Voor mijn extra verslag van deze week heb ik een trip gemaakt naar Gent.  In Gent vinden we het museum van Dr. Guislain. Als schoolgaande student ben je niet elke dag bezig met abnormaliteit en psychiatrie. Toch is het een onderdeel in de samenleving dat dagelijks de media haalt met verscheidenheid aan verbondenheid. Hoe vaak zeggen we niet: “ dat kan toch niet meer… of dat is toch niet normaal wat mensen doen.” Ik denk hierbij aan moordpartijen, diefstal, aanslagen, oorlog en zoveel meer. In dit verslag maken jullie kennis met mijn visie op deze situaties en de link met abnormaliteit. We hebben allemaal een andere interpretatie van ‘abnormaal’. Wat voor de één normaal is, kan voor de andere abnormaal zijn.

Het dr. Guislain museum kunnen we onderverdelen in drie luiken van permanenten bezienswaardigheden. Het eerste luik geeft ons een beeld van de geschiedenis binnen de psychiatrie. Van het begin tot het heden zijn er verschillende werken bestudeerbaar. Ook het Middeleeuwse kent hier zijn herkenning met de uitdrijving van heksen. De wetenschappelijke visie van de hedendaagse psychiatrie. Binnen dit luik heb ik vooral mijn aandacht besteed aan Dr. Joseph Guislain. Hij was één van de eerste studenten aan de universiteit van Gent en promoveert er tot dokter in de geneeskunde. De aandacht van Joseph voor geesteszieken mensen is niet echt bekend. Het is wel geweten dat er enkele gevangenissen voor geesteszieken aanwezig waren in Gent en deze mensonterend waren. Vooral zijn zorg voor deze mensen heeft hem een belangrijke plaats gegeven in de geschiedenis. In 1856 opende er een nieuw psychiatrische instelling met Joseph Guislain aan het hoofd van de geneeskunde. De naam van het museum werd eveneens naar hem vernoemd omwille van zijn aandacht voor abnormaliteit bij mensen en psychologische gestoordheden. De instelling gesticht in 1856 is mits enkele herstellingen nu te bewonderen als het museum van Dr. Guislain.


Het tweede luik binnen het museum geeft vooral een fotocollectie weer. In deze fotocollectie heb ik kennis kunnen maken met de geschiedenis van psychiatrie doorheen de tijd. Toch zijn het vooral de veranderingen en de veranderingen op medisch vlak waarbij ik evolutie heb gezien in de beelden. Daarnaast heb ik ook kennis kunnen maken met verschillende handicaps die allemaal een verschillende werking en evolutie hebben doorgemaakt. De verschillende foto’s vertellen allemaal een ander verhaal, maar ook als onwetende kan je zelf een verhaal scheppen achter de afbeeldingen.  In de collectie is ondermeer mijn oog gevallen op het werkstuk van Lieve Blancquaert. Lieve Blancquaert heb ik leren kennen doorheen mijn verbreding aan culturele bronnen. Het was vooral haar naam die mij aansprak ,omdat ik er al heel wat  wist over haar soort werken. Het kleurgebruik geeft de sfeer van de situatie weer, vind ik. Je kan duidelijk zien dat het niet om een gelukkige vertoning gaat.

Het derde luik van het museum kent een verscheidenheid aan collecties van kunst. Verschillende kunstwerken van verschillende kunstenaars heb ik kunnen bewonderen, allemaal met een psychologische betekenis en interpretatie.  De kunstenaars zijn minder bekende met een eigen visie en hebben binnen dit museum de kans om hun werken tentoon te stellen. Het waren voor mij persoonlijk de werken van Bart Baele die de aandacht trokken. Via erg visuele, goed begrijpbare taferelen geeft hij zijn interpretatie weer. Hij vertoont het lijdende van de mens met de link naar abnormaliteit en pyschiatrie.

