eerst en vooral: de foto's op het einde van dit bericht horen eigenlijk nog bij het vorige bericht, maar om een of andere reden kon ik die vorige keer niet toevoegen.
Hoe ziet mijn week in Chongqing eruit?
Van maandag tot vrijdag is er elke voormiddag chinese les van 8.30u tot 12u. Elke dag hebben we 2 verschillende lessen: 2 x 2 lesuren (in totaal vier lesuren van 45 minuten met tussenin telkens 10 minuten pauze). Voor mij is dit niet verplicht omdat ik nu een major heb, maar omdat mijn Chinees nog een heel stuk kan verbeteren, ga ik er vanzelfsprekend naartoe. 't Is te zeggen: in gaojiban (de 'advanced' klas) zijn er 5 verschillende lessen. Tingli (luistervaardigheid), Kouyu (spreekvaardigheid), Zonghe (syntheseles met teksten, veel nieuwe woorden) volg ik allemaal. Dan is er nog Xiezuo (schrijven). Dit zijn bijzonder saaie lessen en nu niet bepaald nuttig. Als ik een brief wil schrijven, open ik gewoon mijn boek of vraag ik het wel. Tenslotte is er nog Yuedu (lezen). Ik heb beslist dit over te slaan om de chinese boeken te lezen die ik vorig jaar heb gekocht. Ik investeer liever tijd in iets dat ik wil lezen dan iets dat ik moet lezen. Op dinsdag- en vrijdagnamiddag geef ik Nederlandse les en op donderdagavond is er salsaklas in de dorm. Tussenin herhaal ik de lessen en probeer ik stukken te vertalen uit mijn boeken. 's Avonds probeer ik elke dag ook wat russisch te herhalen. Er is een massa Russen bijgekomen dit jaar dus gelegenheden genoeg om te oefenen.
In het weekend zijn er dan de lessen van de major MBA (Master in Business Administration). Op zaterdag voormiddag van 9u tot 12u is er 'theorie en beleid van databases' en dan van 14u tot 17u 'accounting'. Op zondagvoormiddag van 9u tot 12u is er opnieuw 'theorie en beleid van databases'. Alles wordt in het Chinees gegeven. De leraars vallen wel mee en spreken putonghua (standaardtaal), maar toch blijft het een enorme opgave om de lessen de verstaan omwille van de snelheid, een woordenschat die me nog onbekend is, ... Het vergt veel energie om je te blijven concentreren. Gelukkig zijn er nog de slides die toch een algemene inhoud weergeven.
Veel Chinees dus dit jaar en Engels in de dorm, want ik ben nog steeds de enigste Vlaming en Belg hier...
Chongqing Daxue of kortweg Chongda, bestaat 80 jaar en dat zullen we geweten hebben.
Aan het hoofdgebouw werden panelen opgehangen met de geschiedenis van de universiteit, over de hele campus waren vlaggetjes in alle kleuren te zien, de bomen werden voorzien van kerstlichtjes en overal op de campus werden bloemen gezet. Op een dergelijk feestje mochten ook de 'laowai' (buitenlanders) natuurlijk niet ontbreken. Net voor de vakantie begonnen we met het instuderen van het lied 'taiyang chulai xiyangyang'. We zongen het lied vorig jaar al eens tijdens een zangwedstrijd met andere groepen van de universiteit. Het gaat over de zon die opkomt, een verwijzing naar Mao Zedong. De enige reden dat ik opnieuw deelnam is omdat ik graag zing, want dit soort teksten past niet bepaald bij mijn eigen overtuigingen.
Na de vakantie zongen we elke dag het laatste lesuur voor de middag. Op het einde kwamen er zelfs nog enkele danspasjes bij en vorige vrijdag oefenden we een eerste maal in het theater waar we werden opgesplitst in twee groepen omdat we op verschillende podiumdelen moesten gaan staan die dan werden samen geschoven (hilarisch!). De dag erop moesten we al om 16u ter plaatste zijn voor een generale repetitie. Iedereen werd gevraagd zijn traditioneel kostuum aan te trekken (hebben wij dit eigenlijk?). Ik ben blij dat ik er pas rond 18u heenging, want net zoals vorig jaar werden we allemaal in een lokaal gedropt en moesten we wachten, wachten, wachten om dan uiteindelijk eenmaal te zingen. Om 20u vond dan een soort generale plaats met alle acts van de show. Er was al vrij veel volk aanwezig. Pas om 21.30u waren we terug in de dorm...
