Zondag 31 juli - 35ste etappe - Vilshofen a/d Donau/Seestetten
Zondag 31 juli 2011 - 35ste etappe - Deggendorf/Seebach tot Vilshofen a/d Donau/Seestetten Vanmorgen om 6.30 u wakker. Luxe Kamer, luxe prijs bij de familie Biebl in Seebach. Bagage klaargemaakt, lekker ontbeten en om 9.30 u vertrokken. Het is miezerig weer. Toen ik vertrok begon een man tegen me te praten in een soort Duits met met Vlaams ertussen. Ik vraag hem: "Ben jij Vlaming?" Bleek dat hij van Diest afkomstig was. Zijn vrouw is Roemeense en ze kwamen uit vakantie terug in haar thuisland en overnachtten in Deggendorf, om dan naar België terug te keren. Mijn weg loopt over Hengersberg, Winzer, Loh, Mitterndorf, Nesslbach, Hofkirchen naar Vilshofen/Seestetten. In de motregen vertrokken dus. Ik kan nog altijd op de rustige 'Radwegen' wandelen, die lopen evenwijdig met de drukke autobanen. Het is zondag en er zijn enorm veel fietsers onderweg. Er zitten veel buitenlandse toeristen tussen, want men hoort er alle talen spreken. Ook heel veel Slavisch hoor ik. Het is er heerlijk fietsen in een prachtige natuur. De fietsers zijn zwaar beladen met fietszakken vooraan, achteraan en er is zelfs enekel met een aanhangwagentje voor de bagage. Ik ben niet de enige 'tjoolder'. Er is een heel sterke stroming op de Donau. Een Nederlands schip kwam voorbij en liet zich meedrijven met de stroming. De stroom ziet er gevaarlijk uit. Overal draaikolken. Er was ook een koude westenwind. Dus heb ik de ganse dag de wind in 't g ... vanachter gehad. Rond de middag de middag wordt het droog, maar wanneer ik aankwam in Vilshofen (rond 16.00 u.) begon het water te gieten. Het gasthof is nog gesloten! Ik bel de uitbaatster, maar het is de bezettoon. Rond 17.30 u kwam zij de deur openen. Ik krijg een vier personen kamer, heel proper maar koud. 'k Zal mijn trui moeten aantrekken om te slapen. Door het venster zie ik de boten voorbij komen. Het gasthof ligt aan de oever van de Donau. Geen muziek vanavond, oef. Ik heb nu al 966 km. Morgen moet ik een stuk terugkeren tot Sandbach, omdat ik nu op de rechteroever ben en daar zijn geen fiets- of wandelpaden. In Sandbach ga ik dan met de veerboot naar de linkeroever, waar ik terug op de 'Donau-Radweg' terecht kom richting Passau. En in Passau ga ik Belgisch pralines kopen in het "Flämische Chokoladenhaus" bij Patrick Declercq, Grabengasse 17. Lekkkeeeer. Patrick Declercq is afkomstig uit Aalst en maakt zijn pralines enkel met grondstoffen van bij ons, dus de pralines zijn echt Belgisch. Ik blijf twee maal overnachten in Passau, omdat ik een orgelconcert wil bijwonen in de Dom. Er zijn twee concerten per dag. Hopelijk kan ik een kaartje bemachtigen. Dat is mijn laatste plaats in Duitsland. Dinsdag steek ik de grens over naar Oostenrijk! In Kramesau wachten Brigitte en Josef mij op. Het zal een heerlijk weerzien zijn!
Ik vermoed dat ik op de grens ben tussen "Grüss Gott" (Beieren) en "Servus" (Oostenrijk).
