Deze week begon al heel wat minder goed dan vorige week. De avond nadat ik het briefje had gekregen, heb ik de hele nacht wakker gelegen, denkend aan MIJN Ashton. Al een geluk dat het die volgende dag sportdag was, anders had ik zon zwaar concentratieprobleem gehad. Op de sportdag ging ik samen met Tine schaatsen en skiën in Wilrijk, ik was echt zo blij dat ik haar kende, anders was ik moederziel alleen geweest. Mm nja, Caroline en haar kliekske waren er ook. Ik weet niet wat ze allemaal tegen haar vriendinnen had zitten zeggen over mij, maar ze bekijken meallemaal wel héél vies. Maar ik ga niet laten merken dat ik me daar lastig bij voel. Het schaatsen zelf was wel leuk, alleen waren mijn tenen er afgevroren. Tijdens de middagpauze zat ik helemaal alleen omdat Tine gaan roken was. Enkele tafels achter me, hoorde ik Caroline praten. Was ze nu over MIJ bezig? Zei ze nu echt dat IK in een afkickcentrum had gezeten? Hoe kwam ze daar nu bij? Logisch dat ze me raar bekijken. In de namiddag gingen we skiën, ik had nog nooit zo graag thuis geweest. Gewoon in men bedje met men knuffeltje. Het weekend was tenminste positief. De enige reden hiervoor was dat ik twee dagen verlost was van het geroddel en het gestaar van iedereen. Na het weekend keek ik al op om weer naar school te gaan. Ik werd toch wel een pak vrolijker toen ik mijn Ashton zag passeren. Hij lachte zelfs naar me. Zou het briefje dan toch van hem komen? Dacht ik weer net iets te luid bij mezelf. Drie keer raden wie dat gehoord had.. ja Caroline dus. In het diepst van mijn hart hoopte ik dat ze hierover zou zwijgen. Enkele dagen later begon het dus al. Ik had nogmaals voor mezelf besloten om niet te reageren op het kinderlijk gedrag van Caroline maar ik kon het niet meer bedwingen na wat ze me zei over Ashton. Ze kwam naar me toe en zei: Hé meiske, ik wil je maar even zeggen dat je hem beter met rust kan laten, jaja je weet wel over wie ik het heb! Hij is toch niet verliefd op jou en daar ben ik wel zeker van. Blijf gewoon uit zijn buurt. Ik was emotioneel compleet ingestort. Ik was me ziek gaan melden op het secretariaat zodat ik naar huis mocht en gewoon weg kon zijn van school. s Avonds kreeg ik onverwachts telefoon van Donna. Donna was een meisje waar ik enkele uren in de week les mee had. Ik weet niet hoe ze aan mijn nummer kwam, maar door met haar te praten, voelde ik me al een pak beter. Ze vertelde me dat ze wist dat ik niet echt ziek was en ze op de hoogte was van de hele situatie. Ze zei me ook dat ze Caroline met mijn Ashton had zien praten. Wat moet ik hier nu van denken? Kwam het briefje nu echt van Ashton en wilde Caroline er alles over te weten komen of had Caroline het geschreven om me te pesten? Dat ga ik zeker uitzoeken. Ik weet nu dat ik gesteund wordt door Donna en dat heeft me echt geholpen met mijn zelfvertrouwen. Ik hou jullie zeker op de hoogt van mijn avonturen.
