Dinsdag 12 juli 2011 - 19de etappe - Alzey tot Worms Deze nacht goed geslapen. Na het ontbijt werd ik door de korpschef Kurt Fuchs, Ewald Lind, Hans Häfner en Hermann Kopp uitgezwaaid richting Worms. Ik vond het gezellig om enkele dagen te verblijven tussen mensen van de Evangelische gemeenschap. Zij vallen reuze mee en eigenlijk is het dezelfde God waarin ook zij geloven.
Het was een vlotte dag en om 14.30 u. was ik reeds op mijn bestemming in het stadsdeel Herrnsheim. Na een douche als een blok in slaap gevallen.
Maandag 11 juli 2011 - Alzey - rust 2 Slechts geslapen deze nacht. Al die indrukken. Ik kon gewoon de knop niet uitdraaien. Na het uitgebreid ontbijt heb ik mijn blog kunnen aanvullen. 's Middags gewone degelijke kost gegeten zoals wij bij ons in Vlaanderen gewoon zijn. Ellen, het smaakte prima! om 13.30 u. is Ewald Lind (Polizeihauptkommissar) mij komen ophalen met een politiecombi. Eerst zijn wij naar het stadhuis gereden om een stempel, daarna naar de Kreisverwaltung Alzey-Worms, en vervolgens naar de pastorij. Vandaar zijn wij naar het politiekommissariaat gereden, waar ik, na een rondleiding, ontvangen werd door de korpschef Kurt Fuchs. Hans Häfner was reeds aanwezig en wat later kwam ook de Polizeiseelsorger van het P.P.Mainz, Bernd Krämer erbij zitten. Van Bernd Krämer kreeg ik een boekje met gebeden en gedichten geschreven door politiemensen. Een secretaresse bracht koffie en snoepjes en er werd gezellig gekletst. In de late namiddag zijn Ewald en ik doorgereden naar zijn huis, waar Jutta mij verwelkomde. Samen met Ewald ben ik nog tot bij de pastoor geweest (een jonge gast) , waarvan ik 4 verschillende stempels kreeg en de Gods zegen voor het verdere verloop van mijn reis. 's Avonds BBQ bij Ewald en Jutta. Hans, Hermann en Ellen waren ook aanwezig. En weer te laat in bed.
Vrijdag 5 augustus 2011 - Kramesau - rust 2 Na het ontbijt zijn wij met ons vijven naar Passau gereden en hebben we een rondvaart gemaakt met het Kristallschip van Swarovski op de Donau. Het ganse schip schittert als een briljant. Kristallen luchters, beeldjes en allerhande figuurtjes sieren de boot. Beneden is er een duty-free shop waar men stinkende parfum en stinkend dure zaken kan kopen. Wij bleven op het bovendek zitten. Niet zo ver van ons werd er een man gestoken door een gewelddadige wesp, waardoor de boot een noodstop moest maken. Er werd een noodarts verwittigd en het slachtoffer werd met een ambulance naar het ziekenhuis in Passau gebracht. Het bleek ernstig te zijn. Ik werd ook gestoken, niet door een wesp, maar door vervelende muggen en dazen..... Na de rondvaart zijn wij iets gaan eten en daarna hebben wij een wandeling gemaakt door de stad, met bezoek aan de 'Dom' en de St.Pauluskerk. EN ... niet te vergeten het "Flämisch Chokoladenhaus". Specialiteit van bij ons. Voor Christine en Hans is dit nieuw, maar zij zijn in de wolken. Brigitte en Josef kennen onze pralines reeds jaren en bij een bezoek aan Vlaanderen of Passau slaan zij altijd hun voorraad in. Bij het terugrijden zijn wij nog even veranderd van oever met een veerboot voor auto's.
Op mijn kamer heb ik alles klaargemaakt om morgen verder te stappen.
Donderdag 4 augustus 2011 - Kramesau - rust 1 Ontbijten met Brigitte, Josef en hun buren om 08.00 u., nog wat bijgepraat en weer naar mijn kamer, waar ik in slaap gevallen ben. Rond 12.00 u. sms'je gekregen van Brigitte dat Irmgard (haar zus) en echtgenote Waldemar aangekomen waren. Wij zijn met zijn alle gaan middagmalen en praten over van alles en nog wat. Wanneer Irmi en Waldemar terug vertrokken zijn, heb ik naar de power point presentatie gekeken van de reis Josef en Brigitte maakten met het luxe schip "Prinzess Sophie" van Wenen naar de Zwarte Zee en terug. Prachtig weergegeven, de luxe in het westen en de armoede in het oosten. Nadien zijn de twee echtparen vertrokken met de fiets naar Jochenstein om boten te spotten. Jochenstein heeft een groot sluizencomplex en toch is het soms millimeterwerk om die vrachtschepen en/of passagiersschepen erin te krijgen. Ik heb het reeds een paar maal gezien, dus blijf ik in Gasthof Luger en geniet daar van een lekker ijsje.
Zaterdag 20 juli 2011 - 25ste etappe - Dörzbach/Hohenbach tot Schrozberg Gisteren avond is het beginnen regenen en deze morgen is het nog altijd hetzelfde. Lekker ontbijt gehad. Regenkledij aan en om 08.00 u. vertrokken. De ganse dag heeft het water gegoten. Op de duur kon zelfs mijn regenkledij het niet meer aan. Ik was veranderd in een spons. Het was een rustige dag, weinig verkeer, zodat ik goed kon doorstappen. Duitsland is precies een kameel, dacht ik, maar een met heel veel bulten. Bij zo'n weer zie je veel van die bruine slakken, ook platte. Rare kerels, die Duitsers. Om een voorbeeld te geven. Je ziet een bord naar Schrozberg waarop staat 8 km, vijfhonderd meter verder is dat nog 8 km en een kilometer verder nog 8 km. Ik denk dat zij dat doen om je te ontmoedigen. Rond 14.00 u aangekomen in Schrozberg, druipend nat en door koud. Ik logeer in een soort refuge waar veel pelgrims overnachten die richting Compostella trekken. En ik ... wel ik trek de andere kant op. Dit vinden sommigen raar. Schrozberg is eerder klein met welgeteld één (Italiaans) restaurant. Er is een station waar nog een dieselloc rijdt. Het marktplein staat vol schelpen in alle maten en gewichten, als symbool voor de Jacobsweg. Op het stadhuis heb ik een stempel gekregen, maar de dominee was niet thuis en zijn kantoor was al gesloten. Ik hoop morgen beter weer te krijgen op de verjaardag van ons Eva. Ik kom voorbij Rothenburg o/d Tauber (Romantische Strasse), maar ik ben niet van plan te stoppen. Ik heb het vroeger reeds bezocht. Adé
Maandag 18 juli 2011 - Adelsheim - rust Ik was alleen om te ontbijten. Hans-Jörg en Monica hadden reeds ontbijt genomen om 6.30 u. Vroege vogels. Na het ontbijt heb ik een stempel gehaald bij de pastoor en aansluitend op het stadhuis. Dan nog een haarkam gaan kopen. Ik laat die namelijk overal achter. De verdere dag zitten kletsen over vroeger.
