Die bloedige zondag in 1972…

Herinneringen aan ‘Bloody Sunday’ of ‘bloedige zondag’ overschaduwen nog steeds de meest recente conflicten in de geschiedenis van onderlinge schermutselingen tussen Ieren en Britten. Deze week stond een nieuw onderwerp in de kijker van mijn cultuurverruiming. In eerste instantie klonk de vraag: wat weet je over de conflicten in Noord- Ierland, behoorlijk vaag. De wereld kent heel wat conflictsituaties maar deze inhoudelijke situatie was mij vrijwel onbekend. Als culturele actie heb ik mij deze week verdiept in de film ‘ Bloody Sunday’ van Paul Greengrass. De film vertelt het verhaal over de bloedige schietpartij van 30 januari 1972 in Derry waarbij 13 burgers  werden vermoord.

In 1169 gaan de Britten zich voor het eerst bemoeien met Ierland. In dat jaar viel Engeland Ierland aan met een klein leger. Op dat moment was Henry II koning van Engeland. Ook Engeland was in die tijd katholiek. Maar in de ogen van de paus was Ierland sterk afgedwaald van het Roomse geloof. Daarom gaf de paus Henry II het bevel de Ieren tot goede katholieken te bekeren. In die tijd koloniseerde Engeland Ierland. Ierland kwam in Engelse handen en de Engelse wetgeving werd ingevoerd. Uit deze tijd dateren de eeuwenlange gevechten tussen Ierland en Groot Brittanië.

Bloody Sunday werd een aandachtspunt in de geschiedenis na 30 januari 1972. Hierbij werden 13 gewone burgers en vooral onbewapende jongeren om het leven gebracht. Britse paratroepen vuurde tijdens een demonstratie om burgerrechten in Bogside in het Noord – Ierse Derry. De demonstratie werd georganiseerd door het protestants parlementslid Ivan Cooper.  Toch was Cooper een protestant maar vocht voor de gelijke burgervrijheid van zowel katholieken als protestanten. De burgers streefden naar burgervrijheid en tegen de enternering van mensen. In het conflict kunnen we een onderscheid maken tussen protestanten en katholieken. Het protestantse meerderheid zorgden voor heel wat onrechtvaardige spanningen binnen Noord – Ierland. Ook kan je in de film duidelijk zien hoe groot de verwoestingen aanwezig waren.  Jarenlange conflicten zorgde voor ergernis bij de jongeren die zich moeilijk konden ontplooien tot volwaardige burgers.
Uit de film heb ik geleerd hoe onrechtvaardigheid een levenslange strijd is tussen voor- en tegenstanders. De bevolking wordt steeds het slachtoffer van politieke en culturele verschillen. Ik vind dat er nog steeds een vrije meningsuiting naar voor mag komen, ongeacht het geloof.
                                                                                    

Daarnaast is er nog de IRA of Iers Republikeins leger. De IRA werd opgericht na de Paasopstand in 1916 waarbij Ierland onafhankelijk werd verklaart. Ook in de jaren 1919 en 1921 was de IRA sterk aanwezig bij de strijd om de Britse overheersing. Maar vooral na de Tweede Wereldoorlog hernam de IRA terug zijn activiteiten. Deze activiteiten gebeurden vooral in Noord – Ierland met aanslagen op openbare gebouwen. In de film ‘Bloody Sunday’, kan je duidelijk  de openbare gebouwen herkennen die verwoest werden door de IRA. Na een periode van korte vrede werd in 1972 het actieterrein weer geopend. De IRA kreeg een plaats binnen het Britse bestuur met heel wat verontwaardiging als gevolg. De IRA voert een jarenlange strijd tegen de afscheiding van Noord –Ierland en het Verenigd Koninkrijk.  Aan de gewapende strijd van de IRA kwam in september 1993 voorlopig een einde toen de organisatie een wapenstilstand aankondigde. De pogingen tot een vreedzame oplossing voor het Noord-Ierse conflict te komen mislukte echter waardoor de IRA in 1996 opnieuw enkele aanslagen pleegden. Op 28 juli 2005 heeft de IRA zijn leden opgedragen een definitief einde te maken aan de gewapende strijd. De organisatie deed dat in een op televisie uitgezonden verklaring. In de door Britse media als historisch omschreven verklaring, verklaarde de organisatie dat het opheffen van de gewapende strijd diezelfde dag zou ingaan. Ook in de film heb ik kennis kunnen maken met de IRA. Na de mislukte poging om burgervrijheid kende de IRA de grootste zege ooit. De burgerrechtenbewegingen werden met de grond gelijk gemaakt  en de IRA kende na hun overwinning nog meer aanhangers vooral van jongeren.
Jongeren worden vaak beïnvloed door de strijdlustigheid, diegene met de meeste macht krijgen de meeste aanhang van onwetenden.
                                                                 

Maar ook de dag van vandaag zijn deze conflicten nog lang niet opgelost. Het conflict is dus nog niet geëindigd, omdat er door de vele aanslagen en gebeurtenissen een immense haat is ontstaan. Er zijn tijdens dit conflict, ook al is het geen oorlog, al vele mensen gesneuveld. Hierdoor is deze haat ontstaan, die van generatie op generatie is overgeheveld. De mensen hebben dus geheel andere ideeën en principes, die tegenover elkaar staan. Hierdoor is het moeilijk een tussenweg te vinden. Beide partijen hebben het idee dat ze capituleren als ze ook maar iets toegeven aan de tegenpartij. Ook zijn ze beiden zeer conservatief en niet van plan af te wijken van hun eigen idealen en overtuigingen. Hierbij speelt ook het religieuze verschil een rol. Dit verschil zorgt voor het goed kunnen praten van de vele geweldplegingen. Het eigenlijke conflict gaat niet over het geloof zelf, maar over het wel of niet willen aansluiten bij Engeland. Er kan dus eigenlijk wel gezegd worden dat, mits een van de partijen bereid is zijn ideaal op te geven, er nooit een einde zal komen aan het conflict. Ondanks de wapenstilstand van de IRA ontwikkelen zich nog steeds klein groepjes rebellen die de strijd niet willen opgeven.  Deze splintergroepen bereikten ook deze week het nieuws nog. Via een bomaanslag op een Britse legerbasis in Noord- Ierland afgelopen donderdag 22 oktober 2009, heeft de IRA zijn aanwezigheid nog eens verduidelijkt. (http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=DMF22102009_077&word=noord+ierland)

Op 9 oktober 2009 werd de Nobelprijs voor de vrede uitgereikt. Dit jaar was deze prijs bestemd voor de toch wel kersverse Amerikaanse president Barack Obama.  Deze prijs wordt jaarlijks uitgereikt aan een individu of groep die zich inzet voor de vrede in de wereld. In 1998 werd deze prijs toegekend aan David Trimble en John Hume ( politieke leiders in Noord – Ierland), omwille van hun inspanningen voor overleg tussen de katholieken en protestanten. (http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspxartikelId=DMF20091009_032&word=conflict+noord+ierland).

