Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
I-podtunetjes:
- Bløf - Maria Mena - 3FM foliekes (Ndl)
Ylias, held op kousenvoeten
10-08-2010
Vakantie-avonturen
Een kleine bloemlezing met hoogtepunten uit onze eerste dagen vakantie...
Dag 1 (vrijdag) Aankomst op la ferme de Vazerat met 2 hele vermoeide kindjes... ( en 2 volwassenen die Plop en de kabouterbaby bijna letterlijk kunnen opzeggen en vreemd genoeg een degoût hebben aan de bosbeekaardbei...) Na een welgekomen drankje met de eigenaar van de b&b, kregen we een rondleiding doorheen het volledige domein. De kinderen keken hun ogen uit, want de omgeving is hier echt prachtig. Je waant je zo in Oostenrijk of Zwitserland. Natuurlijk wel zonder het ijs op de bergtoppen. Het is ier wel bijna 30 graden hé... Deze dag hebben we vooral gebruikt om even te acclimatiseren en de kindjes op hun gemak te laten. Middageten: Sandwichekes met een stuk brie (nog gekocht in België) Avondeten: Aperitiefke van het huis (voor Yana ne cola), tomaten met fetakaas en lookbroodjes (mmmmm), paëlla (voor Yana en Ylias een schotel met rijst, groenten en kip), kaasschotel met broodjes, verrukkelijke tarte tatin (ne frisco voor Yana, Ylias vindt ijs 'etje') En moeder had geluk, want onze papa lust geen zoet dessert, dus mocht ik 2 verrukkelijke stukjes tarte tatin opeten! Dit alles vergezeld van lekkere huiswijn en water. En genoten dat we hebben!
Dag 2 (zaterdag) Ontbijt met stokbrood en croissant, charcuterie en kaas. Een rustige verkenning van het domein met de kindjes en een eerste kennismaking met het dorpje Massiac. Je hebt hier eigenlijk alles wat je nodig hebt in het dorpje. Middageten:stokbrood met kaas. Avondeten:pizza.
Dag 3 (zondag) Ontbijt met stokbrood en croissant, charcuterie en kaas. Bezoek aan een uitkijkpunt waar je perfect de 2 poorten van de Cantal kan zien. Volgens de legende zouden die er gekomen zijn omdat een reus elke dag van het riviertje kwam drinken en die doorgang gemaakt had. Bezoek aan het dorpje Blesle. Een dorpje waar je nog heel veel historische en Middeleeuwse overblijfselen kan zien. Er loopt een klein riviertje door waarlangs je kan wandelen en op sommige plaatsen zelfs erin kan gaan. Dit hebben wij nog niet gedaan, maar zouden we waarschijnlijk later deze week nog eens doen. Ylias heeft daar vriendschap gesloten met 2 oudere mensen die op hun gemakje voor hun huisje zaten te kijken naar de paar toeristen die in hun dorp neergestreken waren.Onze zoon spreekt duidelijk alle talen want hij ging die mensen gewoon een handje gaan geven. Vriendelijk ist ie wel hé da manneke? Bij de terugkeer wou papa even heel avontuurlijk doen, maar hij heeft het zich sterk beklaagd. Op een bepaald moment kwamen we op een stuk terecht dat bijna niet berijdbaar was met de auto. Waarschijnlijk waren we ergens op een mtb-pad terechtgekomen. Alles is goed afgelopen, maar nog een geluk dat we genoeg pampers bijhadden. Middageten: Stokbrood met kaas Avondeten: Pannenkoeken (Eigenhandig klaargemaakt in de gemeenschappelijke keuken... We hadden er wel geen rekening mee gehouden dat er een aantal kinderen en grote mensen nogal jaloers bleken te zijn...
Dag 4 (maandag) Ontbijt met stokbrood en croissant, charcuterie, kaas en eitjes met hamreepjes. Bezoek aan het viaduct van Garabit. Dit was mooi om eens te zien, maar wel redelijk ver rijden. De route ernaartoe was wel magnifiek. Na iedere bocht hadden we wel zin om de wagen aan de kant te zetten om foto's te nemen. We hebben dat dan ook een paar keer gedaan. Bezoek aan St flour. Het zat eraan te komen... Een bezoek aan een echt toeristisch dorpje. And we were not amused. Als je al een paar dagen de rust en stilte gewend bent, heb je moeite met al die opdringerige toeristen die net dat plekje aan het raam willen van de traditionele bakker, waar jij op staat. Tsss. Gelukkig hadden we maar een kort parkeerticketje en zijn we heel snel naar de b&b teruggekeerd. 't Is te zeggen... Heel snel ging het toch niet want die stomme k**-GPS stuurde ons door allerlei mini-straatjes waarbij zelfs mensen met een Aixammeke miserie zouden gehad hebben. Hebben we dan maar het reddende plakkaat gevolgd dat je hier in Frankrijk heel vaak tegenkomt, nl 'toutes directions'. Dat moet nogal een grote stad zijn, als er bijna overal bordjes staatn om er te geraken... Middageten: Stokbrood met kaas ('t zal wel zijn. Groot ventje heeft op die 4 dagen tijd al meer kaas gegeten dan in heel zijn leven tesamen!) Avondeten: Pasta met hamblokjes, tomatensaus en geraspte mozarella, vergezeld van een glazeke Auvergne wijn. Eigenhandig klaargemaakt in de gemeenschappelijke keuken.
