Dit wordt een dag in het teken van : 'als het tegen kan zitten, dan zal het ook tegen zitten!'
Na weer een karig ontbijt vertrekken we met de Nederlander in ons kielzog via een klein weggetje dat de gastheer ons aangewezen heeft. Zo moeten we dat drukke extra stuk langs de baan niet opnieuw doen. Maar dat is buiten de eigenaar van de grote manege ernaast gerekend : dit is hier privé, allemaal van hem, we mogen niet door. De Nederlander probeert nog met zijn 3 woorden Frans en 2 woorden Engels iets te forceren, maar het is duidelijk dat er met deze man niet te praten valt. Dus toch maar die extra km langs de weg.
Eens op de route kunnen we afscheid nemen van de Nederlander, wij rijden wat te snel voor hem (hij dacht nochtans eerst dat hij ons makkelijk ging kloppen, haha). Tweede obstakel : route barrée, gelukkig pas volledig op het punt waar wij moeten afslaan, maar de wegomlegging loopt langs dit kleine weggetje en de gehaaste Fransen rijden ons net niet van de baan. Er hangt veel regen in de lucht, voorlopig rijden we net langs de rand van het regenfront, die enkele druppels deren ons niet. Maar al snel gaat de kw aan, en weer uit, een scenario voor de rest van de morgen. En het is weer behoorlijk klimmen, weer veel meer dan aangegeven in ons roadbook.
We rijden met een grote boog rond de grote stad Angoûlème, goed dat we daar niet door moeten. Terug klimmen door de wijngaarden van de cognac, zowel de naam van de streek, een rivier en de heerlijke drank die hier nog aan de wijnranken hangt te rijpen. In Chateuneuf-sur-Charente houden we even halt bij de grote kerk. Door de felle regenbuien van de laatste week was ze weer onder water gelopen, alles is nog nat.
Vanaf Barbezieu-St.-Hilaire wordt het zalig fietsen over een volgende voie verte, een oude spoorweg. Het lijkt wel een beetje op een behendigheidsparcours, want bij elke weg die we oversteken moeten we eerst door twee slagbomen, dan tussen paaltjes door en aan de overkant hetzelfde. Het heeft hier ook flink gewaaid, want de weg ligt bezaaid met eikels (die knetteren onder de banden) en kastanjebolsters, waartussen we laveren want van platte banden houden we niet!
In Baignes-St.-Radegonde beginnen we om halfdrie al een slaapplaats te zoeken. Vanmorgen vertelde de gastvrouw immers dat door grote werken aan een TGV-lijn in Clerac, alle hotels en B&B in de wijde omgeving volgeboekt zijn. Niet moeilijk dat we nog niets vonden! We rijden het dorp in, volgen de verschillende wegwijzers naar B&B en gîtes. Een uur, 10 km en een pintje later staan we voor de deur van een grote chambre d'hôte (op aanraden van de café-bazin), maar niemand te zien. Deur open, honden blaffen dat het een lieve lust is, maar niemand komt kijken, we hadden de hele keet kunnen leeghalen. Terug de spoorweg op en in het volgende dorp proberen. Vlakbij die spoorweg vinden we direct een gîte op een wijndomein. Maar aan de deur hangt een briefje met 'Appelez ' gevolgd door een onleesbaar want uitgeregend nr. Geen nood, Chevanceaux is groter, wel even van de route af, maar daar vinden we zeker iets. Niet dus. Een piepkleine camping, meer niet. We zien een wegwijzer naar een volgend nog wat groter dorp, Paul stelt voor de grote weg te volgen in de veronderstelling dat we dan gemakkelijker een hotel of zo zullen tegen komen. Weer fout, we sparen een 2-tal km uit maar maken flink wat extra hoogtemeters. In dit dorp, Montguyon, is zelfs een hotel. De hotelbaas bekijkt me vanuit de hoogte, werpt een blik op zijn