Zondag 14 augustus 2011 - 45ste etappe - Maria Seesal tot Lackenhof Er is helemaal geen GSM ontvangst in het dal. Deze morgen ben ik om 6.00 u. gaan ontbijten zodat ik om 6.45 u reeds op pad was. Alles is nog stil, ik hoor enkel de natuur wakker worden. Ik wandel langs Schwarzois (ook de klein Ybbs genoemd) of de Schwarzen Ois. Na enige tijd stap ik links over een riviertje in de Gescheidsgraben. Daar gaat het steil de hoogte in op moeilijke begaanbare ondergrond nl. kalksteenrotsen (Schotter) die door de regen van gisteren spekglad zijn. Later gaat het over in boswegen en almweiden. De blauwe koe van Milka nog niet gezien, maar wel bruine gevlekte koeien. Blijkbaar zijn deze dieren wandelaars gewoon, want ze bekijken je eens en denken: "tis doar were ene met een klakke" en ze grazen verder. Aangekomen op de Gescheid (843 m hoog) zie ik voor de eerste maal in de verte de Ötscher (1893 m hoog) maar die is pas voor morgen, dat is ongeveer 1000 m klimmen vanaf de plaats waar ik vanavond verblijf. Bij het zien van de Ötscher krijg ik een eigenaardige gewaarwording, plots denk ik aan de dochter van een vriend, die enkele jaren terug gestorven is en ik begin te wenen. Raar gevoel. Ik wandel terug naar beneden naar Hamut en langs de Bödingbach naar de gelijknamige gemeente. Ik sla rechts af en kort daarna links en loop dan langs een museumspoorweg (eens links, eens rechts) tot Lunz am See. Soms moet ik vanaf de spoorweg over rotsformaties, je weet wel, ene kant muur, andere kant NIET kijken (afgronden)! Er is maar plaats voor 3 voeten, gelukkig kom ik mijn tegenligger pas veel later tegen ! Vanaf Lunz loop ik in een boog om de Lunzersee op de zuidoever tot Seehof en voorbij Schloss Seehof, waar ik links terug aan een beklimming begin naar Maierhofen. De beklimming loopt door het woud en is zeer slecht begaanbaar, tot ik een grotere weg dwars en aan de overkant aan de laatste beklimming van de dag begin, richting Lackenhof aan de voet van de Ötscher. Duitssprekenden hebben het toch moeilijk met afstanden. Als er een bordje staat, 15 minuten tot een bepaald plaats, dan stap je een half uur en je komt weer aan een bordje met dezelfde aanduiding. Nog voor ik die beklimming start krijg ik een sms-je van mijn schoonbroer Frans Cardoen dat hij op mij zit op te wachten in Lackenhof. Van een aangename verrassing gesproken! Het is een blij weerzien. Met hem is ook zijn buurvrouw (89 jaar) meegereisd. Zij hadden het middagmaal gebruikt bij de 'Kirchenwirt'. Hij vertelt mij dat Magda samen met Brigitte en Josef zijn gaan eten in Hongarije, lekker en goedkoop. Ik heb er wat gedronken en ben dan verder gestapt tot aan de jeugdherberg.
Ondertussen heb ik gedoucht en mijn vuile was in een plastiekzak gestopt. Die worden dan bij Brigitte in de wasmachine gewassen. Ik was blij dat ik om 18.00 u. kon gaan eten want ik had honger gelijk een paard. Aan tafel maak ik kennis met pelgrims uit Leonding. Morgen mijn laatste trip, en als het zo n weer is als vandaag, snikheet, zal het niet plezant zijn! Ik mag pas om 8.00 u gaan ontbijten , dwz te laat vertrekken en niet veel schaduw want de Ötscher is maar half bebost. Maar we zien wel.
