Hier zijn we dan! Kurt, Evi en Kobe Cools Trotse ouders en grote broer van Marie Yanit
We proudly present... Marie Yanit 27-10-2007 officieel onze dochter op 08-05-2008
"Marie's corner"
"Marie's place"
Marie, ons langverwachte prinsesje
zus van Kobe - dochter van Kurt&Evi
02-08-2008
Alweer een weekje thuis...
...en eindelijk begint alles terug een beetje op zijn plaats te geraken.
Man,man, het is toch ongelooflijk hoeveel gerief een mens meesleurt op vakantie, zeker nu : met zowel een babydochter als twee sportievelingen-op-de-fiets die al hun persoonlijk materiaal mee moesten hebben. Het was geen sinecure om de hele troep op een week weggewerkt te krijgen, maar enfin, het einde is in zicht.
Marie heeft zich vlot terug aangepast aan het rustige leven thuis. Ze slaapt goed, ook overdag gaat het steeds beter in haar bedje, twee tot twee en een half uur voor het middageten en dan nog een korter dutje in de namiddag. Na haar badje draag ik haar in de doek of babybjorn, zalig vindt ze dat nog steeds. Ze dommelt dan ook nog een uurtje in als een klein popje.Na haar flesje gaat ze flink slapen met haar tut en "piet konijn". Ook het dromen is volledig voorbij. Soms moet ik haar haar tut nog eens geven, maar meestal regelt ze dat zelf ;o))
Als ze wakker is, is ze één en al levendigheid en actie! Ze is ongelooflijk alert, heeft ALLES gezien. Een ondernemend dametje, eentje naar mijn hart! Ze houdt van alles wat lawaai maakt en waarmee je kan kloppen en smijten, neen, ik denk niet dat ik voor Marie veel poppen zal moeten kopen :o) Haar motorische en andere ontwikkelingen vlotten volgens mijn bescheiden mening heel goed. Ik wacht nog steeds op een bericht van K&G, maar blijkbaar hebben die geen haast om een bezoekje te brengen.
Woensdag heeft ze voor de eerste maal een voetbalwedstrijd van haar grote broer meegemaakt en als een rasechte supporter stond ze te roepen en te gesticuleren aan de zijlijn. Op de duur ging er meer aandacht naar haar dan naar de match! By the way... grote broer heeft een prachtig kopbaldoelpunt gemaakt voor zijn zus. Super, hoor, Kobe!
Ik denk te mogen zeggen dat deze vakantiemaand nogmaals heeft bewezen dat Marie ons leven heeft verrijkt en wij het hare, dat het enorm klikt tussen ons viertjes en dat we elkaar alleen maar gelukkiger maken. Adoptie betekent voor ons : thuiskomen in het warme nest waar wij jaren met zorg en liefde aan gewerkt hebben en dat voor elk van ons vier een speciaal plaatsje heeft. Zonder Marie was ons nestje niet compleet, nu wel.
Ik heb de fotootjes klaargemaakt voor publicatie. Hopelijk genieten jullie er evenveel van als wij.
Eindelijk weer even een "rustmoment" om mijn dagboek een beetje te updaten.
Na een gevarieerde vakantie zijn we nu terug in Belgenland en ik word pardoes terug geconfronteerd met de "harde" realiteit :o(( Nu heb ik het graag lekker warm, maar een gemiddelde temperatuur van 32 °C in huis om te werken, te poetsen, etc... vind ik er toch net iets over! Door het drukkende weer krijg ik hier geen zuchtje trok in huis en is het puffen en zweten 24 op 24. In onze hoeve hebben alle slaapkamers airco, dat staat vast. Ik ben er geen voorstander van, maar nood breekt wet.
We zijn zaterdagavond gearriveerd en zondag hadden we dan al gelijk een verjaardagsfeestje voor big brother Kobe, die nu "11" zomers oud is. Het was reppen, rennen en lopen, maar om 16.00 zag ons huis er aanvaardbaar genoeg uit om familie te ontvangen. Ook de kasten waren in die tijd weer gevuld! Het was fijn, warm en mijn zoon was in z'n nopjes... daar doet ne mens het voor,hé! Zondagavond toch weer laat in bed en door het hevig onweer konden we geen ramen open laten staan, m.a.g. dat we lagen te lekken van het zweet, erg hé. Marie heeft zich er doorheen geslapen al een geluk.Kobe heeft er sowieso geen last van.