reserveringen, kijkt nog eens rond, en zegt dan pas : 'complet'. Dat wist hij al voor hij naar zijn blad keek natuurlijk, maar meneer gaf zich graag het air van een belangrijk persoon. Op mijn vraag of er misschien chambre d'hôte zijn, antwoordt hij enkel : c'est possible. En dan wenst hij mij nog wel 'bon courage' met een smile van oor tot oor, hij schaterlacht nog net niet van leedvermaak. Degoutante vent, misschien al goed dat hij geen plaats heeft, ik gun hem ons geld niet. Even proberen in het office de tourisme, nog net voor sluitingstijd, behalve op maandag dan, want dat is sluitingsdag! Er hangt wel een overzicht van logies, er is een gîte aan de andere invalsweg. Maar de vriendelijke heer daar meldt ons dat deze al een jaar dicht is. Hij wijst ons de weg naar de gîte de taillant, een groot complex in een oud kasteel annex maneges. Niemand aan de receptie, we moeten even wachten, ze zullen iemand bellen. Een half uur later willen we net vertrekken als er eindelijk iemand de grote oprit oprijdt. Ook haar kamers zijn allemaal volzet, we krijgen het verhaal van de grote werf nog eens te horen. Ze heeft wel nog bedden vrij op een grote slaapzaal, maar het vooruitzicht de nacht te moeten doorbrengen in een zaal vol wegarbeiders klinkt niet erg aanlokkelijk. De dame vindt dat ook niet zo geschikt voor ons, ze belt een B&B op, krijgt er geen gehoor, en geeft ons dan een plannetje mee om er heen te gaan. Wat een verschil met de hotelbaas! Weer een paar km om, en weer niemand thuis. En ondertussen is het bijna 6u.
Terug de voie verte op, rustig rijden tussen de kastanjebolsters, ondertussen piekeren over wat we moeten gaan doen, en tegen beter weten in toch maar het hotel in Clerac binnen gestapt. Hier geen degoutanterik maar wel een lieve jongen die me aanraadt 6 km verderop in Cercioux te proberen. Dat ligt wel volledig uit de richting, maar we wagen het erop. Maar als er bijna 100 km op de teller staan, je niet hebt gegeten en het drinken op is, gaat bergje op en bergje af heel moeizaam. Eindelijk het dorp bereikt, is hier een hotel ??? Eerst niet te vinden, ik krijg al visioenen van een nacht in de regen in het bos of het kerkportaal, maar in de laatste straat toch iets dat op een hotel lijkt. En wonder boven wonder : er is nog een kamer vrij! Heel primitief, maar proper, het is meer een pension, zeer vriendelijke gastvrouw. De fietsen mogen de gang in, en om halfacht krijgen we eten.
Bijna 5u hebben we dus naar een bed gezocht, we reden ruim 30 km extra. Dat hoort bij het avontuur, maar het werd me stilaan wat te avontuurlijk, we hebben brute pech dat die werf hier nu is.
Men had me gewaarschuwd dat ik op deze tocht mezelf zou tegenkomen, en vandaag was het zover. Maar ik ben heel beleefd geweest, heb vriendelijk goedendag gezegd en verder gefietst. Zodat ik om halftien al met een vrij gemoed in slaap val, en pas ruim 9u later wakker word.
De kerkklok maakt ons om 7u wakker. Het regent, en het is koud. Het ontbijt is nog wat kariger, stokbrood en confituur, geen van beiden behoren tot mijn voorkeurseten, en slechts één tas koffie. Maar iets is beter dan niets.
Warm aangekleed op de fiets en zeer snel terug aangepikt op de route. We rijden nu door een heidegebied en door sparrenbos en komen de vallei van de Isle in. Na enkele km besluiten we alle regenkledij aan te trekken want het regent steeds harder en het ziet er niet naar uit dat het snel zal ophouden. En als je nat wordt krijg je het koud, dat moeten we voorkomen.
