Zondag 17 juli 2011 - 23ste etappe - Limbach/Balsbach tot Adelsheim Heerlijk geslapen deze nacht. Ik besluit het rustig aan te doen vandaag. Het zijn tenslotte 'maar' 24 km te gaan. Het was weer een heel goed onderkomen , met een goede keuken. Een geluk,want dan moet ik niet meer op zoek naar een eethuisje of bakkerij. Na de inwendige mens versterkt te hebben vertrek ik pas om 9.45 u. De hemel is mij niet goed gezind, want het wordt een plaatselijke bui van 24 km !....Het stappen gaat beter dan de voorbije dagen, mooie omgeving. Ik ben door het bos gestapt tot Limbach. Het is zondagmorgen, ik kom nauwelijks iemand tegen. Door Limbach en terug het bos in richting Rittersbach. Daar eet ik mijn boterhammen op in een enorm grote hut, met dito BBQ. Geen broodjes op zondag. Ik vraag er de weg aan een thuisverpleegkundige naar Oberschefflenz. Zij zegt: "Laufen Sie an de Kreuzung rechts hoch bis zum Oberschefflenz". "OK. Danke schön". Maar zij zegt er niet bij dat het nog wel 4X klimmen en dalen is tot daar. Na Oberschefflenz komt Adelsheim. Om 15.30 loop ik Adelsheim binnen. Bij de afdaling zie ik reeds de boerderij staan van Opa Gotthilf. Het doet mij wat en ik krijg kippevel. Ik ben doorweekt, maar het deert mij niet, t'is tenslotte maar de buitenkant die nat is ..... Het is een blij weerzien met onze vrienden. Dochter Anja is ook thuis. Zij komt haar paarden verzorgen en heeft haar twee honden bij plus de twee honden van H.-J., een gezellige beestenboel. Hans-Jörg snebbert nog altijd gelijk vroeger, precies een mitraillette! Hij is nu ook op pensioen en in augustus gaat hij weer eens naar Alaska om te jagen op elanden. Trouwens in de hal hangt het gewei van de eerste eland geschoten door Anja, toen zij pas zeventien was. Monica heeft lekkere soep gemaakt en ik laat ze smaken. Ze zal zorgen dat mijn kleren gewassen en gedroogd worden. Lief van haar .En nu ga ik herinneringen ophalen met H.-J. 't Zal gezellig worden. Adelsheim ligt ook op een Compostella-route.
Zaterdag 16 juli - 22ste etappe - Limbach/Balsbach
Zaterdag 16 juli 2011 - 22ste etappe - Hirschhorn tot Balsbach Vanmorgen genoten van een heerlijk ontbijt. Mijn gastgevers zijn brave vriendelijke mensen die het welzijn van hun gasten hoog in het vaandel dragen. Na afscheid genomen te hebben ben ik om 9.00 u vertrokken, wat ruim te laat is wanneer je weer een dagje klimmen en dalen voor de boeg hebt. Hetzelfde scenario als gisteren dreigt zich af te spelen. Uren stappen in een dicht bebost gebied. Gelukkig valt het weer nog mee. Tot Ebersbach kan ik langs de Neckar stappen. Het bos komt tot aan de oevers. Een fiets/wandelpad konkelt tussen de bomen. Vanaf Ebersbach begint terug het harde labeuren. Een beklimming waar maar geen einde aan schijnt te komen tot Waldkatzenbach. Dan over Strumphelbrunn, Waldbrunn, Roben, Krumbach tot Balsbach. Onderweg geen mens te bespeuren, geen wegaanduiding. Wat is men dan met kaart (slechte kaart) of kompas als je niet weet waar je bent. Om 14.30 u bel ik eens naar huis. Mama weet ook niet waar ik ben, dus kan ze mij ook niet helpen , maar het gesprek met haar heeft me moed. En tegen beter weten in stap ik verder, op goed geluk. En geluk heb ik. Om ongeveer 16.00 u geraak ik ter plekke in Limbach/Balsbach. Een prachtige omgeving, mooie natuur, een plaats om nog eens terug te keren (maar dan niet te voet!). Gasthof "Zum Engel". Ein gut Bürgerliche Küche mit Spätzle und Sosse. Ik heb bij het avondeten zitten praten met een koppel uit Zwolle. Het waren eveneens wandelaars, zij maakten wandelingen in de omgeving. Na de was en de plas bel ik mijn oude vriend Hans-Jörg uit Adelsheim waar ik morgen naartoe ga. We kennen elkaar al bijna dertig jaar. We zijn daar vaak met de kinderen op vakantie geweest. "Patrick, Du bist verrückt", zegt hij over mijn pelgrimage. Ik zie er naar uit om Hans-Jörg en Monica terug te zien. Het is, denk ik, toch weeral een 15 jaar geleden dat wij daar waren. Hans-Jörg zijn vader was in 1940 ingekwartierd in de huisjes (afgebroken) waar