Zaterdag 23 juli 2011 - 28ste etappe - Windsbach tot Hipoltstein Het is heel aangenaam vertoeven in Gasthof Rezatsgrund. Rustig gelegen en vriendelijke mensen. Na een rijk ontbijt ben ik om 8.30 u vetrokken. Vandaag gaat de tocht naar Hilpoltstein. Ik voel mij onmiddellijk in mijn sas, want ik duik het bos in. Ik kom aan ergens in een gehuchtje waar vier huizen staan, met een doodlopende straat. Ik bel aan bij een hof en vraag de boer welke richting ik uit moet om in Hergersbach te komen. "Door de weide, volg de sporen van de tractor en ge kunt niet missen." En inderdaad, ik kom er. De man is ook al met pensioen en speelt taxi chauffeur met zijn tractor. Want 's winters laten de mensen hun auto in het lagergelegen dorp staan, en de boer brengt de mensen dan met de tractor naar hun auto. Dat is dienstbaarheid. Onderweg in het bos krijg ik mijn eerste dazenbeet. Het bloed spat eruit. Vieze beesten ! .... Daarna moet ik een stukje staatsbaan nemen tot Abenberg. Een mooi stadje met bijhorende burcht en klooster. En niet te vergeten de "Werkvolkstrasse". In Abenberg heb ik de kerk bezocht en aansluitend naar de pastorij, maar er was geen priester aanwezig. 't Is zoals bij de dokters, met zitdagen of op afspraak. Verder terug het bos in tot Rothaurach. Ondertussen is het reeds 14.00 u, tijd om iets te eten. Vandaar naar Roth tot aan het 'Main-Donau-Kanal'. Ik loop langs het kanaal tot Hipoltstein. Ik ben nog te vroeg, het gasthof 'Zum Hirschen' gaat pas open om 17.00 u. Ondertussen bezoek ik het mooie kerkje in barok en/of roccoco stijl. Het heeft een prachtig in hout gesneden altaar. Normaal staat er ook een oud mariabeeld, maar het is weg om te restaureren. (Wellness voor beeldjes ?!...) Achteraan in de kerk kan ik mijn stempel afhalen. T.t.z , de pastoor heeft zelfklevertjes doen maken en iedereen moet zichzelf maar bedienen. Slim gezien van de man. Het stadje ligt dus ook op de Jacobsweg. Rond 17.00 u ben ik terug aan het gasthof, de uitbaaters komen juist aan. Mijn logement is een oud huis in typisch vakwerkstijl. Alles is een beetje schots en scheef, maar ik krijg een goed bed met propere lakens en lekker eten. En 't is eigenlijk dat die telt. Wanneer ik ga eten speelt er typische billenkletser muziek en de eerste Bayer in lederhose zit er ook, met een halve liter bier en schuim aan zijn snor. Aan de 'stamtisch' zit enkele mensen te kaarten. Zij spreken een sappig dialect. Als ik een frisdrank vraag, beginnen die gasten te lachen en vragen wat dat is. Toen ik erop lette zag ik dat zij allemaal schuim in hun snor hadden. Ik zit volop in de Oberpfalz. Zo, benieuwd waarheen de wegen me morgen leiden.
Spreuk boven de Stammtisch : "Wäre zu Adam's Zeiten Bier geflossen hälte er den Apfel nicht genossen."