Net na het bos krijgen we dan de aangekondigde helse klim. En hels is hij! Voor de eerste keer deze tocht moeten we op de allerkleinste versnelling schakelen, zo zijn we wel snel boven de vallei, maar dan moeten we even op adem komen. We belanden in de bordeauxstreek. Overal zien we prachtige grote landhuizen omringd door uitgestrekte wijngaarden. Het stopt met regenen. Het schiet goed op nu, we bereiken de streek van Pomerol en St.Emilion. Geen begroeide hellingen meer, de wijngaarden zijn hier in de vlakte aangeplant, zo ver het oog reikt zien we de wijnranken netjes op rijen staan. Het valt mij op dat er enkel onderaan de plant grote druiventrossen hangen, het lijkt me alsof de andere werden afgeknipt om zo alle kracht van de plant naar die drie à vier trossen te brengen. Of zijn de bovenste trossen niet zichtbaar door de bladeren? De druivenpluk is al begonnen, van pluk kan je niet echt meer spreken, dat gebeurt hier mechanisch : een grote machine rijdt wijdbeens over de wijnranken, en messen scheren de trossen. Alles wordt dan op een loopband gebracht en daar gebeurt de triage. We vangen een glimp van dit werk op als we langs kleine wijnhuizen rijden.
Het dorp St.Emilion is Unesco werelderfgoed en mede daardoor enorm druk. Zodra iets door Unesco beschermd wordt, wordt het overspoeld door toeristen. Vooral Engelsen en Amerikanen, we horen hier meer Engels dan Frans. Het is wel een mooi dorp op een heuvel, met prachtig zicht over de omgeving als je tot op het plein onder de toren wandelt. Daar eten we een lekkere pasta, bier van de tap is Heineken en het kan nog erger want er is ook panaché, heineken met limonade (ik wil me zelfs geen idee vormen hoe dat wel zou kunnen smaken). Maar de kelner hoort dat we Belgen zijn en beveelt de nieuwe aanwinst op tap (nog niet op de kaart vermeld) aan : cuvee Les Trolls. Daar moet je dan voor tot hier komen om dit lekker fris biertje te ontdekken. Het valt ons trouwens op dat er overal veel Belgisch bier te krijgen is, Leffe en Grimbergen van het vat zijn vaak aanwezig.
Reims buiten rijden was niet eenvoudig, dit dorp uitraken is een helletocht! Begin maar al te lachen, het duurt bijna een uur voor we op de juiste weg zitten. Eerst kan de gps in de smalle straatjes de locatie niet nauwkeurig genoeg bereken. Dan blokkeren trappen onze doorgang. En langs waar we ook proberen, we rijden steeds vast op hetzelfde punt waar de doorgang afgesloten is. We zien de D122 beneden liggen maar vinden geen aansluiting. Terug naar de andere kant waar we gelukkig een grote kaart van dorp en omgeving vinden. Met roadbook en gps in de hand zoeken we de aansluiting zonder al te veel omweg. We proberen langs de andere kant, even gaat het goed maar weer route barrée 😠 . Opnieuw het centrum in, steil naar beneden en dan brult een politieman dat we er niet door mogen 😡. Wij van de fiets af, stappen verder, en dan vertelt hij in het Engels dat het te gevaarlijk voor fietsers is, maar te voet mogen we wel door. Oef, we zijn hier buiten, ik besluit nooit meer St.Emilion te drinken, maar als ik even later bedenk dat we nog twee kisten hebben liggen, verander ik dat drinken in kopen, die lekkere wijn weggooien zou toch wel zonde zijn.
Volgens het boekje is de rest van de rit vandaag vlak, maar daar geloven we niet in want vlakke ritten komen niet voor op deze tocht. En ja, even na Branne steken we de Dordogne over en is het weer zover, steil bergop. We rijden nu tussen de wijngaarden van Entre-Deux-Mers, een hoger gelegen strook land dat vroeger langs weerszijden tot aan de zee reikte, vandaar de naam.
