Laatste tijd wat minder productief geweest op deze blog, het was gewoon te koud...geen zin om veel te doen, behalve bij de open haard hangen. Maar soms was het ook mooi.
Met pasta kan je zoveel dingen combineren. Soms kan ik me niet houden als ik aan een viskraam sta (zoals op die kleine marktjes in Frankrijk, waar de kramen afgeladen zijn met dingen waar je meteen begint van de watertanden) om schelpen te kopen. Ik koop dan van alle soorten een beetje, want ik ken ze niet allemaal. Vervolgens was ik die allemaal eens grondig (want je kan natuurlijk niet weten) en stoom ik ze in een chinese stoommand tot ze open zijn. Intussen kook ik de pasta gaar en maak ik een sausje. Het sausje is afhankelijk van je eigen smaak of de goesting van het moment. Wat wel heel lekker is: - een fijngesnipperd uitje in olijfolie glazig laten worden, hierop een flinke geut vissaus, sojasaus en witte wijn gieten en wat laten inkoken. Indien gewenst kan je dit nog verrijken met verse look of met wasabi als je van pikant houdt; Proeven of de smaak je bevalt en indien nodig bijsturen met liefst nog wat flinke handen verse kruiden (maar ja waar vind je die nu op dit moment). Dan de paste op de borden doen, enkele schelpen bijdoen en overgieten met de geurige saus. Ik vind dat het lekkerste met tagliattelli maar andere vormen van pasta zijn ook lekker.
Momenteel ben ik in periode dat ik alle dingen die in de moderne keuken van de jaren 60 niet mochten ontbreken, ook fantastisch vind. Vroeger trok ik mijn neus op voor al die snufjes, maar nu vind ik dat ze wel iets hebben. Zeker als ze nog in de originele verpakking zitten, want meestal werden die dingen ook nooit gebruikt. Zo zijn er groentensnijders, eiersnijders, passevites, millecroquettes, raspen, frietensnijders, mayonaisemakers, ajuinenhakkers, .... Brabantia is een van de merken die er toen al helemaal bijhoorde. Ik geef toe ze hebben wat opwaardering gedaan aangaande de "look", maar vaak zijn het wel heel degelijke en sterke dingen. Zo is deze frietensnijder van Brabantia een schitterende uitvoering, hij is oersterk, makkelijk af te wassen en eenvoudig op te bergen. Ik geef toe, ik kan het niet zo snel.
Het is vandaag Lichtmis maar wie bakt er nu nog pannenkoeken? Toch is het leuk dat de dagen al wat langer worden. Hoewel februari zich maar triestig aandient (wat de weersomstandigheden betreft althans) en we hier allemaal een beetje verkouden zijn. Gelukkig hebben we een grote pot sleedoorn likeur, de virussen moeten er op een of andere manier niet veel van hebben. Sleedoorn is heel veel voorkomend langs bermen en randen van bossen. Je kan ze volop plukken zelfs al zijn ze reeds vervroren. Je doet ze in een pot. Verwarm per halve kilo sleedoorn 250 gram suiker in een halve liter water. Als de suiker opgelost is, over de sleedoorns gieten. EEns goed schudden. Dan voeg je de alcohol toe, je maakt het zo straf als je zelf wil, maar het moet toch minstens rond de 20 graden zijn (beetje zoals porto). Dan laten staan en als je een dipje hebt, een glaasje drinken.
Toen we in Tokio waren, wilden we absoluut de tonijnmarkt meemaken, die even buiten Tokio is gelegen. Het schijnt er spectaculair te zijn en gezien de hoeveelheden super verse tonijn die de japanners alle dagen tot zich nemen, moet het ook gigantisch zijn. Helaas is deze markt wegens een te grote belangstelling afgesloten voor toeristen of voor niet professionelen in het algemeen. Deze tonijn hebben we dus gewoon in de ISPC gekocht. Hij is onweerstaanbaar voor tsatsimi, sushi of gewoon even in de diepvriezer voor tonijncarpacio. Hier in huis is er een stevige discussie of tonijncarpacio al dan niet de max is, het kan me niet schelen, lekker is lekker; De carpacio maken we meestal zo: de halfbevroren tonijn in heel fijn schijfjes snijden (liefst met een snijmachine) en mooi schikken op een bord. Vopr het opdienen besprenkelen met topkwaliteit olijfolie (liefst biologische) en wat balsamico azijn opsprenkelen. HIerop nu mooie dunne vellen parmezaan raspen en afwerken met verse kruiden (basillicum of andere). Onmiddellijk opdienen.