20 augustus 2011 Eerst wil ik mij verontschuldigen voor de onderbreking van enkele dagen.
Dinsdag 16 augustus was er een van slapen, eten, slapen, eten, slapen, enzzzzzzz........
Woensdag 17 augustus ben ik begonnen met het aanpassen om voortdurend mensen om mij heen te hebben. Het is niet altijd even gemakkelijk. Vooral toen wij in de namiddag naar Wenen gereden waren en de metro namen. Die drukte, bijna pijnlijk. En al die verschillende geuren van imbiss(soort frietkot, maar zonder frieten) tot restaurants, van lichaamsgeuren tot parfums, uitlaten van auto´s, lawaai, niet meer rechtdoor kunnen lopen om niet tegen andere mensen aan te botsen, later in de avond de kleuren van flikkerende reklameborden.
De volgende dagen heb ik terug een beetje rust ingebouwd. Wat zwemmen bij Josef en Brigitte en genieten van hun mooie tuin. Bekenden die even langs kwamen om de "Pilger" te zien en vooral te luisteren naar mijn belevenissen. Even gedag gaan zeggen bij Stephan, de zoon van Josef en Brigitte, zijn vrouw Lisa was jammer genoeg niet thuis.
Gisteren namiddag bezoek gekregen van Hannes, een collega van de politie Wenen, zijn vrouw Helga en dochter Barbara.
Gisterenavond gaan grillen bij Hans en Christine, die reeds enkele dagen met mij doorbrachten in GH Luger, Kramesau.
Het gewone leven van voor de pelgrimsreis komt terug. Nu nog het blijde terugzien met onze kinderen en kleinkinderen. Ik zie er al naar uit.
Volgende week dinsdag vertrek ik dan naar de kazerne in Ieper om deel te nemen aan de 4x 32 km van de "Vierdaagse van de Ijzer".
En dan maak ik tijd voor familie, vrienden, buren, enz...
Maandag 15 augustus 2001 - 46ste etappe - Lackenhof tot Mariazell Ik heb overnacht in Lackenhof (809 m), aan de voet van de Ötscher, een beetje de heilige berg voor de pelgrim. Men kan er helemaal naar boven gaan, maar het is er ijskoud. Ik vertrek om 7.45 u., het ontbijt was toch vroeger gepland dan voorzien. Er is een groep pelgrims vanuit Leonding (bij Linz) en zij maken de tocht al voor de 27ste keer. Ik had gisteravond al kennis gemaakt met die groep van 20 mensen en het klikte meteen. Ik mocht met hen meewandelen en dat was voor mij een geruststelling met minder risico's, omdat zij de weg goed kennen. Het was een moeilijke en heel gevaarlijke tocht, mijn laatstse loodjes ...... Het was stralend weer, maar dat zou niet blijven duren. We beklimmen de Ötscher tot op de Riffelsattel (1283 m), waar we op elkaar wachten, want sommigen waren achterop geraakt en het is veiliger om samen verder te gaan. Dan beginnen we de afdaling doorheen het bos richting Ötschergraben. Dat ziet eruit gelijk de Grand Canyon maar iets kleiner en kalkrotsen in plaats van rode rotsen. Dat komt door de rivier de Ötscher (zelfde naam zoals de berg) die in de kalkrotsen zijn weg baant en zo grillige en diepe kloven schept. Bij regenweer zijn de graben niet te betreden, wegens te gevaarlijk. Daar zijn al meerdere ernstige ongevallen geweest. Volgens mij een van de prachtigste stukken natuur van Oostenrijk. We lopen uren aan een stuk op paadjes waar slechts 1 persoon gaan kan .Links een rotsmuur, rechts de afgrond, waar je in de diepte de stroom zijn weg ziet banen. Het stromend water is zo helder en zuiver dat het drinkbaar is, als je er aan kan natuurlijk.......Er is een hele sterke stroming die alle meesleurt wat er in valt. Om ongeveer 14.00 uur verlaten we de Ötschergraben . Gelukkig dat we daar weg waren want donkere wolken pakten zich samen en de hel brak los boven ons. Door de echo´s klinken de donderslagen wel tien keer zo luid. Het hemelwater valt met bakken neer en in een mum van tijd zijn we allen doorweekt. Ik had zelfs de tijd niet om mijn regenkledij aan te trekken. We moeten nog twee uur stappen via Mitterbach. In Mitterbach verlaten mijn stapgenoten mij en worden opgehaald met een bus omdat ze zeker om 16.00 uur in de Mis zouden zijn in Mariazell, die gedaan wordt door hun eigen pastoor. Het laatste uur stap ik weer alleen verder met het sop in mijn wandelschoenen. Door het gewicht van mijn natte kleren weeg ik op slag kilo´s meer. Ik wil ook heel graag om 16.00 uur aankomen, dus ik neem een kortere weg en steek een tandje bij. Eindelijk zie ik de torens van de Basiliek in de verte. Dat alleen al geeft me vleugels en ik stap gezwind de trappen op die me naar de Basiliek brengen. Daar staat Magda mij op te wachten en vliegt mij in de armen. Ook Frans en Lia, Brigitte en Josef, Christine en Hans zijn aanwezig. Allen met fototoestel in aanslag en de tranen in de ogen. Ik wou me eerst omkleden, maar de Mis is juist begonnen en we nemen plaats bij de mensen van Leonding, die me hartelijk begroeten. Het wordt een aangrijpende Mis. De priester vermeldt dat ik van zover kom. Er zijn nog honderden andere pelgrims, maar geen enkele die van zover komt. Na de Mis krijg ik mijn stempel en zo is mijn doel bereikt. Als dank voor hun vriendschap schenk ik een van mijn zelfgemaakte wandelstokken aan de "Wahlfahrts Pilgergruppe Leonding". Achter de Basiliek zijn douches en ruimtes waar ik mij kan omkleden. Daarna gaan we allen samen eten in de "Schwarzen Adler". Het wordt een heel gezellige avond, en we krijgen veel sms'jes van het thuisfront, waarvoor dank. Om 21.30 u rijden we terug naar Pottendorf, normaal nog twee uur te rijden, maar het is donker en serpentinewegen maken de weg nog langer. Een mooi koningshert springt de baan over, vlak voor onze auto. Gelukkig kan Josef op tijd remmen. We zien in het licht van de koplampen nog enkele herten en een vos. Om 23.30 u komen we thuis en genieten van een deugddoende nacht. De rest vertel ik morgen.
