vanavond gaan eten met Evelyne, ik maak me klaar en Bram kiest wat ik moet aandoen. Karel komt thuis en legt zich bij op het bed, hij zegt tegen Bram dat mama nogal slank geworden is!!!!! Man, wat moet ik met zo'n onduidelijk compliment??? Kon ik maar genieten van mijn lichaam, konden we maar samen genieten dat ik 10 kilo minder weeg, mijn droom die ik al tien jaar heb om terug in mijn trouwkleed te kunnen is uitgekomen maar het is ik in mijn trouwkleed zonder mijn man, mijn kareltje.
Na een avondje praten over koetjes en kalfjes en constant denken aan hem en ons leven en vooral aan het leven dat ik zal moeten leiden (lijden) zonder hem,rij ik naar huis, het huis dat bijna 11 jaar onze thuis is geweest... Ik meen te zien dat er in de bureau nog licht brand en het maakt me zo blij dat hij nog wakker is maar tegen dat ik binnen kom is het beneden donker en stil en leeg. Maar als ik dan boven kom en eerst bij die kleine superman ga kijken is het licht in de badkamer nog aan dus ben ik weer blij omdat ik denk dat hij daar nog is maar nee, de badkamer is leeg, hij heeft gewoon het licht laten branden voor mij en hij ligt al boven op de zolder. Ik moet de avond in stilte afsluiten, niemand die me vraagt of het leuk was, niemand om mee na te praten, ik moet een leeg en koud bed inkruipen, ik ben alleen, zonder mijn man, zonder mijn partner, zonder mijn levensgezel en dat zal niet meer veranderen, het verlies slaat me te pas en te onpas in diggelen en ik kan het niet dragen.....
vrijdagavond 22 februari, Bram blijft bij oma slapen en ik rij tegen half negen naar huis, naar Wommersom , een "thuis" kan ik het niet meer noemen.Het besef slaat me met een hamer helemaal plat wanneer ik in het donker naar daar rij... Als Karel niet meer bij ons zal wonen, zal ik als Bram bij oma wil gaan slapen naar een leeg huis rijden, alleen thuis komen, in een leeg,koud,stil huis. Een leeg bed heb ik al 70 nachten, ik zal alleen wakker worden en wachten tot Bram weer naar huis komt.
Maar de zaterdagochtend slaat de hamer me plat met een veel erger scenario waar ik de realiteit nu pas van besef. Als Karel hier niet meer woont en Bram gaat een weekend naar papa dan zit ik van vrijdagavond tot zondagavond, zo verschrikkelijk lang, alleen in een leeg huis, in de stilte, zonder mijn zoon. Voor de eerste keer sinds zijn geboorte zal ik dan gescheiden zijn van hem, zolang, zonder dat ik met zijn papa ergens anders samen ben. Zij tweetjes samen en ik hier helemaal alleen, in ons huisje, het huisje van ons drieën...en hoe verschrikkelijk lang zal dat weekend duren..... Enja, wat een zee van tijd komt er dan vrij om voor mezelf leuke dingen te doen,wauw,geweldig, ja maar er zullen geen centjes zijn om leuke dingen te doen. En de leuke dingen die gedaan worden zijn met Bram en/of met Karel. In mijn hart is hij nog steeds mijn man, zijn wij nog steeds met zijn drietjes een gezin. De hamer, ...,platgeslagen,...,gebroken,...
Gisteren iets gaan eten met Gerda. Het doet zo'n deugd om eens uit mijn triestige wereldje getrokken te worden en het eens over andere dingen te hebben, de gewone dingen des levens. Alhoewel er in haar leven ook geen gewone dingen bezig zijn, afscheid nemen van haar mama, ook loslaten... Het is ook zo fijn om met haar over Bram te praten omdat zij hem kent op een heel andere manier en los van mij en Karel. En haar visie op de situatie hier is ook zo verhelderend en klaar en duidelijk en ook zo juist volgens mij.
Karel heeft angst om zichzelf tegen te komen. Relaties zijn in zijn leven en door zijn opvoeding altijd onveilig geweest. En het puzzeltje valt in elkaar. En ik heb met mijn pushen om meer thuis te zijn, meer te leven, ruzie te maken, hem een zéér onveilig gevoel gegeven waar hij zich volledig van heeft weggetrokken en afgesloten. Zijn relatie met zijn moeder vooral maar met zijn ouders is zovele jaren onveilig geweest en nu ze zich de laatste jaren overal buiten houden en enkel luisteren, nooit meer trekken en dwingend zijn voelt hij zich nu pas veilig bij hen. En voor elk onveilig gevoel legt hij de oorzaak en schuld bij mij en niet bij zichzelf. Relaties en hun onveiligheid zijn niet wiskundig en logisch, zijn niet 1 + 1 is twee en dat kan hij niet aan. Tuurlijk zal hij rust vinden als hij hier niet meer woont, hij zal zich veilig wanen, maar hij zal niet veilig zijn. Hij loopt weg van zichzelf, hij geraakt niet bij zijn eigen echte zijn. En hij zal dan een veilige afgrenzing en afbakening hebben voor Bram, een afgegrensd weekend van dan tot dan en hij zal er op en top van genieten en achteraf zeggen, zie je nu wel, nu kan ik papa zijn want de mama is er niet meer bij en nu is het veilig... Hij heeft altijd gezocht naar die veiligheid, die zorg, die rust, maar ook in het begin van onze relatie heeft hij nooit geleefd en vluchtte hij vanaf hij zich niet meer "veilig" voelde. En innerlijke rust zal hij nooit hebben want hij kent de echte betekenis er niet van. Hij dacht dat in het begin bij mij gevonden te hebben maar hij heeft het in zichzelf nooit gehad. Relaties zijn gewoon gevaarlijk voor hem omdat hij nooit gezien heeft hoe het moet. Mooi gezegd eigenlijk en het berust op zoveel waarheid, ik zeg niet dat het de waarheid is maar het klonk allemaal zo juist. Hij heeft nu al zolang zijn idee fix en daar mag niemand aan raken want zelfs dat geeft hem een onveilig gevoel, niets of niemand mag aan zijn idee fix van verhuizen en scheiden aankomen, daar mag niet van afgeweken worden, neenee,... En hij zal alles moeten ondernemen van zijn ideefix om het te moeten ondervinden waar het hem brengt, hij zal zijn weg moeten nemen maar waar het hem zal brengen??? Wie zal het zeggen?
Iedereen stelt zich er zoveel vragen bij, weet hij wel waar hij mee bezig is? Waarom moet het zo drastisch? Waarom op deze manier? Staat hij wel stil bij de gevolgen? Is hij wel realistisch? Ik ben de laatste die antwoorden kan geven?
De hele week heb ik wat meer uren geslapen met als gevolg dat mijn verdriet overdag komt en oncontroleerbaar. Ook nog meer besef van het verlies slaat me lam. Het besef dat ik na elf en half jaar hem niet meer alle dagen zal zien. Het uur van zijn thuiskomst zal niet meer zijn thuiskomst betekenen, na elf en half jaar zal dat een leegte worden en een verschrikkelijk moment. Het moment waar ik na al die jaren nog steeds naar verlang, zijn thuiskomst, het geluid van de poort die opengaat en zijn wagen die binnenrijdt. De sleutel in de achterdeur en zijn smoeltje dat binnenkomt. Dat zal voorgoed voorbij zijn en dat verscheurd me en legt me lam...............
Ik probeer al de hele week zo weinig mogelijk te koken want ook die functie vervalt, ik zal niet meer voor hem mogen zorgen, zijn vrouwtje in die betekenis niet meer mogen zijn....
Gisteren had ik hotdogs voor Bram gemaakt en de enige zin (buiten zijn koude woord van elke dag "goedeavond") die ik kreeg was "is het de bedoeling dat ik die 7 cm worst opeet?". Zo walgelijk vernederend en neerbuigend. Dan kan hij praten tegen mij, als tegen een Poolse of zwarte huissloof die te stoem is om te helpen donderen en die alleen leeft om haar meester te dienen. Gij sloorwijf, gij denkt toch niet dat ik het met diene hondenvret ga doen vanavond?????
Hoe kan hij nu verwachten dat ik zijn potje kook? Al die jaren heb ik dat steeds uit liefde gedaan want dat is mijn zorgen voor, koken voor mijn geliefden, hun maagjes vullen,mijn manier van graag zien, mama en vrouw zijn..... en vanaf morgen kan die functie ineens gedaan zijn als hij weg is en ben ik ook daar afgedankt dus probeer ik los te laten, af te kicken ik weet niet hoe ik het moet noemen.
Moet ik mijn verdriet laten zien aan hem? Moet ik praten met hem? Moet ik beneden gaan zitten ipv me af te zonderen voor zijn koude aanwezigheid? Ik weet het niet, maar iets doen heeft toch allang geen zin meer, dat is overduidelijk, al jaren.
Heb eergisteren weer wat mails gelezen die ik naar hem schreef, van in 2010 en het was toen al zinloos, ik kreeg toen al geen reactie meer en als ik mijn ogen open doe ook al geen liefde meer.........
Het is allemaal geen minuut uit mijn gedachten,...de toekomst, de zeer nabije toekomst maar ook de verre toekomst... Bram die s'nachts van een fuif moet worden gehaald, door mama,alleen in de nacht uit haar bed op weg naar een fuif hier of daar... Ik die in de zomer elke week het gras afrij en gene Karel om het gras weg te rijden met de remorque,... Geen centen meer voor leuke dingen te doen in de grote vakantie, geen dagje molenheide, geen restaurantjes meer, geen leuke verjaardagskadootjes meer,... Hij was er nu weinig maar hij kwam wel elke avond naar huis, hij hoorde bij ons en wij bij hem en dan is hij echt niet meer in ons leven...of toch nog een klein beetje in dat van Bram,een klein beetje. Hij weet nu maar zo weinig van wat er in dat hoofdje afspeelt, in zijn dagelijks leven, zijn emo en hartje, wat gaat het dan zijn als hij hier niet meer woont? Zou hij het toch niet onderschatten? Weg van zijn kleine ventje? Weg van thuis? Wij die er altijd zijn? Eten klaar, was en strijk gedaan, een proper huisje, frigo en kasten vol? Weet hij echt wel waar hij mee bezig is?
mijn ogen gaan stilletjes aan en eindelijk open.... de man waar ik zo naar verlang, de man die ik nog steeds denk te zien, de man waar ik denk nog zoveel van te houden...die is er niet meer, die bestaat niet meer...en dat al jaren niet meer. Hoelang is het geleden dat hij nog eens lief was tegen mij? Hoelang is het geleden dat hij me nog eens met liefde in zijn ogen aankeek, met tederheid in zijn stem aansprak, met zachtheid aanraakte? Hoelang is het geleden dat hij nog iets van warmte, liefde,vriendschap, gelijk welke emotie voor mij voelde? Hoelang is het geleden dat hij nog iets in zijn hart had voor mij,zijn vrouw, de mama van zijn kind? De man waar ik al jaren naar snak,om smeek, die mijn hart breekt, die man is dood en begraven, onbestaand, verdwenen... De man waar ik de laatste jaren mee leef in hetzelfde huis is iemand die hard en koud is, zonder emotie naar mij, enkel koudheid, onverschilligheid,... Deze man is geen man om mee oud te worden, is geen man om lief te hebben, is geen man om tranen voor te laten, is geen man om verdriet en verlies voor te voelen... De Karel waar ik zo van hou en die mijn hartje warm heeft gehouden is allang verdwenen. Hij zal ooit terugkomen die Karel, maar niet bij mij, bij iemand anders, en dan zal hij kunnen leven, leven waar ik zolang naar verlangd heb, waar ik zolang voor gesmeekt en getracht heb... Er zal binnenkort een dag komen dat ik naar hem kan kijken en de man zien die hij nu en de laatste jaren is en niet meer de Karel zie die ik zo graag weer terug wou zien, die hij vroeger was en in mijn hart was. Ik zal naar hem kunnen kijken met realistische ogen, zonder verlangens, zonder liefde, zonder pijn en verdriet, zonder spijt voor wat niet en nooit meer zal zijn, zonder boosheid voor het leven dat hij mijn zoon afneemt denk ik niet, ik weet het niet...
Dat valt af te wachten want de laatste 3 dagen heeft Bram veel verdriet en het komt er op vreemde manieren en momenten uit. Hij wil er met niemand over praten dan alleen met mij en zelfs dat is voor hem heel moeilijk zegt hij. Tuurlijk mijn kleine lieve schat, hoe moet je iets dat binnenin je leeft naar buiten toe verwoorden, iets waar je geen vat op hebt, iets wat je zo vreemd is, iets wat onbeschrijflijk is, zo beangstigend, zo'n impact heeft en nog zal hebben...en ik sta zo verschrikkelijk machteloos... Dat allemaal door en voor de wensen van één persoon, zijn verlangens, zijn blik naar zijn toekomst, zijn leven....
Meneer wilde efkes naar Wijshagen rijden vanavond....om hun zijn voorstel van een onderlinge overeenkomst te laten lezen?????????????? Door hun te laten lezen??????????? Kunt ge dat nu geloven????? De mensen die hun buiten alles zetten. Die van niets op de hoogte zijn. Die niets van Bram weten, niets van mij, niets van ons huwelijk, niets van de pijn,teleurstelling,verdriet,problemen,.....en daar zou hij zijn voorstel voor onze scheiding aan gaan laten lezen voordat hij dat aan mij laat lezen??? Wie moet er overeenkomen, wij toch zeker???? Wat hebben ze in Wijshagen in godsnaam met ons twee te maken???? En wat hebben ze in Wijshagen ooit met ons twee of ons drie te maken gehad, niks, nooit!!!!!!!!!!!!! Onvoorstelbare diene Karel........
Maar allé, hij is dan niet gegaan na mijn opmerking dat ik dat nogal schijnheilig en hypocriet zou vinden en ik heb hem dan zelf achter zijn voorstelpapieren gevraagd. Amai, dat is het dan, ons huwelijk, ons ouderschap, alles van de laatste 11 jaar staat op drie velletjes papier. Meer is het niet, meer is er ook niet.....dat was het dan....zo ziet hij de "verdeling", ....
Moet ik hier blij mee zijn misschien? Dat hij het op een "mooie" manier wil doen? Wauw, hij sluit het mooi af, in schoonheid jaja maar ondertussen ben ik al weken, maanden, jaren een stuk stront, minder dan dat, niets menselijks zelfs, minder dan lucht.... Een wildvreemde onbekende wordt beter behandelt dan ik, of daar doe je menselijker, aangenamer tegen dan hoe hij elke dag tegen mij doet.... Het is verschrikkelijk, weer eens, om die woorden over verdeling zwart op wit op papier te zien staan....en een uur later ligt hij hier in pyjama in ons bed, wel met Bram tussen ons in maar mijn man ligt hier naast mij in handbereik en ik zal hem nooit meer kunnen bereiken..... Alles in mij schreeuwt het uit, alles in mij doet zo'n pijn, alles in mij gaat dood, wanneer komt hier een einde aan............
Hoe graag zou ik hem zeggen 'mijn liefje', hoe graag zou ik dicht tegen hem aan willen kruipen en hem nooit meer willen loslaten, hoe graag zou ik heel zachtjes mijn lippen op zijn lippen willen voelen, een zacht vlinderkusje...hoe graag zou ik in zijn arm willen liggen en zijn hart voelen kloppen, zijn ademhaling horen, zijn gesnurk s'nachts, door zijn haren wroeten, .....
Ik kan niet verdragen dat anderen hem in vraag stellen: is hij ooit wel emotioneel toegankelijk geweest? Heb je ooit wel met hem kunnen praten? Heeft hij je ooit wel écht graag gezien? Zoveel vragen en twijfels.... Het gaat wel over mijn man, mijn partner, mijn ventje, nog steeds mijn kareltje....ook al verdient hij dat niet dat ik nog steeds zo naar hem kijk, nog steeds hetzelfde voel,voor mij is hij nog steeds mijn man, mijn leven, een stuk van mij, mijn adem, mijn lucht, mijn reden van bestaan....
Ik blijf rouwen, elke dag, elke nacht, elk uur, elke minuut.... bram en ik zijn vandaag naar de ikea geweest en daar zal ik nooit meer met hem rondlopen op zoek naar iets voor ons huisje, nooit meer. Hij zal daar misschien in de toekomst rondlopen met iemand anders , voor dingen voor zijn nestje, hun nestje, zijn leven, hun leven, niet meer het onze, nooit meer het onze, wij zullen daar nooit meer zitten met onze jongen, als mama en papa, als gezinnetje, als man en vrouw....dus rondlopen in de ikea vandaag is rouwen, is verdriet is afzien is janken is fucking KLOTEKLOTEKLOTE.
krokusvakantie...Bram en ik kijken er zo naar uit en ze is verdorie ineens al in de helft pffff....we zijn ook zo bang, het zou wel eens onze allerlaatste vakantie samen kunnen zijn....we mogen er niet aan denken lieve help.Wie had dat ooit ook kunnen denken?????? Gescheiden worden van elkaar, wij tweetjes, tijdens onze vakanties, het lijkt verschrikkelijk en onze harten scheuren.... En het kan écht de laatste "onbezorgde" vakantie zijn, de volgende is de paasvakantie en wie weet is papa dan al weg, woont hij ergens anders en dan worden we van elkaar gescheiden. Dan is het voorgoed gedaan met onze daagjes tellen dat we niet moeten opstaan met de wekker en lekker samen in bed naar tv kunnen kijken en doen wat we willen. Vorige paasvakantie hadden we voor papa onze verrassing naar disney en bram blijft denken dat papa dat niet leuk vond en ja als je de foto's ziet lijkt het ook echt zo en hoe dikwijls heb ik daar zijn hand vastgepakt en hoe snel heeft hij het daar ook weer gelost...achja de liefde was daar al verdwenen, hij was daar al niet meer mijn man, of nee anders gezegd ik was daar voor hem al niet meer zijn vrouw.... Hoe kunnen Bram en ik nu genieten van deze vakantie met in ons achterhoofd dit zwaard boven ons hoofd , genieten van misschien de laatste samen, het gaat niet..........
Bram en ik zijn met alles bezig alsof het de laatste keer is, vooral vorige week met de auto. De laatste donderdagochtend dat we er mee naar school rijden, de laatste vrijdagochtend dat we ermee naar school rijden, de laatste keer dat we ermee in de donker rijden, de laatste keer dat we hem in de garage zetten, de laatste keer dat hij van onze oprit rijdt, zo auto nu moet je afscheid nemen van ons huisje, de gele auto en het gele huisje, afscheid voor altijd, de laatste keer naar wilsele rijden... de stickers van kassico eraf halen was verschrikkelijk, weer een laatste stukje verbondenheid met karel dat wegvalt, we horen ook daar niet meer bij hem, weer een koord die woord afgesneden...dan mijn laatste autorit met de peugeot naar de garage. Negen jaar geleden gingen we die auto halen, ikke met een dikke buik waar ons brammeke inzat, allebei verliefd, gelukkig ,klaar voor ons leven, getrouwd, gelukkig en in volle blije verwachting, klaar voor ons leven met zijn drietjes,...nu negen jaar later doe ik de auto alleen weg, alleen en ongelukkig , niet klaar voor een leven alleen, met bram in stukjes verdeeld onder ons twee,..... de peugeot heeft goed voor ons gezorgd hé mama, ons veilig overal naartoe gebracht, geen ongelukken gedaan, ...hij is een goede auto voor ons geweest en we gaan hem missen.....en afscheid nemen doet toch een beetje pijn, kunnen we de twee auto's niet houden mama????
amai het is een week geleden dat ik nog iets heb geschreven...toch hier op de blog...in mijn hoofd heb ik duizenden woorden geschreven...tevergeefs...zinloos...ongelezen...ongehoord....net als hier op de blog....maar hier schrijf ik het tenminste even van me weg, doe ik het efkes in de vuilbak, is het efkes uit mijn lijf...denk ik toch. Zware week geweest, en ik hoop altijd dat het ergste voorbij is, dat ik op mijn dieptepunt ben geweest maar ik vrees dat dat een utopie is. Volgens de therapie doe ik de hele tijd aan zelfkwelling, ben ik geen minuut verlost van scenario's in mijn hoofd die mogelijk kunnen komen en van duizenden herinneringen die bovenkomen en me platwalsen.Alsof Karel 2 maanden geleden gestorven is en ik echt aan het rouwen ben en onze hele relatie aan het herbeleven ben. Ja soms lijkt het zo en ik kan het verlies echt niet dragen. Dat zegt de therapeut ook, dat verlies in mijn leven net mijn posttraumatischstresssyndroom is. Dat ik net daarom in behandeling ben en dat ik nu voor zo'n groot verlies sta, mijn man,mijn huwelijk, mijn gezin mijn toekomst en daar kan ik niet over. En dan de angst voor de toekomst, ik heb zovele scenario's rond Bram in mijn hoofd, gewoon praktische dingen die ik elke dag meemaak, zijn gevoelens , zijn groei en dan staan we voor zoveel dingen waar we gelukkig nog allemaal geen weet van hebben. En dan financieel, ik heb mijn rekening gemaakt man dat is gewoon een faïllessement, een catastrofe en volgens Karel sta ik er goed voor, man ongelooflijk. En dan ik, hoe kan ik sterk genoeg zijn om de rots in de branding te zijn en blijven voor Bram, om zijn reddingsboei en anker te zijn en blijven? Wat als er met mij iets zou gebeuren? Och, mijn verdriet, rouw, ontkenning,angst, paniek ,ontreddering kan ik onmogelijk in woorden neertikken want dat is niet te verwoorden.
De standaardzinnen of eigenlijk meer woorden die ik van hem nog krijg de laatste week zijn : goedeavond, slaapwel, goedemorgen en tot straks, dat is alles op 24 uur. Ik moet zeggen dat ik ook weinig zeg, hij heeft mij gevraag met kerstmis om hem los te laten wel ik doe mijn best. Hij wil weg, hij wil hier niet meer leven, hij wil ons in de steek laten en zijn leven elders gaan leiden dus wat zou ik aan hem kunnen zeggen? Praten over koetjes en kalfjes? Vragen hoe zijn dag is geweest? Alles is te moeilijk op dit moment, hem aankijken is zelfs te pijnlijk...
afgelopen vrijdag naar het doe maar concert geweest, het was leuk maar ik heb hem geen minuut uit mijn hoofd kunnen zetten. Gaat mijn leven er vanaf nu zo uit zien? Mijn lichaam en geest brullen het uit!!!!!!!!!!! Ik ben in Wilsele blijven slapen en hij heeft zich zelfs niet afgevraagd waar ik was, hij is zijn werkdag op zaterdag gewoon begonnen terwijl ik hier niet was, bed onbeslapen maar ongerustheid tuurlijk niet als er geen liefde of vriendschap of ja eigenlijk minder dan niks is........ elf jaar zijn wij samen, elf jaar ....en ik ben niets meer.
morgenavond heeft hij personeelsfeest, hoe vertelt hij daar dat zijn "vrouw" er niet bij is? Of zal er achter mij niet worden gevraagd? Misschien weet iedereen daar maar al te goed dat we gaan scheiden, hij heeft toch al bijna 8 weken geen trouwring meer aan. En het is toch op het vorige personeelsfeest dat hij beslist heeft dat de liefde voorbij was. Daarna heeft hij op zichzelf beslist om nog hier te blijven voor Bram en niets anders. Fijn hypocriet en schijnheilig om de andere partij niet effe te betrekken gedurende 11 maanden. Of te praten, of iets van communicatie of iets te ondernemen, nee alles wat hij ondernam gebeurde op zijn eiland en de rest moest het maar rieken maar ge mocht vooral niet invullen.....
och, ik stop hiermee, dit is zinloos tegen mezelf zitten te tikken...........
paniekaanval gehad,verschrikkelijk... niet de eerste en waarschijnlijk niet de laatste...ik dacht dat het gedaan was met mij en ergens zat ik ook op een punt dat ik het hoopte... Al 2 nachten niet geslapen en dat zal er ook mee te maken hebben, gisteren geen woord met elkaar gewisseld dan enkel een slaapwel van hem. Gehuild vanaf hij slapen ging in vlagen tot ik hem hoorde naar beneden komen, weer begonnen als hij wegreed tot ik Bram hoorde ontwaken, me voortgesleurd tot aan de schoolpoort en vanaf Bram binnen was huilend naar de auto gelopen. Hoe ik daar ben weggereden en uiteindelijk ergens aan de kant ben beland weet ik niet meer. Ik kreeg geen lucht meer, had het zo benauwd, dacht dat ik een hartinfarct kreeg en mijn laatste adem ging komen en ineens zat ik op een ander baanvak en claxonneerde een vrachtwagen en ben ik in de kant gereden... Daar ben ik een half uur blijven staan en alles werd zwart, heb het uitgeschreeuwd, kon niet stoppen, beefde over mijn hele lichaam en mijn geest is daar verdwenen lijkt het, ik ben mezelf helemaal kwijt, ik kan niet meer.................................................
Ik ben mijn man kwijt!!!!! Ik ben mijn kareltje kwijt!!!!! Ik ben mijn gezin kwijt!!!!!!
Ik zal nooit meer wakker worden en hem naast me horen ademen. Ik zal nooit meer wakker worden en hem kunnen aanraken. Ik zal nooit meer wakker worden en in zijn slapende gezicht kunnen kijken. Hij zal mij nooit meer liefdevol aankijken. Hij zal mij nooit meer teder aanraken. Hij zal mij nooit meer iets liefs toefluisteren.
Hij zal nooit meer mijn poepke vastpakken en man wat zou hij zot zijn van mijn poepke nu ik alsmaar magerder word... We zullen nooit meer hand in hand, arm in arm ...nooit meer samen, verbonden, ..... gedaan,over en uit, finito,.....
geen momenten meer met zijn drietjes, Bram samen met mama en papa,...ons gezinnetje, kapot, weg ,.....
Hoe moet ik hier in godsnaam verder leven? Alles hier in huis ademt Karel uit? Hoe moet ik hier overleven? Ik weet zelfs niet hoe ik het volgende uur door geraak, hoe ik seffens aan de schoolpoort geraak
voila sé papa Karel, vandaag was het de jaarlijkse schaatsbeurt van uwe zoon, veel geregel op voorhand, mails met de juf, praten met Bram over hoe en of hij het ziet zitten en blablabla. Ik heb het je gisterenavond nog gezegd dat hij vandaag ging schaatsen en dat hij zo'n geweldige juf heeft die speciaal met hem het ijs op^zal gaan vandaag!!! Dus toch wel spannende dag alweer. Kijken of hij weer een grens kan verleggen, of hij weer wat "gegroeid" is....Maar Bram ligt al te slapen en wie heeft er NIET gevraagd hoe het schaatsen vandaag is geweest??? Drie keren raden????? Zijne papa toch wel niet zeker!!!!! Diene heeft natuurlijk andere dingen aan zijn hoofd, zoals altijd. En nu woon je hier nog hé! Maarja, het zal anders en beter gaan als je hier niet meer woont hé, want dan ga je je goed voelen, en gelukkig zijn...en dat gaat toch boven alles zeker, zelfs boven je kind.
Als ik je in de zetel zie zitten, zie ik nog steeds de man van de eerste avond, je bent nog steeds dezelfde voor mij, ik ken je beter , ik ken je beter, ken je lelijke irritante kanten, verafschuw de haatdragende man in jouw, maar voor mij blijf je mijn man, de liefde van mijn leven, de papa van mijn zoon, de man waar ik oud mee wil worden...Elke minuut van de dag ben ik bezig met "jouw" scheiding, hoe zal het leven eruit zien, zoveel kleine dingen in het dagelijks leven die ik niet zal aankunnen en zoveel grote dingen in het leven die ik ook niet zal aankunnen, zonder jou, in die elf jaren samen is er geen dag geweest dat ik had gedacht om ooit te moeten verder leven ...zonder jou. Dat Bram en ik zouden moeten verder leven...zonder jou. Dat jij bij mij zou weggaan, bij ons kind zou weggaan, ons in de steek laten, gelijk welke regelingen je treft ivm huis ed, je gaat ons in de steek laten in dit leven, in ons leven.... Ik kan niet meer verder tikken, ik kan niet functioneren vandaag, het slaaptekort, het gebrek aan warmte, een knuffel , een kus, iets...........ik ben stilaan gek aan het worden, het duurt te lang, ik wil pîllen nemen of alcohol drinken tot ik niets meer voel, tot ik niet meer wakker word....
mama, dan ben ik in de grote vakantie geen 62 dagen meer samen bij jou??????? En andere vakanties ook niet??????? Maar die grote vakantie vinden wij anders al zo kort en dan hebben wij zoveel plannen en en en...... Ja shit zeg, daar had mama zelf ook nog niet aangedacht en mijn hart breekt voor de miljoenste keer en ik denk dat Bram het gewoon hoort barsten ofwel een stukje van het zijne.... Die grote vakantie, de allerleukste tijd van het jaar, na een schooljaar fijn 62 vakantiedaagjes samen, waar we weken op voorhand zitten te plannen wat we allemaal gaan doen, lijstjes maken en al zoveel voorpret hebben, aftellen, en genieten van elke vakantiedag.... Papa is er niet dikwijls tijdens die vakantie, enkel als we naar het buitenland gaan en gelukkig zijn er ook 2 verplichte feestdagen in die grote vakantie....en nu zou hij ineens de helft daarvan voor hem willen..................dat kan ons hartje even niet aan................echt niet..............onze grote vakantie
papieren notaris gelezen....hoeveel kan een mens nog aan? Een voorbeeld van een scheidingsakte lezen met alle mogelijke voorwaarden....dat gaat door je hele ziel, door merg en been en mijn wilskracht is nu helemaal gebroken, kapot, vermoord... Na langer dan anderhalf jaar geleefd te hebben zonder liefde was ik nog te onnozel en naiëf om de realiteit in te zien, kon ik hem nog niet los laten, ik ben aan mezelf verplicht om mijn liefde voor hem te vermoorden, om mijn hart te verzuipen, ik moet dat doen of Bram heeft geen mama meer.....
zaterdagochtend, Bram komt weer fijn tevoorschijn iets voor 7 uur en ik denk dat ik maar net 2 uurtjes heb geslapen,pff, zo'n slaaptekort doet iets met een mens...de dagen lijken soms weken en ik verkeer in een staat van slapend leven, nooit echt wakker zijn maar spijtig genoeg wakker genoeg zijn om te weten dat het geen droom (lees nachtmerrie) is waarin ik nu al bijna 6 weken leef. gelukkig zijn er de momenten met Bram die mijn motor doen lopen, die mijn hart warmte geven en die mij doen leven. Gisteren tussen de soep en de patatten de mededeling van Karel gekregen dat hij maandag een afspraak heeft bij de notaris!!!!!!!!!! Dat kwam serieus hard aan, amai . Dezelfde notaris waar we samen zo verliefd en happy ons huwelijkscontract hebben vastgelegd, waar we samen zo blij en vol verwachting ons huis hebben gekocht met zoveel toekomstplannen en uitkijkend naar wat het leven samen ons ging brengen. En daar gaat hij maandag dus zitten om aan ons huwelijk een einde te maken, om te praten over hoe hij het kan laten "ontbinden", regelingen treffen over onze zoon alsof hij tot de inboedel behoort. Efkes tussen de soep en patatten dus... Platgeslagen, bewegingsloos, en weer zoveel ongeloof en de moed die in mijn schoenen zakt of nee, kilometers de grond in. Volgende onderwerp waarover ik begin: feestje oma zondag voor haar verjaardag of hij meegaat of ni en ja daar gaat hij dan wel mee naartoe? Daarna durf ik over komende vrijdag beginnen, Doe Maar optreden, maar nee in deze situatie ga je maar beter alleen of met een vriendin?! Voila meiske, ga jij dus maar verder met je leven, alleen en zonder hem! Sandra, wanneer ga je nu eindelijk de realiteit eens onder ogen beginnen zien? Wanneer ga je het nu eens beginnen snappen? Het is voorbij,gedaan,finito!!!!!!!! Iemand die elke avond naar huis komt en de persoon waar hij 11 jaar mee samenleefd zelfs geen kus kan geven, niet mee in hetzelfde bed wil slapen, niet wil aanraken, zijn zoon wil achterlaten en heel zijn leven wil veranderen allemaal om bij mij weg te gaan... Hij zal andere vrouwen een kus geven waar hij niks mee heeft, hij zal zondag Birgit een kus geven, hij geeft zoveel mensen een kus omdat het hoort maar de mama van zijn kind kan hij niet kussen.... Voor die man verlies ik alle zelfrespect en heb ik niets trots meer???? Het zou gemakkelijker zijn als hij hier niet meer was, gemakkelijker voor mij, dan kon ik het beginnen inzien en misschien starten met mezelf terug te vinden of heruitvinden maar op deze manier is het de ergste lijdensweg die ik niemand toewens. Maar voor mijn jongen zou ik hem natuurlijk willen hier houden, denk ik. Alhoewel zijn opmerkingen over zijn papa zo hard en koud kunnen zijn, wat ook wel te begrijpen is natuurlijk, maar deze papa is beter dan geen papa of ne papa ergens anders zonder mama. klote,klote,klote,klote.........
mijn kleine lieve jongen toch, hoe spookt het allemaal in jouw hoofdje rond? Af en toe vertel je zo ineens iets boenk patat met weinig woorden maar het zegt zoveel... Ik ga verdoeme héél sterk moeten zijn voor jou, veel sterker dan ik dacht... Hoe gaan wij het redden man met ons tweetjes? Hoe ga wij dit verwerken? Vanavond vroeg ik of je niet met papa naar boven wou om je tandjes te poetsen en de laatste dag je medicijntje te nemen en zodat papa je in je bedje kon stoppen, maar nee je zei dat mama verplicht was om jou naar boven te brengen. Ik heb nog wat pogingen ondernomen dat papa dat ook leuk vindt enzoverder maar nee je wilde dat ik mee ging. Na het hele ritueel en het ook het geknuffel en de I love you's superbram en supermama in bed vroeg ik waarom hij nu niet met papa naar boven wilde komen en het bleef bij een daarom niet. Ik zei dat ze toch wel weinig samen zijn en het toch leuk is om met hun tweetjes te zijn maar hij vond het het leukst met zijn drietjes en anders met mij alleen. Ik zei dat hij toch met zijn papa alleen zal zijn als papa gaat verhuizen en hij daar dan toch in het weekend zal zijn en dan zijn gezichtje... Ja mama maar ik ga dan wel geen heel weekend naar papa hoor en maar maximum 1 nachtje slapen af en toe. Ik zei dat papa wel wil dat hij om de 2 weekenden komt dus 1 hier thuis en dan 1 bij papa terug 1 thuis terug 1 bij papa...manmanman, hij zou gaan wenen zijn en hij pakte me vast, ah nee mama, dat leven wil ik niet leven!!!! Misschien twee weekenden thuis en dan eentje bij papa, maar wel maar 1 nachtje slapen dan? Liefje toch, we zullen wel zien, mama en papa moeten nog zoveel bespreken...
En zolang Karel hier is, is er nog tijd, tijd om na te denken, tijd om te rouwen, tijd om te wroeten, tijd om te bezinnen, tijd om te verwerken, tijd om.....achja,..... Zijn afstandelijkheid en stilte doet pijn en ik weet niet hoe ze te doorbreken, ik durf geen onderwerpen van gesprek te starten uit vrees voor de afwijzing of de antwoorden, op een bepaalde manier probeer ik te genieten van zijn aanwezigheid in huis want morgen kan ze er misschien niet meer zijn dus ben ik blij met wat ik nu nog wèl heb.... zielig hé.
Zielig hoe we ieder op ons eiland zitten, ieder op zich zitten te denken, te piekeren, overhoop, in chaos of niet, in duidelijkheid of onduidelijkheid, in verdriet of niet, ieder in een ander bed slapen, hij op zolder, ik in ons bed, en ik zou me zo graag dicht bij hem willen voelen, hem zeggen dat hij niet alleen is, dat ik er wil zijn voor hem, dat ik hem wil helpen, wil luisteren,, wat hij maar wil....
tekst Doe Maar: Silhouet
Nu wij elkaar al zolang kennen Dat ik met mijn ogen dicht Jouw silhouet teken op het laken En alle lijnen van jouw gezicht Zou je zeggen dat ik nooit meer Door jou uit mijn evenwicht Of in verlegenheid gebracht werd Maar niets is minder waar
Niets is minder waar Niets is minder waar En meer waard dan dat Wij samen zijn
Nu wij elkaar al zolang kennen Dat ik naast jou in bed Met open ogen naar jou kijken mag Of in het bad of op het toilet Zou je zeggen dat ik nooit meer Kwaad zou zijn of in verzet Of tegen jou zou snauwen Maar niets is minder waar
Niets is minder waar Niets is minder waar En meer waard dan dat Wij samen zijn
het is nu vijf weken, vijf weken in deze onzekerheid, vijf weken dat mijn leven geen grond meer heeft onder mijn voeten, geen toekomstbeeld meer voor morgen, geen doel meer, geen vooruitzichten, geen hoop meer...vijf weken en het lijkt een eeuwigheid...En nog steeds is hij de "bepalende", diegene met de touwtjes in handen, de man die de beslissingen zal nemen over hoe het verder gaat met zijn,mijn en Bram's leven...over alles wat er komen zal...meer nietig dan hoe ik nu ben zal ik nooit zijn, onbestaand, machteloos, een baby heeft meer macht in handen want als dat huilt komt zijn mama of papa kijken wat er scheelt en zal er voor gezorgd worden...vreemde vergelijking maar het is tenslotte zo...
8 maanden geleden kocht ik hem tickets voor een laatste Doe maar-concert voor volgende vrijdag, ik heb toen nog gezegd of ik er niet beter 2 zou bij bestellen want misschien zijn we tegen dan niet meer samen!!! Man, was het helderziendheid of een zesde zintuig? Of mijn angst die toen sprak ? Of vissen naar bevestiging van "nee liefje wij blijven samen"? Maarja, die vrijdag komt er aan en ook daar heeft hij de touwtjes in handen, ik durf er zelfs niet over beginnen, terwijl ik toch wel geen vod ben zeker, ik kan toch nog wel zelf beslissingen nemen of wat is dat nu? Maar Johan vraagt me dan wat ik wil? Samen gaan of met iemand anders? En dat is moeilijk om op te antwoorden. Ik wil gewoon een leuke,ontspannen avond, genieten van de zalige muziek...kan dat samen met Karel? Het zijn en vooral de laatste cd heb ik de laatste weken veel beluisterd, emotionele teksten en ik zal me wat emotioneel voelen dan , op zijn minst, maar zowel met hem als zonder hem. En ik wil niet de rest van mijn leven als ik doe maar hoor de herinnering hebben aan een koude kille karel die naast me stond. Dus als hij zou meegaan hoop ik toch dat hij als karel meegaat en we ons samen kunnen ontspannen, zonder bitterheid, verwijten, afstand, niet als vreemden, dus ja, moeilijk om te zeggen of ik wil samengaan. Natuurlijk wil ik met mijn man gaan maar mijn man heb ik niet meer, hij wil mijn man niet meer zijn, die kan ik niet meer bereiken of aanraken of ontdooien... En zo al echt stappen zetten zonder hem, pfff, dat is toch een straat te ver voor mij, ik zal dat waarschijnlijk de rest van mijn leven moeten doen en ik denk niet dat ik daar al klaar voor ben, om dan tijdens trage liedjes koppels arm in arm te zien staan en ik daar alleen, oh help...... en thuisblijven is ook geen optie vind ik want dit zal toch echt wel hun laatste optreden zijn vrees ik... achja, misschien begint hij er zelf over, haha sandra misschien ,gij met uw misschiens meiske, daar zijt ge al ver mee gekomen
Weer een halve dag voorbij waarin ik bijna gek word van mijn gedachten. De strijk gedaan en dat is het zo een beetje. Sebiet tanken en boodschappen doen en dan ons patatje halen aan de schoolpoort.Weer een dag voorbij, weer een dag vol open wonden, zonder zalf... En maar denken en piekeren en vooral veel te veel voelen... Had ik de vorige jaren maar wat meer mijn gevoel laten zien en uitgesproken, dan stonden we nu misschien niet waar we staan. Hadden we maar meer tijd genomen voor elkaar om dit patroon te kunnen doorprikken want nu is er een mechanisme tot stand gekomen dat zoveel geblokkeerd heeft. Ik kon mijn echte zelf niet meer laten zien, ik durfde dat niet meer, dat was veel te kwetsbaar. Maar ik had beter mijn echte gevoelens geuit die jaren in discussies en conflicten ipv mijn angst en onzekerheid het te laten overnemen waarmee ik dacht dat ik zeker beter beschermd ging zijn tegen de pijn en teleurstelling. Al toen Bram klein was voelde ik me niet meer mezelf, afgewezen, onbelangrijk, niet meer gehoord en gezien, onzeker, niet meer vrouwelijk en aantrekkelijk en daar had ik toen beter een andere weg ingenomen. Maar dat is achteraf gemakkelijk gezegd natuurlijk. En door mijn onzekerheid en angst ben ik mezelf onbewust beginnen beschermen tegen zijn afwijzing en hem ook onbewust beginnen wegduwen waarschijnlijk. En dan door afwezigheid en nog meer het gevoel te krijgen dat ik helemaal niet meer belangrijk was en er zoveel andere dingen altijd op de eerste plaats kwamen en het allemaal begon te escaleren met kasseien enzoverder zag ik bevestiging dat ik niks meer betekende en kon ik steeds moeilijker nog aan mijn echte gevoel geraken. En ik dreef hem verder weg van mij, en ik werd daardoor nog eenzamer en de cirkel rond ons werd maar groter en groter. Hij zal zich misschien ook onbegrepen en ongehoord en afgewezen en onbelangrijk gevoeld hebben, terwijl we misschien net hetzelfde van elkaar verlangden... Als we tijd zouden gemaakt hebben om echt te luisteren maar vooral om onze echte emoties, twijfels, verlangens op tafel te DURVEN leggen bij elkaar....achja, daarvoor waren we misschien te bang, zowel hij als ik. Want dat is héél kwetsbaar en we voelen ons allebei niks waard en diep gekwetst en zijn hier geen helden in. En we werden beiden opgeslorpt door andere dingen, ik die 110% mama wilde zijn en hij die 110% kassico wilde zijn. Het is zoiets fragiels om je hart tentoon te leggen en je zit eigenlijk al te wachten op de "zie je wel", zovele factoren die meespeelden, we hebben het onszelf ook niet gemakkelijk gemaakt. We hebben elkaar in de steek gelaten en teleurgesteld. Nu zie en voel ik wat een vrouw ik in mij heb, door al langer als een jaar naar de situatie te kunnen kijken en het verlies echt te voelen. Vandaag zit ik op het diepste want ik ben mijn man al een maand kwijt, ik stop zijn kleren in de was en ruik er eerst tien minuten aan en schreeuw het uit met de diepste oerkreet. De sneeuw was vanmorgen weggeruimd en ik zou huilen omdat ik dat gebaar zo geweldig vindt, het vuilzakje wordt leeggemaakt en ik koester zijn inzet, zovele kleine lieve dingen...alles zie ik van hem, aan hem, alles mis ik aan hem, van hem, het is alsof ik hem voor de eerste keer terug zie, met andere ogen terug zie.Zo kijk ik ook naar mezelf,wat ik heb gedaan, waarom, hoe, en naar wie ik eigenlijk was, toen, tijdens, nu, en wat er diep vanbinnen verstopt heeft gezeten en al zolang zit te schreeuwen om eruit te komen... Maar hij was toen al te ver weg, hij heeft me niet meer willen horen en in mijn wanhoop en radeloosheid ben ik hem blijven bevestigen, ik kon het niet alleen doorbreken. En mijn verdriet en wanhoop nu bevestigt hem nog steeds. Hij zal nooit het Sanneke meer zien in mij,ze is hier, "alive and kicking, screaming, wanting, needing,loving,", klaar om hem te beminnen, om hem te zalven, te troosten, te koesteren, om zijn lieve,echte vrouw te zijn.... Van dat kareltje waarin in altijd ben blijven geloven, ook al zit hij op het verste eiland verscholen, ook al voelt hij zich petieterig klein en onzichtbaar. Hij is mijn sterke man, mijn man die alles kan, mijne superman