     












Buiten de permanente tentoonstellingen kan je ook genieten van tijdelijke bezienswaardigheden. Van 10 oktober 2009 tot 2 mei 2010 presenteert het museum van Dr. Guislain in samenwerking met de CM ziekenzorg  het concept ‘uit het geheugen’ over weten en vergeten. Als student merk ik dat een ijzersterk geheugen van noodzakelijk belang is om prestaties te boeken. Tot voor mijn bezoek aan het museum heb ik mij nooit de vraag gesteld : ‘ hoe zou het zijn als je geheugen je volledig in de steek laat?’. Dit is een probleem waarmee heel wat mensen in onze samenleving kampen. De dag van vandaag kunnen we ons geheugen aan de hand van verschillende trainingen versterken. Ik denk hierbij aan de IQ- test  die een beter beeld geeft over de begaafdheid of de kennis van je geheugen. Vroeger was dit enigszins anders, mensen konden wel eens iets vergeten maar verder werd er geen aandacht besteed aan de vergeten. Op de volgende site kan je bijvoorbeeld zelf je IQ testen. http://www.testmijniq.nl/nl/index.php

Daarnaast is er nog de hoogbegaafdheid. De dag van vandaag zijn er verschillende hulpinstanties voor ouders en kinderen met dit soort probleem. Het is niet gemakkelijk als kind om zich aan te passen in een omgeving met normale begaafdheden. De volgende site is een hulp en informatiebron voor ouders en kinderen:  http://www.hoogbegaafdvlaanderen.be/00_Home/wieenwaarom.html. De evolutie van vroeger en nu is enorm. Vroeger waren er binnen de scholen geen middelen om verschillen op te merken. De dag van vandaag is er in het onderwijs een leerzorg aanwezig die het mogelijk maakt om verschillen op te merken. We kunnen niet leven zonder een geheugen. Via de tentoonstelling heb ik gemerkt dat er veel verschillen zijn binnen het geheugen en de werking ervan. Het is voor een ‘normaal’ mens vaak frustrerend wanneer de ander iets niet kan onthouden of het weer vergeten is. Toch is dit een fenomeen dat we kunnen plaatsen onder abnormaliteit. De psychiatrisch instellingen van nu kennen een complexe werking met specifiek opgeleidde mensen. Dagelijks krijgen we ook in de media te maken met abnormaliteit en psychisch gestoorde mensen. Denk maar aan moordenaars, gezinsdrama’s allemaal met een psychisch gestoordheid die uitmond in agressie. Vaak is dit het gevolg van onbegrip en verkeerde visies van buitenstaanders.

Tenslotte kan ik dit verslag afsluiten met een open visie. We moeten verder kijken dan enkel de feiten die zich voordoen. Meestal hebben deze feiten een hele weg achter de rug en dient er hulp te komen.  Ik heb ontzettend veel begrip voor de mensen die zich zowel vrijwillig als intensief inzetten voor deze abnormaliteit en problemen binnen de maatschappij.

19-12-2009 om 00:00 geschreven door Sanne Maggen  

Als laatste opdracht voor dit blog wil ik jullie nog graag kennis laten maken met het museum dr. Guislain. In het kader van een extra verslag omwille van mijn interesse en verbazing. Ik heb onlangs een bezoek gebracht aan het museum met als specifiek doel een zicht te krijgen op 'abnormailiteit'. Wat is abnormaliteit? Wat beschouwen we als abnormaliteit? En hoe keek men vroeger aan tegen abnormaliteit en psychiatrie?
 
In het museum heb ik mij ook een educatief pakket aangekocht. Dit pakket bevat bundeltjes over abnormaliteit en psychiatrie, een test en een video over getuigenissen. Dit educatief pakket kwam tot stand met de steun van de Europese Commissie via de Grundtvig-actie van het Europese ‘Een Leven Lang Leren’ programma. Dit sprak mij aan omdat ik als leerkracht ook een levenslang leertraject zal en moet afleggen.

Ik neem aan dat we allemaal een andere definitie hebben voor het begrip abnormaliteit en daarom wil ik tijdens dit extra verslag een beeld scheppen van mijn bevindingen in het museum. Daarnaast wil ik ook graag mijn eigen visie weergeven op abnormaliteit en psychiatrie. Zijn jullie benieuwd? Lees dan zeker mijn verslag.
 