Toen we kinderen waren, kwam af en toe een van de tantes op bezoek. Zij had een zwak voor wat ze noemde "schoeëne vazen". Deze waren meestal spuuglelijk en als mijn moeder er dan een cadeau kreeg verdween ze zo snel mogelijk achter een hoop andere rommel. De schoeëne vazen zijn inmiddels bij mijn broers en zus een begrip geworden, symbool voor het cadeau dat je echt liever niet wil krijgen. Dat wil nochtans niet zeggen dat er geen schoeëne vazen bestaan. Kijk maar eens naar deze, handgemaakt en prachtig geglazuurd.
Al jaren zijn we fan van zuurdesembrood. In de eerste periode dat "Het Dagelijks Brood" , nu "Le pain perdu" in Gent zijn deuren opende, werkte ik nog aan de universiteit in de SintPietersnieuwstraat. Regelmatig kocht ik er zo'n fantastisch brood, al vond ik stiekem dat het een schandalig dure zaak was. Later, toen ik niet meer zo dichtbij werkte, kon ik maar af en toe zo'n brood bemachtigen. En stilaan werd het ook minder lekker... Maar zelf zo'n heerlijk zuurdesembrood maken is echt niet moeilijk. Je moet wel een starter hebben. Die maak je door water en volkorenbloem (liefst eigenlijk rogge) met elkaar te mengen en te afgedekt te laten staan op een warme plaats. Elke dag doe je er wat water en bloem bij en goed mengen. Zo krijg je een "moederdeeg". Dit gaat na enkele dagen borrelen en lekker ruiken. Als je ziet dat er grote blazen inkomen dan is het klaar. Ik neem altijd de helft van mijn moederdeeg en doe daar dan water en bloem bij tot ik genoeg heb voor een brood. Dit brood werk je dan af zoals elk ander brood, maar je gebruikt natuurlijk geen gist. Het moederdeeg moet je dan telkens weer aanvullen met bloem en water. Hiervoor gebruik ik ook liefst biologische bloem omdat die meer aroma's heeft. Een zuurdesembrood moet wel langer rijzen dan een gewoon brood. Meestal maken we het brood 's avonds, zetten het in de broodvorm afgedekt op een plaatsje bij kamertemperatuur en dan kan het 's ochtends tijdens het ontbijt in de oven. In plaats van zelf je moederdeeg te maken, kun je er natuurlijk ook altijd bij vrienden of kennissen wat vragen, dat spaart je enkele dagen opstart. Dus als iemand wat wil, laat maar horen.
Ik ben opgegroeid in de tijd dat "moderne mensen" een open haard hadden in hun huis. De schouw, de balken en zo dat waren echte statussymbolen. Daar kwam dan een setje bij om alles netjes te kuisen en ook grote lucifers. Deze lucifers zijn schattig omdat ze in zo'n mooie simpele verpakking zitten. Het tafereel toont hoe alles hoorde te zijn.
Gisteren was het weer een behoorlijke drukte op de wekelijkse familieavond. Op het menu: sushi met verse tonijn, fishcakes (volgens een recept van Jamie Oliver) en als hoofdgerecht: eend. Dit beest maak ik graag klaar in de oven. Ik neem dan een ovenschaal die heel groot is en waar ik rond de eend nog de in schijven gesneden aardappelen kan bijleggen. Dan kan dat allemaal samen gaar worden en krijg je een heel zacht resultaat. De eend kruid ik met vijfkruidenpoeder, dat geeft toch iets exotisch. Verder was er rodekool en peertjes en ook schampignonsaus. Ik dacht eerst een foto op deze blog te zetten van de stapel afwas na dit etentje. We waren met 9 dus die stapel is wel gigantisch, maar ik heb het toch niet gedaan. Ik vond deze foto mooier de sfeer weergeven.
