Augustus
is ook alweer gepasseerd en zo wordt een nieuw schooljaar ingezet. Deze
week volgt opnieuw het geloop om alle administratie in orde te brengen, maar voorlopig
geniet ik nog even van de laatste rustige (er wordt nog steeds gewerkt)
dagen.
Afgelopen
woensdag, op mijn verjaardag, trokken we na een bezoek aan Pizza Hut naar
aloude gewoonte richting KTV. Veel volk was er niet, want de meeste zijn nog
niet terug, maar we hadden een goede avond. Daniel en ik bleven zoals gewoonlijk
tot 4u waarna we, ook al volgens traditie, nog een bezoek brachten aan Mc
Donalds. De dag nadien moest ik les geven in de kindergarten, maar dat ging
nog behoorlijk goed!
Eergisteren
bracht ik een bezoek aan de zoo van Chongqing, een mooi park in het midden van
de stad. De meeste dieren hadden behoorlijk wat plaats hoewel hier en daar
volgens mij nog verbetering mogelijk was wat betreft bewegingsruimte. De
schildpadden hadden een terrein waar een leeuw zich zou thuis voelen terwijl
een uil ter grote van een rijstkoker dan weer genoegen moest nemen met een veel
te kleine kooi. In de zoo zag ik na twee jaar China ook mijn eerste pandas!
Een beetje kleiner dan verwacht en behalve eten en slapen doen ze weinig
interessants (nuja, wat verwacht je anders van een beer?), maar leuk om ze eens
in het echt te zien.
Voila,
dat was het laatste nieuws! Tot de volgende.
Groeten
Opening van een Chinees seafood restaurant! Coco is een collega van KDU (de Engelse trainingschool waar ik les geef).
Daniel, Carlos en Natasha op mijn verjaardag in KTV.
The brothers.
Coco en ik in KTV.
De zoo van Chongqing.
Pandabeer aan het eten.
^ Mijn schilderwerk in Masha's kamer. Het deel rechts is van Adelya en Masha schilderde een deel uiterst rechts dat niet op de foto te zien is. onder de 'Lord of the Rings' ring die ik in mijn kamer schilderde. De Avatarmuur rechts is nog 'under construction'.
Nog
een aantal zaken die hier in China aangenamer, leuker, anders zijn,
-
In vergelijking met Europa, is het hier voorlopig nog niet zo moeilijk om een
job te vinden. Tijdens het jaar gaf ik zoals eerder vermeld Nederlandse les. Net
voor de zomervakantie, vertelden twee Poolse vriendinnen me dat ze iemand
zochten om hun job over te nemen in de kindergarten. Na het fiasco van het
zomerkamp kon ik dus wel iets anders gebruiken en zo trok ik eind juni samen met
hen voor het eerst naar de kindertuin voor een demoklas. Toen de bazin me zag
komen, zei ze meteen dat ze eigenlijk een meisje zochten, maar na mijn demoklas
was iedereen overtuigd. Sindsdien vervang ik de meisjes die begin juli
teruggekeerd zijn naar huis.
Rond die periode werd me ook gevraagd om een workshop how to make a movie te geven in de
Engelse trainingschool waar Daniel werkte. Eerst een lezing over films in het
algemeen, dan ideeën verzamelen met de studenten die zich voor de workshop
hadden ingeschreven, dan filmen en de laatste week van juli was er de
voorstelling van het filmpje voor de studenten en hun ouders. Na de workshop
vroeg ik hen of ze niet nog iemand zochten om Engelse les te geven. 'Kan je op
zondag 4 uur lesgeven?', 'Ja hoor!' en voilà, nog een jobke erbij.
-
Natuurlijk hebben we als buitenlanders altijd een streepje voor. Engels
aanleren betaalt niet slecht. Even ter vergelijking: de Chinese leraars die
soms instaan voor de vertaling (kinderklassen) verdienen nog niet de helft van
wat wij krijgen. Ik herinner me ook nog de eerste maanden in Chongqing. Welke
winkel we ook binnengingen, overal werd onmiddellijk een stoeltje uitgehaald,
thee ingeschonken, Dat lijkt iets verminderd, maar toch zijn we nog steeds een
curiositeit. Regelmatig horen we laowai, het Chinese woord voor buitenlander.
