Ik zag ze voor het eerst op een zaterdagavond in danscafé de Philosoof. Ze was een kennis van een vriend waar ik iets mee aan het drinken was. Voor mij was het liefde op het eerste zicht, terwijl zij eerder een afwachtende houding aannam. De eerste avond hebben we een tijdje gepraat en telefoonnummers uitgewisseld. De zondag stuurden we al volop berichtjes naar elkaar (tot groot amusement van mijn moeder, die me aan de keukentafel zag sms-en met een smile tot achter mijn oren) en dat ging de hele week door.
Op vrijdagavond spraken we weer af in hetzelfde café. We bestelden een flesje witte wijn en babbelden er op los. We hebben daar gezeten tot in de vroege uurtjes. Geen van ons beiden heeft het lef gehad om een eerste kus te geven.
Op zaterdag zaten we weer in hetzelfde café. Deze keer zaten we samen aan tafeltje met gemeenschappelijke vrienden. Telkens toen een van ons beiden naar het toilet of om drankjes ging maanden onze vrienden de andere aan om eindelijk eens een move te maken. Maar toch durfden we niet uit angst om een blauwtje te lopen. Op een bepaald moment ben ik er zelfs in geslaagd om een sms te sturen waarin ik vertel dat ik bang ben dat ze me niet ziet zitten naar haar in plaats van de vriend waar de boodschap voor bestemd was. Ze heeft heel sportief gedaan alsof ze het niet gezien heeft (ze stond aan de bar op dat moment). Toen het tijd was om naar huis te gaan vroeg ik haar of ze niet eens wou gaan kijken naar mijn Goudkleurige citroën saxo waar onze vrienden mee hadden zitten spotten. Mijn trouwe ijzeren ros stond aan de kerk geparkeerd. We stonden tijdens het afscheid aan de auto wat onwennig te dralen. We waren net twee pubers die zich klaarmaakten voor de eerste kus. Die eerste kus is er uiteindelijk gekomen, daar onder de schaduw van de kerk. Op 31/08/2002 rond 4u in de ochtend.
Begin november 2004 heb ik tijdens een avondwandeling aan diezelfde kerk mijn blonde deerne ten huwelijk gevraagd. Ze zei ja!
Op 02/09/2005 zijn we getrouwd voor de wet en op 10/09/2005 zijn we voor de eerder vernoemde kerk getrouwd.
Het is heel makkelijk om van Elfje te houden, want het is echt een schatje. Als ze s morgens haar ogen open doet kijkt ze je al aan met een smile tot achter haar oren. Slecht gezind zijn kent ze niet en als ik s avonds thuiskom vliegt ze onmiddellijk rond mijn nek alsof ze me maanden niet gezien heeft. Ze vult mij volledig aan (ik ben bijvoorbeeld een vergeetkous eerste klas, terwijl zij een wandelende agenda is). Het is ook de eerste keer ooit dat ik mijn moeder hoor zeggen Dit is de schoondochter waar ik altijd al van gedroomd heb!. Mijn schoonouders zijn trouwens ook schatten van mensen én ze komen ook heel goed overeen met mijn ouders. Op alle vlakken is het dus bingo!
Beschouw dus de blog van vandaag maar als een ode aan mijn droomvrouwke! Jullie vinden het misschien wel melig, maar ik wou het toch even kwijt.
Vorige week woensdag moest ik werken in videoland Oudenaarde. Het was een dag zoals een ander (of bijna toch want het was een feestdag). Op een bepaald moment kwam een niet onaardig ogend vrouwtje me vragen of ze het toilet eens mocht gebruiken. Aangezien je zo een vraag moeilijk met een nee kan beantwoorden (je zal zelf maar eens dringend moeten), toonde ik haar waar het toilet was (namelijk achter een deur vlak achter mijn toonbank). Ze ging vlug binnen in sloot de deur.
En toen begon het.
Ik hoorde een geluid dat een beetje deed denken aan een repeteergeweer in volle actie doorheen de muziek die in de winkel speelde (ik denk dat het Rudebox van Robbie Williams was doch dit volledig terzijde). Na een tiental minuten (she took her time) kwam ze terug naar buiten gewandeld. Goedgeluimd betaalde ze haar gehuurde film en vervolgde haar weg naar huis. Ongeveer 5 minuten na haar vertrek begon zich achter mijn toonbank een rotte geur te verspreiden. Je moet weten dat er een klein kiertje onder de toiletdeur is waardoor het aroma kan ontsnappen. Dit was een geur die ik nog niet eerder tegengekomen was. Beeld je de mengeling van stront en een lijk in verre staat van ontbinding in en je komt misschien dichtbij. Wel, die geur is ongeveer 30 minuten achter de toonbank blijven hangen.
