Vrijdag 8 juli 2011 - 17de etappe - Sargenroth tot Bad Kreuznach Om te beginnen een afdaling die ik gisteren met tegenzin beklom. Dan kwam het ernstige werk. Klimmen, 6 km in 2 uur. Toen ik bovenkwam ben ik het Soonwald ingestapt om er bijna de ganse dag te blijven. Rond 15.00 u kwam ik tussen de wijnranken van de Nahe terecht. De wijnboeren deden naarstig verder, zonder de uitgeputte wandelaar een blik te gunnen. In Mandel heb ik het wijngebied verlaten en door Rüdesheim(nee, niet die met de" Drösselgasse"!) richting Bad Kreuznach gestapt en ja, ze waren er weer, de beklimmingen bedoel ik. Je denkt, mens wat een hoge bomen, maar die zijn niet hoger dan de onze, alleen de bergen waar ze opstaan zijn hoger. Dan gedaald langs geniepige ravijntjes (nee, dochters, ik heb GEEN steentje naar beneden geschopt !). Wanneer je beneden komt denk je, aha ...ik ben er, maar niets daarvan. Aan de andere oever van de Nahe begint het weer, klimmen dat je er sch.....moet van laten, met als enige wegwijzer dat er hier en daar een "J" op een boom gekalkt staat. Om halfzeven aangekomen in de JHB, tenden asem, moe, pijnlijke voeten, honger. Ik heb gegeten 'liek ne diekedelver'. De madam van de keuken stond echt verbaasd te kijken wat ik allemaal naar binnen draaide. In Soonwald staan mooie houtsculpturen, gesneden uit het hout van de overgebleven stomp van omgewaaide eikebomen. Onderweg allerlei sporen gezien van hertachtigen, evers en ik denk, maar ben niet zeker van een roede wolven. Grote en kleine sporen door elkaar. Twee reekalfjes schrokken op, toen ze mij zagen en huppelden weg, bij het maken van hun typische geluiden. Ze vonden niet direct hun moeder, kwamen nog eens dichter om te kijken maar met mij "klakke" aan herkenden ze mij niet. Het was echt wandelweer, niet te warm, niet te koud, beetje wind. Van altijd naar het oosten te stappen is mijn rechterarm bruiner dan mijn linker.
In Rüdesheim in het voorbijgaan het "Ehrenfriedhof" bezocht. Slachtoffers van het Nazi-regime uit een nabijgelegenkamp. Af en toe hou ik even halt in het woud, (5minuten) om even na te denken over het feit dat je als levend wezen verbonden bent met deze bol waarop wij lopen, en ook weer niet. En ondanks de bevolkingsgroei iedereen plaats heeft om zijn voeten neer te zetten. Ik denk ook aan de kinderen van het project in Gunjur/Gambia en de straatkinderen van Ayacuchu/Peru, ook aan de mensen die mij een bed verschaften schenk ik aandacht en ben ik hen dankbaar. Ook deze die mij in de komende tijd hartelijk en gastvrij zullen ontvangen. Stop nu. Slaapwel.
Overal in het woud staan borden die je waarschuwen voor de "grote bereklauw" . Deze plant werd oorspronkelijk als sierplant ingevoerd uit de Kaukasus. De plant kan tot 4 meter hoog worden en verliest zijn zaden in de herfst. Deze plant is zeer gevaarlijk voor de mens . Kontakt heeft ernstige brandwonden en gezondheidsproblemen voor gevolg. Pas op! Ook bij ons komt deze plant voor.
Donderdag 7 juli - 16de etappe - Sargenroth/Tiefenbach
Donderdag 7 juli 2011 - 16de etappe - Kastellaun tot Sargenroth Het werd een korte etappe vandaag, ongeveer 20 km. Voor 90% in dalende lijn. Na enkele km de L108 verlaten en op rustige paden gestapt tot Simmern/Hunsrück, dan terug de L108 op tot mij eindbestemming, die ik, na een stevige beklimming reeds om 15.00 u. bereikte. Weer staat de jeugdherberg op een berg. Ter hoogte van Külz (Hünsrück) de 50° breedtegraad overschreden. Het was een rustig wandelweertje met een deugddoend briesje. In de JHB zijn een 50-tal kinderen en bijbehorende jufs aangekomen. Stil is wat anders. Sauerkraut bij het eten . Morgen wordt het andere koek, de zwaarste stukken van de Hünsrück en dat voor 35 km ! Ik zie het nog altijd zitten, alhoewel ik een en ander onderschat heb. Je ziet een heuvel, maar wanneer je boven komt hebben ze wat verder een nieuwe gelegd! Last van klimmen heb ik niet, maar wel van dalen. Pijnlijk voor de hielen.