Wil je scoren als een echte chef, dan kan je met dit dessert op je twee oren slapen. Het is een quick en dirty versie van "vacherin". Neem een halve liter room en klop die stijf in de keukenrobot. Kruimel er ene twintig-tal meringue koekjes van zeer goede kwaliteit door en meng goed. Schep in individuele potjes of in een grote schaal en bestrooi met brézilienne nootjes. Zet weg in de diepvriezer. Ze moeten licht vervroren zijn dan krijgen ze de consistentie van het allerbeste softijs. maak er genoeg!
Dit is al een licht verbeterde versue van de Maki van vorige week. In het magazine bij de Morgen stond er gisteren ook een handleiding, we vinden de onze natuurlijk wel beter. Lekker en mooi. Deze keer zijn ze gevuld met surimi sliertjes met daarop een soort cocktailsausje.
Eerder al schreef ik iets over het winkeltje van de Tuinbouwschool in Melle. Het is altijd leuk om daar te gaan. De bedoeling is dat de leerlingen leren om klanten te bedienen, te wegen, verpakken, af te rekenen enz. Alles wat op dat moment voor handen is, wordt aan een (meestal) heel goedkope prijs aangeboden. Ik ga er regelmatig eens binnen. Vorige week kocht ik er dit boeket tulpen. Zeg nu zelf: twee euro, die kun je toch aa niemand anders laten zeker;
Sushi zijn we al een
beetje gewoon. Onze kat noemt sushi en de kinderen kunnen al sushi maken.Maki is wat moeilijker. Eigenlijk is het een
sushi maar dan binnenste buiten, met de rijst naar buiten.
Men neme een vel Nori en smeer de sushi rijst in een dunne laag, zeer egaal. Strooi daarop zaadjes, bv sesam.
Daarna legt men folie
op de rijst, en leg het bamboe matje op de plastiek folie. Als men het geheel
omdraait, heeft men terug een vel Nori. Dat kan je nu met eender wat vullen. We
gebruikten garnalen in een ietwat zoet sausje op basis van mayonaise en ketchup.
De saus was een beetje te dun, maar volgende keer beter.
Hierna wordt de Maki
gerold. Ik heb zelf in een restaurant gezien hoe je de rol een beetje vierkant
maakt, en snijdt met de folie er nog aan. Zo bekom je de Maki. Lekker eneen heel andere ervaring dan de sushi.
Als je veel mensen op bezoek krijgt en je wil het jezelf gemakkelijk maken dan is pizza altijd een succes. Vorige zondag waren we met 12 en ik had weinig tijd om te koken. Ik moest eerst van mijn dierbare echtgenoot (en ook van mezelf) een plafond helpen uitbreken en opruimen. Ja dan onder de douche en het was bijna tijd. Maar in mijn hoofd was alles goed gepland. 's morgens had ik de pizzadeeg klaargemaakt: een halve kilo bloem (liefst grano duro, type 00 of speciale pizza bloem). Daar doe je dan water en zout bij zoals je een brood maakt en goed kneden in de robot. Je krijgt dan een mooie deegbal. Deze doe je in plastiekfolie en leg hem in de frigo. Een uurtje voor de gasten arriveren, de deeg uitrollen met een zware rol. Zo fijn mogelijk. Je hebt daarvoor wel een groot werkblad nodig. vervolgens in ovenschalen doen. Dan komen de ingredienten. Eerst volledig bestrijken met een tomatensaus. Ik gebruik hiervoor een soort tomatentapenade: mengeling van tomaten en olijvenpulp. Dan leg je er naar believen salami, hesp, mossels, gerookte zalm enz op. Vervolgens flink wat paprika's in olijfolie en besprenkel de olijfolie er gerust mee op. Verder ook nog wat champignons en veel meer is dat eigenlijk niet. Ik hb ooit eens gelezen dat je op een pizza niet te veel groenten mag leggen (verse tomaten en zo omdat hij dan minder krokant wordt). Dan natuurlijk de kers op de taart (heuh): flinke plakken mozarella. Ik neem van die speciale pizzamozarella (in langwerpige pakjes van Galbani). Ik vind dat subliem voor pizza Je kan natuurlijk ook nog andere kazen toevoegen maar mozarella erbij is een must. Tenslotte afwerken met flink wat kruiden. OP de foto zie je vooral heel veel gedroogde oregano en ja inderdaad ook pizzakruiden die ik zo heb gekocht (niet van Piet huizentruyt want ik ben niet zo voor die marketing trukjes). En dan de oven in.