De dader in kwestie was al lang gaan vliegen en sommige van de klanten die ik moest bedienen keken bedenkelijk in mijn richting. Voor hetzelfde geld dachten ze dat dit aroma van mij afkomstig was! Een behoorlijk beschamende situatie, ik kan het u verzekeren! Misschien dachten er wel enkelen dat ik in mijn broek gekakt had!
Jullie zullen opgelucht zijn te horen dat de rest van de dag zonder noemenswaardige incidenten verlopen is.
Evanescence heeft een nieuwe cd uit (The open door). Misschien is deze muziek jullie stijl niet,... maar je moet van alles eens proeven hé! De twee clips hieronder komen van hun eerste cd. Het eerste nummer is een mooi maar triestig nummertje, terwijl het 2de nummer het wat ruigere werk is. Coole muziek, coole clips!
Vorige week donderdag ben ik nog eens een bezoekje gaan brengen aan de poezenboot in Gent. Na even rondgewandeld te hebben tussen de lieve schatjes van katten besloot ik aan de bar een koffie te drinken. Tijdens het nuttigen van mijn drankje lag er de hele tijd een lieve lapjeskat op mijn schoot te spinnen. Ze kon de wrijfbeurt precies wel appreciëren. Ondertussen maakte ik een praatje met verschillende medewerkers. De overbezetting was voorbij. Er woonden momenteel ongeveer 80 poezels en enkele honden op de boot. Een grote maand geleden waren er nog 130 katten op de boot aanwezig (door vele nieuwe nestjes en dieren die gedumpt worden door mensen die op reis gaan). Goed nieuws dus! Ook Moufti een zwarte kater met maar 1 oog had een nieuwe thuis gevonden. Ik was blij dat te horen. De meeste mensen nemen de kleine en/of mooie katten mee naar huis, maar de sukkels blijven meestal achter. Maar deze keer dus niet. Sterker nog, het koppeltje in kwestie had bij het binnenkomen gevraagd wie de grootste sukkelaar op de boot was, en dat bleek dus Moufti te zijn. Intussen viel mijn oog op een mooie halflangharige kat. Toen ze bij mij kwam zag ik dat ze ook maar 1 oog meer had. Waarschijnlijk een verkeersaccident wist een medewerker me te vertellen. Desondanks het feit dat ze een oog miste vond ik het een hele mooie kat, en ze was on-ge-loof-lijk lief!
Minder goed nieuws is het aantal katten die in Drongen vermoord worden. Er loopt daar een kattenhater eerste klas rond. Schijnbaar is voor dat ziek individu gewoon vermoorden nog niet goed genoeg want ze hebben al een kat gevonden die de keel overgesneden was en nog een andere kat waarvan de poten afgehakt waren. Ik kan niet begrijpen dat er zo mensen rondlopen!
Enkele koffietjes en kattenknuffels later begon het steeds drukker te worden dus besloot ik om maar eens huiswaarts te keren. De twee kattenmanden die ik meegebracht had stonden dicht bij de deur. Ze waren getest en goedgekeurd want er lagen al enkele diertjes een uiltje in te knappen. Ik nam afscheid van iedereen en vertrok.
Hieronder enkele muziekclips die Chris Cunningham geregisseerd heeft. De man kan er wat van!
Hij werkt regelmatig samen met Aphex Twin. De eerste clips hoor ik qua muziek ook graag,... clip 3 is wat minder mijn stijl qua muziek maar de clip is wel heel creepy en geslaagd.
Vandaag loop ik officieel 31 jaren rond op deze aardkloot. En terwijl je 30ste verjaardag nog iets speciaals heeft (die vervloekte overgang naar tram 3) is je 31ste een nummer als een ander. Ik ben 31 jaar geleden dus ontsproten aan de moederschoot (zo zeggen ze dat toch hé). Momenteel zit ik in de categorie vlees noch vis,... niet jong,... niet oud. Maar wat is jong, en wat is oud? Omgekeerd is 31 trouwens 13, dus toch maar voorzichtig zijn dit jaar!