Zaterdag 13 augustus - 44ste etappe - Maria Seesal
Zaterdag 13 augustus 2011 - 44ste etappe - Waidhofen a/d Ybbs tot Maria Seesal Gisteravond heeft pastoorsmeid lekker gekookt. Daarna zijn de pastoor en de meid naar de opera vertrokken. Ik zat op mijn kamertje toen er buiten zoveel lawaai was. Ik wilde gaan kijken, want er was daar een criterium aan de gang voor mountainbickers. Maar ik kon niet naar buiten, ik was dus opgesloten in de pastorij! Dan maar weer naar mijn kamer en daar heb ik door het venster naar de koers gekeken. Het was een criterium voor MTB'ers in 4 reeksen van 20 renners. De eerste 5 van iedere reeks reden om 10.00 u. de finale. Alé, 't is een keer wat anders dan bij ons. Vanmorgen was de ontbijttafel gedekt voor 5 personen, bleek dat er nog gasten logeerden. Twee jonge Braziliaanse priesters. Ik had ze niet gehoord of gezien gisteravond, zo stil waren ze! Ze spraken alleen maar Portugees en een heel klein beetje Duits, het was dus behelpen met handen en voeten. Later kwam een tolk om ons te helpen. Wanneer ik wilde vertrekken was pastoor ook alweer weg, en ik heb dus geen afscheid kunnen nemen. Er was een begrafenis en een huwelijk in de voormiddag. In het centrum van Waidhofen kreeg ik compagnie van een inwoner. Hij vroeg mij om veel voor hem te bidden in Mariazell, omdat hij zo ziek is. Er is toch veel miserie in de wereld. Wanneer ik een tijdje buiten de stad ben begint het alweer te regenen. Ik passeer een hoeve waar de boer buiten staat. Hij begint mij natuurlijk ook weer uit te vragen, en ik doe weer mijn zelfde verhaal. Aan de volgende boerderij staat een andere boer mij al op te wachten, waarschijnlijk had hij telefoon gekregen van den eersten. Hij bewondert mijn zelfgemaakte stokken, als er opeens een dolgedraaide Rottweiler komt aangestormd. "Kruis uw stokken" kan de boer nog roepen. En zo vang ik de hond in de schaar! Dan neemt zijn baasje een van mijn stokken en slaat het arme dier tot het al janken wegloopt. Dat was eventjes schrikken! En de telefoon doet zijn werk, onderweg staan nog enkele boeren mij op te wachten. Blijkbaar ben ik een zeldzaam exemplaar. Vijf bergen verder is het alweer droog en kan de regenkledij weer uit. Ik loop over de Knieberg, maar toch geen pijn aan de knieën hoor .....Dan zie ik een wegwijzerbord met daarop Ybbsitz , allee ik loop "ipsiets" van Ybbsitz ......Daar begint de afdaling . In een Imbiss (snackbar) vraag ik mijn stempel, maar die wordt mij weeral geweigerd, ik krijg een snak en een bete. Maar dan komt de bazin en heeft mij toch een stempel en ik kan vertrekken. Het zit er vol dronkaards en ben blij dat ik daar weg ben.
Blijkbaar is Ybbsitz gekend voor zijn kunstsmeden en beeldhouwers. De smeden gebruiken de waterkracht (watermolen) van het naastliggend riviertje 'de Ybbs' om, met een vernuftig systeem de hamer automatisch omhoog te trekken en dan te laten vallen. Zij maken prachtige kunstwerken.
Dan wandel ik langs een waterval omhoog tot helemaal boven, langs een gevaarlijke afgrond. Boven loop ik nog wat door weiden en bosjes. De zon kwam ook weer te voorschijn en daarmee ook mijn vriendjes, de dazen en wespen. Ik heb weer een paar venijnige beten geïncasseerd. Gelukkig was het niet zo ver meer en na een afdaling kwam ik aan in Maria-Seesal, een gehuchtje met 1 kerk , 2 huizen, 1 gasthof, 1 houtzagerij en een boerderij. De hoteluitbaatster spreekt een onverstaanbaar dialect en troont mij mee naar mijn kamer. Het is er zeer proper en voor de laatste keer was ik mijn kleren. Nog ongeveer 54 km en ik heb mijn doel bereikt. Wie had dat gedacht???...............
Ik wens hierbij nogmaals alle mensen van harte te bedanken die mij op de een of andere manier gesteund hebben, door mijn blog te lezen, berichtjes en mailtjes te sturen en niet te vergeten de financiele bijdrage voor het project Gambia (het juiste bedrag weet ik nog niet). Zonder dit alles zou mijn zware tocht nog zwaarder lijken. Ik zal jullie allemaal indachtig zijn als ik maandag aankom in Mariazell, en een GROTE kaars ontsteken! DANK U WEL.