Dag 5 (dinsdag) Ontbijt met stokbrood en croissant, charcuterie, kaas en klakkers. Bezoek aan de markt van Massiac. Een rustige markt waar je alle specialiteiten van de Auvergne kan vinden. In de namiddag hebben we er eens een luilekker middagje van gemaakt. Zo kon onze sprot nog een paar uurkes slaap inhalen, want anders loopt hij maar een beetje mottig te wezen. Maar het schaapke slaapt hier toch zo lekker... Middageten: Voor Ylias lasagne met tomaten en selder, maar wij hebben het middageten overgeslagen, omdat we ons vanmorgen tegoed hebben gedaan aan de klakkers. Avondeten: Franse meloen met ham en stokbrood (en waarschijnlijk duikelen we nog ergens een stuk kaas op ook ) O ja en de rest van het flesje wijn zal er denk ik ook wel ingaan!
Algemeen kunnen we zeggen dat de uibaters van de b&b supervriendelijke mensen zijn, dat we fantastisch lekker weer hebben, dat we allemaal een beetje bruiner geworden zijn (behalve moeders benen, want die zijn blijkbaar in staking, wat het bruinen betreft), dat we al superlekker gegeten hebben, en superveel en dingen die we niet gewend zijn. De kids amuseren zich rot en vallen 's avonds in slaap als rozen. (en de mama trouwens ook hoor) De papa is superrelaxed aan het worden en heeft al meer tijd buiten doorgebracht dan in al die jaren tesamen die we op het appartement wonen. En moeder heeft 'De weduwnaar' uitgelezen.
Nog 2,5 nachtjes slapen en we vertrekken richting de Auvergne in Frankrijk. We gaan er vooral veel wandelen, luieren, zwemmen, spelen met de kids, lekker eten... En foto's maken! Dus even blogstop tot we terug op Belgische bodem zijn... (tenzij we daar ergens een goedwerkende internetverbinding aantreffen)
Ylias heeft het gisteren een beetje laten uithangen bij moeke en vake. Hij heeft ne keer hun grenzen getest, zeg maar. Mijn zoon zou mijn zoon niet zijn, mocht er niet een klein beetje deugnieterij inzitten... Jammer genoeg moesten mijn ouders dit nu ook eens aan den lijve ondervinden!
's Morgens was er nog geen enkel vuiltje aan de lucht. A ja, moeder had het gedurfd om Yliasje uit zijn lekker warm bedje te rukken, terwijl hij helemaal nog niet uitgeslapen was. Dit betekende dat hij in de voormiddag eigenlijk voornamelijk geslapen heeft. (Dat zal hij toch wel van zijn papa geërfd hebben hoor, al dat slapen...) Man, hebben wij toch een gemakkelijk kind... (niet dus, zie verder...)
's Middags smaakte de warme maaltijd hem opnieuw fantastisch (sperzieboontjes met patajes en vlees) en werd hij natuurlijk alom geprezen voor zijn braafheid. (In uw achterhoofd hou je best al enkele scènes uit de film Chucky...) Een Vandeplassche zijnde in hart en nieren betekent wel dat hij al dat gebravo en gehoera op de duur wel een beetje beu werd en wel eens iets anders wou horen...
Meneer wou niet slapen. Meneer wou niet op het potje. Meneer wou niet luisteren. Meneer heeft een grote boodschap zomaar te midden de vloer laten vallen. Meneer had dan wel de beleefdheid om de handdoek te nemen van de hond zijn poten en ondertussen zijn grote boodschap zelf op te ruimen. (Sie binnenin schuilt er gewoon een klein PROPER deugnietje hé?) Meneer wou nog altijd niet slapen. Meneer wou wel een yoghurt en cornflakes. Meneer wou vooral veel cornflakes aan de hond voeren.
En uiteindelijk: Meneer stapte in de auto en viel in slaap.
De potjestraining van Ylias loopt - zonder de hulp van onze deskundige onthaalmoeder - beter dan verwacht. Momenteel doet hij nog af en toe eens een plasje in zijn broek, maar we beginnen al een patroon te zien in het plassen. Hij moet precies telkens rond de zelfde tijden plassen en we proberen er dan ook op te letten om hem zeker op het potje te zetten. Het plassen voelt hij jammer genoeg nog niet aankomen. De grote boodschap vertikt hij nog van in zijn pamper te doen. Hij vertelt ons wanneer hij het voelt aankomen en het is dan aan ons om hem zo rap mogelijk op het potje te krijgen. Ylias is al een aantal keer mee geweest op boodschappen of op bezoek zonder pamper en was telkens ongelukjesloos. En trots dat we zijn!
Deze week verblijft Ylias in een luxehotel. Hij wordt namelijk opgevangen door moeke en vake voor een weekje. En we zijn zeker dat hij zal rotverwend worden. Maar hé, daar zijn het dan ook grootouders voor hé?
Jammer genoeg wordt er deze week wat minder goed weer voorspeld, anders kon hij helpen bij vake in de tuin. En leuk dat hij het vindt om als een grote vent te mogen meehelpen! Alhoewel ik hem ook wel stiekem al "vrouwendingen" leer hoor. Ylias weet al perfect hoe hij een wasmachine en een vaatwas moet doen draaien... Nietwaar moeke?
Op zondag 11 juli hebben wij een fotoshoot gedaan met de 2 kids. We hebben een aantal foto's van elk apart en een heleboel foto's van hen samen. De fotografe van dienst was dezelfde fotografe als op ons trouwfeest. De foto's zijn schitterend geworden, maar nu wordt het moeilijk om diegene te kiezen die we als uitvergroting willen voor in DEN LIVING...