In Guillac kunnen we terug een voie verte volgen, de 'Piste Cyclable Roger Labepie', 54 km lang tussen Bordeaux en Sauveterre. Fantastisch fietspad, net nieuwe asfaltlaag, dat bolt goed, en we rijden in de juiste richting, zachtjes bergaf. In St.Brice gaan we op zoek naar het hotel, weer niet simpel want wegwijzers zijn hier zeldzaam. Het is een groot seminarie-center, maar wij zijn hier alleen. Het behoort tot een groot kloostercomplex, dat is weer wat anders. Bij aankomst komt een praatgrage dame ons al tegemoet, ze is opgelucht dat we Frans spreken. De fietsen mogen binnen, Paul krijgt een hele uitleg over het ontbijt (neem hier maar wat je wil), maar het restaurant is gesloten. En dat op mijn verjaardag 😥. Geen nood, nog voor we kunnen reageren zegt ze al dat ze ons tot een restaurant zal brengen, dat doet ze wel meer voor fietsers. En zo hebben we een tweede keer een gratis taxi-rit, er zijn toch wel vriendelijke Fransen ook. Het restaurant heeft een zeer uitgebreid buffet voor voorgerecht en dessert, de hoofdschotel stelt wel niet veel voor. Ik denk niet dat we ooit goedkoper aten voor mijn verjaardag.
Trip : 72 km, 404 hm. Totaal : 1298 km, 6670 hm
Ps : net voor we naar het restaurant vertrokken, via FaceTime met de kleinkinderen gesproken. Schattig hun reacties, leuke verrassing! Lang leve de techniek!
Om halfnegen komt de babbeltante (voor de Keerbergenaren : ze lijkt wat op zuster Greet, even vinnig en kordaat, maar wel veel vriendelijker) in paniek binnen vallen : we vertrekken toch niet zonder ontbijt? Zeker niet, ik heb al 2u schrijven achter de rug en mijn maag rammelt van de honger. Groter assortiment vandaag, alhoewel, een sneetje kaas of hesp zou me nu wel smaken. Zij vertelt nog dat er nog één zuster is van 84 jaar oud, ze verblijft in het bejaardenhome, gevestigd in het oude klooster, is fitter dan vele jongere bejaarden daar, en verzorgt nog de organisatie van de 21(!) parochies die de enige priester hier moet bedienen.
Korte rit vandaag, tenminste als de afstandentabel klopt, en we hebben al ondervonden dat dat niet het geval is. Net voor Coirac pikken we de route terug op, en we kiezen voor de 'vlakke' variant die rond Castelviel gaat. Vlak is weer met een korrel zout te nemen, we rijden immers nog steeds door de wijngaarden. Het plukken is hier nog niet gestart, en dat wordt wel dringend want de zware druiventrossen vallen al van de wijnranken af, liters lekkere wijn ligt hier al op de grond. Langs deze weg zien we ook de molen van Gornac, en in dit dorpje hebben we ook een prachtig uitzicht over de omgeving en het hoger gelegen Castelviel.
Net tijdens een stevige klim loopt er een grote hond los op straat. En ik weet wel dat blaffende honden niet bijten, maar als ze al springend voor mijn wiel opdoemen, slaat de schrik me wel om het hart! Paul beweert dat ik nog nooit zo snel een berg ben opgereden. (Even een anekdote : volgens een familie-verhaal kon ik dankzij mijn doodsangst voor honden op mijn 3 jaar al fietsen. Mijn 1 jaar oudere broer Marc kon net zonder zijsteunen fietsen, en naar goede gewoonte wou ik niet voor hem onderdoen. Natuurlijk bracht ik er niet veel van terecht. Tot ik Bobbie, de grote scheper van een buurvrouw, op me af zag komen. Ik had een hemelse schrik van dat beest, het was dan ook bijna zo groot als ik. Ik sprong op het fietsje, koerste de 100 m naar huis, en toen ik besefte dat ik alleen gereden had, viel ik pardoes op de grond. Mijn oudere broers hadden een lachkramp, maar ik kon toch maar mooi al fietsen, en ben blijven fietsen. )
De honden voorbij geraakt, en dan onze dagelijkse portie off-road. Het wordt heel steil, en mijn voorwiel schuift weg in het mulle zand. Ik zet mijn trots opzij en stap de eerste keer deze tocht van de fiets om te voet verder te gaan. Liever 200 m de fiets naar boven duwen, dan net voor de eindmeet een fatale uitschuiver te maken. Boven aangekomen zien we dat we eigenlijk op een privé-weg rijden, waar stuurt Guy ons toch allemaal door. Er staat ook een grote vijgenboom, de vijgen zijn al rijp en we kunnen niet aan de verleiding weerstaan er enkele op te eten. Lekker!
