BICCS, the Brussels Institute for Contemporary China Studies is de plaats waar ik momenteel terug op de schoolbanken zit. Vreemd? Een beetje misschien, het went wel.
De lessen van het postgraduaat 'China Business Development' zijn van een zeer behoorlijk niveau. De opleiding is praktisch van aard en zo hebben we in teamverband al een aantal projecten op poten gezet. Omdat dit een internationale opleiding is, worden alle lessen in het Engels gegeven. Mijn medestudenten zijn voornamelijk Belgen, maar verder zitten er ook een Palestijn, een Poolse, een Amerikaanse, Een Koreaanse en een Brit in mijn klas.
Momenteel zijn de meesten onder ons op zoek naar een stage voor de periode februari - juni volgend jaar. Waar? China natuurlijk, indien dat mogelijk is. Ik heb het dan ook behoorlijk druk nu met CV's en motivatiebrieven te versturen.
Zoals beloofd
een paar fotos van de ventilatortrein.
Afgelopen
nacht bracht ik opnieuw 10 uur op zon trein door voor de rit van Yinchuan naar
Hohhot in binnen Mongolië en over enkele dagen volgt nog eens zon rit naar
Beijing.
In totaal 50 uur trein, ongeveer 2000 kilometer en amper 20 euro betaalde ik dankzij de
hardseats.
Ningxia
Province was aangenaam. Het leven verliep er een pak rustiger dan in
bijvoorbeeld Chengdu of Chongqing. Er is veel minder verkeer, het weer was
schitterend en de lucht was echt blauw (in tegenstelling tot Chongqing ). De mensen,
onder wie veel Hui (1 van de minderheden, moslims) zijn vriendelijk. Ik heb
geen enkele andere buitenlander gezien gedurende mijn verblijf dus
vanzelfsprekend werd ik ook meer aangestaard.
Tot mijn
grote verbazing was er zelfs geen Mc Donalds of Subway te zien! Toch rijzen ook
in de provinciehoofdstad Yinchuan de wolkenkrabbers als paddenstoelen uit de
grond.
Ningxia is
vooral bekend om de keizerlijke tombes uit het Xia-rijk (10e 11e
eeuw n.C.). De restanten daarvan behoren tot het nationaal erfgoed. Veel meer
dan enkele hopen aarde blijft daar nu echter niet van over, maar het decor (de
bergen op de achtergrond) mocht er best wezen.
Schijn bedriegt: alle plaatsen waren wel degelijk bezet! Sommige mensen hebben de hele rit rechtgestaan!
Ergens in Yinchuan
Op 't gemakske fruit verkopen
Een vreemd muzieksysteem
Om 7.30u was ik elke dag klaarwakker door de geluiden van de lokale markt net naast het hotel
Bayan Hot, net over de grens met binnen - Mongolië
Teveel meubelen gekocht? Gebruik ze dan aan de voorzijde van je huis
Mongools, Chinees en de Engelse naam (pinyin transcriptie)
De aardkluiten die ooit tombes waren, de kippen genieten er wel van...
Altijd fijn, reizen met de trein, deel 2 (ook in China valt dit wel eens tegen!)
Reizen met de trein is altijd fijn schreef ik een paar weken
terug nog.
Nuja, ook in China zijn er uitzonderingen natuurlijk! Afgelopen
vrijdag nam ik om 11u de trein richting Yinchuan (Ningxia Provincie). Omdat ik
mijn tickets twee dagen voordien in Chongqing inwisselde zodat ik nog 2 extra
dagen kon blijven, stond er nu echter dat ik over geen zitplaats beschik.
Na wat over en weer geschuifel, bleken er gelukkig nog enkele plaatsen over te zijn, want ik ging er van uit
dat de rit slechts 18 uur zou duren, maar uit die illusie ontwaakte ik snel
toen mijn buurman, een jonge student, me zei dat de rit maar liefst 30 uur zou
duren! Na enkele haltes bleven er maar mensen opstappen, ook al was er al lang
geen zitplaats meer. Mensen met Pamu en Adibasshirts (lees Puma en Adidas),
mensen met kleine kinderen, mensen met vouwstoeltjes. De airconditioning in
onze wagon bestond uit 12 ventilatortjes die bovenaan ronddraaiden.
Rond 21u
was er nog steeds veel lawaai, maar stilaan probeerde iedereen toch een of
andere slaaphouding te vinden: onder de banken, op de banken (soms met 4 naast
elkaar), op het gangpad. Die laatste plaats was nu niet meteen de meest ideale
omdat er om het halfuur een trolley met eten, lichtgevend speelgoed, fruit,
passeerde. Het hoeft niet gezegd dat er van slapen weinig in huis is gekomen.
s
Ochtends was de trein een stal. De rest van de tijd probeerde ik de tijd te doden door wat te lezen en te genieten van het landschap dat er eerlijk gezegd nogal doods uitzag. De Chinezen op mijn bankje waren ook bijzonder spraakzaam en ze wilden dat ik hen leerde pokeren. Zo ging de tijd toch ietsje sneller...
