Ik ben Sandra
Ik ben een vrouw en woon in Den-Haag (Netherlands) en mijn beroep is wao-er.
Ik ben geboren op 25/12/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer;televisie kijken; fotograferen(en bewerken); yoga; oefenen in warm water;dagboek schrijven;hyven,lachen.
zie www ataxie.nl
Gisteren heb ik een spiegelreflexcamera gekocht incl.2 lenzen (een groothoelens en een telelens). De eerste foto heb ik al gemaakt, heel helder. Ikk kreeg daarbij ook een boek( gratis want de kaft was een beetje beschadigd en daardoor onverkoopbaar geworden). Ik heb dus een hoop te lezen en te doen.
Een jonge vrouw van 19 jaar wil de opleiding gaan doen voor ziekenverzorging in een verpleeghuis.
Opgewonden en nerveus tegelijk gaat zij beginnen aan een nieuwe start in haar leven.
Het blijkt goed te gaan! In deze lessen die ze volgt is ze erg geintreseerd.Met grote belangstelling worden ze gevolgd.
Ze haalt ook goede cijfers en met haar groepsgenoten kan ze ook goed overweg.
Dan..komt de praktijk!!
Opeens gaat het heel slecht met haar! Ze begint vreemd te lopen en haar benen doen niet wat ze wil dat ze doen. Die vrouw draagt slippers.
Misschien ligt het aan die slippers, denkt ze. Meteen koopt ze een ander paar.
Het blijkt daar niet aan te liggen!!
Ze gaat naar de huisarts,die niet ver van haar huis vandaanpraktijk heeft. Ze loopt ernaar toe. Het lopen gaat weer goed! Ze gaat dus weer terug naar haar woning.
Zo gaat het een tijdje door:naar de huisarts en weer terug.
Na enig tijd nemen ze op haar werk contakt op met de huisarts; het gaat echt niet meer!
Ze word doorgestuurd naar het algemene ziekenhuis bij haar in de stad.
Nerveus doet ze de deur open en loopt ze naar binnen.
Ze zoekt naar de afdeling neurolgie van dat ziekenhuis en nadat ze die gevonden heeft, gaat ze,met een bonzend hart,in de wachtkamer zitten.
Dan word ze binnen groepen!!!
Met knikkende knieen gaat ze de spreekkamer binnen.
Ze doet eerst haar verhaal. De dokter zegt niet veel. Ze wordt naar een ander kamertje gebracht, een onderzoekkamer, zo blijkt later.
Zij moet zich ontkleden en die man begint haar te onderzoeken ef een tioe hoor je een beetje gemormel.
Weer terug in de spreekkamer zergt hij dat ik mijn bloed moet laten onderzoeken en foto's moet laten maken ook wordt er een c.t. scan gemaakt.
Ik ben nerveus en mag voor de c.t.san muziek meenemen.
De c.t. scan maakt zoveel herrie en van de muziek hoor ik niet veel.
Enkele weken later hoor ik de uitslag...!
Het is Multiple Sclerose!!
Ik ben zeer depressief en zie het leven even niet zitten. Ik krijg ontslag! Daar gaat mijn toekomsten mijn illusie!
Later blijkt dat ik A.D.C.A. heb. De prognose is nog erger, maar het leven is de moeite waard.
Het was nazomer 2008. Ik ging met mijn vriend, Leen, naar een vakantiehuisje in Braamt,wat bij Doetinchem ligt.
Het was een mooie,drie kamers, vrijstaand huisje.
Op een dag besloten we een fietsroute te maken met onze scootmobiel. Het was maar 8 km. En dat zouden we makkelijk redden.
We kochten een route met een beschrijving bij de receptie en met volle zin vertrokken we. Eerst nog ergens een kop koffie gedronken met iets lekkers erbij.
Het regende wel een beetje, maar dat deerden ons niet. We hadden immers een regencape bij ons.
Met de route in de hand,gingen we verder met onze reis.
We reden langs een kasteel, die we eerst hebben bezocht en we wat fotos hadden gemaakt.
Op een gegeven moment kwamen ik en Leen in een bos. Vol goede moed reden we verder en verder.; opeens zagen we een grensovergang naar Duitsland .
Kennelijk waren we verdwaald!
We reden maar verder. Onderweg zagen we zonnebloem boot voorbij varen.
We reden langs gezellige terrasjes, maar nu niet want het regende en was koud.
We gingen langs huizen, waar mensen gezellig en warm zaten en gingen door een park (ik dacht nog dat we bijna thuis waren, maar we moesten nog een kilometer of 30!).
We kwamen langs een wegsplitsing(gelukkig namen we de goede richting) en moesten weer langs een bos.Leen zijn accu was al leeg, maar ik had een touw bij me en trok zijn scootmobiel.
Op een gegeven moment deed ik de verlichting uit om stroom uit te sparen. Gelukkig had ik losse, knipperende fietsverlichtting bij me. Die deed ik aan, zodat we toch nog licht hadden!
Het werd steeds donkerder en donkerder. We wisten niet waar we waren.Wij keken steeds op de kaart, maar we begrepen er niets van!!
Opeens zagen weeen verkeerbord met de woordenBraamt erop.(daar logeerden we) en het was maar 3 kilometer!
Wij die wegop..
Het was de snelweg! Nog nooit ben ik zo bang geweest. Autos reden vlak naast ons met grote snelheid. Een vrachtwagen reed voorbij en ik had moeite om mijn stuur recht te houden; ik werd gewoon zijn kant opgezogen!
Nu was mijn accu ook leeg en konden nog geen centimeter vooruit.
Gelukkig was dit op de vluchtstrook,
.Mijn blaas werd voller en voller. Opeens kwam de redding! Een auto stopte!
Er stapte een vrouw uit en die bood ons een lift aan. De scootmobielen lieten we staan en verkleumd vande kou en regen, gingen we de auto in (we waren echt onderkoeld).
Alle restaurants waren gesloten. We hadden vreselijke honger, maar we waren tenminste thuis.
Het bungalow park heeft onze scootmobielen opgehaald(gratis). Moe en geëmotioneerd gingen we naar bed,slapen!
Twee weken na de operatie ben ik weer voorzichtig gaan oefenen(eng;moest weer wennen). Eerst een kwartier; ging goed. Morgen weer. Langzaam ga ik alles weer opbouwen.
Als het goed is,dan wordt er een nieuwe thermostaatknop bevestigd aan de verwarming. Als het goed is: Oktober 2010 was er bij mij een poging tot inbraak gedaan. Het raam was beschadigd, maar het kon pas vernieuwd worden als er een onderdeel besteld zou worden. Ik wacht nog steeds; mijn gegevens zijn kwijt!!
Vanmiddag ben ik naar de mondhygieniste geweesT (jASMIJN). Over 4 maanden ga ik weer terug. Gecontroleerd, schoongemaakt, gepoetst en gepolijst. Het deed een beetje zeer maar dan heb je ook wat! Over 4 maanden wordt een vulling van een kies vernieuwd.