We passeren vele kleine dorpjes, een voorschoot groot, maar allemaal met een mooi Romaans kerkje, en daarrond het kerkhof met monumentale graven. Hele families worden hier al 100 tot 200 jaar op dezelfde plaats begraven. Je kan aan het graf zien of er recent een dode te betreuren viel, want dan is de steen mooi opgekuist.
In Castets-en-Dorthe steken we de Garonne over. Door de onweders is ook deze rivier, net als de Charente en Dordogne, vuilbruin geworden door het vele slijk dat meegesleurd wordt. Het waterpeil is ook heel hoog.
En dan een langgerekt vals plat tot Bazas, zeer venijnig vals en zeer weinig plat. De wind blaast keihard en staat pal op kop, zo erg dat we in de weinige afdalingen behoorlijk moeten trappen om niet stil te vallen. Nog even een ommetje langs de abdij van Rivet, gelegen in een groot park.
De mooie wolkenluchten maken plaats voor zeer korte regenbuien, we kunnen telkens enkele minuten onder een boom schuilen en rijden dan verder in het zonnetje. Net als gisteren zien we weer enkele hertjes door de weiden lopen.
We komen wat te vroeg aan onze chambre d'hôte maar mogen al binnen. Het is een kasteel uit 1850 dat opgeknapt wordt door een wat ouder koppel. Statige trap tot de tweede verdieping, vele prullaria alom en antiek meubilair in de kamers. We zijn nog maar net binnen of er barst weer een onweer los, oef, daar zijn we net aan ontsnapt. Het blijft 2u lang gieten, pas dan kunnen we even de stad in.
We maken gebruik van de formule table d'hôte en schuiven mee aan tafel in de grote keuken. Er is ook nog een Brusselaar, op weg naar Compostella, en een familielid van de eigenaars aanwezig. Het gesprek gaat over oosterse geneeswijzen en mediteren, niet echt ons ding dus. Het eten is eenvoudig, niets speciaals, eigenlijk hadden we meer verwacht, zowel van de maaltijd als van het gesprek. Het kan niet allemaal meevallen vandaag: gespaard gebleven van de regen, de confrontatie met de hond overleefd, lekkere vijgen gesnoept, en het was inderdaad een korte rit. Dus nemen we deze minder geslaagde maaltijd er maar bij.
Bij het ontbijt voert de Brusselaar weer het hoge woord, gelukkig kan de gastvrouw hem wat onderbreken zodat we wat meer te weten komen van dit huis. Zij wonen er al 15 jaar, en werken er ook al zolang aan. Het gebouw zelf is in goede staat, maar binnen is nog steeds veel opknapwerk dat ze zelf doen, en ze proberen zoveel mogelijk authentiek te blijven. Het resultaat mag er al zijn, maar of het ooit volledig af zal zijn, betwijfelen we toch wel. Hij is schrijnwerker, zij artistiek schilder. Ze heeft steeds veel studenten rond zich gehad, en wou ook op deze plaats omringd blijven door mensen. Vandaar de chambre d'hôte, dat gaat hen goed af. Maar voor de table d'hôte is ze toch niet keukenprinses genoeg 😔.
We verlaten Bazas via een voie verte zodat we niet door de drukke straten de stad in moeten. Het centrum bezochten we gisteren al, een grote kathedraal aan een groot plein met arcaden waaronder de gebruikelijke winkels. Enkele oudere huizen, het stadhuis is opgeknapt maar het totaalbeeld is vergane glorie.