Tenslotte is het moeilijk te voorspellen wanneer deze conflicten een einde zullen kennen. De film sluit ook af met de woorden ‘ geen rust tot rechtvaardigheid geschied’. En deze rechtvaardigheid zal nog een lange weg moeten afleggen tot het doel bereikt kan worden. De vooroordelen van zowel katholieken als protestanten kennen hun haat en tegenstrijdigheid. Generatie na generatie ontwikkelt een grotere kloof naar verbondenheid en vormend geheel.

25-10-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

De tweedeling van Ierland in 1921 vormt de bron van het Ierse conflict zoals dit zich tot op de dag van vandaag voortsleept. Eenvoudig gezegd kunnen we het volgende stellen: hoort Noord-Ierland nu bij het Verenigd Koninkrijk of bij de Ierse Republiek? Wie enige geschiedkundige kennis heeft kent ongetwijfeld het begrip 'IRA', maar welk conflict is er nu precies in Noord-Ierland.?Dat is de vraag waarop ik de komende week een geschikt antwoord wil vinden. Aan de hand van de film 'Bloody sunday' van Paul Greengrass.
De film laat op een documentaire-achtige manier de gebeurtenissen zien van de 'bloedige zondag' van 1972, waarbij het Britse leger tijdens een demonstratie in het Noord-Ierse Londonderry 13 burgers doodschoot. U2 is een Ierse rockgroep die ondermeer bekend staat voor de hit ' Bloody Sunday' gebaseert op de bloedige feiten van 1972. Ik ben alvast benieuwd naar het verhaal achter het conflict.

19-10-2009 om 14:21 geschreven door Sanne Maggen  

De gemeenschap achter de tralies…

Week vier staat in het teken van gevangenen. Het was een moeilijke opgave om een correct zicht te krijgen op de gevoelens van gedetineerden. Ondanks hun misdaden die niet goed te praten zijn, schuilen er ook gevoelens in deze mensen. Ook de maatschappij heeft een belangrijke rol in de vraagstelling van deze week. De wereld kent heel wat variatie in gevangenissen en het leven in en er rondom. Aan de hand van het filmseminarie ‘Boy A’ en het boek  ‘straftijd’ heb ik kennis kunnen maken met dit leven. En al lijkt het ‘een ver van mijn bedshow’ , ik heb een andere kijk gekregen op deze problematiek. In dit verslag spits ik mijn aandacht vooral binnen België en het leven van gedetineerden.

België kent een 33-tal gevangenissen of strafinstellingen. We kampen met overbevolking in de Belgische gevangenissen. De hoge capaciteit aan gevangenen overstijgt het aanbod. Toch is er een lichtpunt in de duisternis op Europees vlak. België kent het laagste aantal veroordeelde van de West-Europese EU- landen. Een honderdtal gevangenen per 100 000 inwoners. Toch is een oplossing ver van tafel. In Augustus 2009 publiceerde het HLN een onthutsend artikel. De Belgische strafinstellingen tellen maar liefst  10 159 gedetineerden. Hierbij bereikt de populatie een historisch hoogtepunt.  Niet alleen in België kampen we met overbevolking in de gevangenissen. Deze toch wel exclusieve mannenwereld kent wereldwijd een enorme stijging.

Afgelopen woensdag 14 oktober bekeek ik het VTM -programma Telefacts. Deze reportage vertelde het verhaal van Walter Donckers ( ex-cipier). Walter Donckers heeft terecht gestaan voor de hulp bij het ontsnappen van Willem De Wolf. Voor deze misdaad kreeg Walter 3 jaar celstraf waarvan hij 3 maanden effectief heeft doorgebracht in de cel. Ik betreur deze misdaden. Want een gevangenis is in mijn ogen een leerschool. Gedetineerden moeten gestraft worden voor hun misdaad maar vooral opgeleidt worden om terug te kunnen functioneren binnen de maatschappij. Deze wantoestanden bereiken het tegenovergestelde. Ze worden weer opnieuw in de misdaad gedreven. Dit is een voorbeeld van onrechtvaardigheid. De Belgische gedetineerden worden door de maatschappij ontslaan. Ze ontvangen geen loon meer en  worden economisch op non – actief geplaatst. Walter kon gedurende zijn arrestatie en zijn celstraf nog steeds rekenen op 80% van zijn loon. Deze situatie heeft mij ogen geopend betreffende de problematiek in de Belgische gerechtigheid.

