Hey allemaal, ons Noa terug . Ik heb weeral een helse week achter de rug. Weten jullie nog dat ik naar huis mocht? Wel, daar is dus iets tussen gekomen met als gevolg dat ik nog altijd op dezelfde kamer lig met die vrouw die elk half uur een enorm scheetconcert houdt. Het is dan ook wel vanzelfsprekend dat ik dat gordijn tussen ons heel de tijd dicht houd. Jullie willen waarschijnlijk weten wat er gebeurd is he, awel, het begon dus me mijnen tijger. Ik ging hem dus op de meest subtiele manier die ik kon bedenken uithoren. Laten we zeggen dat het niet helemaal gegaan is volgens plan s Morgens kwam hij naar mijn kamer om te horen of alles ok was. Diezelfde ochtend had mijn buurvrouw bezoek gekregen, hoewel ik ni snap waarom ge iemand die elk half uur naar de pot crost komt bezoeken zne. Da kan toch niet gezellig zijn: hoe is het met de kinderen? Wacht, kmoet effe gaan kakke Ligt da aan mij of zijn er toch gezelligere bezoekskes da ge kunt doen? Toen dat bezoek dan eindelijk weg was, hadden ze de deur blijkbaar laten open staan. Omdat dat gordijn het zicht blokkeerde, wist ik dit niet. Ik was rustig met Katrien, mijn nicht, aan het bellen over hoe ik dit het best kon aanpakken. Ik deed mijn best om zo luid mogelijk te babbelen want die buurvrouw mag ook wel is weten hoe vervelend het is om geluidsoverlast aan te horen. Ik ging volledig op in het belangrijkste gesprek van mijn leven: Echt Katrien, ge zou diene stagiair is moeten zien, een kei strak kontje, prachtige ogen, stevig gebouwd, Zo nen hete komt ge ni veel tegen zne, diene mag mij wel is grondig onderzoeken. Omdat ik er zo in op ging, hoorde ik dus niet de voetstappen die binnen kwamen Dan hoorde ik plots die prachtige stem die ik op eender welk moment zou hebben toegejuicht, maar die nu op het meest foute moment ooit kwam. Dag mevrouw Verbruggen klonk het ineens van aan de andere kant van het gordijn. Mijn ogen schoten open, mijn mond viel zo ver open dat hij bijna mijn dijen raakte en het hyperventileren begon weer. Zo ne zware aanval had ik nog niet meegemaakt, ik kon mij niet beheersen en viel van het bed, kei hard op de grond recht op mijn knie. Ik rolde op mijn rug kermend van de pijn en het laatste dat ik mij herinner, is de baxter die om viel en recht op mijn gezicht af kwam. Toen verloor ik het bewustzijn. Twee dagen later werd ik wakker met mijn been in de gips en een verband over mijn hoofd dat ook mijn rechter oog bedekte. Ik herkende de kamer ook niet: ik lag op intensieve zorgen hoorde ik later van ons mama. Die was nogal over haar toeren seg, die kwam hier binnen, zwaaiend met haar armen Kunt gij nu nooit eens normaal doen?!Ik heb haar natuurlijk niet verteld hoe ik die hyperventilatieaanval had gekregen. Sinds vandaag lig ik dus terug op mijn gewoonlijke kamer, maar de stagiaire heeft een dagje vrijaf, daar ging het lichtpunt van de week. Het uithoren zal dus nog even moeten wachten, maar daar vertel ik jullie volgende week alles over.
