Verslag: kan je pro of contra zijn in het hoofddoekendebat?
Het beeld achter de gesluierde moslimas
Via deze blog wil ik mijn achtergrondkennis verruimen. Ook deze week heb ik een culturele actie ondernomen om mijn eigen kennis te verbreden. Het hoofddoekendebat blijft wereldwijd manifestaties oproepen, je bent voor of je bent tegen. De zoektocht naar een geschikt antwoord was dan ook niet vanzelfsprekend. Als Westerling heb ik mijn oogkleppen afgezet en ben ik dieper gaan graven in de islamitische cultuur. Toch was de weg zwaar want ik betrap mezelf voortdurend op vooroordelen. De vraag van deze week luidt als volgt: kan je pro of contra zijn in het hoofddoekendebat? En vooral die kan, heeft mij aan het denken gezet. Want kan ik voor of tegen zijn na het lezen van Nadia Dalas boek? Inderdaad beste lezers het is niet gemakkelijk om één specifiek standpunt in te nemen betreffende ditdiscussiepunt. Daarom verklaar ik graag mijn voor - en tegenargumenten in dit verslag.
De afgelopen week heb ik tien verschillende vrouwportretten bestudeerd. Deze portretten hebben allemaal een verschillend verhaal, maar het is de islam die deze vrouwen gemeenschappelijk hebben. De islam bevindt zich in een conservatieve maatschappij waarbij de vrouw ondergeschikt is aan de man. Ook wij Westerlingen hebben medelijden met deze vrouwen, want wij gaan ervan uit dat ze gedwongen worden door de mannen. Toch blijkt uit de getuigenissen dat we het verkeerd interpreteren. Er zijn uiteraard de vrouwen die onder familiale druk een hijab of hoofddoek moeten dragen. Maar in vele gevallen zit het ook enigszins anders in elkaar. Het geloof in Allah geeft deze vrouwen de kracht om een hoofddoek te dragen en ze zijn het hier volledig mee eens. Deze vrouwen voelen zich beschermd tegenover de buitenwereld en willen een afstand met mannen creëren . Daarnaast gaan ze nog verder met het dragen van een niqaab of gezichtssluieren de boerka waarbij het hele lichaam bedenkt is ook de ogen worden hierbij afgeschermd met een gaasnetje. Maar deze mensen hebben ook hersenen en gevoelens achter deze verpakking. Toch kunnen we nog een derde soort onderscheiden, ze worden ook wel Islamkameleons genoemd. Dit zijn de Annekes en Mariekes die veranderen in Fatimaof Farah. Dit zijn de niet islamkenners die deel willen uitmaken van het geloof. Ze worden vaak door islamitische vrouwen verafschuwd. Deze voelen zich vernederd. Ik geef toe dat gesluierde vrouwen op straat ook mijn aandacht trekken. Hoofddoeken op straat vind ik niet misplaatst. Iedereen heeft het recht om dit te doen. Binnenin deze moslimas schuilt een sterk geloof. Het islamitische geloof staat niet toe dat vrouwen in de ogen van andere mannen kijken. Vervolgens vechten ook deze vrouwen voor de emancipatiestrijd. De extreem islamitische vrouwen verafschuwen deze strijd want Allah heeft dit zo bepaald. De vrouw heeft alles wat ze nodig heeft en de man zorgt hiervoor. Binnen onze Westerse samenleving is dit niet zo vanzelfsprekend om als moslima te overleven. Daarom is integratie en aanpassing ook nodig. Ik betreur enkele uitspraken die ik afgelopen week gelezen heb. Zo zijn er Islamieten die een Islamitisch ziekenhuis, rechtbank, e.d. binnen België eisen. Ook worden er binnen bapaalde openbare zwembaden aparte zwemmuren en kleedkamers voorzien voor moslima's. Dit vind ik eerlijk gezegd overdreven, er is al een tekort aan ziekenhuizen in België en elke patiënt wordt hetzelfde behandeld. Ik ben het eens dat iedereen gelijkwaardig behandeld moet worden, maar deze situaties zijn overdreven.
hijab of hoofddoek niqaab of gezichtssluier Boerka
Ik denk dat we zeker de Belgische overheid niet zwart mogen maken in deze kwestie, integratie is nodig en deze moet van beide kanten komen. Het is geven en nemen. Om te beginnen wordt ook de islam in België herkend als een volwaardige godsdienst met meer dan 480 000 aanhangers. België heeft in 2007 zes moskees in Vlaanderen herkend en deze kunnen nu net als de kerk rekenen op subsidies van de overheid. Ook de inrichting van islamitische scholen is in België niet onbekend en deze leerlingen kunnen een gelijkwaardig diploma behalen, e.d. Ook geeft België de toestemming om de Ramadan te volgen en het aansluitend Suikerfeest te organiseren. Als we een realistisch kijk nemen op de situatie van vandaag zal discriminatie nooit uitgesloten kunnen worden, omdat we het negatieve voor ogen houden en oogkleppen aanhouden.