Het leven in een gevangenis kunnen we bekijken aan de hand van verschillende facetten. De emotionele kant van de zaak valt niet te onderschatten. Ondanks de misdaden zijn er ook een aantal gedetineerden die onterecht veroordeeld worden. De kijk op een toekomst is onzeker en er wordt voortdurend teruggeblikt op het verleden. Ze kunnen niet rekenen op een sociaal vangnet. Voor ons is het vanzelfsprekend dat we weg gaan met vrienden, dat onze familie er steeds is voor ons op te vangen of de afspraakjes met onze geliefde. Emotineel en relationeel laat de opsluiting van gevangenen zijn sporen na bij het gezin, de familie en de naaste omgeving. De partner is weg, de vader van de kinderen is opgesloten, ouders zien hun kind in de gevangenis verdwijnen. Relaties verliezen plots hun waarde of kennen geen vertrouwen meer. In vele gevallen breken partnerrelaties af tijdens het verblijf in de gevangenis. Ook de kinderen dragen diepgaand de gevolgen van opsluiting van vader of moede. In de gevangenis kunnen ze een aantal keren per week telefonisch contact opnemen met familie of rekenen op enkele bezoekjes. Toch weegt de uitsluiting met de maatschappij enorm zwaar. Het leven tussen vier muren is hard. Ik ben het eens dat misdaden bestraft moeten worden, maar daarnaast is de nodige begeleiding nodig. Deze zwakke groep hebben nood aan respect en een luisterend oor. In de maatschappij worden ze gehaat en nooit meer opgenomen als een rechtvaardig individu. Deze kwetsbare groep kan binnen de gevangenis rekenen op psychologische hulp, daar waar nodig is. Het is jammer dat we leven in een maatschappij waarin weinig mensen zich bekommeren over de ‘verschoppelingen’. Uit de getuigenissen van het boek ‘straftijd’, heb ik ervaren dat vele gedetineerden na hun vrijlating terug op het verkeerde pad geraken. De overbevolking en het leven op elkaars gezicht brengt heel wat conflicten met zich mee. De maatschappij staat uiteraard niet stil en de veranderingen moeten aangeleerd worden door terug om te gaan met mensen. Het kunnen inzien van hun fouten is de belangrijkste troef van een toekomst.  Daarnaast heb ik geleerd dat de opvoeding en de situaties thuis een belangrijke rol spelen in het 'zijn' van een mens. De meeste mensen uit de gevangenis komen uit sociale milieus die beduidend minder kansen bieden: een minimale opvoeding, slechte schoolervaringen, een lage opleidingsgraad, beperkte tewerkstellingskansen en een bijzonder mager toekomstperspectief,...e.d.Uit eigen ervaringen weet ik maar al te goed het belangrijk het is om thuis een vangnet te hebben. Uit de getuigenis blijkt des te meer dat deze vangnetten zeker niet overal aanwezig zijn. Het woord ‘uitsluiting’ is van essentieel belang binnen deze problematiek. Enerzijds de uitsluiting van de maatschappij en anderzijds de sociale en rechtvaardige uitsluiting. En ook binnen de vraag van deze week kunnen we de media een plaats geven. Misdadige feiten kunnen we niet goed praten, maar de media veroorzaakt heel wat haat. De buitenwereld reageert verontwaardigd op misdadige feiten maar ze zien ook enkel het negatieve in de media. Het vertekenend beeld van de personen achter de misdaad wordt sterk in de spotlight gezet. De essentie van de vrijheidsberoving is dat mensen beroofd worden van hun vrijheid en niet langer kunnen deelnemen aan het leven in de vrije samenleving. Dat klinkt logisch en evident. Maar wat detentie met je doet is echter veel meer dan enkel je vrijheid ontnemen. De beperkingen, frustraties, zorgen, stress, de krassen op je ziel,...e.d. maken de straf tot meer dan wat de wetgever beoogt. Vrijheidsberoving is dan ook een zeer ingrijpende en schokkende gebeurtenis. 

Ook uit het filmseminarie heb ik geleerd dat we gedetineerden niet zomaar terug los mogen laten in de maatschappij. Het verleden bleef ook Jack  te achtervolgen. En de media was sterk aanwezig om vreedzaam te reageren. Daarom ben ik het er volledig over eens dat gedetineerden die hun straftijd hebben uitgezeten met weinig belangstelling terug vrij te laten. Het werkt positief op het zelfbeeld. We moeten ze een 2^de  kans geven om stapsgewijs een toekomst op te bouwen. Mensen die een 2^de kans niet nodig vinden moeten hun ogen eens open doen voor de realiteit. De onverdraagzaamheid groeit elke dag en heel wat misdaden zijn het gevolg van onrespectvolle gedragingen. Ik kan dus sterk besluiten dat het leven met een gevangenisverleden verdomd moeilijk is en ook hier is doorzetting van groot belang.

Het leven met een gevangenis kent ook nog andere problemen. De gedetineerden beschikken over een strafblad. De arbeidsmarkt oordeelt ook hier onrechtvaardig. Het ideaalbeeld kent zijn voorrangsburgers. De enige oplossing om terug stabiliteit te creëren is het tewerkstellen van deze personen. Ze verdienen geld, kunnen terug op eigen benen staan, kunnen een toekomst vooropstellen,…e.d. Want in heel wat situaties kent deze kwetsbare groep een financiële crisis. Bijvoorbeeld wanneer de kostwinner verdwijnt achter de tralies kent het gezin een crisis. De leningen kunnen niet afbetaald worden, de school van de kinderen kan niet worden betaald,…e.d. Men kan hieruit stellen dat deze problematiek een vicieuze cirkel doorloopt. Als tweede factor durf ik toch wel de term ‘laaggeschoold’ aan te halen. Een deel van de gedetineerden vloeien voort uit een (jeugd)instelling, waardoor de kansen op onderwijs beperkt zijn. Hierin moeten we wel rekening houden met de leeftijd en geen vertekenend beeld scheppen. Toch is het hoogste aantal gedetineerden beneden de 40 jaar. Uiteraard zijn er ook gevangenen die wel uit een ideaal milieu komen met veel kansen, maar het verkeerde pad zijn ingeslagen. Toch moeten gedetineerden na hun vrijlating het redden in een samenleving die hen afwijst. Tenslotte ervaart men dit dan ook vaak als een straf na een straf.

18-10-2009 om 21:33 geschreven door Sanne Maggen  

12-10-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

                                                                   

Het beeld achter de gesluierde moslima’s…

Via deze blog wil ik mijn achtergrondkennis verruimen. Ook deze week heb ik een culturele actie ondernomen om mijn eigen kennis te verbreden. Het hoofddoekendebat blijft wereldwijd manifestaties oproepen, je bent voor of je bent tegen. De zoektocht naar een geschikt antwoord was dan ook niet vanzelfsprekend. Als Westerling heb ik mijn oogkleppen afgezet en ben ik dieper gaan graven in de islamitische cultuur. Toch was de weg zwaar want ik betrap mezelf voortdurend op vooroordelen. De vraag van deze week luidt als volgt: “kan je pro of contra zijn in het hoofddoekendebat?” En vooral die ‘kan’, heeft mij aan het denken gezet. Want kan ik voor of tegen zijn na het lezen van Nadia Dala’s boek? Inderdaad beste lezers het is niet gemakkelijk om één specifiek standpunt in te nemen betreffende dit  discussiepunt. Daarom verklaar ik graag mijn voor - en tegenargumenten in dit verslag.