Boeddhistische spreuk: " Wie niet wandelt staat innerlijk stil."
Nog dit , aan de Moezel heb ik voor de 2 de keer een St.-Jacobsweg gekruist, nl. de Mösel-Camino.
Woensdag 6 juli 2011 - 15de etappe - Cochem tot Kastellaun Heel hartelijke mensen, de familie Raab. Om 8.20 u vertrokken met zware benen gevoel . Cochem lag er nog stilletjes bij. De Moezelbrug overgestoken om dan rechts op de rechteroever langs het water te stappen richting Bruttig-Fankel, die trouwens partnerstad is van Overijse. Vervolgens links tussen de wijnranken omhoog. En wie kom ik daar tegen, boven op de heuvelkam (3 km klimmen), Joël Dejonghe en Monique Neyrink, van de ex-Lindemolen in St-Eloois-Winkel. Zij maakten er een wandeltocht in de omgeving. Wat een toeval! Daarvoor had ik mijn broodjes opgegeten aan een schapenstal, nu enkel nog gebruikt voor toerisme. Er kwam een kleine tractor (zoals er tientallen lopen in de streek) aan met toeristen, die er hun lunch gebruikten. Het was een wijnboer die wat bijverdiende door toeristen rond te voeren. Ik mocht mee met hen, maar heb geweigerd, omdat ik een pelgrim ben en tot Mariazell wil stappen. Gisteren heb ik trouwens ook zo'n aanbod afgeslagen. Toen ik Monique en Joël verliet begon ik aan een lange eenzame trip naar Kastellaun, waar ik overnacht bij de fam.Strzelcyk. Onderweg heb ik water moeten bijtanken. Ongelooflijk hoeveel water je verliest. Weer gered door mijn kompas. De rest zoals vorige avonden, met kleren en al in de douche, inzepen, afdoen, op de grond van de douche leggen, wat trappelen, uitspoelen, uitwringen, en drogen. Zoals in 't leger. Ik heb al 1/3 van mijn tocht afgelegd !
Dinsdag 5 juli 2011 - 14de etappe - Kelberg tot Cochem Vandaag heb ik mij iets overslapen, zodat ik pas om 9.00 u. kon vertrekken, na het nuttigen van een Bourgondisch ontbijt. Eigenlijk valt er niet veel te vertellen. Het was een saaie lange weg, waar je voordurend geconcentreerd moet zijn voor het verkeer. Heel weinig wandel of fietspaden. Aan het militair vliegveld voorbij gekomen, waar Sebastiaan DeFooz over schrijft in zijn boek: "te voet naar Jeruzalem". Zijn verhaal klopt niet met wat ik gezien heb, alhoewel ik het thuis eens zal moeten nakijken. Zeer zware tocht door warm en zwoel weer. Blij dat ik iets gevonden heb om te overnachten. Ik ben gaan eten in een Italiaans restaurant in Cochem. De ober was precies Manuel uit " Fawlty towers", hij sprak Mussolini duits en was even nerveus als verstrooid. Tjuuuuus
Maandag 4 juli 2011 - 13de etappe - Blankenheim tot Kelberg Blankenheim verlaten om 8.30 u. en 10 km langs een "Bundesstrasse" gestapt. Langs zo'n baan moet je heel goed opletten, er zijn geen fietspaden, laat staan voetpaden! Ik heb vastgesteld dat 90% v/d Duitsers hoffelijk zijn en een beetje opschuiven. In Ahrhütte de Bundesstrasse verlaten om langs een riviertje "de Ahr" verder te wandelen. Ter hoogte van Neuhof hoorde ik 2 fietsende dames West-Vlaams praten. Ik zei "Aha, nog West-Vlamingen. Zij stopten en wij hebben wat gepraat over mijn voettocht. Zij waren beiden van Beernem. In Ahrdorf op de Landstrasse 167. Dit zijn heel rustige wegen, eigenlijk enkel plaatselijk verkeer. Enkele km verder het bos in, oef....eindelijk. Vandaag was het mijn geluksdag. Vijf reeën gezien en enkele herten. Jammer dat je op zo'n moment geen camera met telelens meehebt, zij zijn heel schuw en zelden zie je ze overdag, maar ja, die lekkere maïs he! Na het bos, de grens tussen Nordrhein-Westfalen en Rheinland-Pfalz overgestoken en terug het bos in. En... daar is het een beetje misgelopen. Gelukkig heb ik een kompas mee en kwam ik terug op de juiste weg. Dan langs landwegen toch om 18.30 u. ter bestemming aangekomen in Kelberg. Hartelijke ontvangst en dan het dagelijkse wasschema, verslag schrijven, eten en onder de wol. Tot morgen.
