Ik ben Sandra
Ik ben een vrouw en woon in Den-Haag (Netherlands) en mijn beroep is wao-er.
Ik ben geboren op 25/12/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer;televisie kijken; fotograferen(en bewerken); yoga; oefenen in warm water;dagboek schrijven;hyven,lachen.
zie www ataxie.nl
30 Augustus 1930 is mijn moeder geboren in Indonesie en later ging ze in Nederland wonen (Rijswijk z-h-). Ze kreeg in haar leven drie dochters,waarvan ik de middelste dochter ben. In 1979-1980 vertrok ze voor haar liefde naar Engeland en hertrouwde daar. Ze overleed op 79 jarige leeftijd en zou nu 81 jaar geworden zijn. Ze hield van Freesia's; vanwege de geur,kleur en prijs. Nu is ze een vinder geworden en is ze bevrijdt van haar leven.
Ik weet het; het is mijn eigen schuld; maar gisteren ben ik van de trap gevallen met de scootmobiel in de kerk.
Het was een mooie,zomerse dag! Ik en mijn vriend zouden een dagje naar Delft gaan. Eerst reden we langs diverse kraampjes, waar veel kunst en antiek lag uitgestald. We wilden ook binnen in een kerk fotograferen. Tot mijn grote verbazing moesten we betalen! Nadat we dat hadden gedaan, gingen we naar binnen. We maakten mooie foto's. Opeens was daar die trap! Drie treden; een z.g. "luie trap". Ik zag hem niet; dacht dat alles gelijkvloers was.
Een grote klap. Daar lag ik dan met de scootmobiel over mijn voet. (Gelukkig had ik mijn orthopedische schoenen aan; die hebben mijn voeten beschermd!)
Ik heb geborft: een dik,blauw oog; een erg pijnlijke linker arm en een lichte pijn in ijn hoofd. Meer niet; zelfs het fototoestel is onbeschadigd!
((Een vrouw was van de trap gevallen met de scootmobiel (wel meet treden!) en die is toen overleden Zij kreeg de hele scootmboel bover op haar lichaam)
Vanaf mijn 12de jaar tot mijn 42 jaar was ik bevriend met een vriendin. Zij trouwde en kreeg kinderen, al die tijd waren we bevriend. Elk jaar stuurde ze me een kerstkaart. Opeens hoorde ik niks meer van haar. Ze was plotseling gescheiden en had een nieuwe man leren kennen. Ik mocht hem niet. Was heel grof en had totaal geen respekt voor vrouwen; die noemde hij ook "wijven". Ik probeerde dat te accepteren en zei er verder niets over. Haar kinderen zijn bij haar ex gaan wonen en de oudste dochter bij haar vriend(waar ze mee getrouwd is). Ik heb nu weer contaktt met die dochter en haar zus en nu probeer ik haar te bellen. Het zal mij benieuwen!
Ik ben een beetje nerveus om haar te bellen: Vlak na het overlijden van mijn man belde ik een vriendin op (een andere). Ik had haar een rouwkaart gestuurd en hoorde maar niks. Ook geen kaartje! Ik wilde weten of zij hem had ontvangen? Zij had hem ontvangen maar wilde niks van me weten en ze ging nu slapen(het was 21.00 uur).
Ik ben een beetje bezorgd over de buurvrouw. Ze heeft nu last van haar lever. Ze krijgt overal levervlekken (dan weer weg op de ene plek en dan komt het weer op een andere plek. Ze gaat eerde naar bed (18.30 uur en valt meteen in slaap. Vroeger ging ze om 19.00 uur naar bed, maar dan ging ze televisie kijken in haar bed.). Aktiviteiten stopt ze, zelfs haar grootste hobby( koningshuis). Alles wordt verkocht en wat overblijft,gaat naar de kringloop.
De artsen hadden vroeger (ze heeft m.s.) dat ze de 60 jaar niet zou halen en nu is ze 64! Hebben de artsen gelijk gehad?
