De kerkklok maakt ons om 7u wakker. Het regent, en het is koud. Het ontbijt is nog wat kariger, stokbrood en confituur, geen van beiden behoren tot mijn voorkeurseten, en slechts één tas koffie. Maar iets is beter dan niets.
Warm aangekleed op de fiets en zeer snel terug aangepikt op de route. We rijden nu door een heidegebied en door sparrenbos en komen de vallei van de Isle in. Na enkele km besluiten we alle regenkledij aan te trekken want het regent steeds harder en het ziet er niet naar uit dat het snel zal ophouden. En als je nat wordt krijg je het koud, dat moeten we voorkomen.
Net na het bos krijgen we dan de aangekondigde helse klim. En hels is hij! Voor de eerste keer deze tocht moeten we op de allerkleinste versnelling schakelen, zo zijn we wel snel boven de vallei, maar dan moeten we even op adem komen. We belanden in de bordeauxstreek. Overal zien we prachtige grote landhuizen omringd door uitgestrekte wijngaarden. Het stopt met regenen. Het schiet goed op nu, we bereiken de streek van Pomerol en St.Emilion. Geen begroeide hellingen meer, de wijngaarden zijn hier in de vlakte aangeplant, zo ver het oog reikt zien we de wijnranken netjes op rijen staan. Het valt mij op dat er enkel onderaan de plant grote druiventrossen hangen, het lijkt me alsof de andere werden afgeknipt om zo alle kracht van de plant naar die drie à vier trossen te brengen. Of zijn de bovenste trossen niet zichtbaar door de bladeren? De druivenpluk is al begonnen, van pluk kan je niet echt meer spreken, dat gebeurt hier mechanisch : een grote machine rijdt wijdbeens over de wijnranken, en messen scheren de trossen. Alles wordt dan op een loopband gebracht en daar gebeurt de triage. We vangen een glimp van dit werk op als we langs kleine wijnhuizen rijden.
Het dorp St.Emilion is Unesco werelderfgoed en mede daardoor enorm druk. Zodra iets door Unesco beschermd wordt, wordt het overspoeld door toeristen. Vooral Engelsen en Amerikanen, we horen hier meer Engels dan Frans. Het is wel een mooi dorp op een heuvel, met prachtig zicht over de omgeving als je tot op het plein onder de toren wandelt. Daar eten we een lekkere pasta, bier van de tap is Heineken en het kan nog erger want er is ook panaché, heineken met limonade (ik wil me zelfs geen idee vormen hoe dat wel zou kunnen smaken). Maar de kelner hoort dat we Belgen zijn en beveelt de nieuwe aanwinst op tap (nog niet op de kaart vermeld) aan : cuvee Les Trolls. Daar moet je dan voor tot hier komen om dit lekker fris biertje te ontdekken. Het valt ons trouwens op dat er overal veel Belgisch bier te krijgen is, Leffe en Grimbergen van het vat zijn vaak aanwezig.
Reims buiten rijden was niet eenvoudig, dit dorp uitraken is een helletocht! Begin maar al te lachen, het duurt bijna een uur voor we op de juiste weg zitten. Eerst kan de gps in de smalle straatjes de locatie niet nauwkeurig genoeg bereken. Dan blokkeren trappen onze doorgang. En langs waar we ook proberen, we rijden steeds vast op hetzelfde punt waar de doorgang afgesloten is. We zien de D122 beneden liggen maar vinden geen aansluiting. Terug naar de andere kant waar we gelukkig een grote kaart van dorp en omgeving vinden. Met roadbook en gps in de hand zoeken we de aansluiting zonder al te veel omweg. We proberen langs de andere kant, even gaat het goed maar weer route barrée 😠 . Opnieuw het centrum in, steil naar beneden en dan brult een politieman dat we er niet door mogen 😡. Wij van de fiets af, stappen verder, en dan vertelt hij in het Engels dat het te gevaarlijk voor fietsers is, maar te voet mogen we wel door. Oef, we zijn hier buiten, ik besluit nooit meer St.Emilion te drinken, maar als ik even later bedenk dat we nog twee kisten hebben liggen, verander ik dat drinken in kopen, die lekkere wijn weggooien zou toch wel zonde zijn.
Volgens het boekje is de rest van de rit vandaag vlak, maar daar geloven we niet in want vlakke ritten komen niet voor op deze tocht. En ja, even na Branne steken we de Dordogne over en is het weer zover, steil bergop. We rijden nu tussen de wijngaarden van Entre-Deux-Mers, een hoger gelegen strook land dat vroeger langs weerszijden tot aan de zee reikte, vandaar de naam.
In Guillac kunnen we terug een voie verte volgen, de 'Piste Cyclable Roger Labepie', 54 km lang tussen Bordeaux en Sauveterre. Fantastisch fietspad, net nieuwe asfaltlaag, dat bolt goed, en we rijden in de juiste richting, zachtjes bergaf. In St.Brice gaan we op zoek naar het hotel, weer niet simpel want wegwijzers zijn hier zeldzaam. Het is een groot seminarie-center, maar wij zijn hier alleen. Het behoort tot een groot kloostercomplex, dat is weer wat anders. Bij aankomst komt een praatgrage dame ons al tegemoet, ze is opgelucht dat we Frans spreken. De fietsen mogen binnen, Paul krijgt een hele uitleg over het ontbijt (neem hier maar wat je wil), maar het restaurant is gesloten. En dat op mijn verjaardag 😥. Geen nood, nog voor we kunnen reageren zegt ze al dat ze ons tot een restaurant zal brengen, dat doet ze wel meer voor fietsers. En zo hebben we een tweede keer een gratis taxi-rit, er zijn toch wel vriendelijke Fransen ook. Het restaurant heeft een zeer uitgebreid buffet voor voorgerecht en dessert, de hoofdschotel stelt wel niet veel voor. Ik denk niet dat we ooit goedkoper aten voor mijn verjaardag.
Trip : 72 km, 404 hm. Totaal : 1298 km, 6670 hm
Ps : net voor we naar het restaurant vertrokken, via FaceTime met de kleinkinderen gesproken. Schattig hun reacties, leuke verrassing! Lang leve de techniek!
Dit wordt een dag in het teken van : 'als het tegen kan zitten, dan zal het ook tegen zitten!'
Na weer een karig ontbijt vertrekken we met de Nederlander in ons kielzog via een klein weggetje dat de gastheer ons aangewezen heeft. Zo moeten we dat drukke extra stuk langs de baan niet opnieuw doen. Maar dat is buiten de eigenaar van de grote manege ernaast gerekend : dit is hier privé, allemaal van hem, we mogen niet door. De Nederlander probeert nog met zijn 3 woorden Frans en 2 woorden Engels iets te forceren, maar het is duidelijk dat er met deze man niet te praten valt. Dus toch maar die extra km langs de weg.
Eens op de route kunnen we afscheid nemen van de Nederlander, wij rijden wat te snel voor hem (hij dacht nochtans eerst dat hij ons makkelijk ging kloppen, haha). Tweede obstakel : route barrée, gelukkig pas volledig op het punt waar wij moeten afslaan, maar de wegomlegging loopt langs dit kleine weggetje en de gehaaste Fransen rijden ons net niet van de baan. Er hangt veel regen in de lucht, voorlopig rijden we net langs de rand van het regenfront, die enkele druppels deren ons niet. Maar al snel gaat de kw aan, en weer uit, een scenario voor de rest van de morgen. En het is weer behoorlijk klimmen, weer veel meer dan aangegeven in ons roadbook.
We rijden met een grote boog rond de grote stad Angoûlème, goed dat we daar niet door moeten. Terug klimmen door de wijngaarden van de cognac, zowel de naam van de streek, een rivier en de heerlijke drank die hier nog aan de wijnranken hangt te rijpen. In Chateuneuf-sur-Charente houden we even halt bij de grote kerk. Door de felle regenbuien van de laatste week was ze weer onder water gelopen, alles is nog nat.
Vanaf Barbezieu-St.-Hilaire wordt het zalig fietsen over een volgende voie verte, een oude spoorweg. Het lijkt wel een beetje op een behendigheidsparcours, want bij elke weg die we oversteken moeten we eerst door twee slagbomen, dan tussen paaltjes door en aan de overkant hetzelfde. Het heeft hier ook flink gewaaid, want de weg ligt bezaaid met eikels (die knetteren onder de banden) en kastanjebolsters, waartussen we laveren want van platte banden houden we niet!