Zondag 14 augustus 2011 - 45ste etappe - Maria Seesal tot Lackenhof Er is helemaal geen GSM ontvangst in het dal. Deze morgen ben ik om 6.00 u. gaan ontbijten zodat ik om 6.45 u reeds op pad was. Alles is nog stil, ik hoor enkel de natuur wakker worden. Ik wandel langs Schwarzois (ook de klein Ybbs genoemd) of de Schwarzen Ois. Na enige tijd stap ik links over een riviertje in de Gescheidsgraben. Daar gaat het steil de hoogte in op moeilijke begaanbare ondergrond nl. kalksteenrotsen (Schotter) die door de regen van gisteren spekglad zijn. Later gaat het over in boswegen en almweiden. De blauwe koe van Milka nog niet gezien, maar wel bruine gevlekte koeien. Blijkbaar zijn deze dieren wandelaars gewoon, want ze bekijken je eens en denken: "tis doar were ene met een klakke" en ze grazen verder. Aangekomen op de Gescheid (843 m hoog) zie ik voor de eerste maal in de verte de Ötscher (1893 m hoog) maar die is pas voor morgen, dat is ongeveer 1000 m klimmen vanaf de plaats waar ik vanavond verblijf. Bij het zien van de Ötscher krijg ik een eigenaardige gewaarwording, plots denk ik aan de dochter van een vriend, die enkele jaren terug gestorven is en ik begin te wenen. Raar gevoel. Ik wandel terug naar beneden naar Hamut en langs de Bödingbach naar de gelijknamige gemeente. Ik sla rechts af en kort daarna links en loop dan langs een museumspoorweg (eens links, eens rechts) tot Lunz am See. Soms moet ik vanaf de spoorweg over rotsformaties, je weet wel, ene kant muur, andere kant NIET kijken (afgronden)! Er is maar plaats voor 3 voeten, gelukkig kom ik mijn tegenligger pas veel later tegen ! Vanaf Lunz loop ik in een boog om de Lunzersee op de zuidoever tot Seehof en voorbij Schloss Seehof, waar ik links terug aan een beklimming begin naar Maierhofen. De beklimming loopt door het woud en is zeer slecht begaanbaar, tot ik een grotere weg dwars en aan de overkant aan de laatste beklimming van de dag begin, richting Lackenhof aan de voet van de Ötscher. Duitssprekenden hebben het toch moeilijk met afstanden. Als er een bordje staat, 15 minuten tot een bepaald plaats, dan stap je een half uur en je komt weer aan een bordje met dezelfde aanduiding. Nog voor ik die beklimming start krijg ik een sms-je van mijn schoonbroer Frans Cardoen dat hij op mij zit op te wachten in Lackenhof. Van een aangename verrassing gesproken! Het is een blij weerzien. Met hem is ook zijn buurvrouw (89 jaar) meegereisd. Zij hadden het middagmaal gebruikt bij de 'Kirchenwirt'. Hij vertelt mij dat Magda samen met Brigitte en Josef zijn gaan eten in Hongarije, lekker en goedkoop. Ik heb er wat gedronken en ben dan verder gestapt tot aan de jeugdherberg.
Ondertussen heb ik gedoucht en mijn vuile was in een plastiekzak gestopt. Die worden dan bij Brigitte in de wasmachine gewassen. Ik was blij dat ik om 18.00 u. kon gaan eten want ik had honger gelijk een paard. Aan tafel maak ik kennis met pelgrims uit Leonding. Morgen mijn laatste trip, en als het zo n weer is als vandaag, snikheet, zal het niet plezant zijn! Ik mag pas om 8.00 u gaan ontbijten , dwz te laat vertrekken en niet veel schaduw want de Ötscher is maar half bebost. Maar we zien wel.
Zaterdag 13 augustus - 44ste etappe - Maria Seesal
Zaterdag 13 augustus 2011 - 44ste etappe - Waidhofen a/d Ybbs tot Maria Seesal Gisteravond heeft pastoorsmeid lekker gekookt. Daarna zijn de pastoor en de meid naar de opera vertrokken. Ik zat op mijn kamertje toen er buiten zoveel lawaai was. Ik wilde gaan kijken, want er was daar een criterium aan de gang voor mountainbickers. Maar ik kon niet naar buiten, ik was dus opgesloten in de pastorij! Dan maar weer naar mijn kamer en daar heb ik door het venster naar de koers gekeken. Het was een criterium voor MTB'ers in 4 reeksen van 20 renners. De eerste 5 van iedere reeks reden om 10.00 u. de finale. Alé, 't is een keer wat anders dan bij ons. Vanmorgen was de ontbijttafel gedekt voor 5 personen, bleek dat er nog gasten logeerden. Twee jonge Braziliaanse priesters. Ik had ze niet gehoord of gezien gisteravond, zo stil waren ze! Ze spraken alleen maar Portugees en een heel klein beetje Duits, het was dus behelpen met handen en voeten. Later kwam een tolk om ons te helpen. Wanneer ik wilde vertrekken was pastoor ook alweer weg, en ik heb dus geen afscheid kunnen nemen. Er was een begrafenis en een huwelijk in de voormiddag. In het centrum van Waidhofen kreeg ik compagnie van een inwoner. Hij vroeg mij om veel voor hem te bidden in Mariazell, omdat hij zo ziek is. Er is toch veel miserie in de wereld. Wanneer ik een tijdje buiten de stad ben begint het alweer te regenen. Ik passeer een hoeve waar de boer buiten staat. Hij begint mij natuurlijk ook weer uit te vragen, en ik doe weer mijn zelfde verhaal. Aan de volgende boerderij staat een andere boer mij al op te wachten, waarschijnlijk had hij telefoon gekregen van den eersten. Hij bewondert mijn zelfgemaakte stokken, als er opeens een dolgedraaide Rottweiler komt aangestormd. "Kruis uw stokken" kan de boer nog roepen. En zo vang ik de hond in de schaar! Dan neemt zijn baasje een van mijn stokken en slaat het arme dier tot het al janken wegloopt. Dat was eventjes schrikken! En de telefoon doet zijn werk, onderweg staan nog enkele boeren mij op te wachten. Blijkbaar ben ik een zeldzaam exemplaar. Vijf bergen verder is het alweer droog en kan de regenkledij weer uit. Ik loop over de Knieberg, maar toch geen pijn aan de knieën hoor .....Dan zie ik een wegwijzerbord met daarop Ybbsitz , allee ik loop "ipsiets" van Ybbsitz ......Daar begint de afdaling . In een Imbiss (snackbar) vraag ik mijn stempel, maar die wordt mij weeral geweigerd, ik krijg een snak en een bete. Maar dan komt de bazin en heeft mij toch een stempel en ik kan vertrekken. Het zit er vol dronkaards en ben blij dat ik daar weg ben.
Blijkbaar is Ybbsitz gekend voor zijn kunstsmeden en beeldhouwers. De smeden gebruiken de waterkracht (watermolen) van het naastliggend riviertje 'de Ybbs' om, met een vernuftig systeem de hamer automatisch omhoog te trekken en dan te laten vallen. Zij maken prachtige kunstwerken.