Zondag 3 juli 2011 - Blankenheim - rust. Rustdag. Gewoon genieten van het samenzijn met mama en Lore en Wim. Een beetje gewandeld om het niet af te leren. Rond 13.00 u. zijn mijn bezoekers vertrokken, terug naar West-Vlaanderen. Het liet mij niet onberoerd, het afscheid. Afscheid nemen vind ik altijd moeilijk. Daarna nog een stempel wezen halen bij de laatste nonnen van Blankenheim en een stempel van de dienst toerisme. Blankenheim ligt eveneens op een St.-Jacobsweg, dus kreeg ik een stempel van Compostela. Verder ga ik hier enkel nog niksen. Benieuwd waar ik morgen terecht kom.
Beste lezers van deze blog. Het is weeral een tijd geleden dat er hier iets op geschreven is . Het probleem is dat er onderweg weinig of geen computer ter beschikking is. Momenteel is Patrick aangekomen in Alzey. Daar zal hij hoogst waarschijnlijk twee, drie dagen blijven. Een beetje uitrusten en de batterij weer opladen. Hij heeft nu al ongeveer 500 km in de benen, nog 775 te gaan en zijn doel is bereikt. Gisteren had hij een zware beklimming nl. de Hunsrück. Het waren 35 km tot in Bad Kreuznach. Vandaag 24 km tot in Alzey waar vrienden hem opwachtten . Patrick zal zijn verslagen opsturen naar huis en na ontvangst ervan wordt alles op de blog gezet. Dus blijven kijken ! Groetjes, Magda
Zaterdag 2 juli 2011 - 12de etappe - Hellenthal tot Blankenheim Vertrokken na het ontbijt rond 9u.Een dag zonder veel moeilijkheden, afwisselend Bundesbahn en woud, maar met veel kuitenbijters.In Martinshof heb ik mijn pistolekes opgegeten.Er stopte nen boer met zijn oude bak.Hij vroeg of ik een streekwandeling deed, maar hij begreep me niet goed toen ik zei dat ik op weg was naar Mariazell.Hij reed dan maar verder.Een half uurtje later kwam hij uit de tegenovergestelde richting en zette zijnen bak dwars over de weg en stapte uit voor een gezellige babbel.Het verkeer moest dan maar langs de ges-kant voorbij rijden.Hij vertelde van vroeger en van de JHB, dat de prijzen zo gestegen zijn etc.Terug in de auto riep hij dat ik moest wachten en hij gaf me nog een handvol snoepjes.Deze snoepjes gebruikte hij omdat hij vaak last heeft van een droge keel door de airco.Ik keek wat raar, daar zijn auto een oude bak was, maar hij verduidelijkte dat hij met open ramen reed Hij toonde me daarna nog de weg door het bos.
Rond 16u ben ik aangekomen in Blankenheim en heb ik op de zulle van het hotel zitten wachten totdat Magda en co toekwamen.Blij weerzien.
Onze gastvrouw vertelde dat ook zij reeds 20 jaar een pelgrimstocht naar Trier deed.Ze vroeg of we Vlamingen waren en wat bleek, de vrouw sprak zelf Nederlands.Haar moeder was afkomstig van Bruhhe (Brugge).En ze keerde zelf nog vaak terug naar Vlaanderen.