Vanmorgen ben ik om 8 uur naar een crematie gegaan (zij was de eerste). Het was een uur rijden, maar gelukkig waren we net op tijd.
De overledenen was een vrouw van 83 jaar en had een mooi,vruchtbaar leven achter de rug.
Wij kennen haar van de buurtkamer. Daar ontmoeten buren, buren.Zij zijn van diverse leeftijden en komaf. Het is daar elke week heel gezellig! De overledenen was de oudste van ons groepje en werd daarom het moedertje van de buurtkamer genoemd. Ze klaagde weleens over buikpijn ,maar dat is meestal vrij onschuldig. Ze had die pijn ook niet elke dag.
De huisarts wist er geen raad mee en stuurde haar door naar de specialist. Hij wilde haar onderzoeken! Dat hoefde niet meer! Op een dag werd ze helemaal geel en ze werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. In een ambulance met zwaailicht!!
Twee weken later was ze dood.Haar lichaam zat vol met kanker.
Ik zal haar missen; het moedertje van de buurtkamer!!
Ik wilde ook een andere Blog. Blog2Blog. Alles gedaan en nu kan ik niet meer veder; geen berichten sschrjven, geen foto's plaatsen enz. Ik laat julliew weten als ik alles heb gevonden!
Gisteren zijn we naar de "Keukenhof" geweest! In de ochtend zag het weer er niet goed uit; bewolkt en zelfs regen maar,gelukkig,om een uur of elf begon het langzaaam warmer te worden. Wolken verdwenen en de zon kwam te voorschijn! Jassen werden uit getrokken en de zonnebrillen werden opgezet en mijn armen smeerde ik in met zonnebrandcreme (heb last van zonnenalergie!). Het was een hele mooie dag;alleen jammer dat een hoop bloemen al uitgebloeid waren. Volgend jaar gaan we dus iets eerder!
Tijdens het televiseprogramma van Witteman en Pauw zag ik minister Pechtold in gesprek. Volgens hem moeten we flink bezuinigen! We moeten een rollator zien als iets wat bij het leven hoort. Een fiets of een brommer moeten we ook zelf betalen. Hij vergeet dat een rollator gebruiken geen vrije keus is en een fiets of een brommer wel.
Ik woon al ruim 12 jaar in een Fokuswoning. (24 uurs hulp op afroep en aanwijzing). Mijn ,overleden,man was zwaar gehandicapt. In het vorige huis werd hij door de wijkverpleging naar bed en uit bed geholpen. Soms lag hij al om 9.39 uur in bed em er de volgende middag om 12.00 uur weer uitgehaald te worden. Wat slecht is voor de doorbloeding en heb je meer kand op decubitus(doorligplekken). Ik kon hem niet helpen, daar ik zelf een invaliderende ziekte heb. Toen verhuisden we en had hij zelf de regie in handen en kon hij zelf bepalen wanneer en hoe hij naar bed ging en er weer uit. Hij werd in zijn jas geholpen enz. Dit kwam ook ten goede voor de relatie; je kon gewoon uitgaan wanneer je wilde en tot hoe laat.
Na zijn overlijden ben ik hier blijven wonen en van lieverlee had ik ook meer hulp nodig. Bovendien gaf het mij een hoop rust dat ik de wetenschap had; hulp te kunnen krijgen als ik verder achteruit zou gaan (wat mogelijk is.)
Nu willen ze Fokus onder brengen in de A.W.B.Z. regeling en bestaat de kans dat het verpleeghuisachtig wordt. De mensen die afhankelijk zijn, moeten dan weer op gezette tijden naar bed en opstaan e.d.
Dit willen we niet (we zijn al genoeg gehandicapt) en zijn een aktie begonnen! Wilt u meedoen en steunt u ons?
