Vandaag ben ik voor het eerst gaan wandelen met de grote rugzak, volledig volgestopt met dingen die ik denk nodig te hebben(?) + 2 liter water. Samen zowat 17 kg. De eerste kilometers waren verschrikkelijk. Vooral pijn in de heupgewrichten. Dan heb ik alles een beetje bijgestuurd met als resultaat dat ik geen pijn meer had. Enkel het gewicht en de omvang moet nog wennen. Even binnengewipt in de basiliek. Er was een doopplechtigheid aan de gang en een aantal mensen waren het altaar aan het opsmukken voor Palmzondag. Onderweg had ik veel bekijks. Ja, wat moet die man hier met zo'n grote rugzak. Ik denk, hoe groter de rugzak, hoe vriendelijker de mensen zijn en hoe meer belangstelling zij tonen. Zien of het zo blijft.
Vandaag heb ik terug ervaren dat er nog onbaatzuchtige mensen zijn. Dank aan Myriam Dedeurwaarder voor de tip, dank aan Rosa Laflere voor de tussenkomst en dank aan Rosa's dochter Caroline Cottyn voor de spontane toezegging voor een overnachting in Halle. Ik neem jullie in gedachten mee op mijn tocht.
Vandaag waren wij naar jaarlijkse gewoonte met de Triratna Boeddhistische Gemeenschap uit midden Europa (België, Duitsland, Frankrijk en Nederland) samen in 'De blauwe poort' te Melle. Het was een prachtige bijeenkomst en een blij weerzien. Er was veel belangstelling voor mijn pelgrimstocht.
Nog enkele dagen timmerman spelen bij Eva en dan begint de serieuze voorbereiding voor mijn tocht. Ik voel al tintelingen in mijn spieren. Dit wordt de solo-retraite van mijn leven. Niet door en in het onherbergzame India van Boeddha 2500 jaar geleden, niet in de woestijn zoals Jezus 2000 jaar geleden, maar door/in de woestijn van de westerse consumptie maatschappij.
Pelgrim, pélerin, pilgrim, pilger, pellegrino kom van het Latijnse peregrinus, wat betekent : "hij die over de akkers loopt, m.a.w. een landloper" - per pedes apostolorum.
De wandeling in Heuvelland is een van de lastigste wandelingen die ik tot nu toe gedaan heb. Na de regen van vorige nacht lag alles er drassig bij en daarbij kwam nog dat de landbouwers volop bezig zijn met zaaien en planten zodat de secundaire wegen op veel plaatsen spekglad waren. Niettegenstaande dit alles was het een uitstekend oefenparcour. Drie maal de Kemmel over en tussendoor nog de hellingen van Dranouter, Nieuwkerke, Wulvergem. Eerlijk, 28 km was goed maar genoeg. O ja, dit nog, ik heb in jaren geen leeuwerik meer gehoord of gezien. Nu heb ik er zelfs een zien opvliegen. Prachtig. Ik heb echt de tijd genomen om naar zijn melodie te luisteren.
Ik ben gisteren gaan wandelen in Moorslede. Ik heb met de fiets tot daar gereden, mooie opwarming. Het was een zeer mooi parcour-30 km. Zo'n parcour is heel bruikbaar voor mijn trainingsschema. Het is golvend, zoals het zal zijn op mijn tocht vanaf Waregem, door de Vlaamse Ardennen, ten zuiden van Brussel tot Haspengouw en dan verder naar Voeren, via Eupen de Hoge Venen en Eifel door. Het blijft stijgen en dalen. Nu stop ik, anders is het de moeite niet meer dat je me op mijn tocht volgt.
Beste lezers, Ik merk nu dat ik nog niet vermeld heb dat ik vertrek op zondag 19 juni 2011 na de mis van 8 uur in Dadizele en ik hoop op 15 augustus aan te komen in Mariazell. Wie wil kan me daar uitzwaaien. Voor de mensen van Ledegem/Rollegem-Kapelle/Sint-Eloois-Winkel, die kunnen misschien eens aan de voordeur komen kijken wanneer ik voorbij kom.
Ik weet het niet, ofwel is een been te lang of het andere te kort, maar mijn rechter heup en knie doen pijn. Nee, daaraan ligt het niet. Het ligt aan de ronding van de secundaire wegen en aangezien de voetgangers in België verplicht zijn om links van de weg te gaan wordt het op de duur wel pijnlijk. Toch weer 20 km, maar dan aan een aannemelijk tempo.
