Er is weer een week voorbij en weer zoveel gebeurd. Ik ken de weg nog niet in de school dus ik slaag er nog steeds in de verkeerde lessen binnen te stappen. Wat natuurlijk een zeer gênant gevolg heeft. Dan krijg je steeds weer al die blikken van die mensen van wat doet da hier?. De enige die mij dan toch een beetje helpt is Tinne. Enkel zij praat soms tegen mij en niet te vergeten Damian doet dat ook. Al is het enkel om iets te vragen. Hij lijkt er al gretig gebruik van te maakt dat hij naast me zit. Nu moet hij nog minder opletten dan dat hij voordien al deed, wat dus ook niet veel was. Hij ligt meer te slapen dan wat anders. Omdat ik er toch een beetje bij wil horen laat ik hem altijd toe om alles over te schrijven wanneer hij het vraagt. En hij vraagt het dus iedere dag, elk uur. Om de slechtste van de klas te zijn is hij nu wel een opvallend goede leerling zelfs een van de beste van de klas. Enkel ik weet natuurlijk waarom. Al zou het mij niet verbazen dat iedereen mijn taken mee overschrijft want de punten liggen hier wel verdacht hoog in deze klas. Al bij al dus niet zon leuke week maar de ergste dag was toch wel woensdag. Ik was blij dat het maar een halve dag was. We hadden eerst seminari humane wetenschappen waar groepjes moesten gekozen worden voor een werk waar we bijna heel het schooljaar mee gaan bezig zijn. Natuurlijk een hele discussie in welke groep ik terecht zou komen. Niemand wou mij. Uiteindelijk heeft Tinne, na lang overleg met haar vriendinnen uit haar groepje, mij er maar bijgelaten. Wat dik tegen de goesting was van die andere meisjes. Vooral Caroline dan. Ik had het van de eerste dag al door. Ik kwam de klas binnen en roddeltante begint al. Maar woensdag was het nog erger dan die eerste schooldag. Niet enkel over mij praten achter mijn rug maar nu ook al recht in mijn gezicht. We zaten dus in de pc-klas in onze groepjes naar een onderwerp te zoeken. Stelde iemand voor: laten we als onderwerp mode en fashion nemen. Waarop Caroline zichzelf dus niet kon inhouden en wel moest antwoorden: dat gaat toch niet, iedereen moet een beetje feeling hebben met dat onderwerp en dat is zeker niet waar in Noa haar geval. Vele opmerkingen volgden maar die heb ik al verbannen uit mijn geheugen. Normaal kan ik tegen zon stomme opmerkingen maar vandaag was het te veel. En wat je dan natuurlijk niet mag doe is beginnen wenen en wat doet bibike natuurlijk --> wenen. Ik ben gewoon die klas uitgelopen. En heb de rest van die voormiddag op de wc doorgebracht. Dat was echt geen dag om naar terug te kijken. Het enige lichtpuntje van deze week was, dat ik gevonden heb waar die knappe gast, die ik gezien had op de eerste schooldag, altijd staat tijdens de speeltijd. Natuurlijk heb ik ook mijn eigen plekje gevonden (wat helemaal alleen is ergens in een hoekje) waar ik hem steeds goed kan zien staan. Ok, als ik het zo lees lijk ik wel een stalkster. Wat dus helemaal niet de bedoeling is. Je moest hem zelf eens zien. Je zou er gewoon een foto van boven je bed willen plakken. Maar ja, het is toch niet gemakkelijk op zo een nieuwe school hoor. Ik ben en blijf een buitenbeentje.
Binnenkort meer nieuws van mij over mijn o zo leuke leven...
Beste lezer, ik ben Noa Bosmans, 17 jaar wonende in Boom. Dit is mijn eerste blog.
Ik hield me voor enkel de meest spannende belevenissen neer te pennen, maar deze week was voor mij in zijn geheel opwindend. Ik zou naar een nieuwe school gaan (OLVI-Boom). Ik kreeg al rillingen bij de gedachte alleen al. Hoe hard ik ook probeer, héél sociaal aangelegd ben ik niet. Vrienden maken zou dus een regelrechte ramp kunnen worden. Bij de inschrijvingen verzekerde de directeur van mijn bouw me dat de mensen uit de humane richting moeiteloos nieuwe leerlingen in de groep zouden opnemen. De eerste dag werd ik opgewacht door ene mevrouw Teutels die mij en 2 jongere leerlingen die ook nieuw waren op school een rondleiding gaf. Mijn eerste indruk was dat de gebouwen enorm waren Hier zou ik wel eens een kaart voor nodig hebben. Later die dag werd ik voorgesteld in mijn nieuw klas. Ik had gehoopt dat ik bij die knappe jongen zou zitten waarvan ik eerder al een glimp had opgevangen, maar het mocht niet zijn. De enige jongens in mijn klas waren Robbe, Michiel en Damian. Ze waren niet lelijk maar vergeleken met die andere jongen maar slappe pis. De rest van mijn klas bestond uit zon 15 meisjes het grootste deel blond met blauwe ogen. Het vloekte verschrikkelijk met mijn enorme rosse krullenkop en mijn bruin - groene ogen. Vooral de meisjes genoten er eens goed van dat ze mij van kop tot teen konden bezien, ze gaven hun ogen de kost en wisselden veelbetekenende blikken uit. Je weet wel zon Wat draagt zij nu toch-blikken.
De jongens daarentegen gunden me geen blik, ze waren te druk in hun eigen wereldje geloof ik.
Het was een stel dromers. Ik kreeg een plek toegewezen van onze klastitularis: meneer Deroet.
Ik werd geplaatst tussen Damian (die me waarschijnlijk nog niet eens had opgemerkt) en anke (die deed ALSOF ze me niet had opgemerkt en druk bezig was met frutselen aan eerst haar nagels en vervolgens haar blonde haren. Op deze plaats zit ik nu nog steeds. Op een week tijd is er nog niet veel verandert De tweede dag zag Damian plots dat ik naast hem zat en vroeg wat ik daar kwam doen hij had me dus eindelijk opgemerkt. De derde dag werd ik aangesproken door Tinne, een meisje uit mijn klas. Ze was leuker dan de andere meisjes uit mijn klas ( net IETS minder blond).
Ze zei dat als ik iets nodighad ik altijd op haar kon rekenen. Vriendelijk, toch?