Vrijdag 12 augustus - 43ste etappe - Waidhofen a/d Ybbs
Vrijdag 12 augustus 2011 - 43ste etappe - Maria Neustift tot Waidhofen a/d Ybbs Ik heb eens goed geslapen, 10 uur, maar het is nog te weinig voor mij. Vanmorgen ben ik naar de mis geweest. Er waren toch ongeveer 30 personen (midden de week) in de kerk. De priester vernoemde mij op het einde van de mis, en wenste mij namens de parochie een goede reis toe. Daarna hebben we samen ontbeten, de huishoudster had voor een stevig ontbijt gezorgd, en kon ik vertrekken. De pastoor gaf mij de zegen en op mijn beurt moest ik hem en de huishoudster de zegen geven. Hij zegt mij dat het heel normaal is, dat een pelgrim de zegen heeft. Ik vraag mijn gastheer wat mijn schuld is, maar hij wilt niets aanvaarden. Maar de kerk moet gerestaureed worden en ze verkopen 'Gutscheinen', een soort aandelen. Zo zijn 2 stenen van de kerk nu van mij, ik zal dus in de kroniek vermeld worden. Onderweg bij een bakker broodjes gekocht voor 's middags.
Ik vertrek langs een goed aangeduid parcours. Zelfs in de weiden staan borden met wegwijzers. En trapjes om over de stroomdraden te kruipen, die zijn er om het vee binnen de afrastering te houden. En ja, daar zijn ze weer, de dazen en wespen. Ik lig goed in de markt. Op mijn weg heb ik al zo dikwijls het woord "Bildstock" tegengekomen , en ik wist in de verste verte niet wat dat betekent! Maar nu wel: het is een bidkapelletje! Waar men gaat langs Vlaamse, pardon, Oostenrijkse wegen komt men Bildstocken tegen....... Ik heb gisteren al het nut van mijn twee stokken bezongen. Ewel, ik ben hartstikke blij dat ik ze mee heb. De afdalingen zijn zo gevaarlijk dat de kleinste misstap een ramp zou zijn. Met mijn stokken kan ik mij met mijn zware rugzak toch afremmem indien nodig. Buiten enkele boeren die in de velden aan het werken zijn kom ik niemand tegen. Vandaag is het nogal een lange tocht, nl. 30 km , niet te onderschatten hoor in die hitte en berg op berg af. In Waidhofen aangekomem ga ik in de controlepost een stempel vragen, maar die wordt mij geweigerd door de vrouw die daar verantwoordelijk is. Ik kan me al inbeelden waarom: Brigitte had daar eerst een slaapplaats gereserveerd maar later geannuleerd, omdat ik in het 'Pfarramt' kon slapen. Waarschijnlijk is ze in haar g... gebeten. Maar geen nood, in Pfarramt zal ik wel mijn stempel krijgen. Als ik aanbel bij de Pastoor komt niemand opendoen. Dan maar naar Brigitte gebeld en zij heeft het probleem alweer opgelost. Opeens komt de huishoudster de voordeur opendoen en krijg ik mijn kamer toegewezen. De pastoor was het vergeten te zeggen tegen de 'meid' dat er een pelgrim kwam slapen. Mooi kamertje met douche en toilet. De Pastoor "Pfarrer Magister Herbert Döller" is een toffe gast. In de pastorij lopen twee katten rond. Een ligt boven op een etagaire met een Mariabeeld in. Na het avondbrood blijven we nog een beetje praten. Maar de pastoor is ook verstrooid, hij had namelijk gezegd dat ik een sleutel zou krijgen van de pastorij, om in de avond nog even in stad rond te lopen, niet daarvan, hij was het vergeten en hij was 's avonds weg met zijn meid naar de opera Nabucco van Verdi. 's Morgens aan het ontbijt merkte ik dat er vijf borden stonden. Ik dacht, tiens, wij zijn toch maar met zijn drieën. Het kwam even later uit. Daar logeerden ook nog 2 Braziliaanse priesters en die waren de avond voordien ook opgesloten. Ajaijai. Verstrooide professor. Ik ben vandaag in Niederösterreich, maar dat kun je niet zien hoor. Ze kweken hier ook bergen !.... Hier zit ik op ongeveer 380 m. hoogte en Ybbsitz heeft 422 m. boven de zeespiegel. Ik krijg een berichtje van mijn goede vriend Bart Kindt. Ik mag bij mijn terugkeer weer daar logeren .... maar 't zal niets worden hoor Bart, ik ga eens zwaaien vanuit het vliegtuig.......tweede venster rechts. Morgen 19 km naar Maria-Seesal. Tot dan !