Hoewel ik ook wel - net als mijn nuchtere medemens - besef dat het gewoon een datum als een ander is, is er toch nog steeds dat kinderlijk gevoel. Een verjaardag moet toch altijd iets speciaals zijn. Een paar kaartjes in je brievenbus, enkele telefoontjes van je vrienden en familie, enkele gelukwensen vanwege medebloggers op je gastenboek (hint hint),...
Ik heb vandaag ook een dagje vrijaf genomen. Ik heb vroeger nog gewerkt op mijn verjaardag,... maar ik vind het toch maar een vervelend gevoel.
En over gevoel gesproken,... ik heb steeds een dubbel gevoel. Langs de ene kant is mijn verjaardag iets leuk en feestelijk. Het is jouw dag! Langs de andere kant is een verjaardag elk jaar minder leuk omdat je steeds ouder aan het worden bent. Op deze dag maak ik (meer dan op nieuwjaar) ook altijd een soort balans op. Steenvast helt die over naar de negatieve kant. Nog steeds te weinig bereikt, nog steeds te onvolwassen,... .
Maar desalniettemin,... ik ga het er eens goed van nemen vandaag!
Desondanks het feit dat waarschijnlijk bijna niemand van jullie een griezelfanaat is, wil ik jullie toch even een lekker bibberfilmpje aanraden. Ik weet het,...we worden overspoeld met crappy horrorfilms de laatste jaren. Maar zo nu en dan zit er wel eens eentje tussen die (naar mijn mening toch) de moeite waard is. De remake van Hills have eyes is er zo eentje. De originele versie (die ik nooit gezien heb aangezien ik nog maar een Philouke van 2 jaar was) dateerd uit 1977 en naar het schijnt was die voor die tijd ook al de moeite waard. De film speelt ondertussen niet meer in de bioscoop, maar begin 2007 zou hij op dvd moeten uitkomen. Als jullie dus eens een avondje willen griezelen,... pick this one. Hier alvast de trailer.
We zouden eigenlijk elkaar allemaal wat meer moeten helpen. De mensen zijn soms zo onvriendelijk en onbehulpzaam voor elkaar. Moesten we allemaal ietsje meer ons best doen. Een oude dame helpen om haar boodschappen in haar auto te laden. Wat minder staan blazen en kwaad kijken als we even moeten aanschuiven aan de kassa van het grootwarenhuis. enz enz.
Na mijn dood mogen ze gerust organen plunderen (als er tenminste nog bruikbare tussen zitten). Desnoods vermalen ze de rest tot hondencharcuterie,... als 't maar helpt is 't goed!
Intussen denk ik er aan bloed te gaan geven bij het rode kruis. Dat lijkt me ook wel eens wat! Nog nooit geprobeerd.
Het rode kruis,...vreemde naam eigenlijk. Klinkt meer als een club voor vrouwen met hevige maandstonden.
Het is al weer een tijdje geleden dat ik deze clip mogen aanschouwen heb. Absurd maar best wel leuk, naar mijn bescheiden/bescheten (schrappen wat niet past) mening.
Ik zou natuurlijk mijn eigen hoffelijke zelf niet zijn moest ik jullie de kans niet bieden om mee te genieten van dit heet schouwspel! Sit back and relax. Probeer niet té opgewonden te raken bende geile donders!
De winkel waar ik in werk is alle dagen doorlopend open van 10.00u tot 22.00u. Toch zijn er bijna alle dagen mensen die op het allerlaatste moment om films komen. Twee minuten voor sluiting komen ze dan binnen en ze kunnen niet kiezen!