Met de koude van de laatste weken is het niet evident om de moed op te brengen een wandelingetje te maken. Maar toch doe je buiten nog prachtige ontdekkingen. Zo kun je nog wilde rozenbottels plukken. Ze zien er fantastisch uit met een onvergelijkbaar rood/oranje kleur, naar verluid zitten ze vol vitamines en je kan er lekkere dingen mee doen. Zeker wanneer het al eens gevroren heeft, dan kun je ze makkelijker verwerken.
Niets is leuker dan wanneer iedereen graag zijn eigen gerechten maakt. Bij de jongens (sorry voor deze veralgemening) is dat wel heel wisselvallig. Soms zie je maanden niet in de keuken verschijnen en soms bemoeien ze zich met alles wat je doet, omdat ze het natuurlijk veel beter weten. Georges is 19 en een perfectionistische kok. Hij besteedt heel veel aandacht aan het zorgvuldig voorbereiden van de ingredienten en aan de presentatie. Voor hem is koken als een dans, een choreografie waar alles in stijl en in een relaxed ritme moet gebeuren. Plezant om te zien en lekker om te eten.
In het vorig berichtje schreef ik al over Emilie. Zij is niet altijd een gemakkelijke eter, en koken doet ze ook niet al te graag. Maar ze heeft wel één specialiteit en als ze er aan denkt dan wordt die soms wel vier keer in een week klaargemaakt. Het is een eigen interpretatie van quiche met prei en garnalen en ik moet zeggen dat het lang niet slecht is. neem een bladerdeeg en leg die op een bodem. Vervolgens maak je twee mooie preien schoon en snijd ze in stukjes. Je laat ze zachtjes gaar worden in wat olijfolie. Dan voeg je de garnalen toe. Van het vuur nemen en 2 eieren, een flinke scheut room en peper toevoegen. Dit geheel nog eens goed mengen, over de bladerdeeg gieten, twintig minuten in de oven en onmiddellijk opeten.
Emilie is onze jongste dochter en lust heel graag kreeft. Haar beste vriendin Freya is een vegetariër en erg begaan met het lot van arme diertjes. Groot was onze verrassing toen ze zonder schroom beiden eerst deze heerlijke beesten grondig aan het bestuderen waren vooraleer ze genadeloos in een ketel kokend water te gooien. Ze hebben uiteraard heel lekker gesmaakt.
Laatste tijd wat minder productief geweest op deze blog, het was gewoon te koud...geen zin om veel te doen, behalve bij de open haard hangen. Maar soms was het ook mooi.
Met pasta kan je zoveel dingen combineren. Soms kan ik me niet houden als ik aan een viskraam sta (zoals op die kleine marktjes in Frankrijk, waar de kramen afgeladen zijn met dingen waar je meteen begint van de watertanden) om schelpen te kopen. Ik koop dan van alle soorten een beetje, want ik ken ze niet allemaal.
Momenteel ben ik in periode dat ik alle dingen die in de moderne keuken van de jaren 60 niet mochten ontbreken, ook fantastisch vind. Vroeger trok ik mijn neus op voor al die snufjes, maar nu vind ik dat ze wel iets hebben. Zeker als ze nog in de originele verpakking zitten, want meestal werden die dingen ook nooit gebruikt. Zo zijn er groentensnijders, eiersnijders, passevites, millecroquettes, raspen, frietensnijders, mayonaisemakers, ajuinenhakkers, ....
Dit kinderserviesje staat altijd op de keukentafel. Het kannetje is gevuld met sojasaus en de kleine potjes met verschillende soorten zout.
Toen we kinderen waren, kwam af en toe een van de tantes op bezoek. Zij had een zwak voor wat ze noemde "schoeëne vazen". Deze waren meestal spuuglelijk en als mijn moeder er dan een cadeau kreeg verdween ze zo snel mogelijk achter een hoop andere rommel. De schoeëne vazen zijn inmiddels bij mijn broers en zus een begrip geworden, symbool voor het cadeau dat je echt liever niet wil krijgen. 