In Baignes-St.-Radegonde beginnen we om halfdrie al een slaapplaats te zoeken. Vanmorgen vertelde de gastvrouw immers dat door grote werken aan een TGV-lijn in Clerac, alle hotels en B&B in de wijde omgeving volgeboekt zijn. Niet moeilijk dat we nog niets vonden! We rijden het dorp in, volgen de verschillende wegwijzers naar B&B en gîtes. Een uur, 10 km en een pintje later staan we voor de deur van een grote chambre d'hôte (op aanraden van de café-bazin), maar niemand te zien. Deur open, honden blaffen dat het een lieve lust is, maar niemand komt kijken, we hadden de hele keet kunnen leeghalen. Terug de spoorweg op en in het volgende dorp proberen. Vlakbij die spoorweg vinden we direct een gîte op een wijndomein. Maar aan de deur hangt een briefje met 'Appelez ' gevolgd door een onleesbaar want uitgeregend nr. Geen nood, Chevanceaux is groter, wel even van de route af, maar daar vinden we zeker iets. Niet dus. Een piepkleine camping, meer niet. We zien een wegwijzer naar een volgend nog wat groter dorp, Paul stelt voor de grote weg te volgen in de veronderstelling dat we dan gemakkelijker een hotel of zo zullen tegen komen. Weer fout, we sparen een 2-tal km uit maar maken flink wat extra hoogtemeters. In dit dorp, Montguyon, is zelfs een hotel. De hotelbaas bekijkt me vanuit de hoogte, werpt een blik op zijn reserveringen, kijkt nog eens rond, en zegt dan pas : 'complet'. Dat wist hij al voor hij naar zijn blad keek natuurlijk, maar meneer gaf zich graag het air van een belangrijk persoon. Op mijn vraag of er misschien chambre d'hôte zijn, antwoordt hij enkel : c'est possible. En dan wenst hij mij nog wel 'bon courage' met een smile van oor tot oor, hij schaterlacht nog net niet van leedvermaak. Degoutante vent, misschien al goed dat hij geen plaats heeft, ik gun hem ons geld niet. Even proberen in het office de tourisme, nog net voor sluitingstijd, behalve op maandag dan, want dat is sluitingsdag! Er hangt wel een overzicht van logies, er is een gîte aan de andere invalsweg. Maar de vriendelijke heer daar meldt ons dat deze al een jaar dicht is. Hij wijst ons de weg naar de gîte de taillant, een groot complex in een oud kasteel annex maneges. Niemand aan de receptie, we moeten even wachten, ze zullen iemand bellen. Een half uur later willen we net vertrekken als er eindelijk iemand de grote oprit oprijdt. Ook haar kamers zijn allemaal volzet, we krijgen het verhaal van de grote werf nog eens te horen. Ze heeft wel nog bedden vrij op een grote slaapzaal, maar het vooruitzicht de nacht te moeten doorbrengen in een zaal vol wegarbeiders klinkt niet erg aanlokkelijk. De dame vindt dat ook niet zo geschikt voor ons, ze belt een B&B op, krijgt er geen gehoor, en geeft ons dan een plannetje mee om er heen te gaan. Wat een verschil met de hotelbaas! Weer een paar km om, en weer niemand thuis. En ondertussen is het bijna 6u.
Terug de voie verte op, rustig rijden tussen de kastanjebolsters, ondertussen piekeren over wat we moeten gaan doen, en tegen beter weten in toch maar het hotel in Clerac binnen gestapt. Hier geen degoutanterik maar wel een lieve jongen die me aanraadt 6 km verderop in Cercioux te proberen. Dat ligt wel volledig uit de richting, maar we wagen het erop. Maar als er bijna 100 km op de teller staan, je niet hebt gegeten en het drinken op is, gaat bergje op en bergje af heel moeizaam. Eindelijk het dorp bereikt, is hier een hotel ??? Eerst niet te vinden, ik krijg al visioenen van een nacht in de regen in het bos of het kerkportaal, maar in de laatste straat toch iets dat op een hotel lijkt. En wonder boven wonder : er is nog een kamer vrij! Heel primitief, maar proper, het is meer een pension, zeer vriendelijke gastvrouw. De fietsen mogen de gang in, en om halfacht krijgen we eten.
Bijna 5u hebben we dus naar een bed gezocht, we reden ruim 30 km extra. Dat hoort bij het avontuur, maar het werd me stilaan wat te avontuurlijk, we hebben brute pech dat die werf hier nu is.
Men had me gewaarschuwd dat ik op deze tocht mezelf zou tegenkomen, en vandaag was het zover. Maar ik ben heel beleefd geweest, heb vriendelijk goedendag gezegd en verder gefietst. Zodat ik om halftien al met een vrij gemoed in slaap val, en pas ruim 9u later wakker word.
Na een karig ontbijt vertrekken we onder een donker, regenzwanger wolkendek de stad in. Over de mooie geplaveide boogbrug uit de 14de eeuw komen we in het oude stadsdeel. Er wordt een 'marché aux puces' voorbereid, het is er om 10u al heel druk en van de oude huizen zien we niets. Omdat de gps niet op de juiste schaal ingesteld is (voor de frontlijnfietsers : herinner u het 'zoemen schat, zoemen' 😉 ) mis ik de weg op de linkeroever en rijden we langs de grote baan de stad uit, op een zondagmorgen is dat nog wel rustig. En heel erg is dat niet want zo snijden we een tweetal km af en vermijden we een klimmetje, er zullen er nog genoeg volgen vandaag!
We rijden vandaag over het fietsnetwerk van 'Le grand huit Charentaise', over 500 km zijn er lusvormige fietsroutes over voies vertes uitgestippeld. We volgen eerst de Vienne nog en na een fikse klim steken we de waterscheiding tussen Vienne en Charente over. Constant klimmen en dalen nu. Langs mooie weiden, akkers vol zonnebloemen - meestal uitgebloeid - stoppelvelden, omgeploegde akkers en bossen. En daartussen kleine gehuchtjes van enkele bouwvallige boerderijen. Maar ook vele grootse kasteelhoeves.
Aan de rand van Vieux-Ruffec houden we middagpauze bij een parkje vol kleine vijvers, mooi onderhouden, we zijn er wel helemaal alleen. Enkele km off-road volgen nu, gelukkig zacht bergaf, iets gemakkelijker dan bergop. We passeren nog vele kleine dorpjes met telkens een Romaans kerkje, en op zondag staat de deur open dus stoppen we vaak om even binnen te kijken. Sommige kerken lijken aan de buitenkant op een versterkte burcht, van binnen steeds heel sober maar mooi ingericht.
Na Mansle rijden we langs velden waar we verschillende jagers zien lopen. Toch wat eng als je schoten hoort vlakbij 😳 . Dan recht door de bossen tot St.Amant-de-Boxhe, bij de mooie abdijkerk kunnen we net voor de sluiting een terrasje doen. We mogen daar nog wel iets drinken, echter geen alcohol, maar een biertje kan wel !?! Rare snuiters die Fransen!
Even verder rijden we de Nederlandse trekker voorbij, gisteren zagen we hem ook al in het hotel. Hij volgt ons nu, veel eenvoudiger voor hem dan de kaartjes te ontcijferen. Zeer straffe klim tot Vallade, en dan op zoek naar onze B&B. De Nederlander gaat mee in de hoop er nog een kamer vrij te vinden. Bij aankomst barst er een stevig onweer los, we zijn net op tijd binnen. Het is een zeer eenvoudige B&B, geen eigen sanitair, kartonnen muren, heel afgelegen, iets beters was in de nabije omgeving niet te vinden. Maar wat een super hartelijke ontvangst, de koffie staat direct op tafel en de jonge gastheer biedt aan ons naar een restaurant te rijden. Dat slaan we niet af, nog extra 10 km heen én weer zien we niet zitten. De Nederlander gaat mee, het is een sympathieke man die al veel fietsreizen tot zelfs Rusland en Finland maakte. Hij vertelt er honderduit over, op de duur wel wat vermoeiend. Zeker na deze dag : we reden door een immens mooi landschap, maar het was bijwijlen ook immens zwaar, het kleinste tandwiel maakte overuren vandaag! We zijn wat blij dat we geopteerd hebben voor 3 kortere stukken (alhoewel, 85 km is niet bepaald 'kort' te noemen) want nog eens 20 km extra tot Angoûlème was wsl van het goede teveel geweest op dit parcours.
Morgen belooft het helemaal spannend te worden, want we hebben nog steeds geen slaapplaats gevonden.
Het weer kan hier even snel omslaan als bij ons : gisteren nog zonnig, vannacht zware regenval en nu heel somber. Weer warm aankleden is dan ook de boodschap.
