Daarnaast heb ik ook gekozen voor de reportage over Oeganda. Annelies Rutten werkt op de redactie van Het Nieuwsblad en heeft haar eigen column. Ze verwierf bredere bekendheid door haar deelname begin 2007 aan de televisiequiz De Pappenheimers op VRT-zender één. In het najaar van 2007 deed ze mee aan het zesde seizoen van De Slimste Mens ter Wereld en ze was de eerste vrouw die de quiz won. Ze trok samen met de organisatie Trias naar Oeganda. Trias is een Vlaamse ontwikkelingsorganisatie die werkt in 12 landen in Afrika, Latijns Amerika en Azië. Trias steunt ondernemende mensen via partnerorganisaties. Ondernemende mensen in het Zuiden werken in familiale landbouw of zijn micro-ondernemer als handelaar of vakman. Annelies trekt naar Oeganda om meer te weten te komen over Trias en ondernemende vrouwen in de landbouw.

 

                           

02-12-2009 om 11:18 geschreven door Sanne Maggen  

Deze week heb ik mij verdiept in de vraagstelling: Wie was Gandhi en wat deed hij? Deze vraag kunnen we enorm breed beschouwen. Als culturele bronnen heb ik deze week gekozen voor het boek “Gandhi” van Eknath Easwaran. Eknath was in 1966 een gasthoogleraar van de Universiteit van Californië, via bepaalde uitspraken over Gandhi werd hij beter bekend. Niet alleen dit boek maar ook de historische bibliografie van Gandhi heeft mij deze week geholpen in mijn kennismaking met het legendarische figuur van de 20^ste eeuw, ook wordt deze eeuw wel eens de eeuw van Gandhi genoemd. Het is geen film maar een documentaire die een beeld schept van de persoon achter Gandhi, met de nodige valkuilen maar vooral de doorzet van Gandhi. De volgende woorden van Gandhi zelf hebben mijn zoektocht naar de diepgang achter dit figuur versterkt: “Ik ben geen visionair. Ik noem mezelf een praktisch idealist.” ‘Ik vind dat ik niet meer ben dan een middelmatig mens zonder bijzondere capaciteiten. Ook kan ik geen aanspraak maken op bijzondere verdiensten wat betreft geweldloosheid en zelfbeheersing, dan wat ik heb bereikt door moeizaam zelfonderzoek. Het lijdt voor mij geen enkele twijfel dat elke man of vrouw hetzelfde kan bereiken als ik, als hij of zij zich evenveel inspanning wilt getroosten en met evenveel hoop en geloof.’ In dit verslag maken jullie kennis met de weg die Gandhi heeft afgelegd. Maar wie was Gandhi nu eigenlijk? Wat deed hij precies? Hoe bereikte hij zijn doel als wereldmacht? Welke kopstukken in de geschiedenis hebben zich gebaseerd op Gandhi? Deze verschillende vragen tracht ik te beantwoorden in een soort van verhaal, met grote lijnen vertellend historisch verhaal.

Het verhaal begint in de kinderjaren van Gandhi. Hij groeit op in een gezin van vier zonen, Gandhi is de jongste knaap uit de kroost. Het gezin werd geïnspireerd door het Hindoeïstische geloof en ook Gandhi volgde de traditie op en huwde op 13- jarige leeftijd. De moeder van Gandhi was sterk gelovig dit was merkbaar aan haar voedselstakingen, ze zou pas eten als God dit zou willen. De vader des huizen was zeer strikt en streng en was op politiek vlak tewerkgesteld. Het is vooral op persoonlijk vlak dat deze historische figuur mij heeft geraakt. Hij groeide van een angstige hulpeloze jonge man uit tot een wereldfiguur met één passie en één principe, een geweldloze onafhankelijkheid. Maar hoe is hij zo ver geraakt?

Op 16- jarige leeftijd komt Gandhi voor het eerst in conflict tussen plicht en verlangens. Wat wil ik nu doen en wat moet ik doen? Op 17- jarige leeftijd beslist hij om rechten te gaan studeren in Londen. Deze studies hebben hem op persoonlijk vlak laten experimenteren. Als Indiër was het niet zo gemakkelijk om zich aan te passen in een vreemd en politiek anders land. Hij experimenteerde met zijn levensstijl, kledingsstijl,…e.d. Toch besefte Gandhi dat het niet gemakkelijk was en dat hij de transformatie beter in zichzelf kon houden, uiterlijke veranderingen, verandert het innerlijke van de mens niet. Gandhi was nog steeds opzoek naar zichzelf en alle persoonlijke karaktertrekken die erbij hoorden. Na 3 jaar opleiding behaalt Gandhi zijn diploma als advocaat en keert terug naar India zijn geboorteland. Wanneer hij terug voet op land zet krijgt hij zijn eerste zaak toegewezen maar dit liep niet zoals verwacht, tot zijn eigen verbaasdheid werd dit een flop. Gandhi moest een uitweg zoeken en besloot zijn geluk te gaan beproeven in Zuid- Afrika.

Bij het begin van zijn zoektocht stuit Gandhi al op de discriminatie van Indiërs in het Britse Zuid –Afrika. Wanneer hij een trein ticket neemt om mee te reizen in 1^ste klas merkt hij dat blanke reizigers enkel in 1^ste klas worden vervoerd en dat bruine mensen enkele kunnen reizen via 3^de klas. Dit voorval kunnen we beschouwen als één van de drijfkrachten achter de veranderingen van Gandhi. Deze creatieve ervaring zoals Gandhi het zelf noemde, was het begin voor hem om te blijven en verzet te tonen. Dit was eveneens het begin voor zijn benaming ‘Mahatma’ of met andere woorden ‘ grote ziel’, Ghandi was ervan overtuigd dat hij zou moeten vechten voor de vrijheid van zijn volk.

Gedurende de 19^de eeuw gaat Afrika en India gebukt onder de grillen van de blanke meesters. De bruine mensen hadden niet het recht om te gaan stemmen evenmin nog om onroerende goederen te bezitten. Daarnaast werd het voor hen ook verboden om zich op straat te begeven voor zonsondergang. Tussen 1893 en 1906 houdt Gandhi zich kalm en gaat op juridisch onderzoek, de Britten waren oppermachtig ze konden wetten voortdurend afschaffen en nieuwe wetten opstellen naar eigen wil. In 1906 laat Gandhi zich voor het eerst horen op wereldvlak, hij verzamelt verschillende mensen met een verschillende religieuze overtuiging en groepeert ze als gelijken. Ondanks zijn afkeer voor de Britten sluit Gandhi zich tot 1906 aan als onderdaan van het Rijk. Hij maakt deel uit als ziekendrager van het Britse leger in de Boerenoorlog en de Zoeloe opstand. Via deze weg maakte Gandhi kennis met onmenselijk geweld niet tussen twee volkeren maar het was een massaslachting. Hij ziet hoe de Zoeloes onderdrukt worden door de Britten en gaat zijn eigen gedrag in vraag stellen: wat houdt onderdrukking in? Met deze vraagstelling legt hij de link naar zijn vrouw, hij verklaart soms een jaloerse, wrede en dominante man te zijn. Hij concludeert dat hij zelf ook schuldig is aan dit gedrag in zijn relatie met Kasturba. Dit gedrag kunnen we plaatsen binnen het geloof van Gandhi, namelijk het Hindoeïsme. Binnen het Hindoe- geloof bestaat het soort ideaal beeld. Dit ideaal beeld is enkel bestemd voor dan man, de man moet zodanig zijn seksualiteit overwinnen, Maar kon dit wel?

Op 37 jarige leeftijd legt hij de gelofte van het permanente celibaat af. Als hij zich zou bekeren zou er rondom hem geen onzuiverheden, geweld of agressie zijn. Gandhi legt een hele transformatie weg af. In 1906 krijgt zijn eigen transformatie een verrassend politiek vervolg. De Britten hebben nieuwe wetten ingevoerd waarbij de Indische vrouw zich moet uitkleden voor de politie om zo mogelijke lichaamskenmerken te herkennen. Daarnaast eisen ze een registratie en vingerafdrukken van alle Indiërs. Er volgt een groot verzet in Johannesburg en Ghandi spoorde het volk aan om zich te verzetten en smeekt voor eventuele opsluiting tot de wet is opgeheven. Deze speech leidt tot een nog nooit vertoonde burgerlijke ongehoorzaamheid. Het volk was het niet eens met een opsluiting en er werden duizenden demonstranten opgepakt. Ghandi denkt weer na over een geweldloze actie en beseft dat wanneer het hart van mensen gesloten wordt je het hoofd ook niet kan bereiken. Dit maken we de dag van vandaag ook nog steeds mee in onze maatschappij. Vooral de volgende woorden van Gandhi herken ik in onze samenleving: ‘redeneren is zinloos met iemand die vol vooroordelen zit’. Een maatschappij dat overmeesterd wordt met vooroordelen kan moeilijk met succes verlopen.

Gandhi gaat verder opzoek naar een geweldloze actie en ontdekt een methode, namelijk de ‘Sanhnit- woorden’ of ‘waarheid’ en ‘het streven ernaar’. Dit revolutionair concept wou hij toepassen in concrete politieke situaties. Vervolgens realiseert Gandhi zich dat er eerst vrede en verzoening in jezelf moet gebeuren om dit op wereldvlak mogelijk te kunnen maken.