Na een verkwikkende douche hebben we een gezellige avond gehad.
Vrijdag 1 juli 2011 - 11de etappe - Monschau tot Hellenthal Wakker geworden door de felle regen.Zelfs een jonge torenvalk zocht beschutting op mijn vensterbank.Mijn pulle met vitamientjes omvergeschopt.Ik hé, niet de torenvalk.Na het ontbijt vertrokken naar Hellenthal.Blij buiten te zijn ondanks de regen.De jeugdherbergen zijn dikwijls rumoerig nu ook de school ten einde loopt.Afgedaald langs de achterkant van de burcht, daar kwam ik uit aan de parking voor autobussen.Er reed juist een bus uit Aalst de parking op.Met de chauffeur beginnen praten en in een mum van tijd stonden alle reizigers met en zonder tanden rond mij.Na een babbeltje met de lui, ben ik de bergen ingetrokken.De regen viel met bakken uit de lucht.Na een uur ben ik op de B258 terecht gekomen.Daar stak de bus met de mensen van Aalst mij toeterend voorbij.Na enkele kilometers Bundesstrasse terug het bos in.Ik begin me echt goed thuis te voelen tussen de bomen.En ondertussen was het opgehouden met regenen, en piepte de zon even door de wolken.
In het woud kan je echt je fantasie de vrije loop laten.Ik begin in gedachten sprookjes te schrijven op zn Grimms.Maar dan 21eeuws.Ik weet dat er everzwijnen in de buurt zijn, ik zie hun sporen, maar ze tonen zich niet.Misschien zitten ze me wel met hun verrekijker te begluren, nu en dan gestoord door hun gsm die afgaat...
Hier wordt er deftig aan bosbeheer gedaan.Zieke bomen worden er tussenuit gehaald.Na het rooien worden er nieuwe aangeplant en krijgt het perceel 10-tallen jaren rust om te herstellen.
Op zon bosweg kwam ik een bord tegen met het opschrift: Scharf Schiessen in Elsenborn (scherpschieten in Elsenborn).De oudere lezers kennen die naam nog wel uit hun piotten-tijd.Oei, beter een omweggetje maken zeker!!Want met mijn twee stokken kan ik niet terugschieten.
Sommige vogels kunnen je honderden meters vergezellen, ze vliegen gewoon mee van boom tot boom, eigenaardig.De konijntjes die ik tegenkom zien er goed doorvoed uit, in vergelijking met die platte op de Bundesstrasse
Wat ik ook dikwijls doe is eens 10 min stilstaan in het woud en de indrukken op mij laten afkomen, prachtig!!Heel, heel ver weg hoor ik een kabbelend beekje.Ik loop in de richting van het geluid.Wanneer ik na enkele kilometers bij het beekje kom, o hière, amper een halve meter breed maar het vallen van het beekje kan je heel ver horen.Ik besluit het beekje te volgen.Af en toe moet ik het dwarsen over een klein bruggetje, amper twee planken breed.Geleidelijk aan wordt het beekje wat breder en de bruggetjes groeien mee.Wat zou ik me er graag in neer vleien in het beekje om me te zuiveren van zweet, maar ook om mentaal te ontspannen.Alle vermoeidheid laten meevloeien, weg uit mijn lichaam.Aan de borden te zien mondt het beekje uit in een Trinkwassertalsperre = waterreservoir.Dan kom je opeens uit aan de Talsperre die eigenlijk al een groot meer is en die duizenden mensen moet voorzien van drinkwater.Jammer dat het water meestal verkeerdelijk gebruikt wordt.Vanaf daar zoek ik mijn weg langs wandelpaden richting JHB Hellenthal.
Onderweg kom ik nog een koppel tegen uit Nordrhein-Westfalen thv. Venlo.We geraken aan de klap over zowat vanalles.Zo hoor ik dat het beekje die ik kilometers volgde de Olef heet.De man sprak ook over ons regeringsloos land, die volgens hem in snel tempo Griekenland achterna gaat.Ik weet het niet want ik lees geen kranten en hoor geen radio. Later op mijn pelgrimstocht hoor ik van nuchtere Duitsers, dat het in hun land al niet veel beter is.
In de eerste plaats ben ik op pad als pelgrim, als dank, maar ook voor een betere wereld, zoals de spreuk van de Dodentocht in Bornem verwoordt: Walking for a better world.