Dan wandel ik langs een waterval omhoog tot helemaal boven, langs een gevaarlijke afgrond. Boven loop ik nog wat door weiden en bosjes. De zon kwam ook weer te voorschijn en daarmee ook mijn vriendjes, de dazen en wespen. Ik heb weer een paar venijnige beten geïncasseerd. Gelukkig was het niet zo ver meer en na een afdaling kwam ik aan in Maria-Seesal, een gehuchtje met 1 kerk , 2 huizen, 1 gasthof, 1 houtzagerij en een boerderij. De hoteluitbaatster spreekt een onverstaanbaar dialect en troont mij mee naar mijn kamer. Het is er zeer proper en voor de laatste keer was ik mijn kleren. Nog ongeveer 54 km en ik heb mijn doel bereikt. Wie had dat gedacht???...............
Ik wens hierbij nogmaals alle mensen van harte te bedanken die mij op de een of andere manier gesteund hebben, door mijn blog te lezen, berichtjes en mailtjes te sturen en niet te vergeten de financiele bijdrage voor het project Gambia (het juiste bedrag weet ik nog niet). Zonder dit alles zou mijn zware tocht nog zwaarder lijken. Ik zal jullie allemaal indachtig zijn als ik maandag aankom in Mariazell, en een GROTE kaars ontsteken! DANK U WEL.
Vrijdag 12 augustus - 43ste etappe - Waidhofen a/d Ybbs
Vrijdag 12 augustus 2011 - 43ste etappe - Maria Neustift tot Waidhofen a/d Ybbs Ik heb eens goed geslapen, 10 uur, maar het is nog te weinig voor mij. Vanmorgen ben ik naar de mis geweest. Er waren toch ongeveer 30 personen (midden de week) in de kerk. De priester vernoemde mij op het einde van de mis, en wenste mij namens de parochie een goede reis toe. Daarna hebben we samen ontbeten, de huishoudster had voor een stevig ontbijt gezorgd, en kon ik vertrekken. De pastoor gaf mij de zegen en op mijn beurt moest ik hem en de huishoudster de zegen geven. Hij zegt mij dat het heel normaal is, dat een pelgrim de zegen heeft. Ik vraag mijn gastheer wat mijn schuld is, maar hij wilt niets aanvaarden. Maar de kerk moet gerestaureed worden en ze verkopen 'Gutscheinen', een soort aandelen. Zo zijn 2 stenen van de kerk nu van mij, ik zal dus in de kroniek vermeld worden. Onderweg bij een bakker broodjes gekocht voor 's middags.
Ik vertrek langs een goed aangeduid parcours. Zelfs in de weiden staan borden met wegwijzers. En trapjes om over de stroomdraden te kruipen, die zijn er om het vee binnen de afrastering te houden. En ja, daar zijn ze weer, de dazen en wespen. Ik lig goed in de markt. Op mijn weg heb ik al zo dikwijls het woord "Bildstock" tegengekomen , en ik wist in de verste verte niet wat dat betekent! Maar nu wel: het is een bidkapelletje! Waar men gaat langs Vlaamse, pardon, Oostenrijkse wegen komt men Bildstocken tegen....... Ik heb gisteren al het nut van mijn twee stokken bezongen. Ewel, ik ben hartstikke blij dat ik ze mee heb. De afdalingen zijn zo gevaarlijk dat de kleinste misstap een ramp zou zijn. Met mijn stokken kan ik mij met mijn zware rugzak toch afremmem indien nodig. Buiten enkele boeren die in de velden aan het werken zijn kom ik niemand tegen. Vandaag is het nogal een lange tocht, nl. 30 km , niet te onderschatten hoor in die hitte en berg op berg af. In Waidhofen aangekomem ga ik in de controlepost een stempel vragen, maar die wordt mij geweigerd door de vrouw die daar verantwoordelijk is. Ik kan me al inbeelden waarom: Brigitte had daar eerst een slaapplaats gereserveerd maar later geannuleerd, omdat ik in het 'Pfarramt' kon slapen. Waarschijnlijk is ze in haar g... gebeten. Maar geen nood, in Pfarramt zal ik wel mijn stempel krijgen. Als ik aanbel bij de Pastoor komt niemand opendoen. Dan maar naar Brigitte gebeld en zij heeft het probleem alweer opgelost. Opeens komt de huishoudster de voordeur opendoen en krijg ik mijn kamer toegewezen. De pastoor was het vergeten te zeggen tegen de 'meid' dat er een pelgrim kwam slapen. Mooi kamertje met douche en toilet. De Pastoor "Pfarrer Magister Herbert Döller" is een toffe gast. In de pastorij lopen twee katten rond. Een ligt boven op een etagaire met een Mariabeeld in. Na het avondbrood blijven we nog een beetje praten. Maar de pastoor is ook verstrooid, hij had namelijk gezegd dat ik een sleutel zou krijgen van de pastorij, om in de avond nog even in stad rond te lopen, niet daarvan, hij was het vergeten en hij was 's avonds weg met zijn meid naar de opera Nabucco van Verdi. 's Morgens aan het ontbijt merkte ik dat er vijf borden stonden. Ik dacht, tiens, wij zijn toch maar met zijn drieën. Het kwam even later uit. Daar logeerden ook nog 2 Braziliaanse priesters en die waren de avond voordien ook opgesloten. Ajaijai. Verstrooide professor. Ik ben vandaag in Niederösterreich, maar dat kun je niet zien hoor. Ze kweken hier ook bergen !.... Hier zit ik op ongeveer 380 m. hoogte en Ybbsitz heeft 422 m. boven de zeespiegel. Ik krijg een berichtje van mijn goede vriend Bart Kindt. Ik mag bij mijn terugkeer weer daar logeren .... maar 't zal niets worden hoor Bart, ik ga eens zwaaien vanuit het vliegtuig.......tweede venster rechts. Morgen 19 km naar Maria-Seesal. Tot dan !