Het eerste jaar (van de intussen 8 jaar) dat ik in de videotheek werkte was ik nog niet assertief genoeg om iets te zeggen tegen de late klanten. Op den duur kreeg ik de laatste klant maar om 22.30u buiten, en als je dan zelf ook nog moet afsluiten en je kassa maken is het al gauw 22.50u! Niet echt plezant aangezien ons loon ook om 22.00u stopt. De laatste tijd doe ik enkele minuten voor sluiting mijn ronde en vraag ik iedereen om hun keuze te maken. Over het algemeen behaal ik zo de gewenste resultaten en kan ik op tijd sluiten. Soms zijn er zelfs mensen die een kwartier na sluiting - terwijl ik mijn kassa sta te maken - op de vitrine komen tikken en tekens naar me doen om me te vragen hen binnen te laten. Ik doe dan gewoon teken dat we gesloten zijn. Sommigen onder hem vouwen hun handen en doen zo een typisch "please" gebaar. Ik probeer hen dan duidelijk te maken met gebaren dat ik echt niet meer ga opendoen. De meeste hebben dan nog het lef om kwaad te worden! Van egoïsme gesproken! Omdat zij na sluiting nog een film willen zou ik speciaal overuren moeten kloppen. Ze hebben waarschijnlijk nog niet stilgestaan bij het feit dat ook ik een privéleven heb. Als het 22.00u is heb ik ook zin om naar huis te gaan hé. De weekends zijn erg, maar tijdens de zomervakantie is het een totale ramp. De hele dag zie je bijna geen kat in je winkel,... en als je eindelijk bijna kan sluiten komen ze de laatste 10 minuten allemaal van de terrasjes en willen ze een film huren.
Vorige vrijdag was het ook weer in orde. Het was al 22.05u en er liepen nog zeker 10 mensen rond in de winkel. Ik had de buitendeur al dicht gedaan maar nog niet op slot (anders kunnen de klanten niet meer buiten). Terwijl de resterende klanten stonden aanschuiven aan de kassa kwamen er toch nog 2 koppels ( terwijl de buitendeur dicht was) binnen. Ik zei hen dat ik aan het sluiten was en geen nieuwe klanten meer binnen liet. Die waren pissed! Tjongejonge! Ik weet dat dat misschien streng klinkt, maar anders kan je bezig blijven hoor! Want terwijl die klanten dan kiezen komen er weer anderen binnen.
Voila zie! Zo heb ik ook eens mijn gal kunnen spuwen! Bedankt om deze hele litanie door te nemen beste medebloggers. Maar een blog dient soms ook eens om je frustraties af te kunnen reageren hé!
Mijn vrouw en ik zijn stipte mensen. Sterker nog, we zijn overal te vroeg. Als we ergens afgesproken hebben moeten we meestal nog een kwartiertje in de auto blijven zitten (we vallen ook niet graag ergens te vroeg binnen).
De meeste vrienden van ons zijn net het tegenovergestelde. Meestal zijn ze zo een 10 à 15 minuten te laat, maar het kan ook al eens een half uur worden. Het vreemde is dat me dat niet eens iets kan schelen. Je zou verwachten van een zeer stipt persoon dat die zich mateloos ergert aan mensen die te laat komen. Bij mij is dat dus (meestal) niet het geval. Ik zeg meestal omdat er toch wel een aantal uitzonderingen zijn. Ik erger me enkel aan laatkomers als ze er met hun laatkomen voor zorgen dat andere mensen er nadeel van hebben. Hieronder enkele voorbeelden.
Ik kan me mateloos opwinden in mensen die op hun gemak beginnen shoppen in een grootwarenhuis terwijl het 5 minuten voor sluitingstijd is. Als ik op het laatste moment nog iets nodig heb ren ik naar de rayon waar het aan te schaffen product staat en begeef ik me onmiddelijk naar de kassa. Ik vind het puur egoïsme om al het personeel te laten overwerken omdat jij niet op tijd bent.
Collega's die te laat komen zodat jij niet op tijd naar huis kan is ook behoorlijk kut. Tenzij het natuurlijk om een grondige reden of geval van overmacht gaat.
In de bioscoop is het ook meestal prijs. Je komt speciaal een uur op voorhand om een goeie plaats te hebben én niets van de film te missen. Meestal komen er nog verschillende groepjes binnen terwijl de film al bezig is. Ze lopen dan een plaats te zoeken in het pikdonker en lopen constant voor het scherm. Zo nu en dan heb je er zelfs die je vragen om enkele plaatsten op te schuiven zodat hun groepje samen kan zitten. Meestel doe je wel wat ze vragen (om problemen te vermijden) maar eigenlijk zou je moeten weigeren. Als ze op tijd zouden komen hadden ze dat probleem niet.
Maandag is (zoals bij velen onder ons) niet echt mijn favoriete dag van de week. Je weet dat er de komende dagen weer niet veel vrije tijd is en in mijn geval ben ik nogal vaak aan het bekomen van een kater die ik de zondagavond heb opgelopen. Ik drink het liefst op zondagavond omdat dat de pijn van het bijna maandag zijn een beetje verzacht. Een beetje een catch 22 natuurlijk als je je maandagen daardoor nog erger maakt omdat je in bijna een kwart van de gevallen een kater hebt. Maar bon.
