Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
De laatste weken leefden wij allemaal een beetje op automatische piloot. Diegenen die onze blog volgen, hebben een klein beetje een idee van de troubles die we dit jaar reeds doorstaan hebben. Bij deze zou ik graag Vivache willen bedanken, omdat ze toch regelmatig een berichtje post of gewoon eens vraagt of het allemaal wel nog lukt... Bij deze, Vivache: Merci!
Vorig weekend kwam er een eind aan onze maanden van voorbereiding wat voor ons het feest van het jaar moest worden. Jammer genoeg waren pepe en tante Rosanne er niet meer bij, maar we hebben toch ter hunnen nagedachtenis ons best gedaan om het feest zo vlot mogelijk te laten verlopen. De festiviteiten zelf hebben we volledig in handen gelegd van onze tiener. Wij hebben haar een aantal mogelijkheden aangereikt en ze heeft daaruit de voor haar beste keuze gemaakt. Dus wees indachtig bij het geven van commentaar dat u daarmee de gevoelens van een (blijkbaar sinds 2 dagen verliefde) puber zou krenken.
Natuurlijk was ook voor haar de mis van haar communie er een beetje (heel veel) te veel aan. En aan de vele geeuwende kinderen te zien, stond ze niet alleen met haar mening. Het feit dat de vormpriester die zalf keihard op haar voorhoofd (en versgewassen en geknipte froufrou) heeft gewreven deed er ook niet zo'n goed aan... Laat ons afsluiten met te zeggen dat ze deze mis gelukkig maar 1 keer in hun leven moeten uitzitten...
Natuurlijk hebben we onze grote maraine een bezoekje gebracht na de mis, want je kan niet verwachten dat een madammeke van 85 nog zo'n volledige feestnamiddag kan meemaken. Haar oogskes blonken bij het zien van het kleed van ons Yana. Wij hebben haar hierin namelijk volledig de vrije hand gegeven en zij wou dolgraag een lang wit (of écru) kleed hebben. Maraine vond dit kleed super en ook de pastoor heeft Yana hierover een compliment gegeven. Blijkbaar hechten ze in het landelijke Lierde dan toch echt nog veel belang aan traditie. Gelukkig is dit een besloten blog, want ik zou uren door kunnen palaveren over de tenues van de andere kinderen. Soit, iedereen heeft recht op zijn eigen mening en zijn eigen kledijstijl, maar ik zou mijn bijna 12-jarige dochter toch nooit of te nimmer laten rondlopen in een rokje dat nauwelijks haar poep bedekt. En dat de gescheiden papa bijna door de grond zakte van schaamte bij het zien van zijn dochter, viel ook geen klein beetje op.
Het feest begon (zoals de meeste feesten denk ik) met een kleine receptie. Het was ondertussen al 13 u gepasseerd, dus hebben we deze bewust bescheiden gehouden. Ondertussen ging de papa het koud buffet ophalen bij de traiteur. Daar bleef het allemaal lekker fris, totdat we het nodig hadden. Na het koud buffet was er taart, die vakkundig werd opgehaald door de mama en tante Fifi. Jammer genoeg was er net autocross in Oostrozebeke en familiefeest van de Mivalti in Tielt. Daardoor moest ons volk toch redelijk lang wachten... However, ik was nog vergeten te vermelden dat ik opeens en heeeeeeeeel onverwacht (peter Ronny, ge krijgt hem nog terug zenne!) een boeket bloemen onder mijn neus kreeg geduwd. Het was namelijk ook stiefouderdag en ons Yana had samen met haar papa ne boeket laten meebrengen door peter Ronny. En ik wist van nietske, niemendalle... # sniftnogaltijdeenbeetjena # De taart werd ferm gesmaakt, wegens volledig met aardbeien en voorzien van een stapel heerlijk licht en luchtige crème fraïche. Aan diegenen die toen dachten dat het gedaan was, hebben we een ferme neus gedraaid, want we hadden als afsluiter een ferm kaasbuffet voorzien. Waarvan iedereen toch verschrikkelijk veel gegeten heeft. De kaas smaakte zelfs zodanig goed dat tante Frieda reeds haar commande heeft meegegeven voor als we nog een keer naar den Auchan trekken. That figures, dachten wij dat iedereen stampvol zat, kregen ze allemaal hunnen tweeden adem bij het zien van al die lekkere kaas...
Ik kan maar één conclusie trekken: Volgens ons Yana was het feest superleuk en hebben we dat toch weer vree goed gedaan! En dat mensen, is het schoonste compliment dat ge kunt krijgen...
P.S.: Bij eventuele feesten in uw nabije toekomst, kunt u ons altijd boeken via deze weg. Eventplanners uit de duust zijn wij, mijn ventje en ik...
P.S. x 2: Ik moet niet meer zeggen dat er ook nog foto's gaan opkomen zeker?
Ik had me nog zo voorgenomen om regelmatiger een tekstje te bloggen. Niet alleen stel ik mijn zoon teleur, maar ook die mensen die hier met plezier komen lezen. Onze lezers zijn voornamelijk familie en ook een aantal mensen die ik gewoonweg leren kennen heb, omdat ik hun blog zo leuk vind. De reden waarom ik echter al een tijdje niet meer geblogd heb, is omdat onze grootste lezer (uit de familie) jammer genoeg geheel onverwachts overleden is, zo'n tweetal weekjes geleden. Dit is Ylias zijn Marainneke, aka tante Rosanne.
Na slechts een aantal maanden ziek geweest te zijn en nooit een zuchtje van geklaag of gezaag over haar lippen heeft laten komen, heeft het grote, vieze K-monster alweer een slachtoffer gemaakt.
Veel zin om de waarom-vraag te stellen heb ik niet, want je krijgt toch nooit een deftig antwoord. Dat het niet eerlijk is, dat beseft iedereen. Maar wanneer is sterven wel eerlijk? Zeg mij dat eens... Ons hart gaat in de eerste plaats uit naar nonkel Luc en haar gasten. Voor ons is het erg, maar wij worden er niet dagelijks mee geconfronteerd en kunnen het iets gemakkelijker een plaatsje geven. Ylias is opnieuw iemand verloren in zijn nabije omgeving die hem alleen maar alle goeds van de wereld toewenste. Iemand die altijd heel puur en sober in het leven stond. Gemakkelijkerwijze zouden we deze persoon in Ylias zijn leven kunnen vervangen door iemand anders. A ja, mensen, een kind zonder doopmeter dat kan toch niet? Wij hebben dit als gezin besproken en wij hebben helemaal geen behoefte om Marainneke in Ylias zijn leven te vervangen. Marainneke blijft Marainneke en de cadeautjes en nieuwjaarsbrieven zullen eenvoudigweg afgegeven worden aan nonkel Luc. Wij zijn helemaal niet aan die meetje-lap toestanden en we vinden dat allebei eigenlijk ferm hypocriet. Hij heeft haar maar zo kort gekend, maar zij zal nooit vergeten worden. Ik zeg het, de kans dat je nogmaals zo iemand tegenkomt in het leven, met zo'n schoon karakter, is waarschijnlijk heel miniem.
Ik zou hier een bloemlezing kunnen houden van al haar goede eigenschappen, maar eerlijk gezegd ontbreekt de moed me een beetje. Het was een beetje te snel, te onverwachts, te hard. Ze was zich eigenlijk nog volop aan het vooorbereiden op het communiefeest van Yana, want ze wou per sé naar de kerk komen, om de mis mee te maken. De dokters waren immers heel positief en ze voelde zich ook veel beter. Het heeft jammer genoeg niet mogen zijn... En hoe mooi die dag misschien uiteindelijk zal zijn, het gemis zal er zijn, want een heel fijne madam zal er jammer genoeg niet bij kunnen zijn...
Ondertussen tellen wij verder af naar Ylias zijn eerste schooldag. O ja, hij heeft de kunst van het tellen tot 10 al volledig onder de knie en het is verschrikkelijk koddig om hem bezig te horen als hij koetjes of schaapjes aan het tellen is. We zijn vrijdag eens naar zijn toekomstige opvang geweest en hij begon daar ook meteen met de kindjes te spelen. Ik ben er ten stelligste van overtuigd dat vooral mama het moeilijk zal hebben den 8sten juni...