Zondagavond verzamelden we rond 19u. Net als vorig jaar werd iedereen uitgebreid gefotografeerd door Chinezen en medestudenten en om 20u was het dan eindelijk zover. De show werd geopend met vuurwerk en als 10de act was het onze beurt. De beide podiumdelen werden het podium opgeschoven, alle spots waren op ons gericht, de televisiecamera ging over en weer en ... 'taiyang chulai...' Ik had het vorig jaar al eens meegemaakt, maar toch was ik weer overdonderd door die massa mensen (volgens sommigen een kleine 10.000). Na de opvoering kregen we elk 100 kuai (10 euro) toegestopt. Niet mis als je weet dat sommige mensen hier moeten toekomen met 1000 kuai per maand. Voor de Chinezen was het dan ook heel bijzonder om buitenlanders een van hun communistische liederen te horen zingen.
De vakantie zit er intussen bijna op, want morgen hebben we les. Op weekends hebben de Chinezen het niet zo begrepen. Het laatste weekend van september hadden we les op zaterdag en zondag (als je zegt dat je katholiek bent, hoef je wel niet te gaan). Overmorgen hebben we ook weer les. De vakantiedagen worden dus in latere weekends gewoon vervangen door lesdagen. Lang leve de vakantie!
Wat heb ik zoal gedaan? Vorige week kon ik nog van het mooie weer profiteren om enkele wandelingen te maken in de buurt van de dorm. Intussen echter lijkt ook hier de herfst zijn intrede te hebben gedaan, want het is nog 'amper' 20 graden en van die blauwe lucht is de laatste dagen nog weinig te bespeuren. De komende dagen komt daar wellicht niet veel verandering in. Op tv waren er de hele week vieringen ter gelegenheid van de 60ste verjaardag van de volksrepubliek en herhalingen van de parade op 1 oktober. De show die 's avonds op het tian'anmenplein opgevoerd werd, leek minstens even indrukwekkend als de parade om nog maar te zwijgen van het vuurwerk. Een beeld dat me bijblijft: Hu Jintao (president), Jiang Zemin (vorige president) en enkele andere hoge Chinese pieten die door enkele breedlachende schattige meisjes over het tian'anmenplein worden geleid. De meisjes was waarschijnlijk opgedragen om vol bewondering en genegenheid naar hun regeringsleiders te kijken, want ze durfden hun hoofdjes nauwelijks wegdraaien. Zo lijkt de jonge generatie ook alvast het huidige beleid te volgen... Verder studeerde ik nog wat Chinese karakters (goede student als ik ben) en geef ik ook tweemaal per week Nederlandse les, iets wat ik vorig jaar niet deed. De dame in kwestie had geen voorkennis van het Nederlands, op enkele woorden na en spreekt enkel Chinees. We leren dus van elkaar. Een uitdaging, want werken met het alfabet was voor haar volledig nieuw. Grammaticale begrippen uitleggen is niet altijd even gemakkelijk, maar gelukkig heb ik altijd een woordenboek bij. De dame is echter zo gedreven, leergierig en enthousiast dat het echt een plezier is om les te geven. Nadien kookt ze ook altijd voor mij en zo heb ik al enkele nieuwe dingen kunnen proeven. Het geeft me veel voldoening.
Voila, dat was het voor vandaag. Volgende keer: 80 jaar CQ University!
