Ik ben Sandra
Ik ben een vrouw en woon in Den-Haag (Netherlands) en mijn beroep is wao-er.
Ik ben geboren op 25/12/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer;televisie kijken; fotograferen(en bewerken); yoga; oefenen in warm water;dagboek schrijven;hyven,lachen.
zie www ataxie.nl
Al heel wat jaren woon ik in een Fokus woning. Zij bieden een zelfstandige woning met 24 uur A.D.L. (Algemene Dagelijkse Levensverichtingen). Al jaren is nagels knippen al een heet issue. De assistenten zeggen dat het niet verplicht is of vinden het vies of eng.Ik heb een email gestuurd naar het hoofdbuureau en antwoord gekregen. Het is verplicht met uitzondering van Diabetisch, minder gevoel in voeten of erge kalknagels. Ik heb geen van drie; dus verplicht. Volgende keer kan ik ze de email laten lezen. (1--0 voor mij).
Het is nu twee maanden geleden dat mijn moeder overleed in England. Zij heeft twee maanden in het ziekenhuis gelegen.
Toen we hoorden dat mijn moeder op sterven lag zijn we meteen naar Schiphol gegaan en hebben een ticket gekocht en hebben ons ingechekt.
Wij gingen naar de balie om te wachten op assistentie (want we zijn moeilijjk ter been). Mijn G..S.M. had ik al uit gedaan, dat kon ik dus niet vergeten!!
Op een gegeven moment dee ik hem weer aan, om te kijken hoe laat het was.
Ik zag een envelopje bovenin. Tot mijn schrik zag ik dat mijn zus had proberen te bellen en dat ze nu wat had inesproken in de voicemail.
Zij vertelden dat mijn moeder al was overleden.!
Huilend heb ik alles geannuleerd. Mijn koffer moest weer uit het vliegtuig gehaald worden.
Toen,toen kwam de aswolk!
Elke dag kijken op teletex. Nog steeds! Op een dag was het luchtruim open. Ik blij, totdat ik verder ging kijken...
Helaas...boven Engeland was het luchtruim nog gesloten!
Wat nu? Ik ben naar het reisbureau gegaan voor een alternatief. We moesten nog even afwachten.
De 22ste April was het luchtruim weer open en kon er weer gevlogen worden
De 27ste konden we eindelijk vertekken!
Het is nu alweer bijna een jaar geleden en ik mis haar nog steeds! Ondertussen heb ik wel het geld terug gekregen van de luchtvaartmaatschappij; dat heeft ruim een half jaar geduurd.
Per vergissing heb ik de (personelijke) blog van mijn oudste zus gelezen! Ik zocht naar artikelen over nieuw-Guinea omdat ik daar geboren ben en die middag sprak ik erover met een kennis (die zou ook op internet kijken). Ik zocht eerst met "Google" naar Nieuw-Guinea, maar kreeg alleen foto's van papoeas te zien en artikelen. Ik zocht dus verder en vulde in;" met de Zuiderkruis van Nieuw-Guinea naar Nederland." Daar kreeg ik een aantal opties te zien en een artikel van een persoon die op die boot gezeten had en in 1962 ook naar Nederland was gekomen. Ik klikte erop en boven het artikel was een foto te zien. Daar stonden twee vrouwen op; een zittende en de ander stond ernaast. Die foto heb ik ook. Mijn oma zittend en haar zus ernaast. Ik schreef dus enthousiast een berichtje. Op die blog stonden ook foto's en andere aangelegenheden. De stijl van die foto's herkende ik en ging verder "neuzen". Ja, het was mijn zus!
Ik pobeerde mijn berichtje te wissen, want ik weet dat zij het niet prettig vind als ik sommige dingen weet (die ik al wist).. Het wissen lukte niet. Toen ik nog eens probeerde, was alles al geblokkeerd. Ik kan er dus niet meer op. Ik kan me natuurlijk eerst aanmelden en een wachtwoord kiezen. Maar zo belangrijk is het ook weer niet.
Een goede kennis van mij heeft een schadevergoeding gekregen van het ziekenhuis. Jaren geleden moest ze een operatie ondergaan. Het was een routine klusje... Tot overmaat van ramp voerde een chirurg met Parkinson die operatie uit. Het ging natuurlijk gigantisch mis. Het ziekenhuis erkende die fout. Toch is ze 15(!) jaar bezig geweest met procederen. Gelukkig heeft ze gewonnen en moesten ze tot uitkering overgaaan.
Ik heb vorige weeg een nieuw fotoestel gekocht en ben flink aan het oefenen. Zo ook vandaag. Het scherp stellen lukte maar niet. Opeens zag ik een fles met een etiket. Leen kwam binnen en kwam op een grandioos idee! Ik vroeg of hij kon gaan zitten met een geschreven blad voor hem. Toen ik de woorden kon lezen, was het toestel scherp gesteld en maakte ik deze foto!
Waarom belt, emailt of komt mijn jongste zus niet op eigen initiatief? Het is nu ruim een jaar geleden dat ik bij haar op bezoek was. Zelf komt ze nooit bij mij, terwijl ik dichtbij woon. Ze heeft in haar flat een gammele lift, die het vaak niet doet en waar je niet zelfstandig in kan gaan, maar ik heb hetzelfde probleem. Ik ben ook gehandicapt en maak gebruik van een scootmobiel. Trouwens...ik zie haar regelmatig buiten rijden. Als ik haar uitnodig, dan heeft ze meestal een excuus. Wil ze me niet zien en met me praten? Verlangt ze niet naar me?
Ik heb besloten dat zij een keer het initiatief maar moet nemen voor een afspraak of zomaar langs komen; ze is altijd welkom. Tot nu toe heb ik dat altijd gedaan en ik wil weleens zien wat er gebeurd als ik geen initiatief neem. Zal ik haar dan jaren niet zien?
Gisteren heb ik een spiegelreflexcamera gekocht incl.2 lenzen (een groothoelens en een telelens). De eerste foto heb ik al gemaakt, heel helder. Ikk kreeg daarbij ook een boek( gratis want de kaft was een beetje beschadigd en daardoor onverkoopbaar geworden). Ik heb dus een hoop te lezen en te doen.
Een jonge vrouw van 19 jaar wil de opleiding gaan doen voor ziekenverzorging in een verpleeghuis.
Opgewonden en nerveus tegelijk gaat zij beginnen aan een nieuwe start in haar leven.
Het blijkt goed te gaan! In deze lessen die ze volgt is ze erg geintreseerd.Met grote belangstelling worden ze gevolgd.
Ze haalt ook goede cijfers en met haar groepsgenoten kan ze ook goed overweg.
Dan..komt de praktijk!!
Opeens gaat het heel slecht met haar! Ze begint vreemd te lopen en haar benen doen niet wat ze wil dat ze doen. Die vrouw draagt slippers.
Misschien ligt het aan die slippers, denkt ze. Meteen koopt ze een ander paar.
Het blijkt daar niet aan te liggen!!
Ze gaat naar de huisarts,die niet ver van haar huis vandaanpraktijk heeft. Ze loopt ernaar toe. Het lopen gaat weer goed! Ze gaat dus weer terug naar haar woning.
Zo gaat het een tijdje door:naar de huisarts en weer terug.
Na enig tijd nemen ze op haar werk contakt op met de huisarts; het gaat echt niet meer!
Ze word doorgestuurd naar het algemene ziekenhuis bij haar in de stad.
Nerveus doet ze de deur open en loopt ze naar binnen.
Ze zoekt naar de afdeling neurolgie van dat ziekenhuis en nadat ze die gevonden heeft, gaat ze,met een bonzend hart,in de wachtkamer zitten.
Dan word ze binnen groepen!!!
Met knikkende knieen gaat ze de spreekkamer binnen.
Ze doet eerst haar verhaal. De dokter zegt niet veel. Ze wordt naar een ander kamertje gebracht, een onderzoekkamer, zo blijkt later.
Zij moet zich ontkleden en die man begint haar te onderzoeken ef een tioe hoor je een beetje gemormel.
Weer terug in de spreekkamer zergt hij dat ik mijn bloed moet laten onderzoeken en foto's moet laten maken ook wordt er een c.t. scan gemaakt.
Ik ben nerveus en mag voor de c.t.san muziek meenemen.
De c.t. scan maakt zoveel herrie en van de muziek hoor ik niet veel.
Enkele weken later hoor ik de uitslag...!
Het is Multiple Sclerose!!
Ik ben zeer depressief en zie het leven even niet zitten. Ik krijg ontslag! Daar gaat mijn toekomsten mijn illusie!
Later blijkt dat ik A.D.C.A. heb. De prognose is nog erger, maar het leven is de moeite waard.
Het was nazomer 2008. Ik ging met mijn vriend, Leen, naar een vakantiehuisje in Braamt,wat bij Doetinchem ligt.
Het was een mooie,drie kamers, vrijstaand huisje.
Op een dag besloten we een fietsroute te maken met onze scootmobiel. Het was maar 8 km. En dat zouden we makkelijk redden.
We kochten een route met een beschrijving bij de receptie en met volle zin vertrokken we. Eerst nog ergens een kop koffie gedronken met iets lekkers erbij.
Het regende wel een beetje, maar dat deerden ons niet. We hadden immers een regencape bij ons.
Met de route in de hand,gingen we verder met onze reis.
We reden langs een kasteel, die we eerst hebben bezocht en we wat fotos hadden gemaakt.
Op een gegeven moment kwamen ik en Leen in een bos. Vol goede moed reden we verder en verder.; opeens zagen we een grensovergang naar Duitsland .
Kennelijk waren we verdwaald!
We reden maar verder. Onderweg zagen we zonnebloem boot voorbij varen.
We reden langs gezellige terrasjes, maar nu niet want het regende en was koud.
We gingen langs huizen, waar mensen gezellig en warm zaten en gingen door een park (ik dacht nog dat we bijna thuis waren, maar we moesten nog een kilometer of 30!).
We kwamen langs een wegsplitsing(gelukkig namen we de goede richting) en moesten weer langs een bos.Leen zijn accu was al leeg, maar ik had een touw bij me en trok zijn scootmobiel.
Op een gegeven moment deed ik de verlichting uit om stroom uit te sparen. Gelukkig had ik losse, knipperende fietsverlichtting bij me. Die deed ik aan, zodat we toch nog licht hadden!
Het werd steeds donkerder en donkerder. We wisten niet waar we waren.Wij keken steeds op de kaart, maar we begrepen er niets van!!
Opeens zagen weeen verkeerbord met de woordenBraamt erop.(daar logeerden we) en het was maar 3 kilometer!
Wij die wegop..
Het was de snelweg! Nog nooit ben ik zo bang geweest. Autos reden vlak naast ons met grote snelheid. Een vrachtwagen reed voorbij en ik had moeite om mijn stuur recht te houden; ik werd gewoon zijn kant opgezogen!
Nu was mijn accu ook leeg en konden nog geen centimeter vooruit.
Gelukkig was dit op de vluchtstrook,
.Mijn blaas werd voller en voller. Opeens kwam de redding! Een auto stopte!
Er stapte een vrouw uit en die bood ons een lift aan. De scootmobielen lieten we staan en verkleumd vande kou en regen, gingen we de auto in (we waren echt onderkoeld).
Alle restaurants waren gesloten. We hadden vreselijke honger, maar we waren tenminste thuis.
Het bungalow park heeft onze scootmobielen opgehaald(gratis). Moe en geëmotioneerd gingen we naar bed,slapen!
Twee weken na de operatie ben ik weer voorzichtig gaan oefenen(eng;moest weer wennen). Eerst een kwartier; ging goed. Morgen weer. Langzaam ga ik alles weer opbouwen.
Als het goed is,dan wordt er een nieuwe thermostaatknop bevestigd aan de verwarming. Als het goed is: Oktober 2010 was er bij mij een poging tot inbraak gedaan. Het raam was beschadigd, maar het kon pas vernieuwd worden als er een onderdeel besteld zou worden. Ik wacht nog steeds; mijn gegevens zijn kwijt!!
Vanmiddag ben ik naar de mondhygieniste geweesT (jASMIJN). Over 4 maanden ga ik weer terug. Gecontroleerd, schoongemaakt, gepoetst en gepolijst. Het deed een beetje zeer maar dan heb je ook wat! Over 4 maanden wordt een vulling van een kies vernieuwd.