We hebben nog een gesprekje met een andere trekker die hier ook verbleef. Een oudere Nederlander die van plan is via Compostella tot Coimbra en Fatima in Portugal te rijden, en via Barcelona terug. Flinke trip dus! Tenzij hij geen zin meer heeft, dan stopt hij er mee. Hij volgt nu dezelfde route van Guy Raskin, maar gebruikt geen gps, enkel het boekje. En dat is niet altijd even duidelijk, je hebt de twee nodig, ze vullen elkaar aan (hij reed dan ook al zeker 100 km verkeerd). Hij rijdt op een knappe Koga (mijn droomfiets), maar schiet toch niet zo goed op (we zullen verder zien dat hij niet klimmen kan).
Eerst smeren we de ketting nog, want er staat ons zwaar klimwerk te wachten, met dus bijhorend geschakel. De route staat vandaag vol met rode pijltjes, veel meer als de voorgaande dagen, en toen was het al fameus klimmen. We moeten vandaag dan ook van 70 naar 194 m, niet rechtstreeks, er zitten veel knikjes in het hoogteprofiel.
We volgen de Vienne vandaag, een rivier die soms wat weg heeft van de Loire : breed, ondiep , zandbanken. Veel zien we er niet van want we rijden wat verder weg, tussen de hagen langs de velden. Maar op de brug net voor Moussac hebben we een zeer mooi uitzicht, en spotten we een ijsvogel. Na een fikse klim moeten we net voor L'Isle-Jourdain het bos in. Weer off-road, dat is al even geleden, en na de zware regenval is het nog eens zo plezant (?) we hangen direct vol slijk. Maar zo moeten we geen steile afdaling en helse klim doen, via een gewezen spoorwegviaduct komen we aan de andere kant van de vallei. Op het viaduct hebben we een prachtig zicht over de stad. Enkele jongeren maken zich klaar om hier een bunjee-sprong te maken, zo hoog is dit viaduct boven de rivier.
Weer fameus klimmen en ook dalen natuurlijk, maar de weg is zo slecht dat we daar geen plezier aan beleven. Het wegdek wordt hier op zijn Belgisch onderhouden : putten vullen en meer niet, oneffen wegdek als gevolg.
In Availles-Limouzin is restaurant 'Le boucher - chez Celine' nog open. Ik eet er een super verse tartaar van limousin-vlees, lekker! Krachten op doen hier voor de laatste 20 km want nu wordt het pas serieus klimmen. Mooie uitzichten dat wel, maar de venijnige hellingen doen pijn, ik voel het vooral in mijn dijen. De burcht van St.Germain-Colfolens (of wat er van overblijft) bereiken we al zuchtend en kreunend. We dalen nu af tot Colfolens waar we overnachten. Het venijn zat vandaag dus in de staart, want die laatste km telden dubbel door in de krachtsinspanning. Het bleef wel droog vandaag ondanks de dreigende regenwolken.
Trip : 54 km, 425 hm. Totaal : 1037 km,
4668 hm
Ps : tweederde van de route afgelegd, nog een 480 km (volgens het boekje) te gaan!
Bij het ontbijt krijgen we vandaag een hele uitleg over al wat hier op tafel komt van onze gastheer. Hij komt uit de Provence, en dat accent herkennen we maar al te goed. Vooral over de kazen weet hij veel te vertellen, waar hij ze koopt en hoe hij ze bewaart, 'affineert', zodat ze net à point op het bord komen. Ze zijn ook lekker, maar eigenlijk wat zwaar bij het ontbijt. De gastvrouw is een echte 'moeder kloek', ze is bezorgd om ons, brengt nog een grote portie verse platte kaas waar we vloeibare honing (allemaal lokale producten) moeten bijdoen. Lekker, we kunnen weer even voort. Onze was ligt netjes opgevouwen op ons te wachten, dat was pas gemakkelijk.
We hebben gisteren in Douadic de route verlaten om dit logies te vinden. Na wat zoeken vinden we een aansluiting zonder dezelfde weg terug te moeten nemen. Even steil klimmen langs een drukke hoofdweg, en dan recht naar Merigny. De gids heeft dat weer goed gedaan (al zegt ze het zelf 😉). De route is weer veel meer klimmen dan aangegeven, zelfs klimmen met een grote K want regelmatig moeten we terugschakelen naar het kleinste tandwiel vooraan, zo heeft dat ook weer eens wat te doen.
In St.Savin bezoeken we even de grote kerk annex abdij.
In Leignes-sur-Fontaine middagstop op het kerkplein. Het romaanse kerkje schittert weer door zijn soberheid. Heel mooi glasraam en enkele beelden, meer niet. Geen terrasjes in deze stille dorpjes, dus maar een noodrantsoen opeten, weer wat grammen minder mee te sleuren. Want het is een korte rit vandaag, maar klimmen moeten we. We passeren weer een kerncentrale in Civaux, het begint stilaan op de 'route van de kerncentrales' te lijken. Naar de ernaast liggende 'planete des crocodilles' gaan we niet, maar we houden wel halt bij een merovingische begraafplaats. Massa's oude sarcofagen op een rijtje, in het midden grafen uit verschillende eeuwen en enkele zeer recente ertussen, alles kris kras door elkaar.
In Masseroles staat ook nog een Romaans kerkje met een zeer speciale klokkentoren, ttz een gevel met klokken in op het dak, niet echt een toren.
Lussac binnenrijden is een gevaarlijke onderneming : zeer drukke smalle weg, geen fietspad, de vrachtwagens passeren op enkele centimeters. Gelukkig bereiken we het hotel heelhuids, het is nog wat vroeg (nog net geen 3u) maar we mogen al binnen.
Ik spring nog even in het heel mooie zwembad, wel wat koud (21 graden) maar even zwemmen doet deugd.
En dan verder naar logies zoeken. We hebben de keuze tussen 2 lange ritten (100 km) en een rustdag, of 3 kortere ritten van 60 tot 70 km. Het wordt het tweede, dat vergt wel wat puzzelwerk maar op maandag na zijn we nu toch zeker van een bed volgende week. Een goed gevoel om bij in slaap te vallen.
Tijdens het ontbijt geeft onze gastvrouw Celine ons uitgebreid uitleg over de troglodiet. Ze werden ruim 1000 jaar geleden uitgehouwen en met de stenen werden de kerk (met zeer hoge toren), de abdij en heel wat huizen van Beaulieu-les-Loches gebouwd. Ook de 'Estaminet' waar we gisteren aten is er mee gebouwd. 13 hectare grotten telt dit perceel, en zelf zijn ze nog nooit helemaal aan de andere kant geraakt. In de toekomst willen ze er rondleidingen in geven, als dat klaar is, komen we zeker terug! De inrichting van de B&B hebben ze volledig zelf gedaan, het is een pareltje, een prachtige combinatie van antiek en design, en waar maar mogelijk werd de oorspronkelijke sfeer behouden. Een aanrader! Daarom hier hun adres :
Céline & Steve
LES TROGLOS DE BEAULIEU
26, rue des Bertrands
37600 BEAULIEU-LES-LOCHES +33 2 47 91 97 89
http://troglo-beaulieu.fr
Onze trip begint vandaag direct met een flinke helling, en onze onopgewarmde spieren vinden dat niet leuk. Kilometers lang gaat het heuvel op, heuvel af, behoorlijk steil. Nochtans staat dat niet zo aangegeven in onze gids. Het wordt naar boven kruipen en naar beneden suizen (voor onze dochters : het is een 'Jasper, het kriebelt weg' zoals in Schotland, maar dan vele steiler). De weg gaat langs immens grote zonnebloemvelden, ze zijn al wel uitgebloeid. Net voor St-Germain steken enkele hertjes de weg over, toch mooi als je die beestjes ziet rennen.
In Le Tranger vinden we een prachtig terrasje net naast de kerk, net op tijd om even op adem te komen en wat te drinken want het is verschrikkelijk warm vandaag. Op 28 km rit - klimmen en dalen - hebben we al 217 hm overwonnen, niet moeilijk dat de benen al pijn doen. Eten kan hier ook, een heel dagmenu, of niets. We vragen ons een uur later af hoe die mensen die hoeveelheid en die kwaliteit kunnen serveren voor die prijs : 20 euro voor 4 gangen, en zeer lekker!
Met een volle maag op het heetst van de dag verder, dat is typisch voor toeristen, de Fransen houden hier nu siest.
We naderen het natuurpark van La Brenne. Een kaarsrechte weg loopt erdoor langs vele vijvers, ideale habitat voor vele watervogels. We spotten o.m. witte ibis, fuut, vele witte reigers en zelfs 1 zeer zeldzame purperreiger. Maar ook een hele familie everzwijnen in het stukje bos ervoor, prachtig die zo in de vrije natuur tegen te komen. Op de fiets merk je dat allemaal, met de auto raas je zo voorbij.
