Dag beste bloggers. Er is net iets tot mij doorgedrongen. Jullie zijn echt wel een bende No-Lifers! Elke week maar mijn blog opzoeken en mijn miserie lezen, zodat jullie een goed gevoel over jezelf zou krijgen. Maar ik vergeef het jullie. Een tijd terug was ik ook zo'n No-lifer. Toen ik me zo vastklampte aan dat kleine beetje hoop dat ik ooit geaccepteerd zou worden in't school, misschien cool zou worden, en misschien zelfs aan een sexy vriendje zou graken. Maarja, NIET dus. Nu ben ik een gewoon een ietsje-minder-lelijk-meisje, zonder vriendje, zonder vriendinnen, zonder enige hoop op toekomst, en vooral.. MET aids EN een depressie. Dus nu ik erover nadenk.. nog STEEDS een No-Lifer. En btw over die depressie, even voor de duidelijkheid. Ik ben dus GEEN aandachtzieke emo.. ik ben dus ECHT wel depresief. Indeed. Ik lig al lekker een paar maandjes in een lekkere gezellige instelling, met allemaal lekker gestoorde mensjes die de hele gestoorde dag naar gestoorde national geographic ligge kijken. Maar dat zijn nogmaar de licht gestoorde mensjes. De ergere vormen lopen hier krijsend rond door gangen met hun broek op hun hielen en schijten alles vol. Logisch dat is een beetje zot wordt..?! ( Hmm, ironie...?) En dus Daarom mijn zwaar geliefde No-Lifer-Fanclubje, heb ik al maanden niet meer kunnen schrijven. Honderdmaal excuses! Tjah, ze hebben namelijk mijn laptop afgepakt met de vrees dat ik die uit mekaar zou vijzen en mijn polsen over zou snijden met een of andere grafische kaart ofzoiets. Maar achja.. ik ben toch wel net IETS origineler vrees ik ^^. Maar dus, even over de oorsprong van mijn geweldige depressie...
De dag na mijn laatste blog.. Is mijn moedertje-lief gestorven. Ik was in het ziekenhuis die dag bezig, met mijn dagelijkse bezigheden: mijn uurtje staren en kwijlen op het beestje van't ziekenhuis. Niet dat hij me op dees moment nog zou kunnen boeien, ma swat.. Dus toen ik een telefoontje kreeg en het blijde nieuws tehoren kreeg (en nogmaals even ter vermelding, ik probeer hier niet de emo uit te hange) kreeg ik dus mijn zwaar geliefde aids-gevende ex'vriendin-neukende ex'vriendje aan te felefoon. Hij was dus blijkbaar langs mijn thuis gegaan in het gedacht dat ik al lekker daar was en wou mij een of ander excuus geven ofzo, ma swat. Hij was dus langs de weg mijn dode moeder tegen gekomen onder een of anderen dikkenekkerige mercedes. Lekker fijn om te horen dus, ik denk dat het na die maanden nog altijd niet goed is doorgedrongen. Verder weet ik niet wat hij nog zei. Ik was denk ik in chock en ik denk dat ik tussen het woord 'moeder' en 'dood' de telefoon uit mijn hand heb laten vallen. Achjah, dat doet er nu allemaal niet meer toe. Dat marginale kinderlijke gedoe rond vriendjes, sex en condooms. Het doet er ineens allemaal niet meer toe..
Ik heb dus de afgelope maanden in een of ander instelling-ding gezeten. Zwaar depressief enal. Mijn psycholoog probeert mij nu vol te steke me van die fluo-oranje op'pep-pilletjes, waar zelfs nen hollander koppijn van zou krijgen. Maar ik ben hem toch te slim af. Ik slik ze wel in (aangezien hij naast mij blijft staan tot in het eindelijk door mijn bakkes heb gespoeld) En dan ga ik lekker 2 minuutjes daarna naar de wc om ze weer uit te kotsen. Er zijn elegantere manieren, but i don't care.
Hmmm, ge afgelope maanden heb ik dus veel tijd gehad om na te denken. Na te denken over vanalles.. Mijn moeder, het ex-vriendje, mijn vriendinnen die me hebben verraden, mijn aids. Ik heb precies maar een vreselijk leven nu ik erover nadenk.. Njah, ik ben dus vanplan om er gewoon een einde aan te maken. Weg van al deze bullshit. Ni in dees stom zottehuis leven vol me mensen die denke dat ze mij beter kunne krijgen. ..Jah, mijn besluit is genomen. Het is gedaan.. Net zoals deze blog. Ik vond persoonlijk dat jullie massochistische bastardjes jullie deze blog toch nog verschuldigd was, en ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.