Om 17.30u was ik eindelijk in Yinchuan. Ik
zocht snel een hotel op waar ik nog nooit zo genoten heb van een douche. Mijn hardseat-record
van 24 uur (Chongqing Lanzhou, 2008) is ruim verbroken, een record
dat ik niet wens te herhalen ;-)
Fotos volgen hopelijk bij het volgende blogbericht.
Chengdu was alvast een aangename
verpozing tijdens deze reis; kort, maar krachtig.
Op zaterdagmiddag werd ik meteen
hartelijk onthaald door Fien en Pieter (ook een mede-sinoloog). Met een
milkshake rustten we even uit aan het zwembad van de compound waar ze beiden
wonen.
s Avonds was er dan de Belgische (lees
Vlaamse) barbecue, een leuk initiatief georganiseerd voor en door Vlaamse
expats in Chengdu. In totaal waren we met zon 15 man: medewerkers van Volvo,
een kunstenaar en enkele studenten. Leuke avond met lekker eten, Vlaamse
muziek, tof gezelschap. Ik voelde me er meteen welkom.
De dag nadien nam ik echter opnieuw
de trein naar Hot Pot CQ. Mooi weer, dat wel, maar anders heet dan bij ons en
met dagelijks temperaturen tussen de 35 en 40 graden is een onweer een zeer
aangename afwisseling. De afgestudeerde Chinese studenten hebben zich intussen
ook weer goed laten gaan. Het einde van hun studieperiode vieren ze namelijk
door hun hele hebben en houden via de ramen naar buiten te slingeren alvorens
zich stapelzat te drinken (met dit warme weer hebben ze waarschijnlijk niet
veel bier nodig).
Dasha en Agus zijn intussen weer
vertrokken, Masha volgt zondag en dinsdag verlaat ook ik CQ, want dan gaat het
via Chengdu naar Yinchuan, provinciehoofdstad van de autonome regio Ningxia
(geen rechtstreekse treinverbinding van hieruit).
7 maand
later is het alsof ik nooit ben weggeweest
Bijna
iedereen die er was, is er opnieuw (Dasha, Masha, Agus & Daniel).
De
restaurantjes zijn er nog steeds, er lopen nog steeds starende Chinezen rond en
ja,
ook de
Chongqing zomer is nog steeds dezelfde: vochtig en heet, vreselijk heet!!
Met een
nieuw fototoestel in de hand, een Canon 600D voor de kenners, was ik fotograaf
op Dashas afstudeerceremonie (het vorige verloor ik jammer genoeg in Dubai bij
het wisselen van taxi).
Meer fotos
van Chongqing verschijnen vast en zeker bij de volgende blogberichten.
Dit weekend
trek ik naar Chengdu om er Fien op te zoeken, een medestudente uit het eerste
jaar sinologie. Meteen hoop ik van de gelegenheid gebruik te maken om er enkele
Belgische bedrijven te bezoeken.
Hongqiao Railway Station, net naast de tweede luchthaven van
Shanghai, moet zowat het meest moderne treinstation zijn dat ik ooit heb
gezien!
Het gebouw bestaat uit een reusachtige balkvormige structuur
met een A-zijde en een B-zijde. In totaal zijn er zon 30 sporen en alvorens de
deuren die je toegang verlenen tot de perrons opengaan, worden de tickets in
speciale machines afgestempeld (daar kunnen wij nog wat van leren!). Met de
roltrap gaat het vervolgens naar beneden waar ik onder de indruk was van het
grote aantal hogesnelheidstreinen daar aanwezig.
Mijn rit naar Shaoxing duurde ongeveer 1 uur en 40 minuten
(vroeger was dit 3 uur!). We spoorden aan een gezellige 250 km/u.
Shaoxing zelfis een stadje
van 4 miljoen inwoners waar ik 4 jaar geleden al eens 2 weken verbleef. Het was
leuk om terug te zijn en vast te stellen dat het baozi-kraam (gebakken
deegbolletjes met vlees in) waar ik bijna dagelijks at, er nog steeds was. De
skyline is echter niet zozeer veranderd.
Daarnet nog las ik dat China net de langste spoorlijn ter
wereld heeft ingehuldigd. Het gaat om een traject van ongeveer 1200 km tussen
Shanghai en Beijing dat amper 4 uur zou duren. De concurrentie met de
luchtvaart is zo meteen goed ingezet.
De vooruitgang op vlak van infrastructuur lijkt niet
te stoppen.
Mijn allereerste ervaring met China en nog steeds
één van mijn favoriete steden ter wereld...