We zijn nog wat te vroeg aan onze B&B, ideaal excuus om eerst nog een terrasje te doen. We slapen in een Manoir in Le Blanc vandaag, zeer statig gebouw, ingericht in art deco. Niet geheel onze smaak, maar wel charmant. De eigenaars vormen een raar stel : eerst dacht ik dat Onslow en Daisy (uit 'Keeping up appearances') op ons afkwamen, maar het is een zeer vriendelijk en geïnteresseerd stel. Mevrouw stelt voor onze fietskledij te wassen (zouden we zo hard naar het zweet stinken?). Dat aanbod kunnen we niet afslaan, zij doet dat wel meer voor fietsers, anders doen die dat toch in de badkamer weet ze, dus kan het beter de machine in.
We wandelen nog langs de oever van de Creuse de stad in en eten op hun aanbeveling in een klein restaurant 'Le cygne'.
En dan nog logies voor de volgende week zoeken, gemakkelijker gezegd dan gedaan. Om 23u geven we het op, slapenstijd!
Straalblauwe hemel, nauwelijks een zuchtje wind, een goede 18 graden, maw : heerlijk fietsweer om te starten.
We verlaten het netwerk 'Loire à Vélo' en schakelen over op 'Chateaux à Vélo'. De kastelen volgen elkaar op vandaag : Villesavin, Cheverny (kasteel Molensloot van Kuifje), Troussay, en nog vele andere minder bekende maar daarom niet minder mooie kastelen. Als je die allemaal wil bezoeken, moet je ruim een week uittrekken, en eigenlijk verdeel je dat best uit over verschillende reizen zoals wij deden, anders weet je totaal niet meer wat je waar gezien hebt.
We rijden over verschillende voie vertes, autoluw, door een heel wisselend landschap : bossen, maisvelden, kleinere wijngaarden, zonnebloemvelden. En afwisselend vals plat en zachte afdalingen, maw : zalig fietsen en genieten van de omgeving.
In Feings, piepklein dorpje, vinden we een terrasje net op het middaguur. Als we verder door het bos rijden, zweeft een grote grijsbruine roofvogel een tijdlang op ooghoogte net voor ons uit. Even voorbij de grootse abdij van Pontlevoy laten we ons weer vangen : alhoewel we de wegbeschrijving en het kaartje goed bestudeerd hebben, missen we toch de afslag die ons rechtstreeks naar Montrichard moet brengen, en gaan we weer voor enkele km off-road recht het bos in. Het valt mee, en na een fikse afdaling komen we in de vallei van de Cher. Deze volgen we weer tot het schitterende kasteel Chenonceau. Heuvel op en af nu richting vallei van de Indre. Stilaan wordt het 5u, het is heel warm, ons water is bijna op. Maar als de nood het hoogst, is de redding nabij, en deze keer is dat onder de vorm van een kleine bar-brasserie met terras net onder de toren van Beaulieu-les-Loches. We kunnen pas om halfzes in onze B&B terecht, dus tijd zat voor een frisse Pelforth. Als ik even later vraag waar het toilet is, krijg ik een sleutel mee, ik moet om de hoek de grijze deur ingaan. Even vrees ik een voorhistorisch toilet te vinden (zou hier perfect kunnen) maar het is een nette ruimte.
De B&B is snel gevonden. Een ronduit magnifieke locatie. We slapen in een troglodiet, een rotswoning. Beneden een zitkamer, badkamer en twee bedden, langs een smal trapje naar boven voor een nog mooiere slaapkamer en overdekt balkon. In de zitkamer staat een volautomatische pelletkachel die ons deze nacht warm zal houden. Mooi zicht op Loches, we kunnen de donjon zien boven de bomen. Spijtig dat we hier maar één nacht kunnen blijven!
's Avonds keren we nog terug naar de bar-brasserie voor een eenvoudige maar zeer lekkere maaltijd. De wat norse, verlegen eigenaar doet alles alleen : bediening, koken en de stamgasten (veel speciale types) entertainen. Het duurt dus wel even voor we eten hebben, maar het is warm genoeg op het rustige terras, en we hebben geen haast.
Nog een thee op ons balkon, en dan ons grotbed in. Het leven kan soms toch mooi zijn.
Mistig en koud buiten, slechts 8 graden, warm aankleden is de boodschap.
We verlaten Orleans langs de laatste brug over de Loire. Dit is een zeer brede, ondiepe rivier met talrijke zandbanken en riviereilanden. Niet geschikt voor de scheepvaart, tenzij met de typische 'barken' : platte houten rivierboten met een kajuit bovenop.
We volgen de fietsroute van de Loire 'Loire à vélo' , samen met de Donau- en Rijnroute zowat de bekendste van Europa. En dat heeft voor-en nadelen. Het parcours is autoluw tot autovrij, goed gemarkeerd, goed wegdek (zeker als we vergelijken met het jaagpad van zondag). Maar het trekt daardoor ook hele groepen onervaren fietsers aan, het merendeel op elektrische fietsen die ze nauwelijks beheersen. En zo'n groep tegenkomen of voorbijsteken is altijd een hachelijke onderneming (ik ben mijn valpartij van maart nog niet vergeten!). Vandaag komen we eindelijk wel heel veel collega-trekkers tegen, net als wij met zen tweeën met pak en zak op pad.
De route is redelijk vlak, en de wind is iets gedraaid. Omdat wij ook iets meer richting westen rijden, hebben we voornamelijk wind in de rug en schieten we dus goed op.
We steken de Loire terug over in Meung-sur-Loire en passeren de mooie bogenbrug van Beaugency. We maakten al meerdere reizen in deze streek zodat we al de mooie dorpjes niet opnieuw bezoeken.
Net voor Lestiou verlaten we het jaagpad, maar goed ook want het begon weer een weg voor Steven en Kevin te worden. Daardoor moeten we even klimmen om voorbij het wasbekken te rijden. En dan verder over de rivierdijk langs een kerncentrale.
In St-Dye-sur-Loire hebben we een middagstop in een kleine bar met terras. De schotel charcuterie en geitenkaas smaakt lekker. Er valt nog een bende wielertoeristen binnen. De plaatselijke dorpsgek kan zijn ogen niet geloven : zoveel fietsen zag hij nog nooit bij elkaar. En wat weegt die van ons? Wat, 18 kg en 15 kg bagage, dat is samen 40 kg (tellen was zijn sterkste kant niet), en helemaal uit Belgié ? Daar is hij even niet goed van ...
Het is goed opgewarmd buiten, de zon schijnt volop dus opnieuw korte broek aan. Dat is het voordeel als je zelf de bagage meesleurt, dan kan je onderweg wisselen. Verder nu door het bos recht naar het kasteel van Chambord : 440 kamers, 365 torens en 1036 ramen. Een sprookjeskasteel, dat heel mooi in het park ligt en waarop je langs alle kanten een mooi zicht hebt. Het bezoeken waard, al was het maar voor de dubbele stenen wenteltrap (toegeschreven aan Leonardo da Vinci) en het mooie uitzicht vanop het dak waar je tussen de torens en schoorstenen wandelt.
Door het domein fietsen we nog richting Bracieux. We komen vroeg aan in het hotel en kunnen dan ook nog lang genieten van een lokaal biertje op ons terras.
We zijn bijna halfweg dus mogen we wel een rustdag invoegen. Alhoewel, rustdag ... Ziehier de planning :
- fietsen inspecteren, wat vijsjes her en der vastdraaien (hoe zou dat toch komen dat die los staan 😳) en banden oppompen (er staat hier zelfs een zeer goede fietspomp klaar)
- alle overbodige papiertjes (= rekeningen) weggooien en tassen opnieuw schikken
- wassen! Alle fietskledij bijeen gestoken en naar een wassalon gestapt, een uur later is alles proper én droog. Zo kunnen we morgen netjes richting kastelen vertrekken
- de noodvoorraad terug aanvullen : een hele Carrefour afgezocht naar grany-koeken, we zullen het met prince petit déj moeten doen. Appelen ook terug aangevuld.
Pas dan was er tijd om de stad te verkennen. We reden al meermaals rond Orleans, maar bezochten de stad nooit. Nochtans is het oude stadsgedeelte een bezoekje waard. Grotendeels autovrij dus aangenaam rondslenteren. Huizen met zeer mooie gevels, verschillende vakwerkhuizen ook. En natuurlijk de kathedraal, volgens mij de mooiste die we deze reis al zagen (de allermooiste blijft natuurlijk die van Antwerpen 😉, of ben ik nu weer chauvinistisch?). Prachtige hoofdingang met twee luchtig uitgewerkte torens. Geen overdaad aan de buitenkant, en weer zeer sober binnen met kunstig houtsnijwerk en een reeks glasramen over het leven van Jeanne d'Arc. Die is overal aanwezig in de stad, zo staat er een groots standbeeld van haar in volle wapenuitrusting voor het stadhuis, je kan er echt niet naast zien.