Groeten,
Ruben,
Oja, berichtjes kan je achterlaten in het gastenboek (rechts bovenaan de blogpagina) of bij reacties (onderaan de pagina). Indien er vragen zijn omtrent bepaalde gewoontes, zaken, whatever hier in China, stel gerust. Ik zal mijn best doen om er goed op te antwoorden.
zoals u ziet heb ik de overstap gemaakt van 'blogspot' naar 'bloggen'. Dit uit noodzaak, want de blogspotsites zijn nog steeds gecensureerd net als facebook, youtube en vele andere. Lang leve internet en de Chinese censuur!
Chongqing dan... Iets meer dan twee weken geleden kwam ik na mijn (te korte) verblijf in België terug aan in Chongqing. Ik had gehoopt nog wat kameraden te zien, maar mijn vliegtuig had meer dan twee uur vertraging dus kwam ik pas na middernacht aan in de dormitory. Mijn kamer lag er nogal stoffig bij en stond vol met voedingswaren, dvd's en allerlei andere spullen die vrienden van vorig jaar er hadden achtergelaten. Daags na aankomst volgde een blij weerzien met diegene van vorig jaar die hier opnieuw studeren. Toch voelde het ietwat vreemd dat een deel van die 'familie' ontbrak. Na een bezoek aan het bureau van de verantwoordelijke voor de buitenlanders, volgde heel wat geloop om alle administratie in orde te brengen (papieren van de medische test die ik moest ophalen in een ziekenhuis, pasfoto's, inschrijving voor de major, residence permit). Intussen is mijn kamer weer leefbaar en heb ik weer tijd om van Chongqing te genieten. Veel is er niet veranderd. Enkele hoge gebouwen zijn nog hoger geworden, het verkeer is nog steeds chaos en de inwoners spreken nog altijd 'Chongqinghua' (chongqingtaal), een dialect van het 'putonghua' (standaardtaal). Wat wel veranderd lijkt te zijn, is de kwaliteit van de lucht! Al enkele dagen op rij hebben we kunnen profiteren van een stralende zon en een blauwe hemel terwijl dit vorig jaar nauwelijks het geval was omwille van de 'Chongqing fog'. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Chongqing gaat de goede kant uit.
Onderaan dit bericht is een foto van Chongqing te zien met beide rivieren Jialing en de Yangzi. Die twee komen samen in het yuzhongdistrict waar ook Jiefangbei zich bevindt, de regio die het populairst is onder toeristen onder meer door de moderne shopping malls, restaurants en vele clubs. De dorm bevindt zich in Shapingbadistrict waarvan een close up in de volgende foto met enkele plaatsen waar ik regelmatig passeer. Voor alle duidelijkheid: mean lady place en babyplace zijn restaurantjes waar je voor 5-10 kuai (0.5-1 euro) iets kan eten.
1 oktober was het nationale feestdag. 60 jaar Volksrepubliek China. Op de straten was het erg rustig. Vele Chinezen zaten dan ook voor de televisie. Vanuit de appartementsblok naast de dormitory, hoorde ik Hu Jintao, president van China, 'tongzhimen hao!' (gegroet kameraden!) schreeuwen. Ik besloot dan ook maar mijn televisie op te zetten en ik moet zeggen dat ik behoorlijk onder de indruk was van de parade die enkele uren duurde. Eerst de militaire parade met alles erop en eraan: soldaatjes van verschillende regimenten, tanks, vliegtuigen. Nadien volgde een korte geschiedenis van 60 jaar Volksrepubliek, gevolgd door praalwagentjes met onderwerpen als milieu, ruimtevaart, educatie, wetenschap elk vergezeld van een paar honderd Chineesjes. Tot slot volgden nog praalwagentjes die de Chinese provincies voorstelden (ook Tibet en Taiwan hadden hun eigen wagentje). Het spektakel was heel kleurrijk en bijzonder synchroon. Alles volgde mooi op elkaar en klopte met de noten van het orkest. Na 60 jaar staat China er meer dan ooit.
Met deze boodschap sluit ik mijn eerste bericht op deze nieuwe blog af. Hopelijk lezen jullie deze blog met evenveel plezier als de vorige. Zo nu en dan een reactie wordt op prijs gesteld. Vele groeten en tot binnenkort,