Donderdag 11 augustus - 42ste etappe Maria Neustift
Donderdag 11 augustus 2011 - 42ste etappe - Steyr tot Maria Neustift Vanuit Gasthaus Pöchacker om 7.00 u vertrokken naar centrum van Steyr. Ik word tegengehouden door een wandelaar die mij vraagt waarheen de reis gaat. Hij is begeesterd door mijn avontuur en wandelt een hele tijd met me mee. Ik wandel vervolgens een heel stuk langs het riviertje de Enns. Ter hoogte van Steyr vloeien de riviertjes de Steyr en de Enns samen. Beide hebben een nogal sterk debiet. Na enkele kilometer verlaat ik de bebouwing en stap ik door de velden. Onderweg zie ik veel herten en reeën, normaal, met al dat lekkers op de velden. Ik denk dat ze enorm verlekkerd zijn op sojabonen. In ieder sojaveld lopen er wel een paar rond. Af en toe loop ik door een bosje (wat men hier een au noemt). Ondertussen ben ik aan beklimmingen begonnen. In de bergen geen mens gezien en plots ontdek ik dat ik niets te eten bij heb. Vergeten een lunchpakket klaar te maken. Bij mijn eerste controle in Gasthof Schoiber vraag ik de 'Wirt' of hij een paar boterhammem wilt klaarmaken voor mij. Dat doet hij met plezier en wenst mij nog een goede reis. Twee dikke boterhammen met gekookte boullie, kaas en mierikswortel (straffer dan mosterd). Mijn tocht bestaat vandaag uit veel beklimmingen en gevaarlijke afdalingen. Door de nachtelijke regen liggen de paden er spekglad bij, zeer gevaarlijk om uit te glijden en op je neus te vallen! Vanaf Gasthof Schoiber moest ik een steile 'Schotterweg' omhoog, niet dat het vol ligt met 'Schotten' uit Schotland (Schotten betekent rotsblokken), tot op de Damberg. Heel lastig. Allemaal verschillende dikte en geen enkele horizontaal. Ik dacht onmiddellijk aan de "Totenstiege" in het concentratiekamp van Mauthausen (een pesterijtje van de SS in WOII). En zeggen dat ik er mountainbikers naar beneden zag rijden. Op de Damberg staat er een hoge uitkijktoren, die ik er ook nog bijnam. Van hier heb je een prachtig uitzicht op het Vooralpen gebied, met serrieuze pieken. Vandaar is het steil afdalen en wordt er rond de Schwarzberg gewandeld, om dan aan de beklimming van de Plattenberg te beginnen, die met zijn 900 meter helemaal niet zo plat is. Meer dan een uur klimmen. Als toemaatje zijn de boeren mest aan het voeren op de Almweiden en daar moest ik door, willens, nillens. Ik stonk gelijk een ...! De landbouwers bemesten hun weiden door gebruik te maken van kilometers lange slangen, die nog een grotere diameter hebben dan die van de brandweer. Er staat een pomp beneden aan de mestputten, een tussenpomp halverwege de berg en een pomp op het einde. De mest wordt verdeeld over de weide met enorm krachtige sproeiers. Na de walm van de alm ben ik de beklimming van de Spadenberg (1000 meter) begonnen. Bovenaan heeft een Alpenvereniging een kruisbeeld geplaatst, met bijhorend boek, waar je uw bevindingen kan neerpennen. De afdaling van de Spadenberg was de slechtste tot nu toe, gevaarlijk glad door de regen van gisteren. Gelukkig kon ik afremmen met mijn stokken. De paden zelf zijn onbegaanbaar, dus moet je zich een weg banen door het bos en zien dat je de paden niet uit het oog verliest. Door het bos is het eveneens lastig vooruit komen. door de uitstekende wortels, waar ik heel de tijd mijn achterpoten omsla door de uitstekende wortels van de bosreuzen. Heel lastig stappen. (Wat moet Christus geleden hebben onder het gewicht van zijn kruis, vallen en beschimpt worden ..., in mijn geval dazen, wespen, en andere insecten) Men staat er niet altijd bij stil. Spadenberg! Geen spaden te bespeuren, ander zou ik er een beetje van afscheppen ....... En net wanneer je denkt dit is het einde, begint een nieuwe beklimming of afdaling. En ineens, in 'the middle of nowere', kom je aan de "Glassner Hütte". Dit is eigenlijk meer een uit de kluiten gewassen berghut, die in de zomer leeft van wandelaars en in de winter van de skiërs. Ernaast loopt een skilift. Scheel van de dorst bestel ik een apfelsaft gesprizt. De eerste slok dampt weg. Vandaar zie ik de kerk van Maria Neustift staan, bijna binnen handbereik, maar niet is minder waar. Ach nee, nog een uur stappen tot beneden. Na de afdaling krijg ik nog een lichte steiging van 100 m naar kerk van Maria-Neustift. Mooi 'hübsch' kerkje. Op het kerkplein loopt een groepje mensen rond. Een paar van hen zoeken toenadering en vragen mij waar de reis naar toe gaat. Wanneer ik in het kort een uiteenzetting geef, beginnen zij spontaan wandelliederen te zingen. Het groepje bleek een koor te zijn. Het voltallig koor komt in een cirkel rond mij staan zingen. Zij zingen een drietal liederen en wensen mij verder "viel erfolg".
Ik kom aan om 17.00 u bij pastoor Franz Wimmer, waar ik mag overnachten. Ik ben er zeer welgekomen. Ik moest mijn schoenen uitdoen aan de voordeur en de pastoor liep mij voor naar boven en toonde mij de slaapkamer en de badkamer. Toen ik na de douche terug beneden kwam, waren mijn schoenen verdwenen. Ik ging het vragen in de keuken en daar trof ik de huishoudster, die zei dat ze mijn schoenen buiten had gezet met een emmer water en een borstel erbij en dat ik ze best eerst zou kuisen. Daarna vroeg ze mij om te helpen om de juist gerooide aardappelen te rapen. Die hebben we dan samen naar de kelder gebracht. Na het avondeten heb ik nog wat zitten kletsen met de huishoudster. Toffe madam.
De pastoor heeft veel werk, hij heeft, net als bij ons ook enkele parochies onder zijn hoede. Hij krijgt hulp van een secretaresse die heel geïnteresseerd is in mijn land en ik moet uitleg geven over Dadizele.
Ik heb eens goed geslapen, 10 uur maar het is nog te weinig voor mij. Vanmorgen ben ik naar de mis geweest. Er waren toch ongeveer 30 personen (midden de week) in de kerk. De priester vernoemde mij op het einde van de mis. Daarna hebben we samen ontbeten en kon ik vertrekken. De pastoor gaf mij de zegen en op mijn beurt moest ik hem en de huishoudster de zegen geven. Hij zegt mij dat het heel normaal is, dat een pelgrim de zegen heeft. Ik vraag mijn gastheer wat mijn schuld is, maar hij wilt niets aanvaarden. Maar de kerk moet gerenoveerd worden en ze verkopen Gutscheinen, een soort aandelen. Zo zijn 2 stenen van de kerk nu van mij, ik zal dus in de kroniek vermeld. Onderweg bij een bakker broodjes gekocht voor 's middags.
Op de Almen loop ik gewoon tussen koeien, met lawaaierige bellen rond hun nek. Je komt ze trouwens ook tegen in het bos. Soms moet je over de weidedraad klimmen, waar de boeren (of Alpenverein) speciale trapjes gemaakt hebben voor wandelaars. De koeien bekijken mij met hun grote fluwelen ogen maar laten me verder met rust. Ik heb nog geen blauwe koe van Milka gezien ....Wel veel blauwe vlinders die ik bij ons nog nooit gezien heb. Wat is de natuur toch mooi!
Gisteren is Magda aangekomen in Wenen bij Brigitte en Josef. Nu nog 3 dagen en dan zien we elkaar weer na zolange tijd .... Vandaag ga ik naar Waidhofen ad Ybbs 18 km. Gelukkig niet zo'n zware tocht als gisteren .
