Twijfelen, twijfelen over de twijgjes aan de ijzige bomen. Twijfelen over de goeie gang van zaken. Twijfelen na het struikelen, met beduidende beheersing dan toch er weer geraakt zonder raken meer aan, te twijfelen en nog eens te twijfelen over de goede voornemens van deze technologie voor handen. Laten we het dan even en nog eens hebben over baron De Croo: het (ver)zorgen van verkozen paarden, het verzorgen van een duizelig huis met tuimelende vrouw en kinderen in de tuin, het verzorgen van een parlement met parels & gazetten, het verzorgen van allerhande minsteries (Communicatie, Opvoeding, Ondergoed,...) om ten slotte het te hebben in boeken over de gangbare gang der zaken, eens foto getoond op RTL 's avonds en de morgen erop het te mogen en kunnen uitleggen op RTL radio en al de anderen. Als de radio's van onze buurlanden beter zijn, maar met jammer genoeg één kwaal: reklame. Dat heet georganiseerd zijn, maar is de dood des te meer herontdekt zonder nadenken meer aan gezien kanker in de keelholte waarvan men kan genezen door er niet meer over te piekeren, en ondanks ook het ontdekken van de dood in haar blote ronde ogen, te zinspelen over het belang van de staat en de staat der media die zich ontbindt, als alles geprivatiseerd is, zeker de begraafplaatsen, en dat na de nodige zoekaktie in een doe-het-zelf democratie zelf erin lukken een stal met kunstenaars over te hebben, en eens door hen de alarmbel getrokken met moet toegeven overeind te zijn, des te meer eens te hopen naar de essentie, zelfs als dit 'denken' te wensen overlaat, en er nu -stel u voor - formulieren gemaakt worden op school om bedrijfsleider te worden. Komt na het lijden geen formulieren meer nodig zijn blijkbaar. Dient alles te functioneren als wij gesaboteerd zijn natuurlijk. Geatomiseerd overgebleven in dit beleven, en melden aan vrouwe natuur dat we allen vereenzaamde drenkelingen zijn tenslotte. Te hopen naar enige vooruitzichten en eens de NASA verlost van reklame en de dood men misschien mag en kan denken aan de contructie van een andere planeet in haar blinde maar zingende ogen. Klinkt het desalnietemin relevant daar waar men openlijk mag toegeven dat er een aantal in Mercedes rondrijden, uiteraard met chauffeur, en wij niet. En te bewegen in dit wegen, in stel een metro onder een meteoor, na de opgravingen, het leggen van de zware tegels, de electriciteit en de rails en toe te geven dat men in een universele hoofdstad schuilt, als mieren in het labyrint, en dat bij de tast een eindpunt komt aan de ontknoping. Uiteraard is er wel altijd één enkel crapuul die zorgt dat u struikelt, sterft of kanker krijgt, stapt hij zelfs af in metro GIBEAUCOURT op het einde van de morgen als er bijna niemand meer overblijft, maar dat hij tenslotte zo laf is niet tot het einde te gaan, met name de terminus. Al die vreemdelingen en al die kleurrijke mensen geven mij hoop, maken mij veilig en doen me ook samen met hen reizen. Stel deze metro naar een andere planeet zonder struikelen en zonder twijfels meer aan. Maar dat is dan ook nog een ander verhaal, deze van en voor mensen die niemand bereiken, opgeslorpt in het stelsel, alleen zonder attentie van niemand, zeker niet de media, dan misschien geconfronteerd te zijn met nog één overgebleven ziel die hen voedt, meer niet. Natuurlijk is dat pessimistisch, eens de dood ontdekt, maar gezien het noodlot en de noodwendigheid is er dagelijks een vorm van wederkerigheid, en stel niet eens nog een dialoog want ook nog geen kracht meer te zeggen, maar toch bij de laatste zucht te kunnen stemmen in het Licht om tenslotte te bewijzen dat we nog recht hebben tot een keuze, ondanks dat temmen en klemmen. Zijn we nog niet genekt. Dat is het voornaamste.