De afgelopen week heb ik tien verschillende vrouwportretten bestudeerd. Deze portretten hebben allemaal een verschillend verhaal, maar het is de islam die deze vrouwen gemeenschappelijk hebben. De islam bevindt zich in een conservatieve maatschappij waarbij de vrouw ondergeschikt is aan de man. Ook wij Westerlingen hebben medelijden met deze vrouwen, want wij gaan ervan uit dat ze gedwongen worden door de mannen. Toch blijkt uit de getuigenissen dat we het verkeerd interpreteren. Er zijn uiteraard de vrouwen die onder familiale druk een hijab of hoofddoek moeten dragen. Maar in vele gevallen zit het ook enigszins anders in elkaar. Het geloof in Allah geeft deze vrouwen de kracht om een hoofddoek te dragen en ze zijn het hier volledig mee eens. Deze vrouwen voelen zich beschermd tegenover de buitenwereld en willen een afstand met mannen creëren .  Daarnaast gaan ze nog verder met het dragen van een niqaab of gezichtssluier en de boerka waarbij het hele lichaam bedenkt is ook de ogen worden hierbij afgeschermd met een gaasnetje. Maar deze mensen hebben ook hersenen en gevoelens achter deze verpakking. Toch kunnen we nog een derde soort onderscheiden, ze worden ook wel ‘ Islamkameleons’ genoemd. Dit zijn de Annekes en Mariekes die veranderen in Fatima  of Farah. Dit zijn de niet – islamkenners die deel willen uitmaken van het geloof. Ze worden vaak door islamitische vrouwen verafschuwd. Deze voelen zich vernederd. Ik geef toe dat  gesluierde vrouwen op straat ook mijn aandacht trekken. Hoofddoeken op straat vind ik niet misplaatst. Iedereen heeft het recht om dit te doen. Binnenin deze moslima’s schuilt een sterk geloof. Het islamitische geloof staat niet toe dat vrouwen in de ogen van andere mannen kijken. Vervolgens vechten ook deze vrouwen voor de emancipatiestrijd. De extreem islamitische vrouwen verafschuwen deze strijd want Allah heeft dit zo bepaald. De vrouw heeft alles wat ze nodig heeft en de man zorgt hiervoor. Binnen onze Westerse samenleving is dit niet zo vanzelfsprekend om als moslima te overleven. Daarom is integratie en aanpassing ook nodig. Ik betreur enkele uitspraken die ik afgelopen week gelezen heb. Zo zijn er Islamieten die een Islamitisch ziekenhuis, rechtbank,…e.d. binnen België eisen. Ook worden er binnen bapaalde openbare zwembaden aparte zwemmuren en kleedkamers voorzien voor moslima's. Dit vind ik eerlijk gezegd overdreven, er is al een tekort aan ziekenhuizen in België en elke patiënt wordt hetzelfde behandeld. Ik ben het eens dat iedereen gelijkwaardig behandeld moet worden, maar deze situaties zijn overdreven.

                         
                   hijab of hoofddoek                                               niqaab of gezichtssluier                                        Boerka

Ik denk dat we zeker de Belgische overheid niet zwart mogen maken in deze kwestie, integratie is nodig en deze moet van beide kanten komen. Het is geven en nemen. Om te beginnen wordt ook de islam in België herkend als een volwaardige godsdienst met meer dan 480 000 aanhangers. België heeft in 2007 zes moskees in Vlaanderen herkend en deze kunnen nu net als de kerk rekenen op subsidies van de overheid. Ook de inrichting van islamitische scholen is in België niet onbekend en deze leerlingen kunnen een gelijkwaardig diploma behalen, …e.d. Ook geeft België de toestemming om de Ramadan te volgen en het aansluitend Suikerfeest te organiseren. Als we een realistisch kijk nemen op de situatie van vandaag zal discriminatie nooit uitgesloten kunnen worden, omdat we het negatieve voor ogen houden en oogkleppen aanhouden.

Daarnaast zijn er nog de vele asielzoekers met een Islamitische achtergrond. Hierbij denk ik aan verscheidene nationaliteiten zoals Russen, Tsjetsjenen, Slovaken,…e.d. Het is niet altijd mogelijk om de toenemende toevlucht van vluchtelingen onderdak te geven. Maar ik ervaar dat deze begrijpender zijn en zich willen aanpassen aan de Belgische wetten. Als wij Belgen emigreren is het ook vanzelfsprekend dat we ons aanpassen aan de wetten en regels binnen een bepaald land. Hierbij kunnen we ook de link leggen met de duizenden gastarbeiders die in de jaren ’60 en ’70 naar Europa gehaald werden. In eerste instantie waren deze arbeiders nodig voor de kolenmijnen en nadien voor de zware industriële wereld. Hierbij mogen we ook geen onderscheid maken, want ze behoren tot onze bevolking en hebben een plaats binnen onze maatschappij. Ik vind een multiculturele samenleving best wel charmant, we leren heel wat van elkaar.

De media maakt de onverdraagzaamheid groot, moslims en hun islam staan sinds 9/11 in het mikpunt van kritiek. En daar zijn we weer met onze Westerse veralgemening : “ Alle Moslims zijn terroristen”, “ De islam is gewelddadig”, “Moslims passen niet in de Westerse beschaving”,…e.d. Hierbij ligt de schuld ook bij de media, ze promoten meestal het negatieve en zelden het positieve van deze personen. En dit wantrouwen komt de jongere generatie niet ten goede. Over de getuigenissen ben ik het niet volledig eens. Ze steken de schuld van vechtpartijen, kleine criminele feiten, diefstallen,…e.d. van deze jongeren in de schoenen van de onverdraagzame maatschappij. De jongeren kunnen door taalgebrek in de maatschappij een kwetsbare positie innemen. Toch ben ik er steevast van overtuigd dat ook de opvoeding en het verleden hierbij een belangrijke rol speelt . 