We flaneren dit oude gedeelte volledig door, wandelen nog wat langs de Loire, eten heerlijk op een terrasje onder de platanen en drinken nog wat op het dak van het shopping-center. En als mooie afsluiter een stone-grill in een heel klein gezellig restaurantje, het is rustdag, dan kan dat allemaal. Alhoewel, als ik 's avonds mijn iPhone check, blijkt dat we ruim 12 km rondgewandeld hebben. Rustdag zeggen ze dan ...
Ha, de zon is terug op post. Toch wel leuker om zo te vertrekken.
Montargis uitrijden is weer gekkenwerk met al die blitse, jonge chauffeurs die gehaast zijn en geen geduld hebben. De gps stuurt ons een smal weggetje op links naast het kanaal van Loing. Na zowat 2 km wordt het echt ondoenbaar : smal, keien, netels. Zo kunnen we niet verder. Gevolg : flink wat gekibbel over de te volgen route : langs links (geen denken aan, daar rij ik niet door), langs rechts (en die spoorweg dan, daar geraken we niet over), terugkeren (neen, dat is al te ver). De gps brengt raad : even langs een drukke weg, en wat verder kunnen we opnieuw op de route aansluiten langs het kanaal van Orleans, al jarenlang buiten gebruik. Het ligt er mooi bij, maar het jaagpad stelt niets voor : weer een smal steenslagstrookje, kilometers lang. We waren gewaarschuwd dat de weg slecht ging zijn, maar zo slecht ... Collega Steven en schoonzoon Kevin zouden in hun nopjes zijn met dit parcours, maar die hebben er wel de geschikte fiets voor en wij niet. De omgeving is mooi en het is hier heel, heel rustig, op enkele vissers (weeral) en wat mountainbikers na rijden we uren lang moederziel alleen.
Na de 'pont tournant' wordt het helemaal te gek : het 'fietspad' van pakweg 30 cm breed, versmalt nog wat tot een grindstreepje van hooguit 10 cm breed. Op een halve meter naast ons ligt het kanaal. Uiterst geconcentreerd om het evenwicht te bewaren, rijden we verder, elke onoplettendheid kan 'plons' betekenen, geen aangenaam vooruitzicht want in de waterlelies vallen klinkt wel romantisch, maar of het dat ook is ??? Om nog maar te zwijgen van het groene kroesdek dat we wat verderop tegenkomen. Heel vermoeiend rijden is dit en van de mooie omgeving kunnen we weinig genieten. En het schiet ook niet op : we halen slechts een gemiddelde van 14 per uur. Maar na zowat 35 km toch een enorme meevaller : in Coudroy vinden we eindelijk wat we al een hele week zoeken, nl een bar-relais waar we een eenvoudig menu krijgen. Geen kaart hier, wel enkele suggesties en voor 18 euro lekker gegeten en vriendelijk ontvangen.
Even rijden we over geasfalteerde weg om dan het woud van Orleans in te duiken over een brede grindweg. Breed, dat wel, maar vol putten en stenen door de boswerken die er plaats vinden. Ook hier zijn we alleen, nochtans een zeer mooi traject van 10 km dwars door het woud.
In Vitry-aux-Loges moeten we weer verder langs het kanaal. Het is de bedoeling dit kanaal met zijn 27 sluizen terug bevaarbaar te maken voor de pleziervaart, of dit zal lukken betwijfelen we want dat zal zeer grote investeringen vergen.
In Donnery bereiken we eindelijk de Loire. Dat werd tijd, want hoewel ik zeer graag langs het water rij, en zeker als dat door bossen gaat, werd het me toch wat teveel. Hier is het enorm druk : wandelaars, fietsers, jong en oud, en allemaal verstrooid en onoplettend zodat ik constant moet bellen om voorbij te kunnen.
Orleans zelf binnenrijden valt gelukkig mee : we rijden via het autovrije oude stadsdeel recht naar ons hotel.
Dit was een echte off-road trip : van de 81 km reden we geen 5 km over asfalt, de rest was zandweg, grind en steenslag. Vermoeiend en gevaarlijk met een zwaar beladen fiets. Een alternatieve route voorzien zou geen overbodige luxe zijn.
Trip : 81 km, 144 hm. Totaal : 689 km,
2973 hm
Ps: speciaal voor Anne en Marc : vandaag verschillende reigers gezien. Prachtig hoe ze over het kanaal voor ons uit zweefden.
Bewolkt en koud vanmorgen, nauwelijks 9 graden. Wat zijn we blij dat we toch die lange fietsbroek bij hebben! We doen zelfs een sous-pull met rolkraag aan en hebben het nog niet overdreven warm. We rijden toch naar het zuiden? Met deze temperaturen twijfelen we toch even.
Sens buitenrijden gaat vlot, extra nagekeken gisteren en niet meer fout gereden 😀. Een rustige vlakke aanloop vandaag, dat mag ook wel eens. We volgen de Yonne, een brede zeer kalme rivier, met mooie idyllische hoekjes. Wel weer een slechte zandweg maar dat nemen we er bij. Een heel ander landschap vandaag, we rijden vnl door bossen. En weer langs vele visvijvers, nooit geweten dat die Fransen zo'n fervente vissers zijn. Villeneuve-sur-Yonne bezochten we al in mei en rijden we dan ook voorbij. Van ver kunnen we zien dat de mooie kerk nu volledig in de steigers staat. We verlaten de vallei van de Yonne en beginnen aan een stevige klim. Over iets meer dan een km moeten we 120 hoogtemeters overwinnen, dat betekent dus een dikke 10% stijgingspercentage. Enkele weken geleden zou ik daar niet aan durven beginnen, maar na al die korte (en ook wel langere) kuitenbijters van de laatste week, gaat dit heel vlotjes, we rijden zelfs niet met de kleinste versnelling en zijn helemaal niet buiten adem op de top. (Ik ben een klein beetje trots dat dit me zo gemakkelijk gelukt is!). Afwisselend hebben we nu bossen, weiden en grote velden, die er kaal bij liggen want de oogst (we denken zonnebloemen) is al binnen. We rijden over een hoogplateau waar de wind vrij spel heeft en ongenadig hard blaast, in ons nadeel natuurlijk. En dan is Paul zo lief even kop te doen zodat ik achter zijn breed karuur (euh ???) uit de wind zit. Dankzij de goede raadgevingen van Jef weet ik perfect hoe ik daar optimaal gebruik van kan maken. Ondertussen vallen er enkele druppels, in het bos stoppen we even om toch maar de kw aan te doen, en dankzij deze kleine stop ontsnappen we aan een fikse regenbui. (Het mag ook al eens meezitten). Want verderop is de straat kletsnat, terwijl wij enkel wat druppeltjes hadden.
In Chuelles houden we nog even halt, morgen is het hier dorpsfeest, nu is het dorp nog doods zoals alle andere dorpjes.
Opnieuw een golvend parcours, draaien en keren. We passeren enkele grote fazantenkwekerijen, de beestjes lopen zenuwachtig een stukje met ons mee. Zo komen we dan in een groot woud. Na enkele km weer een bareel, 'sauf service local', goed dat er 'Servico' op onze sous-pull staat, dat trekt wat op 'service' 😉. Enkele mannen die bomen omzagen kijken verschrikt op als we voorbij rijden, ik vermoed dat hun activiteit niet zo legaal was ...
In Montargis is het veel drukker. Na enkele bruggen wandelen we de winkelstraat door richting hotel. We hebben heel wat beziens hier!
Even installeren en dan nog de stad bezoeken. Niet zoveel te zien, de mooie kerk is dicht, voor het kasteel zijn we te laat, en de wandeling langs alle bruggen (er zijn er 131) is wel wat te lang na een fietstocht. We eten in de brasserie'La Poste' bij het hotel, het beste dat we hier konden vinden.
Doodmoe in bed gesukkeld na een zeer sober avondmaal, springlevend (in vergelijking met gisteren dan toch) opgestaan. De darmen zijn ongeveer ok, na een rijk ontbijt is de energie terug opgeladen.
Vandaag in theorie een korte tocht, dus tijd voldoende om Provins te bezoeken. Het ligt er nu nog rustig bij : de bustoeristen zijn al weg, en de volgende lading is nog onderweg. Het stadje is een bezoek waard. Je kan over de remparts (omwalling) wandelen, met de fiets wel niet te doen. Wij nemen een weg recht door de stad en komen uit bij de mooie 'Tour César'. Wat verder een romaanse kerk, zeer sober van buiten en ook binnen. Door de kleine straten wandelen we Provins uit. (Ter info van de buskesvrienden : zeer mooie camperplaats aan de buitenkant, net bij het office du tourisme).