Uitslapen zat er
helaas niet in op deze zondagmorgen! Om 7u waren de Chineesjes aan de
overkant al druk aan het hameren en timmeren aan het nieuwe
appartementscomplex dat er verrijst. Dus trok ik met een fles thee en
een zakje komkommerchips richting stad. Vanaf het centrale plein trek ik
even de minder toeristische straatjes in waar kleine winkeltjes nog
steeds concurreren met elkaar om wieltjes en allerhande ijzerwerk te
verkopen. Via de Bund (de laan met koloniale gebouwen daterend van begin
vorige eeuw) wandelde ik richting ferryterminal waar ik de boot nam
(nog steeds 0.05 eurocent!) naar de overkant van de rivier. Een van de
toekomstige paradepaardjes van Shanghai is de Shanghai Tower, een toren
van 632m die na de Burj Khalifa, de hoogste ter wereld zal zijn. Tijdens
mijn laatste bezoek in januari vorig jaar, was men bezig met de
funderingen. Vandaag zijn zo'n 20 verdiepingen min of meer afgewerkt. Ik
ben al benieuwd naar het uiteindelijke resultaat! Via de promenade
met uitzicht op de Bund, wandelde ik terug naar de terminal. Die
promenade ging overigens gepaard met heel wat gestaar (nog steeds!) en
mannetjes en vrouwtjes die allerhande prullaria trachten te verkopen. Eenmaal
aan de overkant wachtte me echter hetzelfde in Nanjing Lu, de gekendste
winkelstraat van China. Meer dan eens 'massaaaaage sir? I make you good
price!' en 'Rolex sir? Very cheap! No? T-shirt? I-phone? DVD? I-pad
then?' No, no no! Ja, ook Shanghai heeft zo zijn slechte kantjes,
maar die zijn gelukkig verwaarloosbaar! Ik ben er nog lang niet op
uitgekeken.
over 10 dagen is het weer zover. Dan trek ik opnieuw naar China, deze keer slechts op vakantie helaas.
Omdat ik jullie een half jaar geleden nog een update over Hong Kong had beloofd, wil ik dit alsnog goedmaken met dit blogbericht. Wat vooraf ging: eind november maakten Daniel en ik ons klaar om CQ te verlaten. Vanuit CQ ging het richting Guangzhou waar we ons lieten gidsen door Sven die in het eerste jaar CQ ook aan de universiteit studeerde en nu een job heeft op het consulaat alginds.
Iedereen heeft natuurlijk al gehoord van Hong Kong, het stukje China dat voor 100 jaar in handen was van Groot-Brittannië. Na enkele dagen in Guangzhou reisden we per trein via Shenzhen richting grens met HK. Na de volledige grenscontrole (wat erop wijst dat Hong Kong nog steeds over een speciale status beschikt), trokken we richting Kowloon, het bruisende hart van Hong Kong. Druk, hectisch, chaotisch, het is moeilijk woorden vinden voor het hele gebeuren. In de Chongking Mansions (een hele gebeurtenis op zich!) vonden we onderdak. Op straat werden we voortdurend aangesproken door Indiërs die ons op maat gemaakte kostuums willen verkopen, Pakistanen met uurwerken en allerhande andere nationaliteiten met spullen die je niet echt nodig hebt. Aan de Parelrivier vonden we de Avenue of Stars, de Chinese versie van de Hollywood Walk of Fame. Hier hebben filmhelden als Jackie Chan en Bruce Lee hun eigen ster (en ja, ook ik!). Het traditionele eten zoals we dat in CQ overal vonden, was moeilijk te vinden en niet goedkoop. De ferry die ons naar Central bracht, was dan wel weer redelijk van prijs. HK Central is het moderne zakendistrict van Hong Kong. Alles verloopt er een pak gedisciplineerder en 'rustiger'. Als voetganger heb je bovendien weinig tot geen last van het verkeer omdat je altijd gebruik kan maken van de voetgangersbruggen die overal aanwezig zijn. Een must in dit gedeelte van de stad is Victoria Peak, de heuvel die een practig zicht biedt op de skyline van HK en omringende eilanden. Hier bevinden zich dan ook de duurste landhuizen van heel China. De ondergaande zon gevolgd door het aanzetten van de verlichting in alle gebouwen en de dagelijkse lichtshow om 20u zijn momenten om nooit te vergeten...
binnenkort wordt de blog opnieuw voorzien van nieuwe updates (althans voor een vijftal weken), want ik ga terug naar het 'Land van het Midden'!! Tot dan,
Het
is intussen alweer een hele tijd geleden sinds mijn laatste update.
Er
is dan ook een en ander te doen geweest de afgelopen maand. Eens je nog 30
dagen te gaan hebt, zie je ineens zovele dingen die je nog niet gezien hebt. Ik
ben een aantal keer met de
bus
naar Jiefangbei geweest om er nog eens de sfeer en de snelle ontwikkeling van
de stad te gaan opsnuiven. Met Sven (die hier 2 jaar geleden ook was) ben ik
nog eens naar Ciqikou geweest, het oude stadsgedeelte van Chongqing. Veel
toeristen daar, maar toch gezellig. Met Daniel ging ik er ook geschikte
locaties zoeken voor onze laatste film die we de afgelopen twee dagen gedraaid
hebben (eens terug in België komt die wel op Facebook en Youtube terecht).