Af en toe worden dan weer dezelfde vragen gesteld: Ben je Amerikaan?, Nee,
Belg. Ah, maar daar spreekt men Engels he!. China en Amerika, Chinees en
Engels en behalve dat is er blijkbaar niet zoveel te vinden.
-
Wat me altijd een aangenaam gevoel geeft is de samenhorigheid onder de
Chinezen. Voor een deel het resultaat van het beleid, maar zo slecht? Ik denk
het niet. Mensen die s morgens samen turnen, s avonds samen dansen op de
pleinen, Ze slaan zo gemakkelijk een praatje met elkaar. Dat kan natuurlijk
ook liggen aan het feit dat het moeilijk is om elkaar te ontlopen met zoveel
Chinezen, maar toch is het leuk om zien.
Ja,
alles went na een tijd. Het leven hier in China is zeker niet slecht. Anders
was ik al lang teruggekeerd. De terugkeer is overigens gepland voor begin
december. Zo ben ik zeker terug voor Kerstmis. Dat wordt genieten van de
winter: kerstmarkt, sneeuw (hopelijk!), lekker eten, familie en vrienden! Ik
kijk er al naar uit.
Tot
de volgende!
De Disneymuur, eindelijk af!
Een brug over de Yangzi op 1 van mijn wandelingen.
Het zicht over het operagebouw en het moderne jiefangbei-district vanop diezelfde brug.
Eens een foto van mij, het is tenslotte mijn blog.
Hetzelfde moderne district. Let op de kinderen in het water van de Yangzi.
De oevers van de Yangzi. Met zijn 6300 km, de 3de langste rivier ter wereld!
De kabelbaan tussen jiefangbei en nan'an-district.
Er
mogen dan al zaken zijn die vreemd zijn voor westerlingen in China, maar dit
land heeft natuurlijk ook zijn voordelen
-
zo is er dag en nacht altijd wel iets te vinden om te eten en te drinken. s
Ochtends vroeg staan er al Chinezen met hun stootkarretjes vol verse groenten
en fruit aan de houmen (de achterpoort van de unief). Iets later openen al de
kleine restaurantjes hun deuren. Rijstgerechten, geroerbakte gerechten,
allerlei snacks, Ik hou vooral van tudouni, letterlijk: aardappelmodder. Geplette
aardappelen met wat peper, zout, olie en smaakversterker (MSG) natuurlijk. Over
dat laatste bestaat heel wat onenigheid. Het schijnt bijzonder ongezond te
zijn, maar daar trekken de Chinezen zich niets van aan. Ik eigenlijk ook niet,
zolang je niet overdrijft. De hele dag door hebben die kleine restos goed te
doen en rond 22-23 uur sluiten ze hun deuren. Nadien kan je nog altijd voor shaokao
gaan, barbecuetjes waar vlees (vers?), groenten, vis, gebraden wordt tot een
flink stuk in de nacht. In uiterste nood zijn er natuurlijk ook nog de
Amerikaanse fastfoodketens, waarbij vooral Mc Donalds de kroon spant. 24u op
24u kan je jezelf gaan supersizen met hamburgers. Meer dan eens zijn ook wij na
een club of ktv in de gouden M beland.
-
of het nu om eten gaat, kledij, films, transport het is hier in Chongqing nog
steeds spotgoedkoop! Zeker in vergelijking met Beijing of Shanghai. De
taxiprijs start hier (alles binnen 3 km) aan 0.8 euro. Daarna komt er per
kilometer 0.16 cent bij. Kledij en schoenen in de ondergrondse markt zijn voor
een spotprijsje te verkrijgen. Als ik eten kook voor een viertal vrienden
spendeer ik meestal rond de 50 kuai (ongeveer 5 euro) voor de hele groep. Vlees
is over het algemeen iets duurder, groenten en fruit daarentegen! Meestal gaan
we gewoon gaan eten op restaurant voor 0.5 tot 1.5 euro. Daar kan je niet
voor sukkelen.
Toch
gaan de prijzen ook hier stilaan omhoog. De taxi was in het begin amper 0.5
euro en ook in sommige restaurants komt er af en toe hier en daar een halve
euro bij, maar goed, we klagen niet!