20 augustus 2011 Eerst wil ik mij verontschuldigen voor de onderbreking van enkele dagen.
Dinsdag 16 augustus was er een van slapen, eten, slapen, eten, slapen, enzzzzzzz........
Woensdag 17 augustus ben ik begonnen met het aanpassen om voortdurend mensen om mij heen te hebben. Het is niet altijd even gemakkelijk. Vooral toen wij in de namiddag naar Wenen gereden waren en de metro namen. Die drukte, bijna pijnlijk. En al die verschillende geuren van imbiss(soort frietkot, maar zonder frieten) tot restaurants, van lichaamsgeuren tot parfums, uitlaten van auto´s, lawaai, niet meer rechtdoor kunnen lopen om niet tegen andere mensen aan te botsen, later in de avond de kleuren van flikkerende reklameborden.
De volgende dagen heb ik terug een beetje rust ingebouwd. Wat zwemmen bij Josef en Brigitte en genieten van hun mooie tuin. Bekenden die even langs kwamen om de "Pilger" te zien en vooral te luisteren naar mijn belevenissen. Even gedag gaan zeggen bij Stephan, de zoon van Josef en Brigitte, zijn vrouw Lisa was jammer genoeg niet thuis.
Gisteren namiddag bezoek gekregen van Hannes, een collega van de politie Wenen, zijn vrouw Helga en dochter Barbara.
Gisterenavond gaan grillen bij Hans en Christine, die reeds enkele dagen met mij doorbrachten in GH Luger, Kramesau.
Het gewone leven van voor de pelgrimsreis komt terug. Nu nog het blijde terugzien met onze kinderen en kleinkinderen. Ik zie er al naar uit.
Volgende week dinsdag vertrek ik dan naar de kazerne in Ieper om deel te nemen aan de 4x 32 km van de "Vierdaagse van de Ijzer".
En dan maak ik tijd voor familie, vrienden, buren, enz...
Maandag 15 augustus 2001 - 46ste etappe - Lackenhof tot Mariazell Ik heb overnacht in Lackenhof (809 m), aan de voet van de Ötscher, een beetje de heilige berg voor de pelgrim. Men kan er helemaal naar boven gaan, maar het is er ijskoud. Ik vertrek om 7.45 u., het ontbijt was toch vroeger gepland dan voorzien. Er is een groep pelgrims vanuit Leonding (bij Linz) en zij maken de tocht al voor de 27ste keer. Ik had gisteravond al kennis gemaakt met die groep van 20 mensen en het klikte meteen. Ik mocht met hen meewandelen en dat was voor mij een geruststelling met minder risico's, omdat zij de weg goed kennen. Het was een moeilijke en heel gevaarlijke tocht, mijn laatstse loodjes ...... Het was stralend weer, maar dat zou niet blijven duren. We beklimmen de Ötscher tot op de Riffelsattel (1283 m), waar we op elkaar wachten, want sommigen waren achterop geraakt en het is veiliger om samen verder te gaan. Dan beginnen we de afdaling doorheen het bos richting Ötschergraben. Dat ziet eruit gelijk de Grand Canyon maar iets kleiner en kalkrotsen in plaats van rode rotsen. Dat komt door de rivier de Ötscher (zelfde naam zoals de berg) die in de kalkrotsen zijn weg baant en zo grillige en diepe kloven schept. Bij regenweer zijn de graben niet te betreden, wegens te gevaarlijk. Daar zijn al meerdere ernstige ongevallen geweest. Volgens mij een van de prachtigste stukken natuur van Oostenrijk. We lopen uren aan een stuk op paadjes waar slechts 1 persoon gaan kan .Links een rotsmuur, rechts de afgrond, waar je in de diepte de stroom zijn weg ziet banen. Het stromend water is zo helder en zuiver dat het drinkbaar is, als je er aan kan natuurlijk.......Er is een hele sterke stroming die alle meesleurt wat er in valt. Om ongeveer 14.00 uur verlaten we de Ötschergraben . Gelukkig dat we daar weg waren want donkere wolken pakten zich samen en de hel brak los boven ons. Door de echo´s klinken de donderslagen wel tien keer zo luid. Het hemelwater valt met bakken neer en in een mum van tijd zijn we allen doorweekt. Ik had zelfs de tijd niet om mijn regenkledij aan te trekken. We moeten nog twee uur stappen via Mitterbach. In Mitterbach verlaten mijn stapgenoten mij en worden opgehaald met een bus omdat ze zeker om 16.00 uur in de Mis zouden zijn in Mariazell, die gedaan wordt door hun eigen pastoor. Het laatste uur stap ik weer alleen verder met het sop in mijn wandelschoenen. Door het gewicht van mijn natte kleren weeg ik op slag kilo´s meer. Ik wil ook heel graag om 16.00 uur aankomen, dus ik neem een kortere weg en steek een tandje bij. Eindelijk zie ik de torens van de Basiliek in de verte. Dat alleen al geeft me vleugels en ik stap gezwind de trappen op die me naar de Basiliek brengen. Daar staat Magda mij op te wachten en vliegt mij in de armen. Ook Frans en Lia, Brigitte en Josef, Christine en Hans zijn aanwezig. Allen met fototoestel in aanslag en de tranen in de ogen. Ik wou me eerst omkleden, maar de Mis is juist begonnen en we nemen plaats bij de mensen van Leonding, die me hartelijk begroeten. Het wordt een aangrijpende Mis. De priester vermeldt dat ik van zover kom. Er zijn nog honderden andere pelgrims, maar geen enkele die van zover komt. Na de Mis krijg ik mijn stempel en zo is mijn doel bereikt. Als dank voor hun vriendschap schenk ik een van mijn zelfgemaakte wandelstokken aan de "Wahlfahrts Pilgergruppe Leonding". Achter de Basiliek zijn douches en ruimtes waar ik mij kan omkleden. Daarna gaan we allen samen eten in de "Schwarzen Adler". Het wordt een heel gezellige avond, en we krijgen veel sms'jes van het thuisfront, waarvoor dank. Om 21.30 u rijden we terug naar Pottendorf, normaal nog twee uur te rijden, maar het is donker en serpentinewegen maken de weg nog langer. Een mooi koningshert springt de baan over, vlak voor onze auto. Gelukkig kan Josef op tijd remmen. We zien in het licht van de koplampen nog enkele herten en een vos. Om 23.30 u komen we thuis en genieten van een deugddoende nacht. De rest vertel ik morgen.