Afgelopen
weekend had ik ook nog Pieter en Fien op bezoek, twee studenten met wie ik in
Gent sinologie studeerde. Beiden werken/ studeren in Chengdu. Samen zijn we nog
eens naar Cotton Club geweest om wat te dansen en bij te praten. Overmorgen
staat het laatste feestje in mijn kamer op het programma. Vrienden uit mijn
eerste en tweede jaar zijn uitgenodigd voor een babbel, een hapje en
herinneringen ophalen. Ik update zeker nog eens voor we vrijdag vertrekken
richting Guangzhou! Tot dan!
Morgen
over een maand is het afgelopen 30 dagen in Chongqing. Jawel, u leest het
goed. De vliegtuigtickets zijn geboekt en betaald. Op 2 december verlaten
Daniel en ik CQ. Guangzhou (meer bekend onder de naam Kanton), Macao en Hong
Kong staan nog op het programma alvorens vanuit Hong Kong naar Dubai te
vliegen. Daar verpozen we nog een aantal dagen om van de zon te genieten en op
14 december land ik als alles goed gaat in Amsterdam (Fly Emirates!).
Het
spreekt vanzelf dat er nog een en ander op het programma staat de laatste
maand. Vrienden bezoeken, souvenirs kopen, al de gekende plaatsen (en
restaurants) nog een laatste keer bezoeken, fotos trekken, de laatste
schilderwerken in de kamers, Enkele fotos van Chongqing ziet u onderaan.
Afgelopen
week was er in mijn kindergarten ook opendeur en de bazin had me gevraagd of
ik enkele lessen zou kunnen geven waarbij ook de ouders aanwezig zijn. Vrij
plezant. De kinderen vonden het plezant en de ouders waren ook wel tevreden
(hoop ik!). Meer fotos van mijn kindjes volgen later.
Tot
de volgende
fruitverkoopster...
De monorail in Yangjiaping (1 van de districten).
van werken wordt men moe.
De skyline aan de Yangzi-rivier.
Hongyadong 's avonds, een gebouw in traditionele Chinese stijl vol souvenirwinkels (en een Belgisch restaurant!).
Samen dansen voor de ouders; opendeurdag in de kindergarten.
werken bij de politie is zooooo vermoeiend.
vliegeren aan Chaotianmen (het punt waar Jialing-rivier en de Yangzi in elkaar stromen).
Zoals
ik in vorig blogbericht al vermeld had, is Dasha afgelopen week naar Shanghai
vertrokken waar ze intussen een appartementje heeft gevonden. Haar job staat
helaas nog niet vast. Eergisteren heb ik Masha vergezeld naar Chengdu. s
Middags aten we lekker in Texmex (het Mexicaanse restaurant waar iedere
buitenlander in Chongqing wel van gehoord heeft). In de vooravond nam ze dan de
bus richting luchthaven vanwaar ze s nachts richting Kuala Lumpur is gevlogen
Bye bye
Gelukkig
zijn Agus en Daniel er nog! Meer filmplezier verzekerd!
Chongqing
ging internationaal afgelopen dinsdag. Toen vond namelijk het eerste internationaal
cultureel festival plaats op de A-campus van Chongqing University. Ieder land
dat zich wilde voorstellen kreeg een standje in een grote tent. Sven (die hier
2 jaar geleden ook studeerde) en ik printten enkele fotos af en kochten
chocolade en speculoos (betaald door de unief!). Om 13.30u was er een
openingsceremonie met speeches, optredens, voorstellingen van traditionele
klederdracht, Alle Chinezen die de standen kwamen bezoeken (en dat waren er
bijzonder veel!) kregen een kaart waarop ze een stempel van ieder land moesten
verzamelen. Op het einde konden ze die kaart dan inruilen voor een T-shirt. Op
een bepaald moment was er een overrompeling om u tegen te zeggen; mensen
stonden massaal te drummen tot ik hen moest aanmanen om geduld te hebben (is
wel vaker een probleem in China). Ze graaiden lustig chocolade en speculoos mee
zodat in een mum van tijd bijna de volledige voorraad op was. We koppelden er
dan maar een quiz aan vast: noem 2 Belgische personen/ stripfiguren en je
krijgt speculoos, 3 en je krijgt chocolade. Het meest gekend waren de smurfen
en Kuifje, dan onze 2 tennisvrouwen en zelfs Herman Van Rompuy als president
van de Europese Unie scoorde goed!
Bon,
dat was het weer voor vandaag
Tot
schrijfs
Het laatste Damarustripje naar Jiangbei
Op het filmfestival
Alles werd opgenomen voor televisie
De tent met alle standen
België. We hadden nogal problemen met de vlag. Die viel altijd naar beneden (een voorteken?)
de laatste update dateert alweer van enige tijd geleden dus ziehier nog eens het laatste nieuws.
Sinds de inschrijvingsperikelen achter de rug zijn, is er eigenlijk niet zoveel opwindend gebeurd. De rest van de maand is vrij rustig verlopen. Lesgeven, Chinees herhalen, de MBA lessen,...
Vorig weekend is Dasha eindelijk teruggekomen na haar lange vakantie in
Rusland en zo was Damarus (DAsha, MAsha, R(U)ben en ag(U)S) weer
compleet. We zijn intussen al bijna iedere dag gaan lopen rond het atletiekplein!