Onze fotografe is ondertussen teruggekeerd naar Ibiza, waar ze sinds een klein jaar een nieuwe start heeft genomen met haar gezin. Gelukkig voor ons komt ze regelmatig terug naar België, want er zullen nog vaak gelegenheden komen in ons leven waarbij we opnieuw zo'n schitterende foto's zullen willen!
Hou u vast aan de takken van de bomen! Wij hebben een k-o-d-a-k! Daardoor zullen jullie veel meer en regelmatiger foto's van onze kapoen te zien krijgen!
Nu moet u mij even verontschuldigen. Ik moet nog wat werken en daarna een handleiding vanbuiten leren...
Bestaat er zoiets als 'Kodakken voor dummies'? Anyone?
Ik had beloofd om regelmatig te laten weten hoe het lukt met de potjestraining van Ylias. Eerlijk gezegd lukt dit fantastisch goed voor zo'n kleine champignon. Maandag en dinsdag had hij geen enkel ongelukje. Woensdag een klein plasincidentje, maar hij heeft het meteen opgehouden en hij heeft verder geplast op het potje. Gisteren opnieuw geen ongelukje. Vanmorgen is hij opgestaan met een kurkdroge pamper. En ja, hij krijgt drinken van de onthaalmoeder. En ja, hij krijgt drinken bij ons thuis. En neen, we zetten het kind niet de godganse dag op het potje.
Nu, Ylias is er eigenlijk heel vlotjes mee weg. Hij begint zelf al te zeggen dat hij op het potje moet gaan bij het opstaan. Hij verwittigt ons ook als hij tijdens een autorit of uitstap toch een plasje gedaan heeft in de pamper. Hij vindt het helemaal niet zo fijn meer om toch eens een grote boodschap in de pamper te hebben.
We hebben echter een ieniemienie klein probleempje. In augustus vertrekken we op reis en het potje gaat natuurlijk mee, maar we weten helemaal niet hoe we dit moeten organiseren als we een uitstap maken. Als er iemand suggesties heeft, shoot them please! Ylias zal jullie dankbaar zijn. (hij voelt zich natuurlijk nu wel een grote vent hé, aja Ishje is geen baby meer! )
Sinds vorige week loopt er bij ons een 19-maanderke rond. Welke veranderingen hij ook nu weer doormaakt, kan je bijna niet meer opschrijven. Het is zo veel, zo snel en zo rap aangepast... Sinds wanneer loopt Ylias eigenlijk ipv te stappen? Sinds wanneer eet Ylias zijn boterhammen met korsten en al op? Sinds wanneer herkent hij koeien, schapen, paarden, honden en poezen? (een varkentje kent hij al langer als vandaag ) Sinds wanneer weet hij al een km vooraleer we er zijn, dat we bijna bij mama Karin zijn? Sinds wanneer is hij zindelijk geworden op het formaat van zijn etenswaren? Kleine stukjes mama, maar niet TE klein hé! Sinds wanneer legt hij linken tussen voorwerpen en mensen waarbij wij zelfs nog eens diep moeten nadenken? Sinds wanneer is Klein Ventje niet zo'n Klein Ventje meer?
Iemand is de tijd komen stelen en ik heb het niet eens in de gaten gehad!
Sinds maandag is Ylias vertrokken naar de onthaalmoeder zonder pampertje. En ik moet zeggen dat hij het heel goed doet. De tussenstand in 2 dagen tijd is één kakbroekje en 2 plasbroekjes. Wat eigenlijk wel heel sterk is, al zeg ik het zelf. Deze week gaat Ylias volledige dagen naar de onthaalmoeder, zodanig dat ze zijn plasuren een beetje kan regelen. Een schat van een onthaalmoeder hebben wij! Nu verder thuis nog een beetje puzzelen met de uren en dat zal dik in orde komen.
In de solden zal Groot Ventje uitgebreid kiezen en keuren om een hele goede kodak te vinden voor ons. Wees er dan maar zeker van dat er een heleboel foto's van Ylias zullen bijkomen! Mochten er mensen tips hebben ivm een goed toestel, mag je het ons altijd laten weten!
Later deze week hou ik jullie nog wel op de hoogte van Ylias zijn "ontwikkelingen"...
(Vanmorgen gehoord: Kaasje ebben. Ow boy. Hoe lang zal het duren eer hij dat woord 'Kaasje' door iets anders vervangt... En het volume een beetje verhoogt???)
Ik denk dat de titel goed omschrijft hoe onze werkweek er deze week uitzag; Bij mij op het werk zijn het namelijk opendeurdagen en mijn baas had het lumineuze idee om meteen even al zijn overstock kwijt te geraken. Betekent dus meer werk voor mij en bij uitzondering ook voor Groot Ventje. Wegens het ziekvallen van een collega mocht hij immers helpen om al het materiaal klaar te zetten. Buiten wat geklaag over spierpijn en toestanden (ja, de mens is al ferm de 30 gepasseerd hé), ging alles eigenlijk heel vlot! Onze kleine (grote) boon mocht moest bijgevolg wel een volledige dag bij mama Karin blijven. En spijtig dat hij dat vond... Hij vond het zelfs zoooooooo leuk dat hij al de hele week Karin loopt te roepen. (nvdr: het mama krijgt hij er jammer genoeg nog niet bij...) Goed nieuws hebben we ook gekregen van mama Karin: Als onze vriend zo verder doet, zit de kans er dik in dat hij tegen de grote vakantie proper is. Dat zou onze reis naar Frankrijk wel iets aangenamer maken. zonder al dat gesleur met pampers, doekskes, zalf, papieren zakdoekskes en dergelijke. MAAR we zien wel, we gaan hem zeker niet pushen! Het komt wel als het komt... (zei la mama heel filosofisch)
Vandaag heeft grote broer nog eens al zijn charmes bovengehaald om een bende tienermeiden te verleiden. Bij een verjaardagsfeestje van een vriendinneke van Yana vond hij het natuurlijk nodig om al die dames diep in de ogen te kijken... En merkwaardig genoeg leek hij in de speeltuin net op een haan die achtervolgd werd door al zijn kippen..