En ja, het moest gebeuren, we rijden radicaal verkeerd, en nemen de weg terug naar huis. Omdat we gisteren langs een andere weg Provins binnenkwamen, hebben we het pas na ruim 6 km door. Als wij iets doen, doen we het natuurlijk goed, zelfs als dat volledig fout is! Het waren wel 6 mooie km, en we hadden het kunnen weten dat we fout zaten want de wind zat in de rug. Dezelfde weg terugnemen is niet van ons gewoonte, na wat in- en uitzoomen op gps vinden we een verbinding over Sourbon, dat spaart ons toch wat extra klimwerk uit en het is ook mooi rijden.
Weer een golvend parcours door de graanvelden, en enkele zonnebloemvelden. Korte middagpauze in Noyen-sur-Seine. Kort omdat we voor ons een wolkenveld zien naderen, en achter ons een zeer donker wolkenveld ons probeert in te halen. Boven ons nog steeds hel blauwe lucht, maar als die twee wolkenvelden aaneen sluiten, zou dat wel eens vonken kunnen geven.
We komen zo in de vallei van de Oreuse, en fietsen door leuke dorpjes, wel allemaal doods en verlaten. Nog een korte stop om mijn pijnlijke voeten even rust te gunnen : de pees net onder mijn tenen is wsl ontstoken, voltaren gel brengt wat verlichting, maar niet zoveel als de reclame belooft. Het lijkt wel alsof mijn voeten in brand staan.
Net voor Fleurigny wil Guy ons weer over een grindweg door het bos sturen. Op onze verkenningstocht in mei zagen we al dat dit totaal overbodig is, dus volgen we de d325 verder, want dat is een zeer mooie asfaltweg waar we moederziel alleen rijden, veel leuker om daarover naar beneden te suizen dan te hotsebotsen over een steile grindweg. Het kasteel van Fleurigny is niet open voor bezoek, dus weer maar verder. We komen in de vallei van de Yonne. En dan zijn we Guy wel dankbaar voor de mooie route langs de vijvers van Cuy. Het lijkt me daar een vissersparadijs te zijn. Bij het binnenkomen van Sens is er zowaar een fietspad, ttz een voorkeurstrook voor fietsers, zowat een unicum in Frankrijk. Zelfs zo zeldzaam dat ik bij het eerste kruispunt net niet van de sokken gereden word.
Op enkele druppels na houden we het wel droog vandaag, er was dan ook voldoende wind om die wolken nog net uit elkaar te houden (of reden wij zo snel ?) Voldoende tijd over om ook Sens te bezoeken, maar heel veel valt er niet te beleven. De oude markthal is gesloten, wordt wsl gerestaureerd. De kathedraal is weer groots en heeft een zeer mooi dak (met mozaÏekpannen zoals de stefansdom in Wenen) en een rare toren : niet heel hoog, zeer breed, met net boven de klokken een klein fijn extra torentje.
Als we ons enkel baseren op de km-tabel van Guy, zijn we al 500 km gevorderd (wij iets meer door de aanloop en wat extra's). Dwz een derde van de afstand afgelegd, we zitten dus mooi op schema. Een heerlijk gevoel om bij in te slapen.
De zon is weer present, maar het is weer koud. Onze eerste stop is bij de apotheker, want de Imodium is op. Nu ben ik de gelukkige (?) die overijverige darmen heeft. Gisteren vis gegeten, dat verteert licht denk je dan, maar geen oog dicht gedaan vannacht. Reizigersdiaree hoort bij zuiderse landen, toch niet bij Noord-Frankrijk? De apotheker kent geen Imodium instant, even paniek dus, blijkt dat hier een andere naam te hebben, bijsluiter gecontroleerd en we kunnen voort.
Het eerste gedeelte van onze tocht is een golvend parcours, een fluitje van een cent in normale omstandigheden, maar met flanellen benen een ware martelgang. Vooral omdat de ORS-oplossing op mijn maag ligt, dat verteert precies niet. We rijden nu over een hoogplateau met graan en maisvelden, de wind heeft nog wat medelijden met mij en blaast nauwelijks. Na een 15 km staan we voor een dilemma : bollen we verder over de D39 of maken we toch die omweg (met stevige klim) langs het oorlogsmonument van Mondremont-Montgrivroux. Ik raap alle moed bijeen en een kwartier later ben ik daar zeer blij om : dit is heel mooi. Een 35 m hoog donkerroze betonnen monoliet, met teksten en bas-reliëf over de eerste slag bij de Marne in 1914, heel imposant. Het uitzicht op deze top is grandioos, dankzij het heldere weer zien we heel ver.
Rond halféén dalen we af tot in Sezanne, een stadje met een charmant oud stadscentrum waar we dwars doorheen fietsen. Maar eerst een 'tartine italienne' eten op een terrasje bij de kerk met 42m hoge toren die we al van ver zagen. Vriendelijkheid staat hier wel niet op de menu, Paul blijft dan ook ostentatief zitten tot ze zijn 30 eurocent wisselgeld brengen, want ze verdienen hier geen fooi
Guy Raskin stuurt ons dan weer door de wijngaarden met bijhorend klimwerk, soms overdrijft hij wel in het opzoeken van rustige wegen : vaak onnodige extra km klimwerk over slechte weg, terwijl er een toch redelijk rustig alternatief is. Vooral met pak en zak beladen is dit zwoegen. In Plessis wordt het helemaal te gek, als we over een steenslagweg het bos La Forestiëre door moeten. Geschikt voor mountainbike maar niet voor ons. Het wordt spannend als we na enkele km voor een bareel staan, verboden toegang op straffe van 135 euro boete. Daar sta je dan : we zijn halverwege de weg, dus helemaal terug en een extra omweg maken van ettelijke km, of toch maar rechtdoor en die boete riskeren (toch wel een flinke hap uit het reisbudget). Het wordt dat laatste want er ligt een pas onderhouden grindweg na de bareel, dat doet men toch niet om de everzwijnen te plezieren. Met een bang hartje verder rijden, niemand tegengekomen , oef.
Verder heuvel op en af, de vermoeidheid laat zich bij mij voelen. De vorige dagen had ik bij aankomst energie over, nu is alles op. In Léchelle laten we ons niet meer vangen voor een extra omweg (met zware klim) door het bos, en kiezen we voor een licht glooiende weg richting Provins. Een klein stadje, Unesco werelderfgoed, en overspoeld door toeristen. Even zoeken naar het hotel, eens daar plof ik op het bed en val in slaap. De was zal voor morgen zijn.
De zon is opnieuw van de partij, maar het is wel flink afgekoeld. We vertrekken dus met een warme vest aan richting kathedraal. Een imposant gebouw, zo overdadig het aan de buitenkant versierd is met beeldhouwwerk - geen cm blijft onbenut -, zo sober is het binnenin, een enorm contrast. Slechts enkele beelden in de zijkapellen, geen schilderijen, enkele mooie glasramen. De buitenkant staat grotendeels in de stijgers voor een grondige restauratie, het gedeelte dat al klaar is steekt schril af tegen de rest, zodat het geheel niet mooi meer oogt.
Reims binnenrijden was een pak eenvoudiger dan buitenrijden. Veel draaien en keren, niet simpel met het drukke verkeer. Maar dan komen we op de 'coulée verte', een groene route langs het kanaal Aisne-Marne. 12 km verkeersvrij fietsen, goed om de spieren op te warmen. En dat is nodig want even verder wachten de Montagne de Reims. Dwars door de champagne-wijngaarden richting Verzenay. Alle hellingen vol wijnranken, tot aan de bosrand. De eerste helling doet ronduit pijn, de 97 km van gisteren zitten nog in mijn benen. De tweede helling gaat al wat beter, en de derde gaat vanzelf, nou ja, bij wijze van spreken. Vlotte klim naar de vuurtoren, wat die daar staat te doen weet ik niet. Guy maakt hier wel een kapitale fout door ons door het dorp te sturen, gewoon de weg volgen was veel simpeler geweest. En dan via de 'Route touristique du Champagne' een forse klim naar de 'Faulx de Verzy'. Rustig op ons eigen tempo, bereiken we de top van de 'Mont Sinai'. Er is een uitzichtpunt, daar moeten we terug voor omlaag, niet erg logisch vind ik, en ik heb geen zin om de net geklommen kilometers nog eens over te doen. Naar de Faulx gaan we wel : het zijn onnatuurlijk kronkelende miniatuurbeuken, wel leuk om zien.
Nu volgt er een lange afdaling tot in Tours de Marne. We zoeken en vinden geen eetgelegenheid, de enige brasserie zit al vol met locals, voor ons is er geen plaats in de herberg. Maar dan aan het kanaal toch een hotel-restaurant, eigenlijk wat te chique voor een tussendoortje, maar we hebben honger. We worden er evenwel in onze fietskledij net zo vriendelijk ontvangen als de heren in maatpak en das na ons. En de 'souris d'agneau' ,een lokale specialiteit, smaakt heerlijk.