Vorige week maandag was het Daniels verjaardag. Voor lunch gingen we naar Big Pizza, één van de plaatsen waar wij buitenlanders af en toe eens naartoe trekken als we een 'break' nodig hebben van het Chinese eten. 50 kuai voor een buffet waar je kan eten wat en zoveel je wil. 's Avonds was er dan het eerste Golden Bamboos Filmfestival georganiseerd door Damarus & Goldsmith (Goldsmith is de 'movie company' bestaande uit Daniel GOLDner en mijzelf SMITH, zijnde de Engelse vertaling van mijn achternaam). Agus had een nieuw filmpje opgenomen met Masha en mij de week voordien en ook Daniel en ik konden eindelijk de film afwerken die we in juni begonnen waren dus maakten we van de gelegenheid gebruik om de nieuwe films en enkele oudere aan onze vrienden te tonen. Later op de avond trokken we nog met een aantal richting KTV om de verjaardagstraditie in stand te houden.
Dinsdag
hadden we dan ons laatste Damarusfeestje met brood en kaas uit
Rusland. Het laatste inderdaad, want woensdag is Agus vertrokken naar
Shanghai omwille van de nationale feestdag, volgende week gaat ook Dasha richting Shanghai om er te werken en midden oktober verlaat ook Masha
Chongqing voor een aantal maanden omdat ze India gaat verkennen. Dat worden nog zware momenten de komende weken...
Nuja, voorlopig genieten we nog van de momenten samen!
Tot de volgende
P.S.: ik probeer ons laatste filmpje zo snel mogelijk op facebook en youtube te zetten, maar voorlopig willen beiden niet echt meewerken aangezien ze de 'upload' altijd stoppen ergens rond de 50%.
Ook
dit jaar zijn er weer veel Afrikanen (de energiebehoefte van China zit daar
vast en zeker voor iets tussen!)
Een
nieuw schooljaar betekent nieuwe regels
En
daar is niet iedereen even gelukkig mee. Omdat het aantal buitenlandse
studenten al enkele jaren exponentieel groeit is men op zoek moeten gaan naar
extra accommodatie. Toen ik hier twee jaar geleden toekwam, waren de studenten
verdeeld over de dorm en enkele kamers in xuelin hotel vlakbij. Vorig jaar zat
niet alleen de dorm vol, maar ook het volledige hotel dat intussen zijn status
van hotel kwijt is. Probleem dus! Nu hebben ze er niets beter op gevonden om op
40 minuten bus van ons district een nieuwe dorm te bouwen in the middle of
nowhere.
Omdat
Masha normaal ook moest verhuizen ben ik met haar eens naar de kamers ginds
gaan kijken, maar die waren zo ongelooflijk klein dat ik er last zou hebben van
claustrofobie Masha zag dat echt niet zitten en dus is ze ingetrokken bij
Dasha.
Het
geloop om alle papieren in orde te brengen is intussen voorbij. Bij mij viel
dat gelukkig nogal mee omdat ik mijn visa niet opnieuw moest aanvragen. De
weekendlessen MBA zijn ook weer begonnen, maar volgende week hebben we al een
pauze van 4 weken. Nog steeds tijd genoeg dus om verder les te geven en ons
derde filmpje af te werken.
Groeten
enkele foto's met het zicht vanuit mijn kamer het afgelopen jaar.
Augustus
is ook alweer gepasseerd en zo wordt een nieuw schooljaar ingezet. Deze
week volgt opnieuw het geloop om alle administratie in orde te brengen, maar voorlopig
geniet ik nog even van de laatste rustige (er wordt nog steeds gewerkt)
dagen.
Afgelopen
woensdag, op mijn verjaardag, trokken we na een bezoek aan Pizza Hut naar
aloude gewoonte richting KTV. Veel volk was er niet, want de meeste zijn nog
niet terug, maar we hadden een goede avond. Daniel en ik bleven zoals gewoonlijk
tot 4u waarna we, ook al volgens traditie, nog een bezoek brachten aan Mc
Donalds. De dag nadien moest ik les geven in de kindergarten, maar dat ging
nog behoorlijk goed!
Eergisteren
bracht ik een bezoek aan de zoo van Chongqing, een mooi park in het midden van
de stad. De meeste dieren hadden behoorlijk wat plaats hoewel hier en daar
volgens mij nog verbetering mogelijk was wat betreft bewegingsruimte. De
schildpadden hadden een terrein waar een leeuw zich zou thuis voelen terwijl
een uil ter grote van een rijstkoker dan weer genoegen moest nemen met een veel
te kleine kooi. In de zoo zag ik na twee jaar China ook mijn eerste pandas!
Een beetje kleiner dan verwacht en behalve eten en slapen doen ze weinig
interessants (nuja, wat verwacht je anders van een beer?), maar leuk om ze eens
in het echt te zien.
Voila,
dat was het laatste nieuws! Tot de volgende.