nu het marktplein van Rumbeke is. Op het einde van de oorlog lag hij in de kazerne van Zedelgem om te herstellen van bevroren benen opgelopen aan het oostfront. Daar is hij gevangen genomen door de Britten. Hij was beviend met Antoon Vanneste en Firmin Debusseré. De vermoeidheid zit in mijn lijf. Ik heb juist een heel klein blaartje ontdekt op een teen. Niet erg. Maar morgen ben ik halverwege en ik blijf twee nachten in Adelsheim. Dan met volle moed de tweede helft aanvangen. Nog altijd geen internet gevonden, maar ik geef mijn verslagen telefonisch door aan Magda en zij zorgt dat ze op de blog komen. Ik kan mijn lezers toch niet ontgoochelen hee. De reacties van jullie heeft ze mij door. Bedankt aan mijn lezers. Uw morele steun helpt mij om vol te houden. Dank jullie wel !
Vrijdag 15 juli 2011 - 21ste etappe - Weinheim tot Hirschhorn Vandaag nog één maand voor mijn aankomst aan de basiliek van Mariazell. Ik moet nu ergens halverwege zijn. Om 8.40 u vertrokken uit de jeugdherberg in Weinheim. Tot nu toe was dit de slechtste plaats die ik gehad heb. Men was er niet vriendelijk, het eten moest ik zelf halen in de keuken, en het was er duur op de koop toe. Het zou het begin zijn van een zware dag. Na het verlaten van Weinheim kwamen er reeds korte beklimmingen, eerst door wijngaarden om tegen de middag het Odenwald in te stappen. In de bossen waar ik door moet wordt veel houtontginning gedaan. Voor hun zware tractoren en machines zijn de wegen verhard met grove kiezelstenen . Daarop wandelen is ambetant en pijnlijk voor de gewrichten. In Bärbach ontmoet ik een man van Hongaarse afkomst. Toen ik zei dat ik naar Mariazell stapte was hij heel opgetogen. Zowat iedere Hongaar kent Mariazell en is er zeker eens in zijn leven geweest. Het is DE bedevaartsplaats bij uitstek voor de Hongaren en dit reeds van bij de stichting van Mariazell. Koning Stephan van Hongarije heeft veel gedaan voor het totstandkomen van Mariazell als pelgrimsoord. Het is een niet onbelangrijk bedevaartsoord, die ook de belangstelling kreeg van de laatste twee pausen en ongeveer 2 miljoen bezoekers per jaar telt. Bij het afscheid zei de man nog dat ik de groeten moest doen aan Maria. Terug naar het bos. In de late namiddag liep het verkeerd om niet te zeggen dat ik de weg kwijt was. Toevallig kom ik een Förster (boswachter) tegen en vraag hem de weg : "ah, gans einfach, dort und dort hin und tsak tsak, und dan bist du dort! "und ich war ....nirgendwo...... Na uren wandelen geraak ik letterlijk en figuurlijk het noorden kwijt. Ik weet niet meer waar ik ben, want nergens staan bordjes met wegwijzers zodat ik geen enkel aanknopingspunt heb. Ik vraag het nog eens aan twee houthakkers (zagers), hun uitleg was al niet veel beter en aan de bomen moet je het niet vragen. Het wordt 16.00 u., 17.00 u., 18.00 u. en nog geen Hirschhorn aan de Neckar te zien. Dan geraak je een beetje in paniek. Plots zie je door het bos huizen staan. Dolgelukkig stap je er op af, kruipt over de afsluiting en komt in een achtertuin terecht. Ik ben waarschijnlijk de eerste niet, want de mensen verschieten er niet van. Maar het is maar een klein gehuchtje midden het bos. Ik vraag het nog eens en zij sturen mij terug het bos in. Ten einde raad dan maar naar huis gebeld. Maar zolang je geen referentiepunt hebt, kunnen zij je ook niet helpen. Ondertussen stap je door, het daalt constant en je hoopt om toch maar op een landstrasse uit te komen. Plots kom je aan een panoramisch uitzicht met onderaan in het dal een gemeente aan de andere zijde beheerst door een prachtige burcht. Dit moet het zijn. Ik bel mijn schoonzoon Wim op en ja het is Hirschhorn. Dank je Wim dat je mij door Hirschhorn de Ersheimerstrasse binnen geloodst hebt. Ik ben versleten als ik in het pension aankom. Mijn gastgevers hebben echt compassie met mij. Ik zie scheel van de honger, en hoewel ze normaal geen avondeten geven, maakt de gastvrouw een groot bord met spek en eieren met brood en gemengde groentjes. Er zijn nog lieve mensen op de wereld !