In 1913 neemt de Britse generaal Jan Smuts in Zuid- Afrika wetten aan waarbij huwelijken tussen hindoes en moslims ongeldig worden verklaart. Deze blunder gebruikt Gandhi om zijn voorbereidingen verder te zetten. Eerst keert hij zich tot te vrouwen. Gandhi beschouwt de onmondigheid van vrouwen als onderdrukking. Hij spoort alle vrouwen aan om naar buiten te treden en zich te laten zien. Dankzij deze slimme zet had hij in één klap miljoenen mensen geëmancipeerd en eveneens een machtig nieuw wapen toegevoegd aan zijn persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast was er nog de nieuwe wet in verband met huwelijken ingevoerd. Gandhi lost dit op met stakingen en zonder geweld. Meer dan 50 000 contractarbeiders leggen het werk neer, waardoor de Britten in moeilijkheden terecht komen. Op economisch vlak was dit ondenkbaar en Smuts was genoodzaakt zijn wet in te trekken. Via deze weg bewees Gandhi dat wilskracht het kon halen van bruut geweld.

                                                         

Gandhi wou Engeland graag uitdagen in zijn geboorteland en trok terug naar India. In 1915 en op 45-jarige leeftijd begint Gandhi aan zijn werk in India waar het volk zwaar onderdrukt was door het imperialisme ( Een land dat verdeelt is in kolonies, vooral met politieke en economische achtergronden.) India was rijk aan verschillende grondstoffen. De Britten hadden maar liefst 200 jaar de natuurlijke rijkdommen van de Indiërs geplunderd. De inwoners konden zonder hun eigen grondstoffen moeilijk overleven, en India was het grootste, meest bevolkte en meest winstgevende deel van het Rijk. In 1915 werden maar liefst 300 miljoen Indiërs geregeerd door 100 000 Engelsen. Nog nooit had zo’n minderheid zulke meerderheid van op afstand geregeerd. Voor de Engelsen was deze meerderheid handig als middel voor het leger. Gandhi roept op tot verzet: wanneer leren we opkomen voor onszelf? Een revolutie komt er pas als je eerst met jezelf in verzet treedt.

In 1919 komt er een protest tegen nieuwe wetten met een nationale staking. Generaal Dyer had net massabijeenkomsten verboden en zonder enig signaal laat hij het vuur openen met 379 doden en meer dan 1000 gewonden tot gevolg. Dyer vond dat de Indiërs niet ongestraft konden blijven en vervaardigd het kruip- verordening uit. De Indiërs hadden de keuze om via  het buik kronkelen de dood te vinden of doodgeranseld te worden. Deze situatie lijkt uit de hand te lopen met een nieuw bloedbad tussen Britten en Indiërs , maar Gandhi verbiedt dit: ‘Wij mogen de Britten die aandoen wat ze ons hebben aangedaan, wij moeten boven de haat staan’. Gandhi organiseerde een massabeweging met Moslims, Hindoes, arbeiders en kooplieden. Dit was opnieuw een hoogtepunt in zijn bestaan, hij werd op handen gedragen door het volk. Hij spoort het volk aan om eenvoudig te leven en zich terug in eigen culturele aspecten te verdiepen bijvoorbeeld het dragen van eigen  witte kledij dat ze zelf weefde. Op deze manier tonen de Indiërs hun onafhankelijkheid van het Westen. Solidariteit met de grote massa was een van Gandhi’s prioriteiten, zo maakt hij zijn positie als kampioen van het volk. Zo vormde hij een kwart eeuw lang de leider van India. Hij wou een openlijk verzet maar moest bloedvergieten zien te vermijden. Voor iedereen ter wereld was hij uniek want hij toonde dat geweldloosheid invloed had op politieke acties. Via deze actie kon hij het morele overwicht vasthouden. In april 2009 werd het startschot gegeven voor de verkiezingen in India met Raoul Gandhi in de hoofdrol.  http://knack.rnews.be/nieuws/wereld/verkiezingen-india--congrespartij-rekent-op-rahul-gandhi/site72-section26-article32191.html

In 1930 op 61-jarige leeftijd onderneemt Gandhi een nieuwe actie. De Britten hadden een belastingsregel op zout ingevoerd. Indiërs mochten geen zout meer inwinnen of verkopen. Gandhi gaat over tot eigen acties en organiseert een zoutmars. Dit politiek spektakel verspreide zich over de hele wereld bijvoorbeeld Amerikaanse journalisten volgde het gebeuren op de voet met veel publiciteit. Gandhi laat het toe om zout te winnen en liet het verkopen door kooplui, boeren en vrouwen. Gandhi werd uiteraard gevangen genomen maar door de woede en eensgezindheid van het volk was dit snel voorbij. Op het einde van zijn leven wou Gandhi vooral wilskracht tonen, dit ging gepaard met verscheidene acties zoals bijvoorbeeld het bed te delen met jonge hindoe- meisjes. Voor de Britten was Gandhi een vijand voor de Indiërs zo goed als goddelijk.
                                                  

In 1942 eist Gandhi onmiddellijke onafhankelijkheid en stelt de Britten zijn ‘Mantra’ voor ‘ doen of dood’, wij zullen India bevrijden of sterven. Gandhi wordt opnieuw gevangen genomen maar blijft 2 jaar lang leiding geven vanuit de gevangenis.

In 1945 moet Engeland buigen en toegeven dat het niet langer de macht heeft om India te regeren. Op 14 augustus 1947 vieren de Indiërs hun onafhankelijkheid. Dit lang verwachte doel was een euforisch moment, maar het ging ook gepaard met problemen. Welke problemen dan wel? Er treden terug oude verschillen op. De haat tussen Moslims en Hindoes komt openlijk tot uiting. De Moslim- minderheid eist een eigen land ( Pakistan). Er volgt een enorme migratie van Hindoes naar India en Moslims naar Pakistan. Gandhi heeft zijn leven lang gevochten voor vrijheid maar ziet zijn doel nu splitsen. Gandhi beschouwt te scheiding van het volk als een gebroken hart. Er volgt een wederzijdse slachting tussen Hindoes en Moslims, dit gebeurde eerder uit angst dan uit woede. Gandhi’s afschuw werd nog verergerd door zijn schuldgevoel, hij eiste levenslange geweldloosheid. Wat gebeurde er nu? Het volk had geen gehoor meer naar hun leider want ze hadden kennis gemaakt met de vrijheid. Er heerst een enorme burgeroorlog op de grens tussen India en  Pakistan. Gandhi werd ook wel de Pelgrim van de Vrede genoemd en dit was zeker niet zonder actie. Gandhi begint aan een pelgrimstocht voor vrede doorheen zijn verdeelde land. Hij beschouwde zijn levensdoel als mislukt. Het was echter de dood van Gandhi op 30 januari 1948 die het volk deed keren. Gandhi werd op weg naar een gebedsdienst vermoord met 3 schoten door een geloofsgenoot. (In de zomer van 2008 werd er op BBC nog een documentaire getoond over beruchte moordzaken in de 20^ste eeuw, met deze van Gandhi in de hoofdrol) http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=0g1vaaea Ook  was het op 30 januari van vorig jaar een belangrijke dag voor de Indiërs want ze herdachten hun ‘vader’ ter gelegenheid van zijn 60 jaar overlijdensschap. http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=dmf30012008_019

Om even terug te gaan in mijn verhaal,het volk rouwt en beseft op dat moment pas dat de vader van hun land was heengegaan. Vanaf dat moment stopt het geweld tussen Hindoes en moslims, want Gandhi was onsterfelijk geworden.

Sociale activisten beschouwen Gandhi als de vader van de geweldloosheid en tenminste één van hen, dr. Martin Luther King, heeft hem als voorbeeld gesteld om diepgaande en blijvende veranderingen in de maatschappelijke structuur van de Verenigde Staten tot stand te brengen. Daarnaast is er nog Lewis Mumford die Gandhi beschouwt als ‘ de belangrijkste religieuze figuur van onze tijd’. Ook dit jaar staat men stil bij het fenomeen Gandhi. Op 2 oktober 2009 organiseerde men in Wellington een wereldmars voor vrede en geweldloosheid. Daarnaast werd 2 oktober (de geboortedag van Gandhi) uitgeroepen tot Internationale Dag van de Geweldloosheid. (http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=PO2G2C4U&word=gandhi)

Tenslotte heb ik via deze weg kennis gemaakt met de diepgang en het bestaan van Gandhi. Is Mahatma Gandhi de grootste mens van deze tijd? Dat vraagteken is inmiddels al lang uit mijn geest gewist want ja hij was de grootste mens van deze tijd. Dit kan ik tot op de dag van vandaag nog vaststellen in onze samenleving. Er heerst veel discriminatie, onderdrukking, ongelijkheid,…e.d. in deze wereld. Van geweldloosheid is jammer genoeg weinig spraken. Dagelijks kunnen we 10-tallen artikels lezen over zinloos geweld. Hieronder vind je enkele actuele voorbeelden:

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20091129_019

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF28112009_031&word=geweld

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=H12IVFQJ&word=geweld

29-11-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

23-11-2009 om 18:42 geschreven door Sanne Maggen  

Hoe gebeurde abortus in een tijd dat het nog illegaal was?

Voor de vraagstelling van deze week heb ik deelgenomen aan de lezing over  ‘ de engeltjesmaaksters’ in het cultureel centrum van Genk. Deze lezing was zeer interessant, maar mijn vragen werden niet allemaal beantwoord. Daarnaast heb ik de film ‘ Vera Drake’ gekeken, deze vertelt het verhaal van een doodgewone werkende vrouw met een geheime missie als engeltjesmaakster. Het Van Dale woordenboek omschrijft het begrip ‘engeltjesmaaksters’ als ‘onbevoegde aborteuses’.