Woensdag 10 augustus 2011 - 41ste etappe - Markt Sankt Florian tot Steyr Vanmorgen na een armtierig ontbijtje vertrokken naar de marktplaats Sankt-Florian . Bij de plaatselijke bakker enkele broodjes gekocht voor onderweg, en ditmaal droog zonder beleg. Een vriendelijke meneer wandelt een tijdje met me mee om mij de weg te tonen. Hij stond versteld toen ik hem vertelde dat ik al te voet van België kom. Ik zit nu al op de Mariazeller Pilgerweg en die is mooi aangeduid met rood-wit-rood markeringen. Ik hoef maar de cijfers en letters te volgen : soms 06 of MWW 06 of 406. De 06 staat voor Mariazell de 4 betekent kalkalpen. Dus voor mij zijn de laatste cijfers belangrijk. Ik heb geluk met het weer. Het is wel overtrokken met donkere wolken , maar het blijft droog. Er staat een sterke wind vanuit het westen. Ik stap de ganse dag door landerijen waar voornamelijk maïs, tarwe en sojabonen geteeld wordt. Ik zie weinig mensen, buiten enkele boeren die mij hoofdschuddend nakijken als ik hun vertel van mijn avontuur. Ik passeer mooie grote vierkantshoeven, maar geen enkele ziet er afgewerkt uit, noch gevoegd, noch gepleisterd. Vele herten en reeën gezien, door de honger verlaten ze zelfs bij dag het bos. Ik heb er enkele kunnen filmen en fotograferen. Ze zijn zo verlekkerd op sojabonen dat ze vergeten rond te kijken naar hun mogelijke vijanden. Daarna huppelen ze toch weer naar hun schuilplaats. Nu ik op de Mariazellerweg ben, kom ik regelmatig controleposten tegen. Aan mijn eerste post kom ik een uur vroeger dan op schema. Een Oostenrijker met een snorretje wil mij de verkeerde kant op sturen, maar een andere zonder snorretje corrigeert me zodat ik de juiste weg opga. Op een bepaald ogenblik zie ik voor mij de 'Voralpen' en achter mij liggen de bergen van het Böhmischerwald . Een prachtige streek en uitzicht. Voorlopig is de beklimming niet zo erg, de heuvels lijken een beetje op onze Vlaamse Ardennen. In de wandelgids is er sprake van de Populierenrijen, maar ze zullen dat moeten aanpassen. Alle populieren liggen om, gesneuveld door de houtzagers! Ik passeer een enorm groot Mausoleum van een adellijke familie : de Losensteiners en hun opvolgers de Auersperger. Het is zo'n groot gebouw dat er makkelijk drie gezinnen zouden kunnen wonen. Bij een boer moet ik een stempel halen in een Mostheuriger Zauner. De boer veklaart mij "verruckt" en doet verder met zijn werk zonder mij nog een blik te gunnen ! Daarna trek ik de Steyr over via de Kruglbrücke, de beklimming naar de Wallfahrtskirche Christkindl om mijn 3 de controlestempel. Dan nog anderhalve km wandelen en ik kom een uur te vroeg aan in gasthof Pöchhacker. Ik heb 7 uur gewandeld in plaats van 8 uur. Morgen zal het iets trager gaan, er is een stijging van 310 m. tot op de Spadenberg (1000 m.). Morgen naar Maria-Neustift.
Dinsdag 9 augustus - 40ste etappe - Markt St.Florian
Dinsdag 9 augustus 2011 - 40ste etappe - Linz/Pöstlingberg tot Markt Sankt Florian Om 5.50u wordt ik wakker, juist op tijd om mijn wekker wakker te maken....'t Was wel tegen zijn zin, maar alé. Om 7.00 u ontbijten, vuil beddegoed ingeleverd en op weg. Voor de zoveelste keer moet ik terug (8 km), om te starten waar het moet. Gelukkig stopt bus nr.27 aan de voordeur die mij naar de Taubenmarkt brengt, dan ga ik te voet naar de Hauptplatz en vandaar met het gisteren genoemde smalspoor naar de basiliek van de Pöstlingberg. Gelukkig is deze open. Deze basiliek is gewijd aan Maria van de 7 smarten. Heel mooie kerk. Daarna ga ik naar de Pastorij ernaast een stempel halen bij de zuster die daar werkt, vervolgens naar gasthof 'Kirchenwirt' om de stempel van de Mariazellerweg (06) te krijgen. Dan kan ik eindelijk echt starten. Pöstlingberg ligt op een hoogte van 519 m. dus kan ik van start gaan met een afdaling terug naar stad Linz. Van daarboven is duidelijk 4 stadsdelen te onderscheiden: de oude stad, de residentiële stad, de appartementsblokken, en dan nog het industriële gebied met uiteraard fabrieken. Ik stap over de Hauptplatz waar ik rechts in gasthof 'Goldenen Anker' mijn 2de stempel krijg. Ik ga verder over Landstrasse en Wienerstrasse die het winkelcentrum van de stad uitmaken tot aan Slot Ebelsberg waar ik in gasthof 'Klein München' mijn 3de stempel krijg. Ik vervolg mijn weg richting Florianerstrasse om na 500 m links de velden in te stappen. Hier loopt de Mariazellerweg samen met de Anton Brucknerwandelweg, richting Stift Sankt-Florian. In de gemeente Gemering kom ik voorbij aan het Zehethof , een prachtige hoeve die er helaas een beetje verkommerd uitziet. Het is een vierkantshoeve met een grondoppervlak van 1 joch (Oostenrijkse joch = 57,55 are), 12 poorten, 52 deuren en 365 vensters. 1 poort staat voor 1 maand, 1 deur staat voor 1 week en 1 venster staat voor 1 dag in het jaar, één zijde van de hoeve staat voor één kwartaal. Ik kom aan in Sankt-Florian met een schitterend Augustijnerklooster waar het Koninklijk Paleis van Laken een puntje kan aan zuigen. Ze hebben er hun eigen post, restaurant, winkels, brandweer, hotel met alles erop en eraan. Christus zou ze de tempel uitjagen. De vierde stempel haal ik in hotel 'Erzherzog Franz-Ferdinand'. Na nog tien minuten stappen kom ik aan in mijn verblijf voor vandaag: Gasthof 'Pfistermûller'.
Ik begin toch langzaam te denken dat Duitsers en Oostenrijkers qua afstanden veel geleerd hebben aan de Chinezen. De Chinese afstandsmaat "LI" verschilt ook naargelang men bergop, vlak of bergaf loopt. Patrick, niet zagen hé. Wat kan jouw één kilometer schelen. Dus, morgen terug naar St.Florian, om mijn Mariazellerweg verder te zetten, richting Steyr.