Donderdag 14 juli 2011 - 20ste etappe - Worms tot Weinheim Vandaag is het "quatorze juillet" in France. Voor mij, stappen van Worms naar Weinheim. Mijn heup-en voetgewrichten doen een beetje pijn. Waarschijnlijk vermoeidheid na bijna vier weken wandelen. Ik raak soms moeilijk in slaap s'avonds. Maar k'zal het wel overleven. Het is trouwens geen plezierreisje dat ik maak. Het was mooi wandelweer. Droog, bewolkt en met momenten zonnig. Mijn Gasthuis in Worms was een oude afspanning, die veel verbouwd geweest is. Had vele kamers die het hele jaar door bevolkt zijn door werknemers van firma's, mensen die op verplaatsing werken en dus een week van huis zijn. Men kon er reeds vanaf 6.00 u. ontbijten. Als afscheid heb ik een sleutelhanger van Worms gekregen van de uitbaatster. Eva, gisteren heb ik mijn eerste Bretzel gegeten. Lekker. Vanmorgen door de mooie Altstad Worms gelopen richting Nibelungen Brücke die me over de Rijn bracht, de stad uit. Ik wandel door een gebied, zo vlak lijk de Polders die naar Lampertheim toe verandert in een stinkend industrie gebied. Daar heet de straat zelfs Chemiestrasse. Ergens in een parkje nuttig ik mijn lunschpakketje. Links zie ik de bergen al van Odenwald, dus morgen gaat het op en nere!.... In Neuschloss kan ik eindelijk tussen de bomen vertoeven, maar moet ik op de weg blijven omdat ik naast een Amerikaans militair domein loop. Voorbij Hüttenfeld langs een kanaal tot in Weinheim. Om mijn slaapstede te bereiken moet ik richting Mannheim stappen. Veel drukke wegen vandaag, veel te druk. Onderweg ga ik een bakkerijtje binnen en koop me twee Salzbretzls. Ze stonden in de aanbieding, 2 kopen , 1 betalen. De bakkerin dacht waarschijnlijk dat ze een nieuwe klant had , ze zei me dat iedere donderdag reklame was. Maar ik moest haar ontgoochelen. Ik zou niet meer terugkomen, wegens te ver van Belgie ....Ze keek me eerst een beetje raar aan, tot haar eurocentje viel en in een lach schoot. Om 16.00 aangekomen in de JHB en het zelfde ritueel zoals elke dag. Douchen, wassen, gaan eten en mijn verslag schrijven. Ook in de JHB is het druk. Er is een bende Italiaanse jongeren aangekomen. Wat kunnen die lawaai maken. Of ik ben het niet meer gewoon. Lichamelijk hebben mijn gewrichten nogal pijn gedaan. Je mag er natuurlijk niet te veel aandacht aan geven of het wordt nog erger. Tchuuuuus
Nicht das Beginnen wird belohnt sondern einzig und allein das Durchhalten. Katharina von Siena
Christus will keine Bewunderer, sondern Nachfolger. Sören Kierkegaard
Woensdag 13 juli 2011 - Worms - rust Gisteren aangekomen in Worms, na een 25 km lange wandeling. Na het ontbijt met de bus de stad in. Terwijl ik op de bus wacht begint het te regenen. Aan de Dom ga een winkeltje binnen en vraag of ze paraplu's verkopen. Ik heb geluk, de dame heeft er nog twee. Het blijft regenen maar met mijn nieuwe aanwinst deert me dat niet meer. Tot nu, droeg ik sport T-shirts uit synthetische stof. Nadeel is dat je na een uur stappen reeds behoorlijk begint te stinken. Voordeel is, dat het heel snel droogt. Het is wel vervelend wanneer je bij mensen bent of op restaurant. Daarom heb ik voor zo'n gelegenheden in Worms een katoentje gekocht (3). In de toeristische dienst kreeg ik een stempel en uitleg over de bezienswaardigheden. Eerst ben ik tot aan het Luthermonument geweest. Het monument is een ontwerp van Ernst Rietschel 1859 en door zijn leerlingen Donndorf, Kiets, Schilling en de architect Nicolai gebouwd. Op 25 juni 1868 had de onthulling plaats. Worms is een stadsdistrict (Kreisfreie Stadt) in de Duitse deelstaat