                                                                          
      

Naast deze voor – en tegenargumenten wil ik toch ook het discussiepunt over hoofddoeken in het onderwijs aanhalen. Als toekomstige leerkracht heb ik extra aandacht voor deze problematiek. Ook deze week staan de kranten vol over het al dan niet toestaan van hoofddoeken in het onderwijs.  De politieke partij MR wil religieuze kentekens zoals hoofddoeken verbieden in het officieel onderwijs en voor ambtenaren. (http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspxartikelId=DMF20091006_037&word=hoofddoeken+in+het+onderwijs) In Vlaanderen kan elke scholengroep zelf beslissen over het dragen van de hoofddoek binnen scholen. Toch wordt er in het gemeenschapsonderwijs vanaf volgernd schooljaar een verbod op hoofddoeken ingelast.  Elke school kan de religieuze kentekens al dan niet opnemen in het schoolreglement. En toch ben ik tegen het dragen van hoofddoeken op school. Doorheen mijn leeswerk stuitte ik vaak op onbegrip, geen respect,…e.d. maar als we nu eens iedereen gelijk voor de wet stellen en geen hoofddoeken meer toestaan dan lijkt het mij ook al gemakkelijker om vooroordelen te beperken. En de kritiek is begrijpelijk maar uiteindelijk is het dragen van een hoofddoek niet het enige teken van het geloof in de islam. In het islamitische land Turkije bijvoorbeeld wordt de hoofddoek binnen het onderwijs ook niet aanvaard. Niet alleen binnen het onderwijs maar ook op het ministerie en binnen openbare gebouwen zoals de school is dit in Turkije verboden. Uit mijn eigen schoolcarrière herinner ik mij dat hoofddeksels niet toegestaan werden binnen de school en gelijkheid geldt ook hier.

Tenslotte kan je dus duidelijk merken dat ik niet voor en niet tegen het hoofddoekendebat ben. Het verbod van hoofddoeken op school vind ik positief voor de strijd om rechtvaardigheid en gelijke behandeling. Maar je kan een geloof en zijn gewoontes niet verbannen uit onze maatschappij. Als multiculturele samenleving moeten we dit aanvaarden en hebben vrouwen het recht om dit te dragen. Maar het blijft een strijd van geven en nemen.

11-10-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

05-10-2009 om 19:32 geschreven door Sanne Maggen  

Het is een nieuwe week met een nieuwe vraagstelling. Deze week heb ik mij aan de hand van het boek: ‘mijn status is positief’ en de film ‘ Philadelphia’ verdiept in dit wereldprobleem. Voorheen was mijn beeld over het leven met AIDS vrij beperkt. Op het eerste zicht is het als buitenstaander moeilijk in te schatten welke gevolgen deze ziekte heeft op een mensenleven. Maar dankzij deze literatuur en beelden heb ik mijn ogen geopend voor de ellende in de wereld.

AIDS is oorspronkelijk in Afrika ontdekt. Het is een apenziekte die begin jaren 80 de kop kwam opsteken. Het contact tussen mens en aap heeft deze ziekte als gevolg met zich meegebracht. Buiten de enorme slachtoffers in Afrika is Europa en de rest van de wereld niet gespaard gebleven van deze donkere wolk. AIDS is het gevolg van het HIV- virus. Begin jaren 80 was dit een mysterieuze ziekte die onverklaarbaar was. Hoe kon men deze ziekte krijgen? Waarom werden er in eerste instantie zoveel mannen getroffen? …e.d. Vandaag de dag is onze kennis over HIV en AIDS niet meer zo onbekend. Toch heeft men nog geen medicijn of vaccin op de markt kunnen brengen die deze ziekte kan genezen. Deze medische kant van de zaak heeft een diepe invloed op de dragers van het HIV-virus en de AIDS- patiënten in de wereld. Hoe is het om te leven met AIDS?

Vervolgens wil ik eerst een beeld scheppen van de problematiek in Afrika.  In Afrika is het aantal besmettingen met HIV dramatisch hoog, maar liefst 23 miljoen mensen zijn drager van dit virus. De politieke situatie in dit land zijn schrijnend. De regering wil het aidsprogramma niet herkennen. Daarnaast is er de economische en sociaal ondergeschikte positie van de Afrikaanse vrouw en het te kort aan middelen voor aidspreventie en behandeling. De beperkingen van deze seropositieve is enorm. De Afrikaanse vrouw is nog steeds ondergeschikt aan de man. In eerste instantie is het condoom gebruik in deze cultuur beperkt. Het kost veel geld en de meeste mannen zijn hier niet tevreden over waardoor vrouwen grote risico’s lopen. Het financiële speelt ook een belangrijke rol, alleenstaande vrouwen hebben vaak geen inkomen en belanden noodgedwongen in de prostitutie. Hierbij is het risico op AIDS enorm door het beperkte gebruik van voorbehoedsmiddelen. Naast prostitutie is verkrachting ook een grote oorzaak van het hoge cijfer aan AIDS- patiënten. Als Afrikaanse vrouw ben je een gemakkelijke prooi voor de lusten van de mannen.  Deze oneerlijke situatie veroorzaakt een enorm haat gevoel. Zonder enige levensstandaard zijn deze zwakke vrouwen ontredderd. De maatschappelijke situatie is via deze weg ook meer als duidelijk. Het leven met AIDS biedt een bekrompen kijk op de toekomst. In deze Derde Wereld landen is het gebrek aan behandeling sterk aanwezig. De beperkte medicijnen zijn vaak onbetaalbaar en het lot ligt volgens deze mensen in de handen van God. De buitenwereld bekijkt deze groep dan ook met afschuw aan. En wie moet er de schuld dragen? Dat vind ik persoonlijk nog de moeilijkste vraag waar ik geen helder antwoord op kan vinden. Bij verkrachting kan men een schuldige aanwijzen maar alle andere situaties in Afrika zijn een samenloop van omstandigheden die leiden tot schuldgevoelens.