Het boek ‘de engeltjesmaaksters’ is een productie van Diane De Keyser uit 2009. Diana staat al jaren bekend voor haar talent met de pen. Buiten haar schrijfprestaties van ondermeer ‘Madame aan zee’ en ‘ de schaamte en de schrik, de goesting en het genot’ staat ze ook bekend  voor haar korte schrijfopdrachten in De Standaard en De Morgen. Maar  de pen die kriebelt en die kruipt waar ze niet gaan kan is Diane een uitstekende schrijfster. In haar boeken zet ze vooral de geschiedenis centraal, aangrijpende gebeurtenissen doorheen de tijd. Ze baseert zich dus op oral history verhalen, de waarheid moet doorgrondbaar zijn. http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=KU26H2JT&word=illegale+abortus

Abortus is van alle tijden, wet of geen wet. Zeker in tijden van falende anticonceptie was de weg naar de engeltjesmaaksters een gewenste uitweg, ondanks de gezondheidsrisico’s en de illegaliteit. Wie waren die zo duistere engeltjesmaaksters en wie klopte wanhopig bij hen aan omdat ze af wilden van hun 'pakje'? Diane De Keyzer kreeg inzage in de gerechtelijke dossiers van twintig abortusprocessen uit de periode 1895-1915. Deze schat van wonderlijke verhalen geeft een bijzondere inkijk in de levensomstandigheden van de betrokkenen. Enerzijds maakte ze kennis met de situatie van ongewenst zwangere vrouw, de medeplichtige, de verwekker, de verklikker, de engeltjesmaakster zelf. In haar boeken maakt ze gebruik van schuilnamen om de privacy van de betrokkenen te verzekeren.

Het is ons alle bekend dat abortus tot op vandaag een behoorlijke taboe aanschouwt. Toch was België het voorlaatste Europese land dat een abortuswet hanteerden in 1990. Tot op heden heeft Ierland als laatste Europese land nog geen abortuswet in werking. Toch is het ook voor mij vrijwel onbekend wat zo een abortuswet inhoudt. Sinds 3 april 1990 is abortus in België geen strafbaar feit meer als er voldaan wordt aan bepaalde voorwaarden. Als eerste kunnen we stellen dat de abortus dient uitgevoerd te worden door een herkende gezondheidsinstantie. Binnen de wetgeving is het volgens de wet noodzakelijk dat er een begeleidingsteam aanwezig is. Daarnaast is abortus een noodsituatie en moet de vrouw een degelijke verklaring kunnen afleggen. Na het consult beslist men over de stappen die er ondernomen moeten worden tot abortus.( http://www.abortuscentra-vlaanderen.be/abortus_wetgeving.html) In België mag men enkel een abortus uitvoeren tot de veertiende week van de zwangerschap. Nadien kan dit enkele nog plaatsvinden als de vrouw zich in levensgevaar bevind of als het kind aan een ongeneeslijke afwijking leidt.

Maar hoe werd de abortus nu precies illegaal uitgevoerd? Diane bespreekt tijdens haar lezing verschillende manieren van zwangerschapafbreking. Enerzijds werd er gebruik gemaakt van het principe ‘ op de buik mikken’, hierbij liet men zich van de trap vallen of dergelijke acties, toch hielpen ze zelden. Dit was ook nog enkel te proberen bij het begin van de zwangerschap. Diane spreekt tijdens de lezing ook over het abortus kruid (plant). Dit kruid veroorzaakt een ontspannende werking van de baarmoeder waarbij de zwangerschap niet kan evolueren zoals moet en dus een abortus als gevolg kan hebben. Er zijn verschillende soorten van zwangerschaps uitdrijving die de geschiedenis gekend heeft, maar de meest voorkomende en werkende methode was het zeepsop. In de film ‘Vera Drake’, heb ik kennis gemaakt met de werking van deze methode. Vera voert illegale abortussen uit onderleiding van een aanvoerster. Deze aanvoerster bezorgd haar adressen van hulpeloze zwangere vrouwen. Ze gebruikt om te beginnen een kaasrasp op de carbolzeep te raspen. Daarbij maakte ze ook gebruik van een nagelborstel om sporen te verwijderen en de hygiëne te behouden. De zeep werd samen in een wateroplossing met een spuit in de vagina aangebracht. Na de inbreng verdween de engeltjesmaakster, na twee dagen begon de vrouw terug te bloeden en vond de vruchtafdrijving plaats. Na 20 jaar duister werk kwam het geheim van Vera aan het licht. Één van haar ‘patiënten’ werd opgenomen in het ziekenhuis wegens enorme buikkrampen en het onderzoek bracht de speurders tot bij Vera. Bij deze misdrijf werd Vera bestraft met een celstraf van twee jaar en zes maanden. Dit voorval deed zich voor tussen de jaren ’30 en ’50, ook Diane vertelt over het hoge aantal abortussen gedurende deze periode.

Hoe kon het zover komen? In de jaren ’30 waren voorbehoedsmiddelen nog strikt onbekend. Ook werden meisjes vaak verkracht met een zwangerschap als gevolg. We kunnen ook een sterk onderscheidt maken tussen de vrouwen uit de rijkere klassen en deze uit de arme klassenmaatschappij. De vrouwen uit rijke klassen kunnen een abortus laten uitvoeren in een herkend centrum , hierbij werd een psychologisch onderzoek gevoerd. Enkel wanneer zelfmoordgedachtes in omgang waren bij de vrouw werd een abortus uitgevoerd. Bij arme klassen gebeurde dit volledig illegaal via onbevoegde aborteuses. Toch kwam een ongewenste zwangerschap bij beide klassen voor, bij rijke vrouwen bijvoorbeeld een misstapje en bij arme meisjes die moeizaam tewerkgesteld werden vond er regelmatig een verkrachting plaats door de mannelijke baas.

Ook de politieke voorkeur speelt een rol in het abortusverhaal. In Latijns Amerika zijn vrijwel alle machtshebbers het eens om abortus niet te legaliseren. De mannelijke burgers blijven de vrouwen onderdrukken waardoor modernisering traag op komt. Toch pleit men tot op de dag van vandaag om een bredere kijk op abortus binnen Latijns Amerika.( http://ipsnews.be/index.php?id=35&no_cache=1&tx_uwnews_pi4%5Bart_id%5D=26294) Ook in de jaren ’30 en later was het voor de katholieken uitgesloten om abortus te verwoorden in de volkskrant, dit was tegen de wil van God. De kerk beschouwt abortus als de beëindiging van een ongeboren leven. Om deze reden wordt abortus als verkeerd, immoreel en ook zondig gezien. De kerkelijke leer vertelt dat het menselijk leven begint op het moment van de verwekking, wanneer een spermacel van de vader de eicel van de moeder heeft bevrucht. Op dat moment geeft God een onsterfelijke ziel aan het nieuwe, groeiende embryo. Vanaf dat moment is het de natuur en niet de mens die bepaalt of een leven moet worden beëindigd. Daarom verenigden enkele sociale vrouwen groepen in het geheim om zo toch de ongewenste ‘pakjes’ te lichten.

De dag van vandaag herkennen we deze situatie nog steeds in ontwikkelingslanden. Naar schatting worden er jaarlijks meer dan honderdduizend ongeboren vruchten geaborteerd in deze landen. Dit voorval gebeurt ook op een mensonvriendelijke manier zoals eerder vermeld werd. Volgens het CRZ  worden er jaarlijks een 15 000 tal abortussen in België uitgevoerd. Dit aantal is verontrustend ondanks het ruim aanbod aan anticonceptiemiddelen.

Tenslotte kunnen we stellen dat de maatschappij nog steeds onder invloed van de media een negatief beeld schept over ongewenste zwangerschappen en abortus. Ik kan mij voorstellen dat het schuldgevoel van deze vrouwen groot is eender in welk tijdperk we leven. Het is als maatschappij noodzakelijk om de context van de abortus te bekijken voor we vooroordelen gaan creëren.

22-11-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

16-11-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

                                                                                          

Die bloedige zondag in 1972…

Herinneringen aan ‘Bloody Sunday’ of ‘bloedige zondag’ overschaduwen nog steeds de meest recente conflicten in de geschiedenis van onderlinge schermutselingen tussen Ieren en Britten. Deze week stond een nieuw onderwerp in de kijker van mijn cultuurverruiming. In eerste instantie klonk de vraag: wat weet je over de conflicten in Noord- Ierland, behoorlijk vaag. De wereld kent heel wat conflictsituaties maar deze inhoudelijke situatie was mij vrijwel onbekend. Als culturele actie heb ik mij deze week verdiept in de film ‘ Bloody Sunday’ van Paul Greengrass. De film vertelt het verhaal over de bloedige schietpartij van 30 januari 1972 in Derry waarbij 13 burgers  werden vermoord.

In 1169 gaan de Britten zich voor het eerst bemoeien met Ierland. In dat jaar viel Engeland Ierland aan met een klein leger. Op dat moment was Henry II koning van Engeland. Ook Engeland was in die tijd katholiek. Maar in de ogen van de paus was Ierland sterk afgedwaald van het Roomse geloof. Daarom gaf de paus Henry II het bevel de Ieren tot goede katholieken te bekeren. In die tijd koloniseerde Engeland Ierland. Ierland kwam in Engelse handen en de Engelse wetgeving werd ingevoerd. Uit deze tijd dateren de eeuwenlange gevechten tussen Ierland en Groot Brittanië.