Zaterdag 30 juli - 34ste etappe - Deggendorf/Seebach
Zaterdag 30 juli 2011 - 34ste etappe - Deggendorf/Seebach Gisterenavond heb ik maar heel laat de slaap kunnen vatten. Het dames nationale team softbal van Duitsland sliepen ook in de JHB. Tot na middernacht was er kabaal. Vanmorgen Straubing verlaten voor 20 km stappen richting Deggendorf. Ik ben blij om het lawaai van gisteravond- en nacht achter mij te laten. Mijn doel is pelgrimeren en met al dat feestgedruis zou er weinig van in huis komen. Straubing was nog half in slaap, na een nacht ter voorbereiding van de 'Oktoberfesten' in München. Via Eglsee, langs rustige wegen tot Irlbach en verder tot Stephanspoching. Daar staat een bord dat de streek de graanschuur is van Beieren. Pijnlijk om te zien hoeveel duizenden kilo's ze morsen langs de weg. Het soort tarwe die ze hier verbouwen komt nauwelijks 40 cm hoog. Enkel de aar wordt geoogst, terwijl de halm wordt in gefreesd. Verder langs Uttenhofen, Steinkirchen naar Stauffendorf. Onderweg kom ik twee langlaufers tegen, die al aan het oefenen waren voor het komende seizoen, dit op een soort lange skilatten met wieltjes aan. Dan via Nattenberg, Deggendorf binnen. Deggendorf is al lang geen dorp meer, maar een stad als Roeselare. Er gebeurt niet veel noemenswaardig onderweg. Maar als ik in Deggendorf aankom is er daar een ralley aan de gang. Er zijn omleidingen en in de drukte spreekt een vrouw, mij aan in het Engels. Ze heeft mij de raad om een andere weg te nemen dan ik van plan ben, want het is er beter en korter en bla bla bla, maar ik doe toch mijn eigen zin en ik ga de ingeslagen weg verder. Na een tijdje haalt ze mij weer in. Verbaasd vraagt ze mij: "how do you dit that?". En ik zeg in het Engels terug "on foot! "En weg was ze. Ze dacht zekers, rare vent!... En zij die dacht een kortere weg te nemen. Deggendorf is een mooi lieflijk stadje. Vele mensen spreken mij aan en bekijken mijn grote rugbagage en moeten er het fijne van weten. Ik heb mijn verhaal al enkele keren moeten vertellen zulle! Ik bezoek de Maria-Himmelfahrtkirche, dit is een prachtige kerk zoals er zoveel zijn in Duitsland, met heel veel kunst, schilderijen en Mariabeelden. Echt de moeite waard om er een kijkje te nemen. Onderweg trakteer ik mezelf op een ijsje. Moet kunnen hé! Vandaar nog enkele kilometers tot deelgemeente Seebach. In het gasthof aangekomen is er een bruiloft aan de gang met weeral oempapa muziek. Er is veel ambiance bij jong en oud. Ik ga mij eerst douchen en omkleden en ga dan eten. Ik zit mee aan een tafeltje met enkele mannen en we bekijken dat zottekens spel. De bruid wordt rondgereden in een oude wieg. Zucht! Na het avondeten ga ik vroeg naar mijn lekkere warme kamer. Ik kan mijn was drogen op de chauffage zodat ik morgen met verse kleren mijn 30 km tocht kan aanvangen.
Stempels zoek ik niet meer, omdat ik meestal geen "Pfarrer" vind. Maar ik geniet van de stilte van de kerken, die aanzet tot bezinning. Het maakt jezelf ook stil, vooral innerlijk. En niet te vergeten, de kunst natuurlijk.
Vrijdag 29 juli 2011 - 33ste etappe - Pfatter tot Straubing Omstreeks 8.00 u vertrokken uit Pfatter. Ik wandel een tijdje langs de autoweg, maar algauw neem ik landwegen. Het is er aangenamer zonder verkeer en ook een kortere weg. Ik kom weer uit aan de Donau en blijf deze volgen. Ik ontmoet veel jongeren, die mij begroeten en vragen waarheen ik ga. Ze hebben echt interesse. Ook oudere mensen die in hun tuin aan het werken zijn komen over hun hek kijken en beginnen spontaan een gesprek aan te knopen. Heerlijk toch! Jammer van hun vreselijk dialect. Na twintig km wandelen kom ik om 15.00 u aan in Straubing. En mooie stad met oude vakwerkhuizen, een mooi marktpleintje en een watertoren midden in de stad. De Sint.-Jacobskerk is open, maar geen stempel te krijgen. De pastoor doet ook zijn deur niet open, dan maar naar de toeristische dienst waar ik wel een stempel krijg. Och ja, ik doe het niet voor de stempels. De jeugdherberg is nog gesloten als ik aankom. Het begint juist te regenen en ik moet dringend ..... Ik vraag de opzichter of ik binnenmag. 'Nein, noch nicht. Erst um 17.00 u.!' Ik mag wachten in een berghok. Vriendelijk is anders! Ik sta daar een beetje rond te draaien als een vrouw (de uitbaatster) mij zegt dat ik wel binnen mag. Ze geeft mij de sleutel van de kamer en verse lakens en zegt: "neune, zwote stock" (kamer negen, tweede verdieping). En ik snel naar boven gelopen voor de grote boodschap. Oef. Er is geen avondeten voorzien, dus trek ik de stad in om te eten. Er is feest en overal staan feesttenten en spelen er orkestjes oempapa muziek. Iedereen loopt in klederdracht, de vrouwen in Dirndl en de mannen in Lederhose, 't zal hier nog leuk worden! Ik bel naar mama, maar we horen elkaar niet van de muziek. We proberen het morgen nog eens.
