Properder dan dit kreeg ik ze niet...

Alle pijltjes waren reeds ingesmeerd met het gif van de Ipoh tree. Het mondstuk wordt gemaakt van bijenwas.

Elke ochtend gaan ze jagen voor heel het "dorp". Ze eten knaagdieren, aapjes, bavianen,... Tegen de avond aan gaan ze vissen voor hun avondmaal. Dit in combinatie met rijst, altijd rijst.

Deze jonge knaap werd 's avonds veilig en wel naar zee gebracht.

Als dank heb ik spaghetti voor hun gemaakt. In Maleisië zijn Westerse gerechten heel duur. Wanneer ze het zelf maken openen ze gewoon een bokaal prefab saus. Nu kunnen ze dus lekkere verse saus maken ;-) Iedereen vond het super! De papa heeft er zelfs 3 borden van achterover geslagen. 

Tijdens het koken stonden ze vol bewondering toe te kijken, met veel "oooh's en aah's". Ik heb ze ook laten kennismaken met een nieuw ingrediënt, "bouillon". Hun uitspraak is hilarisch!

Spaghetti eten ze alle chance met vork en lepel. Het zou geen zicht zijn geweest indien ze hun hand daarvoor zouden gebruiken ;-)

Louche jungle vruchten. Ik heb er toch maar niet van geproefd.

Eerst was er geen gids ter beschikking. Uiteindelijk hebben we er 2 meegekregen! Om 3 personen te begeleiden! Achteraf bleek wel dat onze gidsen geen "erkende gidsen" waren. Dat verklaard de onverantwoorde stoten die we soms hebben moeten uithalen. Het was echt ongelofelijk spannend!!!

We zagen ook nog een vreemd aapje eten in de palmbomen en de zeer zeldzame Wild Cat. Deze waren jammer genoeg te snel voor mijn camera...

Allright! Let's go!



De Indiër Shaun had hoogtevrees...

Kleine Komodo dragon

De planning voor Taman Negara was "lichtjes" veranderd... Dit zal ik jullie in geuren en kleuren vertellen. 

Wel, zaterdagochtend stond ik rond 6u op om de bus van 7u15 naar Tembeling Jetty te nemen. Er was echter niemand anders te bespeuren in the guesthouse (lees: kruipkot) waar ik verbleef. Alles was pikdonker, de deur beneden stond wagenwijd open (iedereen kon dus gewoon naar binnen) en er was niemand van the guesthouse aanwezig. Toen ik om 7u nog steeds geen teken van leven zag, zei ik "foert, bibi is er mee weg". Omdat ik die mensen niet 100% vertrouwde, had ik nog niets op voorhand betaald. Maar goed ook. Dus ik liet de sleutel achter en vertrok met heel mijn hebben en houden naar het station. Aangezien het leven hier pas tegen 10u begint, was er nog niet veel volk buiten. 

Aan het station begon er een man te vragen waar ik heen wilde gaan, Tembeling Jetty. "No bus, no bus. Only to Taman Negara". Om een lange discussie kort te houden, de man wist niets over de bussen. Ik zag 2 andere backpackers en sprak hen aan. Zij hadden hetzelfde probleem. Er was normaal gezien een bus voorzien maar die was nergens te bespeuren. Dus besloten we om samen een taxi te nemen naar Tembeling. Na 30 min kennismaking met Anna en Luís van Barcelona, kwamen we aan in Tembeling. 

Het was ondertussen 8u en alles was nog gesloten. De boot zou om 9u vertrekken. Terwijl we stonden te wachten op "de man van de boot" (die in zijn auto lag te snurken), kwamen we een andere backpacker tegen, Indiër Shaun van Singapore. Ook hij zou de boot naar Taman Negara nemen. Om 8u50 werd de man wakker om ons mee te delen "no boat today, no boat today". Jah, daar stonden we dan... Na een kort overleg besloten we om met 4 een taxi te nemen. En eindelijk, na een uur rijden kwamen we aan in Taman Negara! 

Het Spaanse koppel had reeds accommodatie geboekt, en vanwege het plotse samenhorigheidsgevoel, wilden we bij elkaar blijven. Dus ik veranderde mijn planning van "real inner jungle" met overnachting in de jungle naar losse, dagelijkse activiteiten die we samen konden doen. En dus gingen we met z'n vieren naar de geboekte accommodatie van onze Spaanse reisgenoten. Wauw! Een resort met zwembad! Én ontbijtbuffet! Oké, een beetje boven het budget dus de Indiër en ik hebben dan maar een twin room gedeeld voor 1 nacht. De dag erna vertrok hij namelijk terug naar Singapore. Man, wat kon die kerel snurken!!! Zelfs door oordopjes heen.

Voor de volgende nacht dacht ik een extra bed te vragen voor op de kamer van het Spaanse koppel. Zij wilden niets liever dan dat ik bij hun bleef. Maar dan bleek dat hun kamer, eigenlijk een chalet met living, tv en balkon, al een extra bed had. Dus wij hebben tactisch gezwegen tegen de receptie waardoor ik een gratis nacht had. 

Bij het ontbijt vroegen ze om een voucher en tijdens de eerste check-in hadden ze de Indiër en mij er per ongeluk 2 voorgeschreven. En jawel hoor, mits een kleine afleiding (zodat ze de verkeerde datum niet zouden merken), had ik er een gratis uitgebreid ontbijt bij!  

Dus uiteindelijk heb ik alle activiteiten gedaan die op de oorspronkelijke planning stonden. En in plaats van in een cave of houten hutje op de grond te slapen, lag ik gewoonweg op een super zachte matras (dat méér dan welkom was na Hello Kitty en het "kruipkot"). Bovendien moest ik geen 5 à 6 uur in de jungle trekken met 15kg op mijn rug, en heb ik mij reuze goed geamuseerd met mijn Spaanse reisgenoten! Plus, ik ben zelfs onder mijn budget gebleven! ;-)

Met andere woorden, Taman Negara was meer dan geslaagd!!!

Ps: in Chiang Mai, Thailand, ga ik opnieuw voor een "real inner jungle" gaan ;-) 

In het resort: Proper bed met deftige matras! En airco... hmmm.

4 in totaal. Waarvan 2 zo groot als mijn pink in mijn wandelschoenen! Na 20 min voelde ik ineens pijn aan mijn beide voeten. Raar want ik liep al een hele dag rond in die schoenen. Toen we bij the Batik tribe aankwamen deed ik mijn schoenen en sokken uit. Alles knalrood van het bloed. Die smerige beesten kropen snel over de grond weg. En dat bleef maar bloeden! Ik heb uiteindelijk gewoon alles ontsmet en mijn sokken maar terug aangedaan... Er ligt redelijk wat DNA van mij in de jungle. Toen het na een uur nog lichtjes bloedde en het donkerpaars begon te zien, vroeg ik aan onze kleine gids "Does this look okay to you?", waarop hij antwoordde "Hm, maybe okay, maybe not okay. You're gonna feel tired." 

And yes I did...