We rijden vandaag door de bossen van de Landes, het grootste aaneengesloten bos van Europa. Geen natuurlijk bos, het is aangelegd voor de hout-en papierindustrie. We zien hier stukken bos in alle fases van de levenscyclus : jonge aanplant, dunne mastjes, stevige bomen, gerooide percelen, en braakliggend terrein overwoekerd door grote varens, klaar om terug bij fase 1 te starten. Omdat hier nauwelijks logies te vinden is, gaan we er in één keer door, 60 km lang. De eerste km zijn nog behoorlijk druk met veel verkeer. Slechts enkele dorpen, Lerm-et-Musset heeft weer een mooie kerk (prachtig Maria-beeld en icoon) en een laan met geknotte platanen. Ook in Gourade een mooi kerkje met houten erker rond de klokken. En een auberge, het ruikt er heerlijk, maar 11u is nog wat vroeg.
We verlaten de drukke weg en rijden op steeds smallere rechte wegen. In Maillas worden mijn schietgebedjes verhoord : de auberge op een kruispunt van 4 boswegen is open. De 3 stukjes stokbrood van deze ochtend zijn al lang verteerd, en het is 12u. De fietsen mogen wel niet tegen de muur staan, maar voor de rest is de gastvrouw van 'La Sarla' de vriendelijkheid zelve. 10 minuten later zit de eetzaal vol, waar al die mensen vandaan komen weten we niet, het zijn bijna allemaal vaste gasten. En gelijk hebben ze : geen kaart hier, enkel een 4-gangen menu voor slechts 13 euro, een vierde liter wijn inbegrepen. Fijn verzorgd, goede kwaliteit, zeer lekker en ruime porties, meer dan we op krijgen. Slechts 2 mensen doen hier al het werk : een kok en de lieve gastvrouw die zelfs nog tijd vindt om met iedereen - ook met ons, twee vreemdelingen - een praatje te maken. Zeer aangename ervaring.
Nog steeds dezelfde boswegen, kilometers lang rijden we er eenzaam en alleen door, enkel in het gezelschap van vele kleine vogeltjes, fazanten, roofvogels en ook vele hertjes die vrolijk over de weg huppelen. Dat is het voordeel van fietsen : die dieren horen horen je pas aankomen als je hen al ziet, en rennen/vliegen pas dan weg.
De bossen eindigen pas in Veille-Soubiran. Enkele maisvelden en ook grote ganzen-en eendenkwekerijen. Honderden beestjes bij elkaar, wel buiten maar toch triest om zien, zeker als je weet wat het droeve lot is dat hen over enkele weken te wachten staat.
De aangekondigde klim naar Parrisot is hevig na de lange redelijk vlakke bosweg. Afdalen naar Labastide d'Armagnac, een middeleeuws dorpje met groot centraal marktplein omgeven door vakwerkhuizen en arcaden. Ook de lavoir net buiten het dorp is de moeite waard. We komen opnieuw op een voie verte die Mont-de-Marsan verbindt met Gabarret. En 'verte' is nu wel letterlijk, we fietsen door het groen. De grindweg wordt weinig gebruikt, het gras en de netels komen tot kniehoogte, de blote benen weten er alles van. Maar toch wel aangenamer enkele km hier te rijden dan over de drukke baan. Wel pech : de kapel van 'Notre-Dame des Cyclistes' is weer niet open, dat kaarsje voor al onze fietsende vrienden zullen we pas in Lourdes kunnen branden.
Ons hotel, een kasteeltje, ligt aan de rand van het oude Cazoubon. We denken er kort naar toe te kunnen, maar nemen daardoor ook de steilste ingang, recht omhoog. Een man kijkt ons na en wacht tot we van de fiets af moeten, maar haha, wij halen de top! Net na ons komt er een Ferrari aan, en die heeft ongeveer evenveel beziens als wij 😉.
Ook in dit chique hotel hebben we geen fatsoenlijke koffietas bij het ontbijt. Ik begrijp maar niet waarom de Fransen 's morgens koffie drinken uit een soepkom, en de rest van de dag uit een vingerhoed, ik vind geen van beiden smakelijk.