Donderdag 28 juli 2011 - 32ste etappe - Regensburg/Tegernheim tot Pfatter Om 06.00 u. klaar wakker. Tegen 08.00 u. was ik onderweg richting Donaustauf, Sulzbach a/d Donau, Demling, Frangkofen, Kiefenholz, Sippenhausen tot Pfatter. Vandaag regent het een beetje als ik vertrek vanuit mijn verblijf. Ik kan de hele tijd op de 'Radweg' (fietsweg) stappen. Er zijn dan ook enorm veel fietsers en wandelaars die deze weg gebruiken. De meeste zijn met verlof, dus zijn ze vriendelijk. Over het hele traject van vandaag heb ik misschien 300 meter langs een autobaan gewandeld. Rechts van de weg vloeit de Donau, links in de verte zie je de bergen en wouden, en ertussen velden en akkers. Onderweg een dode dakhaas gezien, weer een slachtoffer van moordend verkeer. Op de Donau is weinig vrachtverkeer te zien. slecht een hotelschip en een stuk of vier vrachtboten. Jammer dat er niet meer gebruik wordt gemaakt van de binnenscheepvaart. Op zo'n boot kunnen ettelijke ladingen, die nu door vrachtwagens worden vervoerd. Mijn hielen en gewrichten beginnen serieus pijn te doen, die weken wandelen beginnen hun tol te eisen. Het dialect wordt echt Beiers. Wanneer de vorige dagen "Grüss Gott" nog duidelijk leek, begint het hier te gelijken op "Kroeskop". Om 15.00 u kom ik aan in Pfatter. Het waren vandaag maar 23 km, maar het leken er meer. De vermoeidheid zit ferm in mijn kleren. Nu ja , in totaal heb ik al 882 km gestapt. Wie zoeterdatdoendè??!!!!
Vandaag regen gehad tussen Frangkofen en Kiefenholz, gepaard gaande met donder en bliksem. Helemaal niet erg, het doet zelfs deugd.
Woensdag 27 juli 2011 - Regensburg/Tegernheim - rust Lekker lang geslapen tot 8.00 u deze morgen. Ik logeer in Tegernheim, op 3 km voorbij Regensburg. Na een uitgebreid ontbijt ben ik tot aan het "Walhalla" in Donaustauf geweest, nee, niet te voet maar met de fiets van mijn gastvrouw. Het is zo'n twintig minuutjes fietsen naar het Walhalla. Een gebouw zoals het Acropolis in Athene, in Dorische stijl. Het werd gebouwd in opdracht van Koning Ludwig I. Na de slag tegen Napoleon I te hebben verloren in 1807 (Schlacht bei Jena und Auerstedt), wilde hij het volk weer een oppepper geven door een prestigieus gebouw neer te planten. Na zijn dood werd het eigendom van de "Freistaat Bayern". 358 marmeren trappen leiden je naar boven. Het bevat bustes en gedenkplaten van wetenschappers, dichters, koningen, keizers, generaals en mensen die iets betekend hebben in de Germaanse geschiedenis. o.a. Mozart, van Beethoven, Catharina de Grote , en zelfs Vlamingen waaronder P.P.Rubens (+Antwerpen), Jan van Eyck (+Brugge), Hans Memling (+Brugge), Keizer Karel V (geb.Gent), Anton van Dyck (geb.Antwerpen). Ook Edith Stein, die de dood vond in Auschwitz. In aanvang werd door de koning de personen aangeduid die in aanmerking kwamen. Nu wordt om de 5-7 jaar een buste toegevoegd op voorstel van de Academie voor Wetenschappen van Beieren. De regering van de 'Freistaat Bayern' beslist dan unaniem over het voorstel. Heel interessant. En wat een uitzicht over de Donauvallei. Dan met de fiets terug langs de "Schöne Blaue Donau" (eigenlijk is hij groen) naar mijn gasthof in Tegernheim. Honderden fietsers tegen gekomen. Na de middag ben ik met het openbaar vervoer, naar Regensburg gereden. Ik bezocht er het Paleis van de Vorsten van Thurn und Taxis, die zich bevindt in het omgebouwde Benediktijnerklooster. Wat daar te zien is aan luxe is onbeschrijfelijk. Gewoonweg schandalig! Ik word er zowaar opstandig van. Die Vorsten zijn zo rijk als de zee diep is. En alles wordt er gedirigeerd door Fürstin Gloria. En geld maakt geld, want voor alles is er te betalen. 