Bloody Sunday werd een aandachtspunt in de geschiedenis na 30 januari 1972. Hierbij werden 13 gewone burgers en vooral onbewapende jongeren om het leven gebracht. Britse paratroepen vuurde tijdens een demonstratie om burgerrechten in Bogside in het Noord – Ierse Derry. De demonstratie werd georganiseerd door het protestants parlementslid Ivan Cooper.  Toch was Cooper een protestant maar vocht voor de gelijke burgervrijheid van zowel katholieken als protestanten. De burgers streefden naar burgervrijheid en tegen de enternering van mensen. In het conflict kunnen we een onderscheid maken tussen protestanten en katholieken. Het protestantse meerderheid zorgden voor heel wat onrechtvaardige spanningen binnen Noord – Ierland. Ook kan je in de film duidelijk zien hoe groot de verwoestingen aanwezig waren.  Jarenlange conflicten zorgde voor ergernis bij de jongeren die zich moeilijk konden ontplooien tot volwaardige burgers.
Uit de film heb ik geleerd hoe onrechtvaardigheid een levenslange strijd is tussen voor- en tegenstanders. De bevolking wordt steeds het slachtoffer van politieke en culturele verschillen. Ik vind dat er nog steeds een vrije meningsuiting naar voor mag komen, ongeacht het geloof.
                                                                                    

Daarnaast is er nog de IRA of Iers Republikeins leger. De IRA werd opgericht na de Paasopstand in 1916 waarbij Ierland onafhankelijk werd verklaart. Ook in de jaren 1919 en 1921 was de IRA sterk aanwezig bij de strijd om de Britse overheersing. Maar vooral na de Tweede Wereldoorlog hernam de IRA terug zijn activiteiten. Deze activiteiten gebeurden vooral in Noord – Ierland met aanslagen op openbare gebouwen. In de film ‘Bloody Sunday’, kan je duidelijk  de openbare gebouwen herkennen die verwoest werden door de IRA. Na een periode van korte vrede werd in 1972 het actieterrein weer geopend. De IRA kreeg een plaats binnen het Britse bestuur met heel wat verontwaardiging als gevolg. De IRA voert een jarenlange strijd tegen de afscheiding van Noord –Ierland en het Verenigd Koninkrijk.  Aan de gewapende strijd van de IRA kwam in september 1993 voorlopig een einde toen de organisatie een wapenstilstand aankondigde. De pogingen tot een vreedzame oplossing voor het Noord-Ierse conflict te komen mislukte echter waardoor de IRA in 1996 opnieuw enkele aanslagen pleegden. Op 28 juli 2005 heeft de IRA zijn leden opgedragen een definitief einde te maken aan de gewapende strijd. De organisatie deed dat in een op televisie uitgezonden verklaring. In de door Britse media als historisch omschreven verklaring, verklaarde de organisatie dat het opheffen van de gewapende strijd diezelfde dag zou ingaan. Ook in de film heb ik kennis kunnen maken met de IRA. Na de mislukte poging om burgervrijheid kende de IRA de grootste zege ooit. De burgerrechtenbewegingen werden met de grond gelijk gemaakt  en de IRA kende na hun overwinning nog meer aanhangers vooral van jongeren.
Jongeren worden vaak beïnvloed door de strijdlustigheid, diegene met de meeste macht krijgen de meeste aanhang van onwetenden.
                                                                 

Maar ook de dag van vandaag zijn deze conflicten nog lang niet opgelost. Het conflict is dus nog niet geëindigd, omdat er door de vele aanslagen en gebeurtenissen een immense haat is ontstaan. Er zijn tijdens dit conflict, ook al is het geen oorlog, al vele mensen gesneuveld. Hierdoor is deze haat ontstaan, die van generatie op generatie is overgeheveld. De mensen hebben dus geheel andere ideeën en principes, die tegenover elkaar staan. Hierdoor is het moeilijk een tussenweg te vinden. Beide partijen hebben het idee dat ze capituleren als ze ook maar iets toegeven aan de tegenpartij. Ook zijn ze beiden zeer conservatief en niet van plan af te wijken van hun eigen idealen en overtuigingen. Hierbij speelt ook het religieuze verschil een rol. Dit verschil zorgt voor het goed kunnen praten van de vele geweldplegingen. Het eigenlijke conflict gaat niet over het geloof zelf, maar over het wel of niet willen aansluiten bij Engeland. Er kan dus eigenlijk wel gezegd worden dat, mits een van de partijen bereid is zijn ideaal op te geven, er nooit een einde zal komen aan het conflict. Ondanks de wapenstilstand van de IRA ontwikkelen zich nog steeds klein groepjes rebellen die de strijd niet willen opgeven.  Deze splintergroepen bereikten ook deze week het nieuws nog. Via een bomaanslag op een Britse legerbasis in Noord- Ierland afgelopen donderdag 22 oktober 2009, heeft de IRA zijn aanwezigheid nog eens verduidelijkt. (http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=DMF22102009_077&word=noord+ierland)

Op 9 oktober 2009 werd de Nobelprijs voor de vrede uitgereikt. Dit jaar was deze prijs bestemd voor de toch wel kersverse Amerikaanse president Barack Obama.  Deze prijs wordt jaarlijks uitgereikt aan een individu of groep die zich inzet voor de vrede in de wereld. In 1998 werd deze prijs toegekend aan David Trimble en John Hume ( politieke leiders in Noord – Ierland), omwille van hun inspanningen voor overleg tussen de katholieken en protestanten. (http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspxartikelId=DMF20091009_032&word=conflict+noord+ierland).

Tenslotte is het moeilijk te voorspellen wanneer deze conflicten een einde zullen kennen. De film sluit ook af met de woorden ‘ geen rust tot rechtvaardigheid geschied’. En deze rechtvaardigheid zal nog een lange weg moeten afleggen tot het doel bereikt kan worden. De vooroordelen van zowel katholieken als protestanten kennen hun haat en tegenstrijdigheid. Generatie na generatie ontwikkelt een grotere kloof naar verbondenheid en vormend geheel.

25-10-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

De tweedeling van Ierland in 1921 vormt de bron van het Ierse conflict zoals dit zich tot op de dag van vandaag voortsleept. Eenvoudig gezegd kunnen we het volgende stellen: hoort Noord-Ierland nu bij het Verenigd Koninkrijk of bij de Ierse Republiek? Wie enige geschiedkundige kennis heeft kent ongetwijfeld het begrip 'IRA', maar welk conflict is er nu precies in Noord-Ierland.?Dat is de vraag waarop ik de komende week een geschikt antwoord wil vinden. Aan de hand van de film 'Bloody sunday' van Paul Greengrass.
De film laat op een documentaire-achtige manier de gebeurtenissen zien van de 'bloedige zondag' van 1972, waarbij het Britse leger tijdens een demonstratie in het Noord-Ierse Londonderry 13 burgers doodschoot. U2 is een Ierse rockgroep die ondermeer bekend staat voor de hit ' Bloody Sunday' gebaseert op de bloedige feiten van 1972. Ik ben alvast benieuwd naar het verhaal achter het conflict.

19-10-2009 om 14:21 geschreven door Sanne Maggen  

De gemeenschap achter de tralies…

Week vier staat in het teken van gevangenen. Het was een moeilijke opgave om een correct zicht te krijgen op de gevoelens van gedetineerden. Ondanks hun misdaden die niet goed te praten zijn, schuilen er ook gevoelens in deze mensen. Ook de maatschappij heeft een belangrijke rol in de vraagstelling van deze week. De wereld kent heel wat variatie in gevangenissen en het leven in en er rondom. Aan de hand van het filmseminarie ‘Boy A’ en het boek  ‘straftijd’ heb ik kennis kunnen maken met dit leven. En al lijkt het ‘een ver van mijn bedshow’ , ik heb een andere kijk gekregen op deze problematiek. In dit verslag spits ik mijn aandacht vooral binnen België en het leven van gedetineerden.

België kent een 33-tal gevangenissen of strafinstellingen. We kampen met overbevolking in de Belgische gevangenissen. De hoge capaciteit aan gevangenen overstijgt het aanbod. Toch is er een lichtpunt in de duisternis op Europees vlak. België kent het laagste aantal veroordeelde van de West-Europese EU- landen. Een honderdtal gevangenen per 100 000 inwoners. Toch is een oplossing ver van tafel. In Augustus 2009 publiceerde het HLN een onthutsend artikel. De Belgische strafinstellingen tellen maar liefst  10 159 gedetineerden. Hierbij bereikt de populatie een historisch hoogtepunt.  Niet alleen in België kampen we met overbevolking in de gevangenissen. Deze toch wel exclusieve mannenwereld kent wereldwijd een enorme stijging.

Afgelopen woensdag 14 oktober bekeek ik het VTM -programma Telefacts. Deze reportage vertelde het verhaal van Walter Donckers ( ex-cipier). Walter Donckers heeft terecht gestaan voor de hulp bij het ontsnappen van Willem De Wolf. Voor deze misdaad kreeg Walter 3 jaar celstraf waarvan hij 3 maanden effectief heeft doorgebracht in de cel. Ik betreur deze misdaden. Want een gevangenis is in mijn ogen een leerschool. Gedetineerden moeten gestraft worden voor hun misdaad maar vooral opgeleidt worden om terug te kunnen functioneren binnen de maatschappij. Deze wantoestanden bereiken het tegenovergestelde. Ze worden weer opnieuw in de misdaad gedreven. Dit is een voorbeeld van onrechtvaardigheid. De Belgische gedetineerden worden door de maatschappij ontslaan. Ze ontvangen geen loon meer en  worden economisch op non – actief geplaatst. Walter kon gedurende zijn arrestatie en zijn celstraf nog steeds rekenen op 80% van zijn loon. Deze situatie heeft mij ogen geopend betreffende de problematiek in de Belgische gerechtigheid.