Daar stond ik dus, mottig te wezen op het werk. Mijn hoofd (net als mijn maag) draaide een beetje en dan was er nog die hoofdpijn (die gelukkig nog niet té erg was). Net toen ik een beetje begon te bekomen kwam er opeens een vader met 3 (rumoerige) kinderen binnen. Alle 3 de knaapjes hadden dezelfde kleren aan. Een babyblauwe sweater met een kap aan (die kap hadden ze opgezet alhoewel er buiten van regen geen sprake was, laat staan binnen in de winkel), een zwarte jeans en bruine sportschoentjes. Er zat een tweeling bij. Mijn maag begon lichtjes te draaien bij het aanschouwen van dit vreemde tafereel. Ik schipperde een beetje tussen een absurd en creepy gevoel. Ik weet dat ik waarschijnlijk veel reacties ga krijgen van jullie medebloggers maar hetgeen ik nu ga vertellen is gewoon een kwestie van smaak,... en smaken verschillen nu eenmaal. Ik vind dat zo klootjesvolkachtig, allemaal dezelfde kleren aanhebben. Bij een tweeling heb je nog een beetje een excuus (alhoewel ik vind dat elk kind een individu moet zijn en geen kloon van zijn tweelingsbroer of -zus, doch dit terzijde), maar in alle andere gevallen vind ik dat een behoorlijk idioot zicht! Je hebt trouwens ook hele gezinnen, die pakweg de zondag met hun hele kroost een uitstapje maken. Ze dragen dan allemaal dezelfde training en t-shirt. Het lijkt hen waarschijnlijk een schattig idee maar ik kan daar dus echt van over mijn nek gaan.
En dan heb ik nog die onverklaarbare angst voor tweelingen. Ik weet niet hoe het komt, maar ik vind tweelingen dus echt creepy. Ik moet altijd direct denken aan Damien uit the Omen (hoewel die geen tweelingsbroer heeft), en al die kinderen uit Village of the damned. Ik weet niet vanwaar mijn angst en wantrouwen jegens tweelingen komt, maar hij is er wel. Ik heb ook zo iets met clowns. Van clownfobie is er niet echt sprake want ik ren niet al schreeuwend en broekschijtend weg als er een clown in de buurt is maar toch ben ik wantrouwig als ik er eentje zie.
Zal ik mijn hoofd dan toch maar eens laten onderzoeken?
Soms heb je van die kippenvelmuziek, die je op momenten dat je down bent nog triestiger maken maar toch hemels zijn om naar te luisteren. Dit zijn mooie voorbeelden. Wat een stemmen!
"Schatje,...wil je een beetje haartje wrijf doen?" klinkt het regelmatig uit mijn vrouwke haar mond, terwijl we tv aan het kijken zijn. Mijn elfje heeft niets liever dan dat ik in haar haar wrijf of haar hoofd masseer terwijl ze naar tv zit te kijken. Meestal ga ik wel in op haar verzoek. Ik hou het best wel lang uit ook hoor,... soms wel een uur!
Als de rollen echter omkeren gaat het echter niet altijd even vlot.
Ik heb graag "beentje wrijf" of "voetje wrijf". Als mijn elfje dan al zin heeft om zelf eens een wrijfbeurt te geven, dan valt ze meestal al stil na 5 minuten. Over het algemeen beweeg ik dan even met het been waar haar stilgevallen hand op ligt om duidelijk te maken dat ze stilgevallen is. Ik denk dat ze het meestal zelf niet beseft doordat ze op de tv gefocust is.
Wrijven,... we zouden het allemaal wat meer moeten doen.Want zeg nu zelf, wie heeft dat nu niet graag? En terwijl we bezig zijn,... de wereld heeft ook meer knuffels nodig.
Denk aan deze wijze woorden als je de volgende keer met uw wederhelft de sofa deelt!