Vandaag had ze ook last van de warmte, at minder en had moeite om tijdens haar middagdutje de slap te vatten. Uiteindelijk heeft er het toch een uurtje uitgehouden. Ze vecht nu wel meer tegen de slaap die zich aankondigt, maar enkel tijdens de namiddag. In de voormiddag en voor de nacht geeft ze zich vanzelf. Gezien haar motorische vooruitgang is het wel supergrappig haar bezig te zien tijdens dat gevecht. Ze kruipt nog niet, maar doet zo van die "poep-in-de-lucht"pogingen en dat is om te gieren; Ze kan nu wel zelf haar tut in haar mondje stoppen, dat is voor mij een groot voordeel ;o))
Voor de rest is het een echt mama's kindje en zit ze in de periode van "mama-om-de-hoek-keel-open", serieus en die keel produceert decibels,hoor!!! Maar ik blijf er echt heel kalm onder, blijf rustig en consequent (zelfs bij 32°C) en uiteindelijk komt het goed. Ze weet al heel goed wanneer ik meen wat ik zeg :o)
Nu ga ik nog een beetje werken voor de firma, maar eerst leg ik mijn prinsesje te bed.
Als ik deze week even tijd heb selecteer ik weer enkele kiekjes en plaats ze op de blog.
Hopelijk lukt het deze derde keer wel, want ondertussen heb ik mijn vakantieverslag al tot tweemaal toe neergepend, maar telkens liep er iets mis bij het uploaden van de foto's of de verbinding met het internet.
Op hoop van zege dus!
Onze kids stellen het heel goed. Kleine Marie laat zich de Spaanse zon en het gezelschap welgevallen, eet flink en slaapt als een roosje. Ze past zich aan aan het wisselende dagritme en we kunnen haar overal mee naar toe nemen want ook de omgeving werkt niet op haar gemoedsrust, enkel mama, papa & broer heeft ze nodig om zich goed te voelen. Het is ook een echt waterratje, dat zien jullie zo wel op de foto's. Overal waar we komen staat iedereen versteld hoe eigen ze al aan ons is. Dus dat hechten gaat als vanzelf :o))
Kobe heeft het ook erg naar zijn zin : zijn peetoom is bij ons te gast en hij heeft al het één en ander losgepeuterd tijdens enkele "shop"-uitjes ;o)
Onze dagen onder de Spaanse zon zijn geteld, vrijdagnacht vertrekken we hier, maar dan wacht ons nog een weekje Azurenkust. Ik kijk er al naar uit!
Blijkbaar kan je maar 1 foto toevoegen bij het wijzigen van een bericht, vandaar dit nieuw berichtje met de fotootjes... Ik zou zeggen, geniet ervan ;o)
Gisteren was het net een maand geleden dat we ons pruts in handen kregen en vandaag wordt onze dot al 8 maandjes oud...
Na de ramp van maandag, is gisterenavond de bloedprik wonderwel verlopen, met hulp van EMLA-zalf (ik wist nu de plekjes waar ze "konden" prikken) en een verpleegster die recht in de roos prikte. Na twee minuutjes stond ik terug buiten met een lachende, blije dochter, oef!!!
Vandaag probeer ik nog een paar uurtjes te werken achter mijn computer, want dat blijft toch nog een beetje zoeken, hoor, die combinatie zorgen/genieten/werken :o((
Gelukkig is het binnen een weekje bouwverlof en ligt de boel effe plat.
Ik schiet straks nog enkele "eight months pixels" en plaats ze a.s.a.p. op de blog.
