Ik zal me even voorstellen ik ben Sandy 38 jaar getrouwd en mama van 3 kindjes.

Ik wil mijn verhaal met u delen omdat ik denk dat het een steun kan zijn voor mensen die hetzelfde meemaken als ik nu.

Ik had een doodnormaal leven ,had een leuke job en plots stond mijn leven op zijn kop.

Begin maart ,een doodgewone avond bij het douchen voelde ik een knobbel ,het kon toch niet waar zijn...

Me nog van geen kwaad bewust ging ik de volgende dag naar mijn huisdokter,die me doorverwees naar een radioloog .

Die dag stond mijn leven even stil want kreeg ik de keiharde diagnose borstkanker te horen .

Denken ,wenen niets kon ik doen ja enkel denken aan mijn mama die 7 jaar geleden ook aan kanker overleden is.

Het ergste spookte toen door mijn hoofd want ik wou mijn kinderen het verdriet niet aandoen hun mama ook zo vroeg te moeten verliezen.

Ik wou hen ook zien opgroeien er zijn voor hen maar dit beeld werd bruusk verstoord.

Vanaf dat moment heb ik besloten te vechten,te vechten tegen dat monster dat in mijn lichaam gekropen was .

Al het negatieve heb ik proberen positief in te kleven en nu bijna 4 maand verder doe ik dat nog steeds ,maar met vallen en opstaan want geloof me je gaat echt door een hel!

Ik zit nu in de helft van mijn chemokuur en dan volgt een operatie en dan nog eens bestralingen.

Daar ik hoogstwaarschijnlijk erfelijk belast ben zal ik moeten afscheid nemen van mijn beide borsten ja afscheid want mijn leven is helemaal op zijn kop komen te staan,niets is nog wat het is en elk vezeltje in mijn lijf vecht nu om toch verder te kunnen...

Ik heb goede dagen en gelukkig valt het uiterlijk nog mee maar veel is het schijn me sterk houden voor de buitenwereld en vooral voor mijn kinderen .

Hou ik dit vol??Ik weet het niet want elke dag wordt zwaarder en zwaarder .

Bovendien mis ik mijn mama nu het hardst want wat zou ze bezorgd geweest zijn ,ik heb haar nu zo nodig en het besef dat ze er nooit meer zal zijn is nu zo sterk.

Ja ik voel me soms heel eenzaam op de minder drukke momenten maar dan verplicht ik mezelf om door te gaan voor hen.

Als er al een God bestaat vraag ik me toch soms af waarom ik dit juist weer moest krijgen heb ik nu echt geen recht op een beetje geluk...

Genoeg geklaagd nu want ik zie het ook als een nieuwe tweede leven ,een nieuwe kans .

Samen met mijn mooie dikke haren neem ik stilletjesaan afscheid van al het negatieve in mijn leven en schrap ik personen die me in het verleden al veel miserie en verdriet aangedaan hebben.

Want mijn haren zullen teruggroeien en ook ik zal hier sterker uitkomen,ik geniet nu meer van de kleine dingen en erger me dood ja misschien niet de juiste woordspeling nu aan mensen die klagen en zagen over futiliteiten. 

Het leven kan echt wel mooi zijn maar je moet het wel zelf mooi willen maken.

Ik hoop echt dat mensen kanker niet meer gaan zien als het einde en doodgaan want dat is het zeker niet.

Ik weiger me ook als een kankerpatiente te gedragen want na 4 maanden pas besef ik pas dat ik het wel ben en dat ik het wel moet aanvaarden ,sjaaltjes zijn niet echt aan mij besteed want ik wil niet echt dat mensen me anders gaan bekijken dus loop ik bijna een hele dag met een pruik rond die ik al duizendmaal vervloekt heb omdat ie vreselijk stekt op mijn hoofd.

Ik ben een vrouw ,een best wel trotse vrouw die zich graag opmaakt en verzorgt en dat wil ik koste wat kost blijven!

De chemo is loodzwaar al valt het fysisch buiten de paar keer dat ik ziek was wel mee maar mentaal heb ik er al meermaals volledig doorgezeten .

Ik wil zo graag mijn leven terug want nu word ik geleefd een leven dat ik helemaal niet wil een leven vol twijfels en zaken waar ik rekening mee moet houden .

Soms ben ik zo bang ,bang om toch nog deze strijd te verliezen maar toch vind ik de kracht om recht te strompelen en door te gaan met dank aan mijn 3 fantastische kinderen die ook deze moeilijke periode moeten doorstaan.

Zo zie je maar hoe sterk een mens wel kan zijn.