Wat ik hiermee eindelijk wil zeggen is dat ik niet de altijd goedlachse positieve meid ben ,als anderen helpen al een schreeuw om aandacht is dan weet je dat het niet zo goed gaat.

Eigenlijk voel ik me slecht en zou ik het willen uitschreeuwen en eens goed wenen,maar precies of het lukt me niet.

De laatste tijd als ik opsta is het voor mij al een vraagteken hoe ik de dag door zal geraken,ik weet dat veel heel veel mensen dit niet zullen snappen maar ik verwacht dat ook niet,voor mij is nu mijn gevoelens neerschrijven een beetje mijn therapie.Nog nooit heb ik alles zo somber gezien ,meestal geef ik er niet aan toe maar de laatste tijd lukt het me moeilijker en moeilijker.Me kleden,eten maken,poetsen zelfs met mijn eigen kids bezig zijn is een hel hele opdracht.Voel me ook vaak schuldig want heb geen geduld meer en alle interesse in wat ook is weg aan het vallen.Medicatie lijkt ook niet te werken integendeel...

Wil niet een klaagzang afvuren maar doe het voor mezelf,maandag zal ik het bespreken met de psychologe,want er moet iets gebeuren,zo kan ik niet verder,ben echt uitgeput ,pompaf vanaf ik opsta tot ik ga slapen.

Eetlust is zelfs nog amper aanwezig en liefst van al zou ik slapen,en wakker worden uit die nachtmerrie van het afgelopen jaar.

ik wil een dag zonder pijn,zonder afzien en vooral een dag zonder die verdomde al overheersende moeheid!ik wil me herpakken maar weet niet meer hoe...

Hopelijk betert het allemaal terug een beetje ,al is het maar een beetje want dit valt met geen woorden meer te beschrijven.

Het lijkt wel of de hele wereld is momenteel op mijn kop terechtgekomen,heb het toch zo moeilijk om dit toe te geven aan de buitenwereld maar nu kan ik niet anders;want ik duw mensen die het goed met me voorhebben steeds verder weg van me en ben terug een muur rondom me aan het bouwen,opdracht is nu om terug deze muur te doorbreken ,ik zal mijn best doen!

sandy