Vrijdag 22 juli 2011 - 27ste etappe - Colmberg tot Windsbach Ik ben gisterenavond als een blok in slaap gevallen. Er was nochthans veel lawaai beneden op de terras. Er waren daar jonge gasten een feestje aan het vieren waarschijnlijk. Ik heb ze niet lang meer gehoord. Vanmorgen lekker ontbeten, ik voel me goed. Om 07.00 u gestart. De eerste tien km wandel ik in sneltempo. Over de Frankenhohe naar Ansbach, maar opeens krijg ik een klop, en ik raak bijna niet meer vooruit. Mijn benen voelen aan als lood. Wat is dat nu? Totaal geen energie meer. Ik neem wat druivensuiker en rust wat tot het begint te werken. Na een tijdje voel ik me beter. De tocht gaat van Colmberg naar Windsbach, ongeveer 35,5 km. Het weer valt mee, wel een koude wind. Ik loop door Franken in noord Beieren, maar noem ze geen Bayern, daar worden zij boos van. In Ansbach wandel ik door de mooi onderhouden "Hofgarten". Vanaf daar ben ik constant langs de "Fränkische Rezat" (riviertje) gestapt tot Windsbach. Het was genieten langs het riviertje. Geen auto's, met uitzondering van een tractor. Enkele fietsers en benenwagens. Wat moet je meer hebben. Nog een goede drie weken en ik heb mijn doel bereikt. Ik heb mij deze week eens op de weegschaal gezet, ja, al 5 kg verloren. De meeste mensen in verlof verzwaren. Ik niet !.......het is dan ook geen echt verlof hé van mij. In totaal al 745 km . Om 15.30 u kom ik doodmoe aan in Gasthof Rezatsgrund in Windsbach/Retsendorf. Ik merk toch dat mijn beenspieren stram aan het worden zijn. Mijn geest wil nog, maar het lichaam sputtert. Na een deugddoende douche en een goed avondmaal ga ik vroeg slapen, ik was van plan nog eens naar huis te bellen, maar de vermoeidheid slaat toe. 't Zal voor morgen zijn.
Donderdag 21 juli 2011 - 26ste etappe - Schrozberg tot Colmberg Vandaag is onze dochter Eva jarig. Ik bel haar op om ze te feliciteren. Ze is blij me te horen en ik ook. Ze mist mij en ik mis ook mijn familie. Gelukkig geen regen deze morgen, af en toe zelfs zonnig. Aangenaam wandelweer. Het wandelen vlot goed. Over Spielbach naar Rothenburg o/d Tauber. Toch indrukwekkend wanneer de stad opduikt in de verte. Een prachtige middeleeuwse stad met een 3 km lange stadsmuur, die je nog gedeeltelijk kan bewandelen. Die dateert uit de 14de - 15 de eeuw en is uitstekend bewaard gebleven. De torens die je bij het dichter komen ziet groeien, de omwalling, prachtig. Ik was van plan door te wandelen, maar ik kan het niet laten en trek de stad in. Ik kreeg een stempel op de toeristische dienst en in de St-Jacobskerk. Pelgrims mogen gratis binnen. Deze kerk ligt ook op de Camino naar Compostela. Ik vind het H.Bloedaltaar de max. Het een prachtig volledig in hout gesneden altaar van Tilman(n) Riemenschneider (Duits houtsnijder en beeldhouwer - ca.1460-1531). Hij was een grootmeester in de late gotiek en zijn werken vertonen een grote monumentaliteit en een zuiver en diep gevoel; zijn realisme is nimmer uitbundig. Dit altaar is bekend als zijn hoofdwerk. Dit altaar fascineert mij. Had ik maar een beetje van zijn talent. Zijn tijdgenoot Veit Stoss (beeldhouwer, graveur en schilder - ca.1440-1533) is ook zo'n meester. Het hoogaltaar in de Mariakerk in Krakau is van zijn hand. Ik zit wel een uur te kijken. Prachtig!!!!!! Wanneer ik uit de kerk kom loopt het al vol toeristen, vooral Japanners. Ze maken foto's en voor het eerst zie ik ze ook schetsen maken van de bezienswaardigheden. Het is heerlijk om hier weer eens te vertoeven. Er is hier ook een heel groot Kriminal und Foltermuseum. Ik twijfel of ik het eens zou bezoeken, maar nee. Ik heb het vroeger al bezocht en het vraagt heel veel tijd om alles te bezichtigen. Ik eet mijn lunch en niet te vergeten een 'Schneebal' (plaatselijke specialiteit) en besluit verder te gaan richting Colmberg. In Colmberg heb ik al 710 km afgelegd, niet slecht hé? Lore zei me aan de telefoon: "Je bent nu meer dan halverwege, je moet nu ook niet terugkeren. Stap maar door." Onderweg is niets noemenswaardig meer voorgevallen.. Ik wandel voortdurend op parallelle aardewegen. Vanavond slaap ik op een enorm grote boerderij. Prachtig. Straks gaan eten. Lekkere boerenkost. De ober spreekt een beetje Nederlands. Hij heeft een tante in Assenede (O.-Vl.). Hermann Kopp uit Alzey heeft mij nog getelefoneerd. Hij is een man met het hart op de juiste plaats. Zo'n mensen mag ik. Zo, dit was het weer. Morgen 35 km.
