Op 23 februari landden moeke en Dirk in Beijing. Wie had dat gedacht? Amper een jaar na de eerste keer zijn we opnieuw samen in Beijing. Vanuit Beijing vlogen we naar Chongqing om vervolgens naar het zuidwesten van China verder te reizen. Trein, bus, bootje, fiets, te voet, kabellift, we hebben het allemaal gehad.

Enkele fragmenten uit het reisdagboek:

Beijing, ‘de wandeling over de muur was schitterend. We wandelden van Jinshanling naar Simatai, een tocht van zo’n 10 kilometer. Enkele stukken waren hersteld, andere stukken waren meer ruïnes. Geen mens hebben we gezien, zelfs geen kat! Mijn beste muurervaring tot nog toe (toch al mijn derde!).Rond 18u komen we eindelijk aan de andere kant aan. Eindelijk inderdaad, want op het einde was het nog een stuk langer dan verwacht. Onze chauffeur staat ons al op te wachten. We moeten nog een uurtje rijden naar de plaats waar we dan een bus nemen terug naar Beijing. Ik ben heel ontspannen en val bijna in slaap na de lange wandeling als onze chauffeur ons plots weet te zeggen dat de laatste bus waarschijnlijk al zal vertrokken zijn! Kon hij dat deze middag niet vertellen? Dan hadden we wat sneller kunnen doorstappen!’

De laatste bus was inderdaad vertrokken, maar de chauffeur kon hem gelukkig nog onderscheppen zodat we toch nog naar Beijing konden terug keren.

Shangri-La, ‘23u… Moeke had wat last van hoogteziekte (we zitten op 3300m), maar het bezoek aan het klooster was absoluut de moeite waard! Tibetaans sfeertje, blauwe lucht, monniken in rode gewaden, kraaien rond de torens van de tempel,… Ik hoorde net iets in mijn kamer. Misschien is het de kamer hiernaast. 2u… Ik hoor opnieuw een geluid! Ik schakel het licht aan en zie een rat op mijn bed zitten! Ik spring onmiddellijk uit bed, pak al mijn gerief in en ga buiten met mijn zaklamp op zoek naar iemand van het hostel die me aan een andere kamer kan helpen. Niemand natuurlijk… Ik keer terug, wacht met het licht aan en zie opnieuw een rat onder de deur naar binnen komen. Ik jaag ze buiten en prop enkele slippers in de kier onder de deur. Morgen vraag ik mijn geld terug!!’

Er volgde ’s ochtends nog een hele discussie in het Chinees omdat de uitbaters eerst akkoord gingen om me het geld terug te geven en dan later veranderden ze van gedacht. Op het einde werd ik echt kwaad en dan heb ik mijn geld toch gekregen.

Tiger Leaping Gorge, ‘Niet veel last in de benen na de wandeling van gisteren hoewel we toch een aantal lastige stukken zijn tegengekomen. Het landschap was werkelijk adembenemend! Het pad liep langs de kloof van de Springende Tijger en in de diepte konden we een rivier zien stromen. Af en toe passeerden we een klein bergdorpje met houten huisjes. Hier in het zuidwesten wonen vooral Chinese minderheden elk met hun eigen cultuur, eigen taal, eigen klederdracht,… Aan het laatste guesthouse op het einde van de kloof namen we met enkele anderen 2 minibusjes die ons moesten terug brengen naar het begin van de kloof vanwaar we dan terug zouden keren naar Lijiang. De busjes stopten halverwege… De weg was geblokkeerd door een hoop stenen. De chauffeurs hadden dit blijkbaar niet verwacht! Ze gingen wat dichter kijken en ineens begonnen er stenen te rollen, een steenlawine! Iedereen ging meteen een paar passen achteruit. Een aantal minuten bleven we kijken naar wat zich afspeelde. Plots geen stenen meer en na het optrekken van het stof, lieten we de busjes achter en renden we zo snel we konden naar de overkant.’

Nadien wandelden we een heel stuk te voet tot we opnieuw bij een geblokkeerde weg kwamen, deze keer omdat arbeiders een deel van de berg hadden opgeblazen. Nadat we over de rotsblokken waren geklauterd, konden we eindelijk verder richting Qiaotou en Lijiang.

Dit zijn slechts enkele zaken die we beleefden op onze trip door zuidwest China. Interessante ervaringen; herinneringen die op het moment zelf gepaard gaan met stress, avontuur, paniek, gevaar, maar dit maakt het de moeite waard om erover te vertellen. Eind goed, al goed!

Er volgt nog een epiloog…

28-03-2010, 11:14 geschreven door Ruben  

‘One World, One Dream’, dit was de slogan van de Olympische Spelen in 2008.

Qingdao was 1 van de Chinese steden waar een deel van de Spelen plaatsvond. Met de ferry uit Zuid-Korea kwam ik er aan op 10 februari. Overnachten deed ik bij een Chinees meisje dat ik leerde kennen via couchsurfing. Haar familie verwende me goed (ontbijt en avondeten op z’n Chinees). Qingdao zelf was best aangenaam om in te wandelen, vele huizen zijn in een Europese stijl opgetrokken, restanten uit een koloniaal verleden (de stad behoorde toe aan Duitsland). Bovendien had ik de eer de stad te zien onder een laag sneeuw, jawel! De Olympische regio is nog steeds bijzonder populair onder wandelaars. In Qingdao vierde ik ook het Chinese Nieuwjaar, het jaar van de tijger, mijn Chinese horoscoop. Dat China het land is waar buskruit zijn oorsprong vond, zullen we geweten hebben. Nog nooit heb ik zoveel vuurwerk gezien. Vanaf zonsondergang tot een stuk na middernacht onophoudelijk knallen, kleuren en … autoalarmen door de trillingen!