Ja, hij weet het wel, maar natuurlijk wordt er op deze blog HEEL veel over Marie gepraat en staat hij zo wel een beetje in de schaduw. Maar... niks is minder waar!!! Het is mijn ster, mijn godenkind, mijn boeleke (van een kleine 1.70 ;o))
Héhé, mijn kroost slaapt en ik kan nog eens achter mijn scherm kruipen voor een update van de afgelopen week. Het gaat echt geweldig goed met Marie! Op gebied van eten staat ze perfect op schema : 's morgens pap - 's middags groentepap en als dessert een flesje - om 16.00 fruitpap - om 19.00 een flesje en rond 23.00 en slaapwelflesje. Ze is ook veel rustiger tijdens haar slaap, ik moet nog maar een keertje of 2,3 haar tutje toestoppen. Ik denk dat de nachtmerries stilaan verdwenen zijn nu. Sinds enkele dagen gaat ze ook flink "wakker" naar bed en geraakt ze niet meer in paniek als ik wegga. Elke stap is op een dag of twee gezet, echt een topkind, die dochter van ons!
Qua hechting is het echt voor iedereen overduidelijk : wij zijn haar volkje, de mama voorop en dan de papa & broer, haar beschermers en speelvriendjes waarvoor ze met alles aan haar lijfje begint te spartelen als één van beiden in haar visier komt.
Ze is ook lief en sociaal naar derden toe, maar wel met de nodige reserve, die ze heel duidelijk kan laten aanvoelen.
We zijn blij dat Kobes' toetsenweek erop zit en we kunnen beginnen uitkijken naar onze welverdiende vakantie. De laatste weken waren hectisch, maar wel succesvol. Ik ben eindelijk ook terug een beetje op dreef met mijn werk en dat geeft toch ook wel een voldaan gevoel. Nu nog terug een poetsvrouw vinden en dan kan het niet meer stuk. Echt, ik ben geen mens om zelf mijn huis te kuisen, chagrijning word ik ervan :o(((
We tellen af naar 5 juli, de eerste dag van ons verlof.
Ik blijf elke week de blog aanvullen, ook tijdens onze vakantie. hopelijk levert die weer mooie pixeltjes op! Hier volgen er een paar van de afgelopen week....
De afgelopen week was op z'n minst hectisch te noemen, maar al bij al wel plezant, de walletjes onder mijn ogen buiten beschouwing gelaten dan (;o(()
Het was druk, maar bref, we hebben het overleefd en het is goed geweest!
Een korte samenvatting van afgelopen week : De nachten werden vooral gevuld door strikken en knopen, want ik had het lumineus idee het suikergoed voor de babyborrel gisteren helemaal zelf te doen! Het resultaat mocht er wezen, maar mijn nachtjes waren kort!!! Verder : een jarige moeder, met feest en veel volk erop en eraan, een zoon in de eindproeven die voor elke voorbereiding hulp en steun nodig heeft, een dochter die met rasse schreden vooruitgaat, dus elke dag wel ergens een aanpassing in het schema, een jarige vriend met drink en feestje, een huishouden, een job die niet door de kabouters wordt gedaan, een poetsvrouw die me heeft laten stikken omdat ik nu van thuis uit werk en dus meer controle heb over haar doen en laten, maar ach, dat zijn maar pitluttigheden, nietwaar...?
Ik ben vandaag 12 uur bezig geweest met het uitpakken en opruimen na de babyborrel van gisteren en zit nu net effe achter het scherm mijn mails te checken en bij te lezen.
Onze dochter stelt het uitzonderlijk wel. Ook gisteren tijdens de babyborrel viel het iedereen op hoe rustig ze wel was en bleef onder al die aandacht en toch ook weer vreemde omgeving.Zolang mama in de buurt is, is Marie overal content. Vandaag heeft ze genoten van een rustig dagje thuis, tussen de lintjes en het geschenkpapier, iets wat meer tot haar verbeelding spreekt dan de cadeaus op zich.
Na drie dagen van groentenpap, nu ook gestart met fruitpap en ja hoor, ze at ze gretig op. Ik ben haar voeding aan het herprogrammeren en dat lijkt aardig te lukken: 9.00 pap - 12.00 groentenpap + pap - 16.00 fruitpap + vruchtendrank - 19.00 pap - 23.00 pap Ze slaapt rond 21.00 en neemt haar laatste voeding nog steeds slapend.
Soms heeft ze nog onrustige momenten tijdens de nacht en als tutje geven na 5x niet helpt, neem ik haar even bij me. Zo komt ze volledig tot rust en als ze terug vredig verderslaapt leg ik haar terug.Zo slaapt ze verder tot 8.00 à 9.00 uur.
De late voeding probeer ik volgende week op 18.00 en 22.00 te krijgen.Dan hebben we een heel mooi schema bereikt!
Het onderzoek afgelopen vrijdag in het ITG was ook positief, de pediater was heel positief en ziet niet echt een probleem. Wel werd aangeraden het vaccinatieschema volledig over te doen, voor alle zekerheid.Ik neem contact op met K&G voor de planning hiervan.
We verwachten een dezer de originele stukken van ons adoptievonnis terug van deFCA zodat we Marie kunnen inschrijven in het bevolkingsregister en de aanvraag tot volle adoptie/naamsverandering kunnen indienen bij de rechtbank. De erkenning en registratie is vrijdag bevestigd.
Verder nog een bloedprik in een of andere pediatrische afdeling want op het ITG vonden ze geen adertje dat kon dienen voor de bloedprik. De stoelgang wordt nu ook verder onderzocht.
Fotootjes van de babyborel hebben we niet, want de meter is vergeten haar camera boven te halen. In ieder geval : 't was leuk, fijn, druk maar gezelllig!
Vooraleer ik de beelden voor zich laat spreken, nog een kleine update over de aanpassing van ons popje binnen ons gezin:
Sinds dag 1 heeft Marie me haar vertrouwen gegeven, maar ondertussen is dat al echte wederzijdse liefde geworden. Ze kraait en schaterlacht bij het zien van mijn gezicht, zelfs 's ochtends, als de walletjes nog niet verdwenen zijn ;o)) Ze voelt zich 100 % zichzelf in mijn aanwezigheid en laat dat ook duidelijk merken. Kraaien, knorren, kneuten, schateren, brabbelen, bellenblazen, krokodillentranen, etc... , maar de blik die ze me geeft als ze me "1" minuutje heeft moeten missen, man, die is zo oprecht, zo lief & zacht, ik smelt al bij de gedachte alleen.
We hebben deze week hard geoefend op haar slik- en zuigmechanisme, want dat was toch niet zo goed ontwikkeld, maar kijk, na amper één weekje oefening, drinkt mijn docht nu vier grote flessen per dag, aangevuld met enkele voorzichtige lepeltjes groentenpap, die ze gretig tot zich neemt, maar ook even gretig weer uitspuwt, enfin, er is nog werk aan de winkel :o) Wat wel sterk afneemt zijn de instinctmatige handelingen, het "overleven" heeft plaats gemaakt voor het "genieten", heel fijn om dat zo te zien evolueren.
Marie is een heel makkelijke baby, zeer communicatief, ondernemend en energiek. Een echt meid naar mijn hart! "Girl power, guys"
Ondertussen zijn we reeds een kleine week thuis met ons prinsesje en ze doet het wonderwel. Buiten een serieuze neusverkoudheid, met natuurlijk enkele ongemakjes als gevolg, is de eerste aanpassing supervlot gegaan. Reeds tijdens onze week in Addis gaf Marie al duidelijk aan dat ze ons wel zag zitten, maar dat die hechting zo snel zou gaan heeft ons toch wel verbaast. Zo pikte ze Kobe onmiddellijk uit een groep van 30 gezichtjes tijdens ons bezoekje aan de klas afgelopen dinsdag en als ze papa aan de telefoon hoort ,wordt ze helemaal wild. Maar, als ze moe wordt of troost nodig heeft is er maar één goed... de mama! (ikke blij ;o)) Ook het contact met buitenstaanders geeft haar geen extra stress of angstgevoel, zolang ze maar veilig bij mama zit. Enkel bij ons thuis in klein gezelschap wisselt ze al is even van schoot en vindt dat best oké. Gisteren gaf ze al van bij het ontwaken aan dat ze lijflijk contact nodig had, ze vond enkel rust als ik haar bij me nam. Ze wilde even zekerheid dat ik er wel echt altijd voor haar was, van 's morgens tot 's avonds en gelijk heeft ze. Na haar badje kwam er een volledige rust over haar. Ze blijkt te beseffen dat ze veilig zit, dat ze nu door heeft dat ze op me kan rekenen en dat uit zich echt heel duidelijk in verschillende dingen : zo heeft ze haar tutje veel minder nodig om zich te sussen en valt ze heel rustig in slaap in park en bed zonder eerst gewiegd te worden, ze is veel minder nerveus tijdens het voeden en verslindt me daarbij telkens met haar gitzwarte ogen, kippenvel mannen, echt! Dat een hummeltje zo klein en tenger, met zo weinig communicatiemiddelen zoveel kan vertellen is echt wonderbaarlijk! Met een biologisch kind is alles veel meer vanzelfsprekend en volgt het ene logisch op het andere, maar met een adoptiekindje moet je het vertrouwen echt verdienen en geeft die eerste volledige overgave van je kind je zo'n speciaal gevoel, met niets te vergelijken.
Deze week heb ik al meermaals gedacht dat ik zo blij ben dat ik de twee soorten van moederliefde heb mogen beleven, het is een absolute verrijking voor mijn persoon, als moeder, als vrouw, als mens. Dank je Marie, dat je me dit toelaat x
Ik probeer tegen het einde van de week enkele gevoelige plaatjes van onze aankomst op de blog te zetten, maar moet ze eerst nog her en der gaan sprokkelen.
Ik schat een goed anderhalf uur later dan het ontvangstcomité had gepland, kwamen we met zijn viertjes tevoorschijn in Zaventem. Een volle zwarte madame met blonde pruik was er bij het inchecken in geslaagd het vliegtuig een half uur langer aan de grond te houden, omdat ze niet meer op haar paspoortfoto leek en dit argwaan opwekte bij de douane.Haar gevoel voor dramatiek was kostelijk, dat wel! Na een prima vlucht, Marie had zo'n babybedje, dus ik geen stijve arm, en twee als roosjes slapende kinderen, bleek er in Zaventem weer een probleem met één van onze koffers. Ze hebben ons nog een uur aan het lijntje gehouden door te beweren dat er nog 20 koffers zouden komen, maar njet, niets, nada! Na ons Jamaica-avontuur, de tweede keer op rij dat we prijs hebben met ontbrekende bagage, (Sabrina & Chris, je weet wel ;o))
Kobe heeft zijn zusje "gepresenteerd" aan familie & vrienden, en het moet gezegd, het was spectaculair! Onvergetelijk tof en ontroerend, mijn kindjes zo tussen al die lieve vriendjes te zien met ballonnen en t-shirts, super gewoon! (dank u Inge&Billi :o)) Ben zo benieuwd naar de foto's en het filmpje. Hierbij dikke merci aan alle aanwezigen, jullie zijn stuk voor stuk echte schatten, dit vergeten we nooit!
Thuis aangekomen, bleek ook daar gezorgd voor de nodige spandoeken, ballonnen en decoratie. Weer brok in de keel en traantjes in de ogen. Onze kleine prinses liet zich alles rustig welgevallen, maar later bleek dit wel stilte voor een korte maar krachtige storm! Ze barstte plots uit in een ontroostbare huilbui, die ik verklaarde door "te" veel, "te" druk, ... Uiteindelijk bleek het "echt" honger te zijn, zo'n drie keer eten met nog amper twee uur tussen!!! Nu had ik me al voorgenomen vanavond te starten met de NAN2, want uiteindelijk is Marie 7 maanden en indien "wakker" EN gestimuleerd, een pittige "bezige" bij! Mijn twee mannen dus naar de Delhaize en ik ondertussen het eerste experiment in de Tommytub met Marie.ZALIG vond ze het!!! Mijn hele winteruin ondergespat , maar echt, dat was het laatste van mijn zorgen. Om 19.00 een echte-grote-meisjes-pap en het resultaat is dat ze een uur heeft liggen rollebollen in haar park en nu reeds bijna 2 uur "hangt" te slapen in de draagzak.Gieren & kraaien deed ze , that's my girl!
Als alles nu terug peis&vree blijft gaan we morgen richting Geel voor de FAIC-familiedag. Ik ben ons Amba-kliekje een tourneeke schuldig, dus vandaar.
Ondertussen ben ik terug thuis in mijn eigen huis en ligt alles weer netjes op zijn plaats. Wassen & plassen hoef ik niet te doen, want de koffer die is achtergebleven zat vol met de vuile was ;o))
Ik tracht nu elke week zeker een verslagje en enkele fotootjes te bloggen, zodat jullie ons kunnen blijven volgen tot Marie's eerste verjaardag 27/10/2008.
Ik vond het alvast fijn jullie mee te kunnen nemen op deze reis naar onze prinses en dank iedereen voor de fijne reacties en lieve woordjes Evi, mama van 2
Lieve familie, vrienden en alle anderen die met ons meeleefden,
We komen eraan! Deze voormiddag hebben we afscheid genomen bij het Amba. Assafach heeft ons de officiële documenten overhandigd en we hebben de kindjes nog allemmaal een lolly gegeven. Kunnen ze nog eens lekker "plekken" ;o)) Het was heel rustig in het Amba, de grootsten speelden buiten en de kleintjes waren allemaal aan het slapen in hun bedje. We hadden weinig tijd om nog fotootjes te maken want we moesten nog voor twaalf uur op de Ambassade zijn voor het paspoort en visum van onze prinses. Alles verliep op wieltjes en na twee minuten stonden we terug buiten. Uit consternatie liet ik mijn handtas gewoon achter in het wachtzaaltje en wonder boven wonder stond ze er nog toen Kurt met de taxi terugreed.Dat was nog nooit gebeurd, enfin, waarschijnlijk mijn lucky day vandaag !
We zijn ondertussen gepakt en gezakt. Nog even naar het zwembad en dan na het avondeten richting Bolé airport. Morgenvroeg om 8.25 zetten we terug voet op Belgische bodem!
We worden nog echte luierikken! Deze morgen heeft onze prinses ons tot 8.30 laten snurken. Weliswaar nadat ik haar rond een uur of 3 bij me in bed heb genomen, want ze heeft tijdens de tweede helft van de nacht wel een onrustige slaap. Eens in ons bed slaapt ze verder als een roosje.
Op ons gemakje allemaal in bad en een lekker ontbijt op het terras en dan om 11.00 richting Addis voor een bezoek aan een weverijproject enkel door vrouwen opgericht met een klein schooltje eraan vast. De kindjes waren het Engels alfabet aan het inoefenen en deden natuurlijk extra hun best voor de toeschouwers. Mooie sjaals gekocht voor de oma's en de meters ;o))
Dan richting Akaki subcity, achter de Bolé airport gelegen, de vindplaats van Marie. We zijn met de taxi tot bij de straat gereden waar ze gevonden werd, maar deze was in zo'n slechte staat dat erdoor rijden onmogelijk was. Te voet zijn we niet gegaan. Ook de taxichauffeur vond het genoeg zo en deze mensen weten wanner je kan en niet kan uitstappen.We weten nu uit welke buurt ze afkomstig is en hebben hiervan foto's en een filmpje. Het is een arme buurt waar de koeien en de paarden te midden van de rijbaan rustig verpozen en niemand daarvan opkijkt.Er wordt ook nog meer te paard gereden dan met de auto. Een schril contrast met de hoofdstad en luchthaven op amper tien minuten rijden! Een ingrijpende, maar verrijkende ervaring.
Na de lunch in Top Vieuw restaurant, met een prachtig uitzicht over Addis Abeba, zijn wee souverniers gaan kopen in Churchill road. Een belevenis met een man die niets liever doet dan pingelen. Kobe en ik zijn daar niet zo'n voorstanders van, maar toch ben ik blij dat we een mooie verzameling spulletjes voor haar hebben bij elkaar gepingeld ;o))
Na een drukke en emotionele dag nog even verpoosd aan het zwembad en we merkten op dat er weer enkele Amerikaanse koppels rondliepen met geadopteerde kindjes, weer knulletjes van een jaar of 2.