Nu nog even kort de reden waarom wij met een wachtwoord moeten werken. Die gaat helemaal niet over wildvreemde pottenkijkers. Integendeel, we vinden het zelfs fijn als vreemde mensen onze blog ook blijken te volgen. Het gaat om Groot Ventje zijn (h)ex. Ze vindt het blijkbaar nodig om constant op onze blog te vertoeven en zodoende uit nijdigheid Yana vanalles te ontzeggen. Ze kan het niet af dat we heel af en toe eens een regeltje wijden aan Mevrouw Hoogmoedswaanzin. Hoe ijdel kan je zijn hé??? En dit alles zonder namen te noemen hé. Bij eventuele problemen met Yana worden onze kwaliteiten als ouders altijd in vraag gesteld, terwijl ZIJ wel diegene is die haar dochter emotioneel misbruikt en haar als een echte sloor laat rondlopen op school of in het weekend. (Voor de niet-West-Vlamingen: een slonse) Nu de mensen die ons kennen weten dat wij in de eerste plaats leven voor onze kinders en niet voor onszelf... (kleine illustratie: Ons ma is expres zelf meegeweest om kleren voor mij, als haar verjaardagscadeau aan mij, omdat ze wist dat ik een eventuele klerenbon toch ging gebruiken voor Yana of Ylias...) en bij de papa is het net hetzelfde. Hij zou zijn eigen eten (ja, echt waar) aan zijn kinders geven, mocht blijken dat dit ooit nodig zou zijn; (En diegene die Groot Ventje heel goed kennen, weten dat dit voor hem bijna een regelrechte zelfopoffering is, want een Delcourt zijn eten pakt ge niet af. No way, never, jamais, nooit, nunca.)
Misschien vragen jullie je wel af waar het paswoord vandaan komt. Wel, als wij met Ylias uit de opvang vertrekken, zegt Karin altijd: "Daaaaag, Dikkie Dik." Vandaar dit wachtwoord en een kleine tip: Ylias is gek op alles wat met Dikkie Dik te maken heeft...
Iets meer dan 18 maanden lang al probeer ik iedereen (vooral familieleden die we niet zo heel vaak zien) op de hoogte te houden van het reilen en zeilen van ons gezinnetje. Af en toe werden onze berichtjes ook smakelijk ontvangen door mensen die we helemaal niet of niet zo goed kenden. De reacties op onze berichten waren altijd lovend en men vroeg telkens om meer en langer en ...
De tijd is nu gekomen om deze blog verder te zetten, maar dan op een manier waarop wij zeker weten dat iedereen uit eerlijke interesse onze dagelijkse beslommeringen volgt. De redenen waarom andere mensen deze blog zouden volgen, ga ik hier niet uiteenzetten, want ik denk niet dat ik er een tekeningetje bij moet maken.
De allerbelangrijkste reden voor deze blog ligt lekker in zijn nieuwe bedje te slapen en ik aanvaard het niet dat zijn naam zomaar door het slijk wordt gehaald. Ik maak deze blog als soort dagboek, fotoboek voor hem later en ik kan het mij zeker niet permitteren om leugens te vermelden. De mensen die mij goed kennen, weten zelfs dat liegen helemaal tegen mijn natuur ingaat. En ik heb zelfs een hardgrondige hekel aan leugenaars! En aan pretmadammen, k*kwijven, egocentrische heksen enzoverder...
Diegene die onze belevenissen verder willen volgen, kunnen mij een mailtje sturen, waarbij je een eenvoudig paswoord zult krijgen. Ik maak geen onderscheid tussen familie, kennissen, mede-bloggers of vrienden. Wie geïnteresseerd is, krijgt het paswoord. Met dit paswoord kan u elk bericht lezen en elke foto bekijken. Voorlopig blijft de blog nog even zichtbaar voor iedereen, zodat ik iedereens mailtjes kan beantwoorden en daarna gaat hij definitief de privésfeer in.
Dit is het e-mailadres waarop je kan sturen: sandy_piggy@hotmail.com
En dan zou ik graag eindigen met het volgende: Het spijt me dat de vriendelijke, normale, lieve en ECHT geïnteresseerde mensen het moeten bekopen door de nitwits die het noemen niet waard zijn.
Klein Ventje wil zijn mama graag een nieuwe taal bijleren. Mama is gewoon dat nieuwe talen een makkie zijn voor haar. Geboren met een talenknobbel enal. Maar dat latijns-koeterwaals-peuterbrabbeltaaltje-Yliasgebroebel kan ik met de beste wil van de wereld niet ontcijferen. Ja, een aantal woorden haal ik er wel uit. En als ik echt heel hard mijn best doe, dan kan ik misschien ergens heel ver weg een soort van zinsconstructie ontcijferen.
De conversaties die Klein Ventje en ik 's morgens soms voeren zijn voor een buitenstaander waarschijnlijk hilarisch.
Klein Ventje: Boke. Voetje. Tutje. Ootje.