Het leven in een gevangenis kunnen we bekijken aan de hand van verschillende facetten. De emotionele kant van de zaak valt niet te onderschatten. Ondanks de misdaden zijn er ook een aantal gedetineerden die onterecht veroordeeld worden. De kijk op een toekomst is onzeker en er wordt voortdurend teruggeblikt op het verleden. Ze kunnen niet rekenen op een sociaal vangnet. Voor ons is het vanzelfsprekend dat we weg gaan met vrienden, dat onze familie er steeds is voor ons op te vangen of de afspraakjes met onze geliefde. Emotineel en relationeel laat de opsluiting van gevangenen zijn sporen na bij het gezin, de familie en de naaste omgeving. De partner is weg, de vader van de kinderen is opgesloten, ouders zien hun kind in de gevangenis verdwijnen. Relaties verliezen plots hun waarde of kennen geen vertrouwen meer. In vele gevallen breken partnerrelaties af tijdens het verblijf in de gevangenis. Ook de kinderen dragen diepgaand de gevolgen van opsluiting van vader of moede. In de gevangenis kunnen ze een aantal keren per week telefonisch contact opnemen met familie of rekenen op enkele bezoekjes. Toch weegt de uitsluiting met de maatschappij enorm zwaar. Het leven tussen vier muren is hard. Ik ben het eens dat misdaden bestraft moeten worden, maar daarnaast is de nodige begeleiding nodig. Deze zwakke groep hebben nood aan respect en een luisterend oor. In de maatschappij worden ze gehaat en nooit meer opgenomen als een rechtvaardig individu. Deze kwetsbare groep kan binnen de gevangenis rekenen op psychologische hulp, daar waar nodig is. Het is jammer dat we leven in een maatschappij waarin weinig mensen zich bekommeren over de ‘verschoppelingen’. Uit de getuigenissen van het boek ‘straftijd’, heb ik ervaren dat vele gedetineerden na hun vrijlating terug op het verkeerde pad geraken. De overbevolking en het leven op elkaars gezicht brengt heel wat conflicten met zich mee. De maatschappij staat uiteraard niet stil en de veranderingen moeten aangeleerd worden door terug om te gaan met mensen. Het kunnen inzien van hun fouten is de belangrijkste troef van een toekomst.  Daarnaast heb ik geleerd dat de opvoeding en de situaties thuis een belangrijke rol spelen in het 'zijn' van een mens. De meeste mensen uit de gevangenis komen uit sociale milieus die beduidend minder kansen bieden: een minimale opvoeding, slechte schoolervaringen, een lage opleidingsgraad, beperkte tewerkstellingskansen en een bijzonder mager toekomstperspectief,...e.d.Uit eigen ervaringen weet ik maar al te goed het belangrijk het is om thuis een vangnet te hebben. Uit de getuigenis blijkt des te meer dat deze vangnetten zeker niet overal aanwezig zijn. Het woord ‘uitsluiting’ is van essentieel belang binnen deze problematiek. Enerzijds de uitsluiting van de maatschappij en anderzijds de sociale en rechtvaardige uitsluiting. En ook binnen de vraag van deze week kunnen we de media een plaats geven. Misdadige feiten kunnen we niet goed praten, maar de media veroorzaakt heel wat haat. De buitenwereld reageert verontwaardigd op misdadige feiten maar ze zien ook enkel het negatieve in de media. Het vertekenend beeld van de personen achter de misdaad wordt sterk in de spotlight gezet. De essentie van de vrijheidsberoving is dat mensen beroofd worden van hun vrijheid en niet langer kunnen deelnemen aan het leven in de vrije samenleving. Dat klinkt logisch en evident. Maar wat detentie met je doet is echter veel meer dan enkel je vrijheid ontnemen. De beperkingen, frustraties, zorgen, stress, de krassen op je ziel,...e.d. maken de straf tot meer dan wat de wetgever beoogt. Vrijheidsberoving is dan ook een zeer ingrijpende en schokkende gebeurtenis. 

Ook uit het filmseminarie heb ik geleerd dat we gedetineerden niet zomaar terug los mogen laten in de maatschappij. Het verleden bleef ook Jack  te achtervolgen. En de media was sterk aanwezig om vreedzaam te reageren. Daarom ben ik het er volledig over eens dat gedetineerden die hun straftijd hebben uitgezeten met weinig belangstelling terug vrij te laten. Het werkt positief op het zelfbeeld. We moeten ze een 2^de  kans geven om stapsgewijs een toekomst op te bouwen. Mensen die een 2^de kans niet nodig vinden moeten hun ogen eens open doen voor de realiteit. De onverdraagzaamheid groeit elke dag en heel wat misdaden zijn het gevolg van onrespectvolle gedragingen. Ik kan dus sterk besluiten dat het leven met een gevangenisverleden verdomd moeilijk is en ook hier is doorzetting van groot belang.

Het leven met een gevangenis kent ook nog andere problemen. De gedetineerden beschikken over een strafblad. De arbeidsmarkt oordeelt ook hier onrechtvaardig. Het ideaalbeeld kent zijn voorrangsburgers. De enige oplossing om terug stabiliteit te creëren is het tewerkstellen van deze personen. Ze verdienen geld, kunnen terug op eigen benen staan, kunnen een toekomst vooropstellen,…e.d. Want in heel wat situaties kent deze kwetsbare groep een financiële crisis. Bijvoorbeeld wanneer de kostwinner verdwijnt achter de tralies kent het gezin een crisis. De leningen kunnen niet afbetaald worden, de school van de kinderen kan niet worden betaald,…e.d. Men kan hieruit stellen dat deze problematiek een vicieuze cirkel doorloopt. Als tweede factor durf ik toch wel de term ‘laaggeschoold’ aan te halen. Een deel van de gedetineerden vloeien voort uit een (jeugd)instelling, waardoor de kansen op onderwijs beperkt zijn. Hierin moeten we wel rekening houden met de leeftijd en geen vertekenend beeld scheppen. Toch is het hoogste aantal gedetineerden beneden de 40 jaar. Uiteraard zijn er ook gevangenen die wel uit een ideaal milieu komen met veel kansen, maar het verkeerde pad zijn ingeslagen. Toch moeten gedetineerden na hun vrijlating het redden in een samenleving die hen afwijst. Tenslotte ervaart men dit dan ook vaak als een straf na een straf.

18-10-2009 om 21:33 geschreven door Sanne Maggen  

12-10-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

                                                                   

Het beeld achter de gesluierde moslima’s…

Via deze blog wil ik mijn achtergrondkennis verruimen. Ook deze week heb ik een culturele actie ondernomen om mijn eigen kennis te verbreden. Het hoofddoekendebat blijft wereldwijd manifestaties oproepen, je bent voor of je bent tegen. De zoektocht naar een geschikt antwoord was dan ook niet vanzelfsprekend. Als Westerling heb ik mijn oogkleppen afgezet en ben ik dieper gaan graven in de islamitische cultuur. Toch was de weg zwaar want ik betrap mezelf voortdurend op vooroordelen. De vraag van deze week luidt als volgt: “kan je pro of contra zijn in het hoofddoekendebat?” En vooral die ‘kan’, heeft mij aan het denken gezet. Want kan ik voor of tegen zijn na het lezen van Nadia Dala’s boek? Inderdaad beste lezers het is niet gemakkelijk om één specifiek standpunt in te nemen betreffende dit  discussiepunt. Daarom verklaar ik graag mijn voor - en tegenargumenten in dit verslag.

De afgelopen week heb ik tien verschillende vrouwportretten bestudeerd. Deze portretten hebben allemaal een verschillend verhaal, maar het is de islam die deze vrouwen gemeenschappelijk hebben. De islam bevindt zich in een conservatieve maatschappij waarbij de vrouw ondergeschikt is aan de man. Ook wij Westerlingen hebben medelijden met deze vrouwen, want wij gaan ervan uit dat ze gedwongen worden door de mannen. Toch blijkt uit de getuigenissen dat we het verkeerd interpreteren. Er zijn uiteraard de vrouwen die onder familiale druk een hijab of hoofddoek moeten dragen. Maar in vele gevallen zit het ook enigszins anders in elkaar. Het geloof in Allah geeft deze vrouwen de kracht om een hoofddoek te dragen en ze zijn het hier volledig mee eens. Deze vrouwen voelen zich beschermd tegenover de buitenwereld en willen een afstand met mannen creëren .  Daarnaast gaan ze nog verder met het dragen van een niqaab of gezichtssluier en de boerka waarbij het hele lichaam bedenkt is ook de ogen worden hierbij afgeschermd met een gaasnetje. Maar deze mensen hebben ook hersenen en gevoelens achter deze verpakking. Toch kunnen we nog een derde soort onderscheiden, ze worden ook wel ‘ Islamkameleons’ genoemd. Dit zijn de Annekes en Mariekes die veranderen in Fatima  of Farah. Dit zijn de niet – islamkenners die deel willen uitmaken van het geloof. Ze worden vaak door islamitische vrouwen verafschuwd. Deze voelen zich vernederd. Ik geef toe dat  gesluierde vrouwen op straat ook mijn aandacht trekken. Hoofddoeken op straat vind ik niet misplaatst. Iedereen heeft het recht om dit te doen. Binnenin deze moslima’s schuilt een sterk geloof. Het islamitische geloof staat niet toe dat vrouwen in de ogen van andere mannen kijken. Vervolgens vechten ook deze vrouwen voor de emancipatiestrijd. De extreem islamitische vrouwen verafschuwen deze strijd want Allah heeft dit zo bepaald. De vrouw heeft alles wat ze nodig heeft en de man zorgt hiervoor. Binnen onze Westerse samenleving is dit niet zo vanzelfsprekend om als moslima te overleven. Daarom is integratie en aanpassing ook nodig. Ik betreur enkele uitspraken die ik afgelopen week gelezen heb. Zo zijn er Islamieten die een Islamitisch ziekenhuis, rechtbank,…e.d. binnen België eisen. Ook worden er binnen bapaalde openbare zwembaden aparte zwemmuren en kleedkamers voorzien voor moslima's. Dit vind ik eerlijk gezegd overdreven, er is al een tekort aan ziekenhuizen in België en elke patiënt wordt hetzelfde behandeld. Ik ben het eens dat iedereen gelijkwaardig behandeld moet worden, maar deze situaties zijn overdreven.

                         
                   hijab of hoofddoek                                               niqaab of gezichtssluier                                        Boerka

Ik denk dat we zeker de Belgische overheid niet zwart mogen maken in deze kwestie, integratie is nodig en deze moet van beide kanten komen. Het is geven en nemen. Om te beginnen wordt ook de islam in België herkend als een volwaardige godsdienst met meer dan 480 000 aanhangers. België heeft in 2007 zes moskees in Vlaanderen herkend en deze kunnen nu net als de kerk rekenen op subsidies van de overheid. Ook de inrichting van islamitische scholen is in België niet onbekend en deze leerlingen kunnen een gelijkwaardig diploma behalen, …e.d. Ook geeft België de toestemming om de Ramadan te volgen en het aansluitend Suikerfeest te organiseren. Als we een realistisch kijk nemen op de situatie van vandaag zal discriminatie nooit uitgesloten kunnen worden, omdat we het negatieve voor ogen houden en oogkleppen aanhouden.

Daarnaast zijn er nog de vele asielzoekers met een Islamitische achtergrond. Hierbij denk ik aan verscheidene nationaliteiten zoals Russen, Tsjetsjenen, Slovaken,…e.d. Het is niet altijd mogelijk om de toenemende toevlucht van vluchtelingen onderdak te geven. Maar ik ervaar dat deze begrijpender zijn en zich willen aanpassen aan de Belgische wetten. Als wij Belgen emigreren is het ook vanzelfsprekend dat we ons aanpassen aan de wetten en regels binnen een bepaald land. Hierbij kunnen we ook de link leggen met de duizenden gastarbeiders die in de jaren ’60 en ’70 naar Europa gehaald werden. In eerste instantie waren deze arbeiders nodig voor de kolenmijnen en nadien voor de zware industriële wereld. Hierbij mogen we ook geen onderscheid maken, want ze behoren tot onze bevolking en hebben een plaats binnen onze maatschappij. Ik vind een multiculturele samenleving best wel charmant, we leren heel wat van elkaar.

De media maakt de onverdraagzaamheid groot, moslims en hun islam staan sinds 9/11 in het mikpunt van kritiek. En daar zijn we weer met onze Westerse veralgemening : “ Alle Moslims zijn terroristen”, “ De islam is gewelddadig”, “Moslims passen niet in de Westerse beschaving”,…e.d. Hierbij ligt de schuld ook bij de media, ze promoten meestal het negatieve en zelden het positieve van deze personen. En dit wantrouwen komt de jongere generatie niet ten goede. Over de getuigenissen ben ik het niet volledig eens. Ze steken de schuld van vechtpartijen, kleine criminele feiten, diefstallen,…e.d. van deze jongeren in de schoenen van de onverdraagzame maatschappij. De jongeren kunnen door taalgebrek in de maatschappij een kwetsbare positie innemen. Toch ben ik er steevast van overtuigd dat ook de opvoeding en het verleden hierbij een belangrijke rol speelt . 

                                                                          
      

Naast deze voor – en tegenargumenten wil ik toch ook het discussiepunt over hoofddoeken in het onderwijs aanhalen. Als toekomstige leerkracht heb ik extra aandacht voor deze problematiek. Ook deze week staan de kranten vol over het al dan niet toestaan van hoofddoeken in het onderwijs.  De politieke partij MR wil religieuze kentekens zoals hoofddoeken verbieden in het officieel onderwijs en voor ambtenaren. (http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspxartikelId=DMF20091006_037&word=hoofddoeken+in+het+onderwijs) In Vlaanderen kan elke scholengroep zelf beslissen over het dragen van de hoofddoek binnen scholen. Toch wordt er in het gemeenschapsonderwijs vanaf volgernd schooljaar een verbod op hoofddoeken ingelast.  Elke school kan de religieuze kentekens al dan niet opnemen in het schoolreglement. En toch ben ik tegen het dragen van hoofddoeken op school. Doorheen mijn leeswerk stuitte ik vaak op onbegrip, geen respect,…e.d. maar als we nu eens iedereen gelijk voor de wet stellen en geen hoofddoeken meer toestaan dan lijkt het mij ook al gemakkelijker om vooroordelen te beperken. En de kritiek is begrijpelijk maar uiteindelijk is het dragen van een hoofddoek niet het enige teken van het geloof in de islam. In het islamitische land Turkije bijvoorbeeld wordt de hoofddoek binnen het onderwijs ook niet aanvaard. Niet alleen binnen het onderwijs maar ook op het ministerie en binnen openbare gebouwen zoals de school is dit in Turkije verboden. Uit mijn eigen schoolcarrière herinner ik mij dat hoofddeksels niet toegestaan werden binnen de school en gelijkheid geldt ook hier.

Tenslotte kan je dus duidelijk merken dat ik niet voor en niet tegen het hoofddoekendebat ben. Het verbod van hoofddoeken op school vind ik positief voor de strijd om rechtvaardigheid en gelijke behandeling. Maar je kan een geloof en zijn gewoontes niet verbannen uit onze maatschappij. Als multiculturele samenleving moeten we dit aanvaarden en hebben vrouwen het recht om dit te dragen. Maar het blijft een strijd van geven en nemen.

11-10-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

05-10-2009 om 19:32 geschreven door Sanne Maggen  

Het is een nieuwe week met een nieuwe vraagstelling. Deze week heb ik mij aan de hand van het boek: ‘mijn status is positief’ en de film ‘ Philadelphia’ verdiept in dit wereldprobleem. Voorheen was mijn beeld over het leven met AIDS vrij beperkt. Op het eerste zicht is het als buitenstaander moeilijk in te schatten welke gevolgen deze ziekte heeft op een mensenleven. Maar dankzij deze literatuur en beelden heb ik mijn ogen geopend voor de ellende in de wereld.

AIDS is oorspronkelijk in Afrika ontdekt. Het is een apenziekte die begin jaren 80 de kop kwam opsteken. Het contact tussen mens en aap heeft deze ziekte als gevolg met zich meegebracht. Buiten de enorme slachtoffers in Afrika is Europa en de rest van de wereld niet gespaard gebleven van deze donkere wolk. AIDS is het gevolg van het HIV- virus. Begin jaren 80 was dit een mysterieuze ziekte die onverklaarbaar was. Hoe kon men deze ziekte krijgen? Waarom werden er in eerste instantie zoveel mannen getroffen? …e.d. Vandaag de dag is onze kennis over HIV en AIDS niet meer zo onbekend. Toch heeft men nog geen medicijn of vaccin op de markt kunnen brengen die deze ziekte kan genezen. Deze medische kant van de zaak heeft een diepe invloed op de dragers van het HIV-virus en de AIDS- patiënten in de wereld. Hoe is het om te leven met AIDS?

Vervolgens wil ik eerst een beeld scheppen van de problematiek in Afrika.  In Afrika is het aantal besmettingen met HIV dramatisch hoog, maar liefst 23 miljoen mensen zijn drager van dit virus. De politieke situatie in dit land zijn schrijnend. De regering wil het aidsprogramma niet herkennen. Daarnaast is er de economische en sociaal ondergeschikte positie van de Afrikaanse vrouw en het te kort aan middelen voor aidspreventie en behandeling. De beperkingen van deze seropositieve is enorm. De Afrikaanse vrouw is nog steeds ondergeschikt aan de man. In eerste instantie is het condoom gebruik in deze cultuur beperkt. Het kost veel geld en de meeste mannen zijn hier niet tevreden over waardoor vrouwen grote risico’s lopen. Het financiële speelt ook een belangrijke rol, alleenstaande vrouwen hebben vaak geen inkomen en belanden noodgedwongen in de prostitutie. Hierbij is het risico op AIDS enorm door het beperkte gebruik van voorbehoedsmiddelen. Naast prostitutie is verkrachting ook een grote oorzaak van het hoge cijfer aan AIDS- patiënten. Als Afrikaanse vrouw ben je een gemakkelijke prooi voor de lusten van de mannen.  Deze oneerlijke situatie veroorzaakt een enorm haat gevoel. Zonder enige levensstandaard zijn deze zwakke vrouwen ontredderd. De maatschappelijke situatie is via deze weg ook meer als duidelijk. Het leven met AIDS biedt een bekrompen kijk op de toekomst. In deze Derde Wereld landen is het gebrek aan behandeling sterk aanwezig. De beperkte medicijnen zijn vaak onbetaalbaar en het lot ligt volgens deze mensen in de handen van God. De buitenwereld bekijkt deze groep dan ook met afschuw aan. En wie moet er de schuld dragen? Dat vind ik persoonlijk nog de moeilijkste vraag waar ik geen helder antwoord op kan vinden. Bij verkrachting kan men een schuldige aanwijzen maar alle andere situaties in Afrika zijn een samenloop van omstandigheden die leiden tot schuldgevoelens.