Vertrokken om 10u, en om 10u05 staan we al terug aan het hotel : ik dacht dat mijn zadel kraakte (overwerkt 😉), maar mijn achterband staat plat. Alles terug afladen en nieuwe band steken. De hotelbaas komt zeer bereidwillig vragen of hij kan helpen, maar aangezien hij er niet echt een handige Harry uitziet, bedanken we vriendelijk. Hij verdwijnt duidelijk opgelucht richting tuin. Ik vind een scherp stuk ijzer in de buitenband dat er zelfs niet zomaar uitkomt, er komt een tang aan te pas. De nieuwe band ligt er snel op (geen driemaal herbeginnen deze keer) maar voldoende oppompen lukt niet, de pomp heeft haar beste tijd gehad. (Kindjes noteer op papa's lijstje : een fatsoenlijke lichtgewicht fietspomp). Het zal met een halfplatte band moeten gaan.
We steken de 'Douze' over en rijden door de wijngaarden waar de Armagnac (lekker digestief) en Floc de Gascogne (mierzoete likeur, niets voor mij) hangen te rijpen. Hier wordt nog wel manueel geplukt. We rijden richting Nogaro, waar een race-circuit en een stieren-arena is. Volgens ons roadbook vlakke weg, maar daar is weer niets van aan, en daar zijn 3 mogelijke verklaringen voor :
1) de rode pijltjes zijn op
2) Guy heeft in Salles de Armagnac wat teveel geproefd en weet niet meer hoe de weg was
3) in dit stadium van de tocht vindt Guy het niet meer nodig een helling van 15% aan te duiden.
Het zal een combinatie van de 3 zijn, het mag raar klinken, maar als je op voorhand een idee hebt over het hoogteprofiel van de rit, is dat gemakkelijker te verteren.
In Nogaro even iets eten, en dan de stad met zijn smalle straatjes door. De tocht gaat verder langs een oude spoorweg, de wijngaarden wijken voor maisvelden. We komen in de vallei van de Adour. In Tasque bewonderen we de kerk St.Pierre uit de 8ste eeuw, ze lijkt meer op een versterkte burcht. Hier hebben we de keuze tussen twee routes : ofwel blijven we in de vallei van de Adour, ofwel gaan we via Marciac voor een veel uitdagender parcours van klimmen door meer beboste omgeving. We kiezen voor het eerste : onze fietsen zijn moe (onze benen ook) en onze uitdaging is Lourdes heelhuids bereiken, niet een maximum hoogtemeters halen over slechte boswegen. Dus volgen we nog wel tot Ladevèze-Rivière, we spotten nog enkele zeer grote roofvogels, en nemen dan een lange rechte weg richting Maubourget.
In het hotel leert Paul de lieve dame een nieuwe aperitief aan. We zien een fles picon in de bar staan, maar zelf weet ze niet hoe ze dat moet serveren, want normaal is de bar haar job niet. Hij leert haar een picon met witte wijn maken (naar het recept van Anne V.) en even later zet ze de glazen met een big smile op tafel :'voici l'apéritif maison'😀 .
Een laatste keer de route voor morgen bestuderen, de laatste rit komt er al aan.
De laatste keer onze fietsen optassen, 3 weken geleden nam dat nog een kwartier in beslag, nu is het op 2 minuten gefixt. De zon is ook present, het is al warm en er is niet teveel wind, perfect fietsweer voor onze laatste rit.
De hotelier heeft een zeer goede fietspomp en met 4.5 druk in de band is het een pak aangenamer rijden dan met 2.8!
Maubourget heeft mooie hoekjes en pleintjes met platanen, zoals wel vaker in een zuiders stadje. Als we een vijftal km ver zijn, zien we voor ons de Pyreneeën opdoemen. Alhoewel nog 50 km van ons verwijderd, zien we toch de toppen boven de wolken uitsteken. Hebben wij effe chance dat Lourdes aan deze kant ligt!
In Tostat komen de verschillende routes samen en als het juist is mag, neen, moet het ook gezegd worden : ons gekozen traject was echt wel vlak, slechts 21 hm op 21 km. We volgen de Adour en komen weer op een voie verte. De rivier stroomt hier snel, er is zelfs een kayak-parcours op uitgezet. Een steenslagpad brengt ons tot in het centrum van Tarbes. Pastelkleurige gevels en luiken, smeedijzeren balkonnetjes sieren het straatbeeld. Zeer groot stadhuis aan een groot plein. Studenten houden er een viering voor de start van het academiejaar, zoals wij 40 jaar (slik) geleden.
De kerk van Ibos is van ver te zien : ze heeft een massieve tienzijdige toren en domineert de wijde omgeving. Nabij Ossun moeten we weer over barslechte weg naast de spoorweg, iets korter dan de hoofdweg maar zo slecht dat het weer niet opschiet, en uiteindelijk komen we dan toch op diezelfde hoofdweg uit. Er is een fietspad, nou ja, iets dat daar moet voor doorgaan. Toch blijven we dit volgen en gaan we niet over de heuvel die Guy neemt, we weten immers dat hij weer op de hoofdweg uitkomt en het is weer zo'n onnodige omweg en klimpartij over slechte weg zoals hij wel vaker nam.
Recht Lourdes binnen, eerst nog een selfie bij het gemeentebord. Kriskras door het drukke verkeer naar het hotel, weer super vriendelijke ontvangst.
Even bekomen van alle emoties en dan de stad in. In de Landes vonden wij geen hotel, hier vinden ze geen plaats om er nog één bij te zetten.
Na het eten kijken we vanop de basiliek naar de 'kaarsjesprocessie'. Waar komt al dat volk ineens vandaan? Honderden mensen schuiven aan om met een kaarsje in de hand een toer rond het plein te maken, er hangt een zeer speciale serene sfeer, zelfs voor wie totaal ongelovig is toch wel indrukwekkend.
Om de mensenmassa te ontwijken wachten we het einde niet af en vertrekken naar ons bed. Morgen dat beloofde kaarsje aansteken.
Lourdes ligt aan de voet van de Pyreneeën en velen die per fiets tot hier komen maken er gebruik van om de Tourmalet te beklimmen. Dat kunnen we onze fietsjes niet aandoen, we hebben ze immers rust beloofd 😉. Dus wandelen we de stad in.
In Lourdes is er nog meer te beleven dan alleen de grot en het sanctuarium. Er is ook een fort dat hoog boven de stad uittorent. Dit We is het een soort 'open monumentendag' , we mogen gratis binnen en er zijn speciale voorstellingen met mensen in middeleeuwse klederdracht. In het goed bewaarde fort is een tentoonstelling over de Pyreneeën. Een aanrader, we zagen veel onbekende zaken (o.m. hoe waskaarsen gemaakt werden). Prachtig zicht op de Pyreneeën en de basiliek vanop het terras, alleen het beklimmen van de donjon was een maat voor niets omdat we boven niet buiten konden rondlopen (Paul blij).
De misvieringen in de basiliek zijn voorbij, het is er redelijk rustig als we nog even binnen gaan. Ook bij de grot hoeft men nu niet aan te schuiven, met de hand over de stenen gaan vind ik er wat over, maar een kaars branden voor al wie we lief hebben, doen we natuurlijk wel.
Fietsen klaarmaken voor transport, laat ons hopen dat de firma Soetens haar woord houdt en ze volgende week thuis aflevert.
Onze trip zit erop, morgen met TGV naar huis. Het is een zeer toffe reis geweest, we hebben van elk moment genoten, ook van de regen, de slechte weg en de kuitenbijters, die hoorden bij het avontuur. Het is ook een zeer intense reis geweest, heel veel gezien en beleefd. Één ding is nu al zeker : dit smaakt naar nog. Tot op de volgende blog ?
Rit 21 : Maubourget - Lourdes 