Om 16u aangekomen in de JHB.Na het aanhoren van de huisregels kreeg ik mijn kamer toegewezen.Klein maar fijn.Zoals dagelijks: wassen, plassen en eten en verslag schrijven omdat ze geen computer zu Verfügung stellen.
Allé, dit was het voor vandaag.Morgenavond zie ik Magda, Lore en Wim in Blankenheim.Nog mijn kuiten masseren en slapen.
Donderdag 30 juni 2011 - 10de etappe - Eupen tot Monschau Omstreeks 8u30 was ik klaar om te vertrekken bij frau Heck-Brandenberg.Alhoewel zij gisteren wat afstandelijk was, begon zij haar hart te luchten.Haar man die gestorven is, evenals haar kleinkind, en haar schoonzoon die het moeilijk heeft met het overlijden van zijn kind.Ze vroeg mij te bidden voor haar familie in Mariazell, dit heb ik haar beloofd.Ik stuur haar massas metta.Dit is mijn manier van doen en het betekent liefdevolle vriendelijkheid sturen naar alle mensen en levende wezens in het universum.Ik wens haar het allerbeste.
Onderweg in de Hoge Venen das Hoches Venn ontmoette ik twee collegas wandelaars.De beide mannen waren uit het Antwerpse en hadden hun zusterstad in Duitsland bezocht en waren nu op de terugweg.Wat is de wereld toch klein, want ik herkende de man nog van op de Dodentocht te Bornem.De man was stomverbaasd dat ik hem nog herinnerde van tussen die duizenden mensen.Hij had een heel specifiek gezicht, hij deed me denken aan Marc Van Peel, de policus, vandaar.
Ondertussen mijn tweede vos gezien.Enkele kilometers verder waren een bejaard koppel (mijn leeftijd) aan het genieten van hun boterhammetjes.Zij waren afkomstig uit Aachen.Ik ben erbij gaan zitten om eveneens mijn bokes op te eten.Het gesprek kwam al gauw terecht bij mijn pelgrimsreis.Na een dik half uur terug op weg en in het bos juist voor Monschau ben ik aan de praat geraakt met een inwoner.Ik was algauw weer een half uur verder.Wat later aan de beklimming begonnen van de burcht die nu dienst doet als JHB.De jeugdherberg (JHB) ligt namelijk behoorlijk hoog boven het stadje.Maar de laatste dagen klim ik beter, omdat ik mijn ademhaling beter controleer.Ik adem diep in de buik en dat is beter bij inspanningen.
Het slaapvertrek dat ik kreeg toegewezen heet Bergfried.Iedere kamer heeft een specifieke naam.Ik ben al op zoek geweest naar de jonkvrouw of freule, maar niet gevonden Na het douchen terug naar de benedenstad gegaan om te eten.En op zoek gegaan naar een internetcafé.Maar niks te bloggen, ze doen het hier nog met de postduiven.Nadien terug boven schrijf ik mijn belevenissen van de dag.Tot gauw!
Woensdag 29 juni 2011 - 9de etappe - Sint-Martens-Voeren tot Eupen Gisteren heb ik beslist om zonder tent verder te stappen.Deze morgen ben ik om 8.30 u. vertrokken richting St-Pieters-Voeren om eerst afscheid te nemen van Annie en Marc die daar gelogeerd hebben.Vanaf daar is het beginnen te regenen en te waaien.De nevel kwam opzetten waardoor je soms geen 100m ver zag.Rond de middag is de regen dan opgehouden.
In Henri-Chapelle heb ik het Amerikaans kerkhof bezocht uit de Tweede Wereldoorlog.Een man uit het Antwerpse wilde weten waar ik naartoe ging.Toen ik hem zei dat ik gek genoeg op weg was naar Mariazell in Oostenrijk zei hij me dat Hitler nog gekker was.En hij (= Hitler) was van Oostenrijk naar hier gekomen om mensen te laten lijden.Maar ik doe het voor het geluk van alle mensen. Vanaf daar is het een lange rechte weg naar Eupen.