De oma van elfje (mijn vrouw voor de beginnende lezers onder jullie) zit al een paar maanden in een rusthuis. De reden daarvoor is omdat ze mentaal achteruit aan het boeren is. Een half jaar geleden woonde Christiane(ke) nog in haar eigen huisje, vlak bij de markt in Deinze. Toen was ze qua gezondheid (zowel fysiek als mentaal), er een stuk beter aan toe dan mijn eigen grootmoeder (wiens zicht maar voor 30% meer werkt). We gingen regelmatig de zaterdagnamiddag bij Christianeke op bezoek. Steenvast maakte ze het dan gezellig. Ze dekte de tafel met haar mooiste tafellaken en een mooi servies. Op een zilveren schaaltje serveerde ze steenvast wat koekjes en chocolaatjes. De koffie bleef lekker warm in de kan die op de stoof stond. En dan maar praten over hoe het vroeger was. Zo nu en dan vertelde ze wel eens anekdotes die we al een paar keer gehoord hadden, maar een muggezifter die daar over valt. Dat valt bij iedere bejaarde wel eens voor.
Plots is ze zeer snel achteruitgegaan. Het begon met de zaken die ze vertelde. Soms vertelde ze dezelfde anekdote vier maal op 10 minuten. Ze vergat soms letterlijk om te eten en vergat wie haar een half uur voordien bezocht had. De situatie begon een beetje gevaarlijk te worden. Wat als ze haar fornuis zou vergeten uitzetten of haar medicatie zou vergeten nemen? In het begin gingen haar kinderen (ze heeft er 4) elk om beurt enkele uren per dag gaan "oppassen", maar op den duur werd het onverantwoord om haar alleen te laten. Soms belde ze 10 keer op een uur naar de buurvrouw (die kent ze goed) om dezelfde vraag te stellen. Een rusthuis bleek de enige oplossing.
Ook in het rusthuis gaat het met ups en downs. De eerste maand huilde ze tijdens elk bezoek omdat ze elke dag opnieuw er van overtuigd was dat het haar eerste dag in het rusthuis was. Ze was constant in paniek omdat ze daar niets herkende. Al gaf je haar een volledige rondleiding,... vijf minuten later vroeg ze weer waar ze was. Elk afscheid was verschrikkelijk. Daar zat ze dan boos en met tranen in de ogen door het raam te staren. "Een schande dat jullie me zo maar aan mijn lot over laten. Het is mijn eerste dag hier en iedereen laat me alleen" sprak ze dan steenvast.
Intussen is ze al twee keer van kamer veranderd. De eerste keer zat ze samen met een kamergenote maar die werd het gezelschap van Christiane al gauw kotsbeu. Ergens wel begrijpelijk als je tijdens het tv kijken elke twee minuten dezelfde vraag krijgt ("Waar ben ik"). De volgende kamer was wat te klein dus stond ze op de wachtlijst voor een groter exemplaar. Die grote kamer heeft ze een paar dagen geleden gekregen. Als ik met elfje op bezoek ga herkent ze ons altijd, maar mijn naam vergeet ze steenvast. Als ik er eens niet bij ben vraagt ze steenvast aan mijn vrouw "En schatje,... woon je nog steeds thuis?". "Nee oma, ik ben toch getrouwd met Philip." antwoord mijn betere helft dan. "Ah, ja,...t'is ook waar" spreekt Christianeke dan al knikkend. Maar aan haar ogen kan je zien dat ze het zich niet kan herinneren.
Bij haar is - zij het ongewild - uit het oog, dikwijls ook uit het hart.
Ik ben een meester als het op me vervelen aankomt.
Sterker nog, ik denk, dat moesten er olympische vervelingswedstrijden gehouden worden, ik gegarandeerd goud zou wegkapen! Zelfs ambtenaren zouden in het stof moeten bijten! Ik las regelmatig vervelingsmomenten in. Dan zit (of lig) ik gewoon voor me uit te staren terwijl ik mijn eigen gedachten observeer. Klinkt ingewikkeld? Is het niet hoor!
Op zulke momenten mogen er 101 zaken te doen zijn,... maakt niet uit. Ik heb in niets zin dus dan rest er niets anders dan de verveling eens lekker te laten toeslaan. Yep, ik kan me een gemeen potje vervelen.
Het leuke aan deze hobby is dat je ze overal kan uitoefenen. Op je werk, in de sofa, aan de keukentafel, enz... . Ik heb Menck onlangs horen zeggen (of beter zien schrijven) dat met je blote kont in het gras zitten leuk is én - al dan niet preventief - goed is tegen spoelworm. Het was een reactie op een blog van Zapnimf, die hem er trouwens wel op wees dat je dan maar beter je kont kan parkeren op een mollenvrij gazon. Doch dit terzijde. Waar het op neerkomt is dat ik me binnenkort eens ga toeleggen op het vervelen terwijl je met je blote kont in het gras zit. Je kan zelfs nog sprietjes tellen of het gras zien groeien.