Het is gemakkelijk voor ons om onze ogen te sluiten voor de ellende elders in de wereld maar daar lossen we het niet mee op. De bestrijding van aids in de wereld is één van de acht millenniumdoelen. Tegen 2015 wil men de verspreiding van HIV/AIDS teruggedrongen zien. Zo staat 1 december bekend als Wereldaidsdag. Op deze dag wil men heel de wereld aandacht vragen voor deze problematiek. Daarnaast zijn er nog verscheidene organisaties die alles in het werk stellen om de miljoenen geïnfecteerde patiënten te helpen. In Afrika zijn deze organisaties eerder bescheiden. Enkele vrij gevochten Afrikaanse vrouwen die een stap durven te zetten in de maatschappij doen hun verhaal. Daarnaast zijn er ook nog de kleine verenigingen die geld sparen om elkaar te helpen. Sinds 2007 is er in Kenia een programma van start gegaan dat de gezondheidszorgvoorzieningen voor HIV en AIDS -patiënten verbetert en uitbreidt op 60 locaties. Het project biedt trainingen aan gezondheidszorgmedewerkers. Ook streeft het naar vereniging van gemeenschapsinstellingen en hulpinstanties om vooroordelen en discriminatie te bestrijden. Kerndoel van het programma is het vergroten van het aantal behandelingen die overdracht van moeder op kind voorkomen en het creëren van gezondheidszorgvoorzieningen voor kinderen.  Aan de hand van het boek dat ik deze week gelezen heb, kon ik kennis maken met de medische kant van deze ziekte. De koorts is vaak zo hoog dat de weerstand zich beneden alle pijl bevind. Dit zorgt ook voor veel werkloosheid, AIDS- patiënten kunnen tijdens hun ziekte niet altijd functioneren zoals het zou moeten.

In aanloop naar een antwoord op de vraag van deze week heb ik de film ‘ Philadelphia’ bekeken. Via deze weg heb ik kennis gemaakt met de strijd om rechtvaardigheid en het taboe rond homoseksualiteit. Het slachtoffer hier groeit op in een rijkere maatschappij met veel mogelijkheden. Als advocaat heeft hij een hoog inkomen en een veeleisende job. De gezondheidstoestand neemt af en via enkele bloedtesten is het verdikt duidelijk, AIDS. Rechtvaardigheid en respect is ver te zoeken. Werkloosheid en aftakeling als gevolg. De maatschappij reageert met veel afschuw op homoseksualiteit. Fabeltjes over Aids doen de ronde en schuld moet volgens de maatschappij in eigen schoenen gestoken worden. Een aanslepende rechtszaak strijdt om rechtvaardigheid. Hieruit heb ik geleerd dat respect veel betekend voor deze getroffenen.

Maar elders in de wereld is de problematiek ook aanwezig. Daarom heb ik ook een kijkje genomen in België. De naïviteit over AIDS komt alleen in Derde Wereld landen en bij homo’s voor is duidelijk mis. Er bestaan heel wat multiculturele anekdote omtrent AIDS.(http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=5D2FQSEP&word=aids+afrika). Daarom neem ik even een heldere kijk in de epidemiologische toestand van AIDS en HIV- infecties binnen België. Op 31 december 2008 werden er 3892 personen in België gediagnosticeerd als AIDS- patiënten. Bij de geïnfecteerde patiënten zijn er 1,7 maal meer mannen drager. De getuigenis van Tristan als AIDS- patiënt is mij erg bijgebleven. In de jaren 80 leed Tristan aan een ziekte waarbij bloedtransfusie noodzakelijk was. Via ongecontroleerde toediening is Tristan in contact gekomen met het HIV- virus en nu seropositief. De onzekerheid over de toekomst, de onzekere relaties, de reacties van de buitenwereld, de schuld van anderen,…e.d. zijn de alledaagse problemen van Tristan.

In Europa kan men wel rekenen op een betere medische begeleiding. De aidsremmers zijn voldoende aanwezig , via deze weg kunnen getroffenen nog een ‘normaal’ leven leiden. Zoals je dus kan lezen komt Aids niet alleen bij zwarte mensen of homo’s voor. Toch brengt het leven met AIDS ook maatschappelijke problemen met zich mee. Één van deze problemen is het reizen. Sommige landen hanteren een strenge wetgeving omtrent seropositieve inzake toerisme. Een lang verblijf of elders werken is vaak onmogelijk. Deze regels verschillen van land tot land. Ook deze mensen hebben een toekomst en willen ondanks de beperkingen een normaal leven opbouwen maar worden hier niet altijd gelijk in behandeld. Zo droomt ook een seropositieve van een eigen huis, maar een hypotheeklening nemen zonder een gewaarborgd inkomen is voor een AIDS- patiënt niet van toepassing of een levensverzekering afsluiten is onmogelijk. Buiten deze tegenslagen kunnen getroffenen wel rekenen op hulpinstanties zoals bijvoorbeeld Sensoa. Zij werken actief aan oplossingen voor deze problemen, zowel op nationaal als op internationaal vlak.

Tenslotte wordt HIV en AIDS in de media sterk gebalanceerd , toch zijn de gevolgen niet te onderschatten. De impact uit zich zoals ik besproken heb op allerlei terreinen. De medische, psychologische, sociale, juridische en professionele aspecten zijn niet altijd rooskleurig in het leven van een AIDS- patiënt. Daarom vind ik dat solidariteit en anti- discriminatie een belangrijk aandachtspunt is voor de hele wereld!

03-10-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

01-10-2009 om 15:31 geschreven door Sanne Maggen  

Vandaag beginnen we met een nieuwe week dus ook een nieuwe vraagstelling. Vorige week hebben jullie al kennis kunnen maken met mijn vraagstelling in verband met moeilijkheden bij tienerouders in een kansarme buurt. Buiten de algemene kennis waarover ik beschikte heb ik extra informatie bestudeerd. Naast deze kwestie is mijn kennis over het leven met AIDS ook nog te bepekt. Daarom neem ik deze week de volgende vraag mee op pad: hoe is het om te leven met AIDS?

Ook deze week zal ik enkele culturele acties ondernemen om een geschikt antwoord te vinden op deze vraag.
Om te beginnen heb ik mij verdiept in het boek: 'Mijn status is positief' van Annemie Struyf.  De auteurs deinzen er niet voor terug ook dieven, verkrachters en moordenaars aan het woord te laten en hen te confronteren met hun slachtoffers, de vele mishandelde prostituees die haast onvermijdelijk met aids besmet raken en het virus op hun beurt doorgeven. Het gezicht van aids is zwart en vrouwelijk geworden, dat is duidelijk. Maar hoe is het nu om te leven met AIDS?


Daarnaast heb ik ook gekozen om deze week een film te bekijken die aansluit bij deze problematiek. 'Philadelphia' van Jonathan Demme is een vaak vergeten film uit 1993, maar zeker de moeite waard om de problemen van deze personen in beeld te brengen. Bruce Springsteen kreeg dankzij deze film de titel van ' best original song' op zijn naam geschreven omwille van de song ' Streets of Philadelphia'.

Link: http://www.youtube.com/watch?v=8qdmjQP9aCA

De film 'Philadelphia' beschrijft het leven van een AIDS- patiënt. Advocaat Andrew Becket krijgt, kort na zijn promotie, te horen dat hij is ontslagen. Zijn werkgever geeft als reden dat hij een opdracht verknoeid heeft. Andy denkt daar anders over: hij denkt dat ze ontdekt hebben dat hij homoseksueel is en aids heeft, en dat dat de reden voor zijn ontslag was. In een wereld vol onbegrip en intolerantie vecht hij voor gerechtigheid.


Ik ga mij alvast verdiepen in deze materie en begroet jullie graag later deze week opnieuw!

28-09-2009 om 15:46 geschreven door Sanne Maggen  

Om te beginnen wil ik even melden waarom ik juist deze vraag geselecteerd heb. Als toekomstige PAV -leerkracht kom je in contact met leerlingen die het vaak moeilijk hebben op verscheidene vlakken zoals de thuissituatie, schoolverleden, moeilijke jeugd,…e.d. Deze jongeren moeten dan ook voorbereidt worden op de maatschappij. Het zijn ook vaak deze jongeren die op hun 18^e een einde maken aan hun schoolloopbaan en kiezen voor een werkend leven. Tienerouders kunnen we ook perfect plaatsen binnen deze doelgroep.

De afgelopen week heb ik mij aan de hand van bruikbare informatie verdiept in de vraagstelling van deze week: “ met welke moeilijkheden word je geconfronteerd als tienerouder  in een kansarme buurt?”

Het klassieke aanvaardbare patroon van huisje, tuintje, kindje,… vinden we als maar minder terug in onze samenleving.  De Morgen publiceerde afgelopen dinsdag 22 september 2009 een onthutsend rapport. 20% van de moeders in België is jonger dan 21 jaar. Van dit aantal is maar liefst 70% van de meerderjarige moeders werkloos.  We durven maar al te vaak te veralgemenen, maar toch moeten we rekening houden met de afkomst en de nationaliteit van deze tienerouders. De Oost- Europese tienermoeders ervaren dit gebeuren als normaal, want dat hoort nu eenmaal zo. Ook huwen deze Oost- Europese moeders vaak op jonge leeftijd en is dit binnen hun cultuur en maatschappij een vereisten. Ik heb mij deze week meer toegespitst op de jongeren in België die zich in deze situatie bevinden.