Het is gemakkelijk voor ons om onze ogen te sluiten voor de ellende elders in de wereld maar daar lossen we het niet mee op. De bestrijding van aids in de wereld is één van de acht millenniumdoelen. Tegen 2015 wil men de verspreiding van HIV/AIDS teruggedrongen zien. Zo staat 1 december bekend als Wereldaidsdag. Op deze dag wil men heel de wereld aandacht vragen voor deze problematiek. Daarnaast zijn er nog verscheidene organisaties die alles in het werk stellen om de miljoenen geïnfecteerde patiënten te helpen. In Afrika zijn deze organisaties eerder bescheiden. Enkele vrij gevochten Afrikaanse vrouwen die een stap durven te zetten in de maatschappij doen hun verhaal. Daarnaast zijn er ook nog de kleine verenigingen die geld sparen om elkaar te helpen. Sinds 2007 is er in Kenia een programma van start gegaan dat de gezondheidszorgvoorzieningen voor HIV en AIDS -patiënten verbetert en uitbreidt op 60 locaties. Het project biedt trainingen aan gezondheidszorgmedewerkers. Ook streeft het naar vereniging van gemeenschapsinstellingen en hulpinstanties om vooroordelen en discriminatie te bestrijden. Kerndoel van het programma is het vergroten van het aantal behandelingen die overdracht van moeder op kind voorkomen en het creëren van gezondheidszorgvoorzieningen voor kinderen.  Aan de hand van het boek dat ik deze week gelezen heb, kon ik kennis maken met de medische kant van deze ziekte. De koorts is vaak zo hoog dat de weerstand zich beneden alle pijl bevind. Dit zorgt ook voor veel werkloosheid, AIDS- patiënten kunnen tijdens hun ziekte niet altijd functioneren zoals het zou moeten.

In aanloop naar een antwoord op de vraag van deze week heb ik de film ‘ Philadelphia’ bekeken. Via deze weg heb ik kennis gemaakt met de strijd om rechtvaardigheid en het taboe rond homoseksualiteit. Het slachtoffer hier groeit op in een rijkere maatschappij met veel mogelijkheden. Als advocaat heeft hij een hoog inkomen en een veeleisende job. De gezondheidstoestand neemt af en via enkele bloedtesten is het verdikt duidelijk, AIDS. Rechtvaardigheid en respect is ver te zoeken. Werkloosheid en aftakeling als gevolg. De maatschappij reageert met veel afschuw op homoseksualiteit. Fabeltjes over Aids doen de ronde en schuld moet volgens de maatschappij in eigen schoenen gestoken worden. Een aanslepende rechtszaak strijdt om rechtvaardigheid. Hieruit heb ik geleerd dat respect veel betekend voor deze getroffenen.

Maar elders in de wereld is de problematiek ook aanwezig. Daarom heb ik ook een kijkje genomen in België. De naïviteit over AIDS komt alleen in Derde Wereld landen en bij homo’s voor is duidelijk mis. Er bestaan heel wat multiculturele anekdote omtrent AIDS.(http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=5D2FQSEP&word=aids+afrika). Daarom neem ik even een heldere kijk in de epidemiologische toestand van AIDS en HIV- infecties binnen België. Op 31 december 2008 werden er 3892 personen in België gediagnosticeerd als AIDS- patiënten. Bij de geïnfecteerde patiënten zijn er 1,7 maal meer mannen drager. De getuigenis van Tristan als AIDS- patiënt is mij erg bijgebleven. In de jaren 80 leed Tristan aan een ziekte waarbij bloedtransfusie noodzakelijk was. Via ongecontroleerde toediening is Tristan in contact gekomen met het HIV- virus en nu seropositief. De onzekerheid over de toekomst, de onzekere relaties, de reacties van de buitenwereld, de schuld van anderen,…e.d. zijn de alledaagse problemen van Tristan.

In Europa kan men wel rekenen op een betere medische begeleiding. De aidsremmers zijn voldoende aanwezig , via deze weg kunnen getroffenen nog een ‘normaal’ leven leiden. Zoals je dus kan lezen komt Aids niet alleen bij zwarte mensen of homo’s voor. Toch brengt het leven met AIDS ook maatschappelijke problemen met zich mee. Één van deze problemen is het reizen. Sommige landen hanteren een strenge wetgeving omtrent seropositieve inzake toerisme. Een lang verblijf of elders werken is vaak onmogelijk. Deze regels verschillen van land tot land. Ook deze mensen hebben een toekomst en willen ondanks de beperkingen een normaal leven opbouwen maar worden hier niet altijd gelijk in behandeld. Zo droomt ook een seropositieve van een eigen huis, maar een hypotheeklening nemen zonder een gewaarborgd inkomen is voor een AIDS- patiënt niet van toepassing of een levensverzekering afsluiten is onmogelijk. Buiten deze tegenslagen kunnen getroffenen wel rekenen op hulpinstanties zoals bijvoorbeeld Sensoa. Zij werken actief aan oplossingen voor deze problemen, zowel op nationaal als op internationaal vlak.

Tenslotte wordt HIV en AIDS in de media sterk gebalanceerd , toch zijn de gevolgen niet te onderschatten. De impact uit zich zoals ik besproken heb op allerlei terreinen. De medische, psychologische, sociale, juridische en professionele aspecten zijn niet altijd rooskleurig in het leven van een AIDS- patiënt. Daarom vind ik dat solidariteit en anti- discriminatie een belangrijk aandachtspunt is voor de hele wereld!

03-10-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

01-10-2009 om 15:31 geschreven door Sanne Maggen  

Vandaag beginnen we met een nieuwe week dus ook een nieuwe vraagstelling. Vorige week hebben jullie al kennis kunnen maken met mijn vraagstelling in verband met moeilijkheden bij tienerouders in een kansarme buurt. Buiten de algemene kennis waarover ik beschikte heb ik extra informatie bestudeerd. Naast deze kwestie is mijn kennis over het leven met AIDS ook nog te bepekt. Daarom neem ik deze week de volgende vraag mee op pad: hoe is het om te leven met AIDS?

Ook deze week zal ik enkele culturele acties ondernemen om een geschikt antwoord te vinden op deze vraag.
Om te beginnen heb ik mij verdiept in het boek: 'Mijn status is positief' van Annemie Struyf.  De auteurs deinzen er niet voor terug ook dieven, verkrachters en moordenaars aan het woord te laten en hen te confronteren met hun slachtoffers, de vele mishandelde prostituees die haast onvermijdelijk met aids besmet raken en het virus op hun beurt doorgeven. Het gezicht van aids is zwart en vrouwelijk geworden, dat is duidelijk. Maar hoe is het nu om te leven met AIDS?