Groeten
Opening van een Chinees seafood restaurant! Coco is een collega van KDU (de Engelse trainingschool waar ik les geef).
Daniel, Carlos en Natasha op mijn verjaardag in KTV.
The brothers.
Coco en ik in KTV.
De zoo van Chongqing.
Pandabeer aan het eten.
^ Mijn schilderwerk in Masha's kamer. Het deel rechts is van Adelya en Masha schilderde een deel uiterst rechts dat niet op de foto te zien is. onder de 'Lord of the Rings' ring die ik in mijn kamer schilderde. De Avatarmuur rechts is nog 'under construction'.
Nog
een aantal zaken die hier in China aangenamer, leuker, anders zijn,
-
In vergelijking met Europa, is het hier voorlopig nog niet zo moeilijk om een
job te vinden. Tijdens het jaar gaf ik zoals eerder vermeld Nederlandse les. Net
voor de zomervakantie, vertelden twee Poolse vriendinnen me dat ze iemand
zochten om hun job over te nemen in de kindergarten. Na het fiasco van het
zomerkamp kon ik dus wel iets anders gebruiken en zo trok ik eind juni samen met
hen voor het eerst naar de kindertuin voor een demoklas. Toen de bazin me zag
komen, zei ze meteen dat ze eigenlijk een meisje zochten, maar na mijn demoklas
was iedereen overtuigd. Sindsdien vervang ik de meisjes die begin juli
teruggekeerd zijn naar huis.
Rond die periode werd me ook gevraagd om een workshop how to make a movie te geven in de
Engelse trainingschool waar Daniel werkte. Eerst een lezing over films in het
algemeen, dan ideeën verzamelen met de studenten die zich voor de workshop
hadden ingeschreven, dan filmen en de laatste week van juli was er de
voorstelling van het filmpje voor de studenten en hun ouders. Na de workshop
vroeg ik hen of ze niet nog iemand zochten om Engelse les te geven. 'Kan je op
zondag 4 uur lesgeven?', 'Ja hoor!' en voilà, nog een jobke erbij.
-
Natuurlijk hebben we als buitenlanders altijd een streepje voor. Engels
aanleren betaalt niet slecht. Even ter vergelijking: de Chinese leraars die
soms instaan voor de vertaling (kinderklassen) verdienen nog niet de helft van
wat wij krijgen. Ik herinner me ook nog de eerste maanden in Chongqing. Welke
winkel we ook binnengingen, overal werd onmiddellijk een stoeltje uitgehaald,
thee ingeschonken, Dat lijkt iets verminderd, maar toch zijn we nog steeds een
curiositeit. Regelmatig horen we laowai, het Chinese woord voor buitenlander.
Af en toe worden dan weer dezelfde vragen gesteld: Ben je Amerikaan?, Nee,
Belg. Ah, maar daar spreekt men Engels he!. China en Amerika, Chinees en
Engels en behalve dat is er blijkbaar niet zoveel te vinden.
-
Wat me altijd een aangenaam gevoel geeft is de samenhorigheid onder de
Chinezen. Voor een deel het resultaat van het beleid, maar zo slecht? Ik denk
het niet. Mensen die s morgens samen turnen, s avonds samen dansen op de
pleinen, Ze slaan zo gemakkelijk een praatje met elkaar. Dat kan natuurlijk
ook liggen aan het feit dat het moeilijk is om elkaar te ontlopen met zoveel
Chinezen, maar toch is het leuk om zien.
Ja,
alles went na een tijd. Het leven hier in China is zeker niet slecht. Anders
was ik al lang teruggekeerd. De terugkeer is overigens gepland voor begin
december. Zo ben ik zeker terug voor Kerstmis. Dat wordt genieten van de
winter: kerstmarkt, sneeuw (hopelijk!), lekker eten, familie en vrienden! Ik
kijk er al naar uit.
Tot
de volgende!
De Disneymuur, eindelijk af!
Een brug over de Yangzi op 1 van mijn wandelingen.
Het zicht over het operagebouw en het moderne jiefangbei-district vanop diezelfde brug.
Eens een foto van mij, het is tenslotte mijn blog.
Hetzelfde moderne district. Let op de kinderen in het water van de Yangzi.
De oevers van de Yangzi. Met zijn 6300 km, de 3de langste rivier ter wereld!
De kabelbaan tussen jiefangbei en nan'an-district.
Er
mogen dan al zaken zijn die vreemd zijn voor westerlingen in China, maar dit
land heeft natuurlijk ook zijn voordelen
-
zo is er dag en nacht altijd wel iets te vinden om te eten en te drinken. s
Ochtends vroeg staan er al Chinezen met hun stootkarretjes vol verse groenten
en fruit aan de houmen (de achterpoort van de unief). Iets later openen al de
kleine restaurantjes hun deuren. Rijstgerechten, geroerbakte gerechten,
allerlei snacks, Ik hou vooral van tudouni, letterlijk: aardappelmodder. Geplette
aardappelen met wat peper, zout, olie en smaakversterker (MSG) natuurlijk. Over
dat laatste bestaat heel wat onenigheid. Het schijnt bijzonder ongezond te
zijn, maar daar trekken de Chinezen zich niets van aan. Ik eigenlijk ook niet,
zolang je niet overdrijft. De hele dag door hebben die kleine restos goed te
doen en rond 22-23 uur sluiten ze hun deuren. Nadien kan je nog altijd voor shaokao
gaan, barbecuetjes waar vlees (vers?), groenten, vis, gebraden wordt tot een
flink stuk in de nacht. In uiterste nood zijn er natuurlijk ook nog de
Amerikaanse fastfoodketens, waarbij vooral Mc Donalds de kroon spant. 24u op
24u kan je jezelf gaan supersizen met hamburgers. Meer dan eens zijn ook wij na
een club of ktv in de gouden M beland.
-
of het nu om eten gaat, kledij, films, transport het is hier in Chongqing nog
steeds spotgoedkoop! Zeker in vergelijking met Beijing of Shanghai. De
taxiprijs start hier (alles binnen 3 km) aan 0.8 euro. Daarna komt er per
kilometer 0.16 cent bij. Kledij en schoenen in de ondergrondse markt zijn voor
een spotprijsje te verkrijgen. Als ik eten kook voor een viertal vrienden
spendeer ik meestal rond de 50 kuai (ongeveer 5 euro) voor de hele groep. Vlees
is over het algemeen iets duurder, groenten en fruit daarentegen! Meestal gaan
we gewoon gaan eten op restaurant voor 0.5 tot 1.5 euro. Daar kan je niet
voor sukkelen.
Toch
gaan de prijzen ook hier stilaan omhoog. De taxi was in het begin amper 0.5
euro en ook in sommige restaurants komt er af en toe hier en daar een halve
euro bij, maar goed, we klagen niet!
Zoals
beloofd een tweede deel over de verschillen tussen België en China (Chongqing).
Meer
zaken die me soms tot wanhoop drijven of me de wenkbrauwen doen fronsen:
-
de vochtigheid! Chongqing is gekend als 1 van Chinas 3 ovens (samen met Wuhan
en Nanjing). Al enkele weken hebben we hier temperaturen rond de 30 35 graden
en volgende week gaat dat in stijgende lijn tot 40 en waarschijnlijk meer! Al
dat mooie weer lijkt heel tof ware het niet van de immense vochtigheid die
daarmee gepaard gaat. Een paar trappen, een paar passen en je kan je T-shirt
uitwringen en gaan douchen. Als ik ga werken heb ik altijd een paar minuten
nodig om op te drogen alvorens ik me durf te vertonen:p
-
samen met die vochtige hitte zijn er sinds een paar maand overal een heleboel
kakkerlakken verschenen. Die vieze vlugge beestjes waren met geen stokken uit
mijn kamer te krijgen dus heb ik me een paar weken geleden een serieuze
spuitbus gekocht waarna ik ze toch bijeen heb kunnen vegen. Ik denk dat ik die
spuitbus nog eens zal mogen bovenhalen, want ze zijn precies nog niet
verslagen!
-
Chinezen zijn onbetrouwbare zakenpartners! Enkele blogberichten geleden
vermeldde ik het zomerkamp met de kinderen. 2 keer 10 dagen, een paar honderd
kinderen en in totaal 16 000 kuai (1600 euro). Dat klonk goed! Veel te goed, zo
bleek. Eerst hadden ze nog maar 5 buitenlanders nodig ipv 6, dan 3 en
uiteindelijk maar 2 voor in totaal nog geen 30 kinderen. Organisatie en
marketing: een dikke nul!
Gelukkig
had ik intussen al iets anders gevonden: ik geef nu tweemaal per week les in
een kinderopvangcentrum (beetje spelen en dansen met een paar woorden Engels)
en ik geef Engelse les in een trainingschool (tieners). Natuurlijk is er ook
nog steeds mijn studente Nederlands.
-
Chinezen die afstuderen, een hele belevenis! Ongeveer een maand geleden was het
zover. Net zoals wij, wordt dat ook hier gevierd, maar hoe?! Computers,
valiezen, boeken, vanalles wordt vanuit the slaapzalen naar buiten gegooid.
Wanneer de kamers zijn opgekuist, gaan ze richting restaurants om zich te
bezatten. De gele Chineesjes slaan dan rood uit en zoeken massaal de toiletten
op (Chinezen en alcohol, het lijkt ze niet goed af te gaan).
- een laatste zaak is het aanschuiven (of eerder het gebrek daaraan). Rijen
vormen hebben ze hier nog steeds niet onder de knie. Of je nu naar de post
gaat, Mc Donalds of een winkel, die eerst komt, wordt eerst geholpen, maar bij
mij pakt dat niet meer hoor! Als ze mij voorsteken, zeg ik hen in Chinees dat
ze achter mij in de rij kunnen gaan staan en lukt dat niet zal ik in uiterste
nood ook wel mijn ellebogen gebruiken (dan ben ik helemaal Chinees).