Donderdag 11 augustus - 42ste etappe Maria Neustift
Donderdag 11 augustus 2011 - 42ste etappe - Steyr tot Maria Neustift Vanuit Gasthaus Pöchacker om 7.00 u vertrokken naar centrum van Steyr. Ik word tegengehouden door een wandelaar die mij vraagt waarheen de reis gaat. Hij is begeesterd door mijn avontuur en wandelt een hele tijd met me mee. Ik wandel vervolgens een heel stuk langs het riviertje de Enns. Ter hoogte van Steyr vloeien de riviertjes de Steyr en de Enns samen. Beide hebben een nogal sterk debiet. Na enkele kilometer verlaat ik de bebouwing en stap ik door de velden. Onderweg zie ik veel herten en reeën, normaal, met al dat lekkers op de velden. Ik denk dat ze enorm verlekkerd zijn op sojabonen. In ieder sojaveld lopen er wel een paar rond. Af en toe loop ik door een bosje (wat men hier een au noemt). Ondertussen ben ik aan beklimmingen begonnen. In de bergen geen mens gezien en plots ontdek ik dat ik niets te eten bij heb. Vergeten een lunchpakket klaar te maken. Bij mijn eerste controle in Gasthof Schoiber vraag ik de 'Wirt' of hij een paar boterhammem wilt klaarmaken voor mij. Dat doet hij met plezier en wenst mij nog een goede reis. Twee dikke boterhammen met gekookte boullie, kaas en mierikswortel (straffer dan mosterd). Mijn tocht bestaat vandaag uit veel beklimmingen en gevaarlijke afdalingen. Door de nachtelijke regen liggen de paden er spekglad bij, zeer gevaarlijk om uit te glijden en op je neus te vallen! Vanaf Gasthof Schoiber moest ik een steile 'Schotterweg' omhoog, niet dat het vol ligt met 'Schotten' uit Schotland (Schotten betekent rotsblokken), tot op de Damberg. Heel lastig. Allemaal verschillende dikte en geen enkele horizontaal. Ik dacht onmiddellijk aan de "Totenstiege" in het concentratiekamp van Mauthausen (een pesterijtje van de SS in WOII). En zeggen dat ik er mountainbikers naar beneden zag rijden. Op de Damberg staat er een hoge uitkijktoren, die ik er ook nog bijnam. Van hier heb je een prachtig uitzicht op het Vooralpen gebied, met serrieuze pieken. Vandaar is het steil afdalen en wordt er rond de Schwarzberg gewandeld, om dan aan de beklimming van de Plattenberg te beginnen, die met zijn 900 meter helemaal niet zo plat is. Meer dan een uur klimmen. Als toemaatje zijn de boeren mest aan het voeren op de Almweiden en daar moest ik door, willens, nillens. Ik stonk gelijk een ...! De landbouwers bemesten hun weiden door gebruik te maken van kilometers lange slangen, die nog een grotere diameter hebben dan die van de brandweer. Er staat een pomp beneden aan de mestputten, een tussenpomp halverwege de berg en een pomp op het einde. De mest wordt verdeeld over de weide met enorm krachtige sproeiers. Na de walm van de alm ben ik de beklimming van de Spadenberg (1000 meter) begonnen. Bovenaan heeft een Alpenvereniging een kruisbeeld geplaatst, met bijhorend boek, waar je uw bevindingen kan neerpennen. De afdaling van de Spadenberg was de slechtste tot nu toe, gevaarlijk glad door de regen van gisteren. Gelukkig kon ik afremmen met mijn stokken. De paden zelf zijn onbegaanbaar, dus moet je zich een weg banen door het bos en zien dat je de paden niet uit het oog verliest. Door het bos is het eveneens lastig vooruit komen. door de uitstekende wortels, waar ik heel de tijd mijn achterpoten omsla door de uitstekende wortels van de bosreuzen. Heel lastig stappen. (Wat moet Christus geleden hebben onder het gewicht van zijn kruis, vallen en beschimpt worden ..., in mijn geval dazen, wespen, en andere insecten) Men staat er niet altijd bij stil. Spadenberg! Geen spaden te bespeuren, ander zou ik er een beetje van afscheppen ....... En net wanneer je denkt dit is het einde, begint een nieuwe beklimming of afdaling. En ineens, in 'the middle of nowere', kom je aan de "Glassner Hütte". Dit is eigenlijk meer een uit de kluiten gewassen berghut, die in de zomer leeft van wandelaars en in de winter van de skiërs. Ernaast loopt een skilift. Scheel van de dorst bestel ik een apfelsaft gesprizt. De eerste slok dampt weg. Vandaar zie ik de kerk van Maria Neustift staan, bijna binnen handbereik, maar niet is minder waar. Ach nee, nog een uur stappen tot beneden. Na de afdaling krijg ik nog een lichte steiging van 100 m naar kerk van Maria-Neustift. Mooi 'hübsch' kerkje. Op het kerkplein loopt een groepje mensen rond. Een paar van hen zoeken toenadering en vragen mij waar de reis naar toe gaat. Wanneer ik in het kort een uiteenzetting geef, beginnen zij spontaan wandelliederen te zingen. Het groepje bleek een koor te zijn. Het voltallig koor komt in een cirkel rond mij staan zingen. Zij zingen een drietal liederen en wensen mij verder "viel erfolg".