12 euro voor een rondleiding van anderhalf uur. De brouwerij heb ik niet bezocht want 't was weer betalen. Daarna heb ik nog een rondritje gemaakt met een sight seeing busje, maar ik vond dit niet zo leuk. Er speelde steeds het zelfde bandje af, saai. Dan met de bus terug naar Tegernheim en de dag was weer teneinde. Morgen mag ik weer de kuiten smeren om 23 km te doen tot in PFATTER.
De Benediktijnen zijn in 1810 ten tijde van Napoleon uit het klooster gezet. In 1812 kwam het in handen van de familie "Thurn und Taxis". Deze waren in oorsprong rijke handelaren uit Milaan (Il tasso/de das) in de 13de eeuw. Die zijn daar verdreven door de "Visconti's". Hun basis werd dan Bergamo. Op verzoek van de keizer van Oostenrijk (1490) organiseerde Francesco Tasso de eerste postroute tussen Innsbruck en Brussel. Als dank werd hij in de adelstand vergeven. Maar nog was het niet genoeg. De familie streefde naar macht, werden 'Freiherr', "Graf" en tenslotte "Fürst". Met het geld van het postmonopolie is het hen gelukt. Ik wordt er mottig van.
Dinsdag 26 juli 2011 - 31ste etappe - Beratzhausen tot Regensburg/Tergernheim Vanmorgen opgestaan met een stralende zon, en met de geur van vers bloed, beeeuuuh .....Mijn gasthof heeft ook een huisslachterij en heel het gebouw is doordrongen van die geur. Het wandelen gaat lekker rustig, een kleine beklimming en dan gaat het stroomafwaarts langs de Laaber. Tot die uitmondt in de Donau. Langs de Laaber staan veel vergane watermolens: Gleislmühle, Schafbruckmühle, Listlmühle, Türckmühle, Münchmühle, enz .... Ik loop door Deuerling, Undorf, Nittendorf, Ettershausen waar ik de Donau oversteek richting Kneiting, om dan stroomafwaarts tot Stadtamhof, waar ik drie bruggen oversteken om Regensburg binnen te stappen. Vanaf nu heb ik een tamelijk vlak parcour tot in Linz, waar de Alpen beginnen. Er is een 'Radweg' langs de Donau die loopt van Regensburg tot in Bratislava. Het was weer een korte tocht van ongeveer 20 km en algauw ben ik in Regensburg. Eerst heb ik de oude Benediktijnerkerk van St Emmeran bezocht die vroeger deel uitmaakte van het aanpalende klooster van St Emmeran (nu eigendom van het vorstenhuis Thurn und Taxis). In het koor, een verdieping hoger, zijn de glazen kooien voor de adellijke familie. De adel heeft altijd een beetje neergekeken op het gewone volk. In de dienst toerisme kreeg ik een stempel. Ik heb tijd om de Dom te bezoeken en er een stempel te vragen. Het is er erg donker binnenin. Het altaar, in wit hout, boeit me. Prachtig! De man aan de balie, die rustig verder pistache noten at, bromde tussendoor: 'lauft man jetzt auch in diese Richtung.' Hij gaf toch een stempel. Dan ben ik tot aan de "Steinener Brücke" gaan zien. Duizende toeristen voor een stenen brug. Ik vind die van Brugge mooier, nè.
