend jaar opnieuw? Het was iets wat al vele jaren op mijn verlanglijstje stond maar waar ik niet goed aan durfde beginnen. Ik had niet het idee dat mij dat zou lukken. Maar ik wou wel eens weten of ik het karakter had om dat tot een goed einde te brengen. Nu weet ik het, het is gelukt, het deed pijn, maar niet ongelooflijk veel pijn, dus haalbaar als je je voorbereidt en als je het lichamelijk aankan. Dus een tweede keer hoeft echt niet voor mij.
Ik zou wel iedereen die daar zin voor heeft, aanraden het eens te doen. De ervaring is super!!
Nancy
|