Rheinland-Pfalz gelegen aan de Rijn. Ongeveer 81.000 inwoners. Worms is een zogenoemde Nibelungenstad met vele middeleeuwse bouwwerken. Bezienswaardig is o.a. de Sint-Petersdom, een Romaanse pijlersbasiliek die opgetrokken werd tussen 1130 en 1181. Het is de voornaamste kerk in Worms en de kleinste van de drie Rijnlands Keizerlijke domkerken (Kaiserdome). Het gebouw op zich is eenvoudig van interieur, terwijl het koor rijkelijk voorzien is van bladgoud. Aan het onthaal kreeg ik een stempel van een vriendelijk man. In het portaal hoorde ik Westvlaams praten. Dit trok natuurlijk mijn aandacht. Het waren 2 echtparen, een uit Handzame en de andere uit Kortemark. Van de Dom heb ik aan de andere kant van de stad het Nibelungenmuseum bezocht. Mooie audio-visuele voorstelling van het Nibelungenverhaal in 2 torens die deel uitmaakten van de stadsmuren. Je loopt van de ene toren naar de andere op een stuk overgebleven vestingsmuur. Vevolgens heb ik naar het Städtisches museum bezocht. Het is ondergebracht in het voormalig klooster 'Andreasstift' met naastliggende Romaanse kerk (12/13 eeuwse kruisweg). Het museum stelt stukken tentoon uit de voor- en vroege geschiedenis, Romeinse en Frankische tijd, middeleeuwen en later. Ook een kamer is besteed aan Luther. Daarna even door de winkelstraten gewandeld tot aan de bushalte om ter te keren naar mijn slaapkwartier. Morgen steek ik de Rhein over. Onderweg onmoet ik twee mensen, en geloof het of niet, weer twee West-Vlamingen, waarvan een uit Kortemark en de ander uit buurgemeente Handzame. De wereld is toch klein zou je denken, maar niets is minder waar als men 1275 km te voet aflegt. Morgen richting Weinheim, 27 km. Nog even het thuisfront bellen en verslag uitbrengen. Beetje eten en dan onder de (wol) pluimen !......Slaapwel.
Zondag 10 juli 2011 - Alzey - rust 1 Bij het ontbijt heb ik twee lieve nette Nederlanders ontmoet. Zij waren op doorreis van Italië naar huis in Den Haag. Na het ontbijt als een blok weer in slaap gevallen.
Middageten in de Stadhalle, samen met Hans, Ute en Ewald, alwaar ik in 1988 een eerste keer een concert speelde met Crescendo uit Bissegem. Het deed deugd nog eens in de zaal rond te lopen. Zij zijn mij echt aan het vetmesten (zoals tante Annie). Na de middag met Ewald een wandeling gemaakt in de stad, hij kent werkelijk alles en iedereen. In de late namiddag is Hermann Kopp (want ik slaap de 2 volgende nachten bij hem thuis) mij komen afhalen, om eerst een kijkje te gaan nemen bij Hans Häfner, in zijn "Bierstube", waar reeds veel bekenden geweest zijn (Hij heeft een enorme verzameling gastenboeken van die mensen). Hij heeft ook prachtige old-timers (waaronder een Opel 1927). Hans zit werkelijk vol fratsen. Zo begon hij trekzak te spelen en ik dacht, oei die heeft nog talent ook, maar Hans gaf hem aan mij en die accordeon speelde verder, bleek dat die trekzak vanzelf speelde. In de kelder staat ook een etallagepop met een politieuniform uit België. Hij heeft het uniform gekregen van Iris, de dochter van Wilfried Vanholme. Met Wilfried zat ik in hetzelfde team in mijn beginjaren bij de politie. Later zijn we gaan eten in Schafhausen (deelgemeente van Alzey). Daar staan werkelijk honderden naaimachines. In het restaurant kon je ook tweedehandsboeken kopen. Ewald heeft er een gekocht voor mij. Het dagboek van en geschreven door Generaal Ludendorf over de eerste wereldoorlog met kaarten van het front Ieperboog. Lekker slaatje. Es war gans gemütlich . Veel te laat in bed (01.30 u), vandaag een beetje groggy. Vermoeidheid denk ik. Salut.