We genieten verder van het mooie landschap met nu veel graanvelden, en op de hellingen weer wijnranken. En dan gaat Guy dik in de fout : hij stuurt ons recht die wijngaarden in, stijl omhoog over barslechte weg. Mooie uitzichten, dat wel, maar de kuiten doen pijn. En dat terwijl er een quasi vlakke verbindingsweg is. Dit traject had hij als alternatief moeten aangeven, zoals hij elders wel doet. We geraken er wel door en bereiken Vertus.
Trip : 63 km, 484 hm. Totaal : 389 km, 1692 hm
Ps : door de slechte verbinding, moet ik met knippen en plakken dit verslag maken. Ik hoop dat het leesbaar is.
Het onweer is Charleville gepasseerd maar heeft elders in Frankrijk net als in België lelijk huisgehouden. In Montauban krijgen de kinderen zelfs 2 dagen extra vakantie omdat de schade aan wegen en gebouwen zo groot is. Regenen doet het hier wel, en het ziet er niet naar uit dat we vandaag de zon zullen zien. De lokale weerman spreekt wel van opklaringen in de late namiddag, maar als we naar zijn buienradar kijken, vrezen we toch dat we er middenin zullen zitten. Later vertrekken is geen optie want er staat ons een rit van 90 km te wachten met verschillende hellingen. En dan stelt zich dus de vraag : wat doen we aan? Schoenen of sandalen? Korte of lange fietsbroek, met of zonder regenbroek over? Uiteindelijk wagen we het erop zoals de andere dagen te vertrekken met als extra de kw en het fluo-vestje (verplicht in Frankrijk bij slecht zicht). De receptioniste wenst ons nog veel goede moed, waarschijnlijk denkt ze bij zichzelf : die zijn goed zot! (En misschien heeft ze wel gelijk).
De mooie route Trans-Ardennes is ten einde, en daarmee ook het mooie jaagpad langs de Maas. We banen ons een weg door Charleville en hotsebotsen over het erbarmelijke wegdek van de Franse departementales. Mijn kilometerteller heeft er genoeg van en valt uit protest aanhoudende uit. Enkele kilometers later geeft die er zelfs volledig de brui aan. Op zich geen ramp, want de gps houdt de afgelegde afstand ontzettend nauwkeurig bij. Maar zo ben ik ook mijn hartslagmeter kwijt, en met het komende parcours voor ogen, moet ik toch wel wat opletten. Het wordt dus op gevoel rijden. We zijn nu in de Franse Ardennen en die zijn een uitloper van onze Naamse Ardennen. M.a.w. er staat ons flink wat klimwerk te wachten. Guy Raskin omschrijft het als 'vals plat met enkele hellingen', dat vals plat klopt, maar die hellingen zijn vooral korte maar stevige kuitenbijters en ze volgen elkaar zeer snel op. En daartussen natuurlijk heerlijke afdalingen, onze fietsvrienden van de vorige reizen weten nog wel dat ik dan in mijn sas ben! Met z'n tweetjes rijden heeft nu wel een groot voordeel : we kunnen rustig ons eigen tempo aanhouden. Geen poging ondernemen om het tempo van de groep te volgen (de eerste helling ging dat nog, nadien niet meer), en lekker naar beneden donderen zodat ik optimaal gebruik kan maken van mijn snelheid om de volgende helling te overwinnen. En nu is er geen fluitje dat me tot de orde roept als ik het waag voorbij te steken.
Zo gaan we op en neer, we volgen de Thin en komen aan in Signy l'Abbye, een doods en verlaten stadje. Ik hoopte er een cafeetje te vinden om een warme thee (ja, een thee, geen pint!) te drinken, maar niets te vinden. Dus maar verder, en net voor een flinke klim in Lalobbe valt mijn ketting van het tandwiel. Tja, het moet niet altijd dezelfde zijn die voor oponthoud zorgt! Dat is wel vlugger gefixt als een platte band, de handen zijn wel even vuil... En ' what goes up, must go down' is gelukkig waar want er volgt een prachtige afdaling tot in Wasigny. Ook hier geen cafeetje te vinden, de bakker/kruidenier is uitverkocht, we installeren ons dan maar in de oude graanschuur op het marktplein voor een noodrantsoen. En dan opeens een luide claxon. Dat herkennen we van een vorige reis, het is een rondrijdende winkel. Deze is een bakker, zij heeft nog 1 koffiekoek en ook een soort worstenbrood bij. Minder vettig en gevuld met een heerlijke snede paté. Dat komt net op tijd, het smaakt!
Nu verder door het nog steeds glooiende landschap, waar de graanvelden nu domineren. De gevreesde wind is aanwezig maar niet geheel in ons nadeel, we hebben er weinig last van. Stilaan is de zon er ook, de kw kan uit. Reims komt in zicht, de stad ligt in een dal en van ver zien we al de kathedraal met zijn twee hoge stompe torens. Reims binnenrijden valt enorm mee, chapeau Guy voor de wegbeschrijving. Het hotel ligt niet ver van de kathedraal en na de de douche (die was super nodig voor onze beslijkte benen) trekken we de stad in. De kathedraal is al dicht, we lopen nog wat rond (heel mooi stadhuis) maar het is echt zoeken hier naar een fatsoenlijk restaurant. Geen concentratie van restaurantjes hier, nochtans toeristen genoeg. Toch zitten we even later met een heerlijke coupe champagne in de hand. Die hebben we wel verdiend vandaag.
Terwijl Paul gisterenmiddag sliep, heb ik de fietskleding uitgewassen, en toen miste ik de ondersteuning van een groepsreis wel. Govaka neemt in de volgwagen immers een droogzwierder mee en dan is die lichte kledij op een avond droog. Nu moest ik alles uitwringen, voor de hemdjes en shirts geen probleem, maar met een fietsbroek is daar geen beginnen aan. Het gevolg kan je al wel raden, ze zijn nog behoorlijk nat, vooral die van Paul. De mijne krijg ik nog droog genoeg met de haardroger, Paul wil de zijne wel nat aandoen, maar bedenkt zich dan toch als ik hem op de mogelijke pijnlijke gevolgen wijs, en ik heb maar 1 tube mythosyl bij!
Wij dus weg met de natte fietsbroek op de bagage, ze zal vlug drogen want de zon is al present. De wind ook, en natuurlijk is dat weer tegenwind. De receptioniste waarschuwt ons nog voor naderend onweer, zelfs hagel wordt er verwacht, voor 4u zouden we toch in Charleville moeten zijn.
We volgen nog steeds de Maas die hier zeer grote bochten maakt. Zo fietsen we ter hoogte van Fumay enkele kilometers rond om uiteindelijk slechts een honderdtal meter op te schieten, maar het zijn wel zeer mooie kilometers. Fumay betekent letterlijk ' leien dakpan' , we zijn hier in het hart van de leisteenstreek, en dat zien we aan de hellingen. Even verderop aan alweer een sluis denk ik dat we weer wat aan gewichtheffen moeten doen om de sluis over te raken, maar er ligt een prachtige fietsbrug om de Maas over te steken. Die had ik eerst niet opgemerkt, ze was nochtans felgroen geschilderd. Scherpe bocht naar links en dan totaal onverwacht stijl omhoog, dat was even tanden bijten, vooral het laatste stuk waar er voor de verandering nog maar eens kasseien liggen. Het zal wel de enige klim van betekenis zijn vandaag.
De Maas wordt hier steeds smaller, we rijden door een kloof met imposante rotspartijen aan beide kanten. In Revin is er een tunnel voor de scheepvaart gegraven waar wij ook door moeten, zo snijden we 3 meanders af. Even verderop slaat de schrik ons op het hart : route barrée , wat nu? We hebben geen zin enkele kilometers om te rijden (we moeten voor het onweer in ons hotel zijn) en wagen het erop door te gaan. De werken zijn nog maar net gestart en we kunnen er nog voorbij, oef!
Hoog op een rots boven Bogny staat een gigantisch groot beeldhouwwerk van het ros beiaard. Ik dacht altijd dat dat enkel in Dendermonde gekend was, maar ook in Dinant zagen we al een rots die zogezegd door het paard gekliefd werd. Even verderop heeft Paul platte band. Snel verwisselen denken we, maar dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan. Waren Luc of Jef nu maar hier, die klaren dat in enkele minuten. Maar wij hebben dubbel pech want de bandenspanner springt weg en de nieuwe band is ook stuk. Opnieuw beginnen dus, en we hebben driemaal pech want het ventiel van de volgende band is stuk. Een derde band dan maar, de pomp werkt echter nog maar half, gelukkig stopt er een fietser die ons voorthelpt met een zwaardere pomp. Zowat een uur later zijn we eindelijk weer op weg. De voorraad reserve-banden is met één splinter glas gehalveerd, we weten straks dus allebei wat te doen : Paul banden plakken, en ik een poging ondernemen om het kettingvet uit zijn witte shirt te krijgen...
