Het is een nieuwe week met een nieuwe vraagstelling. Deze week heb ik mij aan de hand van het boek: mijn status is positief en de film Philadelphia verdiept in dit wereldprobleem. Voorheen was mijn beeld over het leven met AIDS vrij beperkt. Op het eerste zicht is het als buitenstaander moeilijk in te schatten welke gevolgen deze ziekte heeft op een mensenleven. Maar dankzij deze literatuur en beelden heb ik mijn ogen geopend voor de ellende in de wereld.
AIDS is oorspronkelijk in Afrika ontdekt. Het is een apenziekte die begin jaren 80 de kop kwam opsteken. Het contact tussen mens en aap heeft deze ziekte als gevolg met zich meegebracht. Buiten de enorme slachtoffers in Afrika is Europa en de rest van de wereld niet gespaard gebleven van deze donkere wolk. AIDS is het gevolg van het HIV- virus. Begin jaren 80 was dit een mysterieuze ziekte die onverklaarbaar was. Hoe kon men deze ziekte krijgen? Waarom werden er in eerste instantie zoveel mannen getroffen? e.d. Vandaag de dag is onze kennis over HIV en AIDS niet meer zo onbekend. Toch heeft men nog geen medicijn of vaccin op de markt kunnen brengen die deze ziekte kan genezen. Deze medische kant van de zaak heeft een diepe invloed op de dragers van het HIV-virus en de AIDS- patiënten in de wereld. Hoe is het om te leven met AIDS?
Vervolgens wil ik eerst een beeld scheppen van de problematiek in Afrika. In Afrika is het aantal besmettingen met HIV dramatisch hoog, maar liefst 23 miljoen mensen zijn drager van dit virus. De politieke situatie in dit land zijn schrijnend. De regering wil het aidsprogramma niet herkennen. Daarnaast is er de economische en sociaal ondergeschikte positie van de Afrikaanse vrouw en het te kort aan middelen voor aidspreventie en behandeling. De beperkingen van deze seropositieve is enorm. De Afrikaanse vrouw is nog steeds ondergeschikt aan de man. In eerste instantie is het condoom gebruik in deze cultuur beperkt. Het kost veel geld en de meeste mannen zijn hier niet tevreden over waardoor vrouwen grote risicos lopen. Het financiële speelt ook een belangrijke rol, alleenstaande vrouwen hebben vaak geen inkomen en belanden noodgedwongen in de prostitutie. Hierbij is het risico op AIDS enorm door het beperkte gebruik van voorbehoedsmiddelen. Naast prostitutie is verkrachting ook een grote oorzaak van het hoge cijfer aan AIDS- patiënten. Als Afrikaanse vrouw ben je een gemakkelijke prooi voor de lusten van de mannen.Deze oneerlijke situatie veroorzaakt een enorm haat gevoel. Zonder enige levensstandaard zijn deze zwakke vrouwen ontredderd. De maatschappelijke situatie is via deze weg ook meer als duidelijk. Het leven met AIDS biedt een bekrompen kijk op de toekomst. In deze Derde Wereld landen is het gebrek aan behandeling sterk aanwezig. De beperkte medicijnen zijn vaak onbetaalbaar en het lot ligt volgens deze mensen in de handen van God. De buitenwereld bekijkt deze groep dan ook met afschuw aan. En wie moet er de schuld dragen? Dat vind ik persoonlijk nog de moeilijkste vraag waar ik geen helder antwoord op kan vinden. Bij verkrachting kan men een schuldige aanwijzen maar alle andere situaties in Afrika zijn een samenloop van omstandigheden die leiden tot schuldgevoelens.
Het is gemakkelijk voor ons om onze ogen te sluiten voor de ellende elders in de wereld maar daar lossen we het niet mee op. De bestrijding van aids in de wereld is één van de acht millenniumdoelen. Tegen 2015 wil men de verspreiding van HIV/AIDS teruggedrongen zien. Zo staat 1 december bekend als Wereldaidsdag. Op deze dag wil men heel de wereld aandacht vragen voor deze problematiek. Daarnaast zijn er nog verscheidene organisaties die alles in het werk stellen om de miljoenen geïnfecteerde patiënten te helpen. In Afrika zijn deze organisaties eerder bescheiden. Enkele vrij gevochten Afrikaanse vrouwen die een stap durven te zetten in de maatschappij doen hun verhaal. Daarnaast zijn er ook nog de kleine verenigingen die geld sparen om elkaar te helpen. Sinds 2007 is er in Kenia een programma van start gegaan dat de gezondheidszorgvoorzieningen voor HIV en AIDS -patiënten verbetert en uitbreidt op 60 locaties. Het project biedt trainingen aan gezondheidszorgmedewerkers. Ook streeft het naar vereniging van gemeenschapsinstellingen en hulpinstanties om vooroordelen en discriminatie te bestrijden. Kerndoel van het programma is het vergroten van het aantal behandelingen die overdracht van moeder op kind voorkomen en het creëren van gezondheidszorgvoorzieningen voor kinderen.Aan de hand van het boek dat ik deze week gelezen heb, kon ik kennis maken met de medische kant van deze ziekte. De koorts is vaak zo hoog dat de weerstand zich beneden alle pijl bevind. Dit zorgt ook voor veel werkloosheid, AIDS- patiënten kunnen tijdens hun ziekte niet altijd functioneren zoals het zou moeten.