Zaterdag 9 juli 2011 - 18de etappe - Bad Kreuznach tot Alzey Het ontbijt en het afscheid in de jeugdherberg Bad Kreuznach liep wat uit. Veel interesse vanwege de gasten, waaronder veel Canadeese jongeren, die op taalstage waren . Ik heb altijd problemen om een stad uit te komen, maar dankzij de hulp van lieve mensen lukt het mij toch. Vandaag serieuze knieproblemen, al gevolg van het klimwerk van gisteren. Dan maar naar mijn lichaam luisterenzeker en er vriendelijk voor zijn... In Sieferheim geluncht. Voor mijn neus stopte een bus met wijnhandelaars, die op proef-toer waren. Een paar bleven rond mij hangen om vragen te stellen. Zij hadden een wijngeurtje. In de loop van de namiddag heb ik hen nog een paar keer tegengekomen. Die zullen er lief uitgezien hebben tegen de avond !... Lange tijd tussen de wijnranken van Rheinhessen gelopen. Wie drinkt er dat allemaal op ?? Anders een saaie etappe met weinig alternatieven voor wandelaars. Ik was was blij, toen ik in de verte de "Wartbergturm" van Alzey zag. Die Wartbergtoren heeft de stad behoed van totale vernietiging door de bommen van de geallieerden. Door dat er een mist hing over de stad , dachten de bommenwerpers toen ze de toren zagen dat dit de stad was. Doch de toren staat op een heuvel helemaal buiten de stad. Alzey is ook bekend als stopplaats voor de eerste postkoetsen van "Thurn und Taxis" die op en af reden tussen Innsbrück en Mechelen en/of Brussel. Op de "Rossmarkt" zaten mijn oude vrienden Hans, Ewald en Jutta mij al op te wachten. Voor mij een grote "Apfelsaftschorle" om zweet en stof weg te spoelen. Lekkere douche genomen in mijn verblijf bij wijnbouwer Stephan u. Petra Biegler& Brand. Daarna gaan eten in hotel Römer (Marie-Anne en Paul kennen dit wel) Trouwens, nogmaals bedankt Paul en Marie-Anne, voor jullie tussenkomst. Misschien ligt Alzey ook op de route van de eerste Vlamingen die in de 12de eeuw op strafbedevaart gingen naar Mariazell. Straks slapen en morgen ......is een andere dag!
Vrijdag 8 juli 2011 - 17de etappe - Sargenroth tot Bad Kreuznach Om te beginnen een afdaling die ik gisteren met tegenzin beklom. Dan kwam het ernstige werk. Klimmen, 6 km in 2 uur. Toen ik bovenkwam ben ik het Soonwald ingestapt om er bijna de ganse dag te blijven. Rond 15.00 u kwam ik tussen de wijnranken van de Nahe terecht. De wijnboeren deden naarstig verder, zonder de uitgeputte wandelaar een blik te gunnen. In Mandel heb ik het wijngebied verlaten en door Rüdesheim(nee, niet die met de" Drösselgasse"!) richting Bad Kreuznach gestapt en ja, ze waren er weer, de beklimmingen bedoel ik. Je denkt, mens wat een hoge bomen, maar die zijn niet hoger dan de onze, alleen de bergen waar ze opstaan zijn hoger. Dan gedaald langs geniepige ravijntjes (nee, dochters, ik heb GEEN steentje naar beneden geschopt !). Wanneer je beneden komt denk je, aha ...ik ben er, maar niets daarvan. Aan de andere oever van de Nahe begint het weer, klimmen dat je er sch.....moet van laten, met als enige wegwijzer dat er hier en daar een "J" op een boom gekalkt staat. Om halfzeven aangekomen in de JHB, tenden asem, moe, pijnlijke voeten, honger. Ik heb gegeten 'liek ne diekedelver'. De madam van de keuken stond echt verbaasd te kijken wat ik allemaal naar binnen draaide. In Soonwald staan mooie houtsculpturen, gesneden uit het hout van de overgebleven stomp van omgewaaide eikebomen. Onderweg allerlei sporen gezien van hertachtigen, evers en ik denk, maar ben niet zeker van een roede wolven. Grote en kleine sporen door elkaar. Twee reekalfjes schrokken op, toen ze mij zagen en huppelden weg, bij het maken van hun typische geluiden. Ze vonden niet direct hun moeder, kwamen nog eens dichter om te kijken maar met mij "klakke" aan herkenden ze mij niet. Het was echt wandelweer, niet te warm, niet te koud, beetje wind. Van altijd naar het oosten te stappen is mijn rechterarm bruiner dan mijn linker.
