Niet te geloven! Ik wist dat mijn straf niet mild zou zijn maar dit slaat alles! Toen ik zondagavond naar mijn kamer werd gestuurd hebben mijn ouders nog een hele tijd ruzie gemaakt over wat er gebeurd was. Ik wou dit allemaal niet meer aanhoren en probeerde Tim te bellen. Hij nam zijn gsm niet op en na 5 keer proberen heb ik het opgeven en ben ik gaan slapen. De volgende ochtend liep mijn wekker af om 7 uur, maar ik durfde niet goed naar beneden gaan, dus bleef ik in mijn bed liggen tot half 8. Nu moest ik er wel uitkomen want anders kwam ik te laat op school. Dan zou ik ook nog eens moeten nablijven, aangezien ik al 2 maal te laat ben geweest dit jaar doordat ik nog met Tim stond te kussen. Ik bedacht mijzelf dat een uurtij langer op school blijven misschien nog niet het einde van de wereld zou betekenen, aangezien de sfeer thuis toch niet goed zat. Ik kwam de keuken binnen. Lap, beeld zonder klank. De eerste 10 min werd er niets gezegd. Ik stond op om naar school te vertrekken, en dan ineens, wie had het gedacht, beeld MET klank! Mijn moeder begon aan haar speech. Ze zie dat ze dit nooit maar dan ook nooit van mij verwacht had. Dat ik het laatste half jaar zoveel veranderd was, met mijn nieuwe look, mijn nieuwe vriendinnen en natuurlijk ook mijn nieuwe vriend. Ik keek naar mijn schoenen en hoopte dat de speech snel voorbij zou zijn. Maar ze ging verder. Soms is het beter om de mooie rode en gezonde appels een tijdje weg te halen van de rotte appels, ik zou een weekje bij nonkel Jos en tante Irène gaan logeren om wat af te koelen. Niet te geloven dat ze mij dit aandoen! Nonkel Jos en tante Irène zijn de 2 raarste figuren van de hele rupelstreek. Ze kleden zich alsof ze uit een TV show van de jaren 60 komen. Beter nog ze denken dat ze nog in de jaren 60 leven. Maar ok 1 weekje hou ik nog wel vol. Ik moet naar school en ik zal de avonden wel in mij kamer doorbrengen. Geen probleem! Allezja wel een probleem eigenlijk, want nu kan ik Tim niet zien. Waarom doen ze mij dit toch aan! De week verliep net zoals ik had verwacht. Ik ging naar school en s avonds zat ik op mijn kamer. Woensdag namiddag had ik een groepswerk bij Donna thuis. Nonkel Jos heeft mij bij haar thuis afgezet en terug komen halen, mijn plan om Tim nog even te zien is dus helemaal mislukt. En toen was het weekend. Om de klas sfeer te bevorderen had damain voorgesteld om zaterdagavond met heel de klas iets te gaan drinken in het Jokot. Ik kon dus niet anders dan meegaan, ik werd net aanvaard door iedereen, en ik wou niet terug het buitenbeentje worden. Zaterdagavond ben ik dus extra vroeg naar mijn kamer gegaan. Ik heb mij klaar gemaakt en rond een uur of 10 ben ik uit mijn raam geklommen. Nonkel Jos en tante Irène sliepen op dat moment als 2 roosjes, aangezien ze altijd om 9uur in hun bed kruipen. De sfeer zat er goed in en het was een geslaagde avond. Dat dacht ik toch. Ik klom door mijn raam terug mijn kamer binnen en ja ,je kan het al raden daar stond onze Jos. Dat is ongeveer een half uur gelede en het enige wat hij zei was ga slapen. Niets meer en niets minder. Ik hoop alleen dat deze rode appel niet nog een weekje bij de Jos en ons Irène moet blijven. Door de stress wordt ik elke ochtend misselijk wakker en moet ik zelfs overgeven. Allezja ik denk toch dat het van de stress is. En mijn rotte appel , om het met de woorden van ons moeder te zeggen, mis ik ondertussen gelijk zot.