Zichtelijk zuidelijk dichten muggeziften zelfs voor het binden van blinden en miezerige zieken na het krijgen bij krijgers
treffelijk meppen & zeggen dan tasten na het plassen zonder kracht tijdens tachtig tamme nachten
met welk pracht en kracht klamt de dichter zich dan in dit liggen vol mooie rozen
toont ze honend de wijde weiden tijdens een tijdelijk zwijgen
treffen deze rode woorden toont ze de liefde na gietende tieten in mijn zondige (?) mond vol holte
-2-
Ô dichters verzamelt u niet kam ook uw moeder niet, maar toon & loop naakt en zakelijk rond aan zee zonder leed aan uw tenen
ô dichters kwijn in het Zijne niet met een lange zang ten bate van eros en hart erop los
ô dichters vol licht wees niet tamtam maar hou vast aan de pathos erop los
ô lichte dichters vermeng uw klare tranen met de zinkende inkt als een link voor uw pink na het bier van hier ten bate van het hier namaals
-3-
Wanneer de zon komt de vensters open zijn het logge vocht zocht de lakens vertwijfelen in weifelende gedachten sprongen
Wanneer het ene zeer zich verheft tot God lonkt het universum ad vundum tel ik de sterren vol letters snuister ik in het duister verdampen mijn zachte gedachten in haar dunne vlies
speel ik diep met het vurige uur leen ik de zee kleef ik in een op en neer bewegen naast haar tulpen
Ligt ze nog, zullen ze nog met de sleutels op de deur met heuvels voor zeugen op haar luie huid en... geen ideologie meer aan
Het gemis Als het weer grauw, mistig is, draaien de elektronen rond een kern, wat eigenlijk te vergelijken valt met de files als het regent onder grijze wolken maar wat niet alszijnde electrodes in Electra bel voorgesteld kan worden, want bereiken wij slechts extreem rechts omdat we geen eigenaar zijn, en dus geen parabool hebben, zo simpel en verward klinkt dat. Want wat blijft er over als er geen boeken meer zijn, geen therapeute met kind, geen pastoor op kaffee en extreem rechts of Hitler zoniet rabijnnen in de gevangenis op tv. Wel, dan blijft er internet over, maar herinner ik elkeen de grap die ik zopas hoorde in het bordeel. Er is met name geen verschil tussen een bril en een vrouw. Waarom. Welnu een vrouw dat is zoals een zonnebril omdat je de mooiste en duurste bijna onmiddellijk kwijtspeelt. Terwijl één, die je bijna gratis kreeg aan een bezinestation, welnu die behoudt je jaren en jaren, tot vervelens toe. De vrouwen aan wie ik deze grap vertelde, waren uiteraard niet tevreden, maar één onder deze vrouwen durfde me tekeer gaan door te melden dat dat machisme is, en dat men net hetzelfde kan melden van mannen. Maar eigenlijk wou ik geen Dagboek beginnen, dan wel eens te vertellen over een generatie met als titel van het artikel 'Mensenleven', of liever de titel 'Het Gemis', als persiflage op de onderliggende bekentenissen van de taal(kronkels) die wij, scribenten, willen meester zijn. Daar waar anderen meester zijn van hun portemonnee. Zoals de verkiezingslogans van de katholieken met macht en glorie : "Uw geld in onze zakken!". "Geist und Preiz" Welnu, op zo'n mensenleven dient men te constateren dat niks veranderd is, dan wel de machtsovername van extreem rechts op de vrt en in de ministeries. Want wat te zeggen over een staking die leidt tot niks eigenlijk. And who cares, want op zo'n mensenleven zit ik nu dan eindelijk (zonder parabool) met de radio's van onze wereldse hoofdsteden op internet, verlost van het debiel gedoe van plaatselijk extreem rechts, met die nazivlaggen in lelijke kleuren. Niks is veranderd dan dat ze nu de klauw van de leeuw in (modernistische?) computervorm gekregen hebben zodat wel duidelijk nu, in Romeinse termen, de Hitler groet in te herkennen valt. Met tegelijkertijd de gewezen collaboratiepers, die voorkomt alszijnde intellectueel of kwaliteits want mooie lettertype over (hatelijke) commissie Daneels, terwijl de socialistische en liberale vlaamse pers er populistisch uitziet. En dat lezen studenten, sorry arbeiders dan. Maar de ene dekt de lading, de andere zou het ontmantelen. Toen ze amper uit het slop geraakten, was er dus cultuur. Niet zozeer in dezelfde stalinistische tempels van voorheen, maar achter de hoek van een doek, daar waar er één overgebleven overlevende Mens zou overblijven tussen de inboorlingen, en men in termen van 'Apocalyps Now' er een reliquie van moet maken. En tenslotte, in de verwarring & vereenzaming men Romy Schneider en Maria Schneider niet dient te verwarren, want