Al jaren zijn we fan van zuurdesembrood. In de eerste periode dat "Het Dagelijks Brood" , nu "Le pain perdu" in Gent zijn deuren opende, werkte ik nog aan de universiteit in de SintPietersnieuwstraat. Regelmatig kocht ik er zo'n fantastisch brood, al vond ik stiekem dat het een schandalig dure zaak was. Later, toen ik niet meer zo dichtbij werkte, kon ik maar af en toe zo'n brood bemachtigen. En stilaan werd het ook minder lekker...
Ik ben opgegroeid in de tijd dat "moderne mensen" een open haard hadden in hun huis. De schouw, de balken en zo dat waren echte statussymbolen. Daar kwam dan een setje bij om alles netjes te kuisen en ook grote lucifers. Deze lucifers zijn schattig omdat ze in zo'n mooie simpele verpakking zitten. Het tafereel toont hoe alles hoorde te zijn.
Gisteren was het weer een behoorlijke drukte op de wekelijkse familieavond. Op het menu: sushi met verse tonijn, fishcakes (volgens een recept van Jamie Oliver) en als hoofdgerecht: eend. Dit beest maak ik graag klaar in de oven. Ik neem dan een ovenschaal die heel groot is en waar ik rond de eend nog de in schijven gesneden aardappelen kan bijleggen. Dan kan dat allemaal samen gaar worden en krijg je een heel zacht resultaat. De eend kruid ik met vijfkruidenpoeder, dat geeft toch iets exotisch. Verder was er rodekool en peertjes en ook schampignonsaus. Ik dacht eerst een foto op deze blog te zetten van de stapel afwas na dit etentje. We waren met 9 dus die stapel is wel gigantisch, maar ik heb het toch niet gedaan. Ik vond deze foto mooier de sfeer weergeven.
Wil je scoren als een echte chef, dan kan je met dit dessert op je twee oren slapen. Het is een quick en dirty versie van "vacherin". Neem een halve liter room en klop die stijf in de keukenrobot. Kruimel er ene twintig-tal meringue koekjes van zeer goede kwaliteit door en meng goed. Schep in individuele potjes of in een grote schaal en bestrooi met brézilienne nootjes. 
Dit is al een licht verbeterde versue van de Maki van vorige week. 
Eerder al schreef ik iets over het winkeltje van de Tuinbouwschool in Melle. Het is altijd leuk om daar te gaan. De bedoeling is dat de leerlingen leren om klanten te bedienen, te wegen, verpakken, af te rekenen enz. Alles wat op dat moment voor handen is, wordt aan een (meestal) heel goedkope prijs aangeboden. Ik ga er regelmatig eens binnen.
Als je veel mensen op bezoek krijgt en je wil het jezelf gemakkelijk maken dan is pizza altijd een succes. Vorige zondag waren we met 12 en ik had weinig tijd om te koken. Ik moest eerst van mijn dierbare echtgenoot (en ook van mezelf) een plafond helpen uitbreken en opruimen. Ja dan onder de douche en het was bijna tijd. Maar in mijn hoofd was alles goed gepland.
Met de koude van de laatste weken is het niet evident om de moed op te brengen een wandelingetje te maken. Maar toch doe je buiten nog prachtige ontdekkingen. Zo kun je nog wilde rozenbottels plukken. Ze zien er fantastisch uit met een onvergelijkbaar rood/oranje kleur, naar verluid zitten ze vol vitamines en je kan er lekkere dingen mee doen. Zeker wanneer het al eens gevroren heeft, dan kun je ze makkelijker verwerken.
Niets is leuker dan wanneer iedereen graag zijn eigen gerechten maakt. Bij de jongens (sorry voor deze veralgemening) is dat wel heel wisselvallig. Soms zie je maanden niet in de keuken verschijnen en soms bemoeien ze zich met alles wat je doet, omdat ze het natuurlijk veel beter weten.
In het vorig berichtje schreef ik al over Emilie. Zij is niet altijd een gemakkelijke eter, en koken doet ze ook niet al te graag. Maar ze heeft wel één specialiteit en als ze er aan denkt dan wordt die soms wel vier keer in een week klaargemaakt. Het is een eigen interpretatie van quiche met prei en garnalen en ik moet zeggen dat het lang niet slecht is.