Ik kom aan om 17.00 u bij pastoor Franz Wimmer, waar ik mag overnachten. Ik ben er zeer welgekomen. Ik moest mijn schoenen uitdoen aan de voordeur en de pastoor liep mij voor naar boven en toonde mij de slaapkamer en de badkamer. Toen ik na de douche terug beneden kwam, waren mijn schoenen verdwenen. Ik ging het vragen in de keuken en daar trof ik de huishoudster, die zei dat ze mijn schoenen buiten had gezet met een emmer water en een borstel erbij en dat ik ze best eerst zou kuisen. Daarna vroeg ze mij om te helpen om de juist gerooide aardappelen te rapen. Die hebben we dan samen naar de kelder gebracht. Na het avondeten heb ik nog wat zitten kletsen met de huishoudster. Toffe madam.
De pastoor heeft veel werk, hij heeft, net als bij ons ook enkele parochies onder zijn hoede. Hij krijgt hulp van een secretaresse die heel geïnteresseerd is in mijn land en ik moet uitleg geven over Dadizele.
Ik heb eens goed geslapen, 10 uur maar het is nog te weinig voor mij. Vanmorgen ben ik naar de mis geweest. Er waren toch ongeveer 30 personen (midden de week) in de kerk. De priester vernoemde mij op het einde van de mis. Daarna hebben we samen ontbeten en kon ik vertrekken. De pastoor gaf mij de zegen en op mijn beurt moest ik hem en de huishoudster de zegen geven. Hij zegt mij dat het heel normaal is, dat een pelgrim de zegen heeft. Ik vraag mijn gastheer wat mijn schuld is, maar hij wilt niets aanvaarden. Maar de kerk moet gerenoveerd worden en ze verkopen Gutscheinen, een soort aandelen. Zo zijn 2 stenen van de kerk nu van mij, ik zal dus in de kroniek vermeld. Onderweg bij een bakker broodjes gekocht voor 's middags.
Op de Almen loop ik gewoon tussen koeien, met lawaaierige bellen rond hun nek. Je komt ze trouwens ook tegen in het bos. Soms moet je over de weidedraad klimmen, waar de boeren (of Alpenverein) speciale trapjes gemaakt hebben voor wandelaars. De koeien bekijken mij met hun grote fluwelen ogen maar laten me verder met rust. Ik heb nog geen blauwe koe van Milka gezien ....Wel veel blauwe vlinders die ik bij ons nog nooit gezien heb. Wat is de natuur toch mooi!
Gisteren is Magda aangekomen in Wenen bij Brigitte en Josef. Nu nog 3 dagen en dan zien we elkaar weer na zolange tijd .... Vandaag ga ik naar Waidhofen ad Ybbs 18 km. Gelukkig niet zo'n zware tocht als gisteren .