Mama: Euhm. Een boterham kan ik je geven. Je voetje zou ik er niet bij steken eerlijk gezegd. Dat tutje ligt in je bed, waar het namelijk hoort jongeman (Sie, altijd proberen hé die rakkers ). en dat laatste snap ik niet echt, maar soit.
Klein Ventje: Ootje, ootje, ootje.
Mama: Euuuuuuuhhhhh. Help, anyone?
(En nu wacht ik op de dag dat Klein Ventje spontaan zegt: "Allee mama, wete gij da nu niet? Duhhh!")
Na heel wat vragen en tonen en toestanden blijkt dit zijn hondje te zijn, dat netjes naast zijn tutje in zijn bed ligt. Goed om weten hé?
Ons verlengde weekend begon vrijdag al, daar onze allerliefste onthaalmoeder een welverdiend verlengd weekendje Frankrijk had geboekt. Een vrijdag zomaar thuis zijn deed toch wel een beetje raar. Alhoewel ik toch gemerkt heb dat er waarschijnlijk veel mensen de vrijdag thuis zijn. De supermarkt was gezellig druk en aan de garages stonden heel wat auto's thuis. Ik had ervan geprofiteerd om woensdag reeds schoon te maken, zodanig dat ik mijn vrije dag volledig met Ylias kon spenderen. In de voormiddag hebben we vooral samen met papa gespeeld, boodschappen gedaan en eten gekookt. Na Ylias zijn middagdutje zijn we op het gemak even naar de zandbak gewandeld aan de bieb van Wakken. Daar was er een kindje aan het spelen met wat zandspeelgoed. Ylias heeft er zich gezellig naastgezet en alhoewel het kindje een vreemde taal sprak, leken ze toch heel goed te kunnen communiceren. Slechte ouders als wij zijn, hebben wij onze zoon nog geen zandspeelgoed aangeschaft. Uit gebrek aan sympathie zegt u? Neen, wij vinden onze zoon heel sympathiek, dank u wel. Eerder uit gebrek aan mooi zandweer. Maar, mama heeft zich toch goede voornemens gesteld. Het eerstvolgende mooi weekend ruimt de papa (de schat) het terras mooi op, zodat mama dit kan stofzuigen en dweilen (jaja, echt wel ) en zodat wij daar een mooie zandbak met bijhorende paraplu kunnen plaatsen. O ja, en misschien krijgt den duts nog een aantal schepkes en toestanden. Voila, geplaatst op den blog, dus moet ik me er wel aan houden hé?
Op zaterdag hebben wij vooral boodschappen gedaan. Rekening houdend met het feit dat er de zondag en de maandag heel weinig winkels gingen open zijnn hadden we ons redelijk goed voorzien.
Op zondag zijn we een dagje naar Vlissingen geweest. Daar was het namelijk braderie op de boulevard (Schoon Nederlands woord voor den dijk). Ylias genoot van het mooie weer en de aandacht die hij kreeg, "omdat het toch zo'n braaf ventje is". Doet toch wel eens deugd om te horen dat andere mensen je kind een welopgevoed baaske vinden. Daar zijn we tot de conclusie gekomen dat al die eetstandjes toch niet zo interessant zijn. Voor Klein Ventje toch niet... Heb nog maar zelden een kind zo weten "schranzen". Zal de gezonde zeelucht geweest zijn zeker?
Note to myself: Toch even opzoeken waar er stond dat ze op 18 maanden heel difficile worden om te eten, want denk dat den onzen een ware uitzondering is op dat gebied...
Maandag waren we alledrie couch-potatoes, wegens te warm, te moe, te plakkerig... (O ja, en die 2 pampers met spuitk*k waren er ook wel een beetje te veel aan. Misschien toch wa teveel bucht dooreen gegeten? Nog een geluk dat het thuis gebeurd is.)
Vandaag was onze teerbeminde zo superopgewekt toen ik hem afzette bij zijn tweede "mama" dat mijn ego toch ietwat een deukje kreeg. Ik dacht echt dat hij mij hevig huilend zou omhelzen en niet meer zou willen lossen. Maar nee, niets van dit alles... Daaaag met het handje en meneer was weg naar zijn favoriete klimtoren. *Grmbl*
Oh well, teken dat hij zich supergoed voelt daar... (En wij blij natuurlijk dat ze heelhuids teruggekeerd is van haar weekend!
Dit weekend zijn wij (educatief verantwoorde ouders dat wij zijn - puh) met onze kids naar de kinderboerderij geweest in Deerlijk. Ikzelf was er met de speelpleinwerking zo'n tien jaar (mai got) geleden al eens geweest en ik vond het daar wel plezant.
Nu, normaalgezien is deze kinderboerderij niet vrij te betreden, enkel voor schoolgroepen en dergelijke, maar wegens een spetterend opendeurweekend, kon iedereen dit weekend even komen piepen.
Nu, wij ouders hadden het idee dat enkel Yana volop zou kunnen genieten van al deze beestjes en dat Ylias wel even zou kijken, maar dat het hem niet echt zou interesseren. PEUT! Misdacht dus.
Bij het binnenkomen op de boerderij had men een kleine boerenmarkt opgesteld met oa appeltjes, melk, kaas, aardbeikes, konfituur, hertenvlees (ocharme) en andere boerderijproducten. Overal kon je proeven en natuurlijk ook dingen kopen. Yana had de eer om als eerste te mogen proberen om een koe te melken. Dat is redelijk gelukt, maar laat ik het zo zeggen: Mocht het een echte koe geweest zijn ipv een houten koe, dan had ze nu waarschijnlijk 2 mooie blauwe ogen. (nvdr: nu heeft ze van die bruine reeënogen) Ylias was toen even de coole kikker aan het spelen. Zo van: I'm really NOT interested in een namaakkoe van hout. (helemaal zijn mama hé, kritisch tot op het bot )
Nu, op een kinderboerderij lopen er (gelukkig) ook echte levende dieren rond. Daar hebben wij gezien: enkele koeien met kalfjes, enkele geiten met lammetjes (jaja, blijkbaar noemt men een baby-geitje ook een lammetje, didn't know that), konijnen, kippen, kalkoenen, varkens en biggetjes, ezels (echte hé ), paardjes met veulens, pony's, eendachtige dieren, zwaanachtige dieren, cavia's, pony's en nog ietwat insecten.
Bij al deze dierenpracht hadden wij een tienjarige mee die bijna door het plafond sprong van contentement en een (bijna) anderhalfjarige (megazucht) die constant met zijn mondje open liep van verwondering.
De korte samenvatting kan zijn: De kids vonden het super! Maar eigenlijk moet er staan: De ouders EN de kids vonden het fantastisch en zeker voor herhaling vatbaar.
( Door een domme organisatorische fout van la mama (ja, mensen, kan er niet aan doen, ben nog niet perfect!) hadden wij natuurlijk geen camera mee, dus hebben wij jammer genoeg geen foto's kunnen nemen. )
Gisteren was het moederdag. Een dag om alle mama's te herinneren aan het feit dat zij de tofste, de liefste, de grappigste, de mooiste,... etc. zijn.
Dit wou onze zoon al heel vroeg kenbaar maken. Waarschijnlijk lag deze vorige zin echt wel op zijn lippen, maar kreeg hij ze er jammer genoeg niet helemaal uit.
Och ja, zo'n vroege zondagochtend heeft ook wel zijn voordelen. Niet zo veel volk bij de bakker. (dank je papa, voor de lekkere ontbijtkoeken) Lekker lang tijd om in bad te liggen. (Hu? Don't think so) Lekker veel knuffels krijgen van de zoon die het fijn vindt dat je eens naast hem naar Bumba zit te kijken. (ow mai got) Lekker vroeg bij de mama's van papa en mama zodat we nog een leuke namiddag thuis ook kunnen doorbrengen. (zucht, I wish) Lekker veel tijd om mijn mooie moederdagcadeau te bekijken langs alle kanten (dank je wel, mama Karin) Een zoon van 17 maanden die zijn middagdutje opeist (redelijk luid toch wel) en dan na 2 uur str* vies uit zijn bed komt.
Na een lekker lang bad... (ja, Ylias, jij wel ja...) was de stemming volledig omgeslagen naar superzottekes, waardoor Mister 's avonds heel laat is gaan slapen...(voor hem toch)
Al bij al een fijne dag geweest en er mogen er nog veel zulke dagen volgen!
Dit weekend waren wij ongewild zo goed als kinderloos. Mijn plusdochter was normaalgezien bij haar moeder, maar opeens kon dit niet meer lukken en moest ze dan toch dit weekend bij ons zijn. Niet dat dit voor ons een probleem zou zijn, maar de afspraak was al maanden geleden gemaakt dat zij dit weekend bij haar moeder zou zijn, omdat zij meedeed in een musical op school. We hadden het ongeveer wel verwacht dat haar moeder zich weer niet aan de afspraken ging kunnen houden (zoals gewoonlijk), maar dit bracht voor ons wel een hoop georganiseer met zich mee. De plusdochter woont namelijk zo'n 45 km bij ons vandaan (enkel) en de school bevindt zich ook op die afstand. Onze allerliefste zoon is jammergenoeg nog te onvolwassen om zo'n staaltje kinderkunst te appreciëren, dus was voorzien dat hij op vrijdagavond bij moeke en vake ging logeren. Door het feit dat ons Yana op zaterdagavond ook meedeed aan de musical en dat wij mochten instaan voor haar vervoer,moesten wij onze zoon ook op zaterdagavond laten logeren bij moeke en vake. Groot Ventje mocht moest heel het weekend helpen bij moeke en vake in de tuin, dus echt veel heeft hij niet kunnen genieten van de kids. We hadden dit ook zo voorzien, omdat Yana toch bij haar moeder ging zijn. Niet dus! Voor haar was dit dus ook eigenlijk een verloren weekend.
Eniewei, Ylias heeft het niet aan zijn hartje laten komen. Die heeft veel geslapen en gegeten. Vooral veel geslapen (behalve 's nachts) en hij heeft er ook een nieuw vriendje bijgemaakt, namelijk Oeber (= Sloeber, dus). (Iets in mij zegt dat Oeber ook heel content was toen Ylias zondagnamiddag naar huis vertrok.)
Met andere woorden, zo'n weekends hebben we liever niet meer. Buiten het feit dat wij een halve benzinetank hebben mogen oprijden en niet eens hebben kunnen genieten van onze kinderen, zijn we alletwee (Groot Ventje EN Groot Meiske) doodop. En de eerste paar WEKEN zien wij niet echt een mogelijkheid om ergens iets langer te kunnen slapen.
Dus zucht en dubbelzucht... Op naar het volgende weekend!
Gisteren was onze allerliefste zoon 17 maanden oud (jong). Met andere woorden zo'n 17 maanden geleden waren wij volop aan het genieten van dat kleine wondertje, Ylias genaamd.
Nu, die 17 maanden zijn voorbijgevlogen. Ik denk dat iedere nieuwe mama of papa dit kan beamen. Tijd voor nog eens een kleine update van onze kleine wervelwind. Here we go!
Slapen
Overdag slaapt Ylias voornamelijk in de namiddag. Als papa hem na zijn middageten in zijn bedje steekt, kan hij gemakkelijk een drietal uurtjes volledig van de wereld zijn. 's Avonds is hij tegen ten laatste 19 uur pompaf en slaapt hij aan één stuk door tot de volgende morgen. Meestal moet ik hem om half acht nog zelf wakker maken. 's Nachts komt Ylias enkel wakker als hij een hoogdringend probleem heeft. Tutje weggelopen, pamper volgelopen, hoofdje pijn gedaan,... Na wat troostende woorden en knuffels van de mama slaapt hij terug verder als een roosje. (of een tulpje, papa ) Bij het opstaan is hij altijd supervrolijk. Bij uitzondering kan hij wel eens humeurig zijn, maar dat is dan een teken voor ons dat hij eigenlijk nog niet uitgeslapen is.
Eten
Ylias eet alles! Als dat niet gemakkelijk is. Hoe meer groenten er in zijn potje zijn, hoe liever hij het heeft. Hij is verzot op pasta, broccoli, vis, spaghetti, provençaalse saus, ratatouille (dank u, mama karin), komkommer, tomaten, hamburgers of gehaktballetjes, bananen, appels, kiwi's, het vel van de appelsien (uhuh!), verse frietjes (dus geen diepvriesbucht) die hij zelf doopt in de appelmoes of de mayo, hutspot, kip. 's Morgens begint hij de dag meestal met een boterhammetje en een doosje (of flesje) melk. Zijn lievelingsbeleg is kaas (smeerkaas, schellen kaas, blokjes kaas, kruidenkaas... maakt niet uit). In de voormiddag krijgt hij bij mama carine een stuk fruit en bij ons thuis meestal een puddinkje en een stukje fruit. 's Middags eet hij zijn warme maaltijd. In de namiddag eet hij fruitpap of een stuk fruit met een koek. 's Avonds eet hij een boterhammetje met een schelleke vlees of nog een warme maaltijd. Tussendoor drinkt hij water met roosvicee, gewoon water of melk. In het weekend krijgt Ylias ook al eens een Fristi.
Spelen
Ylias speelt het liefst in de tuin bij mama karin. Zo lang hij maar op dingen kan klimmen, over dingen kan klauteren, in dingen kan kruipen, is dit voor hem de hemel op aarde... Binnenshuis speelt hij heel graag met zijn houten blokken en met zijn auto's. Hij probeert ook wel eens te racen met zijn fietske, maar na het fiasco van de vorige keer, is hij er precies een beetje bang voor geworden. Ylias leest heel graag boekjes terwijl hij op het potje zit. dus ja, hij gaat al op het potje en in principe is hij in de voormiddag volledig droog, maar hij houdt toch nog zijn pamperke aan, in geval van...
Praten
Ylias kan al een heel aantal woorden (zie vroeger) op een duidelijke manier uitspreken. Hij kan soms ook hele zinnen uitwerpen waar je kop noch staart aan krijgt. Meestal weet je echter wel waar hij naartoe wil. Sinds vorige week gebruikt hij ook een drielettergrepig woord, namelijk 'Schelleke'.
In zijn koppeke
Ylias is over het algemeen een heel gemakkelijk en tevreden kind. Zolang hij geen honger heeft, of oververmoeid is, kan je er alles mee doen. Aan deze eenvoudige behoeften proberen we dan ook te voldoen, maar natuurlijk in beperkte mate (we willen er geen Michelin-manneke van maken hé). Ylias kan heel lief zijn en aanhankelijk, maar zo heel af en toe, zo heel soms, kan hij enorm KOPPIG zijn. Zoals ze bij ons zeggen: Als 't in zijn hoofd zit, zit het niet in zijn gat. Zou dit typisch voor jongens zijn? Is dit iets typisch voor deze leeftijd? Ik weet het niet. Maar voorlopig kunnen we dit perfect opvangen met het 'hoekje'. *bibber bibber* Het potjestrainen gaat heel goed. Dankzij mama karin gaat hij zonder problemen op het potje en weet hij ook waarvoor het dient. Het is eigenlijk een beetje zoals de hond van Pavlov. Ylias zet zich op het potje en als er iets klaarzit in zijn buikje, zal dit zeker in het potje belanden. Pas op, hij is helemaal nog niet zindelijk, maar dat is ook nog neit de bedoeling. We doen het opt gemak, want we hebben nog tijd hé. In zijn mond heeft Ylias toch wel al 8 snijtanden en (bijna) 4 kiezen, waardoor het eten van stukjes voedsel toch al weer veel gemakkelijker gaat!
Voila, dit was onze zoon in een notendopje op de gezegende leeftijd van 17 maanden.
Ik kan maar 1 conclusie maken: Hij is de allerliefste, allermooiste, allerschattigste, allerbraafste, alleractiefste, allertofste, allersuperfantastischste zoon die een mens zich maar kan wensen!
Sinds kort hebben wij er een Studio 100-freakje bij. Onze zoon is namelijk stapelgek van (jaja, je hoort het goed...) Bumba. En als er nu iets is waar moeder stapelgek van wordt (in de negatieve zin ogot), is het wel van Bumba.
Ik dacht toch dat het educatief verantwoord is om niet tegen je kleine peuter te spreken in baby-taal? Dus, wij volwassenen (je mama en je papa toch) doen alle moeite van de wereld om toch al redelijke volwassen (ahum) gewprekken met onze peuter te voeren. De feedback die we krijgen is soms meestal nog niet echt te begrijpen, mor allee, de wil is er toch. Dan zet een mens eens den tv open op een verloren zondag en springt er zo'n mini-clownachtige hyperkinetische kabouter op het scherm... De zoon meteen met volle aandacht gekluisterd aan het bakje. (Jaja, ook wij horen tot die generatie ouders die hun kinderen voor hun 10-de NOOIT bakjesverslaafd gingen maken...) De kabouter doet wat domme dingen op het scherm. Vertelt wat onnozele dingen in een superkinderachtig taaltje en de zoon kwijlt bijna van contentement. En ik die dacht dat onze zoon iets rapper, knapper, slimmer, liever, schattiger was dan de doorsnee-peuter. Moeder is dus alweer een illusie armer. En nee, moeder vertikt het om een Bumba-knuffel, -brooddoos, - leesboek (my hot), -troep te gaan kopen! (Alhoewel ik die Kaatje en Kamielknuffels dan weer wel de max vind. Maar ssssttt, niet verklappen, want dat is enkel vanuit esthetisch (ahum) oogpunt. Die zijn gewoon heel mooi... )
Nu, we hebben denk ik al een vervanger gevonden... Mama: Ylias, wat denk je van Sesamstraat? Die Nederlanders doen zo precies wat rustiger op den tv. Ylias: Bummmm-baah Mama: Jamaar, het is niet van Bumba. (Inwendige oerkreet) Ylias: * neemt dramatisch het bakje van den digibox en drukt op het knopke van de digitheek * Mama is namelijk zo d-o-m geweest om een aflevering op te nemen van 'De wereld is mooi' en die mag er natuurlijk van onze prins nog niet af. Olé, Bumba a volonté.
Zucht, wat kan het leven van een peutermoeder toch hard zijn! Bum-f***-ba-luh...
Wakker gemaakt worden door onze snottebel van 16 maanden tovert meteen een glimlach op je gezicht. Uhuh! (Zelfs al heb je onbewust de neiging om die ambetante wekker door het venster te gooien omdat hij Klein Ventje heeft wakker gemaakt en omdat Klein Ventje nu eenmaal geen Snooze-knoppeke heeft!) Hij begint heel liefjes... Mama... Mama... Mama... (dit alles op gewone babbeltoon) Mama... Mama... Mama... (zeg-mama-hoor-je-me-niet-toontje) Ma-ma... Ma-ma... Ma-ma... (begint nu wel een beetje ongeduldig te worden...) MAMA... MAMA... MAMA... (lap, vervloek de dag dat papa je heeft leren mama zeggen)
Zwiep, die benen uit het bed, ai, die teen tegen de bedpoot... (raar woord eigenlijk, bedpoot) Een gezellige, goedgevulde pamper bij onzen Ylias. Een druk op de senseo, een brood in de broodsnijmachine (why, oh why, lusten mijn ventjes geen brood van de bakker???) De pot boter en de pot choco (shame on me!) op de tafel en een doosje melk in de brikjeshouder (haha, raar woord, again... ) Mja, tot zover de ochtendrush. En neen, mama was helemaal niet gehaast. Neuh, alleen een beetje laat en ze wou een beetje voortdoen en liefst eigenlijk al in de auto zitten. Maar daar was hij dan: De beroemde Ylias-glimlach (met toch wel al 11 !!! tanden) en een beetje (veel) choco... En toen heb ik nog eens gedrukt. Op de senseo weliswaar en heb op mijn gemak mijne zoon nog een boke gegeven. Man, man, man, dat belooft als hij echt zal kunnen praten. Moeder smelt gewoon... Anyway, leuk begin, niet zo'n leuk vervolg... Yliasje achtergelaten in de hele bekwame armen van zijn papa (die hij blijkbaar 's morgens vroeg toch niet kent - Papa, c'est qui?) en de auto genomen om toch maar de 15 km te overbruggen. Want, net zoals zovele mensen uit mijn omgeving, zie ik het echt niet zitten om deze 15 km te overbruggen met nen velo. (seg, da's ver zenne ) Awel, vanmorgen had ik dat beter wel gedaan. Want, blijkbaar is het niet onze regering alleen die opgebroken is... In bijna elke gemeente die ik kruis, zijn ze wel aan het werken. Waardoor ik over de toch wel hele verre afstand van 15 km bijna 45 minuten doe. En maar stilstaan en aan lichtjes staan wachten. Moest ik elke keer een zak m&m's leegeten, terwijl ik sta zit te wachten totdat het eindelijk groen is, zou ik waarschijnlijk 200 kg wegen. En een mens mag zich dan nog niet eens ergeren, "want, wij zijn de straat toch aan het verbeteren, madammeke..." En o wee degene die durft zeggen dat ik dan maar vroeger moet vertrekken om op tijd op het werk te geraken. Heb ik een glazen bol misschien? Want hoe meer ik naar mijn werk rij, hoe meer wegen er precies opengebroken worden... Elke dag lijken er bij te komen... En geen mens die daar gelukkig om dient te zijn, want je weet dat ze baan binnen de kortste keren weer openbreken, wegens de hele goeie kwaliteit van asfalt en dergelijke die ze gebruiken. Nèh!
P.S.: En dat bericht over diene stomme katholieke k**pipo die niet van de kleine kinders kan blijven, deed helemaal niet veel goeds voor mijn humeur! Gelukkig was daar om 4 uur terug de alleshelende glimlach van Klein Ventje... (O ja, en diene pot Stratiatella-ijs in den vriezer kan ook een klein beetje helpen... )
) O ja en de rest van het flesje wijn zal er denk ik ook wel ingaan! 
)