Vandaag een wondermooie wandeling gemaakt in en rond de stad Waregem, zelfs tot in Mullem, een deelgemeente van Oudenaarde, waarvan ik helemaal niet wist dat het bestond. De kasseien van Nokereberg en Wanegem-Lede. Lastig maar prachtig. Goed onderhouden kerkwegeltjes en aardewegen. 42 km aan een gemiddelde van 5.6 met 10 kg op mijn rug. Ik moet er aan toevoegen dat die afstand éénmalig is. Op mijn tocht naar Mariazell zal ik het houden bij maximum 30 km en mijn gemiddelde moet nog naar beneden. Het is een pelgrimstocht, geen koers. Daarna heb ik mijn vriend Bart Kindt en familie een bezoekje gebracht. Zij zijn het namelijk die mij een bed aanbieden voor de eerste nacht. Hartelijk dank Bart en Ingrid. Onbaatzuchtige vriendschap bestaat nog.
Dag allemaal. Vandaag iets over Mariazell in Oostenrijk. Mariazell situeert zich in het noorden van de deelstaat Steiermark op een hoogte van 868 meter boven de zeespiegel. Het heeft 1574 inwoners. Het is gesticht in 1157 en reeds van bij de aanvang een bedevaartsoord. De naam van het pelgrimsoord komt van, vertaald in onze taal, 'Maria in de cel'. Dit komt omdat een monnik(broeder Magnus) van Sint-Lambrechts abdij (zuid Steiermark) de opdracht kreeg van zijn abt de christelijke leer te verkondigen in de streek waar Mariazell nu is. Hij droeg bij zich een houtgesneden Mariabeeldje. Dit beeldje zou de monnik (volgens de legende), op de vlucht voor rovers, geholpen hebben een rots te splijten, die zijn doortocht hinderde, zodat hij kon ontsnappen. Daarna bouwde hij (of liet hij bouwen) een houten cel (zelle) waarin hij het wonderbaarlijk Mariabeeldje plaatste. Dit was het ontstaan van 'Maria in de cel', Mariazell. Sedert het ontstaan van Mariazell staat het geestelijk onder het bestuur van de Benedictijnerabdij St.Lambrechts. De pastoor is uiteraard altijd een Benedictijner monnik die woont in het 'superiorat' (soort klooster) naast de basiliek. En omdat ik bij mijn aankomst(hopelijk kom ik aan) onvermijdelijk kennis zal maken met Benedictijnermonniken ben ik vandaag begonnen met het lezen van de Regel van Sint-Benedictus.
Reeds in de 12de eeuw waren er Vlamingen die op (straf)bedevaart gingen naar Mariazell. En ik die dacht dat ik de eerste zou zijn.
Voor de toeristen. Mariazell ligt in de Voor-Alpen en is gekend als wandelgebied in de zomer en skigebied in de winter. Het bezit onder ander een skilift. Uiteraard is het voorzien van de nodige hotels, B&B, gasthoven, enz... Zo, dit is Mariazell in een notendop.
Gisteren en vandaag niet gewandeld. Ik ben gaan klussen bij een van de dochters. Familie is belangrijk. Straks ben ik twee maanden onderweg en eerlijk, ik ga ze missen.
Ik zal mijn snelheid moeten verminderen, anders wordt het geen meditatief wandelen meer. Vandaag 30 km in 5 uur. Een jogger kon me met veel moeite inhalen.
Vandaag een rustige wandeling van 20 km gemaakt met 9 kg op de rug. Links en rechts een praatje gemaakt met mensen die aan het tuinieren waren. Prachtig dat er nog mensen zijn die willen praten met een wildvreemde. Niet ver van Dadizele hoorde ik de klokken luiden voor de mis van 16.00 uur. Was juist op tijd om te laat te zijn, maar ik ben toch binnen geweest. Achteraf heb ik de zuster in het kaarsenwinkeltje goeiedag gaan zeggen. Het was toevallig haar verjaardag, maar vraag mij niet hoe oud zij is. Trouwens zoiets vraagt men niet ...of wel. Priester André kwam ook even goeiedag zeggen. Na drie kwartier stilzitten was ik toch verbaasd dat ik geen stramme spieren had. Aan allemaal een deugddoend weekend gewenst.
'Je wandelt om het hoofd wat lucht te geven.' Alleen wanneer de volheid plaats maakt voor de leegte, alleen dan kan ons bewustzijn zich bij het wandelen openstellen voor de schoonheid van het hier en nu. Alleen dan wordt ons kijken werkelijk één met hetgeen het ziet en wordt, letterlijk voetje voor voetje, ons 'zijn' één met de hervonden natuur. Dat is een enorm geluk, een soort voorsmaak van de eeuwigheid. Marc de Smedt.
Ja, wat weten wij over pelgrimeren. Dan kan ik jullie allemaal aanraden de volgende website te lezen. Echt de moeite waard.
www.tweevoeter.nl/pelgrimspaden_pelgrimeren.php
Toch wil ik in het kort hier wat over vertellen.(overgnomen van de website)(Klaas van der Poel)
Pelgrims noemen vaak vijf redenen waarom ze hun pelgrimage volbracht hebben en er van hebben genoten.