Daarnaast heb ik ook gekozen om deze week een film te bekijken die aansluit bij deze problematiek. 'Philadelphia' van Jonathan Demme is een vaak vergeten film uit 1993, maar zeker de moeite waard om de problemen van deze personen in beeld te brengen. Bruce Springsteen kreeg dankzij deze film de titel van ' best original song' op zijn naam geschreven omwille van de song ' Streets of Philadelphia'.

Link: http://www.youtube.com/watch?v=8qdmjQP9aCA

De film 'Philadelphia' beschrijft het leven van een AIDS- patiënt. Advocaat Andrew Becket krijgt, kort na zijn promotie, te horen dat hij is ontslagen. Zijn werkgever geeft als reden dat hij een opdracht verknoeid heeft. Andy denkt daar anders over: hij denkt dat ze ontdekt hebben dat hij homoseksueel is en aids heeft, en dat dat de reden voor zijn ontslag was. In een wereld vol onbegrip en intolerantie vecht hij voor gerechtigheid.


Ik ga mij alvast verdiepen in deze materie en begroet jullie graag later deze week opnieuw!

28-09-2009 om 15:46 geschreven door Sanne Maggen  

Om te beginnen wil ik even melden waarom ik juist deze vraag geselecteerd heb. Als toekomstige PAV -leerkracht kom je in contact met leerlingen die het vaak moeilijk hebben op verscheidene vlakken zoals de thuissituatie, schoolverleden, moeilijke jeugd,…e.d. Deze jongeren moeten dan ook voorbereidt worden op de maatschappij. Het zijn ook vaak deze jongeren die op hun 18^e een einde maken aan hun schoolloopbaan en kiezen voor een werkend leven. Tienerouders kunnen we ook perfect plaatsen binnen deze doelgroep.

De afgelopen week heb ik mij aan de hand van bruikbare informatie verdiept in de vraagstelling van deze week: “ met welke moeilijkheden word je geconfronteerd als tienerouder  in een kansarme buurt?”

Het klassieke aanvaardbare patroon van huisje, tuintje, kindje,… vinden we als maar minder terug in onze samenleving.  De Morgen publiceerde afgelopen dinsdag 22 september 2009 een onthutsend rapport. 20% van de moeders in België is jonger dan 21 jaar. Van dit aantal is maar liefst 70% van de meerderjarige moeders werkloos.  We durven maar al te vaak te veralgemenen, maar toch moeten we rekening houden met de afkomst en de nationaliteit van deze tienerouders. De Oost- Europese tienermoeders ervaren dit gebeuren als normaal, want dat hoort nu eenmaal zo. Ook huwen deze Oost- Europese moeders vaak op jonge leeftijd en is dit binnen hun cultuur en maatschappij een vereisten. Ik heb mij deze week meer toegespitst op de jongeren in België die zich in deze situatie bevinden.

De film l’ enfant van de gebroeders Dardenne gaat over  een tienerkoppel dat opgroeit in een kansarme buurt. De film geeft een beeld van de moeilijkheden in een kansarme buurt als tienerouders.

Om te beginnen heb ik uit deze film geleerd dat de jongeren moeilijk aanvaard worden binnen de maatschappij. Een ongewenste zwangerschap kan leiden tot een grote breuk met de ouders en vrienden. Ook in deze film heb ik gemerkt dat het contact tussen de tienerouders en hun ouders sterk verzwakt en wordt verwaarloosd. Een tienerzwangerschap kan dus leiden tot moeilijkheden van buitenaf. Deze situatie brengt andere problemen met zich mee. Een vaste woonplaats is dan ook voor deze jongeren geen zekerheid. Ze moeten plots voor zichzelf gaan zorgen en de touwtjes in eigen handen nemen. Dit wordt in de film ook sterk aangehaald door bijvoorbeeld de bunker waarin het gezin onderdak zoekt of de veel te kleine flat waarin ze hun intrek nemen. Hierbij kunnen we de link leggen met het geldgebrek. Tienerouders zijn vaak schoolse jongeren die plots gedwongen moeten stoppen met hun opleiding of werk. Een vast inkomen is via deze weg dus ook geen zekerheid. Je kan moeilijk overleven zonder geld en wanneer je minder sterk staat in de maatschappij, is werk vinden ook niet gemakkelijk. Jongeren komen op het verkeerde pad door te stelen, schulden te maken, …e.d. Ik heb via deze film ook ontdekt dat deze groep het moeilijk heeft met budgetteren. Ze geven het weinige geld uit aan nutteloze onnoodzakelijke middelen.

Bruno en Sonia zijn beide werkloos en leven dus ook onder het bestaansminimum. Hieruit blijkt ook dat deze tienerouders onzeker zijn over de toekomst, ze leven van dag toch dag en denken niet aan morgen. Vervolgens is het mij ook sterk opgevallen hoe onvolwassen deze jongeren handelen.  Ik vind dat de uitspraak: “ kinderen hebben kinderen” hier wel bij kan aansluiten. Deze jongeren hebben een gebrek aan verantwoordelijkheid. Ze zijn nog opzoek naar hun eigen identiteit maar moeten tegelijkertijd een kind opvoeden.

Toch is het mij sterk opgevallen dat tienervaders vaak vergeten worden. Het is enkel de moeder en het kind die kunnen rekenen op bijstand en onderdak. De vader wordt ervaren als een nevenpersoon die zelf verantwoordelijk is voor zijn bestaan. De maatschappij kijkt dan ook neerbuigend toe op deze vaders.  
Link: http://www.youtube.com/watch?v=X_Rf2pEne3c&feature=related