Omstreeks 16.00 u. ben ik dan aangekomen bij frau Heck-Brandenberg.Na mijn wasje en mijn plasje ben ik als een steen in slaap gevallen.Om half zeven iets gaan eten in het centrum.Eigenlijk was het een doodgewone dag, ondanks de heuveltjes.
Dinsdag 28 juni 2011 - Sint-Martens-Voeren - rust 2 Gisterenavond hebben tante Annie en nonkel Marc mij meegenomen om te gaan eten in de "Cantarel". Onmiddelijk hoorden wij dat er iemand uit het Ledegemse in de zaak aanwezig was. Deze man was in gesprek met Bruggelingen . Toen wij ook kennis maakten met de man , bleek het Willy Nuytten te zijn van op de Daizelhoek. We vertelden hem dat wij Rollegemnaren waren . Daarop zei hij dat er iemand van Rollegem te voet was vertrokken naar Mariazell in Oostenrijk. Hij kon het niet geloven toen ik hem zei dat ik die man was. Pas als Marc hem de krantenknipsels toonde was hij overtuigd . Wat is de wereld toch klein, in dit geval. Voor mijn benen is hij groot genoeg !.....
Vandaag een beetje zoals gisteren. Ah nee, ik heb mijn kleren gewassen en te drogen gelegd op het balkon. Dan wat rongelopen in en om de JHB. Nog een beetje op dit stom ding (PC).
Vandaag beslist om morgen zonder tentje verder te trekken, dat is min 1,8 kg.
Ik merk dat mijn schouder vol zweetpuisten zitten. Hopelijk trekken die terug weg, want op de duur is dat wel pijnlijk.
'k Zal nu nog eens gaan kijken wat ik nog kan meegeven naar huis met Annie en Marc.
Vandaag een beetje zoals gisteren. Ah nee, ik heb mijn kleren gewassen en te drogen gelegd op het balkon. Dan wat rongelopen in en om de JHB. Nog een beetje op dit stom ding (PC).
Vandaag beslist om morgen zonder tentje verder te trekken, dat is min 1,8 kg.
Ik merk dat mijn schouder vol zweetpuisten zitten. Hopelijk trekken die terug weg, want op de duur is dat wel pijnlijk.
'k Zal nu nog eens gaan kijken wat ik nog kan meegeven naar huis met Annie en Marc.
Maandag 27 juni 2011 - Sint-Martens-Voeren - rust 1 Geslapen tot 08.00 u. Gaan ontbijten in een grote refter, waar ik helemaal alleen was. Daarna terug slapen, tot omstreeks 11.45 u. mijn gsm me wakker maakte. Mijn schoonbroer Marc Lecluyse en schoonzus Annie Cardoen stonden aan jeugdherberg 'De Veurs'. Zij nemen een paar dagen verlof in een zeer mooie B&B. Zij hebben me meegenomen om me, althans zegt Annie 'te voederen'. Lekker slaatje gegeten. In de namiddag even geprobeerd op deze rotcomputer. Niets lukte en de uitbater had ook geen oplossing. Dan maar zelf een oplossing gezocht en gevonden. 's Avonds zijn wij gaan eten in de 'Cantarel'. Vroeg onder de wol. Annie en Marc, hartelijk dank.
Zondag 26 juni - 8ste etappe - Sint-Martens-Voeren
Zondag 26 juni 2011 - 8ste etappe - Heks tot Sint-Martens-Voeren Na een stevig ontbijt omstreeks 09.00 u vertrokken. Dank aan Judith en Hans.
Door het glooiend landschap van Loon richting Tongeren. Even gedag gezegd aan Ambiorix. Daarna kaarsje opgestoken in de kerk waar er een heel mooi Mariabeeld staat. Sfeervol. Op de middag zo snel mogelijk terug de stad uit naar de rust van de natuur. Genieten van verstilling. Alles ok. In Elst liep het verkeerd. Even mijn oriëntatie kwijt. Ik moest van daar ergens Wallonië binnen. Ik had keuze uit een drietal landwegen. Ik vroeg het aan een landbouwer. Hij was niet onvriendelijk maar ook niet echt behulpzaam. Hij stuurde me een kiezelweg in en dan begon de miserie echt. Terug tussen de bomen en fruitbomen, weg in, weg uit (vooral omweg) en snikheet. Plots hoorde ik in de verte Frans spreken en liep ik die kant. Ik kwam terecht in Wonck (Basenge). Maar ja, verkeerd lopen, terugkeren, omweg maken kruipt in je benen. Je begint vermoeid te worden. Het wordt late namiddag. Je drinken is op .... dorst. Gelukkig is er daar plots dat ene winkeltje dat open is op zondag. Een heel vriendelijke Pakistanees bediende me. Ik kocht 1 liter water en terug onderweg.