Woensdag 10 augustus 2011 - 41ste etappe - Markt Sankt Florian tot Steyr Vanmorgen na een armtierig ontbijtje vertrokken naar de marktplaats Sankt-Florian . Bij de plaatselijke bakker enkele broodjes gekocht voor onderweg, en ditmaal droog zonder beleg. Een vriendelijke meneer wandelt een tijdje met me mee om mij de weg te tonen. Hij stond versteld toen ik hem vertelde dat ik al te voet van België kom. Ik zit nu al op de Mariazeller Pilgerweg en die is mooi aangeduid met rood-wit-rood markeringen. Ik hoef maar de cijfers en letters te volgen : soms 06 of MWW 06 of 406. De 06 staat voor Mariazell de 4 betekent kalkalpen. Dus voor mij zijn de laatste cijfers belangrijk. Ik heb geluk met het weer. Het is wel overtrokken met donkere wolken , maar het blijft droog. Er staat een sterke wind vanuit het westen. Ik stap de ganse dag door landerijen waar voornamelijk maïs, tarwe en sojabonen geteeld wordt. Ik zie weinig mensen, buiten enkele boeren die mij hoofdschuddend nakijken als ik hun vertel van mijn avontuur. Ik passeer mooie grote vierkantshoeven, maar geen enkele ziet er afgewerkt uit, noch gevoegd, noch gepleisterd. Vele herten en reeën gezien, door de honger verlaten ze zelfs bij dag het bos. Ik heb er enkele kunnen filmen en fotograferen. Ze zijn zo verlekkerd op sojabonen dat ze vergeten rond te kijken naar hun mogelijke vijanden. Daarna huppelen ze toch weer naar hun schuilplaats. Nu ik op de Mariazellerweg ben, kom ik regelmatig controleposten tegen. Aan mijn eerste post kom ik een uur vroeger dan op schema. Een Oostenrijker met een snorretje wil mij de verkeerde kant op sturen, maar een andere zonder snorretje corrigeert me zodat ik de juiste weg opga. Op een bepaald ogenblik zie ik voor mij de 'Voralpen' en achter mij liggen de bergen van het Böhmischerwald . Een prachtige streek en uitzicht. Voorlopig is de beklimming niet zo erg, de heuvels lijken een beetje op onze Vlaamse Ardennen. In de wandelgids is er sprake van de Populierenrijen, maar ze zullen dat moeten aanpassen. Alle populieren liggen om, gesneuveld door de houtzagers! Ik passeer een enorm groot Mausoleum van een adellijke familie : de Losensteiners en hun opvolgers de Auersperger. Het is zo'n groot gebouw dat er makkelijk drie gezinnen zouden kunnen wonen. Bij een boer moet ik een stempel halen in een Mostheuriger Zauner. De boer veklaart mij "verruckt" en doet verder met zijn werk zonder mij nog een blik te gunnen ! Daarna trek ik de Steyr over via de Kruglbrücke, de beklimming naar de Wallfahrtskirche Christkindl om mijn 3 de controlestempel. Dan nog anderhalve km wandelen en ik kom een uur te vroeg aan in gasthof Pöchhacker. Ik heb 7 uur gewandeld in plaats van 8 uur. Morgen zal het iets trager gaan, er is een stijging van 310 m. tot op de Spadenberg (1000 m.). Morgen naar Maria-Neustift.