Wat Marie betreft : ze heeft ons nu duidelijk in haar kleine hartje gesloten, zowel mij als haar twee beschermers Kurt&Kobe. Ze steekt haar armpjes al naar me uit als ik haar benader, een gevoel dat door merg en been gaat,echt, een krop in de keel kan groot zijn! Als ze moe is en ik wieg haar valt ze onmiddellijk in slaap en sinds vandaag is er een intensief wederzijds oogcontact. Het overlevingsinstinct maakt stilaan plaats voor liefde en affectie. We zijn daar heel blij mee. Hoe dan ook weten we nu al dat het geen kindje is dat zomaar naar jan en alleman lacht en lief is omdat je haar vriendelijk benadert. Je moet haar vriendschap echt waard zijn!
Zo, hopelijk kunnen we morgen op het vliegtuig stappen, want onze erkenning is deze middag een feit geworden, maar nu was de fax van de Ambassade weer niet bereikbaar en hebben ze het moeten mailen. Of dit voldoende zal blijken ???
Hallo België! We danken jullie allemaal voor de leuke, lieve berichten, reacties en mails. Wij vinden het fijn om onze ervaringen met jullie te delen.
Vandaag zoals gezegd een "vakantiedagje" aan de piscine, Kobe de hele tijd in het water, met rode en gevoelige schouders als gevolg - want- als je 10 bent weet je alles beter dan je moeder,hé ;o) 't Is natuurlijk niet erg, ik had hem wel ingesmeerd, maar toch.
Marie heeft ons weer mooi laten slapen tot 7.30 en is dan nog een half uur heel content op het grote bed met papa en broer. Om middernacht sjoebert ze haar flesje slapend binnen en geeft geen kik als ik haar na haar boertje weer terugleg. Rond 4.45 werd ze onrustig in haar slaap en heb ik haar bij mij genomen tot de ochtend. Een droomscenario tot hier toe.
Deze namiddag had ze wat last van haar verkoudheid en ik heb ook de indruk dat ze soms even alles van haar af moet knorren. De draagdoek doet dan weer wonderen! We worden in het hotel dikwijls aangesproken over onze prinses, zowel door de gasten als het personeel en iedereen vindt haar superschattig en vindt het geweldig dat ze met ons meekan, een mooie toekomst tegemoed. Plezant voor ons ook natuurlijk, want een blank koppel met een lokaal kindje kan misschien ook andere reacties uitlokken hier in Addis.
We waren gisterenavond "chique" gaan eten en ook daar charmeerde onze kids de hele bediening! Kobe daar zijn exquise (aiai die hotelrekening :o( ) smaak en Marie met haar ogen.
Er logeert hier ook een Amrikaans koppel uit California dat een jongetje van 2.5 jaar heeft adopteerd. Ze hebben ook eigen kids van 12 en 15 jaar. Bij hem verliep de aanpassing de eerste week stroef, maar sinds gisteren zie je duidelijk dat het ventje vertrouwen begint te krijgen in zijn mama en ook al voluit kan lachen als ze met hem speelt. Hij heeft bijna zijn hele kleine leventje in een weeshuis gezeten en dat laat toch zware sporen na,hoor. Het komt wel goed, want de ouders zijn voldoende down to earth en geven hem tijd en ruimte.
Over onze procedure toch nog een spannende anekdote : na eerst de bevestiging te hebben gekregen dat we morgen onze voorlopige erkenning zouden hebben, vandaag een mailtje dat ze ons dossier toch nog niet binnen hadden. Ik voelde weeral onraad, maar net toen ik de telefoon in de hand nam, liep er een mail binnen met de bevestiging dat het toch zou lukken morgen, onder voorbehoud van goedkeuring van de Directeur-Generaal van de FCA. Ik zal pas gerust zijn als de consul mij morgen laat weten dat de fax effectief aangekomen is.Wat een gedoe zeg!
Morgen gaan we op zoek naar de vindplaats van Marie en gaan we souveniershoppen.
Na een relatief rustige nacht, ik heb Marie om 1.30 in haar slaap gevoed want ze werd maar niet wakker, begonnen we deze morgen relax aan dag 2 van ons nieuw bestaan. Nu kregen papa en broer ook een "lach-voluit" bij het ontwaken en na haar badje lag ze lekker te keuvelen en spelen tussen haar twee beschermers op het grote bed. Koekjesmeel is niet haar favoriete gerecht en met een lepel eten is ook nog niet haar ding, dus dat laten we deze week dan maar achterwege en starten we thuis rustig terug opnieuw. We zijn samen met de mei-groep naar het Amba gegaan, want deze koppels namen vandaag afscheid van Assafach en de verzorgsters. Een hectische situatie, die onze dochter vanuit haar draagdoek eigenlijk compleet aan zich liet voorbijgaan. Ze reageerde niet echt op alle heftige emotie naar haar persoontje toe en bleef lekker rustig dicht bij mama. Trouwens, zo'n draagdoek kan ik alle mama's van kleinere baby's aanraden. Het geeft zowel moeder als kind een rustgevend, intiem gevoel.Het geknoei om hem aan te krijgen moet je er maar bijnemen ;o)) Na een lunch in een pizzeria zijn we terug naar ons hotel gekeerd voor een namiddagje aan de piscine. Met Kobe wat geplonst in het zwembad, want die verdient ook wat extra aandacht natuurlijk.
Nu ligt onze prinses weer heerlijk te slapen tot haar volgende flesje. Het lijkt er dan toch op dat ik gezegend ben met twee gemakkelijke, rustige en contente kinderen. Haleluja!!!
Toen ik op de kamer kwam om mijn bikini aan te trekken checkte ik mijn mail en las ik tot mijn grote blijdschap dat ons dossier gisteren al op de FCA lag voor erkenning EN dat de FCA de erkenning zal instrueren op 29 mei. Dus vrijdag komen we terug mensen, alle stukjes van de puzzel vallen in elkaar voor ons.
Morgen is het hier feestdag, dus een dagje lay-back en relax. Donderdag plannen we te trip naar de vindplaats van Marie en het kopen van enkele souverniers. Vrijdag nemen wij dan afscheid op het Amba en krijgen we Marie's documenten overhandigd. Na de middag gaan we dan zelf haar paspoort en visum ophalen op de Belgische Ambassade en dan is het koffers pakken en wegwezen...
Deze morgen was ik al om 3.45 wakker en kon moeilijk terug de slaap vatten... straks is het zo ver, dacht ik de hele tijd, maar 't voelde aan als in een droom.
Om 9.45 zijn we richting Amba vertrokken voor de overdracht van onze dochter. Het was er gezellig en aangenaam. De verzorgsters waren buiten de allerkleinste baby's aan het verzorgen, een piepklein meisje en jongetje en dan nog een meisje dat al op een "echte" baby leek. Verder was een andere verzorgster uitgebreide baby-massage aan het geven. Ja, de Amba-kindjes komen niets te kort op vlak van affectie en lichamelijk contact.
Marie lag alleen in een kamertje, net wakker en nog helemaal uitgedost van haar uitje deze morgen naar de immigratiedienst voor de foto op haar paspoort. Ze was rustig toen ik haar uit haar bedje pakte en aan Kobe gaf, maar eens buiten liet ze snel merken dat het etenstijd was. Na een uitgebreide fotosessie met de oudere kindjes was het etenstijd voor Marie. Ze eet gretig en met veel smaak, dat is ook weeral mooi meegenomen. Nadien maakte ze kennis met haar tutje en ook dat leek haar uitermate te bevallen, want om 12.10 viel ze in slaap in de draagdoek en momenteel, zo'n dikke drie uur later, ligt ze nog heerlijk te soezen in dit zalige nestje. Ook voor mij een enorme opluchting dat ze zich zo kan geven en ontspannen vanaf de eerste moment.
Voor de rest laat ik de beelden spreken, die zeggen meer dan 1000 woorden. Geniet ervan, wij doen dat ook! Marie, mama, papa & grote broer Kobe x
Marie, ons langverwachte prinsesje
...en eindelijk begint alles terug een beetje op zijn plaats te geraken.
Hallo België,
Ja, de tijd vliegt!
KOBE !!!
Héhé, mijn kroost slaapt en ik kan nog eens achter mijn scherm kruipen voor een update van de afgelopen week.