                                                          

18-12-2009 om 13:26 geschreven door Sanne Maggen  

Milk

In de inleiding hebben jullie al kennis kunnen maken met mijn doel van deze week. Naar aanleiding van deze probleemstelling heb ik deelgenomen aan het filmseminarie ‘Milk’ in de Zebracinema in Hasselt. De filmvoorstelling werd georganiseerd in het kader van Doc’z, het wekelijkse documentaireluik van Zebracinema. Ook bij deze voorstelling heeft de organisatie gekozen voor een maatschappelijk probleem, namelijk homoseksualiteit in politieke kringen. Ik heb mij vooral tijdens de voorstelling de volgende vragen gesteld: Wat leer ik bij uit deze film? En welke verbazing treedt er bij mezelf op? Daarnaast moet ik een geschikt antwoord formuleren op de vraag: hoe evident was het vroeger om als homoseksuele een politieke carrière te beginnen?

De film ‘Milk’ heeft voor heel wat opschudding gezorgd. In eerste instantie kon de film rekenen op 2 Oscars. De productie van Gus Van Sant kreeg de Oscars voor de beste mannelijke hoofdrol en het meest originele scenario. Deze Oscaruitreiking ging gepaard met heel wat schermutselingen.  Acteur Sean Penn speelde de homoseksuele activist Harvey Milk. Tijdens de uitreiking begon hij zijn speech met: ‘You commie, homo-loving songs of guns’, refererend aan het homofobe en anticommunistische verleden van Hollywood. Hilariteit en tranen bij het publiek, dat een staande ovatie gaf toen Penn het podium betrad. Buiten liepen omstanders met protestborden tegen homoseksualiteit, waarover Penn zei: ‘Ik denk dat ze er goed aan zouden doen eens na te denken hoe ze later hun kleinkinderen de schande uitleggen dat ze tegen gelijke rechten waren. Daarnaast werd ‘Milk’ ook verkozen tot beste film van 2008. Enkele critici bekroonde de film in New York als beste acteerprestatie van 2008. En de media aandacht rondom de film was ook dit jaar nog sterk aanwezig. Obama eert twee homo- iconen zo luidt het op de ‘gay- blog’ in Nederland. http://gay.blog.nl/algemeen/2009/08/07/obama-eert-twee-homo-iconen Dit vind ik persoonlijk een mooie vooruitgang in de weg naar gelijke kansen en herkenning van mensen die zich hiervoor willen inzetten, ongeacht welke seksuele geaardheid. Uit de film heb ik geleerd dat gelijke rechten en kansen enkel te beargumenteren zijn door elke groep uit de bevolking. Het moeten niet altijd de hogere rangburgers zijn met politieke inspraak die veranderingen op tafel kunnen leggen. De strijd om rechtvaardigheid is ook hier een probleem. De geschiedenis herhaalt zich voortdurend en het is een probleem voor iedereen.

‘Milk' vertelt het verhaal van Harvey Milk, de eerste openlijk homoseksuele man die een politieke functie uitoefende in de VS. In de jaren zeventig verhuisde hij, samen met zijn vriend Scott Smith naar San Francisco, een trekpleister voor hippies en anderen die buiten de normale gemeenschap stonden. In the Castro, een wijk die nu nog steeds gekend staat als het gay Mecca van Amerika, opende hij een fotowinkel en tijdens de volgende paar jaar ontwikkelde hij zich tot officieuze woordvoerder van de homogemeenschap. Hij klaagde politievervolging aan en organiseerde op vraag van de vakbonden zelfs een boycot tegen het biermerk Coors. Zijn populariteit in the Castro werd zo groot dat hij zichzelf verkiesbaar stelde als city supervisor. Na twee mislukte pogingen, raakte hij uiteindelijk het stadhuis binnen om verder te vechten voor de gelijkberechting van homo's. In de film kunnen we zien hoe er een voortdurende strijd plaatsvindt tussen voor – en tegenstanders. De conservatieven vinden het niet nodig om rechten voor homo’s aan te brengen. In de ogen van deze conservatieven is dit hetzelfde als rechten toekennen aan dieven, moordenaars,…e.d. Het is de wil van God om deze manier van gemeenschappelijkheid te vermijden. De meerderheid staat nog steeds tegenover de homoseksuelen. In de film wordt er regelmatig een demonstratie georganiseerd, maar ook deze worden afgeblazen door de meerderheid. In 1978 is er een nieuwe ingreep van de conservatieven. Ze willen ontslagen van homoseksuele leerkrachten en medestanders. Dit is een hele opdoffer, want we bevinden ons in een gemeenschap met hoofdzakelijk conservatieven mensen. De verzameling van handtekeningen is dan ook een vanzelfsprekende overwinning. De argumenten liggen verdeelt, volgens de tegenstanders van Milk geeft een homoseksuele leerkracht negatieve invloeden door aan kinderen. De campagne gaat als volgt: onnatuurlijke levensstijl (pedofielen) vermijden op openbare scholen. De overwinning van Milk is een lange stridj van tegenslagen geweest. De discriminatie staat centraal in de lijdensweg voor homoseksuelen. Maar dat alles eindigde in 1978, toen zowel Milk als burgemeester George Moscone werden neergeschoten door Dan White de conservatieve, misschien zelf heimelijk zoals in de film veronderstelt word homoseksuele city supervisor van een ander deel van San Francisco.

Op mijn blog vinden jullie ook een verslag van de film ‘Philadelphia’ , bij het begin van de film ‘ Milk’ merkte ik direct een enig verband tussen beide producties. Toch is er een extreem verschil aanwezig. Sean Penn of Harvey Milk neemt geen blad voor de mond en laat de realiteit duidelijk zien. Deze realiteit is merkbaar aan de seksuele avontuurtjes van homoseksuele in de film. Terwijl de film ‘Philadelphia’ de ware situaties achterwegen laat. Het gemeenschappelijke is de strijd voor rechtvaardigheid.

Ik wil ook in dit verslag een sprong maken naar onze huidige politieke situaties. Onze minister van onderwijs Pascal Smet is ook homoseksueel. Hij heeft er nooit een publieke situatie van gemaakt, maar komt nu naar buiten met een doel. Naast minister van onderwijs staat Pascal Smet ook  in voor Gelijke Kansen en stelt zich op voor holibi’s. Pascal vindt het nu wel relevant op naar voor te komen met zijn situatie om anderen te helpen. Hij wil zeker bekrachtigen dat niet alleen holibi’s zijn aandacht hebben maar ook de andere zwakkere klassen binnen de maatschappij. http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=G0G2EEQA4

                                                                       
Toch is homoseksualiteit van alle tijden, denk maar aan Adolf Hitler. In de geschiedenis heeft er altijd een sterk vermoeden geleefd dat Hitler homoseksueel geweest zou zijn. In 2001 bracht Lothar Machtan een boek uit over de seksuele geaardheid van de dictator van de 20^ste eeuw. http://www.nrcboeken.nl/recensie/van-homoseksueel-via-moord-naar-homofoob

http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article911762.ece/Homoseksualiteit_hielp_Hitler_aan_de_macht

                                                                                   
                                                                             
In de film heb ik kennis kunnen maken met de afkeer van homoseksualiteit in Amerika. Toch kunnen we tot op de dag van vandaag een positieve evolutie zien. De wereld is nu eenmaal gewijzigd en onnatuurlijke seksuele geaardheden passeren onze samenleving. Toch zijn het ook mensen die een rechtvaardig leven kunnen opbouwen. Op 7 december 2009 werd er in Los Angeles een nieuwe hulpbisschop verkozen. Deze bisschop is een homo. Ik kan dus wel vaststellen dat niet alleen in het Westen de rechtvaardigheidsstrijd vooruitgang boekt, maar ook in Amerika.

http://www.refdag.nl/artikel/1450012/Amerika+kiest+weer+homo+als+bisschop.html

Niet alleen christenen hebben het moeilijk gehad met holibi relaties. Binnen de islam is er ook eneige verontwaardiging tegenover deze geaardheden. Binnen de publieke opinies kunnen we vaststellen dat homoseksualiteit niet evenwaardig bekeken word als heteroseksualiteit.

18-12-2009 om 12:58 geschreven door Sanne Maggen