Ook bezienswaardig is het Schloss "Thurn und Taxis". Het gebouw in zijn tegenwoordige vorm ontstond na een brand en was oorspronkelijk een Benedictijnenklooster. Vanaf 1812 residentie van de vorsten Thurn Und Taxis. Ook mooi zijn de patriciershuizen, z.g. "getorende huizen " Er zijn er nog een stuk of twintig. Dan heb je nog de 'Stenen Brug', de oudste nog bestaande brug in Duitsland. De middeleeuwse brug is 350 m lang en heeft 16 bogen. Heel anders is de moderne metalen brug iets verder, die davert en schudt als er auto's over rijden. Regensburg is een oude stad, te vergelijken met Brugge. Op een bankje aan de oever van de Donau ontmoet ik een koppel uit Australie. Ze maken een cruise met een boot door Europa en varen tot in Boedapest. Ze vragen mij waarvoor mijn stokken dienen. Ik doe ze het hele verhaal van mijn pelgrimstocht. Ze zijn heel enthousiast om mijn onderneming en maken foto's van mij met rugzak en stokken. Ze zullen thuis kunnen vertellen over die vreemde Belg die 1275 km te voet loopt. Voor hun vertrek drukten zij nog eens stevig de hand en wensten mij geluk. Het is druk in de stad en het krioelt van de toeristen. Nog enkele kilometers tot Tegernheim waar ik 2 nachten blijf. Douche, apfelschorle en 's avonds heb ik me wat met het kind (3j) van de uitbaters beziggehouden (onbetaalde kinderoppas), dan liep zij niet in de weg in de keuken. Morgen is rustdag, d.w.z. het Walhalla bezoeken en veeeeel rusten . Al 860 km. Volgende week steek ik de grens over Duitsland-Oostenrijk!
Weet je trouwens dat je met de fiets, vanaf de officieele bron in Donauechingen (Zwarte Woud) de "Donau-Radweg" kan volgen tot Bratislava (hoofdstad van Slowakije). En wanneer je in de goede richting rijd is het altijd dalen.
Ik weet nog altijd niet waarom sommige steden hier de naam "Markt" dragen, vb Markt Beratzhausen, Markt Laaber, Markt Regensburg, usw ... Het volgende heb ik thuis opgezocht: "Marktrecht was vanaf de Middeleeuwen het recht om een jaar- of weekmarkt te houden. Het vergunnen van marktrecht was voorbehouden aan de heer, zonder marktrecht mocht een dorp of stad dus geen markt houden. Het verkrijgen van marktrecht is vaak een teken dat een bepaalde plaats een bepaalde omvang heeft bereikt." Het hebben van marktrecht wil nog niet zeggen dat de plaats ook stadsrechten had. Een plaats met stadsrechten had meestal ook marktrecht, maar een plaats kon ook eerst marktrecht krijgen en pas later ook stadsrechten. Zo'n plaats wordt vaak (markt)vlek genoemd.
21.00 uur, de klokken luiden. Zij kennen er wat van hier in Duitsland. Op het kwartuur 1 slag, op het halfuur 2 slagen, 3/4 uur 3 slagen, vol uur 4 slagen + het aantal slagen om het uur aan te geven. Dus op de middag 4 slagen omdat het uur voorbij is + 12 slagen omdat het middag is + het angelus. Je moet je even voorstellen, in een stad waar verschillende kerken staan, zowel katholieke al evangelische, Pasen heeft er geen lap aan. Ik heb in Regensburg een klok op een plein gezien, volledig opgeleefd, vol barsten, gedaan met geschiedenis schrijven, huwelijken, begrafenissen, doopsels, einde.