dat is één anus verschil. Kwestie iets af te bakenen in het postmodernisme, daar waar het bij Godard ging om informatie, beeldvorming en vakbond, daar waar fictie altijd mooier zal zijn dan de realiteit. Is er dan haat, maar hoe veruiterlijkt zich dat? Nu ze (bijna) de macht hebben. Dat zou nu gaan om die profiteurs, en dat zijn dus de vreemdelingen en de mensen die een pre-pensioen hebben, en uitgeblust zijn na 33 jaren werken voor rijken. Die pre-gepensioneerden, vreemdelingen en gehandicapten met uitkeringen die moeten ze vinden en lastig vallen voor boetes en belastingen, en de politie doet mee want net als de vrt ook onder bevel van extreem rechts. Fictie? Aan de grens dien je je shit af te staan, evenals tussen de grens Duitsland en Polen (in 1938) waar joden officieel met 10 Deutsche Mark het land werden uitgezet met de opmerking "jullie zijn hier met niets binnengekomen,, welnu u mag nog van geluk spreken dat Het Duitse Volk u 10 DM gunt". Zo is er bij de commercant commentaar op alles, en is het de bedoeling dat men in dat mensenleven een paar keren op de knieën valt, maar wat verschilt met vroeger is dat niemand dat nog merkt want naamloos tot aan de kust, sorry tot in de kist. Maar werd er geroddeld over Dr. Adler, stel u voor, met deze melding voor ogen : "My son's income was never up in the five figures.' Maar moest het dus gaan om een mensenleven, met het gemis van zovele dingen immers, en eens het te laat wordt, er geen tijd meer is voor nostalgie of cynisme dan wel voor mathematica. Eens zogenaamd alles opgelost, komt er de snelheid van de kogel in eigen hoofd, en voilà that's it : het mensenleventje evenals het gemis ook voorbarig voorbij, zodat er een leegte overblijft, stel na de dood van Jean Marais, sorry Jean Moulin, die als enige overlevende van de naziterreur en -slachtingen op grote schaal een massa extreem rechts nalaat in die herbouwde boeredorpkes met kerktorens zonder modder of stront meer aan, maar met zicht op tv, want werd tenslotte hun dialectentaaltje & haat ingetoomd door de rijkdom van elders, maar ook dat mondt uit op de psychologische en historische paradox: ze haten eigenlijk diegene die ze (onrechtstreeks) geholpen hebben, evenals ook het summum (in kleur op glad papier of platte schermen) te bereiken en van wie ze trouwens hun rijkdom te danken hebben. Wie had dan gedacht dat ze een kostuum (pak) zouden kunnen kopen met hetzelfde geld dan dat die uitkeringsgerechtigde moet weten rond (om?) te komen op één week tijd. En er na zes maanden, of honderd jaren NIKS veranderd in zijn 'condition humaine'. Ze houden van grijs, en indien je dus niet de mogelijkheden hebt om je foto's zelf te ontwikkelen welnu wordt alles wat wit is, grijs, ook uw tekeningskes op internet, want moet de kleur van hun legervestjes zowieso passen met iets. Ook hun winkels, kappers, banken, auto's, kousen,.. dienen dan grijs te zijn, met zwart-gele vlaggen er bovenop bij voorbeeld. Het ergste is niet zozeer dat ze dat opleggen, maar dat zonder opleggen de mensen zodanig gemanipuleerd zijn dat ze onbewust doen wat iedereen doet, met name te opteren voor het grijs. En het ergste, weeral, is niet zozeer het gemis aan kleuren, maar de onmogelijkheid bij die mensen nog een andere kleur te kennen dan het grijs. Zijn ze dan allen zogenaamd kleurenblind zoals ze dan allen de Humo, 'Het Nieuwsblad' of HLN lezen met vrt hier. Zoals ze in kudde met zo'n half miljoen naar een Magritte Museum kunnen trekken, maar niks moeten hebben van de kunstenaar om de hoek, want die willen ze zelfs niet kennen.En stel u voor, dat zijn dan de intellectuelen van dit landsgedeelte, dat even groot is op de aardbol dan een Americaanse, Russische, Chinese of Duits gewest. Dat is toch logisch dus allemaal. Maar, in dat mensenleven, moet ik zeggen dat ik geproefd heb van vele dingen in de wereld, zoals het wonderlijke (kleurrijke) Myconos, de wonderlijke Côte d'Azure net zoals Roumenië of Tunesië waar steeds de enige Belgen die er zijn, zich profileren alszijnde ware boeren. Maar dat allemaal is voor mij voorbij, want o.m. geen 'dertiende maand' in de euro inflatie. Maar de realiteit geeft ons dat ze u net voor de verkiezingen wettelijk (?) 75 euro per jaar meer gunnen, waarvan zoveel gaat naar politie, huur en belastingen zodat dat niet eens overeenkomt met de prijs van uw frikadel friet met mayon(n)aise. Zo geëvolueerd zijn we in dat mensenleven.