De eerste is dat een lange wandeling opzicht een bijzondere ervaring is. Je krijgt als wandelaar een andere verhouding met de wereld om je heen. Met een snelheid van vijf kilometer per uur wordt de wereld ook ineens een stuk groter en indrukwekkender en wordt de natuur een stuk interessanter. Denk maar aan de geluiden, dieren, enz. Het loskomen van je vertrouwde omgeving en het hervinden van waardering en eerbied voor de natuur.
De tweede is dat de ontmoeting met de verschillende culturen en met de geschiedenis een pelgrimsreis interessant maken. Je krijgt onderweg een stuk aanschouwelijke geschiedenis onderricht-geheel gratis. Je komt voorbij slagvelden en burchten en gelukkig ook voobij kerken en kloosters waar je wordt meegenomen in een traditie van meer dan 1000 jaar oud.
Een derde reden is dat pelgrims zeggen onderweg ook meer mens te worden.Je moet je vaak overgeven in de handen van de mensen. Je kunt niet alles voorzien, regelen, alleen volbrengen, maar je hebt de steun en welwillendheid nodig van mensen die je op je weg ontmoet. Een stuk brood, een fles water, een bed, een bemoedigend woord, een vriendelijk gebaar. Soms vertellen ook je maag en je voeten je hoe hard je hulp van mensen nodig hebt. En je mag niet vergeten dank je wel te zeggen, anders verpest je het voor de volgende pelgrim. Lessen in nederigheid, in menselijkheid.
Ten vierde kun je, als pelgrim, ook niet om de spirituele ervaringen heen. Soms heb je ontmoetingen waarvan je niet kunt geloven dat het toevallig is: iemand die je ongevraagd de goede weg wijst, een vreemde die je vriend wordt, een kerk waar je ineens snapt waarom je op reis bent gegaan. Soms ook kunstwerken, die je aanspreken en niet meer loslaten. Je ervaart dat die objecten uit inspiratie voortkwamen en keer op keer springt dan een vonk van die inspiratie spontaan over. Die inspiratie vinden pelgrims soms in de vroomheid van de mensen onderweg, in het aansteken van een kaarsje, bij het neerknielen of bij het meebidden van de vespers met de paters bij wie ze logeren. Die dingen doen wat met je. Ze zetten je aan het denken en tijd om te denken heb je onderweg in overvloed.
Tenslotte ontdekken pelgrims soms ook iets, waarvan ze bijna vergeten waren dat ze het hadden. Bijvoorbeeld zichzelf. Wat je er van over houdt zijn niet zo zeer nieuwe dingen, maar dingen die je al had en die je opnieuw, in een andere dimensie, gaat waarderen. En dat is dan toch mooi meegenomen.
Vandaag heb ik de 30 km gewandeld die ik vorige week had uitgestippeld. Licht heuvelachtig parcour. Om 08.45 uur thuis vertrokken en om 14.20 uur terug thuis. Terug de basiliek bezocht te Dadizele. Nu was het er aangenaam vertoeven. Geen lawaai van de restauratiemannen.
Er was wel een ijzige NO wind.
Het is prachtig te zien hoe de natuur zich hersteld na de winter. Hoe meeuwen en kauwen een luchtgevecht voeren om hun teritorium. Ook spreeuwen en kieviten spelen mee. Prachtig is het om terug bloemen te zien in de tuinen, krokussen, viooltjes, sneeuwklokjes.
Wat je te zien krijgt in de grachten is minder mooi. Vooral Interbrew en Coca-cola vallen op.
Waarom wandelen? Dan denk ik onmiddellijk aan een citaat uit een tekst van Michel Jourdan, die ik enkele maanden terug las. Het is een korte tekst met veel inhoud en heet: "Filosofie van de benenwagen".
Hij heeft als antwoord op de vraag: "omdat wandelen je in direct contact met de natuur brengt, hoort het bij een ecologische manier van leven die kritisch staat t.o.v. onze westerse, gemotoriseerde levenswijze en omdat je dichter bij de natuur komt, ga je ook met andere ogen naar de werkelijkheid kijken, je wereld verandert, ook jezelf, je gaat contemplatiever en ingekeerder leven"
Vandaag heb ik met de auto een ritje van 30 km gereden, die ik gebruiken zal om mij voor te bereiden op mijn pelgrimstocht van Dadizele naar Mariazell(Ö). Ik ben even binnengegaan in de basiliek te Dadizele om te mediteren maar dit is er niet van gekomen omdat Maria met stielmannen zat die nogal wat lawaai maakten. Het zal voor een volgende keer zijn. Die 30 km wil ik regelmatig stappen om te wennen aan het alleen zijn, maar niet in het minst, om te wennen aan de 15 kg. op mijn rug.