Maandag 8 augustus 2011 - Linz/Pöstlingberg - rust Vandaag is het een miezirige dag. Regen in snukskes. Deze namiddag toch eens naar stad geweest om een ticket te kopen voor de "Pöstlingbergbahn". Die loopt van de Hauptplatz tot boven op de Pöstlingberg (4.140 m lang) met een hoogteverschil van 254 m en een maximale steiging van 11,6 %. Het is een smalspoorbaan van 90 cm. De loc. heeft een 4x 143 PS aangedreven motor en elektrische spanning van 600 Volt. Wagengewicht in lege toestand is 28.000 kg en in volle toestand 35.000 kg. Zitplaatsen: 33 en staanplaatsen: 55. Max.snelheid bedraagt 50 km/h op het vlakke en 25 km/h bij het stijgen. Morgen moet ik tot op de Pöstlingberg, omdat mijn laatste 7 dagen daar aanvangen bij de basiliek.
Daarna heb ik nog de voormalige Ursulinnenkerk bezocht. Daar liep een uniek project. De Canadese kunstenares Janet Cardiff heeft het veertig stemmig mottet "Spem in alium" van de Engelse renaissance componist Thomas Tallis opgenomen en verdeeld over evenzoveel luidsprekers, dus veertig. Die veertig luidsprekers staan per vijf, zodat je acht corresponderende koren, met elk vijf stemmen (bas, bariton, tenor, alt, sopraan) kan aanhoren. Enig!!!!!!!!
Ondertussen begin ik ook het openbaar vervoer te kennen in Oostenrijk, toch weer iets anders dan in Duitsland of bij ons. Maar heel interessant om in je rustdag plaatsen te bezoeken, die ver uiteen liggen.
Ondertussen vastgesteld dat ik al twee blauwe tenen heb. Leuk is anders.
Vandaag een telefoontje gekregen van tante Marleen en nonkel Paul. Er wordt nog gedacht aan mij.
Straks gaan eten en dan nog eens de route voor de laatste 7 dagen overlopen.
Dank aan Brigitte, die ervoor gezorgd heeft dat ik in 2 dorpen bij de plaatselijke priester kan overnachten.
Zondag 7 augustus - 39ste etappe - Linz/Pöstlingberg
Zondag 7 augustus 2011 - 39ste etappe - Aschach a/d Donau tot Linz/Pöstlingberg Om 8.00 u vertrokken uit Aschach ad Donau. Ditmaal eens niet langs de 'Schöne Blaue Donau', maar toch langs de weg die ik heb uitgestippeld. Het is een kortere weg en toch heel aangenaam wandelen tot rond 10.30 u. Het verkeer werd drukker en er was niet altijd een alternatief voor voetgangers , meteen ook gevaarlijker wandelen. Het is echt snikheet maar rond de middag komt de bewolking opzetten en toch blijft het droog. Ik heb eigenlijk goed kunnen doorstappen. In Linz ben ik aangekomen om 14.00 u. Ik besluit de "Alte Dom" te bezoeken die ook overweldigend is qua kunst. Vandaar naar de "Neue Dom" die heel wat soberder is. Daar staat het Mariabeeld van de Pelgrims. Toevallig kom ik de Dompfarrer (meneer Pastoor) tegen. Hij nodigde mij uit om mee te gaan naar zijn kantoor om een stempel te geven. Hij gaf mij ook nog de zegen voor op mijn weg naar Mariazell. Hij zei me dat hij de pelgrimstocht vanaf Linz in 5 dagen doet. Kan goed zijn. Maar ik kom uit Dadizele en dat gaat niet in vijf dagen. Nadien heb ik de Jeugdherberg opgezocht, maar ik ben nog te vroeg, want die gaat pas open om 16.00 u. Ik heb een beetje zitten praten met een man uit zuid-Spanje. Hij kwam met zijn fiets van Spanje en was op weg naar Wenen. Ook een hele prestatie, toch? Een rare vogel. Ieder woord dat ik uitsprak wilde hij ook in het Nederlands horen en zei het dan na. Grappig. Toch raar dat die jeugdherbergen altijd bovenaan een heuvel of berg liggen. Hier is het niet anders. Als ik boven kom stel ik wéér ik vast dat er een bus rijdt tot daar, zucht... Straks gaat de balie open en kan ik me installeren voor twee nachten. Nog even wachten.
Groeten vanuit Linz aan al mijn fans en blog lezers .........Ik heb al 1074 km. Nog zo'n 180 te gaan denk ik.
Zaterdag 6 augustus - 38ste etappe - Aschach a/d Donau
Zaterdag 6 augustus 2011 - 38ste etappe - Kramesau tot Aschach a/d Donau Vanmorgen om 6.00 u opgestaan en om 7.00 u kon ik al gaan ontbijten. Daarna afscheid genomen van Josef en Brigitte, Christine en Hans en om 7.45 u was ik weeral op stap. Daar ik nu de ganse tijd langs de Donau kan wandelen moet ik soms kiezen tussen linker - en rechteroever. Vandaag begin ik op linkeroever tot Schlögen. Daar moet ik de veerboot nemen om enkele kilometers verder aan wal te gaan in Grafenau om op dezelfde linkeroever verder te stappen. Ik neem niet de weg die ik zelf uitgestippeld heb. Volgens Josef is die baan veel te gevaarlijk voor voetgangers. Hij heeft een andere weg voor mij gepland, 5 km meer dan de voorziene 27,3 km maar veiliger en alleen bestemd is voor fietsers, voetgangers en bewoners, via Obermühl tot in Untermühl. Daar loopt de weg teneinde en blijven alleen rotsen over. Daar moet ik terug de veerboot op naar de rechteroever waar een wandelpad me leidt tot in Aschach a/d Donau. Op de veer zijn veel mensen geïnteresseerd in mij en stellen veel vragen over mijn pelgrimstocht. Juist voor Untermühl vaart er een Vikingschip.... met een motor !... Heel grappig. Onderwijl doen de Vikings zich te goed aan grote potten bier, en maar feesten, veel lol aan boord !...... Het was gans de dag snikheet in de vallei. Eigenlijk te warm om te wandelen, terwijl langs mij dat koele water stroomt. Ik heb grote goesting om mijn schoenen en kleren af te doen en een frisse duik te nemen! Het blijft bij goesting want ik moet verder. Om 16.30 u kom ik aan in het "Gasthof La Mama". Ik ben doodop en doorzweet. Een lekker douchke maakt me weer een beetje toonbaar. Ik vind toch dat ik goed doorgestapt heb en ben tevreden. Na het avondeten naar huis gebeld en mij daarna languit op mijn bed gesmeten! 'k Ga niet moeten gedouwd worden .......