Ik ga er mee stoppen voor vandaag, want momenteel verveel ik niet enkel mezelf.
Eindelijk is het zover! We hebben een huis gekocht! Op 21 december zal het huis officeel van ons zijn. Nu weten we tenminste waar we de komende 25 jaar voor zullen mogen werken.
Het is een half open bebouwing (bouwjaar 1964). De woning is in zeer goede staat, het dak is 2 jaar geleden vernieuwd en de badkamer is nog maar een paar maand oud. De eigenaars verkopen het huis omdat het te groot is geworden voor hen. Ze worden een jaartje ouder en verhuizen naar een flat. Het zijn nog mensen van de oude stempel die altijd heel veel zorg gedragen hebben voor hun gerief. Hun dochter vertelde zelfs dat moederlief kuisziek is. Ik heb niet veel problemen dat te geloven.
Qua tuin is er achteraan voldoende ruimte. Gelukkig zijn er geen hagen, borders en klimop! De tuin van het huis dat we momenteel huren is immens en er is veel onderhoud aan! Ik heb de laatste jaren meer in de tuin gezwoegd dan dat ik er genot van heb gehad. Leuk voor sommigen, maar een nachtmerrie voor iemand die geen groene vingers heeft!
Anyway,... vanaf 21 december kunnen we dus beginnen verhuizen en op 31 januari vervalt ons huurcontract. We hebben dus 41 dagen om alles ter regelen. Dat zou geen probleem mogen zijn. Tegen de verhuis zelf zie ik wel wat op. Maar een nieuw huis inrichten en met een schone lei beginnen is altijd fun.
Toen ik gisterenochtend de badkamer nog half slapend binnenstrompelde, besloot ik eens op de weegschaal te gaan staan. Het was al een tijdje geleden en het toestel staat daar nu ook niet voor niets plaats in te nemen, nietwaar? Toen ik het eindresultaat van mijn weging van het display aflas was ik in één klap klaarwakker! NEGENTIG KILO! AAAAAAAAAAAAAH! Qua start op een maandagochtend kan dat wel tellen!
Stel je bij die 90 kilo nu ook geen gigantische vetzak voor, want zo erg is het nu ook nog niet met mij gesteld. Ik meet 1m 80 dus ik schat dat ik zo ongeveer 11 kilo teveel weeg. Een dieet zal wel de enige oplossing zijn vrees ik.
Dag pakje chips waar ik mezelf mee troost na een rotdag op het werk. Salut mozarellabroodjes bij tv op donderdagnamiddag. Toedeloe mini videetjes, gefrituurde calamares, scampi's in de looksaus, frietjes, Hoegaarden grand cru, schuimwijn, Leffe blond, Batida de coco en Tripel Karmeliet. Verschrikkelijk,... want ik eet zooooo graag!
Vroeger was het anders. Ik was zo iemand die alles mocht eten wat hij wou. Om even een voorbeeld te geven. Aan mijn 16 jaar at ik alle weekdagen na het school een zak borrelnootjes en 's avonds bij tv een grote zak chips. Een liter cola per dag was ook een minimum. Op zaterdag logeerde ik dikwijls bij mijn grootvader in Gent. Na mijn avondmaal (een volledig stokbrood met spiegelei) at ik in de loop van de avond 2 a 3 zakken chips en dronk ik 6 blikken cola.
Sinds een jaar of 2 moet ik opletten met wat ik eet. Meestal hou ik dat niet lang vol. Ik dieet een paar weken en dan laat ik de teugels weer een par weken vieren, waardoor ik terug bij af ben. Je kan me dus een wandelend jojo-effect noemen. Ik heb dan nog het geluk relatief makkelijk af te vallen. Met het dieet dat hieronder staat verlies ik ongeveer 1 à 2 kilo per week.