Maandag 25 juli 2011 - 30ste etappe - Seubersdorf i/d Pfalz tot Beratzhausen Gisterenavond dacht ik even dat het gedaan was. Ik had het koud en lag rillend in mijn bed. Om warm te krijgen heb ik een aantal kledingstukken boven elkaar aangetrokken. Gelukkig had ik nog een paar dafalgans bij. Na een verkwikkende nachtrust en een flink ontbijt neem ik afscheid van mijn gastgevers. Ik schenk de dame een medaille van Dadizele. Een gebaar dat ze erg apprecieert, want ik moet niet het volle tarief betalen. Deze morgen was ik terug de oude en kon ik om 09.00 u vertrekken. Door Krappenhofen, Darshofen, Parsberg waar ik door een ex-Santiago wandelaar, niet de korste, maar wel de mooiste weg getoond werd, via Lupburg en verder langs de "Schwarze Laaber" richting Beratzhausen. De ganse dag een glooiend landschap, door bossen en weiden. Ik maak veel foto's, het is de moeite. Een hele tijd stap ik langs de Zwarte Laaber. Dit is een riviertje met heel helder water, maar de ondergrond is donker en door de hoge bomen kan er ook geen licht in schijnen. Vandaar de naam Zwarte Laaber. Ik weet niet of ik ongeveer de weg loop dewelke de eerste Vlamingen liepen in de 12de eeuw. Dit zou ik graag willen weten. Ik heb tijd vandaag. Het is niet zo'n zware tocht als gisteren en de weergoden zijn me redelijk goedgezind. .... Tot het begint te regenen. Een nat uur in de natuur !.... Onderweg, nabij Krappenhofen, vind ik een dood dier, het lijk op een wasbeer, maar bij nader inzien is het een das. Ik neem er een foto van. In Darshofen zag ik een zeldzaam Christusbeeld. Zijn hoofd was naar links gedraaid in plaats van, zoals gewoonlijk naar rechts. En wij zijn in Beieren, dus de kerken zijn voorzien van een "Zwiebelturm" (ajuintoren). Omstreeks 16.00 u kom ik aan te Beratzhausen aan pension "Petermichl". De mensen hier in Beieren zijn vriendelijk en nieuwsgierig naar hetgeen ik doe. De meesten Bayern kennen Mariazell of zijn er al geweest. Ik nader mijn doel , al 838 km (zonder deze die ik mislopen ben) in mijn benen. Ik ben blij dat ik me beter voel dan gisteren. Na de wasbeurt ben ik naar de St-Peter en Pauluskerk geweest. Overweldigende barok en wandschilderijen (met wrede voorstellingen). Achteraan, enkele trappen dalen, is er een Maria nis, waar ik uiteraard een kaarsje aansteek. Nu het zelfde ritueel als iedere dag, mama opbellen en mijn belevenissen vertellen, douchen, eten en slapen. Morgen gaat het richting Regensburg waar ik twee dagen blijf. Iets gaan bezichtigen en de batterij opladen (niet alleen van mijn GSM ). Vandaag mijn zesde week ingezet!
Om nog eens terug te komen op de mooie weg langs de "Schwarze Laaber", niet dat ik er spijt van heb, maar om de 10 km tussen Parsberg en Beratzhausen te overbruggen, heb ik 15 km afgelegd. Eerlijk gezegd, het is niet de eerste keer dat zij mij dat lappen.
Nog iets, het is heel moeilijk om een Bayer te begroeten. Als je "Guten Morgen" zegt, zeggen zij "Hallo". Als je "Hallo" zegt, zeggen zij "Grüss Gott". Als je "Grüss Gotte" zegt, zeggen zij "Guten Morgen". Het beste is om hen te laten beginnen met de begroeting en hen dan na te zeggen. Rare jongens.
Wat de straatnamen betreft, zoek geen naambordjes. Ofwel hangen er geen, ofwel kloppen zij niet. Het beste is om het te vragen.
Nog iets grappigs gezien vandaag. Enkele reeën zijn zich te goed aan het doen in een tarweveld. Wanneer zij mij opmerken gaan zij plat liggen om zich te verstoppen, maar hun oren zaten nog uit, een tarweveld met oren.
Morgen heb ik een lange trip voor de boeg. Rare uitdrukking, alsof mensen een boeg hebben. Laaber, Deuerling, Nittendorf, tot waar de rivier de "Laaber" in de Donau mondt en dan kom ik Regenburg binnen.
Nog drie weken te gaan. Ongelofelijk dat dit bijna voorbij is.
Ik dacht, toen ik er aan begon, om mijn hoofd eens leeg te maken, maar er zijn zoveel indrukken op mij afgekomen en opgeslagen, dat overweeg mijn bestanden uit te breiden.