Daarnaast zijn er nog de vele asielzoekers met een Islamitische achtergrond. Hierbij denk ik aan verscheidene nationaliteiten zoals Russen, Tsjetsjenen, Slovaken, e.d. Het is niet altijd mogelijk om de toenemende toevlucht van vluchtelingen onderdak te geven. Maar ik ervaar dat deze begrijpender zijn en zich willen aanpassen aan de Belgische wetten. Als wij Belgen emigreren is het ook vanzelfsprekend dat we ons aanpassen aan de wetten en regels binnen een bepaald land. Hierbij kunnen we ook de link leggen met de duizenden gastarbeiders die in de jaren 60 en 70 naar Europa gehaald werden. In eerste instantie waren deze arbeiders nodig voor de kolenmijnen en nadien voor de zware industriële wereld. Hierbij mogen we ook geen onderscheid maken, want ze behoren tot onze bevolking en hebben een plaats binnen onze maatschappij. Ik vind een multiculturele samenleving best wel charmant, we leren heel wat van elkaar.
De media maakt de onverdraagzaamheid groot, moslims en hun islam staan sinds 9/11 in het mikpunt van kritiek. En daar zijn we weer met onze Westerse veralgemening : Alle Moslims zijn terroristen, De islam is gewelddadig, Moslims passen niet in de Westerse beschaving, e.d. Hierbij ligt de schuld ook bij de media, ze promoten meestal het negatieve en zelden het positieve van deze personen. En dit wantrouwen komt de jongere generatie niet ten goede. Over de getuigenissen ben ik het niet volledig eens. Ze steken de schuld van vechtpartijen, kleine criminele feiten, diefstallen, e.d. van deze jongeren in de schoenen van de onverdraagzame maatschappij. De jongeren kunnen door taalgebrek in de maatschappij een kwetsbare positie innemen. Toch ben ik er steevast van overtuigd dat ook de opvoeding en het verleden hierbij een belangrijke rol speelt .
Naast deze voor en tegenargumenten wil ik toch ook het discussiepunt over hoofddoeken in het onderwijs aanhalen. Als toekomstige leerkracht heb ik extra aandacht voor deze problematiek. Ook deze week staan de kranten vol over het al dan niet toestaan van hoofddoeken in het onderwijs. De politieke partij MR wil religieuze kentekens zoals hoofddoeken verbieden in het officieel onderwijs en voor ambtenaren. (http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspxartikelId=DMF20091006_037&word=hoofddoeken+in+het+onderwijs) In Vlaanderen kan elke scholengroep zelf beslissen over het dragen van de hoofddoek binnen scholen. Toch wordt er in het gemeenschapsonderwijs vanaf volgernd schooljaar een verbod op hoofddoeken ingelast.Elke school kan de religieuze kentekens al dan niet opnemen in het schoolreglement. En toch ben ik tegen het dragen van hoofddoeken op school. Doorheen mijn leeswerk stuitte ik vaak op onbegrip, geen respect, e.d. maar als we nu eens iedereen gelijk voor de wet stellen en geen hoofddoeken meer toestaan dan lijkt het mij ook al gemakkelijker om vooroordelen te beperken. En de kritiek is begrijpelijk maar uiteindelijk is het dragen van een hoofddoek niet het enige teken van het geloof in de islam. In het islamitische land Turkije bijvoorbeeld wordt de hoofddoek binnen het onderwijs ook niet aanvaard. Niet alleen binnen het onderwijs maar ook op het ministerie en binnen openbare gebouwen zoals de school is dit in Turkije verboden. Uit mijn eigen schoolcarrière herinner ik mij dat hoofddeksels niet toegestaan werden binnen de school en gelijkheid geldt ook hier.
Tenslotte kan je dus duidelijk merken dat ik niet voor en niet tegen het hoofddoekendebat ben. Het verbod van hoofddoeken op school vind ik positief voor de strijd om rechtvaardigheid en gelijke behandeling. Maar je kan een geloof en zijn gewoontes niet verbannen uit onze maatschappij. Als multiculturele samenleving moeten we dit aanvaarden en hebben vrouwen het recht om dit te dragen. Maar het blijft een strijd van geven en nemen.
Week 3: kan je pro of contra zijn in het hoofddoekendebat?
Als we de actualiteit van september bekijken is het hoofddoekendebat zeker niet onbekend. En nog steeds vernemen we dagelijks wel discussies over het verbod op hoofddoeken in het onderwijs. De vraag van deze week: kan je pro of contra zijn in het hoofddoekendebat? Op het eerste zicht lijkt mij dit een heel moeilijke vraag, daarom wil ik een diepere kijk nemen in het leven van gesluierde moslima's. Dit zal gebeuren aan de hand van het boek: 'als sluiers vallen' van Nadia Dala.
Nadia Dala is een televisiemaakster en journaliste. Dankzij haar studies over de Islamkunde stelde Dala zich heel wat vragen. Zij beschrijft tien vrouwenportretten over moslima's. Maar ook ik stel mij enkele vragen bij de probleemstelling van deze week. Kan je een cultuur verbieden? Met welke gevoelens kampen deze moslima's? Heeft België het recht om een hoofddoekenverbod in te lassen? Hoe is de situatie elders in Europa? ...e.d.
Het lijkt mij geen voor de hand liggende taak om een correct antwoord te formuleren. Toch zal ik mij deze week verdiepen in het leven van gesluierde moslima's en alles omtrent deze problematiek in België. Later deze week zal ik jullie met de nodige achtergrondinformatie mijn visie bekend maken.