Naast de financiële en sociale maatschappelijke situatie moeten we ook nog even kijken naar de emotionele kant van deze tienerouders. Vaak is een tienerzwangerschap niet gepland en verlaat de vader het gezin. De moeder moet dan alleen verder met het opvoeden van het kind. Dan hebben ze ongetwijfeld nood aan hulpinstanties. Zoals eerder vermeld werd vind er binnenkort het jaarlijkse tienerouderweekend plaats, dit is een initiatief van het CRZ. Maar ook Kind & Gezin biedt hulp aan deze doelgroep. Zij helpen deze moeders of ouders bij het opvoeden van hun kind. Het opvoeden van een kind is een veeleisende job en hulp is hierbij noodzakelijk. Als tiener ben je vaak te weinig op de hoogte van alle verwachtingen. Daarnaast bestaat er de organisatie BJM (Begeleiding Jonge Moeders).De BJM is een uniek onderwijsproject. Voor leerplichtige moeders die een deeltijdse beroepsopleiding volgen organiseert dit project tijdens de opleiding opvang voor hun kinderen. Zo zijn er ook nog verschillende ontmoetingscentra in België waar tienerouders elkaar kunnen ontmoeten om steun te vinden. De vzw Agora spitst zich toe op de tienermoeders in Limburg. Deze organisatie zorgt voor hulp bij moeders die het zelf niet redden. Via deze weg leren moeders organiseren, zelfredzaamheid te vergroten en eventuele tewerkstelling te organiseren. Uiteindelijk zijn er de iets bekendere instanties zoals het JAC ( Jongerenadviescentrum) en CAW (Centrum Algmeneen Welzijnswerk). Deze instanties hebben hoofdzakelijk een raadgevende functie voor deze maatschappelijke groep. Wanneer er zich eventuele problemen voordoen zoeken zij geschrikte instanties voor hulp. Zoals eerder vermeld werd is de band tussen tienerouders en hun eigen ouders vaak verwaarloosd. Dan kunnen ze beroep doen op het CIG (Centrum voor Integrale Gezinszorg), zij helpen deze kwetsbare ouders bij het zoeken van een huis, opvang voor het kind, ...e.d.

Het is duidelijk dat tienermoeders het moeilijk hebben om in deze op prestatie gerichte maatschappij te voldoen aan de verwachtingen. Daarom ben ik het eens met Marjolijn De Wilde als ze het volgende stelt: “Minderjarige tienermoeders hebben ook wel vaker een of meer jaren achterstand, maar ze worden strikter opgevolgd door de scholen, de centra voor leerlingenbegeleiding en de jeugdbescherming. Meerderjarigen hebben om te beginnen al een grotere achterstand en worden minder vaak aan de mouw getrokken om hun opleiding toch nog af te maken. Dat brengt hen in een kwetsbaarder positie.” (BEEL, V. ,Geef tienerouders zwangerschapsverlof., De Standaard, 21.09.09,p. 16.)

Tenslotte heb ik geleerd uit deze vraagstelling dat het belangrijk is om tienerouders te begeleiden. Ze worden met moeilijkheden geconfronteerd van verschillende aard, maar hebben nood aan begrip en hulp. Toch kan ik stellen dat deze situatie zich in een vicieuze cirkel afspeelt. Wanneer men tienerzwangerschappen als positief ervaart en er de nodige hulp krijgt, zal men dit ook vaker stimuleren.

Korte conclusie:
tienerouders uit een kansarme buurt kunnen te maken krijgen met ....
- ... geldgebrek
- ... bestaansonzekerheid
- ... moeilijke aanvaardbaarheid in de maatschappij
- ... schuldgevoel
- ... gebrek aan schoolse achtergrond
- ... onvolwassenheid
- ... gebrek aan ervaring
- ... emotionele teleurstellingen
- ... relatieproblemen

27-09-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

A Child with a Child

I was a child with a child,

fifteen years old and not yet grown,

within my body growing a child of my own.

here we are now, two babies crying,

and no one hears, little girl, no one hears.

Okay, hush now, I'll put away my school books;

no time for learning now I know.

Too soon I've learned of life,

yet learning not anything of love.

How can I teach you what I know nothing of?

For you one lesson,

one thing I must teach you well--

to forsake what seems like small pleasure,

to guard and keep your youth while you are young,

for you itself, its your true treasure.

For myself one prayer,

that I may find within my adolescent frame,

the wisdom to raise you right and strong,

that I may become a woman soon,

so that you may be a child alone.

 

26-09-2009 om 15:50 geschreven door Sanne Maggen  

26-09-2009 om 13:05 geschreven door Sanne Maggen  

... nog voor ik welkom heb kunnen zeggen, stelde ik me al direct een vraag. Met welke moeilijkheden word je geconfronteerd als tienerouder in een kansarme buurt?

De film ' l'enfant' van de makers Jean-Pierre en Luc Dardenne is mij tot nu toe onbekend. Na enig opzoekwerk heb ik ontdekt dat deze film de sitautie van  twee tieners in beeld brengt. Bruno en Sonia leiden een simpel en arm bestaan in een buitenstadje in Wallonië. Ze overleven door middel van de verkoop van gestolen goederen. Er komt een lichtpuntje in hun bestaan wanneer blijkt dat Sonia in verwachting is.

Ik ben overtuigd dat tienerouders altijd moeilijkheden ondervinden. Daarnaast stel ik mij nog meer vragen: Welke mogelijkheden hebben deze tienerouders? Met welke gevoelens kampen deze tienerouders? Hoe drastisch veranderd het leven van zulke ouders?

Waarom kies ik dit onderwerp? Uit cijfers blijkt dat er als maar meer tienerzwangerschappen/ tienerouders aanwezig zijn in onze maatschappij. Maar wat houdt dit onderwerp precies in?

Op de voorgaande vragen zoek ik gedurende de komende week een antwoord!

Tot snel!

      

22-09-2009 om 20:55 geschreven door Sanne Maggen  

Welkom op mijn blog!

Mijn naam: Sanne Maggen
Mijn doel: achtergrondinformatie publiceren die relevant is voor een leerkracht PAV. Deze informatie is afkomstig uit verschillende culturele acties zoals boeken, films, reportages,...e.d. Daarnaast is het belangrijk om verschillende functionele vaardigheden aan te reiken. Ik vind het persoonlijk belangrijk om te werken met actuele onderdelen uit de maatschappij. Dit neemt niet weg dat  andere onderwerpen minder relevant zijn. In mijn aanbod zal een link zijn met BSO-leerlingen en de maatschappij waarin deze leerlingen opgroeien. Aan de hand van mijn eigen tekorten zal ik wekelijks een vraag publiceren op deze blog. Gedurende de daarop volgende week zal ik via verschillende culturele acties de informatie bijsturen.

Ben je nieuwsgierig? Neem dan een kijkje doorheen mijn blog. Ik heet jullie alvast WELKOM.

21-09-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen