Eindelijk! Na een week bij mijn oh zo leuke tante Irène en nonkel Jos te hebben overleefd ben ik eindelijk weg uit dat zottekot. Ik mocht weer naar mijn lieftallige ouders. Of zij ook zo blij waren met mijn thuiskomst was iets anders maar bon daar ga ik mij niet druk in maken. Ik had al problemen genoeg gehad. Die nacht dat ik daar thuiskwam van het Jokot was mij ook niet goed bevallen. Nonkel Jos zei simpelweg: Ga maar slapen. Ik dacht dat het daarbij zou blijven maar daar had ik mij ook serieus in mispakt. De volgende dag kon ik de hele voormiddag ik werd al om 7uur wakker gemaakt!- klusjes doen gaande van de auto wassen en het huis kuisen, tot het onkruid in hun tuin dat meer leek op een oerwoud- te gaan uittrekken. Dus ik denk dat jullie wel begrijpen waarom ik zo enthousiast was om naar huis te gaan. Eenmaal thuisgekomen zat mijn moeder mij op te wachten in de keuken. Veel zei ze niet Ze vroeg me enkel hoe het geweest was en of ik genoten had van mijn verblijf. Verblijf? Ze deed alsof ik een weekje op vakantie was geweest. Maar goed ik deed alsof ik dé week van mijn leven had gehad en dat mijn tante en nonkel toch zon fantastische mensen waren! Na dit zéér diepgaande gesprek met mijn moeder ging ik naar mijn kamer, ik ben onmiddellijk op mijn bed geploft en dat deed mij weer denken aan Tim. Ik snapt niet waarom hij zijn gsm niet opneemt als ik hem opbel. Ik mistte hem zo hard. Enjaa datgene waar hij zo goed in was natuurlijk ook Ik zat al bijna 2 weken zonder, stel je eens voor wat dat met een mens doet! Ik was zeer diep verzonken in mijn zoete gedachten maar deze werden ineens onderbroken door braakneigingen. Ik haastte mij naar de badkamer en ging boven de wc hangen. Lang duurde het niet voordat ik moest overgeven. Heel even en de misselijkheid was over, gelukkig. Maar dit geluk was maar van korte duur, de hele week heb ik hier last van gehad. En dan vooral s morgens, ik kreeg geen hap door mijn keel, een hapje en het was weer zover. Ik kon weer met mijn hoofd boven de wc gaan hangen. Dat Tinne en Donna zich bij mijn misselijkheid vragen zouden stellen had ik wel verwacht. Ze gedroegen zich erg bezorgd en donderdag vroegen ze me wat er nu eigenlijk aan de hand was. Ik vertelde hen van mijn ochtendmisselijkheid en van dat opgeblazen gevoel waar ik al een tijdje mee zit. Hun eerste reactie was Noa, ben je veilig geweest? Hoezo veilig?zei ik. Je hebt toch voorbehoedsmiddelen gebruikt? Riep Tinne. Ja dat zal wel Zei ik snel zonder verder na te denken, Donna en Tinne bleven maar doorratelen en raadde me onmiddellijk aan om een zwangerschapstest te gaan halen. Verder kreeg ik nog wat verwijten naar mijn hoofd geslingerd in de vorm van Maar kind toch hoe dom kan je zijn. En Tsss ieder klein kind weet toch dat je dat veilig moet doen! Baf, daar stond ik met mijn mond vol tanden, ik was gechoqueert. Hoe konden ze nu zo reageren?! Ik ben onmiddellijk opgestaan en naar huis gegaan, want hier had ik echt geen zin in! Op mijn weg naar huis dacht ik na over het weekend dat ik doorgebracht had met Tim. Het erge is dat ik nog steeds hellemaal geen idee heb of we het veilig gedaan hebben of niet, het lijkt alsof ik dat hele weekend in een roes beleefd heb. Eenmaal thuisgekomen zag ik dat ik een berichtje ontvangen had. Yes, van Tim dacht ik. Maar helaas het was Donna om te zeggen dat het hen speet maar dat ik de volgende morgen echt wel een zwangerschapstest moest gaan halen. Ik vond het eigenlijk wel schattig, al die bezorgdheid terwijl er vroeger zelfs niemand naar mij om keek. Daarnet heb ik Donna nog even gebeld om te zeggen dat het Ok was. Morgen zal ik wel even die zwangerschapstest gaan halen. Daarna probeerde ik Tim zijn nummer nog even, maar tevergeefs, hij nam weer niet op. Maar goed ik ga proberen slapen en morgen bel ik Tim nog een keer. Én ga ik die test halen De gedachte aan het ratelen van Donna en Tinne daarnet maakt me nu eigenlijk wel aan het lachen Tjah ik hoop dat ik morgen na die test ook nog kan lachen. Maar goed dat zijn zorgen voor morgen. Slaapwel x