In Rüdesheim in het voorbijgaan het "Ehrenfriedhof" bezocht. Slachtoffers van het Nazi-regime uit een nabijgelegenkamp. Af en toe hou ik even halt in het woud, (5minuten) om even na te denken over het feit dat je als levend wezen verbonden bent met deze bol waarop wij lopen, en ook weer niet. En ondanks de bevolkingsgroei iedereen plaats heeft om zijn voeten neer te zetten. Ik denk ook aan de kinderen van het project in Gunjur/Gambia en de straatkinderen van Ayacuchu/Peru, ook aan de mensen die mij een bed verschaften schenk ik aandacht en ben ik hen dankbaar. Ook deze die mij in de komende tijd hartelijk en gastvrij zullen ontvangen. Stop nu. Slaapwel.
Overal in het woud staan borden die je waarschuwen voor de "grote bereklauw" . Deze plant werd oorspronkelijk als sierplant ingevoerd uit de Kaukasus. De plant kan tot 4 meter hoog worden en verliest zijn zaden in de herfst. Deze plant is zeer gevaarlijk voor de mens . Kontakt heeft ernstige brandwonden en gezondheidsproblemen voor gevolg. Pas op! Ook bij ons komt deze plant voor.
Donderdag 7 juli - 16de etappe - Sargenroth/Tiefenbach
Donderdag 7 juli 2011 - 16de etappe - Kastellaun tot Sargenroth Het werd een korte etappe vandaag, ongeveer 20 km. Voor 90% in dalende lijn. Na enkele km de L108 verlaten en op rustige paden gestapt tot Simmern/Hunsrück, dan terug de L108 op tot mij eindbestemming, die ik, na een stevige beklimming reeds om 15.00 u. bereikte. Weer staat de jeugdherberg op een berg. Ter hoogte van Külz (Hünsrück) de 50° breedtegraad overschreden. Het was een rustig wandelweertje met een deugddoend briesje. In de JHB zijn een 50-tal kinderen en bijbehorende jufs aangekomen. Stil is wat anders. Sauerkraut bij het eten . Morgen wordt het andere koek, de zwaarste stukken van de Hünsrück en dat voor 35 km ! Ik zie het nog altijd zitten, alhoewel ik een en ander onderschat heb. Je ziet een heuvel, maar wanneer je boven komt hebben ze wat verder een nieuwe gelegd! Last van klimmen heb ik niet, maar wel van dalen. Pijnlijk voor de hielen.
Boeddhistische spreuk: " Wie niet wandelt staat innerlijk stil."
Nog dit , aan de Moezel heb ik voor de 2 de keer een St.-Jacobsweg gekruist, nl. de Mösel-Camino.