Tegen dat ik bij Loën de Maas overstak was mijn drinkwater weeral op .Over de Maas kom je Voeren binnen en je denkt, ik ben er bijna, maar niet is minder waar. Sint-Maartens-Voeren ligt in het midden van de Voerstreek. Ik had niet gedacht dat de Voerstreek zo uitgestrekt was. Tegen dat ik aan de jeugdherberg 'De Veurs' aankwam was het reeds 22.00 u. De uitbater was al ongerust. Dorst....ik heb gelijk 1 liter water achterover gekapt. Ik ben als een blok in slaap gevallen.
Uitgeput en snakkend naar eten, drinken, een douche en een bed.
Ik denk dat ik boven de 40 km gestapt heb. Gelukkig heb ik nu 2 dagen rust.
Een speciale dank aan het thuisfront om me voortdurend moed in te spreken. Onvergetelijk.
Zaterdag 25 juni 2011 - 7de etappe - Tienen tot Heks Om 08.00 u. uit Tienen vertrokken en onmiddellijk op het verkeerde spoor gezet door 2 stadsarbeiders. 2,5 km stappen om dan vast te stellen dat je op een ringweg terecht komt waar geen voetgangers toegelaten zijn. Terug, nog 2,5 km. Dan door een vrouw de juiste richting uitgetuurd. En ondertussen maar water gieten. Langs de 'suikerfabriek' kwam ik op de St.Truidensteenweg die ik volgde tot Hakendover. Daar verliet ik de grote baan, richting Velm. Tot Velm slechts 3 auto's tegengekomen ondanks het lange traject. Rond de middag is het opgehouden met regenen. Eigenlijk is alles goed verlopen, buiten de start. Alles samen 40 km gestapt.
Haspengouw is zeer prachtig. Het is wel even opletten met de landwegen, want die hebben geen naam. Zij mogen ook enkel gebruikt worden door landbouwvoertuigen, fietsers en voetgangers. En overal fruitbomen en imposante boerderijen. Onderweg heb ik nog een paar Romeinse grafheuvels gezien. Om 18u30 op mijn bestemming aangekomen bij Judith en Hans. Na een grondige oplapbeurt lekker avondmaal gekregen. Ondertussen waren de buren Marleen en Frank ook een kijkje komen nemen. Toen was het een beetje een vragenuurtje, waar ik graag aan deelnam. Doel en motivatie en de inhoud van mijn rugzak kregen de volle aandacht. Een geslaagde avond. Rond 23u00 onder de wol. Korte nacht. Om 04.00 u terug waker. In de tuin zaten 3 fazanten en twee wilde konijnen.
Het vermelden waard is zeker dat de Limburgers een gastvrij en vriendelijk volk zijn. Brabanders zijn stugger (mijn gedacht, ik kan mis zijn ook.)
Vrijdag 24 juni 2011 - 6de etappe - Huldenberg tot Tienen Mijn gezicht gewassen in het natte gras. Deze morgen om 06u30 mijn tentje afgebroken. Daarna nog eens in de struiken gaan betalen in natura. De burgemeester gaan bedanken.
Om 09.00 u vertrokken richting Tienen. Een groot deel van de dag door bossen en glibberige holle wegen gestapt. Die liggen vol kinderkopkes en men legt er nog altijd bij. Ik denk dat tegen 2025 Parijs-Roubaix rond Brussel wordt gereden. Het was aangenaam weer om te wandelen. Dorpjes ontdekt, waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Veel bekijks onderweg... of was het compassie?
Ik probeer de "mentale leegte" te ervaren, maar niets daarvan. Nog meer geduld hebben zeker.
In Tienen is het kermis. Drukte en lawaai. Goed ontvangen door Erika en Filipe. Brave mensen. Zij houden de voormalige pastorij open en je kan er terecht als pelgrim maar ook als slachtoffer van een moeilijke gezinssituatie.
Wat later is nog een pelgrim uit Balen (Steven) en een uit de omgeving van Amsterdam (Robert) aangekomen. Die liepen samen naar Compostela en hadden een hond bij. Oharme, dat beestje.
Lekker gaan eten en achteraf nog een beetje gepraat met de gastgevers, verslag geschreven en in bed.
Donderdag 23 juni 2011 - 5de etappe - Halle tot Huldenberg Om 08u05 vertrokken bij Caroline en Jan. Nogmaals dank voor de hartelijke ontvangst. Door Halle gestapt tot aan de basiliek. Een kaars aangestoken en een stempel gekregen in de sacristie.
Het was een beetje zoeken om uit Halle weg te komen. Er was juist de jaarlijkse braderie. Een man die me 's morgens reeds had opgemerkt, heeft me dan de juiste richting opgestuurd. Ik was blij uit de drukte te zijn. Niet zo heel veel verder ben ik door het Kluisbos gestapt, kwestie van een hoek af te snijden. Daarna door het verfranste Sint-Genesius-Rode naar het Zoniënwoud. Zalig, die stilte, die niet echt een stilte is, omdat de geluiden van het woud je vergezellen.
In Hoeilaart terug de drukke weg op richting Overijse waar ik langs de Ijse tot Huldenberg stap. In het centrum ga ik 300 meter links naar boven tot aan de 'camping', om daar te horen dat ik niet welkom ben, wegens residentieel. Terug naar beneden. Ik ban gaan aankloppen bij de plaatselijke kruidenier. Daar werd ik door de vrouw naar de 'Molenhoeve' gestuurd, omdat deze mensen soms pelgrim overnachting aanbieden. Maar daar was niemand thuis. Terug naar de kruidenierswinkel om daar te horen van, de man deze keer, dat de mensen van de 'Molenhoeve' niet thuis zijn, wegens een overlijden in de familie. Hij zegt mij dat er een weide is naast de 'Molenhoeve' die hoort tot het kasteel, maar dat eerst best tot op het gemeentehuis ga om eventueel toestemming te krijgen. Op het gemeentehuis stuurt men mij naar de lokale politie. Daar hoor ik dat de weide privé eigendom is, zodat ik daar niet kan/mag kamperen. Ik zeg nog dat ik een collega ben en als ik soms bij iemand van hen in zijn thuinhuis of garage kan overnachten. Geen reactie. Fijne collega's. Dan maar terug naar het gemeentehuis. Toevallig kwam de burgemeester langs en vroeg wat er gaande was. Na de nodige bla, bla, bla kreeg ik tenslotte de toestemming om naast het voetbalveld te kamperen.
Mijn tent stond juist recht toen het begon te onweren. Daarbij komt nog dat ik juist onder een aanvliegroute van Zaventem lig. Dus om de 3 à 5 min. komt een bromvlieg over Nu, wanneer je moe genoeg bent, hoor je niets. En morgen slaap ik terug in een bed.
Vandaag eindelijk rustdag! Gisteravond rond 22.00 aangekomen in Sint-Maartensvoeren. Het was een zware en lange dag voor Patrick. Hij was uitgeblust, dorstig en doodop . Hij probeerde vanavond zijn verhaal te bloggen, maar het lukte niet. Misschien iets verkeerd gedaan of de computer niet gewoon? In ieder geval zal hij morgen nog eens proberen. Hij heeft nu al meer dan 220 km in zijn wandelschoenen, dus nog een goede 1000 km te gaan. Allee, het kort in zou je zeggen. Papa, hou er de moed in. Ik groet alle lezers en sympathisanten. Mama Magda.
Gisteren heeft Patrick voor de eerste keer in zijn tentje geslapen . Daar hij niet de gelegenheid heeft om te internetten kan hij zijn Blog niet aanvullen . Maar geen nood , morgen lukt het misschien wel en dan hoor je zijn belevenissen van de voorbije dagen . Hij stelt het goed , maar hij verlangt toch om eens een dagje pauze . Zondag gaat hij naar de Voerstreek waar hij Marc en Annie zal ontmoeten . De rest vertelt hij dan wel zelf . Aan iedereen de groeten , Magda