Wie is er gehandicapt, jij of ik? Jij kunt mij niet goed verstaan, Bang om met mij om te gaan. Maar ik ben een mens, precies zoals jij, Alleen is er lichamelijk iets aan de hand met mij.
Ik kan niet praten, wel naar je kijken. Ik kan niet lopen, lachen kan ik wel. ik spreek mijn taal, kun jij die volgen? Als je 't eens zou proberen, mijn spel?
Jij geeft me zorg, ik geef je vriendschap. jij geeft me aandacht, ik geef mijn hart. Jij geeft me handen, ik geef voldoening. Jij geeft mij benen, ik geef een start.
Om te gaan kijken met andere ogen, Om te gaan voelen wat ik voel. Om je te leren dat ik een mens ben, Je in te leven in wat ik bedoel.
In de buurt van dit gebouw gebeuren met "volle maan" 's nachts om klokslag 12 uur onverklaarbere gebeurtenisssen. Zou hier een man wonen die dan in een weerwolf veranderd? U bent gewaarschuwd, PAS OP !!!
We hadden een koude winter met veel sneeuw en gladheid. Met scootmobiel, auto,fiets etc. was het moeilijk begaanbaar.Wel een mooi gezicht en vele foto's zijn er gemaakt. Maar: als het even kon bleven we binnen. Maar... langzaam begint het te dooien. Het wordt wel een vieze troep.Nog steeds uitkijken voor gladheid en je huis wordt smerig als je in een scootmobiel rijdt.
Het is nog lang koud, een koude wind! Eind maart hebben de meesten onder ons nog handschoenen aan en een winterjas. Langzaam beginnen wel de blaadjes te komen en de dieren beginnen te lonken naar elkaar. Vogels beginnen hun nestje uit te zoeken.
Langzaam wordt het warmer en zaterdag maar liefst 17 graden!
Einelijk stonden de vuilcontainers netjes op de stoep en kon je er goed langs met je scootmobiel. Dat is meestal niet zo! Buurtbewoners zijn meestal zo aardig om ze even opzij te zetten; maar als er niemand is dan moet je er mat je scootmobiel tegen aan rijden en, onder de container zijn wielen, en kan je ze weg duwen of ze vallen opzij. Bij volle containers gaat dat niet en moet je omrijden. Lastig!
Woensdagavond ga ik altijd naar yoga. Daar tegenover staat een katholieke kerk. s ' Avonds is hij heel mooi verlicht. Daar wilde ik een foto van maken! Eerst probeerde ik een "gewone" fototoestel, maar dat lukte niet. Een week later nam ik mijn spiegelreflexcamera mee. Binnen stelde ik diverse instellingen in. Daar was genoeg licht en ik kreeg niet van die koude handen. Vol twijfels ging ik naar buiten en maakte enkele foto's. En.... het lukte. Ik heb ze meteen naar enkele mensen gestuurd en een poster laten maken; die ik dan vol trots aan de muur ga hangen.
Er zijn nog veel hulpvaardige mensen; een vrouw zag ons stilstaan, maar zag niet het fototoestel. Ze bood haar hulp aan om te bellen. Ze had haar G.S.M. al gepakt.
Vrijdagmiddag, na de hydrotherapie, gaan ik en Leen naar de schootmobielclub. Na een urrtje of twee,(ong.15 uur) gaan we naar het winkelcentrum "de Boogaard" in Rijswijk (Zuid-Holland). Opeens zag ik mensen naar boven kijken en enkele fotografen. Ik keek ook. En, ja hoor! Brand!! Waarschijnlijk kortsluiting! Een vrouw kreeg nog bijna een brandend voorwerp in haar nek, maar gelukkig was ze snel weg. De brandweer was snel ter plekke en viel de schade mee. Gelukkig gebeurde het niet 's nachts,want dan was het erger geweest.
Ik weet het; het is mijn eigen schuld; maar gisteren ben ik van de trap gevallen met de scootmobiel in de kerk.