Dinsdag 9 augustus - 40ste etappe - Markt St.Florian
Dinsdag 9 augustus 2011 - 40ste etappe - Linz/Pöstlingberg tot Markt Sankt Florian Om 5.50u wordt ik wakker, juist op tijd om mijn wekker wakker te maken....'t Was wel tegen zijn zin, maar alé. Om 7.00 u ontbijten, vuil beddegoed ingeleverd en op weg. Voor de zoveelste keer moet ik terug (8 km), om te starten waar het moet. Gelukkig stopt bus nr.27 aan de voordeur die mij naar de Taubenmarkt brengt, dan ga ik te voet naar de Hauptplatz en vandaar met het gisteren genoemde smalspoor naar de basiliek van de Pöstlingberg. Gelukkig is deze open. Deze basiliek is gewijd aan Maria van de 7 smarten. Heel mooie kerk. Daarna ga ik naar de Pastorij ernaast een stempel halen bij de zuster die daar werkt, vervolgens naar gasthof 'Kirchenwirt' om de stempel van de Mariazellerweg (06) te krijgen. Dan kan ik eindelijk echt starten. Pöstlingberg ligt op een hoogte van 519 m. dus kan ik van start gaan met een afdaling terug naar stad Linz. Van daarboven is duidelijk 4 stadsdelen te onderscheiden: de oude stad, de residentiële stad, de appartementsblokken, en dan nog het industriële gebied met uiteraard fabrieken. Ik stap over de Hauptplatz waar ik rechts in gasthof 'Goldenen Anker' mijn 2de stempel krijg. Ik ga verder over Landstrasse en Wienerstrasse die het winkelcentrum van de stad uitmaken tot aan Slot Ebelsberg waar ik in gasthof 'Klein München' mijn 3de stempel krijg. Ik vervolg mijn weg richting Florianerstrasse om na 500 m links de velden in te stappen. Hier loopt de Mariazellerweg samen met de Anton Brucknerwandelweg, richting Stift Sankt-Florian. In de gemeente Gemering kom ik voorbij aan het Zehethof , een prachtige hoeve die er helaas een beetje verkommerd uitziet. Het is een vierkantshoeve met een grondoppervlak van 1 joch (Oostenrijkse joch = 57,55 are), 12 poorten, 52 deuren en 365 vensters. 1 poort staat voor 1 maand, 1 deur staat voor 1 week en 1 venster staat voor 1 dag in het jaar, één zijde van de hoeve staat voor één kwartaal. Ik kom aan in Sankt-Florian met een schitterend Augustijnerklooster waar het Koninklijk Paleis van Laken een puntje kan aan zuigen. Ze hebben er hun eigen post, restaurant, winkels, brandweer, hotel met alles erop en eraan. Christus zou ze de tempel uitjagen. De vierde stempel haal ik in hotel 'Erzherzog Franz-Ferdinand'. Na nog tien minuten stappen kom ik aan in mijn verblijf voor vandaag: Gasthof 'Pfistermûller'.
Ik begin toch langzaam te denken dat Duitsers en Oostenrijkers qua afstanden veel geleerd hebben aan de Chinezen. De Chinese afstandsmaat "LI" verschilt ook naargelang men bergop, vlak of bergaf loopt. Patrick, niet zagen hé. Wat kan jouw één kilometer schelen. Dus, morgen terug naar St.Florian, om mijn Mariazellerweg verder te zetten, richting Steyr.
Maandag 8 augustus 2011 - Linz/Pöstlingberg - rust Vandaag is het een miezirige dag. Regen in snukskes. Deze namiddag toch eens naar stad geweest om een ticket te kopen voor de "Pöstlingbergbahn". Die loopt van de Hauptplatz tot boven op de Pöstlingberg (4.140 m lang) met een hoogteverschil van 254 m en een maximale steiging van 11,6 %. Het is een smalspoorbaan van 90 cm. De loc. heeft een 4x 143 PS aangedreven motor en elektrische spanning van 600 Volt. Wagengewicht in lege toestand is 28.000 kg en in volle toestand 35.000 kg. Zitplaatsen: 33 en staanplaatsen: 55. Max.snelheid bedraagt 50 km/h op het vlakke en 25 km/h bij het stijgen. Morgen moet ik tot op de Pöstlingberg, omdat mijn laatste 7 dagen daar aanvangen bij de basiliek.
Daarna heb ik nog de voormalige Ursulinnenkerk bezocht. Daar liep een uniek project. De Canadese kunstenares Janet Cardiff heeft het veertig stemmig mottet "Spem in alium" van de Engelse renaissance componist Thomas Tallis opgenomen en verdeeld over evenzoveel luidsprekers, dus veertig. Die veertig luidsprekers staan per vijf, zodat je acht corresponderende koren, met elk vijf stemmen (bas, bariton, tenor, alt, sopraan) kan aanhoren. Enig!!!!!!!!
Ondertussen begin ik ook het openbaar vervoer te kennen in Oostenrijk, toch weer iets anders dan in Duitsland of bij ons. Maar heel interessant om in je rustdag plaatsen te bezoeken, die ver uiteen liggen.
Ondertussen vastgesteld dat ik al twee blauwe tenen heb. Leuk is anders.
Vandaag een telefoontje gekregen van tante Marleen en nonkel Paul. Er wordt nog gedacht aan mij.
Straks gaan eten en dan nog eens de route voor de laatste 7 dagen overlopen.
Dank aan Brigitte, die ervoor gezorgd heeft dat ik in 2 dorpen bij de plaatselijke priester kan overnachten.