In aanloop naar een antwoord op de vraag van deze week heb ik de film Philadelphia bekeken. Via deze weg heb ik kennis gemaakt met de strijd om rechtvaardigheid en het taboe rond homoseksualiteit. Het slachtoffer hier groeit op in een rijkere maatschappij met veel mogelijkheden. Als advocaat heeft hij een hoog inkomen en een veeleisende job. De gezondheidstoestand neemt af en via enkele bloedtesten is het verdikt duidelijk, AIDS. Rechtvaardigheid en respect is ver te zoeken. Werkloosheid en aftakeling als gevolg. De maatschappij reageert met veel afschuw op homoseksualiteit. Fabeltjes over Aids doen de ronde en schuld moet volgens de maatschappij in eigen schoenen gestoken worden. Een aanslepende rechtszaak strijdt om rechtvaardigheid. Hieruit heb ik geleerd dat respect veel betekend voor deze getroffenen.
Maar elders in de wereld is de problematiek ook aanwezig. Daarom heb ik ook een kijkje genomen in België. De naïviteit over AIDS komt alleen in Derde Wereld landen en bij homos voor is duidelijk mis. Er bestaan heel wat multiculturele anekdote omtrent AIDS.(http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=5D2FQSEP&word=aids+afrika). Daarom neem ik even een heldere kijk in de epidemiologische toestand van AIDS en HIV- infecties binnen België. Op 31 december 2008 werden er 3892 personen in België gediagnosticeerd als AIDS- patiënten. Bij de geïnfecteerde patiënten zijn er 1,7 maal meer mannen drager. De getuigenis van Tristan als AIDS- patiënt is mij erg bijgebleven. In de jaren 80 leed Tristan aan een ziekte waarbij bloedtransfusie noodzakelijk was. Via ongecontroleerde toediening is Tristan in contact gekomen met het HIV- virus en nu seropositief. De onzekerheid over de toekomst, de onzekere relaties, de reacties van de buitenwereld, de schuld van anderen, e.d. zijn de alledaagse problemen van Tristan.
In Europa kan men wel rekenen op een betere medische begeleiding. De aidsremmers zijn voldoende aanwezig , via deze weg kunnen getroffenen nog een normaal leven leiden. Zoals je dus kan lezen komt Aids niet alleen bij zwarte mensen of homos voor. Toch brengt het leven met AIDS ook maatschappelijke problemen met zich mee. Één van deze problemen is het reizen. Sommige landen hanteren een strenge wetgeving omtrent seropositieve inzake toerisme. Een lang verblijf of elders werken is vaak onmogelijk. Deze regels verschillen van land tot land. Ook deze mensen hebben een toekomst en willen ondanks de beperkingen een normaal leven opbouwen maar worden hier niet altijd gelijk in behandeld. Zo droomt ook een seropositieve van een eigen huis, maar een hypotheeklening nemen zonder een gewaarborgd inkomen is voor een AIDS- patiënt niet van toepassing of een levensverzekering afsluiten is onmogelijk. Buiten deze tegenslagen kunnen getroffenen wel rekenen op hulpinstanties zoals bijvoorbeeld Sensoa. Zij werken actief aan oplossingen voor deze problemen, zowel op nationaal als op internationaal vlak.
Tenslotte wordt HIV en AIDS in de media sterk gebalanceerd , toch zijn de gevolgen niet te onderschatten. De impact uit zich zoals ik besproken heb op allerlei terreinen. De medische, psychologische, sociale, juridische en professionele aspecten zijn niet altijd rooskleurig in het leven van een AIDS- patiënt. Daarom vind ik dat solidariteit en anti- discriminatie een belangrijk aandachtspunt is voor de hele wereld!
Vandaag beginnen we met een nieuwe week dus ook een nieuwe vraagstelling. Vorige week hebben jullie al kennis kunnen maken met mijn vraagstelling in verband met moeilijkheden bij tienerouders in een kansarme buurt. Buiten de algemene kennis waarover ik beschikte heb ik extra informatie bestudeerd. Naast deze kwestie is mijn kennis over het leven met AIDS ook nog te bepekt. Daarom neem ik deze week de volgende vraag mee op pad: hoe is het om te leven met AIDS?
Ook deze week zal ik enkele culturele acties ondernemen om een geschikt antwoord te vinden op deze vraag. Om te beginnen heb ik mij verdiept in het boek: 'Mijn status is positief' van Annemie Struyf. De auteurs deinzen er niet voor terug ook dieven, verkrachters en moordenaars aan het woord te laten en hen te confronteren met hun slachtoffers, de vele mishandelde prostituees die haast onvermijdelijk met aids besmet raken en het virus op hun beurt doorgeven. Het gezicht van aids is zwart en vrouwelijk geworden, dat is duidelijk. Maar hoe is het nu om te leven met AIDS?
Daarnaast heb ik ook gekozen om deze week een film te bekijken die aansluit bij deze problematiek. 'Philadelphia' van Jonathan Demme is een vaak vergeten film uit 1993, maar zeker de moeite waard om de problemen van deze personen in beeld te brengen. Bruce Springsteen kreeg dankzij deze film de titel van ' best original song' op zijn naam geschreven omwille van de song ' Streets of Philadelphia'.
Link: http://www.youtube.com/watch?v=8qdmjQP9aCA
De film 'Philadelphia' beschrijft het leven van een AIDS- patiënt. Advocaat Andrew Becket krijgt, kort na zijn promotie, te horen dat hij is ontslagen. Zijn werkgever geeft als reden dat hij een opdracht verknoeid heeft. Andy denkt daar anders over: hij denkt dat ze ontdekt hebben dat hij homoseksueel is en aids heeft, en dat dat de reden voor zijn ontslag was. In een wereld vol onbegrip en intolerantie vecht hij voor gerechtigheid.
Ik ga mij alvast verdiepen in deze materie en begroet jullie graag later deze week opnieuw!