Woensdag 3 augustus 2011 - 37ste etappe - Passau tot Kramesau Na een rustige nacht, vroeg opgestaan. Om 8.00 u. vertrokken. Gelukkig blijft het droog. Het gaat vlot, rechts water, links bomen, op een pad van 2,5 meter breed, afgescheiden van het andere verkeer, alleen tussen Obernzell en Jochenstein moet ik de openbare weg gebruiken. Route: Passau, Lindau, Erlau, Obernzell, Jochenstein. Eens Jochenstein voorbij (14.30 u.) heb ik de 'Freistat Bayern' verlaten en de Republiek Österreich binnengewandeld, in het Mühlviertel waartoe Kramesau hoort. Tussen Obernzell en Jochenstein kreeg ik van Brigitte een sms'je dat zij reeds aangekomen waren in 'Gasthof Luger'. Ik antwoorde: 'Ich nicht'. Dan vroeg zij: 'Wo bist du irgendwo?'. Toen antwoorde ik: 'rechts wasser, links baumen'. Zij konden er om lachen. Zij zouden eerst een middagmaal nemen om dan met de fiets in mijn richting te rijden. Ik was toen op 3 km van Jochenstein en Brigitte vroeg of ik 'geflogen' had. In Jochenstein zijn er grote sluizen om schepen te versassen. Vanaf daar kan ik op het jaagpad lopen. Er rijden enorm veel fieters en velen roepen mij dat de Jacobsweg de andere kant op is. Zij denken waarschijnlijk dat ik naar Compostela ga .... Onderweg zet ik mij op een bankje om mijn broodjes op te eten, opeens krioelt het van de wespen rondom mij. Ze kwamen uit een vuilbak gevlogen. Van armoe gevlucht naar veiliger oorden! Een brombeer van een duitser fietst mij bijna omver. Hij had waarschijnlijk gebeld, maar 'k had het niet gehoord. "Bist du daub?", roept hij. Nee, ik ben niet doof, maar ik was naar muziek aan het luisteren. Toen ik Brigitte en gezelschap met de fiets zag aankomen was ik amper nog een paar kilometer van 'Gasthof Luger'. Een blij weerzien met kussen en geknuffel. Hun buren Hans en Christine waren ook meegekomen. Eerst probeerden ze mee te wandelen, maar ze konden mij niet bijhouden, dus fietsten ze maar mee. Om 15.00 u komen we aan in het gasthof. Ook daar kreeg ik een warm onthaal van de uitbaters, zij herkenden mij nog, na twee jaar. Ik douch eerst, dan wat drinken (apfelsaft gespritzt)(in Duitsland: apfelsaft schorle) om daarna nog een stukje te wandelen langs de Donau. Boten kijken en foto's maken en veel vertellen. Ik moest toch weer even mijn oren bijstellen. Alweer een ander dialect. In Ober Österreich is het dialect wel lichtjes verwant met het 'Bayrisch'. Maar Brigitte en co spreken 'Wienerisch'. Ik was blij dat het tijd was om te gaan eten. Het is hier een goede keuken. Dat weet ik nog van twee jaar geleden, toen ik hier samen met Magda een paar dagen gelogeerd heb. Brigitte heeft gezorgd voor overnachtingen voor de volgende 12 dagen, en Josef heeft wegenkaartjes gemaakt zodat ik zonder problemen door de bergen richting Mariazell geraak. Ik nader mijn doel. Er zijn nog mensen die het niet geloven dat ik die tocht te voet afleg. Het is eigenlijk wel ongelooflijk ook, maar toch is het waar! Mijn buik is weggesmolten en ik heb overal pijn, maar ik voel me zielsgelukkig! Hier blijf ik tot zaterdag, dan vertrek ik naar Aschach a/d Donau, 28 km . Nu al 1024 km afgelegd. Nog zo'n 230 denk ik. En nu slaapwel.
Der Glaube an das Gute im Menschen vermehrt das Gute in der Welt. Hans Magolius
Dinsdag 2 augustus 2011 - Passau - rust De Veste Oberhaus is een enorm complex van 65000 vierkante meter, waarvan 4000 m² tentoonstellingsruimte. Toen vanmorgen de zon opging had ik, hoog in mijn toren, een prachtig uitzicht op de stad. Na het ontbijt wandel in naar beneden, de stad in. Eerst een beetje kuieren langs de kaaien. Op de plaats waar de drie stromen samenvloeien, heb je een mooie zich op de kleurschakeringen. De Donau die ontspringt in Duitsland (Donauechingen) is donkergroen van kleur, De Inn komt vanuit Zwitserland en is lichtgroen. En tenslotte de Ilz komt uit het Böhmerwald en is bijna zwart. Een mooie speling van de natuur. Het is rustig tot rond 10.00 u. Dan worden de toeristen wakker. Veel Amerikanen varen "the Blue Danube"af tot in Wenen en meren aan in Passau. Ikzelf bezoek de Sint-Stephansdom. De barok is overweldigend. Alle soorten kleuren marmer, goud en zilver sieren het interieur. Er zijn muur-en plafondschilderijen, kortom ik heb ogen tekort om alles te bewonderen. Om 10.30 u moeten we buiten, want dan sluit de kerk omdat de organist moet oefenen voor zijn middagconcert. Dan maar bij de concurrentie gaan aankloppen. De Sint-Pauluskerk is op zich veel soberder maar toch chic op een andere manier. De Altaren en de preekstoel zijn in pikzwart beschilderd en met bladgoud afgewerkt. Om 11.20 u gaat de Stephansdom weer open voor het orgelconcert. Ik sta vooraan in de rij om zeker te zijn van een goede plaats. Het wordt een bomvolle kerk en velen moeten rechtstaan. Zo is dat iedere middag en avond, ongelooflijk wat een succes. Na een korte inleiding over he orgel begint het concert met twee stukken van J.S.Bach, dan Guiseppe Tartini, Zsolt Gardonyi, Flor Peeters en tenslotte Walther R.Schuster. Ik geniet echt van het concert, prachtig, het mag gezegd worden. Achteraf loop ik tot aan het Bisschoppelijk Paleis. Daar worden de domschatten bewaard. Het plafond is beschilderd met naakte vrouwen (geen wonder dat die lieden in bekoring vallen). Ik rij met de pendelbus weer naar de 'Veste Oberhaus' en in de burcht bezoek ik er het museum 'Burg-Kunst-Geschichte' dat er is ondergebracht. Er is zoveel te zien. Er kwam maar geen einde aan. Acht tentoonstellingscomplexen zijn er. De tijd is te kort om alles te zien. Verschillende onderwerpen: het aardse leven in de middeleeuwen, het hemels streven, handwerk, handel, mythen, Böhmerwaldmuseum, Hans Wimmer verzameling, historische apotheek, Passauer porselein, brandweermuseum, enz... Eén complex volledig gewijd aan het leven en werk van de kunstenares 'Paula Deppe' (tijdelijk). MOOI!!! En nog niet gedaan, ik beklim de 50 trappen van de hoogste toren, die waarin ik slaap, want daar is een sterrenwacht. Van daaruit ook een super mooie uitzicht op de omgeving. Daarna was ik zo moe dat ik op mijn bed in slaap ben gevallen tot 18.00 u. Dan gaan avondeten. Het was zo druk vandaag dat ik geen tijd had om uitgebreid te eten, maar met een paar Bretzls en een ijsje was ik ook gevuld. Morgen zeg ik "auf Wiedersehen" aan Duitsland en steek ik de grens over. Servus Österreich!