Weekdagen + zaterdag: 08.00u Cornflakes met melk 10.00u Tas groene thee 12.00u 4 sneden brood met mager beleg of soep 15.00u 2 soorten groenten of 2 soorten fruit 17.00u Vitalinea koekje of sesam bar 19.00u Warm eten (25% patatjes, 50% groenten, 25% vlees) 22.30u Warme melk met honing + enkele vitalinea koekjes
Zondag = zondige dag. Alles mag. Meestal eet ik dan enkele snacks en drink ik schuimwijn of enkele bieren. Als avondmaal gaan we om frietjes.
Als je een dag mag zondigen gaat dieeten beter. Te spartaans dieeten hou je op lange termijn toch niet vol!
Ik ben een slokkop. Ik ben er niet trots op maar ik moet het toegeven. En dan heb ik het niet enkel over eten.
Ongeveer een jaar geleden ben ik om die reden gestopt met comics verzamelen. Op den duur kocht ik er elke maand een stuk of 50 (ja, je leest het goed,....50!). Telkens ik de nieuwe lichting ging halen, was ik nog maar net klaar met de vorige hoop te lezen. Mooi op schema zou je dus denken. Daar zat het probleem niet echt. Het probleem was dat ik het zodanig druk had met de nieuwe reeksen te lezen, dat ik mijn oude nummers nooit kon herlezen. Na een paar jaar sta je daar met duizendtal comics in je huis, maar je hebt niet eens de tijd om ze te herlezen!
Daar ben ik dus mee gestopt.
De laatste tijd begin ik dus het zelfde probleem te krijgen met dvd's. Ik koop sneller films en series op dvd, dan ik tijd heb om naar te kijken. Alleen al deze maand kocht ik E.R. season 6, Third watch season 1, Greys anatomy season 1, Footloose en de blade trilogy. Om je een idee te geven zal ik hieronder even alle series op dvd opsommen die ik al in huis heb maar nog steeds moet bekijken (En dan hebben we het nog niet over de films hé!):
- Angel season 3, 4 en 5 - Buffy season 6, 7 en 8 - Sopranos season 1, 2, 3 en 4 - E.R. season 5 en 6 - Friends alle 10 seizoenen - Ally McBeal alle 5 seizoenen - Third watch season 1 - Greys anatomy season 1 - 24 season 2 en 3 - North and South season 2
Alles samengerekend zal dat ongeveer op zo een 500 a 600 uren serie komen denk ik.
Vandaag loop ik officieel 31 jaren rond op deze aardkloot. En terwijl je 30ste verjaardag nog iets speciaals heeft (die vervloekte overgang naar tram 3) is je 31ste een nummer als een ander. Ik ben 31 jaar geleden dus ontsproten aan de moederschoot (zo zeggen ze dat toch hé). Momenteel zit ik in de categorie vlees noch vis,... niet jong,... niet oud. Maar wat is jong, en wat is oud? Omgekeerd is 31 trouwens 13, dus toch maar voorzichtig zijn dit jaar!
Terug naar de laatkomers.
Mijn vrouw en ik zijn stipte mensen. Sterker nog, we zijn overal te vroeg. Als we ergens afgesproken hebben moeten we meestal nog een kwartiertje in de auto blijven zitten (we vallen ook niet graag ergens te vroeg binnen). 
De oma van elfje (mijn vrouw voor de beginnende lezers onder jullie) zit al een paar maanden in een rusthuis. De reden daarvoor is omdat ze mentaal achteruit aan het boeren is. Een half jaar geleden woonde Christiane(ke) nog in haar eigen huisje, vlak bij de markt in Deinze. Toen was ze qua gezondheid (zowel fysiek als mentaal), er een stuk beter aan toe dan mijn eigen grootmoeder (wiens zicht maar voor 30% meer werkt). We gingen regelmatig de zaterdagnamiddag bij Christianeke op bezoek. Steenvast maakte ze het dan gezellig. Ze dekte de tafel met haar mooiste tafellaken en een mooi servies. Op een zilveren schaaltje serveerde ze steenvast wat koekjes en chocolaatjes. De koffie bleef lekker warm in de kan die op de stoof stond. En dan maar praten over hoe het vroeger was. Zo nu en dan vertelde ze wel eens anekdotes die we al een paar keer gehoord hadden, maar een muggezifter die daar over valt. Dat valt bij iedere bejaarde wel eens voor.
Eindelijk is het zover! We hebben een huis gekocht! Op 21 december zal het huis officeel van ons zijn. Nu weten we tenminste waar we de komende 25 jaar voor zullen mogen werken. 
Ik ben een slokkop. 