Woensdag 6 juli 2011 - 15de etappe - Cochem tot Kastellaun Heel hartelijke mensen, de familie Raab. Om 8.20 u vertrokken met zware benen gevoel . Cochem lag er nog stilletjes bij. De Moezelbrug overgestoken om dan rechts op de rechteroever langs het water te stappen richting Bruttig-Fankel, die trouwens partnerstad is van Overijse. Vervolgens links tussen de wijnranken omhoog. En wie kom ik daar tegen, boven op de heuvelkam (3 km klimmen), Joël Dejonghe en Monique Neyrink, van de ex-Lindemolen in St-Eloois-Winkel. Zij maakten er een wandeltocht in de omgeving. Wat een toeval! Daarvoor had ik mijn broodjes opgegeten aan een schapenstal, nu enkel nog gebruikt voor toerisme. Er kwam een kleine tractor (zoals er tientallen lopen in de streek) aan met toeristen, die er hun lunch gebruikten. Het was een wijnboer die wat bijverdiende door toeristen rond te voeren. Ik mocht mee met hen, maar heb geweigerd, omdat ik een pelgrim ben en tot Mariazell wil stappen. Gisteren heb ik trouwens ook zo'n aanbod afgeslagen. Toen ik Monique en Joël verliet begon ik aan een lange eenzame trip naar Kastellaun, waar ik overnacht bij de fam.Strzelcyk. Onderweg heb ik water moeten bijtanken. Ongelooflijk hoeveel water je verliest. Weer gered door mijn kompas. De rest zoals vorige avonden, met kleren en al in de douche, inzepen, afdoen, op de grond van de douche leggen, wat trappelen, uitspoelen, uitwringen, en drogen. Zoals in 't leger. Ik heb al 1/3 van mijn tocht afgelegd !
Dinsdag 5 juli 2011 - 14de etappe - Kelberg tot Cochem Vandaag heb ik mij iets overslapen, zodat ik pas om 9.00 u. kon vertrekken, na het nuttigen van een Bourgondisch ontbijt. Eigenlijk valt er niet veel te vertellen. Het was een saaie lange weg, waar je voordurend geconcentreerd moet zijn voor het verkeer. Heel weinig wandel of fietspaden. Aan het militair vliegveld voorbij gekomen, waar Sebastiaan DeFooz over schrijft in zijn boek: "te voet naar Jeruzalem". Zijn verhaal klopt niet met wat ik gezien heb, alhoewel ik het thuis eens zal moeten nakijken. Zeer zware tocht door warm en zwoel weer. Blij dat ik iets gevonden heb om te overnachten. Ik ben gaan eten in een Italiaans restaurant in Cochem. De ober was precies Manuel uit " Fawlty towers", hij sprak Mussolini duits en was even nerveus als verstrooid. Tjuuuuus
Maandag 4 juli 2011 - 13de etappe - Blankenheim tot Kelberg Blankenheim verlaten om 8.30 u. en 10 km langs een "Bundesstrasse" gestapt. Langs zo'n baan moet je heel goed opletten, er zijn geen fietspaden, laat staan voetpaden! Ik heb vastgesteld dat 90% v/d Duitsers hoffelijk zijn en een beetje opschuiven. In Ahrhütte de Bundesstrasse verlaten om langs een riviertje "de Ahr" verder te wandelen. Ter hoogte van Neuhof hoorde ik 2 fietsende dames West-Vlaams praten. Ik zei "Aha, nog West-Vlamingen. Zij stopten en wij hebben wat gepraat over mijn voettocht. Zij waren beiden van Beernem. In Ahrdorf op de Landstrasse 167. Dit zijn heel rustige wegen, eigenlijk enkel plaatselijk verkeer. Enkele km verder het bos in, oef....eindelijk. Vandaag was het mijn geluksdag. Vijf reeën gezien en enkele herten. Jammer dat je op zo'n moment geen camera met telelens meehebt, zij zijn heel schuw en zelden zie je ze overdag, maar ja, die lekkere maïs he! Na het bos, de grens tussen Nordrhein-Westfalen en Rheinland-Pfalz overgestoken en terug het bos in. En... daar is het een beetje misgelopen. Gelukkig heb ik een kompas mee en kwam ik terug op de juiste weg. Dan langs landwegen toch om 18.30 u. ter bestemming aangekomen in Kelberg. Hartelijke ontvangst en dan het dagelijkse wasschema, verslag schrijven, eten en onder de wol. Tot morgen.
Zondag 3 juli 2011 - Blankenheim - rust. Rustdag. Gewoon genieten van het samenzijn met mama en Lore en Wim. Een beetje gewandeld om het niet af te leren. Rond 13.00 u. zijn mijn bezoekers vertrokken, terug naar West-Vlaanderen. Het liet mij niet onberoerd, het afscheid. Afscheid nemen vind ik altijd moeilijk. Daarna nog een stempel wezen halen bij de laatste nonnen van Blankenheim en een stempel van de dienst toerisme. Blankenheim ligt eveneens op een St.-Jacobsweg, dus kreeg ik een stempel van Compostela. Verder ga ik hier enkel nog niksen. Benieuwd waar ik morgen terecht kom.