Tianjin dan… Jah, heel veel valt daar niet over te vertellen. Allerminst Chinees, vooral de stationsomgeving was supermodern met wolkenkrabbers, een heel complex in Italiaanse stijl en de hoogste toren van Tianjin in aanbouw(ergens in de 300 m). De rivier die er liep was volledig bevroren, heel speciaal. Mensen liepen, schaatsten, basketballden erop. De Olympische regio hier (voetbal en atletiek) ademde een sfeer uit van vergane glorie. Geen kat te zien en alle winkels in de buurt stonden leeg. Triestig zicht. Ook hier sliep ik bij een couchsurfer, een Fransman die er werkt voor een Europees bedrijf, een aangename ervaring!

Beijing hoef ik niet meer voor te stellen natuurlijk. Iedereen heeft het vogelnest en de watercube intussen wel gezien. Omdat we er vorig jaar redelijk vlug waren door gewandeld, kwam ik terug. Nog steeds massa’s volk, nog steeds veel sfeer, vooral ’s avonds wanneer beide gebouwen verlicht zijn. Op de achtergrond weerklinken de Olympische liederen.

In Beijing wachtte ik op de komst van moeke en Dirk.

22-03-2010, 05:51 geschreven door Ruben  

Samen met een deel van de Chongqingbende neem ik op 25 januari de boot van Osaka naar Busan, Zuid-Korea. De eerste dagen blijven we logeren bij Been, daarna trekken we naar Rose’s appartement in Gimhae, een stad op een kleine twee uur van Busan.

We maken kennis met de vloerverwarming die overal aanwezig is. Resultaat: vele Koreanen slapen gewoon op de grond. Ook ik slaap goed op die manier.

De Koreaanse keuken is eerder aan de ‘spicy’ kant en wat je ook kiest, geen maaltijd zonder kimchi, een soort gepekelde kool die bijzonder gezonde eigenschappen schijnt te hebben. Ook Koreaanse barbecue met grote stukken gebraden vlees is niet te versmaden.

Een paar maal trekken we met de groep naar een ‘onsen’, een soort spacomplex. Daar genoten we van bubbelbaden, sauna’s, zoutkamer, ‘wave room’, ‘ice room’ en een heleboel andere ‘rooms’ voor amper 4 euro. Yep, Korea is opnieuw een stuk goedkoper!

De Koreanen zijn heel behulpzaam, maar lijken allemaal een soort waardigheid te hebben. Hoe je mensen aanspreekt is in deze cultuur enorm belangrijk!

Verder zijn ze allemaal bijzonder actief. In de weekends gaan ze massaal naar de nationale parken om uitgedost in felle sportkledij en met wandelstokken te gaan trekken.

De uitspraak van het Koreaans is vaak nauw verwant aan het Chinees, maar het schrift is voor mij ‘Chinees’. Engels spreken ze ook hier niet dus voelde ik me vaak ‘Lost in Translation’.

Één voor één verlaten de CQ-vrienden de groep en uiteindelijk blijven slechts Daniela en ik nog over. Samen trekken we naar Seoul, de hoofdstad van Zuid-Korea. Daar slapen we opnieuw bij couchsurfers. Een schitterende ervaring deze keer. We worden hartelijk ontvangen. Wij koken eens voor onze gastvrouw (ratatouille met aardappelpuree) en zij kookt eens voor ons (vegetarische pasta met pindakaas).

Op 9 februari scheidden onze wegen. Daniela keert naar huis terug via Japan, ik neem de ferry terug naar China, Qingdao!

Tot binnenkort,

Ruben

14-03-2010, 16:17 geschreven door Ruben  

Na twee dagen ferry kwamen Daniel en ik aan in Osaka waar Ken ons opwachtte (gelukkig, want bij de douane konden we geen verblijfsadres opgeven dus moesten die mannen Ken gaan zoeken om dit te vragen). We maken al meteen kennis met Haruka, Ken’s verloofde, een sympathieke en spontane meid.

In de dagen na onze aankomst kwamen 1 voor 1 de andere Chongqingkameraden toe. 11 mensen uit 11 verschillende landen. We brachten met de groep een bezoek aan enkele van Japans culturele steden: Kyoto en Nara. Samen met de andere jongens deelde ik een appartement in het centrum van Osaka: eigen keuken, badkamer, slaapkamer met enkele bedden en tatamikamer (kamer met rieten matten op de grond waar ook op wordt geslapen). De meisjes hadden hun eigen appartement enkele verdiepingen lager. Restaurantjes, karaoke, Ken’s vrijgezellenfeest en natuurlijk het huwelijk zelf waren onvergetelijke momenten!

Hoe is Japan me bevallen? Heel goed! Alles is bijzonder proper, de mensen heel beleefd, maar vrij individualistisch (op de metro is het bijzonder stil in vergelijking met China). Japanners rijden links en fietsen op de stoep. Met Engels kom je hier niet ver (had ik niet verwacht, maar gelukkig kon ik toch min of meer mijn plan trekken omdat de Japanners nog klassiek Chinese karakters gebruiken) en het vrouwenvolk mag er best wel wezen! Is Japan duur? Transport wel ja, maar qua eten zijn de prijzen vergelijkbaar met die van bij ons.

Volgende keer Korea!

07-03-2010, 00:00 geschreven door Ruben