Zondag 24 juli - 29ste etappe - Seubersdorf i/d Oberpfalz
Zondag 24 juli 2011 - 29ste etappe - Hipoltstein tot Seubersdorf i/d Pfalz Gisteravond in Gasthof " Zum Hirschen" genoten van een goed Beiers maal. Aan de Stammtisch zaten luidruchtige stamgasten halve liters te drinken. Ik vroeg nog een cola aan de waard. Hij bekeek mij en daarna zijn klanten : "Woisjt ihr wasch a kola isch ?" Weten jullie wat een cola is? Hij vond het blijkbaar grappig om mij een beetje uit te lachen omdat ik geen bier dronk. Toen ik wilde gaan slapen vroeg ik een grote fles spuitwater op mee te nemen op mijn kamer. "Nee, flessen water hadden ze niet, 't was spuitwater van het vat?! Nog nooit van gehoord. De waardin heeft dan maar een fles gevuld. Rare gasten, die Beiers! Goed geslapen, maar niet uitgeslapen. Het begint te wegen. Vandaag dan na het ontbijt vertrokken om 8.45 u. Een vliegende start langs het Main-Donau-Kanal. Het weer zit mee en het is zeer rustig wandelen langs het water. Hoogstens 10 fietsers, enkele voetgangers en 4 boten gezien. Een koppel heeft een vijftal km meegestapt en de man heeft dan de verdere weg uitgelegd. Ik ben toch weer eens van mijn route afgeweken. Gelukkig heb ik een tong, om de weg te vragen. De mensen zijn heel behulpzaam en nieuwsgierig. Jammer dat er zo weinig kerken open zijn. Ik ben altijd nieuwsgierig hoe die er binnenin uitzien. Bij Sulzkirchen verlaat ik het kanaal en begeef mij richting Mühlhausen en dwars nog een tweede kanaal, het "Ludwig-Main-Donau-Kanal" en het riviertje de "Sulz". Ja, ik had ze al in de verte zien liggen, de bulten van de Oberpfalz. Ik kon er echt niet meer naast lopen. Ze doen pijn in de kuiten, het is een zwaar parcour met veel beklimmingen. En daar loop je dan midden het bos, zonder aanwijzingen, tenzij naar het oosten lopen. En daar komt hij, de reddende engel, in auto verkleed. De bestuurder legt mij precies de weg uit...en, het klopt. Wat ik eigenaardig vind in die streek is, dat zij niet "durch das Wald gehen", maar "durch das Holz gehen". Verder moet langs Weihersdorf, Wallersberg, Sternberg (waar ik de eerste worstenkermis tegen kom), Grossalfalterbach (om een knoop in je tong te krijgen), Batzhauzen naar Seubersdorf i/d Oberpfalz. Ik begin te voelen dat ik bijna 60 jaar ben. Het gaat langzaam, mijn gewrichten en spieren doen pijn. Ik geraak uitgeput en raak met moeite nog vooruit. Ik ben zo moe dat ik zelfs van het mooie landschap niet kan genieten. Ik moet nog ongeveer 3 km gaan, maar het gaat echt niet meer. Ik kom aan een station en plof me neer op een bank. Ik moet rusten! Als ik nu niet luister naar mijn lichaam haal ik het niet. Na een uurtje rust ga ik verder en bereik ik uiteindelijk Seubersdorf. Ik zie er waarschijnlijk heel slecht uit, want mijn gastvrouw heeft compassie (mitleid) met mij en biedt mij eerst een koffie aan, om te bekomen. Al de gastenkamers zijn nog vrij en ik mag kiezen waar ik wil overnachten. Wat een luxe! Ik wordt in de watten gelegd. Ik laat het over mij komen. Na de douche voorzie ik mij voeten van verse olie, schoenen luchten, gaan eten en dan een welverdiende rust. Oef , slaaaaaapwel . In bed krijg ik het plotseling heel koud, ik ril, waarschijnlijk een platte batterij, ik ben te diep gegaan. Je wandelt bijna op automatische piloot, wanneer je moe bent en pijn hebt. Ik heb geen kruis te dragen, toch gaan mijn gedachten soms naar Christus en Maria. Dan denk ik ook aan onze moeder, die elf kinderen groot te brengen had. Ook niet gemakkelijk. En Gil Van den Bergh in Peru die zich ontfermt over zijn wees-, straatkinderen. Over het project Gambia. Je wilt helpen, maar iedereen helpen gaat niet, jammer.