Dinsdag 19 juli 2011 - 24ste etappe - Adelsheim tot Dörzbach Dinsdag 19 juli. Vandaag ben ik een maand onderweg. Na het ontbijt mijn spullen samengeraapt, de rugzak gevuld en afscheid genomen van mijn goede vrienden. Om 8.30 u. weer op stap, naar Dörzbach. Het Odenwald ligt achter de rug en nu stap ik door het "Hohenloge ebene". Zo plat is het nu ook weer niet. De streek van Hohenloge is voor 80% landbouw: tarwe, veel koolzaad, gerst, mais, suikerbieten, bloemen, usw... Ik kom heel weinig bos tegen. Ik wijk af en toe af van de uitgestippelde route om rustiger wegen op te zoeken. Vandaag is het mooi weer en aangenaam wandelen. Vanaf Ravenstein ben ik naar onder gestapt tot aan het riviertje de "Jagst", waar ik de rest van de dag langsloop tot mijn bestemming. De plaats Hohenbach, waar ik overnacht is heel rustig, alleen is er in het ganse dorp geen enkele eetgelegenheid. In de plaatselijke winkel (Heinz Zott), heb ik kaas, broodjes, vlees, chocolade en water gehaald. Enkel het water was niet over datum. Honger is de beste saus zegt men, dus mijn tanden stukgebeten op de broodjes. De kaas was al een jaar over datum en er stond waarlijk al schimmel op (jonge kaas!!), dus vuilbak! De chocolade heb ik opgegeten hoewel die toch maar een raar kleurtje had. Terwijl ik hier zit te schrijven, is het beginnen regenen. Ik krijg een telefoontje van Magda, Jean, Rosa, Monique, Josef, en Brigitte. Het doet deugd iemand te horen. Nog iets over de rivier de "Jagst". Die staat nauw in verband met de ridder Götz von Berlichingen of ook genoemd Götz met Ijzeren Hand. Het kasteel van Götz staat in Jagsthausen aan de oevers van de Jagst en kwam in de 14de eeuw in bezit van de familie von Berlichingen. In 1517 kreeg Götz een bevel van de Keizer, waarop hij de bode meedeelde: "Sie sollen der Kaiser sagen, Er soll mich am Arsch lecken." (Dat hij mijn gat kust). De rivier loopt door Jagsthausen tot Möckmühl, waar de Sekach erin komt en mondt dan in Jagsthof in de Neckar. De Neckar komt dan via Heidelberg, wat verder in de Rhein, die op zijn beurt uitmondt in de Noordzee. En zo komt het dat de Jagst uiteindelijk voor regen zorgt bij ons. De streek Hohenloge (soms Hohenlohe geschreven) is gekend om zijn gelijknamige adellijke familie, die zowat verwant is met alle Europese adellijke families. Zij staan bijvoorbeeld op de 158 plaats voor de troonopvolging in het Verenigd Koninkrijk. Ik begin mijn familie te missen, maar ik zal doorbijten met de tanden die ik nog heb. Ik heb veel tijd om na te denken en dat doe ik ook, waardoor je meer en meer een beeld krijgt van jezelf, van je omgeving, van de maatschappij waarin je leeft, van het nu. Oei, al zo laat. Vlug nog mijn gewrichten verversen van olie en onder het dons. DOEI!!!!! KNUFFELS VOOR IEDEREEN!!!!!!