Liefste schatten, goed nieuws deze keer. Ik ben weer thuis! Woehoew! Vreugdekreetje, een dansje, applaus, staande ovatie, feest! Weg van dat ziekenhuis, weg van die akelig witte muren, weg van mijn buurvrouw die op haar eigen bewonderswaardig creatieve wijze zowel de 5de als de 9de symfonie van Beethoven ten berde brengt en op die manier de taken van de wekdienst op zich neemt.Weg van dat alles! Weg van mijn tijger Nu ja, weg. Net toen ik, mijn koffer trachtte af te sluiten kwam mijn tijger de kamer binnen om een nieuw Air Wickske op het nachtkastje van Mvr. Verbruggen te plaatsen. Daar zat ik dan. In een positie die zo uit de Kama Sutra leek te zijn geplukt. Hoofdstuk gevorderden. Hoofd en borst beneden, kont omhoog, alsof ik solliciteerde voor het achtergrondkoor van mijn immer enthousiaste buurvrouw. Noa, schaamrood op de wangen, hijgend en puffend van t me kan niet meer en maar proppen en doen en Erik, want zo heet mijn tijger, maar lachen. Daar ging mijn status van bevallige patiënte. Mijn buurvrouw werd wakken van mn tijger zijn aanstekelijke lach en hups, daar kwam de Für Elise bovendrijven. Letterlijk. Haar spurt naar de pot was werkelijk fenomenaal. Kim Gevaert kan er nog iets van leren. Soit, licht op mijn gemak gesteld, ondernam ik toch een poging om mijn tijger wat beter te leren kennen. Ik vroeg hem wanneer zijn werkdag er op zat en of hij zin had om mij te vergezellen in de cafetaria terwijl ik zou wachten op mijn vervoer naar huis. Zijn schattigste glimlach kwam tevoorschijn en hij stemde toe. My god! Ik zou kunnen flauwvallen! Nog geen uurtje later stond Erik terug in de kamer. Zijn shift zat erop en zoals beloofd zouden we naar de cafetaria gaan. Hij nam mijn koffer in zn linkerhand en bood me zijn rechterarm aan. Jaja, mijn tijger is niet alleen ontzettend mooi, hij is een echte gentleman ook! Het leek wel of ik uitcheckte in een of ander poepchique hotel. Prachtige service! Alleen het eten of wat voor eten zou moeten doorgaan viel echt niet te vergelijken. Dat was precies al eens opgegeten, weer opgehoest, herkauwd en vervolgens netjes geschikt op een bord. Ach ja, daar was ik al vanaf. Die avond zou ik kunnen genieten van een bergje heerlijke frieten. Of zeg maar berg want van die schijnbaar herkauwde ziekenhuiskost heb ik amper een hap binnen gekregen. Gezond zou dat dan moeten zijn. In Afrika herkauwen ze ook, maar als je die negerkes daar ziet stel je je toch vragen. Mijn buikje snakte naar iets dat wél smaakte. Vandaar de frietjes. Maar goed, ik was dus op weg naar de cafétaria. Daar aangekomen gingen we snel zitten aan een tafeltje bij het raam. Nu, waarom daar een raam was geplaatst leek mij een raadsel. Je keek uit op de garage voor ambulances. Gezellig als je daar zit hoor. Doodziek. Je gaat in de cafetaria zitten om even je gedachten te verzetten en daar wordt je met je neus op de feiten gedrukt. Aan- en uitrukkende ambulances, zenuwachtig personeel dat het stoofvlees voor die avond binnenrijdt, zwaailichten en sirenes en af en toe zie je een dokter buitenkomen om zijn onderzoek naar longkanker op een wel zeer persoonlijke manier verder te zetten. En tegen ons maar verkondigen dat roken ongezond is. Je zou ze daar moeten zien staan, de foorapen. zei ik toen we net zaten. Erik antwoordde door te zeggen dat de dokter met de sigaret zijn stagebegeleider was.Ja lap, goeien bal Noa! Maar tijgertje kon ermee lachen en voila het ijs was gebroken. Na enkele luchtige onderwerpen wilde ik beginnen aan mijn verhaal van de voorbije 7 maanden wanneer ik vanuit het niets een stem hoorde: Eeeeeriiiiiiik, ik goan vertrekkeeuh! Gade gij nog efkes meeeeh?
Oh hell! 1m85, stevig gebouwd, schmink rond de ogen en een stemmetje factor Jimmy B in het kwadraat. t Enige dat ontbrak waren die blonde krulletjes van vorige keer. Die waren vervangen door een zwart carréke. t was die kerel die ik vorige keer bij Erik zag. En t is wel degelijk een kerel! Alleen ziet hij eruit als was het een kruising tussen Koen Crucke en Margriet Hermans in hun jongere jaren. Vóór de ring voor alle duidelijkheid. En van Koen Crucke had hij nog iets anders weg ook. Erik moest met zijn vriend mee zei hij. Damn! t Is een jeannet. Het zit ni mee. Noa heeft pech! Weeral! Maar toen hij opstond zei hij dat hij ernaar uitkeek om mijn verhaal te horen, dat hij me heel lief en aantrekkelijk vond en dit weekend wilde afspreken spreken. Zaterdag ofzo. Dat is morgen, yeeeehaaa! Een hele week heb ik op wolkjes gelopen. Heel de tijd dacht ik aan hem. Ik hoorde de gemene opmerkingen over mijn HIV-besmetting niet meer. Of allez, ik negeerde ze toch. En vandaag heb ik niet anders gedaan dan chocolade gegeten en cola gedronken. Ik zit dus eigenlijk in een roes van Caffeïne en Endorfine deze blog te schrijven. Misschien dat hij daarom zo lang is. Pardon, excuseer.
Maar goed, ik ga stilaan afsluiten en proberen de slaap te vatten. Een beetje dromen over Erik. Dag men schatten!