De film l’ enfant van de gebroeders Dardenne gaat over  een tienerkoppel dat opgroeit in een kansarme buurt. De film geeft een beeld van de moeilijkheden in een kansarme buurt als tienerouders.

Om te beginnen heb ik uit deze film geleerd dat de jongeren moeilijk aanvaard worden binnen de maatschappij. Een ongewenste zwangerschap kan leiden tot een grote breuk met de ouders en vrienden. Ook in deze film heb ik gemerkt dat het contact tussen de tienerouders en hun ouders sterk verzwakt en wordt verwaarloosd. Een tienerzwangerschap kan dus leiden tot moeilijkheden van buitenaf. Deze situatie brengt andere problemen met zich mee. Een vaste woonplaats is dan ook voor deze jongeren geen zekerheid. Ze moeten plots voor zichzelf gaan zorgen en de touwtjes in eigen handen nemen. Dit wordt in de film ook sterk aangehaald door bijvoorbeeld de bunker waarin het gezin onderdak zoekt of de veel te kleine flat waarin ze hun intrek nemen. Hierbij kunnen we de link leggen met het geldgebrek. Tienerouders zijn vaak schoolse jongeren die plots gedwongen moeten stoppen met hun opleiding of werk. Een vast inkomen is via deze weg dus ook geen zekerheid. Je kan moeilijk overleven zonder geld en wanneer je minder sterk staat in de maatschappij, is werk vinden ook niet gemakkelijk. Jongeren komen op het verkeerde pad door te stelen, schulden te maken, …e.d. Ik heb via deze film ook ontdekt dat deze groep het moeilijk heeft met budgetteren. Ze geven het weinige geld uit aan nutteloze onnoodzakelijke middelen.

Bruno en Sonia zijn beide werkloos en leven dus ook onder het bestaansminimum. Hieruit blijkt ook dat deze tienerouders onzeker zijn over de toekomst, ze leven van dag toch dag en denken niet aan morgen. Vervolgens is het mij ook sterk opgevallen hoe onvolwassen deze jongeren handelen.  Ik vind dat de uitspraak: “ kinderen hebben kinderen” hier wel bij kan aansluiten. Deze jongeren hebben een gebrek aan verantwoordelijkheid. Ze zijn nog opzoek naar hun eigen identiteit maar moeten tegelijkertijd een kind opvoeden.

Toch is het mij sterk opgevallen dat tienervaders vaak vergeten worden. Het is enkel de moeder en het kind die kunnen rekenen op bijstand en onderdak. De vader wordt ervaren als een nevenpersoon die zelf verantwoordelijk is voor zijn bestaan. De maatschappij kijkt dan ook neerbuigend toe op deze vaders.  
Link: http://www.youtube.com/watch?v=X_Rf2pEne3c&feature=related

Naast de financiële en sociale maatschappelijke situatie moeten we ook nog even kijken naar de emotionele kant van deze tienerouders. Vaak is een tienerzwangerschap niet gepland en verlaat de vader het gezin. De moeder moet dan alleen verder met het opvoeden van het kind. Dan hebben ze ongetwijfeld nood aan hulpinstanties. Zoals eerder vermeld werd vind er binnenkort het jaarlijkse tienerouderweekend plaats, dit is een initiatief van het CRZ. Maar ook Kind & Gezin biedt hulp aan deze doelgroep. Zij helpen deze moeders of ouders bij het opvoeden van hun kind. Het opvoeden van een kind is een veeleisende job en hulp is hierbij noodzakelijk. Als tiener ben je vaak te weinig op de hoogte van alle verwachtingen. Daarnaast bestaat er de organisatie BJM (Begeleiding Jonge Moeders).De BJM is een uniek onderwijsproject. Voor leerplichtige moeders die een deeltijdse beroepsopleiding volgen organiseert dit project tijdens de opleiding opvang voor hun kinderen. Zo zijn er ook nog verschillende ontmoetingscentra in België waar tienerouders elkaar kunnen ontmoeten om steun te vinden. De vzw Agora spitst zich toe op de tienermoeders in Limburg. Deze organisatie zorgt voor hulp bij moeders die het zelf niet redden. Via deze weg leren moeders organiseren, zelfredzaamheid te vergroten en eventuele tewerkstelling te organiseren. Uiteindelijk zijn er de iets bekendere instanties zoals het JAC ( Jongerenadviescentrum) en CAW (Centrum Algmeneen Welzijnswerk). Deze instanties hebben hoofdzakelijk een raadgevende functie voor deze maatschappelijke groep. Wanneer er zich eventuele problemen voordoen zoeken zij geschrikte instanties voor hulp. Zoals eerder vermeld werd is de band tussen tienerouders en hun eigen ouders vaak verwaarloosd. Dan kunnen ze beroep doen op het CIG (Centrum voor Integrale Gezinszorg), zij helpen deze kwetsbare ouders bij het zoeken van een huis, opvang voor het kind, ...e.d.

Het is duidelijk dat tienermoeders het moeilijk hebben om in deze op prestatie gerichte maatschappij te voldoen aan de verwachtingen. Daarom ben ik het eens met Marjolijn De Wilde als ze het volgende stelt: “Minderjarige tienermoeders hebben ook wel vaker een of meer jaren achterstand, maar ze worden strikter opgevolgd door de scholen, de centra voor leerlingenbegeleiding en de jeugdbescherming. Meerderjarigen hebben om te beginnen al een grotere achterstand en worden minder vaak aan de mouw getrokken om hun opleiding toch nog af te maken. Dat brengt hen in een kwetsbaarder positie.” (BEEL, V. ,Geef tienerouders zwangerschapsverlof., De Standaard, 21.09.09,p. 16.)

Tenslotte heb ik geleerd uit deze vraagstelling dat het belangrijk is om tienerouders te begeleiden. Ze worden met moeilijkheden geconfronteerd van verschillende aard, maar hebben nood aan begrip en hulp. Toch kan ik stellen dat deze situatie zich in een vicieuze cirkel afspeelt. Wanneer men tienerzwangerschappen als positief ervaart en er de nodige hulp krijgt, zal men dit ook vaker stimuleren.

Korte conclusie:
tienerouders uit een kansarme buurt kunnen te maken krijgen met ....
- ... geldgebrek
- ... bestaansonzekerheid
- ... moeilijke aanvaardbaarheid in de maatschappij
- ... schuldgevoel
- ... gebrek aan schoolse achtergrond
- ... onvolwassenheid
- ... gebrek aan ervaring
- ... emotionele teleurstellingen
- ... relatieproblemen

27-09-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

A Child with a Child

I was a child with a child,

fifteen years old and not yet grown,

within my body growing a child of my own.

here we are now, two babies crying,

and no one hears, little girl, no one hears.

Okay, hush now, I'll put away my school books;

no time for learning now I know.

Too soon I've learned of life,

yet learning not anything of love.

How can I teach you what I know nothing of?

For you one lesson,

one thing I must teach you well--

to forsake what seems like small pleasure,

to guard and keep your youth while you are young,

for you itself, its your true treasure.

For myself one prayer,

that I may find within my adolescent frame,

the wisdom to raise you right and strong,

that I may become a woman soon,

so that you may be a child alone.

 

26-09-2009 om 15:50 geschreven door Sanne Maggen  

26-09-2009 om 13:05 geschreven door Sanne Maggen  

... nog voor ik welkom heb kunnen zeggen, stelde ik me al direct een vraag. Met welke moeilijkheden word je geconfronteerd als tienerouder in een kansarme buurt?

De film ' l'enfant' van de makers Jean-Pierre en Luc Dardenne is mij tot nu toe onbekend. Na enig opzoekwerk heb ik ontdekt dat deze film de sitautie van  twee tieners in beeld brengt. Bruno en Sonia leiden een simpel en arm bestaan in een buitenstadje in Wallonië. Ze overleven door middel van de verkoop van gestolen goederen. Er komt een lichtpuntje in hun bestaan wanneer blijkt dat Sonia in verwachting is.

Ik ben overtuigd dat tienerouders altijd moeilijkheden ondervinden. Daarnaast stel ik mij nog meer vragen: Welke mogelijkheden hebben deze tienerouders? Met welke gevoelens kampen deze tienerouders? Hoe drastisch veranderd het leven van zulke ouders?

Waarom kies ik dit onderwerp? Uit cijfers blijkt dat er als maar meer tienerzwangerschappen/ tienerouders aanwezig zijn in onze maatschappij. Maar wat houdt dit onderwerp precies in?

Op de voorgaande vragen zoek ik gedurende de komende week een antwoord!

Tot snel!

      

22-09-2009 om 20:55 geschreven door Sanne Maggen  

Welkom op mijn blog!

Mijn naam: Sanne Maggen
Mijn doel: achtergrondinformatie publiceren die relevant is voor een leerkracht PAV. Deze informatie is afkomstig uit verschillende culturele acties zoals boeken, films, reportages,...e.d. Daarnaast is het belangrijk om verschillende functionele vaardigheden aan te reiken. Ik vind het persoonlijk belangrijk om te werken met actuele onderdelen uit de maatschappij. Dit neemt niet weg dat  andere onderwerpen minder relevant zijn. In mijn aanbod zal een link zijn met BSO-leerlingen en de maatschappij waarin deze leerlingen opgroeien. Aan de hand van mijn eigen tekorten zal ik wekelijks een vraag publiceren op deze blog. Gedurende de daarop volgende week zal ik via verschillende culturele acties de informatie bijsturen.

Ben je nieuwsgierig? Neem dan een kijkje doorheen mijn blog. Ik heet jullie alvast WELKOM.

21-09-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen