Ik ben Sandra
Ik ben een vrouw en woon in Den-Haag (Netherlands) en mijn beroep is wao-er.
Ik ben geboren op 25/12/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer;televisie kijken; fotograferen(en bewerken); yoga; oefenen in warm water;dagboek schrijven;hyven,lachen.
zie www ataxie.nl
Gisteren ging ik naar de kapper zag ik buiten de kapsalon de kapper staan. Hij rookte een sigaretje. Ik ken hem vanaf mijn 23ste jaar en ik ben nu 52 jaar. We raakten in gesprek en vertelde me dat zijn vrouw de ziekte van Huntington (Chorea van Huntington) heeft. Dat is een zeer ernstige hersenziekte. Zij heeft dit 6 jaar en verblijft al in een verpleeghuis en kan niks meer zelfstandig. Met al haar a.d.l. (algemene dagelijkse levensverichtingen zoals wassen/aankleden,toiletgang,eten enz.) moet door een ander gedaan worden. Ze is ook geestelijk niet meer zoals vroeger (ze was aanwezig die dag). Vroeger was ze ook kapster en heeft in het verleden ook mijn haar gekapt en de laatste keer dat ik haar zag,liep ze nog op naaldhakken!
ja, ik ga een bril dragen. Gisteren ben ik bij de opticien geweest en heb een mooi montuur uitgezocht. Eerst ging ik naar een andere brillenzaak. Deed daar een oogmeting en adviseerde me om naar de oogarts te gaan. (Jaren geleden heb ik dat al gedaan, maar hij kon niks meer voor me doen; dus besloot ik maar weer weg te gaan). Een prismabril heb ik al geprobeerd maar dat werkt bij mij niet goed. Ik ben al geopereerd,de neuroloog zag het "niet zitten" maar wilde het toch proberen (vooral ik). Een keer en dan niet meer! (kon ik niet zeggen"had ik maar...") Deze opticien zei me dat hij mijn gezicht(zien) nooit meer dan 70% gecorrigeerd zou kunnen worden met een bril. Hij wilde laten uitzoeken of er een andere ziekte de oorzaak is (weet ik al ). Ik ben dus naar de buren gegaan (raar he; twee opticiens naast elkaar). Een oude bril,van 20 jaar maar goed functioneerd, heb ik laten zien. Ik heb gezegd dat ik dat glas rechts wil en links een vensterglas. Nu betaal ikl 25.- voor een bril incl.montuur! Volgende week kan ik hem ophalen.
Vanaf mijn 12de jaar tot mijn 42 jaar was ik bevriend met een vriendin. Zij trouwde en kreeg kinderen, al die tijd waren we bevriend. Elk jaar stuurde ze me een kerstkaart. Opeens hoorde ik niks meer van haar. Ze was plotseling gescheiden en had een nieuwe man leren kennen. Ik mocht hem niet. Was heel grof en had totaal geen respekt voor vrouwen; die noemde hij ook "wijven". Ik probeerde dat te accepteren en zei er verder niets over. Haar kinderen zijn bij haar ex gaan wonen en de oudste dochter bij haar vriend(waar ze mee getrouwd is). Ik heb nu weer contaktt met die dochter en haar zus en nu probeer ik haar te bellen. Het zal mij benieuwen!
Ik ben een beetje nerveus om haar te bellen: Vlak na het overlijden van mijn man belde ik een vriendin op (een andere). Ik had haar een rouwkaart gestuurd en hoorde maar niks. Ook geen kaartje! Ik wilde weten of zij hem had ontvangen? Zij had hem ontvangen maar wilde niks van me weten en ze ging nu slapen(het was 21.00 uur).
Het is nu twee maanden geleden dat mijn moeder overleed in England. Zij heeft twee maanden in het ziekenhuis gelegen.
Toen we hoorden dat mijn moeder op sterven lag zijn we meteen naar Schiphol gegaan en hebben een ticket gekocht en hebben ons ingechekt.
Wij gingen naar de balie om te wachten op assistentie (want we zijn moeilijjk ter been). Mijn G..S.M. had ik al uit gedaan, dat kon ik dus niet vergeten!!
Op een gegeven moment dee ik hem weer aan, om te kijken hoe laat het was.
Ik zag een envelopje bovenin. Tot mijn schrik zag ik dat mijn zus had proberen te bellen en dat ze nu wat had inesproken in de voicemail.
Zij vertelden dat mijn moeder al was overleden.!
Huilend heb ik alles geannuleerd. Mijn koffer moest weer uit het vliegtuig gehaald worden.
Toen,toen kwam de aswolk!
Elke dag kijken op teletex. Nog steeds! Op een dag was het luchtruim open. Ik blij, totdat ik verder ging kijken...
Helaas...boven Engeland was het luchtruim nog gesloten!
Wat nu? Ik ben naar het reisbureau gegaan voor een alternatief. We moesten nog even afwachten.
De 22ste April was het luchtruim weer open en kon er weer gevlogen worden
De 27ste konden we eindelijk vertekken!
Het is nu alweer bijna een jaar geleden en ik mis haar nog steeds! Ondertussen heb ik wel het geld terug gekregen van de luchtvaartmaatschappij; dat heeft ruim een half jaar geduurd.
Een jonge vrouw van 19 jaar wil de opleiding gaan doen voor ziekenverzorging in een verpleeghuis.
Opgewonden en nerveus tegelijk gaat zij beginnen aan een nieuwe start in haar leven.
Het blijkt goed te gaan! In deze lessen die ze volgt is ze erg geintreseerd.Met grote belangstelling worden ze gevolgd.
Ze haalt ook goede cijfers en met haar groepsgenoten kan ze ook goed overweg.
Dan..komt de praktijk!!
Opeens gaat het heel slecht met haar! Ze begint vreemd te lopen en haar benen doen niet wat ze wil dat ze doen. Die vrouw draagt slippers.
Misschien ligt het aan die slippers, denkt ze. Meteen koopt ze een ander paar.
Het blijkt daar niet aan te liggen!!
Ze gaat naar de huisarts,die niet ver van haar huis vandaanpraktijk heeft. Ze loopt ernaar toe. Het lopen gaat weer goed! Ze gaat dus weer terug naar haar woning.
Zo gaat het een tijdje door:naar de huisarts en weer terug.
Na enig tijd nemen ze op haar werk contakt op met de huisarts; het gaat echt niet meer!
Ze word doorgestuurd naar het algemene ziekenhuis bij haar in de stad.
Nerveus doet ze de deur open en loopt ze naar binnen.
Ze zoekt naar de afdeling neurolgie van dat ziekenhuis en nadat ze die gevonden heeft, gaat ze,met een bonzend hart,in de wachtkamer zitten.
Dan word ze binnen groepen!!!
Met knikkende knieen gaat ze de spreekkamer binnen.
Ze doet eerst haar verhaal. De dokter zegt niet veel. Ze wordt naar een ander kamertje gebracht, een onderzoekkamer, zo blijkt later.
Zij moet zich ontkleden en die man begint haar te onderzoeken ef een tioe hoor je een beetje gemormel.
Weer terug in de spreekkamer zergt hij dat ik mijn bloed moet laten onderzoeken en foto's moet laten maken ook wordt er een c.t. scan gemaakt.
Ik ben nerveus en mag voor de c.t.san muziek meenemen.
De c.t. scan maakt zoveel herrie en van de muziek hoor ik niet veel.
Enkele weken later hoor ik de uitslag...!
Het is Multiple Sclerose!!
Ik ben zeer depressief en zie het leven even niet zitten. Ik krijg ontslag! Daar gaat mijn toekomsten mijn illusie!
Later blijkt dat ik A.D.C.A. heb. De prognose is nog erger, maar het leven is de moeite waard.
Het was nazomer 2008. Ik ging met mijn vriend, Leen, naar een vakantiehuisje in Braamt,wat bij Doetinchem ligt.
Het was een mooie,drie kamers, vrijstaand huisje.
Op een dag besloten we een fietsroute te maken met onze scootmobiel. Het was maar 8 km. En dat zouden we makkelijk redden.
We kochten een route met een beschrijving bij de receptie en met volle zin vertrokken we. Eerst nog ergens een kop koffie gedronken met iets lekkers erbij.
Het regende wel een beetje, maar dat deerden ons niet. We hadden immers een regencape bij ons.
Met de route in de hand,gingen we verder met onze reis.
We reden langs een kasteel, die we eerst hebben bezocht en we wat fotos hadden gemaakt.
Op een gegeven moment kwamen ik en Leen in een bos. Vol goede moed reden we verder en verder.; opeens zagen we een grensovergang naar Duitsland .
Kennelijk waren we verdwaald!
We reden maar verder. Onderweg zagen we zonnebloem boot voorbij varen.
We reden langs gezellige terrasjes, maar nu niet want het regende en was koud.
We gingen langs huizen, waar mensen gezellig en warm zaten en gingen door een park (ik dacht nog dat we bijna thuis waren, maar we moesten nog een kilometer of 30!).
We kwamen langs een wegsplitsing(gelukkig namen we de goede richting) en moesten weer langs een bos.Leen zijn accu was al leeg, maar ik had een touw bij me en trok zijn scootmobiel.
Op een gegeven moment deed ik de verlichting uit om stroom uit te sparen. Gelukkig had ik losse, knipperende fietsverlichtting bij me. Die deed ik aan, zodat we toch nog licht hadden!
Het werd steeds donkerder en donkerder. We wisten niet waar we waren.Wij keken steeds op de kaart, maar we begrepen er niets van!!
Opeens zagen weeen verkeerbord met de woordenBraamt erop.(daar logeerden we) en het was maar 3 kilometer!
Wij die wegop..
Het was de snelweg! Nog nooit ben ik zo bang geweest. Autos reden vlak naast ons met grote snelheid. Een vrachtwagen reed voorbij en ik had moeite om mijn stuur recht te houden; ik werd gewoon zijn kant opgezogen!
Nu was mijn accu ook leeg en konden nog geen centimeter vooruit.
Gelukkig was dit op de vluchtstrook,
.Mijn blaas werd voller en voller. Opeens kwam de redding! Een auto stopte!
Er stapte een vrouw uit en die bood ons een lift aan. De scootmobielen lieten we staan en verkleumd vande kou en regen, gingen we de auto in (we waren echt onderkoeld).
Alle restaurants waren gesloten. We hadden vreselijke honger, maar we waren tenminste thuis.
Het bungalow park heeft onze scootmobielen opgehaald(gratis). Moe en geëmotioneerd gingen we naar bed,slapen!