Met een bang hartje rijden we verder, nog eens plat rijden zou een ramp worden. We bereiken Charleville toch nog ruimschoots op tijd, heel in de verte zien we het onweer aankomen.
Het is geen onderwerp om een verslag mee te beginnen, maar omdat het een grote impact heeft op deze dag, doe ik het toch.
Het lekkere eten van gisterenavond is Paul niet goed bekomen, want hij bracht zowat de helft van de nacht op het toilet door. Zoiets is niet echt bevorderlijk voor een goede nachtrust, zeker als je weet dat het doorspoelen van het toilet met een zeer luidruchtig motortje ging. Enkele Imodium instant later was het ergste wel voorbij, maar het gerommel in zijn darmen hield mij wel uit de slaap.
Vanmorgen voelde hij zich dan ook letterlijk en figuurlijk leeg. Een zakje ORS behoedde hem wel voor een totale inzinking, zoals hij 2 jaar terug had tijdens de zeer mooie rit naar het Cruz de Feiro (trip naar Compostella).
We zijn na een uitgebreid ontbijt vandaag wel op tijd weg, om 9u30 fietsen we al op het jaagpad langs de Maas. Het is dan al warm, en er is al flink wat wind, tegenwind natuurlijk. Het valt mij op dat de Maas hier nog heel breed is. Het jaagpad is wel in zeer erbarmelijke staat : afwisselend grindweg, kasseien, slijkweg, betonplaat of asfalt vol gaten en scheuren. Van de 20 km tot Dinant is er hooguit 2 km vlot bereidbaar. Goed dat het niet regent want we zouden er lief uit zien.
Net voor Dinant moeten we via een sluis oversteken naar de andere oever. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want om te vermijden dat er brommers over zouden rijden, moeten we een poortje door, en met die fietstassen is dat niet simpel. We zullen dat vandaag nog meermaals voorhebben, en een trekking-fiets van 18 kg met 15 kg bagage opheffen, is behoorlijk zwaar. Aan de overkant ligt de abdij van Leffe, een mooi gebouw, maar gesloten dus kunnen we er niets gaan doen. En dan de stad door, dat is per fiets sowieso al een lijdensweg, maar nu er zowel een wedstrijd voor jetski als een loopwedstrijd wordt gehouden, wordt dat dus een ware odyssee. Maar ook dat overleven we, en wat later rijden we langs een mooie weg (pas opnieuw geasfalteerd, dat bolt dus vlotjes) richting Waulsort, en verder naar Givet. Dat is een mooi stadje met leuke straatjes, bovenaan is er een immens groot fort, al van ver te zien, dat nu nog gebruikt wordt door de Franse para's. We nemen vele korte pauzes want het is warm en Paul heeft het heel lastig. De ravel2 verlaten we en we volgen nu de voie verte Trans-Ardennes, die ons morgen tot in Charleville zal brengen. Het jaagpad is nu wel in goede staat, maar de wind is nog wat aangewakkerd zodat we niet snel opschieten. De Maasvallei is hier op zijn mooist, na elke bocht ziet het er anders uit.
Rond 15u30 zijn we al in Haybes, we kunnen al op de kamer, maar die ligt wel op de tweede verdieping, en natuurlijk is er geen lift. Ai, wat deed het pijn aan de benen om die twee trappen op te gaan! Al ons drinken is op, zo warm was het, dus beneden op het terras eerst een plaatselijk bier drinken, een hayboise, en dan pas douchen. Paul valt onmiddellijk in slaap, dat deed hem deugd. Laat ons hopen dat hij straks de maaltijd wel verteert, want zoveel Imodium heb ik nu ook weer niet bij.
Alhoewel we gepland hadden ongeveer 70 km per dag af te leggen, staan er vandaag al direct 95 op het programma. Dat komt omdat er in Namen 'la fête de la solidarité' wordt gehouden, geen idee wat dat inhoudt maar het gevolg is wel dat wij 20 km verder moeten om een slaapplaats te vinden. Met een uur vertraging zijn we rond 11u op pad. Het eerste stuk tot Leuven kunnen we al met de ogen dicht rijden. Pas in Kessel-Lo moeten we de gps goed volgen. We hebben de track van de route kunnen downloaden, dat scheelt hem een pak werk en veel kaarten dus gewicht dat thuis mag blijven. En gewicht hebben we genoeg bij, elk 15 kg. Daarvan is ruim twee keer 2 kg die we hopen niet nodig te hebben : regenkledij, herstelmateriaal, farmacie. Fietsen met zoveel bagage is wel even wennen, want het evenwicht op de fiets is totaal anders. Vooral in de bochten voel je dat, zodat ik ze nog breder neem als anders, tot grote ergernis van Paul. En dat het klimmen nog wat moeilijker wordt, daar moet ik geen tekeningske bij maken zeker.
Na een korte rustpauze ergens in Boutersem, hebben we prijs : in Roosbeek (nooit van gehoord) is er een rommelmarkt, net op ons parcours. En met dit mooie weer kan je er over de koppen lopen 😠 En daar moeten wij met onze bepakte fietsen door, zowat 2 km lang tussen een massa kooplustigen door wringen. Ik hoef zeker niet te vertellen dat Paul' s gezicht een echte donderwolk is! Groot oponthoud, dat terrasje in Tienen waar we zo naar uitkeken, daar blijft geen tijd voor over. Maar ook daar is het ontzettend druk, dus rijden we maar snel verder. Zo komen we op de Ravel2, die ons van Tienen rechtstreeks naar Namen brengt. Zalig fietsen, door open veld en door het bos, heerlijk in de schaduw. Zachtjes klimmen, wel 30 km lang, en dat voelen we wel. Maar de laatste 10 km hoeven we niet meer te trappen, we glijden zonder een pedaalslag aan 25 per u Namen binnen. De gevreesde drukte blijft daar uit, en al snel fietsen we langs de Maas richting Dinant. Als we echter het adres van de B&B ingeven, krijgt de gps weer kuren, en stuurt ons de boer op. Recht omhoog, wel 15%, niet te doen, kronkelwegen, we geven het op, vragen de weg, keren terug naar de Maas, en een kwartiertje later vinden we 'la source fleurie' in Profondeville. Een hele vriendelijke mevrouw heet ons welkom, we slapen beneden in de verbouwde garage, dus geen gesleur met de bagage. Na een heerlijke douche eten we super lekker bij ' cuillere, fourchette, etc' de naam alleen al was veelbelovend.
En nu bedtijd. Maar om morgen weer niet nodeloos om te rijden, hebben we het volgende bed al gemarkeerd op de gps als waypoint, zodat we het zien verschijnen en de navigatie niet moeten opzetten. Al doende leert men!
Na groepsreizen per fiets langs de Donau (2005), in Mallorca (2007), door Noord-Beveland (2008), van St-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostella (2013) en langs de frontlijnroute van Mulhouse naar Ieper (2014), vertrekken we dit jaar onder ons tweetjes er op uit. Morgen, 29 augustus, vertrekken we vanuit Keerbergen (Vlaams-Brabant) naar Lourdes. Met pak en zak, zonder technische ondersteuning, hopen we in 21 etappes Lourdes te bereiken. We zullen daarbij ongeveer de route volgen die Guy Raskin heeft uitgestippeld in zijn prachtige gids 'Op de fiets naar Lourdes'. Niet de kortste weg, maar wel langs rustige wegen : langs jaagpaden, over oude spoorwegen, en kleine binnenwegen. 1467 km als je vanuit Tongeren vertrekt, maar wij gaan rechtstreeks naar Namen en doen zowat 20 km extra. We plannen etappes van ongeveer 70 km per dag, zodat er nog wat km bijkunnen om iets te bezoeken en een bed te vinden.Â
De voorbereiding liep met horten en stoten (daarover later meer), maar na een laatste test tijdens de fietsvierdaagse van Roeselaere, denken we wel dat we er klaar voor zijn.
Op de valreep start ik dus alsnog een nieuwe blog op, omdat er toch weer vraag naar was, en zo hebben we zelf opnieuw een dagboek van onze trip. Als er WiFi beschikbaar is in het hotel, mag je weer elke avond een verslag verwachten over onze belevenissen. De trip langs de frontlijnroute kan je nog steeds nalezen (zie blog : Noraenpaul).
En nu : inpakken, zodat we morgen kunnen wegwezen!