Voila,
dit waren zo enkele verschillen tussen oost en west
In
de loop van juni werd er druk gewerkt aan Agus laatste project voor de
zomervakantie. Een week liedjes inzingen (want het was een musical), een week
afzonderlijk filmen (waarbij zich het bliksemverhaal afspeelde, zie 2 berichten
geleden) en tenslotte een week voor de choreografieën. Enkele weken terug was
er dan de première van Ray of Light. Het resultaat kan u zien op Facebook.
Allen daarheen! Youtube is opnieuw moeilijker toegankelijk dus daar staat het
voorlopig nog niet op.
Na
de première trokken Daniel en ik voor een weekend naar Chengdu waar we
overnachtten bij Fien, een medestudente uit het eerste jaar Sinologie. De rit
vanuit CQ duurde zon 2 uur met de sneltrein (200km/u). TexMex, een Mexicaans
restaurant met heerlijk westers eten bezochten we 3 keer. Kaas, heerlijk vlees,
aardappelpuree uit de oven, jaja, wij zijn content met weinig! In Chongqing is
dat allemaal niet te vinden. Decathlon en Ikea stonden ook op het programma.
Hoewel de portemonnee na die paar dagen wat lichter was geworden, waren we meer
dan voldaan, zo voldaan dat we inspiratie kregen voor een derde film waar we meteen aan begonnen. Momenteel liggen de opnames even stil omdat de inspiratie intussen alweer zoek is, hehe.
Voetbal
leeft, ook in China. Op de pleinen met reusachtige schermen in de verschillende
centra van Chongqing, verzamelden zich elke avond tientallen mensen om naar de
wedstrijden van de wereldbeker te kijken. De match Korea Uruguay bekeken we
met een kleine honderd buitenlanders en Chinezen in een hotel waar we werden
voorzien van spijs en drank, Koreaanse t-shirts en sjaals. Dit alles werd
gesponsord door de Koreaanse gemeenschap van CQ, een leuke ervaring. Duitsland
Argentinië bekeken we dan weer in een Duits restaurant met enkele vrienden. Waar
we de finale bekijken, is nog niet zeker, wel zeker is dat het merendeel hier
voor onze nooderburen zal supporteren. Hopelijk krijgt octopus Paul ongelijk,
want die heeft blijkbaar een Spaanse zege voorspeld!
Volgende keer gaan we verder met 'waarom..., deel II'
Tijd voor een nieuwe update.
Na twee jaar in Chongqing wordt het eens tijd om een balans op te maken van de
verschillen tussen België en China (Chongqing). Hoewel dit intussen mijn tweede
thuis is geworden zijn er soms echt wel momenten dat ik zin heb om terug te
keren naar Vlaanderen.
Enkele zaken die me soms tot wanhoop drijven:
- het verkeer! Taxichauffeurs zijn soms echte gekken (zo ramden we vorig jaar
al eens een bus, gelukkig niets serieus;-). Op banen met 3 rijstroken rijden 4
auto's of bussen naast elkaar, voorbijsteken gebeurt links en rechts. Aandacht
voor voetgangers is er al helemaal niet hoewel er toch meer en meer
voetgangersbruggen verschijnen. Ook zijn er meer zebrapaden met
voetgangerslichten, maar daar hebben de Chinezen het niet zo op begrepen, want
die worden gewoon genegeerd. Een wonder dat er niet meer ongevallen gebeuren.
Hoewel Chinezen zeer agressief rijden, lijken ze toch elke situatie goed te
kunnen inschatten.
- onderdeel van het hectische verkeer is het claxoneren. In tegenstelling tot
België waar wordt getoeterd om gevaar aan te tonen, toetert men er hier lustig
op los om de auto's voor en naast opzij te doen gaan rijden. 's morgens wanneer
je net uit bed komt of 's avonds wanneer je eens van de rust wilt genieten, kan
dit bijzonder op de zenuwen werken!
- het spuwen blijft nog altijd deel uitmaken van de Chinese cultuur. In
tegenstelling tot Beijing waar men beboet wordt, spuwt iedereen er hier op los.
Vooral het geluid dat daarbij komt kijken, is niet om aan te horen (zeker niet
als je aan tafel zit of als het geproduceerd wordt door een vrouw waarvan je
dacht 'dat ziet er een gedistingeerde vrouw uit'). Mannen, vrouwen, jong en
oud. En ja, mijn broek heeft al eens prijs gehad! Helaas had ik het te laat
gezien of de schuldige zou het kunnen opkuisen hebben!
- gebrek aan rust en stilte. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik graag
wandel en rondloop tussen alles wat groen is. Helaas is dat een beetje moeilijk
in een stad met 6 miljoen mensen en slechts een handvol parken. Overal is er
een massa Chinezen. Zaterdagen en zondagen zijn gewoon een ramp. Als je dan
ergens naartoe moet, moet je je overal tussen wringen. Bovendien zijn de
Chinezen zeer onvoorspelbare wandelaars. Ineens kunnen ze net voor jou stoppen
of van richting veranderen zonder te kijken en dan moet je maar zien dat je
niet op hen botst.
Dag allemaal,
